English is a West Germanic language

English is a West Germanic language that originated from Anglo-Frisian dialects brought to Britain in the fifth to seventh centuries by Germanic invaders and settlers from what is now northwest Germany and the Netherlands.

The Old English of the Anglo-Saxon era developed into Middle English, the language as spoken between the Norman Conquest and the late 15th century. A significant influence on the shaping of Middle English came from contact with the North Germanic languages spoken by the Scandinavians who conquered and colonised parts of Britain during the 8th and 9th centuries; this contact led to much lexical borrowing and grammatical simplification. Another important influence came from the conquering Normans, who spoke a form of French called Old Norman, which in Britain developed into Anglo-Norman. Many Norman and French loanwords entered the language in this period, especially in vocabulary related to the church, the court system and the government. The system of orthography that became established during the Middle English period is by and large still in use today – later changes in pronunciation, however, combined with the adoption of various foreign spellings, mean that the spelling of modern English words appears highly irregular.

Early Modern English – the language used by Shakespeare – is dated from around 1500. It incorporated many Renaissance-era loans from Latin and Ancient Greek, as well as borrowings from other European languages, including French, German and Dutch. Significant pronunciation changes in this period included the ongoing Great Vowel Shift, which affected the qualities of most long vowels. Modern English proper, similar in most respects to that spoken today, was in place by the late 17th century. The English language came to be exported to other parts of the world through British colonisation, and is now the dominant language in Britain and Ireland, the United States and Canada, Australia, New Zealand and many smaller former colonies, as well as being widely spoken in India, parts of Africa, and elsewhere. Largely thanks to United States influence, English has taken on the status of a global lingua franca.

Old English consisted of a diverse group of dialects, reflecting the varied origins of the Anglo-Saxon kingdoms established in different parts of Britain. The Late West Saxon dialect eventually became dominant; however, a greater input to Middle English came from the Anglian dialects. Geographical and social variation between English dialects and accents remains significant today. Scots, a form of English traditionally spoken in parts of Scotland and the north of Ireland, is often regarded as a separate language.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาอังกฤษเป็นภาษาตระกูลตะวันตกที่มาจากภาษาอังกฤษฟรีสแลนด์เทิร์นำไปราชอาณาจักรในศตวรรษห้า-เจ็ด โดยตระกูลผู้รุกราน และตั้งถิ่นฐานจากอะไรเป็นตะวันตกเฉียงเหนือเยอรมนีและเนเธอร์แลนด์ที่เก่าอังกฤษยุคแองโกล-แซ็กซอนพัฒนาเป็นกลางภาษาอังกฤษ ภาษาที่พูดระหว่างชัยชนะของนอร์มันและช่วงปลายศตวรรษ 15 อิทธิพลสำคัญในการสร้างรูปร่างภาษาอังกฤษกลางมาจากติดต่อภาษากเหนือพูด โดย Scandinavians ที่แปลก และ colonised ส่วนของอังกฤษในช่วงศตวรรษ 8 และ 9 ติดต่อนี้นำไปสู่การกู้ยืมมากเกี่ยวกับคำศัพท์และไวยากรณ์การรวบ อิทธิพลสำคัญอื่นมาจาก conquering นอร์มัน ผู้พูดแบบของฝรั่งเศสที่เรียกว่านอร์แมนเก่า ซึ่งในสหราชอาณาจักรได้รับการพัฒนาเป็น Anglo-Norman Loanwords นอร์แมนและฝรั่งเศสมากป้อนภาษาที่ในเวลานี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคำศัพท์ที่เกี่ยวข้องกับคริสตจักร ระบบศาล และรัฐบาล ระบบ orthography ที่กลายเป็นก่อตั้งช่วงกลางอังกฤษโดยและ large ยังคงใช้วันนี้ – เปลี่ยนแปลงภายใน การออกเสียงอย่างไรก็ตาม รวมกับการสะกดคำต่างประเทศต่าง ๆ ที่ยอมรับ หมายความ ว่า การสะกดคำภาษาอังกฤษสมัยใหม่ปรากฏขึ้นสูงผิดปกติEarly Modern English – the language used by Shakespeare – is dated from around 1500. It incorporated many Renaissance-era loans from Latin and Ancient Greek, as well as borrowings from other European languages, including French, German and Dutch. Significant pronunciation changes in this period included the ongoing Great Vowel Shift, which affected the qualities of most long vowels. Modern English proper, similar in most respects to that spoken today, was in place by the late 17th century. The English language came to be exported to other parts of the world through British colonisation, and is now the dominant language in Britain and Ireland, the United States and Canada, Australia, New Zealand and many smaller former colonies, as well as being widely spoken in India, parts of Africa, and elsewhere. Largely thanks to United States influence, English has taken on the status of a global lingua franca.Old English consisted of a diverse group of dialects, reflecting the varied origins of the Anglo-Saxon kingdoms established in different parts of Britain. The Late West Saxon dialect eventually became dominant; however, a greater input to Middle English came from the Anglian dialects. Geographical and social variation between English dialects and accents remains significant today. Scots, a form of English traditionally spoken in parts of Scotland and the north of Ireland, is often regarded as a separate language.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาษาอังกฤษเป็นภาษาเยอรมันตะวันตกที่มาจากภาษาแองโกล Frisian นำไปยังประเทศอังกฤษในห้าศตวรรษที่เจ็ดโดยผู้รุกรานดั้งเดิมตั้งถิ่นฐานและจากสิ่งที่อยู่ในขณะนี้ทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเยอรมนีและเนเธอร์แลนด์. เก่าภาษาอังกฤษของยุคแองโกลแซกซอนพัฒนาเป็นภาษาอังกฤษยุคกลาง ภาษาที่พูดระหว่างอร์แมนชนะและปลายศตวรรษที่ 15 อิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญในการสร้างภาษาอังกฤษยุคกลางมาจากการติดต่อกับนอร์ทดั้งเดิมภาษาพูดโดยสแกนดิเนเวียนที่เอาชนะและชิ้นส่วนอาณานิคมของสหราชอาณาจักรในช่วงศตวรรษที่ 8 และ 9; ติดต่อนี้นำไปสู่การกู้ยืมเงินมากคำศัพท์และไวยากรณ์เข้าใจง่าย อีกประการหนึ่งที่สำคัญที่มีอิทธิพลมาจากนอร์ชนะที่พูดรูปแบบของฝรั่งเศสที่เรียกว่าเก่านอร์แมนในสหราชอาณาจักรซึ่งพัฒนาเป็นแองโกลนอร์แมน นอร์แมนหลายคนและฝรั่งเศสเข้ามายืมภาษาในช่วงนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคำศัพท์ที่เกี่ยวข้องกับคริสตจักรระบบศาลและรัฐบาล ระบบการทำงานของการสะกดการันต์ที่กลายเป็นที่ยอมรับในช่วงระยะเวลาภาษาอังกฤษยุคกลางคือโดยและขนาดใหญ่ยังคงใช้อยู่ในปัจจุบัน - การเปลี่ยนแปลงในภายหลังในการออกเสียง แต่รวมกับการยอมรับของการสะกดคำต่างประเทศต่าง ๆ หมายความว่าการสะกดคำภาษาอังกฤษที่ทันสมัยจะปรากฏขึ้นผิดปกติอย่างมาก. ต้น ปัจจุบันภาษาอังกฤษ - ภาษาที่ใช้โดยเช็คสเปียร์ - คือวันจากทั่ว 1500 มันเป็น บริษัท เงินให้สินเชื่อหลายยุคเรอเนซองส์มาจากภาษาละตินและกรีกโบราณเช่นเดียวกับเงินกู้ยืมจากภาษาอื่น ๆ ในยุโรปรวมทั้งฝรั่งเศส, เยอรมันและเนเธอร์แลนด์ การเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญการออกเสียงในช่วงนี้อย่างต่อเนื่องรวมถึงการที่ดีสระกะซึ่งได้รับผลกระทบคุณภาพของสระยาวที่สุด ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ที่เหมาะสมที่คล้ายกันประการที่มากที่สุดที่จะพูดในวันนี้อยู่ในสถานที่ในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 ภาษาอังกฤษก็จะถูกส่งออกไปยังส่วนอื่น ๆ ของโลกผ่านการล่าอาณานิคมของอังกฤษและเป็นภาษาที่โดดเด่นในสหราชอาณาจักรและไอร์แลนด์สหรัฐอเมริกาและแคนาดา, ออสเตรเลีย, นิวซีแลนด์และขนาดเล็กจำนวนมากอดีตอาณานิคมเช่นเดียวกับการพูดกันอย่างแพร่หลาย ในประเทศอินเดียส่วนของทวีปแอฟริกาและที่อื่น ๆ ส่วนใหญ่ต้องขอบคุณอิทธิพลสหรัฐอเมริกา, อังกฤษได้ดำเนินการเกี่ยวกับสถานะของโลกภาษากลาง. ภาษาอังกฤษประกอบไปด้วยหลากหลายของกลุ่มภาษาสะท้อนให้เห็นถึงต้นกำเนิดที่แตกต่างกันของราชอาณาจักรแซกซอนขึ้นในส่วนต่าง ๆ ของสหราชอาณาจักร ภาษาสายตะวันตกชาวอังกฤษที่โดดเด่นที่สุดก็กลายเป็น; แต่การป้อนข้อมูลมากขึ้นในภาษาอังกฤษยุคกลางมาจากภาษาเผ่า การเปลี่ยนแปลงทางภูมิศาสตร์และสังคมระหว่างภาษาและสำเนียงภาษาอังกฤษยังคงอยู่อย่างมีนัยสำคัญในวันนี้ สก็อตรูปแบบของการพูดภาษาอังกฤษแบบดั้งเดิมในส่วนของสกอตแลนด์และทางตอนเหนือของไอร์แลนด์ที่มักถูกมองว่าเป็นภาษาที่แยกต่างหาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาษาอังกฤษเป็นภาษาเยอรมันตะวันตกภาษา Frisian ภาษาที่มาจากอังกฤษมาอังกฤษในศตวรรษที่ห้ากับเจ็ดโดยผู้รุกรานและตั้งถิ่นฐานดั้งเดิมจากอะไรตอนนี้ ตะวันตกเฉียงเหนือ เยอรมนี และเนเธอร์แลนด์

ภาษาอังกฤษเก่าของยุคแองโกลแซ็กซอนพัฒนาเป็นภาษาอังกฤษยุคกลาง , ภาษาเป็นภาษาพูดระหว่างนอร์แมนชัยชนะและศตวรรษที่ 15 สาย .อิทธิพลสำคัญในการภาษาอังกฤษยุคกลางมาติดต่อกับกลุ่มภาษาเจอร์เมนิกเหนือ พูดโดยชาวสแกนดิเนเวียนใครเสียทีและชิ้นส่วนของอาณานิคมอังกฤษในช่วงศตวรรษที่ 8 และ 9 ; ติดต่อ นี้นำไปสู่มากคำศัพท์และไวยากรณ์การใช้ . อื่นที่สำคัญอิทธิพลมาจากพิชิตนอร์มันที่พูดแบบฝรั่งเศสเรียกว่าเก่า นอร์แมนซึ่งในอังกฤษพัฒนาเป็นอังกฤษ นอร์แมน นอร์แมนฝรั่งเศสและหลายคำป้อนภาษาในช่วงนี้ โดยเฉพาะศัพท์ที่เกี่ยวข้องกับคริสตจักร ระบบศาลและรัฐบาล ระบบอักขรวิธีที่เริ่มก่อตั้งในช่วงกลางเป็นภาษาอังกฤษ โดยและขนาดใหญ่ยังคงใช้วันนี้ในการออกเสียงและการเปลี่ยนแปลงในภายหลัง อย่างไรก็ตามรวมกับการยอมรับการสะกดต่างประเทศต่างๆ หมายถึงว่า การสะกดคำภาษาอังกฤษที่ทันสมัยขึ้นสูงผิดปกติ

ภาษาอังกฤษสมัยก่อน–การใช้ภาษาจากเช็คสเปียร์ ( เช็คจากรอบ ๆ 1 , 500 มันรวมเงินให้กู้ยืมหลายยุค Renaissance จากภาษาละตินและภาษากรีกโบราณ ตลอดจนการกู้ยืมจากภาษาในยุโรป เช่น ฝรั่งเศส , เยอรมันและภาษาดัตช์การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในช่วงนี้ ได้แก่ การเปลี่ยนเสียงสระที่ดีอย่างต่อเนื่อง ซึ่งมีผลกระทบต่อคุณภาพของเสียงสระยาวที่สุด ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ที่เหมาะสม ที่คล้ายกันในการเคารพมากที่สุด ที่พูดวันนี้ อยู่ในสถานที่ โดยศตวรรษที่ 17 สาย ภาษาอังกฤษมาเป็นส่งออกไปยังส่วนอื่น ๆของโลกผ่านอาณานิคมอังกฤษ ,และเป็นภาษาอังกฤษและไอร์แลนด์ สหรัฐอเมริกา และ แคนาดา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และอดีตอาณานิคมมีขนาดเล็กมาก รวมทั้งเป็นภาษาพูดอย่างกว้างขวางในประเทศอินเดีย บางส่วนของแอฟริกา และที่อื่น ๆ ไปขอบคุณที่สหรัฐอเมริกา อังกฤษ ไปตามสถานะของภาษากลางทั่วโลก

เก่าภาษาอังกฤษ ประกอบด้วย กลุ่มความหลากหลายของภาษา