Zhao went out to the pot of rice, w

Zhao went out to the pot of rice, which seemed to be ready. He picked up a corn stalk and used it to push off the copper basin that was covering the pot. The copper basin fell to the ground, releasing a large amount of heat from the pot, which caused Zhao to step backwards. Out of the heat came a full-bodied flavor of rice that smelled slightly sweet. The fragrance was even stronger than the rice from his past life. Zhao's mouth started to water.

Once the heat dispersed, the pot of rice revealed its true colors. It wasn't white like how Zhao imagined rice to be, but a little yellow. However, the fragrant smell was incredible.

Zhao pulled a spoon out of the barn and then slowly scooped up a spoonful of rice. Meg wanted to stop him, but Zhao moved the rice into his mouth too fast. Everyone couldn't help but stare as their master ate the rice that only slaves would eat.

Zhao closed his eyes as the fragrant flavor of rice filled his every being. It was savory and delicious, with a chewy, flexible texture. He then slowly put down the spoon as he opened his eyes. The slaves and Meg were all looking at him, and Zhao couldn't help but be embarrassed. "Please don't look at me. Go on and eat. If you absolutely don't think it's tasty, then you don't have to eat it. We can re-do the meal later."

The slaves didn't dare to move, although they did look eager. Zhao understood that it was because he was here, so the slaves tried not to act recklessly. He sighed and turned to Meg, and said, "Meg, let's go into the hut."

Meg understood what Zhao was trying to do, so she immediately nodded. "Yes, Master. Let's enter the hut and see what Grandma is making."

Zhao smiled. Meg was becoming more considerate, on top of being a kind and gentle girl. The two called Blockhead and Rockhead into the hut with them.

Daisy and Ann didn't follow. They wanted to stay and try out the rice to see how delicious it was. The moment Zhao and Meg went inside, the slaves immediately surrounded the pot, eating the rice and singing its praises.

Then one of the male slaves noticed a thick layer of crust in the pot. He had never seen this before. The slave was curious about the rice crust, so he grabbed some with his hand and sniffed it. It seemed to have an attractive scent. He eventually failed to block the temptation to bite it.

The moment he tasted it, his eyes brightened, and he quickly took a second bite. Since the pot wasn't small, there was a large amount of crust. A single person naturally couldn't finish all of it by himself, so the slave passed around the crust to everyone else. Before long, the slaves started to make a second pot of rice.

Meirin and Zhao, in fact, had been standing by the hut door, watching the slaves. The moment they saw the slaves making rice for the second time, Zhao immediately went out to them and said to the slaves. "I think that you will need another pot for soup. Although eating rice is good and well, some soup would be good too. You can't just survive on rice, you're going to need some vegetables."

Hearing what Zhao said, the slaves knew that he had been watching them, and they couldn't help but feel a little embarrassed. But still, they moved according to what Zhao told them. They were very grateful to him.

A lot of these people were on the verge of crying, because they had never eaten something so delicious.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Zhao ออกไปในหม้อข้าว ซึ่งดูเหมือนจะมีความพร้อม เขาหยิบขึ้นมาเป็นก้านข้าวโพด และใช้ถีบอ่างทองแดงที่ถูกครอบคลุมหม้อ อ่างทองแดงล้มลงกับพื้น การปล่อยความร้อนจากหม้อ ซึ่งเกิดจากเจียวจะก้าวถอยหลังขนาดใหญ่ จากความร้อนมาพร้อมรสชาติชิมข้าวที่กลิ่นรสหวานเล็กน้อย กลิ่นหอมมากขึ้นกว่าข้าวมา ปากเจาส์เริ่มต้นน้ำเมื่อความร้อนกระจาย หม้อข้าวเผยสีจริง มันไม่ได้ขาวเหมือนวิธีเจียวคิดข้าวให้ แต่สีเหลืองเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม กลิ่นหอมถูกเหลือเชื่อZhao ดึงช้อนออกจากยุ้งข้าวแล้ว ค่อย ๆ ลากขึ้นค่าลอยข้าว เม็กต้องการที่จะหยุดเขา แต่ Zhao ย้ายข้าวเข้าไปในปากของเขาเร็วเกินไป ทุกคนไม่สามารถช่วย แต่มองเป็นพวกกินข้าวที่จะกินทาสเท่านั้นZhao ปิดตาของเขาเป็นรสชาติของข้าวหอมไปเขาทุกการ เผ็ด และ อร่อย เนื้อเหนียว ยืดหยุ่นได้ เขาแล้วค่อย ๆ วางลงช้อนเขาเปิดตาของเขา ทาสและ Meg ทุกกำลังที่เขา และเจียวไม่ช่วย แต่อาย "กรุณาอย่าดูนะ ไป และกิน ถ้าคุณจริง ๆ ไม่คิดว่า มันจะอร่อย คุณไม่ต้องกินมัน เราสามารถทำซ้ำการอาหารในภายหลัง"ทาสไม่กล้าที่จะย้าย แม้ว่าพวกเขาไม่ดูกระตือรือร้น Zhao เข้าใจว่า มันเป็นเพราะเขาที่นี่ ให้ทาสพยายามที่จะไม่กระทำโดยประมาทเลินเล่อ เขาถอนหายใจ และหันไป Meg และกล่าว ว่า "Meg ลองไปเข้าฮัท"Meg เข้าใจอะไร Zhao พยายามที่ทำ เพื่อให้ เธอทันทีเลยต้อง "ใช่ หลัก ลองใส่ฮัท และดูสิ่งที่ทำให้คุณยาย"Zhao ยิ้ม Meg กลายเป็นน้ำใจมาก ด้านบนของชนิดและสาวอ่อนโยน ทั้งสองเรียกว่าคนโง่และ Rockhead เป็นฮัทกับพวกเขาเดซี่และแอนน์ไม่ได้ทำตาม พวกเขาต้องการเข้าพัก และลองข้าวแสนอร่อยก็ดู ในขณะที่เจียวและ Meg ไปภายใน ทาสทันทีล้อมรอบหม้อ กินข้าว และร้องเพลงสรรเสริญของแล้ว ของทาสชายสังเกตเห็นชั้นหนาของเปลือกในหม้อ เขาไม่เคยเห็นก่อน ทาสเป็นอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเปลือกข้าว ดังนั้นเขาคว้าบาง ด้วยมือของเขา และ sniffed มัน มันเหมือนกับมีกลิ่นน่าสนใจ ในที่สุดเขาล้มเหลวเพื่อป้องกันการกัดมันล่อขณะนี้เขาลิ้มรสมัน ตาของเขาให้สว่าง แล้วเขาเอากัดสองอย่างรวดเร็ว เนื่องจากหม้อไม่ได้ขนาดเล็ก มีขนาดใหญ่เปลือก คนเดียวตามธรรมชาติไม่สามารถเสร็จสิ้นทั้งหมดของมัน ด้วยตัวเอง เพื่อทาสทั่วเปลือกผ่านไปทุกคน อีกไม่นาน ทาสเริ่มทำสองหม้อข้าวMeirin และ Zhao ในความเป็นจริง ได้รับการยืน โดยประตูฮัท ดูทาส ในขณะที่พวกเขาเห็นทาสทำให้ข้าวครั้งสอง Zhao ทันทีไปหาพวกเขา และกล่าวถึงทาส "ผมคิดว่า คุณจะต้องการอีกหม้อสำหรับต้ม แม้ว่าการกินข้าวเป็นดี และดี ซุปบางจะดีเกินไป คุณไม่สามารถเอาตัวรอดเพียงข้าว คุณจะต้องบางผัก"ได้ยินกล่าวว่า ของ Zhao ทาสรู้ว่า เขามีการดูพวกเขา และพวกเขาไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกอายเล็กน้อย แต่ยังคง พวกเขาย้ายตามอะไรเจียวบอกกับพวกเขา พวกเขาก็ขอบคุณเขาคนเหล่านี้จำนวนมากถูกหมิ่นร้องไห้ เนื่องจากพวกเขาไม่เคยได้กินรสดังนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Zhao ออกไปหม้อข้าวซึ่งดูเหมือนจะมีความพร้อม เขาหยิบขึ้นมาก้านข้าวโพดและใช้มันเพื่อผลักดันออกลุ่มน้ำทองแดงที่ครอบคลุมหม้อ ลุ่มน้ำทองแดงล้มลงกับพื้นปล่อยเป็นจำนวนมากของความร้อนจากหม้อซึ่งก่อให้เกิด Zhao ที่จะก้าวไปข้างหลัง ออกจากความร้อนมารสชาติเต็มฉกรรจ์ข้าวที่มีกลิ่นหวานเล็กน้อย กลิ่นหอมก็ยิ่งแข็งแกร่งกว่าข้าวจากชีวิตที่ผ่านมาของเขา ปาก Zhao เริ่มลงไปในน้ำ.

เมื่อความร้อนกระจายหม้อข้าวพบสีที่แท้จริงของมัน มันไม่ได้เป็นสีขาวเหมือนวิธีคิด Zhao ข้าวจะเป็น แต่สีเหลืองเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่กลิ่นหอมเป็นอะไรที่เหลือเชื่อ.

Zhao ดึงช้อนออกจากยุ้งฉางแล้วค่อยๆอุ้มช้อนข้าว เม็กอยากจะหยุดเขา แต่ Zhao ย้ายข้าวเข้าไปในปากของเขาเร็วเกินไป ทุกคนไม่สามารถช่วย แต่จ้องมองในฐานะเจ้านายของพวกเขากินข้าวว่ามีเพียงทาสจะกิน.

Zhao ปิดตาของเขาเป็นรสชาติที่มีกลิ่นหอมของข้าวที่เต็มไปด้วยของเขาทุกคน มันเป็นอาหารคาวและอร่อยด้วยการเคี้ยวเนื้อมีความยืดหยุ่น จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ใส่ลงช้อนในขณะที่เขาเปิดตาของเขา ทาสและ Meg ทุกคนมองไปที่เขาและ Zhao ไม่สามารถช่วย แต่จะอาย "กรุณาอย่ามองมาที่ฉัน. ต่อไปและกิน. ถ้าคุณอย่างไม่คิดว่ามันอร่อยแล้วคุณจะได้ไม่ต้องกินมัน. เราสามารถทำอาหารในภายหลัง."

ทาสไม่กล้า ที่จะย้ายแม้ว่าพวกเขาจะดูกระตือรือร้น Zhao เข้าใจว่ามันเป็นเพราะเขาอยู่ที่นี่เพื่อทาสพยายามที่จะไม่มุทะลุ เขาถอนหายใจและหันไปขาและกล่าวว่า "เม็กขอเข้าไปในกระท่อม."

เม็กเข้าใจสิ่งที่ Zhao ได้พยายามที่จะทำเพื่อเธอพยักหน้าทันที "ใช่โท. ขอใส่กระท่อมและดูสิ่งที่จะทำให้คุณยาย."

Zhao ยิ้ม Meg ได้กลายเป็นที่มีน้ำใจมากขึ้นด้านบนของการเป็นชนิดและหญิงสาวที่อ่อนโยน ทั้งสองเรียกว่าคนโง่และ Rockhead เข้าไปในกระท่อมกับพวกเขา.

เดซี่และแอนไม่ได้ทำตาม พวกเขาต้องการที่จะอยู่และลองข้าวเพื่อดูว่ามันก็อร่อย ขณะที่ Zhao และขาเข้าไปข้างในทาสล้อมรอบทันทีหม้อกินข้าวและร้องเพลงสรรเสริญ.

จากนั้นหนึ่งในทาสชายสังเกตเห็นเป็นชั้นหนาของเปลือกโลกในหม้อ เขาไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน ทาสอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเปลือกข้าวเพื่อให้เขาคว้าบางอย่างด้วยมือของเขาและดมกลิ่นมัน มันดูเหมือนจะมีกลิ่นที่น่าสนใจ ในที่สุดเขาก็ล้มเหลวในการป้องกันการทดลองที่จะกัดมัน.

ช่วงเวลาที่เขาลิ้มรสมันตาของเขาสดใสและเขารีบกัดสอง ตั้งแต่หม้อก็ไม่เล็กมีจำนวนมากของเปลือกโลก คนเพียงคนเดียวตามธรรมชาติไม่สามารถเสร็จสิ้นทั้งหมดของมันด้วยตัวเองดังนั้นทาสผ่านรอบเปลือกเพื่อคนอื่น ก่อนที่จะนานทาสเริ่มที่จะทำให้หม้อที่สองของข้าว.

เมริน Zhao และในความเป็นจริงได้รับการยืนอยู่ข้างประตูกระท่อม, ดูทาส ขณะที่พวกเขาเห็นทาสทำให้ข้าวเป็นครั้งที่สอง, Zhao รีบเดินออกไปพวกเขาและพูดกับทาส "ผมคิดว่าคุณจะต้องหม้อซุปอีก. แม้ว่าการกินข้าวเป็นสิ่งที่ดีและดีซุปบางส่วนจะดีเกินไป. คุณไม่สามารถเพียงแค่อยู่รอดบนข้าวที่คุณกำลังจะต้องผักบางชนิด."

ได้ยินในสิ่งที่ Zhao กล่าวว่า ทาสรู้ว่าเขาได้รับการเฝ้าดูพวกเขาและพวกเขาไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกอายเล็กน้อย แต่ยังคงพวกเขาย้ายตามสิ่งที่ Zhao บอกพวกเขาว่า พวกเขารู้สึกขอบคุณมากสำหรับเขา.

จำนวนมากของคนเหล่านี้อยู่บนปากเหวของการร้องไห้เพราะพวกเขาไม่เคยกินอะไรอร่อยดังนั้น