I'm Shy Because I'm Afraid...Everyo

I'm Shy Because I'm Afraid...

Everyone that knows me labels me as shy and quiet, cute and sweet and the odd time I got stuck up and rude(this would usually be from someone who had never met me before and mostly when I was younger), my whole life I've been this way. I would never voluntarily raise my hand in class and presentations gave me the jitters, I would rarely speak unless spoken to and heaven forbid if someone ever confronted me with anything more than happiness. I have many many aquaintances but I don't let many people close to me. I don't know how to properly express myself and it worries me in social situations so it's easier to keep quiet.

I'm afraid because I don't want you to see who I think I am, I'm not comfortable with myself. In reality my shyness covers up these insecurities. I don't feel like I have anything to contribute to a conversation, so I don't talk. I fear judgement so I keep thoughts to myself and the worst of all is a fear of being wrong.

There is one thought that keeps me going though, stronger than I would be able to if I allowed myself to receed into the depths of my mind and sadly I only learned it not too long ago. I figure if I remember this it will help me to be all I want to be despite being so shy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมขี้อาย เพราะฉันกลัว...ทุกคนที่รู้ว่าฉันติดป้ายชื่อผมเป็นขี้อาย และเงียบ สงบ น่ารัก และหวาน และผมได้ติดอยู่เวลาคี่ขึ้น และหยาบ (นี้มักจะจากคนที่ไม่เคยได้พบฉันก่อนและส่วนใหญ่เมื่ออายุน้อยกว่า), ดำเนินชีวิตได้ด้วยวิธีนี้ ฉันจะไม่สมัครใจยกมือในชั้นเรียน และนำเสนอให้ฉันกระวนกระวายใจ ผมจะไม่ค่อยพูดถ้าพูด และห้ามสวรรค์ถ้าคนเคยเผชิญหน้าฉัน มีอะไรมากไปกว่าความสุข มีมากมายหลาย aquaintances แต่อย่าหลายคนใกล้ผม ฉันไม่ทราบวิธีการแสดงตนเองอย่างถูกต้อง และมันกังวลฉันในสถานการณ์ทางสังคมเพื่อให้ง่ายต่อการเก็บเงียบผมกลัว เพราะไม่อยากให้ดูที่ฉันคิดว่า ฉัน ฉันไม่สบาย ด้วยตนเอง ในความเป็นจริง ความอายของฉันครอบคลุมค่าความไม่ปลอดภัยเหล่านี้ ไม่ได้รู้สึกเหมือนมีอะไรที่จะนำไปสู่การสนทนา ดังนั้นฉันไม่พูด ฉันกลัวตัดสินเพื่อเก็บความคิดเองและเลวร้ายที่สุดของทั้งหมดเป็นความกลัวของการไม่ถูกต้องมีความคิดหนึ่งที่ช่วยให้ฉันดีกว่าที่ฉันจะถ้าฉันสามารถฉัน receed ลงในส่วนลึกของจิตใจของฉัน และเศร้าฉันเท่านั้นก็รู้ไม่นานที่ผ่านไปแม้ว่า ผมคิดถ้าจำนี้ มันจะช่วยให้ผมที่จะต้องการได้แม้จะเป็นขี้อายดังนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันอายเพราะฉันกลัว ...

ทุกคนที่รู้จักผมป้ายฉันเป็นคนขี้อายและเงียบสงบน่ารักและหวานและเวลาที่แปลกผมได้ติดขึ้นและหยาบ (นี้มักจะมาจากคนที่ไม่เคยพบมาก่อนและผม ส่วนใหญ่เมื่อผมเป็นเด็ก) ทั้งชีวิตของฉันฉันได้รับวิธีนี้ ฉันจะไม่สมัครใจยกมือของฉันในการเรียนและนำเสนอให้ฉันกระวนกระวายใจผมจะไม่ค่อยพูดเว้นแต่พูดถึงและห้ามสวรรค์ถ้ามีคนที่เคยเผชิญหน้ากับผมด้วยอะไรมากไปกว่าความสุข ฉันมี aquaintances หลาย แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้คนจำนวนมากที่ใกล้ชิดกับฉัน ผมไม่ทราบวิธีการแสดงตัวเองและผมกังวลในสถานการณ์ทางสังคมดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเก็บเงียบ.

ฉันกลัวเพราะผมไม่ต้องการให้คุณเห็นคนที่ผมคิดว่าผมผมไม่พอใจกับตัวเอง . ในความเป็นจริงความขี้อายของฉันครอบคลุมถึงความไม่ปลอดภัยเหล่านี้ ผมไม่รู้สึกเหมือนฉันมีอะไรที่จะนำไปสู่การสนทนาดังนั้นฉันไม่ได้พูดคุย ฉันกลัวการตัดสินดังนั้นฉันเก็บความคิดกับตัวเองและที่เลวร้ายที่สุดของทั้งหมดคือความกลัวถูกผิด.

มีหนึ่งความคิดที่ทำให้ฉันไป แต่แข็งแกร่งกว่าที่ฉันจะสามารถถ้าผมได้รับอนุญาตให้ตัวเองเพื่อ receed เข้าไปในส่วนลึกของจิตใจของฉันคือ และเศร้าผมได้เรียนรู้เพียงไม่นานที่ผ่านมา ฉันคิดว่าถ้าฉันจำไว้ว่านี้มันจะช่วยให้ผมเป็นทั้งหมดที่ฉันต้องการที่จะขี้อายแม้จะเป็นเช่นนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันอายเพราะผมกลัว . . . . . . .ทุกคนที่รู้จักผมป้ายฉันเป็นขี้อายและเงียบ หวาน น่ารัก และ แปลกๆ เวลาผมติดขึ้นและหยาบคาย ( ซึ่งมักจะเป็นจากคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน และส่วนใหญ่เมื่อตอนเด็ก ) ทั้งชีวิตของฉันฉันได้แบบนี้ ผมจะไม่สมัครใจยกมือในการนําเสนอชั้นเรียนและให้ฉันกระวนกระวายใจ ผมจะไม่ค่อยพูดถ้าพูด และห้ามสวรรค์ถ้าใครเคยเผชิญหน้ากับอะไรมากไปกว่าความสุข ผมมี aquaintances หลาย แต่ฉันไม่ให้คนมากมายรอบข้าง ฉันไม่ทราบวิธีการอย่างถูกต้องแสดงเอง และมันทำให้ฉันกังวลในสถานการณ์ทางสังคม ดังนั้นมันง่ายที่จะเก็บเงียบผมกลัวเพราะผมไม่อยากให้คุณเห็นที่ฉันคิดว่าฉันไม่สบายใจกับตัวเอง ในความเป็นจริงความไม่กล้าของฉันครอบคลุมถึงความไม่ปลอดภัยเหล่านี้ ผมไม่รู้สึกว่าผมมีอะไรที่จะมีส่วนร่วมในการสนทนา ดังนั้นฉันจะไม่พูด ผมกลัวว่าผมเอาแต่ความคิดตัวเอง และที่แย่ที่สุดคือ กลัวผิดมีความคิดหนึ่งที่ฉันเก็บไป แต่แข็งแกร่งกว่าผมจะได้ถ้าฉันได้รับอนุญาตให้ตัวเองเพื่อ receed เข้าไปในส่วนลึกของจิตใจ และน่าเศร้าที่ผมเพิ่งรู้เมื่อไม่นานนี้เอง ผมคิดว่าถ้าผมจำนี้จะช่วยให้ฉันเป็นทั้งหมดที่ฉันต้องการ แม้จะอาย .