Chapter 10 Night in the ParkThe str

Chapter 10 Night in the Park
The streets around Madison Square Garden were quiet, but as
soon as Jim stepped outside, a crowd of around fifty men closed in
around him and Joe. They were very different from the crowd that
had waited after the Griffiths fight years ago. These men looked
tired and hungry. But when they saw Jim Braddock, hope lit up
their faces and they stood taller.
"Just sign your name for a few," said Joe with a smile. "Leave
them wanting more."
"No, Joe. Tonight I sign them all!"
Jim moved among the crowd, shaking hands and signing his
name and talking for over an hour.
Joe did most of the talking on the drive to New Jersey. When
they reached the apartment building, Jim opened the door.
"Good night, Joe."
"Haven't you forgotten something?" asked Joe. He reached into
his coat for Jim's share of the prize money. He began to explain
how he had decided on the amount.
"I trust you, Joe," said Jim. "And Mae trusts you, too."
Joe pushed the money into the fighter's hand and waved
goodnight.
When Jim entered the little apartment, he put some of the cash
in the jar on the shelf. He put the rest in a white envelope.
Jim didn't sleep much that night and he left the apartment
before Mae and the children woke up. The sidewalks were empty
as he walked to the center of town. He joined the line inside the
relief office and waited patiently.
Finally, he stepped up to the counter and nodded at the
woman. He gave her the white envelope.
The woman was confused when she looked at the cash. "So
. . . you're giving us the money back?"
On the way home, Jim bought twelve roses for Mae. They were
46
very expensive, but he wanted to apologize for not waking her to
tell her about the Lasky fight. He hadn't wanted to celebrate until
he had paid back the money to the relief office.
But when he got home, it wasn't the time for celebrating. Mike
Wilson's wife, Sara, was sitting on the sofa with her baby girl in
her arms. Her eyes were red from crying.
"Mike's gone," said Mae seriously. "It's been three days now."
"About a week after you left the docks, Jim, the foreman
stopped picking him for work," cried Sara. "I went to stay with my
brother. There wasn't room for Mike, so he's been sleeping in
Central Park." Sara looked straight at Jim. "He said he was going
to do some work for you. We were going to meet last night, but
Mike never came."
Silently, Mae pointed at the jar that contained their money. Jim
nodded. "Listen, Sara, you and Mae go and get something for the
baby's cough."
But Sara was crying. "Something's wrong. I know it is!"
Jim moved toward the front door. "I'll go and find him."
Hours later, Jim entered Central Park. As the sun sank, he knew
that the enormous park wasn't as empty as it looked. Since the
Crash of 1929, tens of thousands of New Yorkers were living in
cars, or on the streets, or in the subway. A lot of people had started
living in Central Park. Some of them built huts or tents from
any materials they could find. Others slept wherever they could.
They ate any food they could find or catch or steal.
Jim had heard that there had been a lot of sheep in Central
Park. Most had been moved away. Now, as he searched for Mike,
Jim saw park workers guiding the last sheep into enormous
wagons. Jim watched until a policeman on a horse waved at him
to move away.
The shadows became longer as night came, and soon trash can
fires were the only lights in the park. Jim went deeper into the
park, past huts and tents. The sound of wet coughs filled the air.
47
"Mike! Mike Wilson?" he called.
Suddenly, two running policemen shouted at him to get out of
the way. He looked to see where they were going and saw a crowd
of people around several policemen on horses. Jim heard angry
shouts and saw flames. He ran to the crowd and had to push his
way through a wall of people to reach the center.
A group of men had fought the police here, turning one of the
sheep wagons over and burning huts. The police were in control
again and were guiding the men away like sheep.
There were two policemen on horses near Jim. "We were just
trying to move the sheep," one of them told the other. "But one of
these guys started shouting at us. He was angry, very political.
Then they attacked us."
Jim closed his eyes and remembered all Mike's angry talk. He
knew this must be Mike. He began looking for his friend among
all the fallen men on the grass. He got closer to the wagon that lay
on its side.
"A guy tried to free the sheep," a policeman was saying. "The
horses were scared and the wagon turned over."
There was someone with his legs under the enormous wheels
of the wagon. A group of men lifted the wagon up, and that's
when Jim realized that there was a second man under the wagon,
lying in a pool of blood. It was Mike.
Jim's friend wasn't dead yet. Jim moved the hair from Mike's
eyes.
"Did you win?" Mike asked. His voice was soft and filled with
pain.
Jim nodded. "You're going to be OK, Mike," he said.
Mike managed a weak nod. "I know i t . . ."
But, in the cold and dark of New York's Central Park, as the
smoke from the burning huts blew over them and took away the
last of the light, both men knew that this wasn't true.
•
48
Few people came to Mike's funeral. It was a work day and most
people couldn't afford to lose a day's money. Only Jim and Mae
Braddock and their three children stood with Sara Wilson and her
baby daughter as Mike's body was put into the ground.
Jim spoke of Mike's love for his family, his wife. He didn't say
what he felt—that Mike's death was a waste, a stupid, unnecessary
waste. Jim understood why people got angry, but Mike's anger
hadn't helped his wife or his daughter. Jim wished he had known
how bad things had become for his friend. He couldn't forget
how kind Mike had been to him when he started working at the
docks.
Mae's attention was on Sara, whose eyes were far away. She
seemed to be staring into the long future that waited for her
without her husband.
As she looked at Sara, part of Mae wondered if she was looking
into a mirror of her own future. Maybe not today or tomorrow—
but one day she might lose Jim.
Chapter 11 Face to Face with the Champion
Madison Square Garden, March 24, 1935
Jim Braddock and Joe Gould smiled for the cameras. Then it was
time for the reporters' questions.
"Jim, do you have anything to say to our readers?"
"Not everybody gets a second chance," answered Jim. He
looked at Mae, who sat at the front in a new yellow dress, smiling
nervously. "I have a lot to be grateful for."
A second reporter stood. "Can you tell our readers why you
gave your relief money back?"
Jim nodded. "This great country of ours helps a man when he's
in trouble. I've had some good luck, so I thought I'd return the
money."
49
Another reporter stood. "Max Baer says that he's worried he's
going to kill you in the ring. What do you say?"
Mae looked down at her hands. Jim looked the reporter in the
eye. "Max Baer is the champion," he said. "I'm looking forward to
the fight."
The next question was from a familiar face. Sporty Lewis stood
and turned toward Mae. "Mrs. Braddock, how do you feel about
the fact that Max Baer has killed two men in the ring?" Mae
could find no words. "Mrs. Braddock, are you scared for your
husband's life?" continued Lewis.
A camera appeared in front of Mae's face. Jim jumped to his
feet. "She's scared for Max Baer!" he shouted.
Joe Gould lifted his arms like a referee. "OK, OK, one more
question . . ."
While Jim answered the last question, his eyes searched for Mae.
She refused to look up, not wanting him to see the doubts and fear
in her eyes.
When Jim Braddock and Joe Gould entered Madison Square
Garden's boxing club, Jimmy Johnston was waiting for them. The
rich, powerful businessman waved a newspaper at the fighter and
his manager.
"It says here that this fight is as good as murder," Johnston said,
stepping close up to Braddock. "This is my business, and I'm going
to protect myself. You will know exactly what Baer can do before
you get in that ring."
A door opened and a small man in a suit entered the room. This
was Johnston's lawyer, and he was followed by a secretary.
Johnston went to a machine and began to show a film. It
showed two boxers getting ready to fight. One was Max Baer.
Johnston said the other man's name. "That's Frankie Campbell . . .
A good fighter who knows how to take a punch."
50

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 10 คืนในสวนสาธารณะ
ทั่วถนนเมดิสันสแควร์การ์เด้นเงียบ แต่เมื่อ
เร็ว ๆ นี้ขณะที่จิมก้าวนอกฝูงชนประมาณห้าสิบคนปิดใน
รอบ ๆ ตัวเขาและโจ พวกเขามีความแตกต่างกันมากจากฝูงชนที่
ต้องรอหลังจากการต่อสู้ Griffiths ปีที่ผ่านมา คนเหล่านี้มอง
เหนื่อยและหิว แต่เมื่อพวกเขาเห็นจิมแบรดด็อกหวังสว่างขึ้น
ใบหน้าของพวกเขาและพวกเขายืนอยู่สูง.
"เพียงแค่ลงนามของคุณไม่กี่" โจด้วยรอยยิ้มกล่าวว่า "ปล่อย
ให้พวกเขาต้องการมากขึ้น. "
"ไม่มีโจ. คืนนี้ฉันเข้าสู่ระบบพวกเขาทั้งหมด!"
จิมย้ายในหมู่ฝูงชนจับมือและการลงนามของเขา
ชื่อและพูดคุยกันมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง.
โจได้มากที่สุดของการพูดคุยในไดรฟ์การรัฐนิวเจอร์ซีย์ . เมื่อ
พวกเขามาถึงอาคารอพาร์ทเม้นจิมเปิดประตู.
"คืนที่ดีโจ."
"คุณไม่ลืมอะไร?" ถามโจ เขาเอื้อมมือเข้าไปใน
เสื้อคลุมของเขาจิมส่วนแบ่งของเงินรางวัล เขาเริ่มที่จะอธิบาย
วิธีการที่เขาได้ตัดสินใจเกี่ยวกับจำนวนเงิน.
"ผมเชื่อว่าท่านโจ" จิมกล่าวว่า "และแม่ไว้ใจคุณมากเกินไป."
โจผลักดันให้เงินไว้ในมือของนักมวยและโบกมือ
ราตรีสวัสดิ์.
เมื่อจิมเข้ามาในอพาร์ทเม้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขานำบางส่วนของเงินสด
ในขวดบนหิ้ง เขาวางส่วนที่เหลือในซองจดหมายสีขาว.
จิมไม่ได้นอนมากในคืนนั้นและเขาออกจากอพาร์ทเม้น
ก่อนที่แม่และเด็กตื่นขึ้นมา ทางเท้าที่ว่างเปล่า
ในขณะที่เขาเดินไปที่ใจกลางเมือง เขาเดินเข้าไปสมทบสายภายใน
สำนักงานบรรเทาทุกข์และรอคอยอย่างอดทน.
ในที่สุดเขาก้าวขึ้นไปพยักหน้าเคาน์เตอร์และที่
ผู้หญิง เขาให้เธอซองจดหมายสีขาว.
หญิงสับสนเมื่อเธอมองที่เป็นเงินสด "ดังนั้น
... คุณให้เราเงินกลับมา? "
ระหว่างทางกลับบ้านจิมซื้อสิบสองดอกกุหลาบสำหรับแม่ พวกเขา
46
ราคาแพงมาก แต่เขาอยากจะขอโทษที่ไม่ได้ตื่นของเธอที่จะ
บอกเธอเกี่ยวกับการต่อสู้ Lasky เขาไม่ได้ต้องการที่จะเฉลิมฉลองจนกระทั่ง
เขาได้จ่ายเงินกลับไปยังสำนักงานบรรเทา.
แต่เมื่อเขากลับมาถึงบ้านก็ไม่ได้เวลาสำหรับการเฉลิมฉลอง ไมค์
ภรรยาของวิลสัน, ซาร่ากำลังนั่งอยู่บนโซฟาที่มีเด็กทารกของเธอใน
อ้อมแขนของเธอ ดวงตาของเธอเป็นสีแดงจากร้องไห้.
"ไมค์หายไป" แม่กล่าวอย่างจริงจัง "มันเป็นวันที่สามขณะนี้."
"เกี่ยวกับหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่คุณซ้ายท่าเรือจิมหัวหน้าคนงาน
หยุดเลือกสำหรับการทำงานของเขา "ซาร่าร้องไห้ "ฉันไปอยู่กับฉัน
พี่ชาย. มีไม่ห้องพักสำหรับไมค์เพื่อให้เขาได้รับการนอนหลับอยู่ใน
เซ็นทรัลพาร์ค. " ซาร่ามองตรงไปที่จิม "เขากล่าวว่าเขาจะ
ทำผลงานบางอย่างสำหรับคุณ. เราจะไปพบคืนที่ผ่านมา แต่
ไมค์ไม่เคยมา. "
เงียบแม่ชี้ไปที่ขวดที่มีเงินของพวกเขา จิม
พยักหน้า "ฟังซาร่าและคุณแม่ไปและได้รับบางสิ่งบางอย่างสำหรับ
ไอของทารก. "
แต่ซาร่าก็ร้องไห้ "อะไรบางอย่างผิดปกติ. ฉันรู้ว่ามัน!"
จิมเดินตรงไปยังประตูหน้า "ฉันจะไปหาเขา."
ชั่วโมงต่อมาจิมเข้าเซ็นทรัลปาร์ค ขณะที่ดวงอาทิตย์จมเขารู้
ว่าสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่าไม่ได้เท่าที่มันดู เนื่องจาก
ความผิดพลาดของปี 1929 นับหมื่นของชาวนิวยอร์กเป็นที่อาศัยอยู่ใน
รถหรือบนท้องถนนหรือในสถานีรถไฟใต้ดิน ผู้คนจำนวนมากได้เริ่มต้น
ที่อาศัยอยู่ในเซ็นทรัลปาร์ค บางส่วนของพวกเขาสร้างกระท่อมหรือเต็นท์จาก
วัสดุใด ๆ ที่พวกเขาสามารถหา อื่น ๆ นอนหลับอยู่ที่ใดก็ตามที่พวกเขาสามารถ.
พวกเขากินอาหารใด ๆ พวกเขาสามารถหาหรือจับหรือขโมย.
จิมเคยได้ยินว่ามีการแกะจำนวนมากในภาคกลางของ
สวนสาธารณะ ส่วนใหญ่ได้รับการย้ายออกไป ตอนนี้ในขณะที่เขาหาไมค์,
จิมเห็นคนงานที่จอดแนวทางแกะที่ผ่านเข้ามาในขนาดใหญ่
รถบรรทุก จิมดูจนกระทั่งตำรวจม้าโบกมือไปที่เขา
จะย้ายออกไป.
เงากลายเป็นอีกต่อไปเป็นคืนมาและเร็ว ๆ นี้ถังขยะ
ที่เกิดเพลิงไหม้เป็นไฟเฉพาะในสวนสาธารณะ จิมเดินลึกเข้าไปใน
สวนสาธารณะที่ผ่านมากระท่อมและเต็นท์ เสียงไอเปียกเต็มไปด้วยอากาศ.
47
"ไมค์! ไมค์วิลสัน" ที่เขาเรียกว่า.
ทันใดนั้นตำรวจสองนายวิ่งตะโกนไปที่เขาจะได้รับจาก
ทาง เขามองเพื่อดูว่าพวกเขาจะเห็นฝูงชน
ของผู้คนทั่วตำรวจหลายม้า จิมโกรธได้ยิน
เสียงตะโกนและเห็นเปลวไฟ เขาวิ่งไปที่ฝูงชนและมีการผลักดันของเขา
ทางผ่านผนังของคนที่จะเข้าถึงใจกลาง.
กลุ่มคนที่ต่อสู้ตำรวจที่นี่หันหนึ่ง
เกวียนแกะมากกว่าและการเผาไหม้กระท่อม ตำรวจในการควบคุม
อีกครั้งและได้รับการชี้แนะคนออกไปเหมือนแกะ.
มีตำรวจสองนายที่อยู่ใกล้ม้าจิม "เราเป็นเพียงแค่
พยายามที่จะย้ายแกะ "หนึ่งในพวกเขาบอกกับคนอื่น ๆ "แต่หนึ่งใน
คนเหล่านี้เริ่มตะโกนที่พวกเรา. เขาก็โกรธมากทางการเมือง.
จากนั้นพวกเขาโจมตีเรา. "
จิมปิดตาของเขาและพูดคุยโกรธจำทั้งหมดของไมค์ เขา
รู้ว่าเรื่องนี้จะต้องมีไมค์ เขาเริ่มมองหาเพื่อนของเขาในหมู่
ทุกคนลดลงบนพื้นหญ้า เขาได้ใกล้ชิดกับรถที่วาง
อยู่ด้านข้าง.
"คนพยายามที่จะเป็นอิสระแกะ" ตำรวจบอกว่า "
กลัวม้าและเกวียนหันไป. "
มีคนที่มีขาของเขาภายใต้ล้อขนาดใหญ่
ของรถบรรทุก กลุ่มคนยกรถขึ้นและนั่นคือ
เมื่อจิมตระหนักว่ามีชายคนที่สองภายใต้เกวียน
นอนอยู่ในสระว่ายน้ำของเลือด มันเป็นไมค์.
เพื่อนของจิมก็ยังไม่ตาย จิมย้ายผมจากไมค์
ตา.
"ต้อนรับคุณชนะ?" ไมค์ถาม เสียงของเขานุ่มและเต็มไปด้วย
ความเจ็บปวด.
จิมพยักหน้า "คุณกำลังจะตกลงไมค์" เขากล่าว.
ไมค์ที่มีการจัดการที่อ่อนแอพยักหน้า "ฉันรู้ว่ามัน..."
แต่ในความหนาวเย็นและมืดของนิวยอร์กเซ็นทรัลปาร์คเป็น
ควันจากการเผาไหม้กระท่อมพัดเหนือพวกเขาและเอาไป
สุดท้ายของแสงทั้งสองคนรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เป็นความจริง
•
48
ไม่กี่คนที่มางานศพของไมค์ มันเป็นวันทำงานและส่วนใหญ่
คนไม่สามารถที่จะสูญเสียเงินวัน เพียงจิมและแม่
แบรดด็อกและลูกทั้งสามของพวกเขายืนอยู่กับซาร่าวิลสันและเธอ
ลูกสาวในขณะที่ร่างกายของไมค์ถูกใส่ลงไปในดิน.
จิมพูดถึงความรักของไมค์สำหรับครอบครัวของเขาภรรยาของเขา เขาไม่ได้บอกว่า
สิ่งที่เขารู้สึก-ว่าการตายของไมค์ก็เสียโง่ที่ไม่จำเป็น
เสีย จิมเข้าใจว่าทำไมคนที่โกรธ แต่ความโกรธของไมค์
ก็ไม่ได้ช่วยให้ภรรยาหรือลูกสาวของเขา จิมอยากที่เขาเคยรู้จัก
ว่าสิ่งเลวร้ายได้กลายเป็นเพื่อนของเขา เขาจะได้ไม่ลืม
ว่าชนิดไมค์เคยไปเขาเมื่อเขาเริ่มทำงานที่
ท่าเรือ.
สนใจแม่ของซาร่าอยู่บนที่มีตาอยู่ห่างไกลออกไป เธอ
ดูเหมือนจะจ้องมองเข้าไปในอนาคตมานานแล้วว่ารอให้เธอ
โดยไม่ต้องสามีของเธอ.
ขณะที่เธอมองไปที่ซาร่าเป็นส่วนหนึ่งของแม่สงสัยว่าเธอกำลังมอง
เข้าไปในกระจกในอนาคตของเธอเอง อาจจะไม่วันนี้หรือ tomorrow-
แต่วันหนึ่งเธออาจสูญเสียจิม.
บทที่ 11 เผชิญหน้ากับแชมป์
เมดิสันสแควร์การ์เด้น, 24 มีนาคม 1935
จิมแบรดด็อกและโจโกลด์ยิ้มสำหรับกล้อง แล้วมันเป็น
เวลาสำหรับคำถามผู้สื่อข่าว '.
"จิมคุณมีอะไรจะพูดกับผู้อ่านของเรา?"
"ไม่ทุกคนได้รับโอกาสครั้งที่สอง" จิมตอบ เขา
มองไปที่แม่ซึ่งนั่งอยู่ที่ด้านหน้าในชุดสีเหลืองใหม่ยิ้ม
ประหม่า "ฉันมีจำนวนมากที่จะขอบคุณสำหรับ."
นักข่าวที่สองยืนอยู่ "คุณสามารถบอกผู้อ่านของเราว่าทำไมคุณ
ให้เงินบรรเทาทุกข์ของคุณกลับมา? "
จิมพยักหน้า "นี่ประเทศที่ดีของเราจะช่วยให้คนที่เมื่อเขา
มีปัญหา. ฉันเคยโชคดีดังนั้นฉันคิดว่าฉันกลับ
เงิน. "
49
นักข่าวยืนอยู่อีก "แม็กซ์เยอร์กล่าวว่าเขากังวลว่าเขา
จะฆ่าคุณในแหวน. คุณพูดว่าอะไร? "
แม่มองลงไปที่มือของเธอ จิมมองนักข่าวใน
ตา "แม็กซ์เยอร์เป็นแชมป์" เขากล่าว "ผมรอคอยที่จะ
ต่อสู้. "
คำถามต่อไปจากใบหน้าที่คุ้นเคย สปอร์ตลูอิสยืน
และหันไปทางแม่ "นางแบรดด็อก, คุณรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับ
ความจริงที่ว่าแม็กซ์เยอร์ได้ฆ่าชายสองคนในแหวนได้หรือไม่ " แม่
สามารถหาคำพูดไม่มี "นางแบรดด็อก, คุณกลัวสำหรับคุณ
ชีวิตของสามีหรือไม่? " ลูอิสยังคง.
กล้องปรากฏในด้านหน้าของใบหน้าของแม่ จิมของเขาเพิ่มขึ้นถึง
ฟุต "เธอกลัวสำหรับแม็กซ์เยอ!" เขาตะโกน.
โจโกลด์ยกแขนของเขาเช่นเดียวกับผู้ตัดสิน "OK, OK, อีกหนึ่ง
คำถาม... "
ในขณะที่จิมตอบคำถามสุดท้ายดวงตาของเขาหาแม่.
เธอปฏิเสธที่จะมองขึ้นไปไม่อยากให้เขาเห็นความสงสัยและความหวาดกลัว
ในดวงตาของเธอ.
เมื่อจิมแบรดด็อกและโจโกลด์ เข้า Madison Square
Garden สโมสรมวยของจิมมี่จอห์นสตันรอพวกเขาอยู่
ที่อุดมไปด้วยนักธุรกิจที่มีประสิทธิภาพโบกมือหนังสือพิมพ์ที่นักมวยและ
ผู้จัดการของเขา.
"มันบอกว่านี่เป็นที่ที่การต่อสู้ครั้งนี้เป็นดีฆาตกรรม" จอห์นสันกล่าวว่า
ก้าวใกล้ถึงแบรดด็อก "นี่เป็นธุรกิจของฉันและฉันจะ
ที่จะปกป้องตัวเอง. คุณจะรู้ว่าสิ่งเยอร์สามารถทำก่อนที่
คุณจะได้รับในแหวนที่. "
ประตูเปิดออกและชายร่างเล็กในชุดสูทเข้ามาในห้อง นี้
เป็นทนายความจอห์นสตันและเขาตามมาด้วยเลขานุการ.
จอห์นสันไปเครื่องและเริ่มที่จะแสดงภาพยนตร์ มัน
แสดงให้เห็นว่านักมวยทั้งสองได้รับการพร้อมที่จะต่อสู้ หนึ่งคือแม็กซ์เยอ.
จอห์นสันกล่าวว่าชื่อของคนอื่น ๆ "นั่นคือแฟรงกี้แคมป์เบล...
นักมวยที่ดีที่รู้วิธีการใช้หมัด. "
50

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 10 คืนในอุทยาน
ถนนรอบสวนเมดิสันสแควร์ อยู่เงียบ แต่เป็น
เร็วจิมก้าวออกมา ฝูงชนประมาณห้าสิบคนปิด
รอบตัวเขาและโจ พวกเขาแตกต่างจากฝูงชนที่
รอหลังจาก กริฟฟิธส์ สู้ปีก่อน คนเหล่านี้มอง
เหนื่อยและหิว แต่เมื่อเห็นจิม แบรดด็อค หวังสว่างขึ้นใบหน้าของพวกเขาและพวกเขายืน

สูง" แค่เซ็นชื่อไม่กี่ " โจ " กล่าวด้วยรอยยิ้ม ปล่อยให้พวกเขาต้องการมากกว่า
.
" ไม่ โจ คืนนี้ผมเซ็นพวกเขาทั้งหมด !
จิมย้ายท่ามกลางฝูงชน มือสั่น และลงชื่อและพูดคุยสำหรับชั่วโมงกว่า
.
โจทำส่วนใหญ่พูดในไดรฟ์ใหม่เจอร์ซีย์ เมื่อ
ถึงอพาร์ทเมนท์ จิมเปิดประตู .
" ราตรีสวัสดิ์ โจ "
" คุณลืมอะไร ? " ถามโจเขาเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อของเขา จิม
แบ่งเงินรางวัล เขาเริ่มที่จะอธิบาย
ว่าเขาได้ตัดสินใจบนจํานวน .
" ฉันเชื่อใจคุณ โจกล่าวว่า " จิม " และแม่ไว้ใจคุณด้วย "
โจดันเงินในมือของนักรบและโบกมือราตรีสวัสดิ์
.
เมื่อจิมเข้ามาเล็กน้อย เขาเอาเงินสด
ในขวดบนชั้น เขาวางที่เหลือในซองสีขาว
จิม นอนไม่หลับในคืนนั้น และเขาออกจากอพาร์ทเมนท์
ก่อนที่แม่และเด็กตื่นขึ้นมา ทางเดินว่างเปล่า
ขณะที่เขาเดินถึงศูนย์กลางของเมือง เขาเข้าร่วมกับสายภายในสำนักงาน และ รอคอยอย่างอดทน โล่งอก
.
ในที่สุด เขาก้าวขึ้นไปที่เคาน์เตอร์และพยักหน้าที่
ผู้หญิง เขาให้เธอซองจดหมายสีขาว
ผู้หญิงสับสนเมื่อเธอมองไปที่เงินสด” แล้ว

. . . . . . .คุณให้เราเงินกลับ ? "
ระหว่างทางกลับบ้าน จิมซื้อกุหลาบ 12 เม . จำนวน 46

แพงมาก แต่เขาต้องการจะขอโทษที่ไม่ได้ปลุกเธอ

บอกเธอเกี่ยวกับการต่อสู้ลาสกี้ . เขาไม่ได้อยากฉลองจนกว่า
เขาจ่ายเงินสงเคราะห์สำนักงาน .
แต่เมื่อเขากลับมาบ้าน นี่ไม่ใช่เวลามาฉลองกัน ไมค์
วิลสัน ภรรยา ซาร่านั่งอยู่บนโซฟากับสาวลูก
แขนของเธอ ตาของเธอแดงจากการร้องไห้ .
" ไมค์ไปแล้ว กล่าวว่า " แม่อย่างจริงจัง มันผ่านมา 3 วันแล้ว "
" ประมาณหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่คุณออกจากท่าเรือ จิม หัวหน้างาน
หยุดรับเขาทำ " ร้องไห้ซาร่า” ฉันไปอยู่กับน้องชาย

ก็ห้องไม่ได้ ไมค์ แล้วเขาก็นอน
เซ็นทรัล ปาร์ค " ซาร่ามองจิม