We conducted this study from April

We conducted this study from April to October 2000–2002 on Kinmen Island (118u8–
219 E, 24u22–349 N, 13,425 ha). Through interviews with residents and intensive surveys at
the beginning of each breeding season, we identified 21 bee-eater colonies that were active
during at least one of the study years (Figure 1). We also located two abandoned colonies
(G and H) that had last been active in 1998. For each site we recorded the colony location,
the number of bee-eaters, and the number of active nest cavities. The number of bee-eaters
at each colony in 2002 was estimated by counting the number of individuals perched on or
near the colony on several days and represents a conservative estimate. We compared the
distribution of active 2002 colony sites among the major habitat types as well as the three
main soil types of Kinmen Island: clay loam (20%), sandy clay loam (,2%), and sandy
loam (78%) (Kuo and Chen 2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราดำเนินการศึกษานี้จากเดือนเมษายนถึง 2000 ตุลาคม – 2002 บนเกาะจินเหมิน (118u8 –219 E, N 24u22 – 349, 13,425 ฮา) ผ่านการสัมภาษณ์กับผู้อยู่อาศัยและการเร่งรัดสำรวจที่จุดเริ่มต้นของแต่ละฤดูกาลผสมพันธุ์ เราระบุ 21 bee-eater อาณานิคมที่ใช้งานอยู่ระหว่างอย่างน้อยหนึ่งปีการศึกษา (รูปที่ 1) เราอยู่สองอาณานิคมที่ถูกทอดทิ้ง(G และ H) ที่ล่าสุดได้ในปี 1998 สำหรับแต่ละไซต์ เราบันทึกตั้งอาณานิคมจำนวน bee-eaters และจำนวนของงานซ้อนฟันผุ หมายเลข bee-eatersที่แต่ละโคโลนีในปี 2002 ประมาณ โดยการนับจำนวนคนบน หรือใกล้อาณานิคมหลายวันและแสดงถึง การอนุรักษ์ประมาณ เราเปรียบเทียบการการแจกจ่ายของไซต์ 2002 อาณานิคมที่ใช้งานอยู่ในประเภทอยู่อาศัยที่สำคัญเป็นสามหลักดินชนิดเกาะจินเหมิน: loam ดิน loam (20%), ทรายดินเหนียว ( 2%), และทรายloam (78%) (Kuo และ 2002 เฉิน)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราดำเนินการศึกษานี้จากเมษายน-ตุลาคม 2000-2002 ใน Kinmen ไอส์แลนด์ (118u8-
219 E, 24u22-349 N, 13425 ฮ่า) ผ่านการสัมภาษณ์กับผู้อยู่อาศัยและการสำรวจเข้มข้น
เริ่มต้นของแต่ละฤดูผสมพันธุ์เราระบุ 21 อาณานิคมผึ้งกินที่มีการใช้งาน
ในช่วงเวลาอย่างน้อยหนึ่งปีการศึกษา (รูปที่ 1) นอกจากนี้เรายังอยู่ทั้งสองที่ถูกทิ้งร้างอาณานิคม
(G และ H) ที่เคยใช้งานล่าสุดในปี 1998 สำหรับแต่ละเว็บไซต์เราบันทึกสถานที่ตั้งอาณานิคม
จำนวนผึ้งเสพและจำนวนของฟันผุรังที่ใช้งานอยู่ จำนวนผึ้งเสพ
ในแต่ละอาณานิคมในปี 2002 เป็นที่คาดกันโดยการนับจำนวนของบุคคลที่เกาะอยู่บนหรือ
ใกล้อาณานิคมในหลายวันและเป็นตัวแทนประมาณการอนุรักษ์ เราเปรียบเทียบ
การกระจายตัวของการใช้งาน 2,002 เว็บไซต์อาณานิคมในหมู่ผู้ที่อยู่อาศัยประเภทสำคัญเช่นเดียวกับสาม
ดินประเภทหลักของเกาะ Kinmen: ดินร่วนปนดินเหนียว (20%), ดินร่วนปนดินเหนียวปนทราย (2%) และทราย
ดินร่วนปน (78%) ( Kuo และเฉิน 2002)