- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Models of Community and Civil Socie
Models of Community and Civil Society
Recently, there has been a rebirth of interest in the idea of community and civility in America. Political leaders of both major political parties, scholars of different camps, best-selling writers and popular commentators not only agree that community in America has deteriorated, but acknowledge that we desperately need a renewed sense of community. Despite increasing diversity in America, or perhaps because of it, community is seen as a way of bringing about unity and synthesis (Bellah et al. 1985, 1991; Etzioni 1988, 1995; Gardner 1991; Selznick 1992). In public administration, the quest for community has been reflected in the view that the role of government, especially local government, is indeed to help create and support “community.”
In part, this effort depends on building a healthy and active set of “mediating institutions” that simultaneously give focus to the desires and interests of citizens and provide experiences that will better prepare those citizens for action in the larger political system. As Putnam (I995) argues, America’s democratic tradition depends on the existence of engaged citizens, active in all sons of groups, associations, and governmental units. Collectively, these small groups constitute a “civil society” in which people need to work out their personal interests in the context of community concerns. Only here can citizens engage one another in the kind of personal dialogue and deliberation that is the essence of community building and of democracy itself. Again, as King and Stivers (1998) point out, government can play an important and critical role in creating, facilitating, and supporting these connections between citizens and their communities.
Organizational Humanism and Discourse Theory
Over the past 25 years, public administration theorists, including those associated with the radical public administzrationists of the late 1960s and early l97Os (Marini1971), have joined colleagues in other disciplines in suggesting that traditional hierarchical approaches to social organization and positivist approaches to social science are mutually reinforcing. Consequently, they have joined in a critique of bureaucracy and positivism, leading, in turn, to a search for alternative approaches to management and organization and an exploration of new approaches to knowledge acquisition—including interpretive theory (for example, Harmon 1981), critical theory (Denhardt 1981), and postmodernism (Farmer 1995; Fox and Miller 1995; McSwite 1997; Miller and Fox 1997). Collectively, these approaches have sought to fashion public organizations less dominated by issues of authority and control and more attentive to the needs and concerns of employees inside public organizations as well as those outside, especially clients and citizens.
These trends have been central to interpretive and critical analyses of bureaucracy and society, but they have been even further extended in recent efforts to employ the perspectives of postmodern thinking, especially discourse theory, in understanding public organizations. While there are significant differences among the various postmodern theorists, they seem to arrive at a similar conclusion—because we depend on one another in the postmodern world, governance must be based on sincere and open discourse among all parties, including citizens and administrators. And while postmodern public administration theorists are skeptical of traditional approaches to public participation, there seems to be considerable agreement that enhanced public dialogue is required to reinvigorate the public bureaucracy and restore a sense of legitimacy to the field of public administration. In other words, there is a need to reconceptualize the field and, both practically and intellectually, so as to build a New Public Service.
The New Public Service
Theorists of citizenship, community and civil society, organizational humanists, and postmodernist public administrationists have helped to establish a climate in which it makes sense today to talk about a New Public Service. Though we acknowledge that differences exist in these viewpoints, we suggest there are also similarities that distinguish the cluster of ideas we call the New Public Service from those associated with the New Public Management and the old public administration. Moreover, there are a number of practical lessons that the New Public Service suggests for those in public administration. These lessons are not mutually exclusive, rather they are mutually reinforcing. Among these, we find the following most compelling.
1. Serve, rather than steer. An increasingly important role of the public servant is to help citizens articulate and meet their shared interests, rather than to attempt to control or steer society in new directions.
While in the past, govemment played a central role in what has been called the “steering of society” (Nelissen et al. 1999), the complexity of modem life sometimes makes such a role not only inappropriate, but impossible. Those policies and programs that give structure and direction to social and political life today are the result of the interaction of many different groups and organizations, the mixture of many different opinions and interests. In many areas, it no longer makes sense to think of public policies as the result of governmental decision-making processes. Government is indeed a player—and in most cases a very substantial player. But public policies today, the policies that guide society, are the outcome of a complex set of interactions involving multiple groups and multiple interests ultimately combining in fascinating and unpredictable ways. Government is no longer in charge.
In this new world, the primary role of government is not merely to direct the actions of the public through regulation and decree (though that may sometimes be appropriate), nor is it to simply establish a set of rules and incentives (sticks or carrots) through which people will be guided in the “proper” direction. Rather, government becomes another player, albeit an important player in the process of moving society in one direction or another. Government acts, in concert with private and nonprofit groups and organizations, to seek solutions to the problems that communities face. In this process, the role of government is transformed from one of controlling to one of agenda setting, bringing the proper players to the table and facilitating, negotiating, or brokering solutions to public problems (often through coalitions of public, private, and nonprofit agencies). Where traditionally government has responded to needs by saying “yes, we can provide that service,” or “no, we can’t,” the New Public Service suggests that elected officials and public managers should respond to the requests of citizens not just by saying yes or no, but by saying, “let’s work together to figure out what we’re going to do, then make it happen.“ In a World of active citizenship, public officials will increasingly play more than a service delivery role—they will play a conciliating, a mediating, or even an adjudicating role. (Incidentally, these new roles will require new skills—not the old skills of management control, but new skills of brokering, negotiating, and conflict resolution.)
2. The public interest is the aim, not the by-product. Public administrators must contribute to building a collective, shared notion of the public interest. The goal is not to find quick solutions driven by individual choices. Rather, it is the creation of shared interests and shared responsibility.
The New Public Service demands that the process of establishing a vision for society is not something merely left to elected political leaders or appointed public administrators. Instead, the activity of establishing a vision or direction is something in which widespread public dialogue and deliberation are central (Bryson and Crosby 1992; Luke 1998; Stone 1988). The role of government will increasingly be to bring people together in settings that allow unconstrained and authentic discourse concerning the direction society should take. Based on these deliberations, a broad-based vision for the community. the state, or the nation can be established and provide a guiding set of ideas (or ideals) for the future. It is less important for this process to result in a single set of goals than it is for it to engage administrators, politicians, and citizens in a process of thinking about a desired future for their community and their nation.
In addition to its facilitating role, government also has a moral obligation to assure solutions that are generated through such processes are fully consistent with norms of justice and fairness, Government will act to facilitate the solutions to public problems, but it will also be responsible for assuring those solutions are consistent with the public interest—both in substance and in process. In other words, the role of government will become one of assuring that the public interest predominates, that both the solutions themselves and the process by which solutions to public problems are developed are consistent with democratic norms of justice, fairness, and equity (lngraham and Ban l9S8; lngraham and Rosenbloom 1989).
In short, the public servant will take an active role increating arenas in which citizens, through discourse, can articulate shared values and develop a collective sense of the public interest. Rather than simply responding to disparate voices by forming a compromise, public administrators will engage citizens with one another so that they come to understand each other‘s interests and adopt a longer range and broader sense of community and societal interests.
3. Think strategically, act democratically. Policies and programs meeting public needs can be most effectively and responsibly achieved through collective efforts and collaborative processes.
To
Recently, there has been a rebirth of interest in the idea of community and civility in America. Political leaders of both major political parties, scholars of different camps, best-selling writers and popular commentators not only agree that community in America has deteriorated, but acknowledge that we desperately need a renewed sense of community. Despite increasing diversity in America, or perhaps because of it, community is seen as a way of bringing about unity and synthesis (Bellah et al. 1985, 1991; Etzioni 1988, 1995; Gardner 1991; Selznick 1992). In public administration, the quest for community has been reflected in the view that the role of government, especially local government, is indeed to help create and support “community.”
In part, this effort depends on building a healthy and active set of “mediating institutions” that simultaneously give focus to the desires and interests of citizens and provide experiences that will better prepare those citizens for action in the larger political system. As Putnam (I995) argues, America’s democratic tradition depends on the existence of engaged citizens, active in all sons of groups, associations, and governmental units. Collectively, these small groups constitute a “civil society” in which people need to work out their personal interests in the context of community concerns. Only here can citizens engage one another in the kind of personal dialogue and deliberation that is the essence of community building and of democracy itself. Again, as King and Stivers (1998) point out, government can play an important and critical role in creating, facilitating, and supporting these connections between citizens and their communities.
Organizational Humanism and Discourse Theory
Over the past 25 years, public administration theorists, including those associated with the radical public administzrationists of the late 1960s and early l97Os (Marini1971), have joined colleagues in other disciplines in suggesting that traditional hierarchical approaches to social organization and positivist approaches to social science are mutually reinforcing. Consequently, they have joined in a critique of bureaucracy and positivism, leading, in turn, to a search for alternative approaches to management and organization and an exploration of new approaches to knowledge acquisition—including interpretive theory (for example, Harmon 1981), critical theory (Denhardt 1981), and postmodernism (Farmer 1995; Fox and Miller 1995; McSwite 1997; Miller and Fox 1997). Collectively, these approaches have sought to fashion public organizations less dominated by issues of authority and control and more attentive to the needs and concerns of employees inside public organizations as well as those outside, especially clients and citizens.
These trends have been central to interpretive and critical analyses of bureaucracy and society, but they have been even further extended in recent efforts to employ the perspectives of postmodern thinking, especially discourse theory, in understanding public organizations. While there are significant differences among the various postmodern theorists, they seem to arrive at a similar conclusion—because we depend on one another in the postmodern world, governance must be based on sincere and open discourse among all parties, including citizens and administrators. And while postmodern public administration theorists are skeptical of traditional approaches to public participation, there seems to be considerable agreement that enhanced public dialogue is required to reinvigorate the public bureaucracy and restore a sense of legitimacy to the field of public administration. In other words, there is a need to reconceptualize the field and, both practically and intellectually, so as to build a New Public Service.
The New Public Service
Theorists of citizenship, community and civil society, organizational humanists, and postmodernist public administrationists have helped to establish a climate in which it makes sense today to talk about a New Public Service. Though we acknowledge that differences exist in these viewpoints, we suggest there are also similarities that distinguish the cluster of ideas we call the New Public Service from those associated with the New Public Management and the old public administration. Moreover, there are a number of practical lessons that the New Public Service suggests for those in public administration. These lessons are not mutually exclusive, rather they are mutually reinforcing. Among these, we find the following most compelling.
1. Serve, rather than steer. An increasingly important role of the public servant is to help citizens articulate and meet their shared interests, rather than to attempt to control or steer society in new directions.
While in the past, govemment played a central role in what has been called the “steering of society” (Nelissen et al. 1999), the complexity of modem life sometimes makes such a role not only inappropriate, but impossible. Those policies and programs that give structure and direction to social and political life today are the result of the interaction of many different groups and organizations, the mixture of many different opinions and interests. In many areas, it no longer makes sense to think of public policies as the result of governmental decision-making processes. Government is indeed a player—and in most cases a very substantial player. But public policies today, the policies that guide society, are the outcome of a complex set of interactions involving multiple groups and multiple interests ultimately combining in fascinating and unpredictable ways. Government is no longer in charge.
In this new world, the primary role of government is not merely to direct the actions of the public through regulation and decree (though that may sometimes be appropriate), nor is it to simply establish a set of rules and incentives (sticks or carrots) through which people will be guided in the “proper” direction. Rather, government becomes another player, albeit an important player in the process of moving society in one direction or another. Government acts, in concert with private and nonprofit groups and organizations, to seek solutions to the problems that communities face. In this process, the role of government is transformed from one of controlling to one of agenda setting, bringing the proper players to the table and facilitating, negotiating, or brokering solutions to public problems (often through coalitions of public, private, and nonprofit agencies). Where traditionally government has responded to needs by saying “yes, we can provide that service,” or “no, we can’t,” the New Public Service suggests that elected officials and public managers should respond to the requests of citizens not just by saying yes or no, but by saying, “let’s work together to figure out what we’re going to do, then make it happen.“ In a World of active citizenship, public officials will increasingly play more than a service delivery role—they will play a conciliating, a mediating, or even an adjudicating role. (Incidentally, these new roles will require new skills—not the old skills of management control, but new skills of brokering, negotiating, and conflict resolution.)
2. The public interest is the aim, not the by-product. Public administrators must contribute to building a collective, shared notion of the public interest. The goal is not to find quick solutions driven by individual choices. Rather, it is the creation of shared interests and shared responsibility.
The New Public Service demands that the process of establishing a vision for society is not something merely left to elected political leaders or appointed public administrators. Instead, the activity of establishing a vision or direction is something in which widespread public dialogue and deliberation are central (Bryson and Crosby 1992; Luke 1998; Stone 1988). The role of government will increasingly be to bring people together in settings that allow unconstrained and authentic discourse concerning the direction society should take. Based on these deliberations, a broad-based vision for the community. the state, or the nation can be established and provide a guiding set of ideas (or ideals) for the future. It is less important for this process to result in a single set of goals than it is for it to engage administrators, politicians, and citizens in a process of thinking about a desired future for their community and their nation.
In addition to its facilitating role, government also has a moral obligation to assure solutions that are generated through such processes are fully consistent with norms of justice and fairness, Government will act to facilitate the solutions to public problems, but it will also be responsible for assuring those solutions are consistent with the public interest—both in substance and in process. In other words, the role of government will become one of assuring that the public interest predominates, that both the solutions themselves and the process by which solutions to public problems are developed are consistent with democratic norms of justice, fairness, and equity (lngraham and Ban l9S8; lngraham and Rosenbloom 1989).
In short, the public servant will take an active role increating arenas in which citizens, through discourse, can articulate shared values and develop a collective sense of the public interest. Rather than simply responding to disparate voices by forming a compromise, public administrators will engage citizens with one another so that they come to understand each other‘s interests and adopt a longer range and broader sense of community and societal interests.
3. Think strategically, act democratically. Policies and programs meeting public needs can be most effectively and responsibly achieved through collective efforts and collaborative processes.
To
0/5000
Models of Community and Civil SocietyRecently, there has been a rebirth of interest in the idea of community and civility in America. Political leaders of both major political parties, scholars of different camps, best-selling writers and popular commentators not only agree that community in America has deteriorated, but acknowledge that we desperately need a renewed sense of community. Despite increasing diversity in America, or perhaps because of it, community is seen as a way of bringing about unity and synthesis (Bellah et al. 1985, 1991; Etzioni 1988, 1995; Gardner 1991; Selznick 1992). In public administration, the quest for community has been reflected in the view that the role of government, especially local government, is indeed to help create and support “community.”In part, this effort depends on building a healthy and active set of “mediating institutions” that simultaneously give focus to the desires and interests of citizens and provide experiences that will better prepare those citizens for action in the larger political system. As Putnam (I995) argues, America’s democratic tradition depends on the existence of engaged citizens, active in all sons of groups, associations, and governmental units. Collectively, these small groups constitute a “civil society” in which people need to work out their personal interests in the context of community concerns. Only here can citizens engage one another in the kind of personal dialogue and deliberation that is the essence of community building and of democracy itself. Again, as King and Stivers (1998) point out, government can play an important and critical role in creating, facilitating, and supporting these connections between citizens and their communities.Organizational Humanism and Discourse TheoryOver the past 25 years, public administration theorists, including those associated with the radical public administzrationists of the late 1960s and early l97Os (Marini1971), have joined colleagues in other disciplines in suggesting that traditional hierarchical approaches to social organization and positivist approaches to social science are mutually reinforcing. Consequently, they have joined in a critique of bureaucracy and positivism, leading, in turn, to a search for alternative approaches to management and organization and an exploration of new approaches to knowledge acquisition—including interpretive theory (for example, Harmon 1981), critical theory (Denhardt 1981), and postmodernism (Farmer 1995; Fox and Miller 1995; McSwite 1997; Miller and Fox 1997). Collectively, these approaches have sought to fashion public organizations less dominated by issues of authority and control and more attentive to the needs and concerns of employees inside public organizations as well as those outside, especially clients and citizens.These trends have been central to interpretive and critical analyses of bureaucracy and society, but they have been even further extended in recent efforts to employ the perspectives of postmodern thinking, especially discourse theory, in understanding public organizations. While there are significant differences among the various postmodern theorists, they seem to arrive at a similar conclusion—because we depend on one another in the postmodern world, governance must be based on sincere and open discourse among all parties, including citizens and administrators. And while postmodern public administration theorists are skeptical of traditional approaches to public participation, there seems to be considerable agreement that enhanced public dialogue is required to reinvigorate the public bureaucracy and restore a sense of legitimacy to the field of public administration. In other words, there is a need to reconceptualize the field and, both practically and intellectually, so as to build a New Public Service.The New Public ServiceTheorists of citizenship, community and civil society, organizational humanists, and postmodernist public administrationists have helped to establish a climate in which it makes sense today to talk about a New Public Service. Though we acknowledge that differences exist in these viewpoints, we suggest there are also similarities that distinguish the cluster of ideas we call the New Public Service from those associated with the New Public Management and the old public administration. Moreover, there are a number of practical lessons that the New Public Service suggests for those in public administration. These lessons are not mutually exclusive, rather they are mutually reinforcing. Among these, we find the following most compelling.1. Serve, rather than steer. An increasingly important role of the public servant is to help citizens articulate and meet their shared interests, rather than to attempt to control or steer society in new directions.While in the past, govemment played a central role in what has been called the “steering of society” (Nelissen et al. 1999), the complexity of modem life sometimes makes such a role not only inappropriate, but impossible. Those policies and programs that give structure and direction to social and political life today are the result of the interaction of many different groups and organizations, the mixture of many different opinions and interests. In many areas, it no longer makes sense to think of public policies as the result of governmental decision-making processes. Government is indeed a player—and in most cases a very substantial player. But public policies today, the policies that guide society, are the outcome of a complex set of interactions involving multiple groups and multiple interests ultimately combining in fascinating and unpredictable ways. Government is no longer in charge.In this new world, the primary role of government is not merely to direct the actions of the public through regulation and decree (though that may sometimes be appropriate), nor is it to simply establish a set of rules and incentives (sticks or carrots) through which people will be guided in the “proper” direction. Rather, government becomes another player, albeit an important player in the process of moving society in one direction or another. Government acts, in concert with private and nonprofit groups and organizations, to seek solutions to the problems that communities face. In this process, the role of government is transformed from one of controlling to one of agenda setting, bringing the proper players to the table and facilitating, negotiating, or brokering solutions to public problems (often through coalitions of public, private, and nonprofit agencies). Where traditionally government has responded to needs by saying “yes, we can provide that service,” or “no, we can’t,” the New Public Service suggests that elected officials and public managers should respond to the requests of citizens not just by saying yes or no, but by saying, “let’s work together to figure out what we’re going to do, then make it happen.“ In a World of active citizenship, public officials will increasingly play more than a service delivery role—they will play a conciliating, a mediating, or even an adjudicating role. (Incidentally, these new roles will require new skills—not the old skills of management control, but new skills of brokering, negotiating, and conflict resolution.)
2. The public interest is the aim, not the by-product. Public administrators must contribute to building a collective, shared notion of the public interest. The goal is not to find quick solutions driven by individual choices. Rather, it is the creation of shared interests and shared responsibility.
The New Public Service demands that the process of establishing a vision for society is not something merely left to elected political leaders or appointed public administrators. Instead, the activity of establishing a vision or direction is something in which widespread public dialogue and deliberation are central (Bryson and Crosby 1992; Luke 1998; Stone 1988). The role of government will increasingly be to bring people together in settings that allow unconstrained and authentic discourse concerning the direction society should take. Based on these deliberations, a broad-based vision for the community. the state, or the nation can be established and provide a guiding set of ideas (or ideals) for the future. It is less important for this process to result in a single set of goals than it is for it to engage administrators, politicians, and citizens in a process of thinking about a desired future for their community and their nation.
In addition to its facilitating role, government also has a moral obligation to assure solutions that are generated through such processes are fully consistent with norms of justice and fairness, Government will act to facilitate the solutions to public problems, but it will also be responsible for assuring those solutions are consistent with the public interest—both in substance and in process. In other words, the role of government will become one of assuring that the public interest predominates, that both the solutions themselves and the process by which solutions to public problems are developed are consistent with democratic norms of justice, fairness, and equity (lngraham and Ban l9S8; lngraham and Rosenbloom 1989).
In short, the public servant will take an active role increating arenas in which citizens, through discourse, can articulate shared values and develop a collective sense of the public interest. Rather than simply responding to disparate voices by forming a compromise, public administrators will engage citizens with one another so that they come to understand each other‘s interests and adopt a longer range and broader sense of community and societal interests.
3. Think strategically, act democratically. Policies and programs meeting public needs can be most effectively and responsibly achieved through collective efforts and collaborative processes.
To
2. The public interest is the aim, not the by-product. Public administrators must contribute to building a collective, shared notion of the public interest. The goal is not to find quick solutions driven by individual choices. Rather, it is the creation of shared interests and shared responsibility.
The New Public Service demands that the process of establishing a vision for society is not something merely left to elected political leaders or appointed public administrators. Instead, the activity of establishing a vision or direction is something in which widespread public dialogue and deliberation are central (Bryson and Crosby 1992; Luke 1998; Stone 1988). The role of government will increasingly be to bring people together in settings that allow unconstrained and authentic discourse concerning the direction society should take. Based on these deliberations, a broad-based vision for the community. the state, or the nation can be established and provide a guiding set of ideas (or ideals) for the future. It is less important for this process to result in a single set of goals than it is for it to engage administrators, politicians, and citizens in a process of thinking about a desired future for their community and their nation.
In addition to its facilitating role, government also has a moral obligation to assure solutions that are generated through such processes are fully consistent with norms of justice and fairness, Government will act to facilitate the solutions to public problems, but it will also be responsible for assuring those solutions are consistent with the public interest—both in substance and in process. In other words, the role of government will become one of assuring that the public interest predominates, that both the solutions themselves and the process by which solutions to public problems are developed are consistent with democratic norms of justice, fairness, and equity (lngraham and Ban l9S8; lngraham and Rosenbloom 1989).
In short, the public servant will take an active role increating arenas in which citizens, through discourse, can articulate shared values and develop a collective sense of the public interest. Rather than simply responding to disparate voices by forming a compromise, public administrators will engage citizens with one another so that they come to understand each other‘s interests and adopt a longer range and broader sense of community and societal interests.
3. Think strategically, act democratically. Policies and programs meeting public needs can be most effectively and responsibly achieved through collective efforts and collaborative processes.
To
การแปล กรุณารอสักครู่..
สินค้าทุกรุ่นของชุมชนและประชาสังคม
เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้มีการเกิดใหม่ที่น่าสนใจในความคิดของชุมชนและความสุภาพในอเมริกา ผู้นำทางการเมืองของพรรคการเมืองทั้งสองที่สำคัญนักวิชาการค่ายที่แตกต่างกันนักเขียนขายดีที่สุดและการแสดงความเห็นที่เป็นที่นิยมไม่เพียง แต่ยอมรับว่าชุมชนในอเมริกาได้เสื่อมโทรม แต่ยอมรับว่าเราหมดต้องความรู้สึกใหม่ของชุมชน แม้จะมีการเพิ่มความหลากหลายในอเมริกาหรือบางทีอาจเป็นเพราะของมันชุมชนถูกมองว่าเป็นวิธีการที่นำเรื่องความสามัคคีและการสังเคราะห์ (Bellah et al, 1985, 1991. Etzioni 1988, 1995; การ์ดเนอร์ 1991; เส็ลษ 1992) ในการบริหารงานของรัฐแสวงหาสำหรับชุมชนได้รับการชั้น ected ในมุมมองว่าบทบาทของรัฐบาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งรัฐบาลท้องถิ่นแน่นอนจะช่วยสร้างและการสนับสนุน "ชุมชน."
ในส่วนความพยายามนี้ขึ้นอยู่กับการสร้างชุดที่ดีต่อสุขภาพและการใช้งานของ " mediating สถาบัน "ที่พร้อมให้โฟกัสไปที่ความต้องการและความสนใจของประชาชนและให้ประสบการณ์ที่ดีกว่าจะเตรียมความพร้อมให้ประชาชนเหล่านั้นสำหรับการดำเนินการในระบบการเมืองที่มีขนาดใหญ่ ขณะที่พัท (I995) ระบุประเพณีประชาธิปไตยของอเมริกาขึ้นอยู่กับการดำรงอยู่ของประชาชนมีส่วนร่วมใช้งานอยู่ในคนทุกกลุ่มสมาคมและหน่วยงานภาครัฐ เรียกรวมกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ เหล่านี้เป็น "ประชาสังคม" ที่ผู้คนจะต้องทำงานออกผลประโยชน์ส่วนบุคคลของพวกเขาในบริบทของความกังวลของชุมชน เฉพาะที่นี่ที่ประชาชนสามารถมีส่วนร่วมอีกคนหนึ่งในประเภทของการสนทนาส่วนบุคคลและการพิจารณาที่เป็นสาระสำคัญของการสร้างชุมชนและการปกครองระบอบประชาธิปไตยเอง อีกครั้งเป็นกษัตริย์และ Stivers (1998) ชี้ให้รัฐบาลสามารถมีบทบาทที่สำคัญและที่สำคัญในการสร้างการอำนวยความสะดวกและสนับสนุนการเชื่อมต่อเหล่านี้ระหว่างประชาชนและชุมชนของพวกเขา
มนุษยนิยมองค์กรและทฤษฎีการอภิปราย
ที่ผ่านมา 25 ปีนักทฤษฎีการบริหารสาธารณะ รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องกับ administzrationists สาธารณะรากฐานของช่วงปลายทศวรรษ 1960 และต้น l97Os (Marini1971) ได้เข้าร่วมกับเพื่อนร่วมงานในสาขาวิชาอื่น ๆ ในการแสดงให้เห็นว่าวิธีการลำดับชั้นแบบดั้งเดิมในการจัดระเบียบทางสังคมและวิธีการเชิงวิทยาศาสตร์สังคมร่วมกันเสริม ดังนั้นพวกเขาได้เข้าร่วมในการวิจารณ์ของราชการและ positivism นำในทางกลับไปที่การค้นหาวิธีการทางเลือกในการบริหารจัดการและองค์กรและการสำรวจของวิธีการใหม่ที่จะได้มาซึ่งความรู้รวมทั้งทฤษฎีการแปล (เช่นฮาร์มอน 1981), ที่สำคัญ ทฤษฎี (Denhardt 1981) และลัทธิหลังสมัยใหม่ (ชาวนา 1995; ฟ็อกซ์และมิลเลอร์ 1995; McSwite 1997; มิลเลอร์และฟ็อกซ์ 1997) เรียกวิธีการเหล่านี้ได้พยายามที่จะแฟชั่นองค์กรภาครัฐครอบงำน้อยจากปัญหาของผู้มีอำนาจและการควบคุมและอื่น ๆ ใส่ใจกับความต้องการและความกังวลของพนักงานในองค์กรภาครัฐรวมทั้งผู้ที่อยู่นอกโดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกค้าและประชาชน
แนวโน้มเหล่านี้เคยเป็นศูนย์กลางของการสื่อความหมายและ การวิเคราะห์ที่สำคัญของระบบราชการและสังคม แต่พวกเขาได้รับการขยายให้ดียิ่งขึ้นในความพยายามล่าสุดที่จะใช้มุมมองของความคิดหลังสมัยใหม่ทฤษฎีวาทกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการทำความเข้าใจองค์กรภาครัฐ ในขณะที่มีความแตกต่าง Fi ลาดเทนัยสำคัญในหมู่นักทฤษฎีหลังสมัยใหม่ต่างๆที่พวกเขาดูเหมือนจะมาถึงข้อสรุปที่คล้ายกันเพราะเราขึ้นอยู่กับอีกคนหนึ่งในโลกหลังสมัยใหม่, การกำกับดูแลจะต้องขึ้นอยู่กับวาทกรรมจริงใจและเปิดกว้างในหมู่ทุกฝ่ายรวมทั้งประชาชนและผู้บริหาร และในขณะที่นักทฤษฎีหลังสมัยใหม่บริหารงานภาครัฐมีความสงสัยในวิธีการแบบดั้งเดิมการมีส่วนร่วมของประชาชนมีน่าจะเป็นข้อตกลงที่เพิ่มมากสนทนาสาธารณะจะต้องประคองราชการประชาชนและเรียกคืนความรู้สึกของการถูกต้องตามกฎหมายในการด้านการบริหารจัดการภาครัฐ ในคำอื่น ๆ ที่มีความต้องการที่จะ reconceptualize ไฟไหม้ไฟและทั้งในทางปฏิบัติและความรู้เพื่อที่จะสร้างบริการประชาชนใหม่ใหม่บริการประชาชนทฤษฎีของความเป็นพลเมืองชุมชนและภาคประชาสังคมมานุษยวิทยาองค์กรและ administrationists ประชาชนหลังสมัยใหม่ได้ช่วย เพื่อสร้างสภาพภูมิอากาศในที่ที่มันทำให้ความรู้สึกในวันนี้เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการบริการสาธารณะใหม่ ถึงแม้ว่าเราจะยอมรับว่ามีความแตกต่างที่มีอยู่ในมุมมองเหล่านี้เราขอแนะนำให้นอกจากนี้ยังมีความคล้ายคลึงกันของกลุ่มที่แตกต่างของความคิดที่เราเรียกว่าบริการประชาชนใหม่จากผู้ที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการสาธารณะใหม่และการบริหารรัฐเก่า นอกจากนี้ยังมีจำนวนของบทเรียนการปฏิบัติที่แสดงให้เห็นการบริการสาธารณะใหม่สำหรับผู้ที่อยู่ในการบริหารรัฐกิจ บทเรียนเหล่านี้ไม่ได้พิเศษร่วมกัน แต่พวกเขาจะร่วมกันเสริม กลุ่มคนเหล่านี้เราพบต่อไปนี้ที่น่าสนใจที่สุด1 ให้บริการมากกว่าคัดท้าย บทบาทสำคัญมากขึ้นของข้าราชการคือการช่วยให้ประชาชนที่ชัดเจนและตอบสนองความสนใจร่วมกันของพวกเขามากกว่าที่จะพยายามที่จะควบคุมหรือคัดท้ายสังคมในทิศทางใหม่ในขณะที่ในอดีตที่ผ่านมาของรัฐบาลมีบทบาทสำคัญในสิ่งที่ได้รับการเรียกว่า "พวงมาลัย ของสังคม "(Nelissen et al. 1999) ความซับซ้อนของชีวิตโมเด็มบางครั้งทำให้บทบาทดังกล่าวไม่เพียง แต่ที่ไม่เหมาะสม แต่เป็นไปไม่ได้ นโยบายและโปรแกรมที่ให้โครงสร้างและทิศทางในชีวิตทางสังคมและการเมืองในปัจจุบันเป็นผลมาจากการทำงานร่วมกันของกลุ่มที่แตกต่างกันจำนวนมากและองค์กรที่มีส่วนผสมของความคิดเห็นที่แตกต่างกันและความสนใจ ในหลายพื้นที่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกที่จะคิดว่านโยบายสาธารณะเป็นผลมาจากรัฐบาลกระบวนการตัดสินใจ รัฐบาลย่อมเป็นผู้เล่นและในกรณีส่วนใหญ่เป็นผู้เล่นที่สำคัญมาก แต่นโยบายสาธารณะในวันนี้นโยบายที่เป็นแนวทางในสังคมเป็นผลของชุดที่ซับซ้อนของการสื่อสารที่เกี่ยวข้องกับหลายกลุ่มและความสนใจหลายในที่สุดการรวมในรูปแบบที่น่าสนใจและคาดเดาไม่ได้ รัฐบาลไม่ได้อยู่ในค่าใช้จ่ายในโลกใหม่นี้บทบาทหลักของรัฐบาลไม่ได้เป็นเพียงที่จะนำการกระทำของประชาชนผ่านการควบคุมและพระราชกฤษฎีกา (แม้ว่าบางครั้งอาจจะเหมาะสม) และไม่เป็นมันก็คือการสร้างชุดของกฎ และแรงจูงใจ (แท่งหรือแครอท) โดยที่ผู้คนจะได้รับคำแนะนำในทิศทางที่ "เหมาะสม" แต่รัฐบาลจะกลายเป็นผู้เล่นคนอื่นแม้จะเป็นผู้เล่นสำคัญในกระบวนการของการเคลื่อนสังคมไปในทิศทางเดียวหรืออื่น รัฐบาลทำหน้าที่ในคอนเสิร์ตกับกลุ่มประกอบเข้าส่วนตัวและ nonpro และองค์กรที่จะแสวงหาแนวทางในการแก้ปัญหาที่ชุมชนเผชิญ ในขั้นตอนนี้บทบาทของรัฐบาลจะเปลี่ยนจากหนึ่งในการควบคุมให้เป็นหนึ่งในการตั้งค่าระเบียบวาระการประชุมนำผู้เล่นที่เหมาะสมกับตารางและอำนวยความสะดวกการเจรจาต่อรองหรือสภาวการณ์การแก้ปัญหาของประชาชน (มักจะผ่านความร่วมมือของหน่วยงานภาครัฐภาคเอกชนและไม่แสวงหาผลกำไร ) ที่สืบเนื่องกันมารัฐบาลได้ตอบสนองต่อความต้องการโดยกล่าวว่า "ใช่เราสามารถให้บริการที่ว่า" หรือ "ไม่เราไม่สามารถ" บริการประชาชนใหม่แสดงให้เห็นว่ามาจากการเลือกตั้งของประชาชนและผู้บริหารควรจะตอบสนองต่อการร้องขอของประชาชนไม่ได้เพียงแค่ ว่าใช่หรือไม่ แต่โดยพูดว่า "ขอทำงานร่วมกันที่จะคิดออกสิ่งที่เรากำลังจะทำแล้วทำให้มันเกิดขึ้น." ในโลกของความเป็นพลเมืองที่ใช้งานของประชาชน cials Fi ขึ้นจะเล่นมากขึ้นกว่าการส่งมอบบริการบทบาทของพวกเขา จะเล่น conciliating, mediating หรือแม้แต่บทบาท adjudicating (บังเอิญบทบาทใหม่เหล่านี้จะต้องใช้ทักษะไม่ใหม่ทักษะที่เก่าแก่ของการควบคุมการจัดการ แต่ทักษะใหม่ของนายหน้า, การเจรจาต่อรองและการต่อต้านความละเอียด ict Fl.) 2 ผลประโยชน์ของประชาชนเป็นเป้าหมายไม่ผลพลอยได้ ผู้ดูแลประชาชนจะต้องมีส่วนร่วมในการสร้างกลุ่มความคิดร่วมกันของผลประโยชน์ของประชาชน เป้าหมายไม่ได้ที่จะหาทางแก้ไขปัญหาได้อย่างรวดเร็วจากการเลือกของแต่ละบุคคล แต่มันคือการสร้างผลประโยชน์ร่วมกันและความรับผิดชอบร่วมกันบริการประชาชนใหม่เรียกร้องให้กระบวนการของการสร้างวิสัยทัศน์สำหรับสังคมไม่ใช่สิ่งที่เหลืออยู่เพียงเพื่อได้รับการเลือกตั้งผู้นำทางการเมืองหรือผู้ดูแลประชาชนได้รับการแต่งตั้ง แต่กิจกรรมของการสร้างวิสัยทัศน์หรือทิศทางที่เป็นสิ่งที่การสนทนาของประชาชนอย่างกว้างขวางและการพิจารณาเป็นศูนย์กลาง (ไบร์และครอสบี 1992; ลุค 1998; หิน 1988) บทบาทของรัฐบาลมากขึ้นจะนำคนร่วมกันในการตั้งค่าที่ช่วยให้ unconstrained และเป็นของแท้วาทกรรมเกี่ยวกับสังคมทิศทางที่ควรจะใช้ อยู่บนพื้นฐานของการปรึกษาหารือเหล่านี้มีวิสัยทัศน์ที่กว้างขึ้นสำหรับชุมชน รัฐหรือประเทศสามารถที่จะสร้างและให้แนวทางการตั้งค่าของความคิด (หรืออุดมการณ์) สำหรับอนาคต มันเป็นสิ่งสำคัญน้อยกว่าสำหรับขั้นตอนนี้จะส่งผลในชุดเดียวของเป้าหมายกว่านั้นก็คือมันจะมีส่วนร่วมผู้บริหารนักการเมืองและประชาชนในกระบวนการของการคิดเกี่ยวกับอนาคตที่ต้องการสำหรับชุมชนและประเทศชาติของพวกเขานอกเหนือจากบทบาทของการอำนวยความสะดวก รัฐบาลยังมีภาระผูกพันทางจริยธรรมเพื่อให้มั่นใจการแก้ปัญหาที่ถูกสร้างขึ้นผ่านกระบวนการดังกล่าวเป็นอย่างสอดคล้องกับบรรทัดฐานของความยุติธรรมและความเป็นธรรมรัฐบาลจะทำหน้าที่ในการอำนวยความสะดวกในการแก้ไขปัญหาของประชาชน แต่มันก็ยังจะต้องรับผิดชอบต่อความเชื่อมั่นกับการแก้ปัญหาเหล่านี้จะสอดคล้องกับ ประชาชนดอกเบี้ยทั้งในสารและในกระบวนการ ในคำอื่น ๆ บทบาทของรัฐบาลจะกลายเป็นหนึ่งในความเชื่อมั่นว่าผลประโยชน์ของประชาชนทุกข์ยากว่าทั้งการแก้ปัญหาตัวเองและกระบวนการที่การแก้ปัญหาของประชาชนได้รับการพัฒนาที่สอดคล้องกับบรรทัดฐานประชาธิปไตยความยุติธรรมความเป็นธรรมและความเท่าเทียมกัน (lngraham และ บ้าน l9S8; lngraham และ Rosenbloom 1989) ในระยะสั้นข้าราชการจะมีบทบาทที่สำคัญ increating สิ้นเชิงซึ่งประชาชนผ่านวาทกรรมสามารถอธิบายค่านิยมร่วมกันและพัฒนาความรู้สึกร่วมกันของผลประโยชน์ของประชาชน มากกว่าแค่การตอบสนองต่อเสียงที่แตกต่างกันโดยการสร้างการประนีประนอมดูแลประชาชนจะมีส่วนร่วมของประชาชนกับคนอื่นเพื่อให้พวกเขามาทำความเข้าใจความสนใจของแต่ละคนและนำมาใช้เป็นระยะเวลานานและความรู้สึกที่กว้างขึ้นของชุมชนและสังคมที่น่าสนใจ3 คิดกลยุทธ์ทำหน้าที่เป็นประชาธิปไตย นโยบายและโครงการที่ตอบสนองความต้องการของประชาชนได้อย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุดและมีความรับผิดชอบประสบความสำเร็จผ่านความพยายามร่วมกันและกระบวนการทำงานร่วมกันในการ
เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้มีการเกิดใหม่ที่น่าสนใจในความคิดของชุมชนและความสุภาพในอเมริกา ผู้นำทางการเมืองของพรรคการเมืองทั้งสองที่สำคัญนักวิชาการค่ายที่แตกต่างกันนักเขียนขายดีที่สุดและการแสดงความเห็นที่เป็นที่นิยมไม่เพียง แต่ยอมรับว่าชุมชนในอเมริกาได้เสื่อมโทรม แต่ยอมรับว่าเราหมดต้องความรู้สึกใหม่ของชุมชน แม้จะมีการเพิ่มความหลากหลายในอเมริกาหรือบางทีอาจเป็นเพราะของมันชุมชนถูกมองว่าเป็นวิธีการที่นำเรื่องความสามัคคีและการสังเคราะห์ (Bellah et al, 1985, 1991. Etzioni 1988, 1995; การ์ดเนอร์ 1991; เส็ลษ 1992) ในการบริหารงานของรัฐแสวงหาสำหรับชุมชนได้รับการชั้น ected ในมุมมองว่าบทบาทของรัฐบาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งรัฐบาลท้องถิ่นแน่นอนจะช่วยสร้างและการสนับสนุน "ชุมชน."
ในส่วนความพยายามนี้ขึ้นอยู่กับการสร้างชุดที่ดีต่อสุขภาพและการใช้งานของ " mediating สถาบัน "ที่พร้อมให้โฟกัสไปที่ความต้องการและความสนใจของประชาชนและให้ประสบการณ์ที่ดีกว่าจะเตรียมความพร้อมให้ประชาชนเหล่านั้นสำหรับการดำเนินการในระบบการเมืองที่มีขนาดใหญ่ ขณะที่พัท (I995) ระบุประเพณีประชาธิปไตยของอเมริกาขึ้นอยู่กับการดำรงอยู่ของประชาชนมีส่วนร่วมใช้งานอยู่ในคนทุกกลุ่มสมาคมและหน่วยงานภาครัฐ เรียกรวมกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ เหล่านี้เป็น "ประชาสังคม" ที่ผู้คนจะต้องทำงานออกผลประโยชน์ส่วนบุคคลของพวกเขาในบริบทของความกังวลของชุมชน เฉพาะที่นี่ที่ประชาชนสามารถมีส่วนร่วมอีกคนหนึ่งในประเภทของการสนทนาส่วนบุคคลและการพิจารณาที่เป็นสาระสำคัญของการสร้างชุมชนและการปกครองระบอบประชาธิปไตยเอง อีกครั้งเป็นกษัตริย์และ Stivers (1998) ชี้ให้รัฐบาลสามารถมีบทบาทที่สำคัญและที่สำคัญในการสร้างการอำนวยความสะดวกและสนับสนุนการเชื่อมต่อเหล่านี้ระหว่างประชาชนและชุมชนของพวกเขา
มนุษยนิยมองค์กรและทฤษฎีการอภิปราย
ที่ผ่านมา 25 ปีนักทฤษฎีการบริหารสาธารณะ รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องกับ administzrationists สาธารณะรากฐานของช่วงปลายทศวรรษ 1960 และต้น l97Os (Marini1971) ได้เข้าร่วมกับเพื่อนร่วมงานในสาขาวิชาอื่น ๆ ในการแสดงให้เห็นว่าวิธีการลำดับชั้นแบบดั้งเดิมในการจัดระเบียบทางสังคมและวิธีการเชิงวิทยาศาสตร์สังคมร่วมกันเสริม ดังนั้นพวกเขาได้เข้าร่วมในการวิจารณ์ของราชการและ positivism นำในทางกลับไปที่การค้นหาวิธีการทางเลือกในการบริหารจัดการและองค์กรและการสำรวจของวิธีการใหม่ที่จะได้มาซึ่งความรู้รวมทั้งทฤษฎีการแปล (เช่นฮาร์มอน 1981), ที่สำคัญ ทฤษฎี (Denhardt 1981) และลัทธิหลังสมัยใหม่ (ชาวนา 1995; ฟ็อกซ์และมิลเลอร์ 1995; McSwite 1997; มิลเลอร์และฟ็อกซ์ 1997) เรียกวิธีการเหล่านี้ได้พยายามที่จะแฟชั่นองค์กรภาครัฐครอบงำน้อยจากปัญหาของผู้มีอำนาจและการควบคุมและอื่น ๆ ใส่ใจกับความต้องการและความกังวลของพนักงานในองค์กรภาครัฐรวมทั้งผู้ที่อยู่นอกโดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกค้าและประชาชน
แนวโน้มเหล่านี้เคยเป็นศูนย์กลางของการสื่อความหมายและ การวิเคราะห์ที่สำคัญของระบบราชการและสังคม แต่พวกเขาได้รับการขยายให้ดียิ่งขึ้นในความพยายามล่าสุดที่จะใช้มุมมองของความคิดหลังสมัยใหม่ทฤษฎีวาทกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการทำความเข้าใจองค์กรภาครัฐ ในขณะที่มีความแตกต่าง Fi ลาดเทนัยสำคัญในหมู่นักทฤษฎีหลังสมัยใหม่ต่างๆที่พวกเขาดูเหมือนจะมาถึงข้อสรุปที่คล้ายกันเพราะเราขึ้นอยู่กับอีกคนหนึ่งในโลกหลังสมัยใหม่, การกำกับดูแลจะต้องขึ้นอยู่กับวาทกรรมจริงใจและเปิดกว้างในหมู่ทุกฝ่ายรวมทั้งประชาชนและผู้บริหาร และในขณะที่นักทฤษฎีหลังสมัยใหม่บริหารงานภาครัฐมีความสงสัยในวิธีการแบบดั้งเดิมการมีส่วนร่วมของประชาชนมีน่าจะเป็นข้อตกลงที่เพิ่มมากสนทนาสาธารณะจะต้องประคองราชการประชาชนและเรียกคืนความรู้สึกของการถูกต้องตามกฎหมายในการด้านการบริหารจัดการภาครัฐ ในคำอื่น ๆ ที่มีความต้องการที่จะ reconceptualize ไฟไหม้ไฟและทั้งในทางปฏิบัติและความรู้เพื่อที่จะสร้างบริการประชาชนใหม่ใหม่บริการประชาชนทฤษฎีของความเป็นพลเมืองชุมชนและภาคประชาสังคมมานุษยวิทยาองค์กรและ administrationists ประชาชนหลังสมัยใหม่ได้ช่วย เพื่อสร้างสภาพภูมิอากาศในที่ที่มันทำให้ความรู้สึกในวันนี้เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการบริการสาธารณะใหม่ ถึงแม้ว่าเราจะยอมรับว่ามีความแตกต่างที่มีอยู่ในมุมมองเหล่านี้เราขอแนะนำให้นอกจากนี้ยังมีความคล้ายคลึงกันของกลุ่มที่แตกต่างของความคิดที่เราเรียกว่าบริการประชาชนใหม่จากผู้ที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการสาธารณะใหม่และการบริหารรัฐเก่า นอกจากนี้ยังมีจำนวนของบทเรียนการปฏิบัติที่แสดงให้เห็นการบริการสาธารณะใหม่สำหรับผู้ที่อยู่ในการบริหารรัฐกิจ บทเรียนเหล่านี้ไม่ได้พิเศษร่วมกัน แต่พวกเขาจะร่วมกันเสริม กลุ่มคนเหล่านี้เราพบต่อไปนี้ที่น่าสนใจที่สุด1 ให้บริการมากกว่าคัดท้าย บทบาทสำคัญมากขึ้นของข้าราชการคือการช่วยให้ประชาชนที่ชัดเจนและตอบสนองความสนใจร่วมกันของพวกเขามากกว่าที่จะพยายามที่จะควบคุมหรือคัดท้ายสังคมในทิศทางใหม่ในขณะที่ในอดีตที่ผ่านมาของรัฐบาลมีบทบาทสำคัญในสิ่งที่ได้รับการเรียกว่า "พวงมาลัย ของสังคม "(Nelissen et al. 1999) ความซับซ้อนของชีวิตโมเด็มบางครั้งทำให้บทบาทดังกล่าวไม่เพียง แต่ที่ไม่เหมาะสม แต่เป็นไปไม่ได้ นโยบายและโปรแกรมที่ให้โครงสร้างและทิศทางในชีวิตทางสังคมและการเมืองในปัจจุบันเป็นผลมาจากการทำงานร่วมกันของกลุ่มที่แตกต่างกันจำนวนมากและองค์กรที่มีส่วนผสมของความคิดเห็นที่แตกต่างกันและความสนใจ ในหลายพื้นที่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกที่จะคิดว่านโยบายสาธารณะเป็นผลมาจากรัฐบาลกระบวนการตัดสินใจ รัฐบาลย่อมเป็นผู้เล่นและในกรณีส่วนใหญ่เป็นผู้เล่นที่สำคัญมาก แต่นโยบายสาธารณะในวันนี้นโยบายที่เป็นแนวทางในสังคมเป็นผลของชุดที่ซับซ้อนของการสื่อสารที่เกี่ยวข้องกับหลายกลุ่มและความสนใจหลายในที่สุดการรวมในรูปแบบที่น่าสนใจและคาดเดาไม่ได้ รัฐบาลไม่ได้อยู่ในค่าใช้จ่ายในโลกใหม่นี้บทบาทหลักของรัฐบาลไม่ได้เป็นเพียงที่จะนำการกระทำของประชาชนผ่านการควบคุมและพระราชกฤษฎีกา (แม้ว่าบางครั้งอาจจะเหมาะสม) และไม่เป็นมันก็คือการสร้างชุดของกฎ และแรงจูงใจ (แท่งหรือแครอท) โดยที่ผู้คนจะได้รับคำแนะนำในทิศทางที่ "เหมาะสม" แต่รัฐบาลจะกลายเป็นผู้เล่นคนอื่นแม้จะเป็นผู้เล่นสำคัญในกระบวนการของการเคลื่อนสังคมไปในทิศทางเดียวหรืออื่น รัฐบาลทำหน้าที่ในคอนเสิร์ตกับกลุ่มประกอบเข้าส่วนตัวและ nonpro และองค์กรที่จะแสวงหาแนวทางในการแก้ปัญหาที่ชุมชนเผชิญ ในขั้นตอนนี้บทบาทของรัฐบาลจะเปลี่ยนจากหนึ่งในการควบคุมให้เป็นหนึ่งในการตั้งค่าระเบียบวาระการประชุมนำผู้เล่นที่เหมาะสมกับตารางและอำนวยความสะดวกการเจรจาต่อรองหรือสภาวการณ์การแก้ปัญหาของประชาชน (มักจะผ่านความร่วมมือของหน่วยงานภาครัฐภาคเอกชนและไม่แสวงหาผลกำไร ) ที่สืบเนื่องกันมารัฐบาลได้ตอบสนองต่อความต้องการโดยกล่าวว่า "ใช่เราสามารถให้บริการที่ว่า" หรือ "ไม่เราไม่สามารถ" บริการประชาชนใหม่แสดงให้เห็นว่ามาจากการเลือกตั้งของประชาชนและผู้บริหารควรจะตอบสนองต่อการร้องขอของประชาชนไม่ได้เพียงแค่ ว่าใช่หรือไม่ แต่โดยพูดว่า "ขอทำงานร่วมกันที่จะคิดออกสิ่งที่เรากำลังจะทำแล้วทำให้มันเกิดขึ้น." ในโลกของความเป็นพลเมืองที่ใช้งานของประชาชน cials Fi ขึ้นจะเล่นมากขึ้นกว่าการส่งมอบบริการบทบาทของพวกเขา จะเล่น conciliating, mediating หรือแม้แต่บทบาท adjudicating (บังเอิญบทบาทใหม่เหล่านี้จะต้องใช้ทักษะไม่ใหม่ทักษะที่เก่าแก่ของการควบคุมการจัดการ แต่ทักษะใหม่ของนายหน้า, การเจรจาต่อรองและการต่อต้านความละเอียด ict Fl.) 2 ผลประโยชน์ของประชาชนเป็นเป้าหมายไม่ผลพลอยได้ ผู้ดูแลประชาชนจะต้องมีส่วนร่วมในการสร้างกลุ่มความคิดร่วมกันของผลประโยชน์ของประชาชน เป้าหมายไม่ได้ที่จะหาทางแก้ไขปัญหาได้อย่างรวดเร็วจากการเลือกของแต่ละบุคคล แต่มันคือการสร้างผลประโยชน์ร่วมกันและความรับผิดชอบร่วมกันบริการประชาชนใหม่เรียกร้องให้กระบวนการของการสร้างวิสัยทัศน์สำหรับสังคมไม่ใช่สิ่งที่เหลืออยู่เพียงเพื่อได้รับการเลือกตั้งผู้นำทางการเมืองหรือผู้ดูแลประชาชนได้รับการแต่งตั้ง แต่กิจกรรมของการสร้างวิสัยทัศน์หรือทิศทางที่เป็นสิ่งที่การสนทนาของประชาชนอย่างกว้างขวางและการพิจารณาเป็นศูนย์กลาง (ไบร์และครอสบี 1992; ลุค 1998; หิน 1988) บทบาทของรัฐบาลมากขึ้นจะนำคนร่วมกันในการตั้งค่าที่ช่วยให้ unconstrained และเป็นของแท้วาทกรรมเกี่ยวกับสังคมทิศทางที่ควรจะใช้ อยู่บนพื้นฐานของการปรึกษาหารือเหล่านี้มีวิสัยทัศน์ที่กว้างขึ้นสำหรับชุมชน รัฐหรือประเทศสามารถที่จะสร้างและให้แนวทางการตั้งค่าของความคิด (หรืออุดมการณ์) สำหรับอนาคต มันเป็นสิ่งสำคัญน้อยกว่าสำหรับขั้นตอนนี้จะส่งผลในชุดเดียวของเป้าหมายกว่านั้นก็คือมันจะมีส่วนร่วมผู้บริหารนักการเมืองและประชาชนในกระบวนการของการคิดเกี่ยวกับอนาคตที่ต้องการสำหรับชุมชนและประเทศชาติของพวกเขานอกเหนือจากบทบาทของการอำนวยความสะดวก รัฐบาลยังมีภาระผูกพันทางจริยธรรมเพื่อให้มั่นใจการแก้ปัญหาที่ถูกสร้างขึ้นผ่านกระบวนการดังกล่าวเป็นอย่างสอดคล้องกับบรรทัดฐานของความยุติธรรมและความเป็นธรรมรัฐบาลจะทำหน้าที่ในการอำนวยความสะดวกในการแก้ไขปัญหาของประชาชน แต่มันก็ยังจะต้องรับผิดชอบต่อความเชื่อมั่นกับการแก้ปัญหาเหล่านี้จะสอดคล้องกับ ประชาชนดอกเบี้ยทั้งในสารและในกระบวนการ ในคำอื่น ๆ บทบาทของรัฐบาลจะกลายเป็นหนึ่งในความเชื่อมั่นว่าผลประโยชน์ของประชาชนทุกข์ยากว่าทั้งการแก้ปัญหาตัวเองและกระบวนการที่การแก้ปัญหาของประชาชนได้รับการพัฒนาที่สอดคล้องกับบรรทัดฐานประชาธิปไตยความยุติธรรมความเป็นธรรมและความเท่าเทียมกัน (lngraham และ บ้าน l9S8; lngraham และ Rosenbloom 1989) ในระยะสั้นข้าราชการจะมีบทบาทที่สำคัญ increating สิ้นเชิงซึ่งประชาชนผ่านวาทกรรมสามารถอธิบายค่านิยมร่วมกันและพัฒนาความรู้สึกร่วมกันของผลประโยชน์ของประชาชน มากกว่าแค่การตอบสนองต่อเสียงที่แตกต่างกันโดยการสร้างการประนีประนอมดูแลประชาชนจะมีส่วนร่วมของประชาชนกับคนอื่นเพื่อให้พวกเขามาทำความเข้าใจความสนใจของแต่ละคนและนำมาใช้เป็นระยะเวลานานและความรู้สึกที่กว้างขึ้นของชุมชนและสังคมที่น่าสนใจ3 คิดกลยุทธ์ทำหน้าที่เป็นประชาธิปไตย นโยบายและโครงการที่ตอบสนองความต้องการของประชาชนได้อย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุดและมีความรับผิดชอบประสบความสำเร็จผ่านความพยายามร่วมกันและกระบวนการทำงานร่วมกันในการ
การแปล กรุณารอสักครู่..
รูปแบบของชุมชนและประชาสังคม
เมื่อเร็วๆ นี้ มีการเกิดใหม่ของความสนใจในความคิดของชุมชนและความสุภาพในอเมริกา ผู้นำทางการเมืองของทั้งสองพรรคการเมืองใหญ่ นักวิชาการ นักเขียนที่ขายดีที่สุดของค่ายอื่น และแสดงความเห็นที่เป็นที่นิยมไม่เพียง แต่ยอมรับว่า ชุมชนในสหรัฐอเมริกาได้เสื่อมโทรมลง แต่ยอมรับว่า เราต้องการรู้สึกใหม่ของชุมชนแม้จะมีการเพิ่มความหลากหลายใน อเมริกา หรือบางทีอาจเป็นเพราะมันเป็นชุมชนเห็นเป็นวิธีการที่นำความสามัคคีและการสังเคราะห์ ( เบลลา et al . 1985 , 1991 ; ล่วงมาแล้ว 2531 , 2538 ; การ์ดเนอร์ 1991 ; เซลซ์นิค 1992 ) สาขาการบริหารรัฐกิจ การแสวงหาชุมชนได้อีกflประวัติศาสตร์ในมุมมองว่า บทบาทของรัฐบาล โดยเฉพาะรัฐบาลท้องถิ่น ย่อมช่วยสร้างและสนับสนุน " ชุมชน"
ในส่วนของความพยายามนี้ขึ้นอยู่กับการสร้างชุดสุขภาพและการใช้งานของ " สถาบัน " การไกล่เกลี่ยที่พร้อมกันให้โฟกัสไปที่ความต้องการและผลประโยชน์ของประชาชน และให้ประสบการณ์ที่จะดีขึ้นเตรียมประชาชนเหล่านั้นสำหรับการกระทำในขนาดใหญ่ระบบการเมือง . เป็นพัท ( i995 ) ระบุ ประเพณีประชาธิปไตยของอเมริกาขึ้นอยู่กับการมีส่วนร่วมประชาชนการใช้งานในบุตรชายของกลุ่ม สมาคม และหน่วยงานของรัฐ รวม , กลุ่มเล็ก ๆ เหล่านี้เป็น " สังคม " พลเรือน ซึ่งประชาชนต้องทำงานผลประโยชน์ส่วนบุคคลของพวกเขาในบริบทของความกังวลของชุมชน แต่นี่ประชาชนมีส่วนร่วมกันในชนิดของการสนทนาส่วนบุคคล และพิจารณาว่าเป็นแก่นแท้ของการสร้างชุมชน และประชาธิปไตยนั่นเอง อีกครั้งเป็นกษัตริย์และสไตเวิร์ส ( 1998 ) ชี้รัฐบาลสามารถมีบทบาทสำคัญในการสร้างและส่งเสริม และสนับสนุนเหล่านี้ , การเชื่อมต่อระหว่างประชาชนและชุมชนของพวกเขา องค์กร และวาทกรรมทฤษฎีมนุษยนิยม
ผ่านมา 25 ปี นักทฤษฎีรัฐประศาสนศาสตร์รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องกับประชาชน administzrationists รุนแรงของปลายทศวรรษ 1960 และต้น l97os ( marini1971 ) ได้เข้าร่วมงานในสาขาอื่น ๆที่แนะนำในแนวทางแบบลำดับชั้นองค์กรทางสังคม และแนวทาง positivist วิทยาศาสตร์สังคมร่วมกันเสริม . จากนั้น พวกเขาได้เข้าร่วมในการวิจารณ์ของระบบราชการและปฏิฐานนิยมชั้นนํา ,ในการเปิด , การค้นหาแนวทางในการบริหารจัดการองค์กร และค้นหาแนวทางใหม่ การแสวงหาความรู้ ได้แก่ ทฤษฎีแปล ( ตัวอย่างเช่น ฮาร์มอน 1981 ) , ทฤษฎีวิพากษ์ ( denhardt 1981 ) และหลัง ( ชาวนา 1995 ; สุนัขจิ้งจอกและมิลเลอร์ 1995 ; mcswite 1997 ; มิลเลอร์และสุนัขจิ้งจอก 2540 ) โดยรวมแล้ววิธีเหล่านี้ได้พยายามที่จะแฟชั่นองค์กรภาครัฐน้อยกว่าครอบงำโดยปัญหาของอำนาจและการควบคุม และใส่ใจกับความต้องการและความกังวลของพนักงานภายในองค์กรของรัฐ ตลอดจนภายนอก ประชาชนโดยเฉพาะลูกค้าและ .
แนวโน้มเหล่านี้ได้ถูกกลางเพื่อแปลและการวิเคราะห์ของระบบราชการและสังคมแต่พวกเขาได้รับแม้แต่ขยายเพิ่มเติมในความพยายามล่าสุดที่จะใช้มุมมองของหลังสมัยใหม่คิด ทฤษฎี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการความเข้าใจในองค์กรของรัฐ ในขณะที่มี signi จึงไม่สามารถความแตกต่างระหว่างทฤษฎีหลังสมัยใหม่ต่างๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาถึงข้อสรุปที่คล้ายกัน เพราะเราต้องพึ่งพากันและกัน ในโลกหลังสมัยใหม่ ,
เมื่อเร็วๆ นี้ มีการเกิดใหม่ของความสนใจในความคิดของชุมชนและความสุภาพในอเมริกา ผู้นำทางการเมืองของทั้งสองพรรคการเมืองใหญ่ นักวิชาการ นักเขียนที่ขายดีที่สุดของค่ายอื่น และแสดงความเห็นที่เป็นที่นิยมไม่เพียง แต่ยอมรับว่า ชุมชนในสหรัฐอเมริกาได้เสื่อมโทรมลง แต่ยอมรับว่า เราต้องการรู้สึกใหม่ของชุมชนแม้จะมีการเพิ่มความหลากหลายใน อเมริกา หรือบางทีอาจเป็นเพราะมันเป็นชุมชนเห็นเป็นวิธีการที่นำความสามัคคีและการสังเคราะห์ ( เบลลา et al . 1985 , 1991 ; ล่วงมาแล้ว 2531 , 2538 ; การ์ดเนอร์ 1991 ; เซลซ์นิค 1992 ) สาขาการบริหารรัฐกิจ การแสวงหาชุมชนได้อีกflประวัติศาสตร์ในมุมมองว่า บทบาทของรัฐบาล โดยเฉพาะรัฐบาลท้องถิ่น ย่อมช่วยสร้างและสนับสนุน " ชุมชน"
ในส่วนของความพยายามนี้ขึ้นอยู่กับการสร้างชุดสุขภาพและการใช้งานของ " สถาบัน " การไกล่เกลี่ยที่พร้อมกันให้โฟกัสไปที่ความต้องการและผลประโยชน์ของประชาชน และให้ประสบการณ์ที่จะดีขึ้นเตรียมประชาชนเหล่านั้นสำหรับการกระทำในขนาดใหญ่ระบบการเมือง . เป็นพัท ( i995 ) ระบุ ประเพณีประชาธิปไตยของอเมริกาขึ้นอยู่กับการมีส่วนร่วมประชาชนการใช้งานในบุตรชายของกลุ่ม สมาคม และหน่วยงานของรัฐ รวม , กลุ่มเล็ก ๆ เหล่านี้เป็น " สังคม " พลเรือน ซึ่งประชาชนต้องทำงานผลประโยชน์ส่วนบุคคลของพวกเขาในบริบทของความกังวลของชุมชน แต่นี่ประชาชนมีส่วนร่วมกันในชนิดของการสนทนาส่วนบุคคล และพิจารณาว่าเป็นแก่นแท้ของการสร้างชุมชน และประชาธิปไตยนั่นเอง อีกครั้งเป็นกษัตริย์และสไตเวิร์ส ( 1998 ) ชี้รัฐบาลสามารถมีบทบาทสำคัญในการสร้างและส่งเสริม และสนับสนุนเหล่านี้ , การเชื่อมต่อระหว่างประชาชนและชุมชนของพวกเขา องค์กร และวาทกรรมทฤษฎีมนุษยนิยม
ผ่านมา 25 ปี นักทฤษฎีรัฐประศาสนศาสตร์รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องกับประชาชน administzrationists รุนแรงของปลายทศวรรษ 1960 และต้น l97os ( marini1971 ) ได้เข้าร่วมงานในสาขาอื่น ๆที่แนะนำในแนวทางแบบลำดับชั้นองค์กรทางสังคม และแนวทาง positivist วิทยาศาสตร์สังคมร่วมกันเสริม . จากนั้น พวกเขาได้เข้าร่วมในการวิจารณ์ของระบบราชการและปฏิฐานนิยมชั้นนํา ,ในการเปิด , การค้นหาแนวทางในการบริหารจัดการองค์กร และค้นหาแนวทางใหม่ การแสวงหาความรู้ ได้แก่ ทฤษฎีแปล ( ตัวอย่างเช่น ฮาร์มอน 1981 ) , ทฤษฎีวิพากษ์ ( denhardt 1981 ) และหลัง ( ชาวนา 1995 ; สุนัขจิ้งจอกและมิลเลอร์ 1995 ; mcswite 1997 ; มิลเลอร์และสุนัขจิ้งจอก 2540 ) โดยรวมแล้ววิธีเหล่านี้ได้พยายามที่จะแฟชั่นองค์กรภาครัฐน้อยกว่าครอบงำโดยปัญหาของอำนาจและการควบคุม และใส่ใจกับความต้องการและความกังวลของพนักงานภายในองค์กรของรัฐ ตลอดจนภายนอก ประชาชนโดยเฉพาะลูกค้าและ .
แนวโน้มเหล่านี้ได้ถูกกลางเพื่อแปลและการวิเคราะห์ของระบบราชการและสังคมแต่พวกเขาได้รับแม้แต่ขยายเพิ่มเติมในความพยายามล่าสุดที่จะใช้มุมมองของหลังสมัยใหม่คิด ทฤษฎี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการความเข้าใจในองค์กรของรัฐ ในขณะที่มี signi จึงไม่สามารถความแตกต่างระหว่างทฤษฎีหลังสมัยใหม่ต่างๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาถึงข้อสรุปที่คล้ายกัน เพราะเราต้องพึ่งพากันและกัน ในโลกหลังสมัยใหม่ ,
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- สวัสดี เปนอย่างไรบ้างวันนี้ ?สบายดี กำลั
- Frazier's hit came off Zack Greinke (8-3
- i have a smile
- คุณเป็นอย่างไร
- ผมจะเลือกหมาตัวไหน
- Multimorbidity prevalence and patterns a
- ขายไปยัง
- Moonlight
- ซื้อกระดาษห่อของขวัญ สำหรับห่อกล่องบริจา
- la jeune fille avait développé une telle
- เพื่อนสนิทคือคนที่เข้าใจเรา รักในสิ่งที่
- กระต่าย และ หมา
- School lunches are gross
- มีความสามารถในการผลิต siderophore
- School lunches are gross
- 其实我想说 你好 姐姐
- ฉันติดตามคุณมานานแล้วนะ
- The prinoun "its" in the first line refe
- ปัจจัยที่ทำให้ชาวจีนโพ้นทะเลกลุ่มเชื้อชา
- loy krathong and family
- About getting it
- คุณนี้ดูเจ้าชู้นะ
- แปลภาษาอังกฤษเป็นไทย ออนไลน์ แปลภาษา แปล
- นายนิพนธ์ กล่าวอีกว่า นอกจากนั้นจะเปิดให
