Before the 1990s, Standard & Poor’s

Before the 1990s, Standard & Poor’s rated only a dozen sovereigns, almost all of them at the top
(AAA) rating category. Similarly, Moody’s had rated only 11 countries up to 1980, and they
were all in the investment grade range. This means that there is a fairly short experience in
observing the evolution of sovereign ratings, especially compared with the century-long
corporate ratings (Moody’s, 2003). Prior to the 1990s, the only “ratings” data available for
emerging economies are those assigned by publications such as Institutional Investor, and
Euromoney. In contrast to the credit rating agencies these are financial publications that have
rated sovereigns on the basis of surveys of investors and analysts. Although these ratings are
expressed on a scale that is broadly consistent with that of the credit rating agencies, it is
noteworthy that these are merely survey measures, while the rating agencies provide a
professional service to bond issuers and their ratings are a factor in investment mandates and
capital requirements.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก่อนปี 1990 มาตรฐานและแย่ของคะแนนเฉพาะโหล sovereigns เกือบทั้งหมดของพวกเขาที่ด้านบนประเภทการจัดอันดับ (AAA) ในทำนองเดียวกัน ดี้ส์มีคะแนนเพียง 11 ประเทศถึง 1980 และพวกเขามีทั้งหมดในช่วงเกรดลงทุน หมายความ ว่า มีประสบการณ์ที่ค่อนข้างสั้นสังเกตวิวัฒนาการของอธิปไตย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับศตวรรษยาวนานบริษัทจัดอันดับ (ดี้ส์ 2003) ก่อนปี 1990 ข้อมูลเฉพาะ "จัดอันดับ" สำหรับประเทศเกิดใหม่อาจจะถูกกำหนด โดยสิ่งพิมพ์เช่นนักลงทุนสถาบัน และรับ ตรงข้ามหน่วยงานจัดอันดับเครดิต เหล่านี้เป็นสิ่งพิมพ์ทางการเงินที่มีคะแนน sovereigns โดยใช้แบบสำรวจของนักลงทุนและนักวิเคราะห์ ถึงแม้ว่าจะจัดอันดับเหล่านี้แสดงบนมาตราส่วนที่สอดคล้องกับที่หน่วยงานจัดอันดับเครดิตอย่างกว้างขวาง เป็นสำคัญเหล่านี้เป็นเพียงสำรวจมาตรการ ในขณะที่หน่วยงานจัดอันดับให้เป็นบริการผู้ออกตราสารหนี้และการจัดอันดับเป็นตัวคูณในเอกสารการลงทุน และต้องมีทุน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ก่อนที่ปี 1990 ที่สแตนดาร์ดแอนด์พัวร์จัดอันดับเพียงกษัตริย์โหลเกือบทั้งหมดของพวกเขาที่ด้านบน
(AAA) ประเภทคะแนน ในทำนองเดียวกันมูดี้ส์ได้จัดอันดับเพียง 11 ประเทศได้ถึงปี 1980
และพวกเขาทุกคนที่อยู่ในช่วงชั้นประถมศึกษาปีการลงทุน ซึ่งหมายความว่ามีเป็นประสบการณ์ที่ค่อนข้างสั้นในการสังเกตวิวัฒนาการของการจัดอันดับอธิปไตยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับศตวรรษที่ยาวการจัดอันดับขององค์กร(มูดี้ส์, 2003) ก่อนที่จะปี 1990 เพียง "การจัดอันดับ" ข้อมูลที่มีอยู่สำหรับประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่เป็นผู้ที่ได้รับมอบหมายจากสิ่งพิมพ์เช่นนักลงทุนสถาบันและEuromoney ในทางตรงกันข้ามกับหน่วยงานการจัดอันดับเครดิตเหล่านี้เป็นสิ่งพิมพ์ทางการเงินที่มีการจัดอันดับเหรียญทองบนพื้นฐานของการสำรวจของนักลงทุนและนักวิเคราะห์ แม้ว่าการจัดอันดับเหล่านี้จะแสดงในระดับที่กว้างสอดคล้องกับการที่หน่วยงานจัดอันดับเครดิตนี้ก็เป็นที่น่าสังเกตว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงมาตรการการสำรวจในขณะที่หน่วยงานที่ประเมินให้บริการระดับมืออาชีพที่จะผูกพันผู้ออกตราสารหนี้และการให้คะแนนของพวกเขาจะเป็นปัจจัยในเอกสารการลงทุนและความต้องการเงินทุน