The Sinking of the Titanic, 1912Pri

The Sinking of the Titanic, 1912

Printer Friendly Version >>>
On April 10, 1912, the Titanic, largest ship afloat, left Southampton, England on her maiden voyage to New York City. The White Star Line had spared no expense in assuring her luxury. A legend even before she sailed, her passengers were a mixture of the world's wealthiest basking in the elegance of first class accommodations and immigrants packed into steerage.


The Washington Post announces the disasterShe was touted as the safest ship ever built, so safe that she carried only 20 lifeboats - enough to provide accommodation for only half her 2,200 passengers and crew. This discrepancy rested on the belief that since the ship's construction made her "unsinkable," her lifeboats were necessary only to rescue survivors of other sinking ships. Additionally, lifeboats took up valuable deck space.

Four days into her journey, at 11:40 P.M. on the night of April 14, she struck an iceberg. Her fireman compared the sound of the impact to "the tearing of calico, nothing more." However, the collision was fatal and the icy water soon poured through the ship.

It became obvious that many would not find safety in a lifeboat. Each passenger was issued a life jacket but life expectancy would be short when exposed to water four degrees below freezing. As the forward portion of the ship sank deeper, passengers scrambled to the stern. John Thayer witnessed the sinking from a lifeboat. "We could see groups of the almost fifteen hundred people still aboard, clinging in clusters or bunches, like swarming bees; only to fall in masses, pairs or singly, as the great after part of the ship, two hundred and fifty feet of it, rose into the sky, till it reached a sixty-five or seventy degree angle." The great ship slowly slid beneath the waters two hours and forty minutes after the collision

The next morning, the liner Carpathia rescued 705 survivors. One thousand five hundred twenty-two passengers and crew were lost. Subsequent inquiries attributed the high loss of life to an insufficient number of lifeboats and inadequate training in their use.

End of a Splendid Journey

Elizabeth Shutes, aged 40, was governess to nineteen-year-old Margaret Graham who was traveling with her parents. As Shutes and her charge sit in their First Class cabin they feel a shudder travel through the ship. At first comforted by her belief in the safety of the ship, Elizabeth's composure is soon shattered by the realization of the imminent tragedy:

ADVERTISMENT
"Suddenly a queer quivering ran under me, apparently the whole length of the ship. Startled by the very strangeness of the shivering motion, I sprang to the floor. With too perfect a trust in that mighty vessel I again lay down. Some one knocked at my door, and the voice of a friend said: 'Come quickly to my cabin; an iceberg has just passed our window; I know we have just struck one.'

No confusion, no noise of any kind, one could believe no danger imminent. Our stewardess came and said she could learn nothing. Looking out into the companionway I saw heads appearing asking questions from half-closed doors. All sepulchrally still, no excitement. I sat down again. My friend was by this time dressed; still her daughter and I talked on, Margaret pretending to eat a sandwich. Her hand shook so that the bread kept parting company from the chicken. Then I saw she was frightened, and for the first time I was too, but why get dressed, as no one had given the slightest hint of any possible danger? An officer's cap passed the door. I asked: 'Is there an accident or danger of any kind? 'None, so far as I know', was his courteous answer, spoken quietly and most kindly. This same officer then entered a cabin a little distance down the companionway and, by this time distrustful of everything, I listened intently, and distinctly heard, 'We can keep the water out for a while.' Then, and not until then, did I realize the horror of an accident at sea. Now it was too late to dress; no time for a waist, but a coat and skirt were soon on; slippers were quicker than shoes; the stewardess put on our life-preservers, and we were just ready when Mr Roebling came to tell us he would take us to our friend's mother, who was waiting above ...


Two lifeboats approach
the Carpathia April 15, 1912No laughing throng, but on either side [of the staircases] stand quietly, bravely, the stewards, all equipped with the white, ghostly life-preservers. Always the thing one tries not to see even crossing a ferry. Now only pale faces, each form strapped about with those white bars. So gruesome a scene. We passed on. The awful good-byes. The quiet look of hope in the brave men's eyes as the wives were put into the lifeboats. Nothing escaped one at this fearful moment. We left from the sun deck, seventy-five feet above the water. Mr Case and Mr Roebling, brave American men, saw us to the lifeboat, made no effort to save themselves, but stepped back on deck. Later they went to an honoured grave.

Our lifeboat, with thirty-six in it, began lowering to the sea. This was done amid the greatest confusion. Rough seamen all giving different orders. No officer aboard. As only one side of the ropes worked, the lifeboat at one time was in such a position that it seemed we must capsize in mid-air. At last the ropes worked together, and we drew nearer and nearer the black, oily water. The first touch of our lifeboat on that black sea came to me as a last good-bye to life, and so we put off - a tiny boat on a great sea - rowed away from what had been a safe home for five days.

The first wish on the part of all was to stay near the Titanic. We all felt so much safer near the ship. Surely such a vessel could not sink. I thought the danger must be exaggerated, and we could all be taken aboard again. But surely the outline of that great, good ship was growing less. The bow of the boat was getting black. Light after light was disappearing, and now those rough seamen put to their oars and we were told to hunt under seats, any place, anywhere, for a lantern, a light of any kind. Every place was empty. There was no water - no stimulant of any kind. Not a biscuit - nothing to keep us alive had we drifted long...

Sitting by me in the lifeboat were a mother and daughter. The mother had left a husband on the Titanic, and the daughter a father

Survivors on the deck
of the Carpathiaand husband, and while we were near the other boats those two stricken women would call out a name and ask, 'Are you there?' 'No,'would come back the awful answer, but these brave women never lost courage, forgot their own sorrow, telling me to sit close to them to keep warm... The life-preservers helped to keep us warm, but the night was bitter cold, and it grew colder and colder, and just before dawn, the coldest, darkest hour of all, no help seemed possible...

...The stars slowly disappeared, and in their place came the faint pink glow of another day. Then I heard, 'A light, a ship.' I could not, would not, look while there was a bit of doubt, but kept my eyes away. All night long I had heard, 'A light!' Each time it proved to be one of our other lifeboats, someone lighting a piece of paper, anything they could find to burn, and now I could not believe. Someone found a newspaper; it was lighted and held up. Then I looked and saw a ship. A ship bright with lights; strong and steady she waited, and we were to be saved. A straw hat was offered it would burn longer. That same ship that had come to save us might run us down. But no; she is still. The two, the ship and the dawn, came together, a living painting.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The Sinking of the Titanic, 1912Printer Friendly Version >>>On April 10, 1912, the Titanic, largest ship afloat, left Southampton, England on her maiden voyage to New York City. The White Star Line had spared no expense in assuring her luxury. A legend even before she sailed, her passengers were a mixture of the world's wealthiest basking in the elegance of first class accommodations and immigrants packed into steerage.The Washington Post announces the disasterShe was touted as the safest ship ever built, so safe that she carried only 20 lifeboats - enough to provide accommodation for only half her 2,200 passengers and crew. This discrepancy rested on the belief that since the ship's construction made her "unsinkable," her lifeboats were necessary only to rescue survivors of other sinking ships. Additionally, lifeboats took up valuable deck space.Four days into her journey, at 11:40 P.M. on the night of April 14, she struck an iceberg. Her fireman compared the sound of the impact to "the tearing of calico, nothing more." However, the collision was fatal and the icy water soon poured through the ship.มันกลายเป็นว่า หลายจะไม่ค้นหาความปลอดภัยใน lifeboat ชัดเจน ผู้โดยสารแต่ละออกชูชีพ แต่อายุขัยจะสั้นเมื่อสัมผัสน้ำสี่องศาต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง เป็นส่วนไปข้างหน้าของเรือจมลึก แปลงผู้โดยสารไปสเติร์น ท่าทีจอห์นเห็นจมจากการ lifeboat "เราได้เห็นกลุ่มคนเกือบห้าร้อยยังต่าง เข้าใจในคลัสเตอร์ หรือ ช่อ เช่น swarming ผึ้ง เฉพาะการอยู่ ใน ฝูง คู่ หรือเดี่ยว มหาราชหลังจากส่วนของเรือ สองร้อย และสิบฟุตของมัน กุหลาบในฟากฟ้า จนมาถึงมุมองศาของ ห้าหก หรือเซเว่นตี้" เรือดีช้าฝ่อใต้น้ำสองชั่วโมง ถึงสี่สิบนาทีหลังการชนเช้าวันถัดไป ซับ Carpathia ช่วยผู้รอดชีวิตที่ 705 หนึ่งพันห้าร้อยยี่สิบ - สองผู้โดยสารและลูกเรือสูญหายไป สอบถามภายหลังเกิดจากการเสียชีวิตสูงมีจำนวนไม่เพียงพอของ lifeboats และการฝึกอบรมไม่เพียงพอในการใช้ปลายทางที่สวยงามเอลิซาเบธ Shutes อายุ 40, governess กับเกรแฮมมาร์กาเร็ตทส่วนปีที่เดินกับพ่อแม่ของเธอได้ Shutes และเธอนั่งค่าในเคบินเฟิร์สคลาสของพวกเขา พวกเขารู้สึกว่า shudder การเดินทางทางเรือ ตอนแรก comforted โดยเธอเชื่อในความปลอดภัยของเรือ ความสงบของเอลิซาเบธเป็นเร็ว ๆ นี้แตกเป็นเสี่ยง ๆ โดยสำนึกของโศกนาฏกรรมพายุฝนฟ้าคะนอง:โฆษณา"Suddenly a queer quivering ran under me, apparently the whole length of the ship. Startled by the very strangeness of the shivering motion, I sprang to the floor. With too perfect a trust in that mighty vessel I again lay down. Some one knocked at my door, and the voice of a friend said: 'Come quickly to my cabin; an iceberg has just passed our window; I know we have just struck one.'ไม่สับสน ไม่มีเสียงรบกวนใด ๆ หนึ่งไม่เชื่อว่าไม่มีอันตรายแน่ พนักงานต้อนรับของเรามา และกล่าวว่า เธอได้เรียนรู้อะไร มองออกไป companionway เห็นหัวปรากฏขึ้นเพื่อถามคำถามจากครึ่งปิดประตู ทั้งหมด sepulchrally ยังไม่ตื่นเต้น ผมนั่งลงอีกครั้ง เพื่อนของฉันได้ โดยเวลานี้แต่ง ยัง ลูกสาวของเธอและพูดคุยบน มาร์กาเร็ตหลอกกินแซนด์วิช มือของเธอจับเพื่อให้ขนมปังที่เก็บแยกบริษัทจากไก่ ฉันเห็นเธอกลัว แล้วครั้งแรกที่ผมเกินไป แต่ทำไมแต่งตัว ไม่ได้รับคำใบ้เพียงน้อยนิดของอันตรายใด ๆ เป็นไปได้หรือไม่ หมวกของพนักงานผ่านประตู ถาม: ' มีการอุบัติเหตุหรืออันตรายใด ๆ หรือไม่ ' เท่าที่ผมรู้ ', ไม่สุภาพคำตอบของเขา พูดอย่างเงียบ ๆ และกรุณาที่สุด เจ้าหน้าที่เดียวกันนี้แล้วป้อนห้องโดยสารสะดวกลง companionway และ โดยครั้งนี้ distrustful ทุกอย่าง ฉันฟัง intently และอย่างเห็นได้ชัดได้ ยิน 'เราสามารถให้น้ำออกในขณะนี้' แล้ว และไม่จนแล้ว ไม่ได้ฉันตระหนักถึงสยองขวัญของอุบัติเหตุที่ท้องทะเล ตอนนี้ ก็สายเกินไปแต่ง เวลาไม่มี เอว แต่เสื้อ และกระโปรงมาเร็ว ๆ นี้ รองเท้าแตะได้เร็วกว่ารองเท้า พนักงานต้อนรับที่ใส่ preservers ชีวิตของเรา และเราได้พร้อมเพียงเมื่อนาย Roebling มาเพื่อบอกเขาจะพาเราไปแม่ของเพื่อนของเรา คนรอข้าง...Lifeboats สองวิธีCarpathia 15 เมษายน 1912No หัวเราะห้อม แต่อยู่สองข้าง [บันได] ยืนเงียบ ๆ อย่างกล้า หาญ เสนาบดี สีขาว ทุกชีวิตน่ากลัว-preservers เสมอสิ่งหนึ่งพยายามไม่ดูแม้ข้ามเรือ หน้าซีดตอนนี้เท่านั้น แต่ละฟอร์มที่ strapped เกี่ยวกับ มีแถบสีขาวนั้น ฉากสยดสยองมาก เราได้ผ่านการ Good-byes น่ากลัว เงียบสงบมองความหวังในสายตาผู้ชายกล้าหาญเป็นภรรยาถูกใส่ลงใน lifeboats ไม่มีอะไรหนีหนึ่งตอนนี้น่ากลัว เราเหลือจากแดด เจ็ดห้าฟุตเหนือน้ำ กรณีนายและนาย Roebling คนอเมริกันกล้า เห็นเราไป lifeboat ทำไม่พยายามช่วยตัวเอง แต่กลับเหยียบบนดาดฟ้า ภายหลังพวกเขาไปป่าช้ารู้สึกเรา lifeboat กับสามสิบหกใน เริ่มลดลงไปในทะเล นี้สำเร็จท่ามกลางความสับสนมากที่สุด บรรทุกทหารชาวสั่งต่าง ๆ ให้ทั้งหมด ไม่มีเจ้าหน้าที่ต่างประเทศ เป็นด้านเดียวของเชือกทำงาน lifeboat ทีอยู่ในเช่นตำแหน่งว่า เหมือนเราต้องจมลงในกลางอากาศ ในที่สุด ทำงานร่วมกันของเชือก และเราวาดชนิด และ ชนิดน้ำสีดำ มัน สัมผัสแรกของ lifeboat บนที่ทะเลดำมาฉันเป็นลาล่าสุดชีวิต และเพื่อเราใส่ปิด - เรือเล็ก ๆ บนซีดี - rowed จากสิ่งได้บ้านปลอดภัยห้าวันThe first wish on the part of all was to stay near the Titanic. We all felt so much safer near the ship. Surely such a vessel could not sink. I thought the danger must be exaggerated, and we could all be taken aboard again. But surely the outline of that great, good ship was growing less. The bow of the boat was getting black. Light after light was disappearing, and now those rough seamen put to their oars and we were told to hunt under seats, any place, anywhere, for a lantern, a light of any kind. Every place was empty. There was no water - no stimulant of any kind. Not a biscuit - nothing to keep us alive had we drifted long...Sitting by me in the lifeboat were a mother and daughter. The mother had left a husband on the Titanic, and the daughter a father Survivors on the deckof the Carpathiaand husband, and while we were near the other boats those two stricken women would call out a name and ask, 'Are you there?' 'No,'would come back the awful answer, but these brave women never lost courage, forgot their own sorrow, telling me to sit close to them to keep warm... The life-preservers helped to keep us warm, but the night was bitter cold, and it grew colder and colder, and just before dawn, the coldest, darkest hour of all, no help seemed possible......The stars slowly disappeared, and in their place came the faint pink glow of another day. Then I heard, 'A light, a ship.' I could not, would not, look while there was a bit of doubt, but kept my eyes away. All night long I had heard, 'A light!' Each time it proved to be one of our other lifeboats, someone lighting a piece of paper, anything they could find to burn, and now I could not believe. Someone found a newspaper; it was lighted and held up. Then I looked and saw a ship. A ship bright with lights; strong and steady she waited, and we were to be saved. A straw hat was offered it would burn longer. That same ship that had come to save us might run us down. But no; she is still. The two, the ship and the dawn, came together, a living painting.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จมของไททานิ, 1912 เครื่องพิมพ์รุ่นที่เป็นมิตร >>> เมื่อวันที่ 10 เมษายน 1912, ไททานิค, เรือที่ใหญ่ที่สุดลอยออกจากเซาแธมป์ตันประเทศอังกฤษในการเดินทางครั้งแรกของเธอไปยังนครนิวยอร์ก สายไวท์สตาร์ได้จ่ายไม่อั้นในความเชื่อมั่นกับความหรูหราของเธอ ตำนานแม้กระทั่งก่อนที่เธอเดินทางไปผู้โดยสารของเธอเป็นส่วนผสมของอาบแดดที่ร่ำรวยที่สุดของโลกในความสง่างามของห้องพักชั้นแรกและผู้อพยพบรรจุลงในห้องโดยสาร. วอชิงตันโพสต์ประกาศ disasterShe ได้รับการขนานนามว่าเป็นเรือที่ปลอดภัยที่สุดที่เคยสร้างมาเพื่อความปลอดภัยว่าเธอดำเนินการ เพียง 20 เรือชูชีพ - พอที่จะให้ที่พักในราคาเพียงครึ่งหนึ่งของเธอ 2,200 ผู้โดยสารและลูกเรือ ความแตกต่างนี้วางอยู่บนความเชื่อที่ว่าตั้งแต่การก่อสร้างของเรือทำให้เธอ "unsinkable" เรือชูชีพของเธอเป็นสิ่งที่จำเป็นเท่านั้นที่จะช่วยเหลือผู้รอดชีวิตจากเรือจมอื่น ๆ นอกจากนี้เอาขึ้นเรือชูชีพพื้นที่ดาดฟ้าที่มีคุณค่า. สี่วันในการเดินทางของเธอที่ 11:40 ในคืนวันที่ 14 เมษายนที่เธอหลงภูเขาน้ำแข็ง พนักงานดับเพลิงของเธอเมื่อเทียบเสียงของผลกระทบกับ "การฉีกขาดของผ้าดิบไม่มีอะไรมากขึ้น." แต่การปะทะกันเป็นอันตรายถึงชีวิตและน้ำเย็นเร็ว ๆ นี้เทผ่านเรือ. มันก็เห็นได้ชัดว่าหลายคนจะไม่พบความปลอดภัยในการเรือชูชีพ ผู้โดยสารแต่ละคนได้ออกเสื้อชูชีพ แต่ความคาดหวังในชีวิตจะสั้นเมื่อสัมผัสกับน้ำสี่องศาต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งข้างเรือจมลึกผู้โดยสารตะกายท้าย จอห์นเธเออร์เห็นจากการจมเรือชูชีพ "เราจะได้เห็นกลุ่มของเกือบห้าร้อยคนยังต่างประเทศยึดมั่นในกลุ่มหรือที่อัดแน่นเช่นการจับกลุ่มผึ้งเท่านั้นที่จะตกอยู่ในฝูงคู่หรือเดี่ยวเป็นดีหลังจากส่วนหนึ่งของเรือสองร้อยห้าสิบฟุตของมัน เพิ่มขึ้นสู่ท้องฟ้าจนถึงหกสิบห้าหรือเจ็ดสิบองศา. " เรือที่ดีค่อย ๆ ลดลงอยู่ใต้น้ำเป็นเวลาสองชั่วโมงสี่สิบนาทีหลังจากการปะทะกันเช้าวันรุ่งขึ้นสายการบินคาร์พาเธีการช่วยเหลือผู้รอดชีวิต705 หนึ่งพัน 522 ผู้โดยสารและลูกเรือถูกกลืนหายไป สอบถามข้อมูลที่ตามมาประกอบการสูญเสียที่สูงของชีวิตไปเป็นจำนวนไม่เพียงพอของเรือชูชีพและการฝึกอบรมไม่เพียงพอในการใช้งานของพวกเขา. ในตอนท้ายของการเดินทาง Splendid ลิซาเบ ธ เป็ดอายุ 40 เป็นแม่นมจะสิบเก้าปีมาร์กาเร็เกรแฮมที่กำลังเดินทางไปกับพ่อแม่ของเธอ ในฐานะที่เป็นเป็ดและค่าใช้จ่ายของเธอนั่งอยู่ในห้องโดยสารชั้นแรกของพวกเขาที่พวกเขารู้สึกสั่นเดินทางผ่านเรือ ที่สบายใจเป็นครั้งแรกโดยเธอเชื่อในความปลอดภัยของเรือที่สงบลิซาเบ ธ จะแตกเร็ว ๆ นี้โดยการก่อให้เกิดโศกนาฏกรรมใกล้: ADVERTISMENT "ทันใดนั้นสั่นเกย์วิ่งภายใต้ผมเห็นได้ชัดตลอดความยาวของเรือตกใจโดยไม่ชอบมาพากลมาก. การเคลื่อนไหวสั่นผมลุกไปกองกับพื้นด้วยความสมบูรณ์แบบมากเกินไปความไว้วางใจในเรืออันยิ่งใหญ่ที่ผมอีกครั้งล้มตัวลงนอนบางคนเคาะประตูของฉันและเสียงของเพื่อนกล่าวว่ามาได้อย่างรวดเร็วไปที่กระท่อมของฉันภูเขาน้ำแข็งมีเพียงแค่.. ผ่านหน้าต่างของเรา. ฉันรู้ว่าเราได้หลงเพียงหนึ่ง 'ความสับสนไม่มีเสียงใดๆ ไม่มีใครจะเชื่อว่าอันตรายไม่มีพนักงานต้อนรับของเราได้มาและบอกว่าเธอได้เรียนรู้อะไรที่มองออกไปในช่องทางเดินที่ผมเห็นหัวปรากฏถามคำถาม.. .. จากประตูครึ่งปิดทั้งหมด sepulchrally ยังคงความตื่นเต้นที่ฉันนั่งลงอีกครั้งเพื่อนของฉันได้ตามเวลาแต่งตัวนี้.. ยังคงลูกสาวของเธอและฉันได้พูดคุยเกี่ยวกับมาร์กาเร็ทำท่าจะกินแซนวิชมือของเธอส่ายเพื่อให้ขนมปังเก็บไว้พรากจากกัน บริษัท จากไก่ แล้วฉันก็เห็นเธอถูกกลัวและเป็นครั้งแรกผมก็เหมือนกัน แต่ทำไมได้รับการแต่งตัวเป็นหนึ่งไม่ได้รับ hint น้อยจากอันตรายที่เป็นไปได้หรือไม่? หมวกของเจ้าหน้าที่ผ่านประตู ฉันถาม: มีอุบัติเหตุหรืออันตรายใด ๆ ? 'ไม่มีดังนั้นเท่าที่ผมรู้' ถูกคำตอบที่สุภาพของเขาพูดอย่างเงียบ ๆ และส่วนใหญ่กรุณา นี้เจ้าหน้าที่เดียวกันก็เข้าไปในห้องโดยสารเป็นระยะทางน้อยลงช่องทางเดินและในเวลานี้ไม่ไว้วางใจของทุกอย่างผมฟังอย่างตั้งใจและได้ยินอย่างชัดเจนว่าเราสามารถเก็บน้ำออกในขณะที่. แล้วและไม่จนแล้วฉันไม่ได้ตระหนักถึงความน่ากลัวของการเกิดอุบัติเหตุในทะเลที่ ตอนนี้มันก็สายเกินไปที่จะแต่งตัว; เวลาสำหรับเอวไม่มี แต่เสื้อและกระโปรงเป็นเร็ว ๆ นี้; รองเท้าแตะได้เร็วกว่ารองเท้า; พนักงานเสิร์ฟใส่ในชีวิต preservers ของเราและเราเป็นเพียงพร้อมเมื่อนายโรบลิงมาที่จะบอกเราว่าเขาจะพาเราไปยังแม่ของเพื่อนของเราที่กำลังรอข้างต้น ... สองชูชีพวิธีคาร์พาเธี 15 เมษายน 1912No มุงหัวเราะ แต่ ในด้านใดด้านหนึ่ง [ของบันได] ยืนเงียบ ๆ อย่างกล้าหาญ, เสนาบดีทั้งหมดพร้อมกับสีขาวน่ากลัวชีวิต preservers สิ่งหนึ่งที่มักจะพยายามที่จะไม่ได้เห็นแม้แต่ข้ามเรือข้ามฟาก ตอนนี้เพียงใบหน้าอ่อนรูปแบบแต่ละมัดเกี่ยวกับการที่มีแถบสีขาวเหล่านั้น ดังนั้นฉากที่น่าสยดสยอง เราผ่านไป อันยิ่งใหญ่ดีลาก่อน รูปลักษณ์ที่เงียบสงบของความหวังในสายตาของคนที่กล้าหาญในฐานะภรรยาที่ถูกใส่ลงไปในเรือชูชีพ ไม่มีอะไรหนีหนึ่งในช่วงเวลาที่น่ากลัวนี้ เราออกจากดาดฟ้าดวงอาทิตย์เจ็ดสิบห้าฟุตเหนือน้ำ กรณีนายและนายโรบลิง, คนอเมริกันผู้กล้าหาญที่จะเห็นเราเรือชูชีพที่ทำพยายามที่จะรักษาตัวเองไม่ได้ แต่เดินกลับขึ้นไปบนดาดฟ้า ต่อมาพวกเขาเดินไปที่หลุมฝังศพเกียรติ. ชีวิตของเรามีสามสิบหกในนั้นเริ่มลดลงไปในทะเล นี้ทำท่ามกลางความสับสนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ลูกเรือหยาบทุกคำสั่งซื้อที่แตกต่างกันให้ ไม่มีเจ้าหน้าที่บนเรือ ในฐานะที่เป็นเพียงด้านหนึ่งของเชือกทำงานเรือชูชีพที่ครั้งหนึ่งอยู่ในตำแหน่งดังกล่าวว่ามันดูเหมือนเราจะต้องคว่ำอยู่กลางอากาศ ที่ล่าสุดเชือกทำงานร่วมกันและเราดึงเข้ามาใกล้และใกล้ดำน้ำมัน สัมผัสแรกของชีวิตของเราในการที่น้ำทะเลสีดำมาให้ฉันเป็นครั้งสุดท้ายดีลาก่อนในการดำรงชีวิตและเพื่อให้เรานำออก - เรือเล็กในทะเล. - พายเรือออกไปจากสิ่งที่ได้รับกลับบ้านปลอดภัยสำหรับห้าวันความปรารถนาครั้งแรกในส่วนของทั้งหมดได้ที่จะอยู่ใกล้ไททานิค เราทุกคนรู้สึกปลอดภัยมากอยู่ใกล้กับเรือ แน่นอนเช่นเรือไม่สามารถจม ผมคิดว่าอันตรายจะต้องมีการพูดเกินจริงและเราทุกคนอาจจะนำเรืออีกครั้ง แต่แน่นอนว่าร่างของดีเรือที่ดีจะมีการเติบโตน้อย คันธนูของเรือได้รับสีดำ หลังจากที่ไฟแสงได้หายไปและตอนนี้บรรดาลูกเรือหยาบนำไปพายของพวกเขาและเราก็บอกว่าจะตามล่าภายใต้ที่นั่งสถานที่ใด ๆ ที่ใดก็ได้สำหรับโคมไฟแสงใด ๆ ทุกสถานที่เป็นที่ว่างเปล่า ไม่มีน้ำ - สารกระตุ้นชนิดใด ๆ ไม่ได้เป็นบิสกิต - ไม่มีอะไรที่จะทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้นานเราลอย ... นั่งโดยฉันในเรือชูชีพถูกแม่และลูกสาว แม่ทิ้งสามีในไททานิคและลูกสาวที่พ่อรอดชีวิตบนดาดฟ้าของสามีCarpathiaand และในขณะที่เราอยู่ใกล้กับเรืออื่น ๆ เหล่านั้นผู้หญิงสองคนกลัวจะเรียกชื่อและถามว่า 'คุณมี?' 'ไม่' จะกลับมาตอบอันยิ่งใหญ่ แต่ผู้หญิงที่กล้าหาญเหล่านี้ไม่เคยสูญเสียความกล้าหาญลืมความเศร้าโศกของตัวเองบอกฉันจะนั่งใกล้กับพวกเขาเพื่อให้อบอุ่น ... ชีวิต-พิทักษ์จะช่วยให้เราอบอุ่น แต่คืน เย็นขมและมันเติบโตที่หนาวเย็นและหนาวเย็นและก่อนฟ้าสางที่หนาวเย็นมืดชั่วโมงของทุกความช่วยเหลือที่ดูเหมือนเป็นไปได้ ... ... ดาวช้าหายไปและในสถานที่ของพวกเขามาเรืองแสงสีชมพูจาง ๆ ของผู้อื่น วัน จากนั้นฉันก็ได้ยิน 'ไฟ, เรือ. ฉันไม่สามารถจะไม่มองในขณะที่มีข้อสงสัยเล็กน้อย แต่เก็บไว้ที่ตาของฉันออกไป ตลอดทั้งคืนผมเคยได้ยิน 'แสง' ทุกครั้งที่มีการพิสูจน์แล้วว่าเป็นหนึ่งในเรือชูชีพอื่น ๆ ของเราบางคนแสงชิ้นส่วนของกระดาษ, สิ่งที่พวกเขาสามารถหาที่จะเผาไหม้และตอนนี้ฉันไม่อยากจะเชื่อ บางคนพบว่ามีหนังสือพิมพ์; มันก็ลงจากรถและจัดขึ้น จากนั้นผมมองและเห็นเรือ สว่างสดใสมาพร้อมกับไฟ; ที่แข็งแกร่งและมั่นคงเธอรอและเราก็จะถูกบันทึกไว้ หมวกฟางที่ถูกนำเสนอก็จะเผาไหม้อีกต่อไป ว่าเรือลำเดียวกันกับที่จะมาช่วยเราอาจจะเราลง แต่ไม่มี; เธอก็ยังคง ทั้งสองเรือและยามเช้ามาร่วมกันเป็นภาพวาดที่อยู่อาศัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จมของไททานิค , 1912

พิมพ์มิตรรุ่น > > >
เมื่อวันที่ 10 เมษายน 1912 เรือไททานิคที่ใหญ่ที่สุด , เรือลอยออกไป เซาท์แธมป์ตัน ประเทศอังกฤษในการเดินทางครั้งแรกของเธอในนิวยอร์ก ไวท์สตาร์ไลน์ได้ใช้เงินในมั่นใจสุดหรูของเธอ ตำนานก่อนจะแล่นไป ,ผู้โดยสารของเธอเป็นส่วนผสมของโลกที่ร่ำรวยที่สุด basking ในความหรูหราของที่พักชั้นแรกและอพยพบรรจุเข้าถือหางเสือ


วอชิงตันโพสต์ประกาศ disastershe ถูก touted เป็นเรือที่เคยสร้างขึ้นเพื่อปลอดภัยที่เธอถือเพียง 20 เรือชูชีพ - เพียงพอที่จะจัดหา ที่พักให้เพียงครึ่งหนึ่งของเธอ 2200 ผู้โดยสารและลูกเรือ .ความขัดแย้งนี้วางอยู่บนความเชื่อที่ว่า เนื่องจากการก่อสร้างของเรือทำให้เธอ " เอนกประสงค์ " เรือชูชีพของเธอที่จำเป็นเท่านั้นที่จะช่วยเหลือผู้รอดชีวิตอื่น ๆจมเรือ นอกจากนี้ ชูชีพเอาพื้นที่ดาดฟ้าที่มีคุณค่า

4 วันในการเดินทางของเธอ ที่ 11 : 40 น. ของคืนวันที่ 14 เมษายน เธอหลงภูเขาน้ำแข็ง เจ้าหน้าที่ดับเพลิง เธอเทียบเสียงของผลกระทบที่จะ " ฉีกผ้าดิบ ,ไม่มีอะไรเพิ่มเติม อย่างไรก็ตาม การปะทะกันทำให้ถึงตาย และน้ำที่เย็นจัดแล้วเทผ่านเรือ

มันก็กลายเป็นที่เห็นได้ชัดว่าหลายคนจะไม่ค้นหาความปลอดภัยในเรือชูชีพ . ผู้โดยสารแต่ละออกแบบเสื้อชีวิต แต่อายุขัยจะสั้นเมื่อสัมผัสกับน้ำสี่องศาด้านล่างแช่แข็ง เป็นส่วนด้านหน้าของเรือจมลึก ผู้โดยสารกวนกับท้ายเรือจอห์น เธเยอร์เห็นจมจากเรือชูชีพ . เราได้เห็นกลุ่มของเกือบพันห้าร้อยคนยังต่างประเทศ ยึดมั่นในกลุ่มหรือมัด ชอบปีนป่าย ผึ้ง แต่ตกอยู่ในมวลคู่หรือเดี่ยว , เป็นดีหลังจากส่วนหนึ่งของเรือ สองร้อยห้าสิบ เท้า ของ มัน ขึ้นสู่ท้องฟ้าถึงเป็น 65 หรือ 70 องศา ." เรือลำใหญ่ค่อยๆ เคลื่อนตัวอยู่ใต้น้ำสองชั่วโมงและ 40 นาทีหลังจากการปะทะกัน

เช้าวันถัดไป , ซับคาร์เพเทียช่วยคนรอดชีวิต หนึ่งพันห้าร้อยยี่สิบสองผู้โดยสารและลูกเรือสูญหาย สอบถามที่ตามมาเกิดจากการสูญเสียของชีวิตที่สูงไปยังหมายเลขที่ไม่เพียงพอของเรือชูชีพและการฝึกอบรมไม่เพียงพอในการใช้ การสิ้นสุดของการเดินทาง



วิจิตรshutes อลิซาเบธ อายุ 40 เป็น governess ให้สิบเก้าปีมาร์กาเร็ตเกรแฮมที่เดินทางกับพ่อแม่ของเธอ เป็น shutes แล้วเธอนั่งในห้องโดยสารชั้นหนึ่งของพวกเขาพวกเขารู้สึกสั่นเดินทางผ่านเรือ ตอนแรกได้รับการปลอบโยนจากความเชื่อในความปลอดภัยของเรือ เอลิซาเบ็ธ ใจเย็นๆแตกโดยก่อให้เกิดโศกนาฏกรรมข :


โฆษณา" ก็เป็นกะเทยสั่นวิ่งตามฉันอยู่ เห็นได้ชัดว่าทั้งความยาวของเรือ เริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงของร่างกายเคลื่อนไหว ผมดีดกับพื้น กับที่สมบูรณ์แบบเกินไปเชื่อในที่ยิ่งใหญ่เรือผมอีกวางลง บางคนเคาะที่ประตู และเสียงเพื่อนบอกว่า ' มาที่บ้าน ; น้ำแข็งที่เพิ่งผ่านหน้าต่างของเรา ผมรู้ว่าเราเพิ่งหลง '

ไม่มีความสับสน ไม่มีเสียงใด ๆหนึ่งอาจเชื่อว่าไม่มีอันตราย พนักงานต้อนรับของเรามาและกล่าวว่าเธอได้เรียนรู้อะไรเลย มองเข้าไปในช่องทางเดิน ฉันเห็นหัวปรากฏคำถามจากครึ่งปิดประตู ทั้งหมด sepulchrally เฉยๆ ไม่ตื่นเต้น ฉันนั่งลงอีกครั้ง เพื่อนของฉันคือเวลานี้แต่งตัว ; ยังลูกสาวของเธอและฉันพูดคุยเกี่ยวกับ มากาเร็ตทำท่าจะกินแซนวิชมือของเธอสั่นจนขนมปังเก็บแยกบริษัทจากไก่ แล้วฉันก็เห็นเธอกำลังตกใจ และเป็นครั้งแรกที่ฉันอยู่ด้วย แต่ทำไมถึงแต่งตัว ไม่มีใครได้รับคำใบ้น้อยที่สุดของอันตรายที่เป็นไปได้ ? หมวกของพนักงานผ่านประตู ฉันถามว่า ' มีอุบัติเหตุหรืออันตรายใด ๆ ? ไม่มี เท่าที่ผมรู้ มีคำตอบที่สุภาพของเขา พูดอย่างเงียบ ๆและมากที่สุดด้วยนะคะ