To improve agricultural productivit

To improve agricultural productivity, a number of things must be accomplished:

a. Reduction of the present rate of degradation and loss of productive farmland due to erosion, salinization, waterlogging, and nutrient depletion: Technologies for these purposes are available, but are little used because of the expense. However, many non-technological methods have been used for years by farmers (contour plowing, abandonment of marginal agricultural lands, planting of wind barriers, fallowing). Erosion can be prevented by the careful selection of appropriate crops, keeping ground cover on the soil, and contour plowing. Irrigation increases crop yields by about 200%, so more land must be irrigated to increase production efficiency, but this uses great quantities of water. More efficient methods must be utilized to prevent water shortages, as only 45% of irrigation water is actually absorbed by plants. Drip irrigation and other efficient delivery systems, better water distribution systems, improved control systems, and raising crops suited to the climate and soil will aid in this endeavor. Excessive or continual irrigation leads to salinization and waterlogging of the soil, which will diminish or destroy its agricultural capacity.

b. Raising the crop yield on current agricultural land, as most land is not producing yields even close to the maximum possible (in part because modern technologies are not used). If the gap between current and potential yield could be bridged, the production of soybeans could be increased by 64%, that of peanuts by 208%, pulses by 472%, and cereals by 170% over a period of several years. The theoretical maximum yield for cereals is 13.4 tons per hectare, but the average cereal yield (1992-1994) was 2.77 tons per hectare – not even close to this figure (Goklany, 1998). There are regional inequities as well. Yields tend to be much lower in the tropical developing countries with large, growing human populations. For instance, in Subsaharan Africa, yields of cereal grains are only one-third of the cereal yield in the northern hemisphere. Increasing yields can raise income for marginal agriculturalists and reduce dependence upon destructive slash-and-burn agricultural methods. This may be done by improving tillage methods to preserve soils and nutrients, which will be more beneficial than removing rain forest to open more agricultural land. Other techniques might include soil testing to determine soil chemistry profiles, crop rotation, nutrient and water management, terracing, instituting appropriate tillage methods for the soil/terrain, crop diversification, and interspersing crops with trees. These methods could reverse the nutrient depletion characteristic of so many cultivated soils in tropical areas. To increase productivity, one must also reduce losses from disease and pests, both during growth periods and after harvest (currently an average of 42% of crop yields is lost to these agents [Goklany, 1998]). Pest and disease-resistant varieties, better storage facilities and improved transportation could help in this, as well as the development of new high-yield crop varieties, suitable to local weather and soil conditions. Except for the “green revolution” with rice, less effort has been put into the development and study of tropical crops than temperate ones.

c. Reforming agricultural practices to be less harmful to forests and forest regeneration: Among these reforms could be reductions in the use of burning, minimizing the use of toxic chemicals, and using swidden land less intensively by increasing fallow times. Zero tillage agriculture should also be utilized. When the soil is left untilled, organic matter is retained, preserving soil fertility and preventing erosion and runoff. Where the soils contain organic matter, forests can often regenerate.

d. Improving the distribution of agricultural products: Distribution systems are extremely unequal in most tropical countries, and often unreliable. Access to food and other agricultural goods must be increased in terms both of availability (delivery) and affordability.

e. Reduction of the environmental impacts of new technologies. To diminish environmental impacts, agricultural management systems must be devised which are suitable for specific areas and crops. This would allow reduction in artificial inputs, so that fertilizer and pesticide use could be considerably reduced.

f. Reformation of policies relating to water management, allocation, and distribution. For instance, governments will frequently subsidize water use for agriculture, reducing incentives for water conservation. That users pay fairly for water is essential (now, frequently, the poor pay more for water than the rich). Many countries have achieved considerable water conservation by this method (Chile, Jordan, India and others), and it could certainly be applied by most tropical countries.

g. Retention of trees as crops to protect water and soil resources. In southern Malaysia, 60% of the forested area has been kept in forest, while the other lands are used for agricultural purposes (Spears, 1988). How much of this land will remain protected with increasing demand for palm oil and other products is questionable, however.

h. Development of agroforestry projects: Cash crops might be raised in small-scale agroforestry plots. Such crops as avocados, papayas, peppers, palm fruits, mangos and many other local crops are being raised in this way in the Amazon. According to Spears (1988), the need for industrial wood could be provided by tree plantations of approximately 25 million hectares, about 10% of the remaining forest area, but as of the date of the article, only 2.6 million hectares of such plantations had been established. They could preclude the need to remove virgin forest, particularly if they consist of rapidly-growing species. Such projects can act as alternatives to the expansion of agricultural areas.

i. Provision of a system of tropical agricultural research stations and, especially, agricultural extension workers and soil experts to assist local farmers. This is absolutely essential for the success of agricultural reform. If farmers don’t know or understand the methods, nothing can be improved.

j. Provision of governmental guidance and regulation: The “green revolution” was successful and widespread only partly because of the dispersal of information to virtually all rice-growers. In addition, some coercive regulation was undertaken by governing bodies – usually local – in some places. In Bali, for instance, water for irrigation is provided only to those farmers who use the new varieties of rice.

Some of these scenarios require that new technologies be developed, others do not. All of these changes require that economic benefits accrue to farmers to provide them with incentives for using different technologies and methods, and for using them effectively. Economic and scientific aid will be required from international agencies as well as national governmental agencies in order to assure that any changes made are sound, adapted to local conditions, and environmentally safe.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเพิ่มผลผลิตทางการเกษตร จำนวนสิ่งที่ต้องทำได้:อ.ลดอัตราปัจจุบันของการย่อยสลายและการสูญเสียของผลผลิตเนื่องจากการพังทลาย salinization, waterlogging และการลดลงของธาตุอาหาร: เทคโนโลยีสำหรับวัตถุประสงค์เหล่านี้พร้อมใช้งาน แต่ใช้น้อยเนื่องจากค่าใช้จ่าย อย่างไรก็ตาม วิธีหลายเทคโนโลยีไม่ใช่ใช้ปีเกษตรกร (contour ไถ abandonment กำไรพื้นที่เกษตรกรรม ปลูกของลมอุปสรรค fallowing) พังทลายสามารถป้องกันได้ โดยการเลือกพืชที่เหมาะสม การรักษาครอบคลุมพื้นดิน และไถจากระมัดระวัง ชลประทานเพิ่มผลผลิตพืช โดยประมาณ 200% ต้องมีชลประทานที่ดินเพิ่มเติมเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการผลิต แต่นี้ใช้น้ำปริมาณมาก ต้องนำไปใช้ประโยชน์วิธีที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อป้องกันการขาดแคลนน้ำ เป็นเพียง 45% ของน้ำชลประทานจะได้ดูดซึม โดยพืช หยดน้ำชลประทาน และระบบขนส่งที่มีประสิทธิภาพ ระบบกระจายน้ำดีกว่า ควบคุมปรับปรุงระบบ และอื่น ๆ พืชที่เลี้ยงที่เหมาะสมกับสภาพภูมิอากาศ และดินจะช่วยในการแข่งขันนี้ ชลประทานมากเกินไป หรืออย่างต่อเนื่องนำไปสู่ salinization และ waterlogging ของดิน ซึ่งจะลดลง หรือทำลายกำลังของเกษตรb. Raising the crop yield on current agricultural land, as most land is not producing yields even close to the maximum possible (in part because modern technologies are not used). If the gap between current and potential yield could be bridged, the production of soybeans could be increased by 64%, that of peanuts by 208%, pulses by 472%, and cereals by 170% over a period of several years. The theoretical maximum yield for cereals is 13.4 tons per hectare, but the average cereal yield (1992-1994) was 2.77 tons per hectare – not even close to this figure (Goklany, 1998). There are regional inequities as well. Yields tend to be much lower in the tropical developing countries with large, growing human populations. For instance, in Subsaharan Africa, yields of cereal grains are only one-third of the cereal yield in the northern hemisphere. Increasing yields can raise income for marginal agriculturalists and reduce dependence upon destructive slash-and-burn agricultural methods. This may be done by improving tillage methods to preserve soils and nutrients, which will be more beneficial than removing rain forest to open more agricultural land. Other techniques might include soil testing to determine soil chemistry profiles, crop rotation, nutrient and water management, terracing, instituting appropriate tillage methods for the soil/terrain, crop diversification, and interspersing crops with trees. These methods could reverse the nutrient depletion characteristic of so many cultivated soils in tropical areas. To increase productivity, one must also reduce losses from disease and pests, both during growth periods and after harvest (currently an average of 42% of crop yields is lost to these agents [Goklany, 1998]). Pest and disease-resistant varieties, better storage facilities and improved transportation could help in this, as well as the development of new high-yield crop varieties, suitable to local weather and soil conditions. Except for the “green revolution” with rice, less effort has been put into the development and study of tropical crops than temperate ones.c. Reforming agricultural practices to be less harmful to forests and forest regeneration: Among these reforms could be reductions in the use of burning, minimizing the use of toxic chemicals, and using swidden land less intensively by increasing fallow times. Zero tillage agriculture should also be utilized. When the soil is left untilled, organic matter is retained, preserving soil fertility and preventing erosion and runoff. Where the soils contain organic matter, forests can often regenerate.d. Improving the distribution of agricultural products: Distribution systems are extremely unequal in most tropical countries, and often unreliable. Access to food and other agricultural goods must be increased in terms both of availability (delivery) and affordability.e. Reduction of the environmental impacts of new technologies. To diminish environmental impacts, agricultural management systems must be devised which are suitable for specific areas and crops. This would allow reduction in artificial inputs, so that fertilizer and pesticide use could be considerably reduced.f. Reformation of policies relating to water management, allocation, and distribution. For instance, governments will frequently subsidize water use for agriculture, reducing incentives for water conservation. That users pay fairly for water is essential (now, frequently, the poor pay more for water than the rich). Many countries have achieved considerable water conservation by this method (Chile, Jordan, India and others), and it could certainly be applied by most tropical countries.g. Retention of trees as crops to protect water and soil resources. In southern Malaysia, 60% of the forested area has been kept in forest, while the other lands are used for agricultural purposes (Spears, 1988). How much of this land will remain protected with increasing demand for palm oil and other products is questionable, however.h. Development of agroforestry projects: Cash crops might be raised in small-scale agroforestry plots. Such crops as avocados, papayas, peppers, palm fruits, mangos and many other local crops are being raised in this way in the Amazon. According to Spears (1988), the need for industrial wood could be provided by tree plantations of approximately 25 million hectares, about 10% of the remaining forest area, but as of the date of the article, only 2.6 million hectares of such plantations had been established. They could preclude the need to remove virgin forest, particularly if they consist of rapidly-growing species. Such projects can act as alternatives to the expansion of agricultural areas.i. Provision of a system of tropical agricultural research stations and, especially, agricultural extension workers and soil experts to assist local farmers. This is absolutely essential for the success of agricultural reform. If farmers don’t know or understand the methods, nothing can be improved.j. Provision of governmental guidance and regulation: The “green revolution” was successful and widespread only partly because of the dispersal of information to virtually all rice-growers. In addition, some coercive regulation was undertaken by governing bodies – usually local – in some places. In Bali, for instance, water for irrigation is provided only to those farmers who use the new varieties of rice.
Some of these scenarios require that new technologies be developed, others do not. All of these changes require that economic benefits accrue to farmers to provide them with incentives for using different technologies and methods, and for using them effectively. Economic and scientific aid will be required from international agencies as well as national governmental agencies in order to assure that any changes made are sound, adapted to local conditions, and environmentally safe.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเพิ่มผลผลิตทางการเกษตร จำนวนของสิ่งที่ต้องทำ :

1 . การลด ปัจจุบันอัตราการสลายตัวและการสูญเสียผลผลิตการเกษตร เนื่องจากการกัดเซาะของน้ำขัง และธาตุอาหารกลุ่มดาวยีราฟ , เทคโนโลยีสำหรับวัตถุประสงค์เหล่านี้จะพร้อมใช้งาน แต่จะใช้น้อยเพราะค่าใช้จ่าย อย่างไรก็ตามหลายวิธีการทางเทคโนโลยีที่ไม่ได้ใช้ปีโดยเกษตรกร ( contour ไถที่ดินการเกษตร ส่วนการปลูกอุปสรรคลมจากภาวะ ) การกัดกร่อนที่สามารถป้องกันได้โดยการเลือกอย่างระมัดระวังของพืชที่เหมาะสม การรักษาครอบคลุมพื้นบนดิน และรูปโฉม ไถ . ชลประทานเพิ่มผลผลิตพืชโดยประมาณ 200 %ดังนั้น ที่ดิน ต้องปลูก เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการผลิต แต่ตัวนี้ใช้ดี ปริมาณของน้ำ วิธีการที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นจะต้องใช้เพื่อป้องกันการขาดแคลนน้ำ เป็นเพียงร้อยละ 45 ของน้ำจะดูดซึมโดยพืช น้ำหยดและระบบการจัดส่งที่มีประสิทธิภาพอื่น ๆ ระบบกระจายน้ำที่ดีขึ้น ปรับปรุงระบบการควบคุมและการปลูกพืชที่เหมาะสมกับภูมิอากาศและดินจะช่วยในความพยายามนี้ มากเกินไปหรืออย่างต่อเนื่องและนำไปสู่กลุ่มดาวยีราฟชลประทานน้ำขังในดิน ซึ่งจะลดหรือทำลายขีดความสามารถทางการเกษตร

b . การเพิ่มผลผลิตในปัจจุบันที่ดินเกษตรที่ดินส่วนใหญ่ไม่ใช่การผลิตผลผลิตได้ใกล้เคียงกับที่เป็นไปได้สูงสุด ( ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเทคโนโลยีสมัยใหม่จะไม่ใช้ ) ถ้าช่องว่างระหว่างผลผลิตในปัจจุบันและศักยภาพสามารถ bridged , การผลิตถั่วเหลืองจะเพิ่มขึ้น 64 , ถั่วลิสงโดย 208 % , พัลส์โดย 472 เปอร์เซ็นต์และธัญญาหาร 170 % ระยะเวลาหลายปี ผลผลิตสูงสุดทางทฤษฎีสำหรับธัญพืช 134 ตันต่อไร่ แต่ผลผลิตเฉลี่ยของข้าว ( 1992-1994 ) คือ 2.77 ตันต่อเฮกตาร์ และไม่ได้ใกล้เคียงกับรูปนี้ ( goklany , 1998 ) มีไบกอนในภูมิภาคเช่นกัน ผลผลิตมีแนวโน้มที่จะลดลงมากในเขตร้อนของประเทศกำลังพัฒนาที่มีขนาดใหญ่ที่เติบโตของประชากรมนุษย์ ตัวอย่างเช่นใน subsaharan แอฟริกาผลผลิตธัญพืชเป็นเพียงหนึ่งในสามของผลผลิตธัญพืชในซีกโลกเหนือ เพิ่มผลผลิต สามารถสร้างรายได้ให้เกษตรกร และลดการพึ่งพาโดยการตัดและเผาทำลายด้วยวิธีเกษตร นี้อาจจะทำโดยการปรับปรุงวิธีการไถพรวนเพื่ออนุรักษ์ดินและธาตุอาหาร ซึ่งจะเป็นประโยชน์กว่าเอาฝนป่าเพื่อเปิดพื้นที่การเกษตรมากกว่าเทคนิคอื่น ๆอาจรวมถึงทดสอบดินเพื่อตรวจสอบประวัติ , เคมีของดินการปลูกพืชหมุนเวียน ธาตุอาหารและการจัดการ terracing น้ำ จัดระบบวิธีการไถพรวนที่เหมาะสมสำหรับดิน / ภูมิประเทศอักๆ และ interspersing พืชต้นไม้ วิธีการเหล่านี้อาจจะสามารถกลับพร่องสารอาหารคุณลักษณะของดินในพื้นที่ปลูกมากในเขตร้อนชื้น เพื่อเพิ่มผลผลิตหนึ่งยังต้องลดความเสียหายจากโรคและแมลง ทั้งในช่วงการเจริญเติบโตและหลังการเก็บเกี่ยว ( ปัจจุบันเฉลี่ยประมาณ 42 % ของผลผลิตจะหายไป ตัวแทนเหล่านี้ goklany [ 1998 ] ) พันธุ์ต้านทานโรคและแมลงได้ดี กระเป๋าเครื่อง และการขนส่งจะช่วยในเรื่องนี้ รวมทั้ง การพัฒนาพันธุ์พืชใหม่สูงเหมาะกับสภาพอากาศท้องถิ่นและสภาพดิน ยกเว้น " การปฏิวัติเขียว " ข้าวกับความพยายามน้อยได้ถูกใส่เข้าไปในการพัฒนาและศึกษาพืชเขตร้อนกว่าพอสมควร . .

C . ปฏิรูปเกษตรจะน้อยกว่าเป็นอันตรายต่อป่าไม้และป่าฟื้นฟูในการปฏิรูปเหล่านี้อาจจะลดลงในการใช้เผาไหม้ ลดการใช้สารเคมีที่เป็นพิษ