3.6 Aesthetics and Philosophy of Ar

3.6 Aesthetics and Philosophy of Art

Maritain had a long-standing interest in art and the arts. From one of his earliest books, Art et scolastique [Art and Scholasticism] (1920), through work addressing the painter Georges Rouault and the author, Jean Cocteau [e.g., Art and Faith: Letters Between Jacques Maritain and Jean Cocteau], to Frontières de la poésie [Art and Poetry] (1935), Situation de la poésie [The Situation of Poetry] (1938), Creative Intuition in Art and Poetry (1953) and The Responsibility of the Artist (1960), one finds sustained attention given to the topic. This is no surprise. Maritain's wife, Raïssa, was a poet, and Maritain counted among his friends and acquaintances the artists, Marc Chagall and Georges Rouault, the authors Georges Bernanos, Jean Cocteau, and Julien Green, and the composer Arthur Lourie.

The focus of Maritain's writing is not aesthetic theory or even aesthetic experience, but art and the nature of beauty. Maritain sought to engage the world of the contemporary arts, but he was also critical of much of the aesthetics that was implied by it; he proposed to uncover principles of art at a time at which talk of such principles had already become somewhat suspect. His familiarity with the arts made his work relevant and accessible to those who engaged in them, and although his early work drew from his knowledge of western art, in his later work he also wrote about that found in Asian and Indian cultures.

A distinctive feature of Maritain's discussion of art is his account of what art is. For Maritain, art is "a virtue of the practical intellect that aims at making" (Art and Scholasticism, p. 13; Creative Intuition, p. 49); it is, then, a virtue that is found in artisans and artists alike. The virtue or "habitus" of art, Maritain writes, is not simply an "interior growth of spontaneous life," but has an intellectual character and involves cultivation and practice. As a characteristic of the practical intellect, art is not a speculative or a theoretical activity; it aims not just at knowing, but at doing. Finally, Maritain writes that the 'making' at which art aims is something that is demanded by the end of the activity itself, not the particular interest of the artist.

On Maritain's view, what distinguishes the fine arts from the work of artisans is that the fine arts are primarily concerned with beauty — i.e., "that which upon being seen pleases" (Art and Scholasticism, p. 23; Creative Intuition, p. 160); this classical view, again adapted from Aquinas, runs counter to some of the principal trends in aesthetics and art since the eighteenth century. Maritain insisted, however, that his view of the place of beauty in art was more consistent with the nature of artistic activity. Even though a work of art is an end in itself, the general end of art is beauty. Thus, since art is a virtue that aims at making, to be an artist requires aiming at making beautiful things (Art and Scholasticism, p. 33).

Beauty can be found in nature as well as in art. While beauty affects human beings through the senses, and while the awareness of beauty does not involve abstraction (as does knowledge in the sciences), nevertheless, beauty is an object of the intellect. Maritain, following Aquinas, says that beauty "delights the understanding"; the appreciation of art, on the part of the spectator, then, involves awakening the intelligence.

Art has both subjective and objective dimensions. The activity of artistic creation is clearly something that is carried out by a subject. Moreover, Maritain acknowledges that beauty is analogical — just as 'good' is; just as each thing is good in its own way, so each thing is beautiful in its own way. Still, beauty is not something purely subjective or relative. Beauty — and, by extension, art — is something that involves integrity, proportion, and splendour or clarity, which are objective qualities. More broadly, art has a relation to the world; it can be a response to the world, but its expression is also determined by the world and by the work itself. (This also serves to put the ambitions and pretensions of the artist into perspective.) Finally, beauty and art have a connection to the spiritual and spiritual experience (Creative Intuition, p. 178). As a creative activity, it is ultimately dependent upon (and Maritain says that it is "ordained to") the creator and, therefore, it has a relation to the divine and to the transcendentals of goodness, truth, and unity.

A second key feature of Maritain's views on art is his discussion of art in relation to freedom; his views here not only reflect his metaphysics, but bear on his political philosophy. Artistic activity is, for Maritain, part of the basic drive in humans to create and make. It requires freedom — and, thus, the artist must be free. For Maritain, freedom is a fundamental characteristic of the human person. But this freedom is not absolute. Maritain reminds his readers that freedom is not license to do whatever one chooses. Freedom in all its forms is ultimately subject to truth and, for the artist, it is also subject to "the spiritual conditions of honest work" (Art and Scholasticism, p. 4). Maritain would say that artistic activity is analogous to divine free creative activity (see his letters to Cocteau); "the highest natural resemblance to God's activity" (Art and Faith, p. 89).

While Maritain rejects the subordination of the artist to politics and to religious authority, he also denies that artists are answerable only to themselves. The creative self, he writes, "dies to itself in order to live in [its] work" (Creative Intuition, p. 144). Moreover, Maritain writes that art 'perfects' the artist; that by engaging in this activity there is "a perfecting of the spirit" (Art and Scholasticism, p. 62). The freedom that Maritain ascribes to artists, then, is not a lawless freedom.

A third distinctive feature of Maritain's philosophy of art is his account of artistic (or what he sometimes calls 'poetic') knowledge. Maritain notes the focus on the awareness of the self as characteristic of art from the time of the German romantics, and recognises its value so far as it challenges the emphasis on reason and mechanical technique. This artistic knowledge is an instance of what Maritain calls, in general, knowledge though connaturality; it is a kind of 'creative intuition' that arises out of "the free creativity of the spirit" (Creative Intuition, p. 112; Natural Law, p. 18). Maritain also describes it as a "grasping, by the poet, of his own subjectivity in order to create" (Creative Intuition, p. 113). Maritain places this knowledge at the level of the preconscious intellect. It is non-conceptual, non-rational, and "obscure" (Creative Intuition, p. 18; see Natural Law, p. 18). Nor is it, as much knowledge is, a knowledge of essences. Nevertheless, it is still connected to "intellectual act". It is a knowledge of reality — of a "concrete reality" — albeit one that "tends and extends to the infinite" (Creative Intuition, p. 126). This kind of knowledge lies at the basis, not only of artistic activity, but also moral and mystical experience.

Maritain's views on art had a significant influence on a number of artists, writers, and composers of his time, not only on his interlocutors. The American writer, Flannery O'Connor; regarded Art and Scholasticism as the book that she "cut [her] aesthetic teeth on" (O'Connor, The Habit of Being, 1979, p. 216). While certainly no longer central in contemporary debate in aesthetics, Maritain's views continue to have a broad audience.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.6 สุนทรียศาสตร์และปรัชญาศิลปะMaritain มีความสนใจยาวนานในศิลปะและศิลปะ จากหนังสือของเขาเร็วที่สุด ศิลปะอย่างใดอย่างหนึ่ง et scolastique [ศิลปะและ Scholasticism] (1920), ผ่านการทำงานที่จัดการกับจิตรกร Georges Rouault และผู้เขียน Jean Cocteau [เช่น ศิลปะและความเชื่อ: ตัวอักษรระหว่าง Jacques Maritain และ Jean Cocteau], การ Frontières เดอลา poésie [ศิลปะและกวีนิพนธ์] (1935), สถานการณ์เดอลา poésie [สถานการณ์กวี] (1938), สัญชาตญาณความคิดสร้างสรรค์ในศิลปะ และบทกวี (1953) และการรับผิดชอบของศิลปิน (1960) มีใครสนใจอย่างยั่งยืนให้กับหัวข้อนี้ ไม่แปลกใจอยู่ ภรรยาของ Maritain, Raïssa กวี และ Maritain นับในหมู่เพื่อนและคนรู้จักของเขาศิลปิน มาร์กชากาลและ Georges Rouault ผู้เขียน Bernanos จอร์จ Jean Cocteau และเขียว Julien และ Arthur Lourie นักแต่งเพลงโฟกัสของ Maritain เขียนไม่ทฤษฎีสุนทรียะ หรือความงามแม้ ประสบการณ์ แต่ศิลปะ และธรรมชาติของความงาม Maritain ที่ต้องการมีส่วนร่วมในโลกของศิลปะร่วมสมัย แต่เขาก็ยังสำคัญนอกจากความสวยงามที่เป็นนัย โดยมัน เขาเสนอการค้นพบหลักการของศิลปะในขณะที่พูดหลักการดังกล่าวแล้วเป็นค่อนข้างสงสัยว่า ความคุ้นเคยกับศิลปะการทำงานของเขาเกี่ยวข้อง และสามารถเข้าถึงผู้ที่มีส่วนร่วมในพวกเขา และแม้ว่างานของเขาเริ่มต้นเข้ามาจากความรู้ศิลปะตะวันตก ในงานของเขาในภายหลัง เขายังเขียนเกี่ยวกับวัฒนธรรมอินเดีย และเอเชียที่พบในA distinctive feature of Maritain's discussion of art is his account of what art is. For Maritain, art is "a virtue of the practical intellect that aims at making" (Art and Scholasticism, p. 13; Creative Intuition, p. 49); it is, then, a virtue that is found in artisans and artists alike. The virtue or "habitus" of art, Maritain writes, is not simply an "interior growth of spontaneous life," but has an intellectual character and involves cultivation and practice. As a characteristic of the practical intellect, art is not a speculative or a theoretical activity; it aims not just at knowing, but at doing. Finally, Maritain writes that the 'making' at which art aims is something that is demanded by the end of the activity itself, not the particular interest of the artist.On Maritain's view, what distinguishes the fine arts from the work of artisans is that the fine arts are primarily concerned with beauty — i.e., "that which upon being seen pleases" (Art and Scholasticism, p. 23; Creative Intuition, p. 160); this classical view, again adapted from Aquinas, runs counter to some of the principal trends in aesthetics and art since the eighteenth century. Maritain insisted, however, that his view of the place of beauty in art was more consistent with the nature of artistic activity. Even though a work of art is an end in itself, the general end of art is beauty. Thus, since art is a virtue that aims at making, to be an artist requires aiming at making beautiful things (Art and Scholasticism, p. 33).Beauty can be found in nature as well as in art. While beauty affects human beings through the senses, and while the awareness of beauty does not involve abstraction (as does knowledge in the sciences), nevertheless, beauty is an object of the intellect. Maritain, following Aquinas, says that beauty "delights the understanding"; the appreciation of art, on the part of the spectator, then, involves awakening the intelligence.Art has both subjective and objective dimensions. The activity of artistic creation is clearly something that is carried out by a subject. Moreover, Maritain acknowledges that beauty is analogical — just as 'good' is; just as each thing is good in its own way, so each thing is beautiful in its own way. Still, beauty is not something purely subjective or relative. Beauty — and, by extension, art — is something that involves integrity, proportion, and splendour or clarity, which are objective qualities. More broadly, art has a relation to the world; it can be a response to the world, but its expression is also determined by the world and by the work itself. (This also serves to put the ambitions and pretensions of the artist into perspective.) Finally, beauty and art have a connection to the spiritual and spiritual experience (Creative Intuition, p. 178). As a creative activity, it is ultimately dependent upon (and Maritain says that it is "ordained to") the creator and, therefore, it has a relation to the divine and to the transcendentals of goodness, truth, and unity. A second key feature of Maritain's views on art is his discussion of art in relation to freedom; his views here not only reflect his metaphysics, but bear on his political philosophy. Artistic activity is, for Maritain, part of the basic drive in humans to create and make. It requires freedom — and, thus, the artist must be free. For Maritain, freedom is a fundamental characteristic of the human person. But this freedom is not absolute. Maritain reminds his readers that freedom is not license to do whatever one chooses. Freedom in all its forms is ultimately subject to truth and, for the artist, it is also subject to "the spiritual conditions of honest work" (Art and Scholasticism, p. 4). Maritain would say that artistic activity is analogous to divine free creative activity (see his letters to Cocteau); "the highest natural resemblance to God's activity" (Art and Faith, p. 89). While Maritain rejects the subordination of the artist to politics and to religious authority, he also denies that artists are answerable only to themselves. The creative self, he writes, "dies to itself in order to live in [its] work" (Creative Intuition, p. 144). Moreover, Maritain writes that art 'perfects' the artist; that by engaging in this activity there is "a perfecting of the spirit" (Art and Scholasticism, p. 62). The freedom that Maritain ascribes to artists, then, is not a lawless freedom.A third distinctive feature of Maritain's philosophy of art is his account of artistic (or what he sometimes calls 'poetic') knowledge. Maritain notes the focus on the awareness of the self as characteristic of art from the time of the German romantics, and recognises its value so far as it challenges the emphasis on reason and mechanical technique. This artistic knowledge is an instance of what Maritain calls, in general, knowledge though connaturality; it is a kind of 'creative intuition' that arises out of "the free creativity of the spirit" (Creative Intuition, p. 112; Natural Law, p. 18). Maritain also describes it as a "grasping, by the poet, of his own subjectivity in order to create" (Creative Intuition, p. 113). Maritain places this knowledge at the level of the preconscious intellect. It is non-conceptual, non-rational, and "obscure" (Creative Intuition, p. 18; see Natural Law, p. 18). Nor is it, as much knowledge is, a knowledge of essences. Nevertheless, it is still connected to "intellectual act". It is a knowledge of reality — of a "concrete reality" — albeit one that "tends and extends to the infinite" (Creative Intuition, p. 126). This kind of knowledge lies at the basis, not only of artistic activity, but also moral and mystical experience. Maritain's views on art had a significant influence on a number of artists, writers, and composers of his time, not only on his interlocutors. The American writer, Flannery O'Connor; regarded Art and Scholasticism as the book that she "cut [her] aesthetic teeth on" (O'Connor, The Habit of Being, 1979, p. 216). While certainly no longer central in contemporary debate in aesthetics, Maritain's views continue to have a broad audience.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.6 สุนทรียศาสตร์และปรัชญาศิลปะMaritain มีความสนใจที่ยาวนานในงานศิลปะและศิลปะ จากหนึ่งในหนังสือที่เก่าแก่ที่สุดของศิลปะและ scolastique [ศิลปะและการ Scholasticism] (1920) ผ่านการทำงานที่อยู่จิตรกร Georges Rouault และผู้เขียน Jean Cocteau [เช่นศิลปะและความศรัทธา: จดหมายระหว่างฌาค Maritain และ Jean Cocteau] ไปยังพรมแดน เดอลาPoésie [ศิลปะและบทกวี] (1935) สถานการณ์ de la Poésie [สถานการณ์ของบทกวี] (1938), ปรีชาสร้างสรรค์ในงานศิลปะและบทกวี (1953) และความรับผิดชอบของศิลปิน (1960) หนึ่งที่พบว่าให้ความสนใจอย่างต่อเนื่องได้รับ กับหัวข้อ นี้ไม่แปลกใจ ภรรยา Maritain ของ Raissa เป็นกวีและ Maritain นับในหมู่เพื่อนและคนรู้จักของเขาศิลปิน Marc Chagall และ Georges Rouault ผู้เขียนจอร์ Bernanos, Jean Cocteau และมั๊ยกรีนและนักแต่งเพลงอาร์เธอร์ Lourie ได้. ให้ความสำคัญของการเขียน Maritain คือ ทฤษฎีความงามไม่ได้หรือแม้กระทั่งประสบการณ์ความงาม แต่ศิลปะและธรรมชาติของความสวยความงาม Maritain พยายามที่จะมีส่วนร่วมโลกของศิลปะร่วมสมัย แต่เขาก็ยังมีความสำคัญมากของความสวยงามที่ส่อให้เห็นถึงมัน เขาเสนอที่จะค้นพบหลักการของศิลปะในขณะที่พูดคุยของหลักการดังกล่าวได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยบ้าง เขาคุ้นเคยกับศิลปะที่ทำผลงานของเขาที่เกี่ยวข้องและสามารถเข้าถึงได้ให้กับผู้ที่มีส่วนร่วมในพวกเขาและแม้ว่างานแรกของเขาดึงจากความรู้ของศิลปะตะวันตกในการทำงานของเขาในภายหลังนอกจากนี้เขายังได้เขียนเกี่ยวกับที่พบในวัฒนธรรมเอเชียและอินเดีย. คุณลักษณะที่โดดเด่น ของการอภิปราย Maritain ของศิลปะเป็นบัญชีของเขาในสิ่งที่เป็นศิลปะ สำหรับ Maritain ศิลปะคือ "คุณธรรมของสติปัญญาในทางปฏิบัติที่มีจุดมุ่งหมายที่จะทำให้" (ศิลปะและการ Scholasticism พี 13.. ปรีชาสร้างสรรค์ P 49); เป็นแล้วคุณธรรมที่พบในช่างฝีมือและศิลปินเหมือนกัน คุณธรรมหรือ "habitus" ศิลปะ Maritain เขียนไม่ได้เป็นเพียง "การเจริญเติบโตของการตกแต่งภายในของชีวิตที่เกิดขึ้นเอง" แต่มีตัวละครทางปัญญาและเกี่ยวข้องกับการเพาะปลูกและการปฏิบัติ ในฐานะที่เป็นลักษณะของสติปัญญาปฏิบัติศิลปะไม่ใช่การเก็งกำไรหรือกิจกรรมทางทฤษฎี; มันมีจุดมุ่งหมายที่ไม่เพียง แต่ที่รู้ แต่ที่ทำ สุดท้าย Maritain เขียนว่า 'ทำ' ที่ศิลปะมีจุดมุ่งหมายคือสิ่งที่เป็นที่ต้องการในตอนท้ายของกิจกรรมของตัวเองที่ไม่น่าสนใจโดยเฉพาะของศิลปิน. เกี่ยวกับมุมมอง Maritain ของสิ่งที่แตกต่างศิลปกรรมจากการทำงานของช่างฝีมือก็คือว่า ศิลปะส่วนใหญ่จะมีความกังวลเกี่ยวกับความงาม - คือ "สิ่งที่เห็นเมื่อถูกประสงค์" (ศิลปะและการ Scholasticism พี 23; สร้างสรรค์ปรีชา, หน้า 160..); มุมมองคลาสสิกดัดแปลงอีกครั้งจากควีนาสวิ่งสวนทางกับบางส่วนของแนวโน้มที่สำคัญในความงามและศิลปะมาตั้งแต่ศตวรรษที่สิบแปด Maritain ยืนยัน แต่ที่มุมมองของสถานที่ของความงามในศิลปะก็สอดคล้องกับลักษณะของกิจกรรมศิลปะ แม้ว่าจะเป็นงานศิลปะเป็นสิ้นสุดในตัวเองปลายทั่วไปของศิลปะคือความงาม ดังนั้นตั้งแต่ศิลปะเป็นคุณธรรมที่มีจุดมุ่งหมายที่จะทำให้เพื่อเป็นศิลปินต้องมีเป้าหมายในการทำสิ่งที่สวยงาม (ศิลปะและการ Scholasticism พี. 33). ความงามที่สามารถพบได้ในธรรมชาติเช่นเดียวกับในงานศิลปะ ในขณะที่มีผลกระทบต่อความงามของมนุษย์ผ่านทางประสาทสัมผัสและในขณะที่การรับรู้ของความงามไม่ได้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เป็นนามธรรม (เช่นเดียวกับความรู้ในวิทยาศาสตร์) แต่ความงามที่เป็นวัตถุของสติปัญญาที่ Maritain ตามสควีนากล่าวว่าความงาม "ความสุขความเข้าใจ"; การแข็งค่าของศิลปะในส่วนของผู้ชมแล้วเกี่ยวข้องกับการกระตุ้นปัญญา. ศิลปะมีทั้งขนาดอัตนัยและวัตถุประสงค์ กิจกรรมของการสร้างสรรค์ศิลปะเป็นสิ่งที่จะดำเนินการโดยเรื่องอย่างชัดเจน นอกจากนี้ Maritain ยอมรับว่าเป็นความงามกระเชอ - เช่นเดียวกับ 'ดี' คือ; เช่นเดียวกับสิ่งที่แต่ละคนเป็นสิ่งที่ดีในทางของตัวเองดังนั้นสิ่งที่แต่ละคนมีความสวยงามในแบบของตัวเอง ยังคงความงามไม่ได้เป็นสิ่งหมดจดอัตนัยหรือญาติ ความงาม - และโดยขยายศิลปะ - เป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความสมบูรณ์ของสัดส่วนและความงดงามหรือความชัดเจนซึ่งมีคุณภาพวัตถุประสงค์ วงกว้างมากขึ้นศิลปะมีความสัมพันธ์กับโลก; ที่จะสามารถตอบสนองต่อโลก แต่การแสดงออกของมันยังถูกกำหนดโดยโลกและจากการทำงานของตัวเอง (นี่ยังทำหน้าที่ที่จะนำความทะเยอทะยานและเจ้าขุนมูลนายของศิลปินที่เข้ามาในมุมมอง.) สุดท้ายความงามและศิลปะมีการเชื่อมต่อกับประสบการณ์ทางจิตวิญญาณและจิตวิญญาณ (ปรีชาสร้างสรรค์พี. 178) เป็นกิจกรรมสร้างสรรค์ที่จะเป็นที่สุดขึ้นอยู่กับ (และ Maritain บอกว่ามันคือ "บวช") ผู้สร้างและดังนั้นจึงมีความสัมพันธ์กับพระเจ้าและ transcendentals ของความดีความจริงและความสามัคคีได้. คีย์สอง คุณลักษณะของการมองเห็นวิวของ Maritain เกี่ยวกับศิลปะการสนทนาของเขาของศิลปะในความสัมพันธ์กับเสรีภาพ มุมมองของเขาที่นี่ไม่เพียง แต่สะท้อนให้เห็นถึงปรัชญาของเขา แต่ทนอยู่กับปรัชญาทางการเมืองของเขา กิจกรรมศิลปะคือสำหรับ Maritain ส่วนหนึ่งของไดรฟ์ขั้นพื้นฐานในการสร้างมนุษย์และทำให้ มันต้องมีเสรีภาพ - และทำให้ศิลปินต้องเป็นอิสระ สำหรับ Maritain เสรีภาพเป็นลักษณะพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ แต่เสรีภาพนี้ไม่ได้เด็ดขาด Maritain เตือนผู้อ่านของเขาว่าเสรีภาพไม่ได้ใบอนุญาตในการทำสิ่งที่คนเราเลือก เสรีภาพในทุกรูปแบบเป็นที่สุดขึ้นอยู่กับความจริงและสำหรับศิลปินก็ยังเป็นเรื่องที่ "เงื่อนไขทางจิตวิญญาณของการทำงานซื่อสัตย์" (ศิลปะและการ Scholasticism พี. 4) Maritain จะบอกว่ากิจกรรมศิลปะจะคล้ายคลึงกับการทำนายกิจกรรมสร้างสรรค์ฟรี (ดูจดหมายที่เขาเขียนไปก็อกโต); "คล้ายคลึงธรรมชาติสูงสุดให้กับกิจกรรมของพระเจ้า" (ศิลปะและศรัทธาพี. 89). ในขณะที่ Maritain ปฏิเสธไม่ยอมแพ้ของศิลปินกับการเมืองและอำนาจทางศาสนานอกจากนี้เขายังปฏิเสธว่าศิลปินที่ตอบได้เท่านั้นเอง ตนเองมีความคิดสร้างสรรค์ที่เขาเขียน "ตายกับตัวเองเพื่อให้มีชีวิตในการทำงาน [ของ]" (ปรีชาสร้างสรรค์พี. 144) นอกจากนี้ Maritain เขียนว่าศิลปะ perfects 'ศิลปิน; ว่าด้วยการมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้มีคือ "Perfecting ของจิตวิญญาณ" (ศิลปะและการ Scholasticism พี. 62) เสรีภาพที่ Maritain ascribes ศิลปินแล้วไม่ได้เป็นเสรีภาพ Lawless. คุณลักษณะที่โดดเด่นในสามของปรัชญา Maritain ของศิลปะเป็นบัญชีของเขาของศิลปะ (หรือบางครั้งสิ่งที่เขาเรียกว่าบทกวี ') ความรู้ Maritain บันทึกมุ่งเน้นไปที่การรับรู้ของตนเองเป็นลักษณะของศิลปะจากเวลาที่โรแมนติกเยอรมันและตระหนักถึงคุณค่าของมันเท่าที่มันท้าทายความสำคัญกับเหตุผลและเทคนิคกล ความรู้ทางศิลปะเป็นตัวอย่างของสิ่งที่เรียก Maritain โดยทั่วไปความรู้แม้ว่า connaturality; มันเป็นชนิดของ 'สัญชาตญาณความคิดสร้างสรรค์' ที่เกิดขึ้นออกจาก "ความคิดสร้างสรรค์ฟรีของจิตวิญญาณ" (สร้างสรรค์ปรีชา, หน้า 112.. กฎธรรมชาติพี 18) ก Maritain ยังอธิบายว่ามันเป็น "โลภโดยกวีของการกระทำของตัวเองเพื่อที่จะสร้าง" (ปรีชาสร้างสรรค์พี. 113) Maritain วางความรู้นี้ในระดับของสติปัญญา preconscious มันไม่เป็นความคิดที่ไม่ได้มีเหตุผลและ "ปิดบัง" (ปรีชาสร้างสรรค์ P 18.. ดูกฎธรรมชาติพี 18) หรือมันจะเป็นความรู้มากมีความรู้ในสาระสําคัญ แต่มันก็ยังคงเชื่อมต่อกับ "การกระทำทางปัญญา" มันเป็นความรู้ของความเป็นจริง - ของ "ความเป็นจริงที่เป็นรูปธรรม" - (. ปรีชาสร้างสรรค์ P 126) แม้ว่าหนึ่งที่ "มีแนวโน้มและขยายไปไม่มีที่สิ้นสุด" ชนิดของความรู้นี้อยู่ที่พื้นฐานที่ไม่เพียง แต่ของกิจกรรมศิลปะ แต่ยังมีประสบการณ์ทางศีลธรรมและลึกลับ. มุมมอง Maritain ของศิลปะมีอิทธิพลสำคัญกับจำนวนของศิลปินนักเขียนและนักประพันธ์เพลงของเวลาของเขาไม่เพียง แต่ในเป็นต้นของเขา นักเขียนชาวอเมริกันแฟลนเนอรีโอคอนเนอร์; ศิลปะและการยกย่อง Scholasticism เป็นหนังสือที่เธอ "ตัด [เธอ] ฟันบนความงาม" (โอคอนเนอร์นิสัยของการเป็น 1979, น. 216) ในขณะที่แน่นอนไม่กลางในการอภิปรายร่วมสมัยในความสวยงามมุมมอง Maritain ยังคงมีผู้ชมในวงกว้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.6 สุนทรียศาสตร์และปรัชญาของศิลปะมารีแตงได้ยืนยาว ความสนใจในศิลปะ และศิลปะ จากหนึ่งในหนังสือเล่มแรกของเขา ศิลปะ และ scolastique [ ศิลปะ และ ลัทธิอัสมาจารย์ ( 1920 ) , ผ่านงานกับจิตรกรจอร์จ รูโอล์และผู้เขียน , Jean Cocteau [ เช่น ศิลปะ และความเชื่อ : จดหมายระหว่างฌามารีแตง และ Jean Cocteau ] เพื่อ fronti è res de la Po é่ [ ศิลปะและบทกวี ( 1935 ) , สถานการณ์ เดอ ลา โป . . . เธอบอก [ สถานการณ์ของบทกวี ( 1938 ) , สัญชาตญาณในการสร้างสรรค์ศิลปะและบทกวี ( 1953 ) และความรับผิดชอบของศิลปิน ( 1960 ) , หนึ่งจะได้รับความสนใจให้กับหัวข้อ นี้ไม่น่าแปลกใจ ภรรยาของ ราไตมารีแตง , SSA , กวี และมารีแตงนับในหมู่เพื่อนและคนรู้จักศิลปิน มาร์ค ชากาล และจอร์จ รูโอล์ ผู้เขียนจอร์เกส แบร์นาญอส ฌองก็อกโต และ จูเลี่ยน สีเขียว และนักแต่งเพลงอาร์เธอร์ เลารี่ .โฟกัสของมารีแตงเขียนไม่ใช่ทฤษฎีสุนทรียภาพ หรือแม้แต่ประสบการณ์สุนทรียะ แต่ศิลปะและธรรมชาติของความงาม มารีแตงพยายามต่อสู้โลกของศิลปะร่วมสมัย แต่เขาก็ยังสำคัญมากของความงามที่พบมัน เขาเสนอที่จะค้นพบหลักการของศิลปะในเวลาที่พูดถึงหลักการดังกล่าวได้กลายเป็นค่อนข้างสงสัย ความคุ้นเคยกับศิลปะ ทำให้งานของเขาที่เกี่ยวข้อง และสามารถเข้าถึงผู้ที่มีส่วนร่วมในพวกเขา และแม้ว่างานแรกของเขาดึงจากความรู้ของเขาจากศิลปะตะวันตกต่อมางานของเขานอกจากนี้เขายังเขียนเกี่ยวกับที่พบในเอเชียและในวัฒนธรรมอินเดียคุณสมบัติเด่นของมารีแตงก็สนทนาของศิลปะคือบัญชีผู้ใช้ของเขาของศิลปะคืออะไร . สำหรับมารีแตง ศิลปะคือ " คุณธรรมของผู้ปฏิบัติที่มุ่งสร้างสติปัญญา " ( ศิลปะและลัทธิอัสมาจารย์ , หน้า 13 ; สร้างสรรค์ปรีชา , หน้า 49 ) มันจึงเป็นคุณธรรมที่พบในช่างฝีมือและศิลปินเหมือนกัน คุณธรรมหรือ " กำลังกาย " ของศิลปะมารีแตงเขียน ไม่ได้เป็นเพียงแค่ " การเติบโตภายในของชีวิตโดยธรรมชาติ แต่มีอักขระทางปัญญา และเกี่ยวข้องกับการเพาะปลูก และการฝึกปฏิบัติ เป็นลักษณะของปัญญาปฏิบัติ ศิลปะไม่ใช่เก็งกำไรหรือกิจกรรมเชิงทฤษฎี มันมีจุดมุ่งหมายไม่เพียง แต่ที่รู้ แต่ที่ทำ ในที่สุดมารีแตงเขียนว่า ' ทำ ' ที่ศิลปะมีวัตถุประสงค์เป็นสิ่งที่เป็นที่ต้องการโดยการสิ้นสุดของกิจกรรมที่ตัวเองไม่ได้โดยเฉพาะความสนใจของศิลปินเมื่อมารีแตงกำลังดูสิ่งที่แตกต่างจากศิลปะจากงานของช่างฝีมือที่ศิลปกรรมเป็นหลักที่เกี่ยวข้องกับความงามคือ " ที่เมื่อถูกเห็นพอใจ " ( ศิลปะและลัทธิอัสมาจารย์ , หน้า 23 ; สร้างสรรค์ปรีชา , หน้า 160 ) ; ดูคลาสสิกนี้อีกครั้งที่ดัดแปลงมาจากอะไควนัสวิ่งสวนทางกับบาง ของหลักแนวโน้มในสุนทรียศาสตร์และศิลปะตั้งแต่สมัยศตวรรษที่สิบแปด มารีแตงยืนยัน อย่างไรก็ตาม มุมมองของเขาในสถานที่ของความงามในศิลปะได้มากขึ้นสอดคล้องกับลักษณะของกิจกรรมศิลปะ แม้ว่างานศิลปะเป็นที่สิ้นสุดในตัวเอง จบทั่วไปของศิลปะคือความงาม ดังนั้น เพราะศิลปะเป็นคุณธรรมที่มุ่งเน้นการเป็นศิลปินต้องมีเป้าหมายในการทำสิ่งที่สวยงาม ( ศิลปะและลัทธิอัสมาจารย์ , หน้า 33 )ความงามที่สามารถพบได้ในธรรมชาติ ตลอดจนศิลปะ ในขณะที่ความงามมีผลต่อมนุษย์ผ่านประสาทสัมผัส และในขณะที่การรับรู้ความงาม ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เป็นนามธรรม ( เช่นเดียวกับความรู้วิทยาศาสตร์ ) อย่างไรก็ตาม ความงามคือ วัตถุของสติปัญญา มารีแตง , ต่อไปนี้ อไควนัสกล่าวว่า ความงาม”ความสุขความเข้าใจ " ; คุณค่าของศิลปะ ในส่วนของ ชม แล้ว เกี่ยวข้องกับการกระตุ้นสติปัญญาศิลปะมีทั้งอัตนัยและวัตถุประสงค์ ) กิจกรรมของการสร้างสรรค์ศิลปะอย่างชัดเจนสิ่งที่จะดำเนินการโดยเรื่อง นอกจากนี้ มารีแตงยอมรับว่าความงามเป็นเล่ม - เพียงเป็น " ดี " คือ เหมือนกับแต่ละสิ่งที่ดีในทางของตัวเอง ดังนั้นแต่ละสิ่งสวยงามในทางของตัวเอง ยังคงความงามไม่ใช่เรื่องความพอใจล้วนๆ หรือญาติ ความงาม - และโดยส่วนขยาย ศิลปะเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความสมบูรณ์ของสัดส่วนและความงดงามหรือความชัดเจน ซึ่งมีคุณภาพ วัตถุประสงค์ เพิ่มเติมในวงกว้าง ศิลปะมีความสัมพันธ์กับโลก มันสามารถตอบสนองต่อโลก แต่การแสดงออกยังกำหนดโดยโลกและจากงานเอง ( นี้ยังทำหน้าที่ในการวางเป้าหมายและทวายของศิลปินในมุมมอง ) ในที่สุด ความสวยงามและศิลปะมีการเชื่อมต่อกับจิตวิญญาณจิตวิญญาณและประสบการณ์ ( สร้างสรรค์ปรีชา , หน้า 178 ) เป็นกิจกรรมที่สร้างสรรค์ มันเป็นสุดขึ้นอยู่กับ ( และมารีแตงบอกว่า มันคือ " บวช " ) ผู้สร้างและ ดังนั้น จึงมีความสัมพันธ์กับพระเจ้า และกับ transcendentals ความดี ความจริง และความสามัคคีคุณลักษณะที่สำคัญที่สองของวิวมารีแตงอยู่ศิลปะการสนทนาของเขาของศิลปะในความสัมพันธ์กับอิสรภาพ ; มุมมองของเขาที่นี่ไม่เพียง แต่สะท้อนให้เห็นถึงอภิปรัชญาของเขา แต่หมีในปรัชญาทางการเมืองของเขา กิจกรรมศิลปะ , สำหรับมารีแตง , ส่วนหนึ่งของแรงขับพื้นฐานในมนุษย์เพื่อสร้างและทำ มันต้องมีเสรีภาพ และทำให้ศิลปินต้องเป็นอิสระ สำหรับมารีแตง เสรีภาพ เป็นลักษณะพื้นฐานของมนุษย์ . แต่เสรีภาพนี้ไม่ได้แน่นอน มารีแตงเตือนผู้อ่านของเขาที่เป็นอิสระไม่