The Ones Who Walk Away From Omelas

The Ones Who Walk Away From Omelas
From The Wind's Twelve Quarters: Short Stories by Ursula Le Guin
With a clamor of bells that set the swallows soaring, the Festival of Summer came to the city Omelas, bright-towered by the sea. The rigging of the boats in harbor sparkled with flags. In the streets between houses with red roofs and painted walls, between old moss-grown gardens and under avenues of trees, past great parks and public buildings, processions moved. Some were decorous: old people in long stiff robes of mauve and grey, grave master workmen, quiet, merry women carrying their babies and chatting as they walked. In other streets the music beat faster, a shimmering of gong and tambourine, and the people went dancing, the procession was a dance. Children dodged in and out, their high calls rising like the swallows' crossing flights, over the music and the singing. All the processions wound towards the north side of the city, where on the great water-meadow called the Green' Fields boys and girls, naked in the bright air, with mud- stained feet and ankles and long, lithe arms, exercised their restive horses before the race. The horses wore no gear at all but a halter without bit. Their manes were braided with streamers of silver, gold, and green. They flared their nostrils and pranced and boasted to one another; they were vastly excited, the horse being the only animal who has adopted our ceremonies as his own. Far off to the north and west the mountains stood up half encircling Omelas on her bay. The air of morning was so clear that the snow still crowning the Eighteen Peaks burned with white-gold fire across the miles of sunlit air, under the dark blue of the sky. There was just enough wind to make the banners that marked the racecourse snap and flutter now and then. In the silence of the broad green meadows one could hear the music winding through the city streets, farther and nearer and ever approaching, a cheerful faint sweetness of the air that from time to time trembled and gathered together and broke out into the great joyous clanging of the bells.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนที่เดินออกไปจาก Omelas จากลมสิบสองไตรมาส: เรื่องสั้น โดย Ursula Le Guin กับก้องระฆังที่กลืนทะยาน เทศกาลฤดูร้อนมาถึงเมือง Omelas สว่าง-towered ริมทะเล เสื้อผ้าของเรือในท่าเรือ sparkled มีค่าสถานะ ในถนนระหว่างบ้านที่ มีหลังคาสีแดงผนังทาสี ระหว่างสวน moss-grown เก่า และ ใต้ต้นไม้ ผ่านสวนสาธารณะที่ดีและอาคารสาธารณะ นครปฐมขบวนย้าย บางคนถูก decorous: คนเก่าในชุดคลุมยาวแข็งนู๊ดและสีเทา หลุมฝังศพคนงานหลัก เงียบสงบ ร่าเริงผู้หญิงแบกทารกของพวกเขา และพูดคุยทั้งนั้น ในถนนอื่นๆ เพลงที่เต้นเร็วขึ้น การส่องแสงของกงและทามบูรีน และคนที่ไปเต้นรำ การเต้นรำเป็นขบวน เด็ก dodged เข้าและออก เรียกสูงขึ้นเช่นเครื่องบินข้ามกลืน เพลงและร้องเพลง ขบวนทั้งหมดที่แผลไปทางด้านทิศเหนือของเมือง อยู่ในน้ำดีทุ่งหญ้าสีเขียวที่เรียกว่า ' เขตชายและหญิง เปล่าในอากาศสดใส ย้อมโคลน-เท้า และข้อเท้า และ แขนยาว อ่อน ใช้ม้าของพวกเขายากก่อนการแข่งขัน ม้าสวมเกียร์ไม่ทั้งหมดแต่มีเชือกแขวนคอโดยไม่มีบิต ตกแต่งของพวกเขาได้ถัก ด้วยธารสีเงิน ทอง และสีเขียว พวกเขาไล่ระดับจมูกของพวกเขา และ pranced และเอ๊กอื่น พวกเขาก็ตื่นเต้นมาก ม้าเป็นเพียงสัตว์ที่ได้นำพิธีกรรมของเราเป็นของเขา ไกลออกทางเหนือและตะวันตก ภูเขาลุกขึ้นครึ่งกัง Omelas อ่าวของเธอ อากาศตอนเช้าได้ชัดเจนหิมะยังคง ยอดยอดแปดเขียน ด้วยทองขาวไฟในไมล์อากาศอง ภายใต้สีฟ้าเข้มของท้องฟ้า มีลมเพียงพอที่จะทำแบนเนอร์ที่ทำเครื่องหมายสนามม้าสแนปและกระพือขณะนี้แล้ว ในความเงียบของทุ่งหญ้าสีเขียวกว้าง หนึ่งสามารถได้ยินเสียงเพลงที่คดเคี้ยวผ่านถนนในเมือง ไกล และช้อปปิ้ง และเคยใกล้ หวานจาง ๆ ที่ร่าเริงของอากาศที่เวลา trembled และมารวมตัวกัน และบุกเข้าไปในความดีความสุขเสียงกระทบของระฆัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนที่เดินออกไปจาก Omelas
จากลมสิบสอง Quarters: เรื่องราวสั้นโดยเออซูล่าเลอ Guin
ด้วยเสียงโห่ร้องของระฆังที่ตั้งนกนางแอ่นทะยานเป็นเทศกาลฤดูร้อนมาถึงเมือง Omelas, สดใสตั้งตระหง่านอยู่ริมทะเล เสื้อผ้าของเรือในท่าเรือประกายด้วยธง ในถนนระหว่างบ้านที่มีหลังคาสีแดงและทาสีผนังระหว่างสวนมอสโตอายุต่ำกว่าลู่ทางของต้นไม้สวนสาธารณะที่ดีในอดีตและอาคารสาธารณะขบวนย้าย บางคนมีมารยาท: คนเก่าสวมเสื้อยาวแข็งของสีม่วงและสีเทาคนงานต้นแบบหลุมฝังศพ, เงียบ, ผู้หญิงร่าเริงแบกทารกของพวกเขาและการสนทนาที่พวกเขาเดิน ในถนนอื่น ๆ เพลงเต้นเร็วขึ้นส่องแสงของฆ้องและกลองและคนไปเต้นรำขบวนเป็นเต้นรำ เด็กหลบในและนอกสายสูงของพวกเขาเพิ่มขึ้นเช่นนกนางแอ่น 'เที่ยวบินข้ามมากกว่าการฟังเพลงและการร้องเพลง ขบวนทั้งหมดแผลไปทางด้านทิศเหนือของเมืองที่อยู่ในบ้านที่ดีน้ำทุ่งหญ้าที่เรียกว่าเด็กผู้ชายสีเขียว 'ทุ่งและหญิงเปลือยกายในที่มีอากาศสดใสด้วยเท้าสี mud- และข้อเท้าและระยะยาวแขนอ่อนใช้สิทธิของพวกเขาหงุดหงิด ม้าก่อนการแข่งขัน ม้าสวมเกียร์ที่ไม่ทั้งหมด แต่เชือกแขวนคอโดยไม่ต้องบิต วิญญาณของพวกเขาถูกถักด้วยริ้วสีเงิน, ทอง, และสีเขียว พวกเขาบานจมูกของพวกเขาและ pranced และโตไปอีกคนหนึ่ง; พวกเขามีความตื่นเต้นอย่างมากมายม้าเป็นสัตว์เพียงคนเดียวที่ได้นำพิธีของเราเป็นของเขาเอง ไกลออกไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือภูเขาลุกขึ้นยืนล้อมรอบครึ่ง Omelas อยู่บนอ่าวของเธอ อากาศตอนเช้าก็ชัดเจนว่าหิมะยังคงยอดแปด Peaks เผาด้วยไฟสีขาวทองทั่วไมล์ของอากาศแสงอาทิตย์ภายใต้สีฟ้าเข้มของท้องฟ้า มีลมพอเพียงที่จะทำให้ป้ายที่ทำเครื่องหมายสนามแข่งและสแน็ปกระพือขณะนี้แล้ว ในความเงียบของทุ่งหญ้าสีเขียวกว้างใครสามารถได้ยินเสียงเพลงที่คดเคี้ยวผ่านถนนในเมืองที่ไกลและใกล้ชิดและไม่เคยใกล้ความหวานเป็นลมร่าเริงของอากาศที่เมื่อเวลาผ่านไปก็ตัวสั่นและรวมตัวกันและยากจนออกไปทำเสียงดังกราวความสุขที่ยิ่งใหญ่ ของระฆัง