That was the furthest she had ever

That was the furthest she had ever gone from the forest, but regardless of how far she travelled, she will always end up returning to that lake where she was birthed. She didn’t know why, she has an intriguing sense, as if it was an instinct flowing within her blood. That instinct told her, that the places nearby the lake were the safest for her.

The only animal around was herself. With the lake at the center, the massive woods surrounding was her territory.

In the end, she settled down by the lake, and also placed a small wooden plank by the side of the little house she made. It was used to calculate the dates in this world. Initially she used grass knots as records. When the claws become more strong and hard, she will use her nails and make a carving on the wood, recording the number of days since she has arrived in this world.

Ten days, twenty days, thirty days, a hundred days, two hundred days, three hundred days. Sixty-seven full tallies were clustered together on the wooden plank.

Facing each day full of joy and hopefulness, she did not feel this life was boring at all. Being able to jump and eat and sleep and laugh aloud, and not once falling sick or injured, with such a healthy body, Yi Longlong almost awoke from laughing in her dreams.

She was always leading a calm life, all the way till the three hundredth day when a person intruded Yi Longlong’s territory. He broke the silence of the forest, and also interrupted her peace.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นั่นคือการหยั่งเธอเคยหายไปไหน จากป่า แต่ ว่าเธอเดินทางไกลเท่าไร เธอมักจะจบลงทะเลสาบที่เธอถูก birthed เธอไม่ทราบว่าทำไม เธอมีความรู้สึกที่น่าสนใจ เป็นถ้ามันเป็นสัญชาตญาณการไหลภายในเลือดของเธอ สัญชาตญาณที่บอกเธอ ว่า สถานใกล้เคียงทะเลสาบเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอสัตว์เท่านั้นรอบตัวเองได้ ด้วยทะเลสาบที่ศูนย์ ใหญ่ป่าโดยรอบเป็นดินแดนของเธอในสุด เธอลง โดยทะเลสาบ และยัง วางแผ่นกระดานไม้ขนาดเล็กข้างบ้านเล็ก ๆ ที่เธอทำ มันถูกใช้เพื่อคำนวณวันที่ในโลกนี้ ตอนแรกเธอใช้หญ้านอตเป็นระเบียน เมื่อเล็บจะแข็ง และแข็งแกร่งมากขึ้น เธอจะใช้เล็บของเธอ และทำให้การแกะสลักบนไม้ บันทึกจำนวนวันตั้งแต่เธอมาถึงแล้วในโลกนี้วันสิบ ยี่สิบวัน 30 วัน ร้อยวัน สองร้อยวัน สามร้อยวัน หกสิบเจ็ดนับเต็มมีคลัสเตอร์กันบนกระดานไม้หันละวันเต็มของ hopefulness เธอจึงไม่รู้สึกชีวิตนี้น่าเบื่อเลย ความสามารถในการกระโดด และกิน และนอน และหัวเราะออกเสียง และไม่เคยล้มป่วย หรือบาด เจ็บ ด้วยเช่นสุขภาพร่างกาย Yi Longlong เกือบตื่นขึ้นจากหัวเราะในความฝันของเธอนอกจากนี้เธอเสมอถูกนำชีวิตสงบ ไปจนถึงสามวันหนึ่งร้อยเมื่อบุคคล intruded Yi Longlong อาณาเขต เขายากจนความเงียบของป่า และยัง ขัดจังหวะเธอสงบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นั่นคือไกลเธอเคยหายไปจากป่า แต่ไม่คำนึงถึงวิธีการที่เธอเดินทางไกลเธอมักจะจบลงด้วยการกลับไปที่ทะเลสาบที่ซึ่งเธอได้ให้กำเนิด เธอไม่ได้รู้ว่าทำไมเธอมีความรู้สึกรักราวกับว่ามันเป็นสัญชาตญาณไหลภายในเลือดของเธอ สัญชาตญาณที่บอกเธอว่าสถานที่ใกล้เคียงทะเลสาบเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ. สัตว์เท่านั้นรอบเป็นตัวเอง ด้วยทะเลสาบที่ศูนย์, ป่าขนาดใหญ่โดยรอบเป็นดินแดนของเธอ. ในท้ายที่สุดเธอนั่งลงด้วยทะเลสาบและยังวางไม้กระดานไม้ขนาดเล็กโดยด้านข้างของบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอทำ มันถูกใช้ในการคำนวณวันที่ในโลกนี้ ตอนแรกเธอใช้นอตหญ้าเป็นระเบียน เมื่อกรงเล็บแข็งแรงมากขึ้นและยากที่เธอจะใช้เล็บของเธอและทำให้แกะสลักไม้การบันทึกจำนวนวันตั้งแต่เธอได้มาถึงในโลกนี้. สิบวันยี่สิบวัน, สามสิบวันร้อยวันสองร้อย วันที่สามร้อยวัน หกสิบเจ็ดนับเต็มรูปแบบรวมกลุ่มกันอยู่ร่วมกันในไม้กระดาน. หันหน้าไปในแต่ละวันเต็มไปด้วยความสุขและความหวังเธอไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตนี้น่าเบื่อที่ทุกคน ความสามารถในการกระโดดและกินและการนอนหลับและหัวเราะออกมาดัง ๆ และไม่เคยล้มป่วยหรือได้รับบาดเจ็บด้วยเช่นร่างกายที่แข็งแรงยี่ Longlong เกือบตื่นขึ้นมาจากการหัวเราะในความฝันของเธอ. เธอก็มักจะนำชีวิตสงบตลอดทางจนถึงสาม วันร้อยเมื่อคนบุกเข้าไปในดินแดนของยี่ Longlong เขาทำลายความเงียบของป่าและยังขัดจังหวะความสงบสุขของเธอ