"Yes, and has sounded a loud noise,

"Yes, and has sounded a loud noise, I think it was a shot..."

"Don't worry, Nana is already calling the police. Don't worry, we're there now." Bekah said.

"Please Bekah Bear, don't delay."

"Be careful Baby Raina. I love you."

"I love you too." Raina hung up, while her classmates moved nervous. "Please, that nothing happens to Omma and Appa." Raina said, closing her eyes tight.

Lizzy looked at her and held her by the shoulders, resting her chin on Raina's head, while a sigh escaped her lips.

"They will be fine, I'm sure." Lizzy said, staring at the ceiling of the classroom.

Meanwhile, on the roof was a different scene, under a sky full of clouds announcing rain at any time. The sound of the shot still felt in the air, while the three women held their breath.

Jungah's body fell in her knees with a thud. Jungah's eyes were open wide, as she touched her cheek where the bullet had passed nearby. Jungah's face paled even more, seeing the death so near her eyes.

Kahi's eyes were fixed on the wall. A few inches from her body, the bullet had embedded in the wall. Then looked back at Dambi, returning to tighten the hammer of the gun, gritting her teeth.

"Dambi, stop!" Kahi said, rapidly approaching Dambi, by standing in front of Jungah.

Dambi, seeing the bouquet of red roses in Kahi's hands, strongly pressed the gun.

"Stand back, Kahi-unnie." Dambi said, seriously.

"Why are you doing this?" Kahi asked in despair, while behind her, Jungah still kneeling.

"Because I love you Kahi-unnie!" Shouted Dambi.

"But don't you understand that the person you are trying to kill is the reason for my happiness?"

"I can also make you happy!"

"A person can't decide these things!"

"I am in your life long before that , I have done everything possible to make you fall in love with me and I didn't succeed. Why does she do? WHY?"

"Because she's special."

"No unnie, you're just mine." Dambi said, pushing aside Kahi, pointing at Jungah with the gun. "I'll just lose you against Lee Jungah!" Shouted Dambi preparing to pull the trigger. Then...

"She is Lee Jungah..." Kahi calm voice sounded in every part of Dambi's brain, while she turned around. Jungah, confused, looked at both women.

"You are lying." Dambi said. "It's just a lie to save her damn life." Kahi smiled bitterly and shook her head gently.

"I don't lie." Kahi said. "You know me well Dambi, you know that I'm not lying."

Dambi looked at Kahi into her eyes, wanting to see inside Kahi's heart. And there she saw everything. She saw that Kahi wasn't lying and that finally, after many years, she had found who she really loved. And Dambi was about to remove her, condemning Kahi to a life full of suffering.

Dambi couldn't afford to be the cause of Kahi's pain, so she threw the gun down and her eyes filled with tears. Meanwhile, Jungah was watching the scene unfolding before her, kneeling on the floor.

"You have found her..." Dambi whispered, staring. Kahi nodded. "You have found her, Jiyoung-unnie." Dambi said, breaking into a run towards the exit of the roof, leaving the building.

At that time Kahi's eyes widened, looking at Jungah quickly, who had been completely paralyzed. Jungah looked up and stared at Kahi, who looked at her with her face pale like a dead.

"J-jiyoung-unnie?" Jungah said, her voice trembling. Kahi sighed and nodded. "Park Jiyoung?" Kahi nodded again. Jungah clenched tightly her jaw as her hands closed into a fist. "Ji-ah?"

"Hi, Jungah-unnie." Kahi said, while Jungah's eyes filled with tears.

At that time, the clouds that were covering the sky were opened in the light of a thunder and rain began to fall over the two women.

Meanwhile, Dambi quickly left the building, miraculously without being seen by anyone. When she crossed the street and got lost among the people walking along the sidewalk, Dambi saw the police came to Pledis High School and ran in the rain, to some place to ease the pain that suffered her heart.

Dambi reached a small park. Running in the mud, Dambi slipped and fell headlong to the ground, scratching her arms and staining her clothes.

Dambi didn't effort to move and closed her eyes tightly, tears streaming down her face, camouflaging with raindrops.

"Kahi-unnie..." Dambi said, sobbing heavily, her body kept shuddering. "I'm sorry..."

At that time, the rain falling over Dambi stopped. Confused and still with her eyes full of tears, Dambi looked up andfound the body of a man holding an umbrella over her. The man looked at her with compassion and curiosity.

"A pretty woman like you shouldn't be playing in the mud one day as rainy as today." Said the man. Dambi stood up, wiping her eyes, which caused her face stained with mud.

Dambi looked at her and something inside was shaken hard to see the deep dark eyes of the man who stared at her. With a smile on the face, he stretched a hand.

"My name is Marco." Said the man. "What is your name?"

"Dambi."

"Beautiful name." Dambi blushed. "Can I ask you why you were playing in the mud?"

"I wasn't playing, I was running and I fell."

"And why were you running?"

"Because life is very unfair and because I'm a bad person." Dambi said and her eyes filled with tears again.

Marco, seeing Dambi, hugged her shoulders. Dambi relied on Marco's chest, moving away quickly, but Marco then hold her again in her arms.

"But your coat will get dirty..." Dambi said, sobbing.

"I don't care. You need someone to comfort you, the coat can be washed." Marco said hugging Dambi, resting her chin on her head.

"Thank you." Dambi said, hugging Marco.

"About what you said before, I don't think that life is unfair or that you're a bad person. I'm sure that you're a wonderful person who is having a hard time. Everyone goes through bad times, but at the end of a rainy day, the sun always returns." Marco said, pulling away slightly to look in Dambi's eyes. Dambi looked at Marco, touched by her words and she smiled and nodded. "There's always something that brings back the smile to our lips."

"We can stay here like this for a while?" Asked Dambi, burying her face in Marco's chest. Marco smiled.

"Sure we can, for a while." Marco closed her eyes and hugged Dambi strongly, with a smile on her face.

Meanwhile, on the roof of Pledis High School, two women were staring fixedly, saying nothing. One of them standing with a bouquet of red roses in her hand. The other, kneeling on the floor, while the rain fell heavily on them.

Jungah slowly rose from the ground, slowly approaching Kahi. Kahi looked at her breathlessly.

"Why?" Jungah said. Kahi looked at her.

"What?"

"You knew it all this time and you didn't tell me?" Jungah said, clenching her fists.

"No, I discovered it the morning after our first night together, while you were taking a shower. I saw our photo under your bed and the document of your name change." Kahi said.

"Why you didn't tell me?!" Jungah shouted, startling Kahi. "You get an idea of ​​the whole time I was waiting for you?!"

"Jungah... I..." At that time, Jungah slapped Kahi. Kahi opened her eyes wide, clutching her cheek.

"You're selfish." Jungah said coldly. "You never thought to tell me?"

"I wanted you to love me for who I am today. Jiyoung no longer exists. I am Kahi now." Kahi said, clutching her cheek. Jungah laughed bitterly.

"You definitely are an idiot." Jungah said, walking away from Kahi. "Don't you see that I was already in love with you, Kahi? I love with Kahi and Jiyoung. It wouldn't have changed anything because I loved you for who you are today." Jungah walked towards the exit, looking at Kahi over her shoulder, with tears in her eyes. "Because of you almost get killed, Jiyoung-unnie. Please don't come any closer to me." Kahi's eyes widened. "I prefer to live and feel the pain of not being with you, to die and feel nothing." Jungah said, leaving the roof with a last sob.

Kahi staring at her, with her eyes wide open, while the rain was still falling over her. Then reality hit her like a blow, and fell down on her knees on the floor, like the bouquet of roses. Kahi put her hands to her face, crying, while her tears were mingled among the raindrops running down her face. Kahi hit the ground with her fist.

"JUNGAH!" Shouted Kahi, while the light of a thunder lit up the sky and the sound turned off Kahi's screams.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ใช่ และมีแต่เพียงแห่งความกึกก้อง ผมคิดว่า มันถูกยิง...""ไม่ต้องกังวล นานาแล้วจะเรียกตำรวจ ไม่ต้องกังวล เรามีวันนี้" Bekah กล่าว "กรุณา Bekah หมี รับรองได้""ต้องระวังเด็ก Raina ผมรักคุณ""ฉันก็รักคุณ" Raina แขวนขึ้น ในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นของเธอย้ายประสาท "กรุณา ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับ Omma Appa" Raina กล่าว ปิดตาเธอแน่นLizzy มองเธอ และชอบเธอ โดยไหล่ วางตัวคางของเธอบนหัวของ Raina ในขณะแยกกันหนีริมฝีปากของเธอ"พวกเขาจะได้ดี ฉันแน่ใจ" Lizzy กล่าว จ้องเพดานของห้องเรียนในขณะเดียวกัน บนดาดฟ้ามีฉากอื่น ภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆประกาศฝนตลอดเวลา เสียงยิงยังรู้สึกในอากาศ ในขณะที่ผู้หญิงสามลมหายใจของพวกเขาที่จัดขึ้นร่างกายของ Jungah ตกในหัวเข่าของเธอกับปึ่ก ตาของ Jungah เปิดกว้าง เธอสัมผัสแก้มซึ่งกระสุนได้ผ่านใกล้เคียง ใบหน้าของ Jungah paled ยิ่ง เห็นตายให้ ใกล้ตาของเธอตาของ Kahi ได้ถาวรบนผนัง กี่นิ้วจากร่างกายของเธอ กระสุนได้ฝังในผนัง แล้ว มองไปที่ Dambi ความกระชับค้อนปืน gritting ฟันของเธอ"Dambi หยุด" Kahi กล่าวว่า อย่างรวดเร็วใกล้ Dambi โดยยืนหน้า JungahDambi เห็นช่อกุหลาบสีแดงในมือของ Kahi กดปืนขอ"ยืนกลับ Kahi unnie" Dambi กล่าว อย่างจริงจัง"ทำไมคุณทำนี้หรือไม่" ถาม Kahi ในความสิ้นหวัง ขณะที่หลังเธอ Jungah ยัง นั่ง "เพราะฉันรักคุณ Kahi unnie" ตะโกน Dambi"แต่ไม่คุณเข้าใจว่าบุคคลที่คุณกำลังพยายามฆ่าเหตุผลสำหรับความสุขของฉัน""ฉันยังให้คุณมีความสุข" "บุคคลไม่สามารถตัดสินใจว่า สิ่งเหล่านี้""ฉันในชีวิตยาวนานก่อนที่ ได้ทำทุกอย่างให้คุณตกหลุมรักกับฉัน และฉันไม่ประสบความสำเร็จ ทำไมเธอไม่ทำอย่างไร ทำไม""เนื่องจากเธอเป็นพิเศษ""ไม่ unnie คุณกำลังเพียงเหมือง" Dambi กล่าว ผลักดันเฉย Kahi ชี้ไปที่ Jungah มีปืน "ฉันจะเพิ่งสูญเสียคุณกับ Lee Jungah" ตะโกน Dambi เตรียมลั่น จากนั้น..."เธอคือ Lee Jungah..." เสียงสงบ Kahi แต่เพียงแห่งในทุกส่วนของสมองของ Dambi ในขณะที่เธอหันไปรอบ ๆ Jungah สับสน มองผู้หญิงทั้งนั้น"โกหก" Dambi กล่าว "มันเป็นเพียงการโกหกการบันทึกชีวิตไอ้" Kahi ยิ้มพิรี้พิไร และจับศีรษะของเธอเบา ๆ"ฉันไม่อยู่" Kahi กล่าว "คุณรู้จักฉันดี Dambi คุณรู้ว่า ฉันไม่ได้โกหก"Dambi มองที่ Kahi ในตาของเธอ อยากดูภายในหัวใจของ Kahi และมีเธอเห็นทุกอย่าง เธอเห็นว่า ไม่ได้โกหก Kahi และที่สุดท้าย หลังจากหลายปี เธอได้พบคนที่เธอรักจริง ๆ และ Dambi ก็จะ เอาเธอ Kahi ประณามการใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความทุกข์Dambi ไม่สามารถเป็นสาเหตุของอาการปวดของ Kahi เพื่อเธอโยนปืนลงและตาของเธอเต็มไป ด้วยน้ำตา ในขณะเดียวกัน Jungah ได้ดูฉากแฉก่อนเธอ นั่งบนพื้น"คุณได้พบเธอ... " Dambi กระซิบ จ้องมอง Kahi พยักหน้า "คุณได้พบเธอ Jiyoung unnie" Dambi กล่าว แบ่งเป็นใช้ทางออกของหลังคา ออกแบบอาคารที่ เวลา Kahi ตา widened มอง Jungah อย่างรวดเร็ว ผู้ได้รับโดยสิ้นเชิงอัมพาต Jungah หา และจ้องไปที่ Kahi ที่มองเธอกับจางใบหน้าของเธอเช่นการตาย"เจ-jiyoung-unnie" Jungah กล่าวว่า เสียงเธอตะลึงงัน Kahi ถอนหายใจ แล้วพยักหน้า "จอด Jiyoung" Kahi พยักหน้าอีก Jungah แน่นกัดกรามของเธอเป็นมือเธอปิดไปกำปั้น "จี-ah""สวัสดี Jungah unnie " Kahi กล่าว ในขณะที่ตาของ Jungah ที่เต็มไป ด้วยน้ำตาในขณะนั้น เมฆที่ถูกครอบคลุมท้องฟ้าเปิดนี้มีฟ้าร้อง และฝนเริ่มตกลงผ่านผู้หญิงสอง ในขณะเดียวกัน Dambi ได้อย่างรวดเร็วเหลืออาคาร อัศจรรย์ โดยการเห็นโดยทุกคน เมื่อเธอเดินข้ามถนน และได้สูญหายในหมู่คนเดินเลียบสารพัด Dambi เห็นตำรวจมาให้โรงเรียนมัธยม Pledis และวิ่งในสายฝน บางที่บรรเทาอาการปวดที่หัวใจของเธอDambi ถึงสวนขนาดเล็ก ทำงานอยู่ในโคลน Dambi เล็ดรอด และตก headlong พื้นดิน เกาแขน และย้อมสีเสื้อผ้าของเธอDambi ไม่พยายามที่จะย้าย และปิดตาเธอแน่น น้ำตาสตรีมลงหน้าเธอ camouflaging กับฝน"Kahi-unnie..." Dambi กล่าว sobbing มาก ร่างกายของเธอถูกเก็บตัว "ฉันขอ..."ในขณะนั้น ฝนที่ตกเหนือ Dambi หยุด สับสน และยังร่างกายของชายคนหนึ่งถือร่มกว่าเธอ ด้วยตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา Dambi หา andfound คนที่เธอมองดู ด้วยความเมตตาและความอยากรู้"ผู้หญิงสวยเช่นคุณไม่ควรจะเล่นในโคลนหนึ่งวันฝนว่าวันนี้" ชายคนนั้นกล่าว Dambi ยืน เช็ดตาของเธอ ซึ่งเกิดจากใบหน้าของเธอสีกับโคลนDambi มองเธอและสิ่งที่อยู่ภายในถูกเขย่ายากที่จะเห็นตาดำลึกของคนที่จ้องไปที่เธอ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เขายืดมือ"ชื่อของฉันคือ มาร์โค" ชายคนนั้นกล่าว อะไรคือชื่อของคุณ""Dambi" "สวยงามชื่อ" Dambi ขวยเขิน "สามารถฉันถามคุณทำไมคุณไม่เล่นในโคลนหรือ""ฉันไม่ได้เล่น ฉันกำลังทำงานอยู่ และข้าพเจ้า""และทำไมคุณเรียกใช้หรือไม่""เพราะชีวิตเป็นธรรมมาก และเนื่อง จากฉันเป็นคนเลว" Dambi กล่าว และตาของเธอเต็มไป ด้วยน้ำตาอีกครั้งมาร์โค เห็น Dambi, hugged ไหล่ของเธอ Dambi อาศัยบนหน้าอกของมาร์โค ย้ายไปอย่างรวดเร็ว แต่มาร์โคแล้วกดค้างไว้เธออีกครั้งในอ้อมแขนของเธอ "แต่เสื้อของคุณจะได้รับสกปรก..." Dambi กล่าว sobbing"ฉันไม่สนใจ คุณคนที่ให้ความรู้สึกสบาย เสื้อสามารถซักน้ำ" มาร์โคกล่าวกอด Dambi วางตัวคางของเธอบนหัวของเธอ "ขอบคุณ" Dambi กล่าว กอดมาร์โค"เกี่ยวกับคุณพูดก่อน ฉันไม่คิดว่า ชีวิตไม่เป็นธรรม หรือว่า คุณคนเลว ฉันแน่ใจว่า คุณดีคนจะเดือดร้อน ทุกคนจะผ่านหนาว แต่ในตอนท้ายของวันฝนตก แดดเสมอกลับ" มาร์โคกล่าว ดึงไปเล็กน้อยจะมองตาของ Dambi มอง Dambi มาร์โค สัมผัส ด้วยคำของเธอ และเธอยิ้ม และพยักหน้า "มีได้เสมอที่นำรอยยิ้มกลับไปริมฝีปากของเรา""เราสามารถพักที่นี่เช่นนี้ในขณะที่" ถาม Dambi, burying ใบหน้าของเธอในหน้าอกของมาร์โค มาร์โคยิ้ม"แน่นอนเราได้ ในขณะ" มาร์โคปิดตาเธอ และ hugged Dambi อย่างยิ่ง มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอในขณะเดียวกัน บนดาดฟ้าของโรงเรียนมัธยม Pledis ผู้หญิงสองถูกจ้องมอง fixedly พูดไม่ หนึ่งของพวกเขายืนอยู่กับช่อดอกกุหลาบสีแดงในมือของเธอ อื่น ๆ นั่งบนพื้น ในขณะที่ฝนตกหนักกับพวกเขา Jungah ช้ากุหลาบจากพื้นดิน ใกล้ Kahi ช้า Kahi มองดูที่เธอ breathlessly "ทำไม" Jungah กล่าวว่า Kahi มองที่เธอ "อะไร""คุณรู้จะขณะนี้ และคุณไม่ได้บอกฉัน" Jungah กล่าวว่า เด็กนอนกัดหมัดของเธอ "ไม่ พบว่าตอนเช้าหลังจากคืนแรกของเรากัน ในขณะที่คุณมีการอาบน้ำ ผมเห็นภาพถ่ายของเราภายใต้เตียงของคุณและเอกสารของการเปลี่ยนแปลงชื่อ" Kahi กล่าว"ทำไมคุณไม่บอก!" Jungah ตะโกน Kahi ตกใจ "คุณได้รับความคิดของเวลาทั้งหมดที่ผมได้รอคุณ!""Jungah... I..." ในขณะนั้น Jungah slapped Kahi Kahi เปิดตาของเธอกว้าง กำแก้ม"คุณไม่เห็นแก่ตัว" Jungah coldly กล่าว "คุณไม่เคยคิดจะบอก" "ฉันอยากให้คุณรักฉันสำหรับที่ฉันวันนี้ ไม่มี Jiyoung ฉัน Kahi เดี๋ยวนี้" Kahi กล่าว กำแก้ม Jungah หัวเราะพิรี้พิไร"คุณแน่นอนจะเป็นคนบ้า" Jungah กล่าวว่า เดินจาก Kahi "ไม่คุณเห็นว่า ผมได้รักคุณ Kahi รักกับ Kahi Jiyoung มันจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร เพราะฉันรักคุณเป็นใครวันนี้" Jungah เดินทางออก Kahi มองเหนือไหล่ของเธอ ด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ "เนื่องจากคุณเกือบได้ฆ่า Jiyoung unnie กรุณาอย่ามาใกล้ใด ๆ ฉัน" ตาของ Kahi widened "ฉันชอบที่จะอยู่ และรู้สึกไม่ถูกกับคุณ ตาย และรู้สึกอะไร" Jungah กล่าวว่า ออกจากหลังคากับ sob ล่าสุดKahi จ้องเธอ ด้วยสายตาของเธอเปิดกว้าง ในขณะที่ฝนยังไม่ตกเหนือเธอ ความจริงตีเธอเช่นระเบิด แล้วคว่ำลงบนเข่าของเธอบนชั้น เช่นช่อกุหลาบ Kahi ใส่มือเธอกับใบหน้าของเธอ ร้องไห้ ในขณะที่น้ำตาของเธอได้สำราญท่ามกลางฝนที่ไหลลงใบหน้าของเธอ Kahi ตีพื้น ด้วยกำปั้นของเธอ"JUNGAH" ตะโกน Kahi ในขณะที่แสงฟ้ากับแสงท้องฟ้าและเสียงปิดของ Kahi screams

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ใช่และได้ฟังเสียงดังผมคิดว่ามันเป็นยิง ... " "ไม่ต้องกังวลนานาอยู่แล้วเรียกตำรวจ. ไม่ต้องกังวลเรามีตอนนี้." Bekah กล่าวว่า. "กรุณา Bekah หมีอย่ารอช้า." "ระวังเด็ก Raina. ผมรักคุณ." "ผมรักคุณมากเกินไป." Raina แขวนขึ้นในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นของเธอย้ายประสาท "กรุณาไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นกับ Omma และ Appa." Raina กล่าวปิดตาของเธอแน่น. ลิซซี่มองที่เธอและกอดเธอจากไหล่วางคางของเธอบนหัว Raina ในขณะที่ถอนหายใจหนีริมฝีปากของเธอ. "พวกเขาจะดีผมว่า." ลิซซี่กล่าวว่าจ้องมองที่เพดานของห้องเรียน. ในขณะเดียวกันบนหลังคาเป็นฉากที่แตกต่างกันภายใต้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆฝนประกาศในเวลาใดก็ได้ เสียงของการยิงยังคงรู้สึกว่าในอากาศในขณะที่ผู้หญิงสามคนกลั้นหายใจของพวกเขา. ร่างกาย Jungah ลดลงในหัวเข่าของเธอกับ thud Jungah ตาของคนที่เปิดกว้างในขณะที่เธอสัมผัสแก้มของเธอที่กระสุนได้ผ่านสถานที่ใกล้เคียง ใบหน้าของ Jungah paled มากยิ่งขึ้นเห็นความตายเพื่อให้ใกล้กับดวงตาของเธอ. ตาของกาฮีได้รับการแก้ไขบนผนัง ไม่กี่นิ้วจากร่างกายของเธอได้กระสุนที่ฝังอยู่ในผนัง แล้วมองกลับมาที่ดัมบิกลับไปกระชับค้อนของปืนที่ gritting ฟันของเธอ. "ดัมบิ, หยุด!" กาฮีกล่าวอย่างรวดเร็วใกล้ดัมบิโดยยืนอยู่ด้านหน้าของ Jungah. ดัมบิเห็นช่อดอกกุหลาบสีแดงในมือของกาฮีขอกดปืน. "ยืนกลับ Kahi-พี่." ดัมบิกล่าวอย่างจริงจัง. "ทำไมคุณทำเช่นนี้?" กาฮีถามในความสิ้นหวังในขณะที่ด้านหลังของเธอ, Jungah ยังคงคุกเข่า. "เพราะผมรักคุณ Kahi-พี่!" ตะโกนดัมบิ. "แต่คุณไม่เข้าใจว่าคนที่คุณกำลังพยายามที่จะฆ่าคือเหตุผลว่าเพื่อความสุขของฉันได้หรือไม่" "ผมยังสามารถทำให้คุณมีความสุข!" "คนที่ไม่สามารถตัดสินใจสิ่งเหล่านี้" "ผมอยู่ใน ชีวิตของคุณนานก่อนที่จะว่าผมได้ทำทุกอย่างที่เป็นไปได้ที่จะทำให้คุณตกหลุมรักกับผมและผมไม่ประสบความสำเร็จ. ทำไมเธอจะทำอย่างไรทำไม? "" เพราะเธอเป็นพิเศษ. "" ไม่มีพี่, คุณเพียงแค่เหมือง " ดัมบิกล่าวว่าการผลักดันกัน Kahi ชี้ไปที่ Jungah กับปืน "ฉันเพิ่งจะสูญเสียคุณกับลี Jungah!" ตะโกนดัมบิเตรียมความพร้อมที่จะเหนี่ยวไก จากนั้น ... "เธอเป็นลี Jungah ... " กาฮีเสียงสงบฟังในส่วนหนึ่งของสมองของดัมบิทุกขณะที่เธอหันไปรอบ ๆ Jungah สับสนมองที่ผู้หญิงทั้งสองคน. "คุณกำลังโกหก." ดัมบิกล่าวว่า "มันก็แค่เรื่องโกหกเพื่อช่วยชีวิตแช่งเธอ." กาฮียิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัวของเธอเบา ๆ . "ผมไม่โกหก." กาฮีกล่าวว่า "คุณรู้ว่าฉันดีดัมบิคุณรู้ว่าฉันไม่ได้โกหก." ดัมบิมองไปที่กาฮีเข้าไปในดวงตาของเธอต้องการที่จะเห็นภายในหัวใจของกาฮี และมีทุกอย่างที่เธอเห็น เธอเห็นว่ากาฮีไม่ได้โกหกและในที่สุดหลังจากหลายปีที่เธอได้พบคนที่เธอรักจริงๆ และดัมบิเป็นเรื่องที่จะเอาเธอประณามกาฮีจะมีชีวิตที่เต็มรูปแบบของความทุกข์ทรมาน. ดัมบิไม่สามารถที่จะเป็นสาเหตุของอาการปวด Kahi ของเธอจึงโยนปืนลงและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ในขณะเดียวกันก็ Jungah ดูฉากแฉก่อนที่เธอคุกเข่าบนพื้น. "คุณได้พบเธอ ... " ดัมบิกระซิบจ้องมอง กาฮีพยักหน้า "คุณได้พบเธอจียอง-พี่." ดัมบิกล่าวว่าการบุกเข้าไปในการทำงานไปสู่ทางออกของหลังคาที่ออกจากอาคาร. ในเวลานั้นสายตาของกาฮีกว้างมอง Jungah ได้อย่างรวดเร็วที่ได้รับเป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์ Jungah เงยหน้าขึ้นและจ้องที่ Kahi ที่มองเธอด้วยใบหน้าของเธอซีดเหมือนตาย. "J-จียอง-พี่?" Jungah กล่าวเสียงสั่นของเธอ กาฮีถอนหายใจและพยักหน้า "ปาร์คจียอง?" กาฮีพยักหน้าอีกครั้ง Jungah กำแน่นขากรรไกรของเธอขณะที่มือของเธอปิดลงในกำปั้น "จีอา?" "สวัสดี Jungah-พี่." กาฮีกล่าวว่าในขณะที่ตา Jungah เต็มไปด้วยน้ำตา. ในเวลานั้นเมฆที่ถูกปกคลุมท้องฟ้าเปิดในแง่ของฟ้าร้องและฝนเริ่มที่จะลดลงกว่าผู้หญิงสองคน. ขณะที่ดัมบิได้อย่างรวดเร็วออกจากอาคารอย่างน่าอัศจรรย์โดยไม่ต้อง เห็นได้จากทุกคน เมื่อเธอเดินข้ามถนนและได้หายไปในหมู่คนเดินไปตามทางเท้าดัมบิเห็นตำรวจมาถึงโรงเรียน Pledis สูงและวิ่งในสายฝนไปยังสถานที่บางส่วนเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดที่ได้รับความเดือดร้อนหัวใจของเธอ. ดัมบิถึงสวนขนาดเล็ก ที่ทำงานอยู่ในโคลนดัมบิลื่นล้มหัวทิ่มลงไปที่พื้นเกาแขนของเธอและการย้อมสีเสื้อผ้าของเธอ. ดัมบิไม่ได้พยายามที่จะย้ายและปิดตาของเธอแน่นน้ำตาสตรีมมิ่งลงใบหน้าของเธอพรางกับเม็ดฝน. "กาฮี-พี่ .. "ดัมบิกล่าวว่าร้องไห้อย่างหนักร่างกายของเธอเก็บไว้ตัวสั่น "ฉันขอโทษ ... " ในขณะที่ฝนตกดัมบิหยุด และยังคงสับสนกับดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาดัมบิเงยหน้าขึ้นมอง andfound ร่างกายของคนถือร่มเธอ คนที่มองเธอด้วยความรักความเมตตาและความอยากรู้. "ผู้หญิงสวยเหมือนที่คุณไม่ควรเล่นในโคลนวันหนึ่งในขณะที่มีฝนตกในขณะที่วันนี้." ชายคนดังกล่าว ดัมบิลุกขึ้นยืนเช็ดตาของเธอซึ่งทำให้ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยโคลน. ดัมบิมองที่เธอและสิ่งที่อยู่ภายในถูกเขย่าอย่างหนักที่จะเห็นดวงตาสีเข้มลึกของคนที่จ้องมองมาที่เธอ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเหยียดมือ. "ชื่อของฉันคือมาร์โค." ชายคนดังกล่าว "คุณชื่ออะไร?" "ดัมบิ". "ชื่อที่สวยงาม." ดัมบิเขิน "ฉันจะถามคุณว่าทำไมคุณได้เล่นในโคลนได้หรือไม่" "ผมไม่ได้เล่นผมก็ทำงานและฉันตกหลุม." "และเหตุผลที่คุณกำลังทำงานอยู่หรือไม่" "เพราะชีวิตไม่เป็นธรรมมากและเพราะฉันไม่ดี คน. " ดัมบิพูดและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง. มาร์โกเห็นดัมบิกอดไหล่ของเธอ ดัมบิอาศัยบนหน้าอกของมาร์โกย้ายออกได้อย่างรวดเร็ว แต่มาร์โกแล้วถือของเธออีกครั้งในอ้อมแขนของเธอ. "แต่เสื้อโค้ทของคุณจะได้รับสกปรก ... " ดัมบิกล่าวว่าร้องไห้. "ฉันไม่สนใจ. คุณต้องการใครสักคนเพื่อความสะดวกสบายของคุณ เสื้อสามารถล้าง. " มาร์โกกล่าวว่ากอดดัมบิ, คางของเธอวางอยู่บนศีรษะของเธอ. "ขอบคุณ". ดัมบิกล่าวว่ากอดมาร์โค. "เกี่ยวกับสิ่งที่คุณกล่าวว่าก่อนที่ผมไม่คิดว่าชีวิตที่ไม่เป็นธรรมหรือว่าคุณเป็นคนไม่ดี. ฉันแน่ใจว่าคุณเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่จะมีช่วงเวลาที่ยาก. ทุกคน ไปผ่านเวลาที่เลวร้าย แต่ในตอนท้ายของวันที่ฝนตกดวงอาทิตย์เสมอกลับ. " มาร์โกกล่าวว่าดึงออกไปเล็กน้อยที่จะมองในสายตาของดัมบิ ดัมบิมองไปที่มาร์โกสัมผัสโดยคำพูดของเธอและเธอยิ้มและพยักหน้า "มีบางสิ่งบางอย่างเสมอว่านำกลับรอยยิ้มไปที่ริมฝีปากของเรา." "เราสามารถอยู่ที่นี่เช่นนี้ในขณะที่?" ถามดัมบิฝังใบหน้าของเธอในหน้าอกของมาร์โก มาร์โครอยยิ้ม. "แน่นอนว่าเราจะสามารถทำได้ในขณะที่." มาร์โกปิดตาของเธอและดัมบิกอดอย่างมากด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ. ในขณะที่บนหลังคาของ Pledis โรงเรียนมัธยมผู้หญิงสองคนถูกจ้องเป๋งว่าไม่มีอะไร หนึ่งของพวกเขายืนอยู่กับช่อกุหลาบสีแดงในมือของเธอ อื่น ๆ ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นในขณะที่มีฝนตกลดลงอย่างหนักเกี่ยวกับพวกเขา. Jungah ช้าลุกขึ้นจากพื้นดินอย่างช้าๆใกล้ Kahi กาฮีมองที่เธอกระหืดกระหอบ. "ทำไม?" Jungah กล่าวว่า กาฮีมองที่เธอ. "คืออะไร" "คุณรู้ว่ามันตลอดเวลานี้และคุณไม่ได้บอกผมได้ไหม" Jungah กล่าวว่ากำกำปั้นของเธอ. "ไม่ฉันค้นพบมันในตอนเช้าหลังจากคืนแรกของเราด้วยกันในขณะที่คุณกำลังอาบน้ำ. ผมเห็นภาพของเราอยู่ใต้เตียงของคุณและเอกสารการเปลี่ยนชื่อของคุณ." กาฮีกล่าวว่า. "ทำไมคุณไม่บอกฉัน ?!" Jungah ตะโกนตกใจกาฮี "คุณจะได้รับความคิดของตลอดเวลาที่ผมกำลังรอคุณ ?!" "Jungah ... ฉัน ... " ในเวลานั้น Jungah ตบกาฮี กาฮีเปิดตาของเธอกว้างกำแก้มของเธอ. "คุณเห็นแก่ตัว." Jungah กล่าวอย่างเย็นชา "คุณไม่เคยคิดที่จะบอกฉัน?" "ผมอยากให้คุณรักฉันอย่างที่ฉันในวันนี้. จียองไม่มีอยู่แล้ว. ฉัน Kahi ขณะนี้." กาฮีกล่าวว่ากำแก้มของเธอ Jungah หัวเราะอย่างขมขื่น. "แน่นอนคุณเป็นคนงี่เง่า." Jungah กล่าวว่าเดินออกไปจากกาฮี "คุณไม่เห็นว่าฉันอยู่ในความรักกับคุณกาฮี? ฉันรักกับกาฮีและจียอง. มันจะไม่ได้อะไรเปลี่ยนแปลงเพราะผมรักคุณคุณเป็นใครวันนี้." Jungah เดินไปทางออกกำลังมองหาที่ Kahi ข้ามไหล่ของเธอด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ "เพราะคุณเกือบจะได้รับการฆ่า, จียอง-พี่. กรุณาอย่ามาใด ๆ ใกล้ชิดกับฉัน." ตาของกาฮีกว้างขึ้น "ผมชอบที่จะมีชีวิตอยู่และความรู้สึกเจ็บปวดจากการไม่ได้อยู่กับคุณที่จะตายและความรู้สึกอะไร." Jungah กล่าวออกจากหลังคาที่มีการร้องไห้ครั้งสุดท้าย. Kahi จ้องมองเธอด้วยตาของเธอเปิดกว้างในขณะที่ฝนยังคงตกลงมาเหนือเธอ แล้วความเป็นจริงของเธอเหมือนโดนระเบิดและกราบลงบนเข่าของเธอบนพื้นเช่นช่อดอกกุหลาบ กาฮีใส่มือของเธอไปที่ใบหน้าของเธอร้องไห้ในขณะที่น้ำตาของเธอถูกผสมในหมู่เม็ดฝนไหลลงใบหน้าของเธอ กาฮีตีพื้นด้วยกำปั้นของเธอ. "JUNGAH!" ตะโกนกาฮีในขณะที่แสงของฟ้าร้องไฟขึ้นฟ้าและเสียงกรีดร้องปิดของกาฮี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ครับ และได้ฟังเสียงดัง ฉันคิดว่ามันถูกยิง . . . . . . . "

" ไม่ต้องห่วง นานา แล้วโทรเรียกตำรวจ ไม่ต้องห่วง พวกเราในตอนนี้ . " เบคก้าพูด

" กรุณาเบคก้าหมี อย่าชักช้า "

" ระวังเด็กไรน่า ฉัน รัก เธอ "

" ฉันก็รักคุณ " เรน่าวางสาย ในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นของเธอย้ายประสาท " ได้โปรด , มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแม่ และพ่อ " เรน่าพูด หลับตาลงแน่น

ลิซซี่มองเธอและจับมือเธอเอาไว้ โดยไหล่พักคางของเธอบนหัวเรน่า ในขณะที่ถอนหายใจหนีริมฝีปากของเธอ . . . . .

" จะได้ ผมแน่ใจ " ลิซซี่บอก จ้องเพดานของห้องเรียน

ส่วนบนหลังคาเป็นฉากที่แตกต่างกันภายใต้ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆฝน ประกาศในเวลาใด ๆ เสียงปืนยังรู้สึกในอากาศ ในขณะที่สามผู้หญิงถือลมหายใจของพวกเขา .

ร่างกาย จุงอา หล่นในเข่าของเธอด้วย . . . จุงอา เป็นตาเบิกกว้าง เมื่อเธอสัมผัสแก้มของเธอที่กระสุนผ่านใกล้เคียง หน้าของจองอาม่อยลง ยิ่งเห็นความตายอยู่ใกล้ตา ตา

กาได้รับการแก้ไขบนผนัง ไม่กี่นิ้วจากร่างกาย กระสุนยังฝังอยู่ในผนัง แล้วมองกลับไปที่ดัมบิ กลับมากระชับค้อนของปืนกัดฟันแน่น

" ดัมบิ , หยุด ! กาฮีพูดอย่างรวดเร็วใกล้ดัมบิ มายืนต่อหน้า จุงอา

ดัมบิ , เห็นช่อดอกกุหลาบสีแดงในมือ กาก็ ขออัดปืน

" ไปยืนข้างหลัง พี่กาฮี " ดัมบิพูด จริงๆ นะ

" ทำไมคุณทำแบบนี้ ? กาฮีถามสิ้นหวัง ในขณะที่เบื้องหลังนางจองอายังคงนั่งคุกเข่า

" เพราะฉันรักที่คุณกาฮีออนนี่ ! ! "

ตะโกน ดัมบิ" แต่ไม่เข้าใจว่า คนที่คุณกำลังพยายามที่จะฆ่าคือเหตุผลของความสุขของฉัน "

" ฉันสามารถทำให้คุณมีความสุข ! "

" คนไม่สามารถตัดสินใจเรื่องพวกนี้ !

" ฉันอยู่ในชีวิตของคุณก่อนว่า ผมทำทุกอย่างที่เป็นไปได้ที่จะทำให้คุณตกหลุมรักฉัน และฉันทำไม่สำเร็จ ทำไมเธอถึงทำ ? ทำไม ? "

" เพราะว่าเธอเป็นพิเศษ "

" ไม่พี่ก็ผม " ดัมบิ กล่าวผลักออกไป กาชี้ที่ จุงอา กับปืน . ฉันก็จะเสียคุณกับลีจุงอา " ตะโกน ดัมบิ เตรียมจะเหนี่ยวไก แล้ว . . . . . . .

" เธอ คือ ลี จุงอา กา . . . . . . . " เสียงฟังดูสงบในทุกส่วนของดัมบิกำลังสมอง ในขณะที่เธอหันไปรอบ ๆ จองอา สับสน มองผู้หญิงทั้งสองคน

" คุณโกหก " ดัมบิกล่าว มันก็แค่โกหก เพื่อรักษาชีวิตบ้าๆของเธอ" กาฮียิ้มอย่างขมขื่น และส่ายหน้าเบา ๆ

" ผมไม่โกหก " กาฮีกล่าวว่า " . คุณรู้จักผมดี ดัมบิ คุณจะรู้ว่าผมไม่ได้โกหก "

มองเข้าไปในดวงตาของเธอ ดัมบิ กา อยากเห็นข้างในหัวใจ กา . และที่นั่นเธอเห็นทุกอย่าง เธอเห็นกาฮีไม่ได้โกหก และในที่สุดหลังจากหลายปี เธอได้เจอคนที่รักมากๆ และดัมบิกำลังจะเอาเธอ