child’s success, which in turn drov

child’s success, which in turn drove their
determination to help their child overcome it.
In relation to this, another value underpinning
this medical model construction of
autism came from the implicit emphasis on
perceived social hierarchy and status in
South Asian countries. Parents discussed
how they had come from a society where
‘social status’ is key and the measurement of
effective parenting often comes from the
successes of children. Some parents talked
about how family success is more likely to be
measured in economic terms or job status
and that high earnings and wealth are
deemed important markers of this. Parents
suggested that although class structures exist
in most societies, there is perhaps something
unique about the extent to which social hierarchy
is functional in countries such as India
and Pakistan and an example put forward
was the caste system.
A significant theme that emerged and
that was hypothesised to stem from beliefs
that might be more likely to occur in South
Asian families, is the clear emphasis placed
on the elevated role of the family rather that
the role of the state. One parent discussed
how in India there are ‘no services, so we can
only rely on the family’ compared to the UK
where ‘the government is providing the
service so the system is there’. Another
parent discussed that whatever problems
might occur in India, ‘the family just have to
deal with it’ and this embeds a strong sense
‘that we can deal with it on our own’. In the
context of this grounded theory, a tendency
to look inwards rather than towards professionals
or support services might make it
easier to understand why parents are more
likely to construct autism as a medical term
that they can overcome and ‘deal with’. One
parent went as far as to say that South Asian
parents will tend to treat social science
professionals with ‘fear and suspicion’ and
this might be because of a lack of understanding
of what they actually do. Furthermore
it was found that there was often a
refusal from parents to engage with nonmedical
professionals that had an expertise
or specialism in autism and one parent
thought this might be due to a suspicion that
they could be identified as ‘bad parents’.
Nearly all of the parents stated a preference
to ‘deal with it on our own’ in a manner they
thought was best.
An important theme that aided understanding
of this dominant medical model
view of autism was beliefs about disability
that were most prevalent in South Asian
countries and consequently South Asian
‘communities’ in the UK. During the discussions
some parents were able to reflect more
generally on ‘fear’, ‘stigma’ and ‘prejudice’
that underpins attitudes towards disability in
South Asian cultures and that this was the
dominant view of disability and impairment.
One parent went as far as to say disability ‘is
the last form of prejudice’ that is ‘never
talked about’ in most cultures, however this
is especially evident in more traditional
countries such as India. Another parent
reflected on what she thought her son’s life
might have been like if her family still lived
in Sri Lanka:
‘He would have been left literally indoors, very
protected but not allowed to think for himself.
Because you’d be seen and judged and taunted
and abused, so they’d be kind of scared to let
him out and equally aware of people’s
prejudices.’
This idea of concealing disability was
discussed widely by the parents and one
described it as a ‘Catch 22 situation’ in Asian
communities because disability is something
that is ‘kept indoors and then as a result
nobody has to deal with it because it’s not
out in the community’. This potential
tendency in South Asian families to ‘keep
disability indoors’ would mean that
inevitably exposure to disability would be
minimal and, therefore, knowledge and
acceptance of people with disabilities is less
likely to be advocated or encouraged. In
terms of the present theoretical model this
might make it easier to understand why a
medical understanding of autism is preferable,
as medical diagnoses are not treated
with the same fear and prejudice and there

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสำเร็จของเด็ก ที่จะขับรถของพวกเขากำหนดเพื่อช่วยให้เด็กของพวกเขาเอาชนะมันเกี่ยวกับนี้ underpinning ค่าอื่นสร้างแบบจำลองทางการแพทย์นี้โรคออทิซึมมาจากนัยเน้นบนลำดับชั้นทางสังคมรับรู้และสถานะในประเทศเอเชียใต้ ผู้ปกครองที่กล่าวถึงว่ามาจากสังคมที่'สังคมสถานะ' เป็นคีย์และการวัดมีประสิทธิภาพนี่มักจะมาจากการความสำเร็จของเด็ก ผู้ปกครองบางพูดเกี่ยวกับเราว่าครอบครัวจะมีแนวโน้มที่จะวัดในเงื่อนไขทางเศรษฐกิจหรือสถานะของงานและรายได้สูงและอีกมากมายให้ถือว่าเครื่องหมายสำคัญนี้ ผู้ปกครองแนะนำที่แม้ว่าจะมีโครงสร้างชั้นในสังคมมากที่สุด มีสิ่งทีเฉพาะเกี่ยวกับการลำดับชั้นทางสังคมจะทำงานในประเทศเช่นอินเดียและปากีสถานและตัวอย่างที่นำมาระบบวรรณะได้รูปแบบสำคัญที่เกิด และที่ถูก hypothesised การเกิดจากความเชื่ออาจจะมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในภาคใต้ครอบครัวเอเชีย จะเน้นชัดเจนอยู่ยกระดับบทบาทของครอบครัวที่ค่อนข้างบทบาทของรัฐ หลักหนึ่งกล่าวถึงวิธีการในอินเดียที่มี ' บริการไม่ เพื่อให้เราสามารถเพียง อาศัยครอบครัว ' เทียบกับสหราชอาณาจักรที่ ' ให้รัฐบาลบริการเพื่อให้ระบบมี ' อีกกล่าวถึงหลักที่ปัญหาใดอาจเกิดขึ้นในอินเดีย, ' ครอบครัวก็ต้องมันเป็นเรื่องของ ' และนี้ฝังความรู้สึกแข็งแรงว่าเราสามารถจัดการกับมันในของเราเอง' ในบริบทของทฤษฎีนี้ป่นเล็กน้อย แนวโน้มดู inwards แทนที่มี ต่อผู้เชี่ยวชาญหรือบริการสนับสนุนอาจทำให้ง่ายต่อการเข้าใจว่าทำไมพ่อแม่เป็นแนวโน้มที่จะสร้างโรคออทิซึมเป็นคำทางการแพทย์ว่า พวกเขาสามารถเอาชนะ และ 'เรื่อง' หนึ่งแม่ก็เท่ากับพูดว่าเอเชียใต้ผู้ปกครองจะมีแนวโน้มที่จะ รักษาสังคมผู้เชี่ยวชาญ ด้วย "ความกลัวและความสงสัย" และซึ่งอาจเนื่องจากขาดความเข้าใจของจริงทำ นอกจากนี้พบว่า มีบ่อยครั้งปฏิเสธจากผู้ปกครองให้มีส่วนร่วมกับ nonmedicalผู้เชี่ยวชาญที่มีความเชี่ยวชาญการหรือ specialism ในโรคออทิซึมและหลักหนึ่งความคิดนี้อาจจะเกิดจากความสงสัยเป็นที่พวกเขาสามารถระบุเป็น 'ผู้ปกครองไม่ดี'ผู้ปกครองเกือบทั้งหมดระบุความสนใจ'จัดการกับทางของเราเอง ' อย่างพวกเขาความคิดดีที่สุดชุดรูปแบบสำคัญที่ช่วยทำความเข้าใจรุ่นนี้หลักทางการแพทย์ของโรคออทิซึมมีความเชื่อเกี่ยวกับความพิการที่มีแพร่หลายมากที่สุดในเอเชียใต้ประเทศ และดังเอเชียใต้'ชุมชน' ในสหราชอาณาจักร ในระหว่างการสนทนาบางครอบครัวเคยได้ถึงเพิ่มเติมโดยทั่วไปใน 'กลัว' 'คาว' และ 'อคติ'ที่ underpins พิการในทัศนคติวัฒนธรรมเอเชียใต้และที่นี่เป็นดูหลักของความพิการและด้อยค่าหลักหนึ่งก็เท่ากับว่า พิการ ' เป็นแบบสุดท้ายของอคติ ' ที่ ' ไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับ ' ในวัฒนธรรมส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตามนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งปรากฏชัดเจนขึ้นแบบดั้งเดิมประเทศเช่นอินเดีย หลักอื่นสะท้อนให้เห็นในสิ่งที่เธอคิดชีวิตลูกของเธออาจได้รับเช่นถ้าครอบครัวยังคงอาศัยอยู่ในศรีลังกา:' เขาจะถูกปล่อยไว้ในร่ม มากอย่างแท้จริงได้รับการป้องกันแต่ไม่ได้รับอนุญาตให้คิดเองเนื่องจากคุณจะได้เห็น และตัดสิน และปะทะและถูก ดังนั้นพวกเขาจะกลัวชนิดให้เขาออก และทราบอย่างเท่าเทียมกันของประชาชนอคติกัน 'ความคิดนี้ concealing พิการได้สนทนากันอย่างแพร่หลาย โดยผู้ปกครองและหนึ่งอธิบายว่า "สถานการณ์จับ 22' ในเอเชียชุมชนเนื่องจากความพิการบางอย่างนั่นคือ ' เก็บในร่มและ เป็นผลแล้วไม่มีใครได้ไปจัดการกับมันได้เนื่องจากไม่ออกในชุมชน ' ศักยภาพนี้แนวโน้มในครอบครัวเอเชียใต้เพื่อ ' เก็บพิการในร่ม ' จะหมายถึง ที่ย่อมจะได้สัมผัสกับความพิการน้อยที่สุด และ ดังนั้น ความรู้ และยอมรับคนพิการไม่น้อยมีแนวโน้มที่จะ advocated หรือสนับสนุนให้การ ในปัจจุบันทฤษฎีเงื่อนไขแบบนี้อาจทำให้การเข้าใจว่าทำไมการความเข้าใจทางการแพทย์ของโรคออทิซึมเป็นกว่าเป็นการวิเคราะห์ทางการแพทย์จะไม่ถือว่าด้วยเหมือนกันกลัว และอคติ และมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสำเร็จของเด็กซึ่งจะขับรถของพวกเขามุ่งมั่นที่จะช่วยให้เด็กของพวกเขาเอาชนะมัน. ในความสัมพันธ์นี้ค่าอื่นหนุนการก่อสร้างรูปแบบทางการแพทย์ของออทิสติกมาจากการเน้นนัยเกี่ยวกับการรับรู้ลำดับชั้นทางสังคมและสถานะในประเทศเอเชียใต้ พ่อแม่ผู้ปกครองที่กล่าวว่าพวกเขาได้มาจากสังคมที่'สถานะทางสังคม' เป็นกุญแจสำคัญและการวัดของการเลี้ยงดูที่มีประสิทธิภาพมักจะมาจากความสำเร็จของเด็ก ผู้ปกครองบางคนได้พูดคุยเกี่ยวกับวิธีการที่ประสบความสำเร็จในครอบครัวมีแนวโน้มที่จะได้รับการวัดในแง่เศรษฐกิจหรือสถานะของงานและรายได้สูงที่และความมั่งคั่งจะถือว่าเครื่องหมายสำคัญของเรื่องนี้ พ่อแม่ที่ชี้ให้เห็นว่าแม้จะมีโครงสร้างระดับที่มีอยู่ในสังคมส่วนใหญ่มีอาจจะเป็นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ซ้ำกันเกี่ยวกับขอบเขตที่ลำดับชั้นทางสังคมคือการทำงานในประเทศเช่นอินเดียและปากีสถานและตัวอย่างนำมาเป็นระบบวรรณะ. ชุดรูปแบบที่สำคัญที่เกิดขึ้นและนั่นก็คือสมมุติฐานที่จะเกิดจากความเชื่อที่อาจจะมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในภาคใต้ของครอบครัวในเอเชียเป็นที่ชัดเจนเน้นวางในบทบาทสูงของครอบครัวมากกว่าที่บทบาทของรัฐ หนึ่งผู้ปกครองกล่าวถึงวิธีการในอินเดียมี'ไม่มีบริการเพื่อให้เราสามารถเพียงพึ่งพาครอบครัวเมื่อเทียบกับสหราชอาณาจักรที่รัฐบาลจะให้บริการเพื่อให้ระบบมี' อีกผู้ปกครองกล่าวถึงปัญหาว่าสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในประเทศอินเดีย'ครอบครัวก็ต้องจัดการกับมัน' และฝังความรู้สึกว่าเราสามารถจัดการกับมันของเราเอง' ในบริบทของทฤษฎีนี้มีแนวโน้มที่จะมองเข้ามามากกว่าที่จะไปสู่มืออาชีพหรือบริการสนับสนุนอาจทำให้มันง่ายที่จะเข้าใจว่าทำไมพ่อแม่มีแนวโน้มที่จะสร้างออทิสติกเป็นคำทางการแพทย์ที่ว่าพวกเขาสามารถเอาชนะและจัดการกับ' หนึ่งในผู้ปกครองไปไกลเท่าที่จะบอกว่าเอเชียใต้ผู้ปกครองจะมีแนวโน้มที่จะรักษาสังคมศาสตร์มืออาชีพที่มี'ความกลัวและความสงสัยและนี้อาจจะเป็นเพราะการขาดความเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาทำจริง นอกจากนี้ยังพบว่ามีมักจะปฏิเสธจากผู้ปกครองที่จะมีส่วนร่วมกับnonmedical มืออาชีพที่มีความเชี่ยวชาญหรือเชี่ยวชาญในออทิสติกและผู้ปกครองคนหนึ่งคิดว่านี่อาจจะเป็นเพราะความสงสัยว่าพวกเขาอาจจะระบุว่าเป็นผู้ปกครองที่ไม่ดี. เกือบทั้งหมดของ พ่อแม่ผู้ปกครองกล่าวว่าการตั้งค่าที่'จัดการกับมันของเราเอง' ในลักษณะที่พวกเขาคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด. สาระสำคัญที่ได้รับความช่วยเหลือความเข้าใจของรูปแบบทางการแพทย์ที่โดดเด่นนี้มุมมองของออทิสติกเป็นความเชื่อเกี่ยวกับความพิการที่มีความแพร่หลายมากที่สุดในเอเชียใต้ประเทศและส่งผลเอเชียใต้'ชุมชน' ในสหราชอาณาจักร ในระหว่างการอภิปรายผู้ปกครองบางคนก็สามารถที่จะสะท้อนให้เห็นมากขึ้นโดยทั่วไปเกี่ยวกับ'ความกลัว', 'ปาน' และ 'อคติ' ที่รมย์ทัศนคติต่อคนพิการในวัฒนธรรมเอเชียใต้และว่านี่เป็นมุมมองที่โดดเด่นของความพิการและการด้อยค่า. หนึ่งผู้ปกครองไปไกลเท่า ที่จะพูดความพิการ 'เป็นรูปแบบล่าสุดของความอยุติธรรม' ที่ไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับในวัฒนธรรมส่วนใหญ่อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เห็นได้ชัดโดยเฉพาะในแบบดั้งเดิมมากขึ้นประเทศเช่นอินเดีย ผู้ปกครองอีกสะท้อนให้เห็นในสิ่งที่เธอคิดว่าชีวิตของลูกชายของเธออาจจะเป็นยังไงถ้าครอบครัวของเธอยังคงอาศัยอยู่ในประเทศศรีลังกา: 'เขาจะได้รับการปล่อยแท้จริงในบ้านมากได้รับการป้องกัน แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้คิดว่าสำหรับตัวเอง. เพราะคุณต้องการจะเห็นและตัดสิน และยั่วยุและถูกทารุณกรรมดังนั้นพวกเขาต้องการจะค่อนข้างกลัวที่จะปล่อยให้เขาออกมาและตระหนักถึงความเท่าเทียมกันของผู้คนอคติ. ความคิดในการปกปิดความพิการนี้ได้รับการกล่าวถึงอย่างกว้างขวางโดยผู้ปกครองและอธิบายว่ามันเป็น'จับ 22 สถานการณ์ในเอเชียชุมชนเพราะความพิการเป็นสิ่งที่เป็น'เก็บไว้ในบ้านแล้วเป็นผลมาไม่มีใครมีที่จะจัดการกับมันเพราะมันไม่ได้ออกมาในชุมชน' ที่อาจเกิดขึ้นนี้แนวโน้มในครอบครัวเอเชียใต้ที่'ให้ความพิการในบ้าน' จะหมายถึงว่าการเปิดรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่พิการจะมีน้อยที่สุดและมีความรู้และได้รับการยอมรับของผู้คนที่มีความพิการน้อยมีแนวโน้มที่จะได้รับการสนับสนุนหรือได้รับการสนับสนุน ในแง่ของรูปแบบทางทฤษฎีในปัจจุบันนี้อาจจะทำให้มันง่ายที่จะเข้าใจว่าทำไมความเข้าใจการแพทย์ของออทิสติกเป็นที่นิยม, เป็นการวินิจฉัยทางการแพทย์ที่ไม่ได้รับการปฏิบัติด้วยความกลัวและอคติเดียวกันและมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสำเร็จของเด็ก ซึ่งจะทำให้ความมุ่งมั่นของพวกเขาเพื่อช่วยให้เด็กของพวกเขาเอาชนะมัน
.
ในความสัมพันธ์นี้ ค่าอื่นหนุน
รุ่นนี้ทางการแพทย์การก่อสร้าง
ออทิสติกมาเน้นในการลำดับชั้นทางสังคมโดยปริยาย

และสถานะในประเทศเอเชียใต้ ผู้ปกครองกล่าวถึง
วิธีการที่พวกเขาได้รับมาจากสังคมที่
สถานะ ' 'social เป็นหลัก และการวัด
การเลี้ยงดูที่มีประสิทธิภาพมักจะมาจาก
ความสำเร็จของเด็ก พ่อแม่บางคนพูด
เรื่องสำเร็จครอบครัวมีแนวโน้มที่จะถูกวัดในแง่ของเศรษฐกิจ หรือ

สถานะงานและรายได้สูงและความมั่งคั่งเป็น
ถือว่าเครื่องหมายที่สำคัญของเรื่องนี้ พ่อแม่
แนะนำว่าแม้ว่าโครงสร้างชั้นอยู่
ในสังคมมากที่สุด บางทีบางอย่าง
พิเศษเกี่ยวกับขอบเขตการลำดับชั้นทางสังคม
ทำงานในประเทศ เช่น อินเดีย และปากีสถาน และตัวอย่าง

ใส่ไปข้างหน้า คือ ระบบชนชั้น อย่างกระทู้ที่ออกมาแล้ว

นั่นคือวิชาที่จะเกิดจากความเชื่อ
ที่อาจมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในครอบครัวเอเชียใต้
, เป็นที่ชัดเจนเน้นวาง
บนยกระดับบทบาทของครอบครัวมากกว่า ที่
บทบาทของรัฐ หนึ่งผู้ปกครองกล่าวถึง
แล้วในอินเดีย มี ' ไม่มีบริการ เพื่อให้เราสามารถ
พึ่งตระกูล ' เมื่อเทียบกับที่รัฐบาลอังกฤษ

บริการเพื่อให้ระบบมี ' ผู้ปกครองอีก

กล่าวว่า ไม่ว่าปัญหาจะเกิดขึ้นในอินเดีย ' ครอบครัวต้อง
จัดการกับมันและนี้เป็นที่ฝังความรู้สึก
แข็งแรง เราสามารถจัดการกับมันด้วยตัวของเราเอง " ในบริบทของทฤษฎีนี้
,แนวโน้ม
ดูเครื่องใน แทนที่จะต่อผู้เชี่ยวชาญ
หรือการบริการสนับสนุนอาจจะทำให้มันง่ายที่จะเข้าใจว่าทำไมพ่อแม่

อาจจะสร้างความเป็นศัพท์ทางการแพทย์
ที่พวกเขาสามารถเอาชนะและ ' จัดการ ' พ่อแม่
ไปเท่าที่จะกล่าวว่าพ่อแม่ของเอเชียใต้
มักจะรักษาผู้เชี่ยวชาญวิทยาศาสตร์
ทางสังคมกับความกลัวและความสงสัย '
'นี้อาจจะเป็นเพราะการขาดความเข้าใจ
สิ่งที่พวกเขาเป็นจริง นอกจากนี้
พบบ่อย
ปฏิเสธจากผู้ปกครองมีส่วนร่วมกับ nonmedical
มืออาชีพ ที่มีความเชี่ยวชาญพิเศษในออทิสติก
หรือและหนึ่งผู้ปกครอง
คิดว่าอาจเกิดจากความสงสัยว่า
พวกเขาอาจจะระบุว่าเป็นพ่อแม่ที่ไม่ดี .
เกือบทั้งหมดของผู้ปกครองระบุความชอบ
ที่จะจัดการกับมันด้วยตัวของเราเอง ในลักษณะที่พวกเขา
คิดว่าเป็นเรื่องดีที่สุด

ที่สำคัญธีมที่ช่วยความเข้าใจนี้เด่นทางการแพทย์รูปแบบ
มุมมองของออทิสติกคือความเชื่อเกี่ยวกับความพิการ
ที่ส่วนใหญ่แพร่หลายในเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ประเทศจึง 'communities ' ใน UK ในระหว่างการสนทนา
พ่อแม่บางรายสามารถสะท้อนมากขึ้น
โดยทั่วไป ' ความกลัว '' ปาน ' และ ' อคติ '

ที่สนับสนุนทัศนคติต่อความพิการในวัฒนธรรมเอเชียใต้และนั่นคือมุมมองเด่นของความพิการและความบกพร่อง
.
พ่อแม่ไปไกลเท่าที่จะบอกว่าพิการ '
รูปสุดท้ายของอคติ ' ที่ ' ไม่เคย
พูดถึง ' ในวัฒนธรรมส่วนใหญ่ แต่อย่างไรก็ตาม

เป็นประจักษ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศแบบดั้งเดิมมากขึ้น เช่น อินเดีย พ่อแม่
อีกสะท้อนสิ่งที่เธอคิดว่า
ชีวิตลูกชายของเธออาจได้รับ เช่น ถ้าครอบครัวของเธอยังคงอาศัยอยู่ในศรีลังกา :

เขาจะได้รับซ้ายหมายข้างในมาก
การป้องกัน แต่ไม่อนุญาตให้คิดเอง เพราะคุณจะเห็น

และตัดสิน และเหน็บแนมและทารุณ ดังนั้นพวกเขาจะ ชนิดของ กลัวที่จะให้เขาออกไปและเท่าเทียมกัน
ตระหนักถึงอคติของคน
.

ความคิดนี้ของปกปิดความพิการคือกล่าวถึงกันอย่างกว้างขวาง โดยผู้ปกครอง และหนึ่ง
อธิบายว่ามันเป็น ' จับ 22 สถานการณ์ในชุมชนเอเชีย

เพราะความพิการบางอย่างที่ ' เก็บไว้ข้างในแล้วเป็นผล
ไม่มีใครที่จะจัดการกับมันได้ เพราะมันไม่ได้
ออกไปในชุมชน ' ศักยภาพนี้
แนวโน้มในครอบครัวเอเชียใต้เพื่อให้คนพิการในบ้าน ' จะหมายถึงว่า

ซึ่งเปิดรับคนพิการจะ
น้อยที่สุดและดังนั้น ความรู้และการยอมรับคนพิการ

น่าจะน้อยลงหรือสนับสนุนส่งเสริม ในแง่ของแบบจำลองทางทฤษฎี

ของขวัญนี้จะให้ง่ายต่อการเข้าใจเหตุผลทางการแพทย์ของออทิสติก
เข้าใจจะดีกว่า

เป็นวินิจฉัยทางการแพทย์จะไม่ปฏิบัติกับความกลัวและอคติและมีเดียวกัน