Pueri ConfractumLyonaSummary:The mo

Pueri Confractum
Lyona

Summary:

The months wore on, a blur of cities and fake names, and Dahlia took a liking to Rome. Not surprising to Jason, they settled here for a year. They visited the colosseum one day. Learned of the slaves - their lives worthless - going to die at the will of their masters and she clung too tightly to him the rest of the tour, tight enough to bruise and he clutched back just as hard.
Notes:

(See the end of the work for notes.)

Work Text:

She showed up on his doorstep one night, drenched from the rain outside, her hair way longer than he remembered and her skin pale and ashy, clad in seemingly lifted clothes, all mens and all four or five sizes too big. Huge dark circles under those big blue eyes. She was a mess, but there was no doubt it was her. She had a white streak in her hair that matched his, and it was right around realizing that that Jason snapped out of it and pulled her inside by her massive coat. He didn't realize he was hugging her until he felt her shivering form against his chest. Quickly, he took her coat and threw it unceremoniously onto the floor before sitting her down on his couch and - ever trained with Bruce's paranoia - bolted the lock on the door of his glorified hell hole and drew the blinds closed, regardless of the pitch black night. He didn't address her for a few minutes, setting a coke down in front of her on the table before going to find her clean clothes. She held it with boney fingers until he returned with a pair of sweats and one of his favorite t-shirts. She took the clothes and he took back the soda, popping it open for her wordlessly. She undressed immediately, paying him no mind, he looked away none the less. She peeled off the too-large sweatshirt and it was then he noticed her new breasts, which would've been - in a different situation - awesome. However, coupled with the massive, offensive scar between them, all they did was shock Jason into realizing just how long Bruce's daughter had been…gone for. Six and a half years. Holy shit. She said nothing when he handed her back the soda.

The first week there were no words, Jason sometimes held one-sided conversations with her and would occasionally get a small response on a good day - widened eyes, a blink, a sigh - and others she would lie in his bed and gaze out at the city lights.

After the second week, Jason knew he couldn't keep her boarded up in Gotham, forever terrified the Big Man would come crashing through his window. He'd asked her if she wanted Bruce - thinking, she should be with her dad, he can afford therapists, doctors, she should be with him and Dickie and Alfred - she'd looked so horrified that Jason never suggested it again. Knew he should, but some sense of loyalty - some sense of understanding - forbade him from doing so. He'd gotten it all together quickly enough, fake passports with names that earned him a twitch of her lips, clothes that would help disguise her well enough. Enough money wired when they got there, a few hideouts ready. They'd go to Europe, he decided, first to London, then to Paris maybe, or Athens. Anywhere, really.

He was officially dropping of the map, he was going to make her better, like Talia had for him. Somedays he wondered if Talia was the one who sent her to his doorstep, but he never asked. Didn't plan to. It wouldn't make sense, because Talia fucking killed her own little girl in the first place. It wouldn't make sense, but Dahlia's here and so is he and they should be in the ground and they're not, and that doesn't make any goddamn sense because the last time Jason checked, the earth is two tiny caskets short. But nothing in their world has ever made sense. Jason doesn't believe in a lot of things, doesn't believe God sent her to him - because holy shit, what kind of God would send her back like this - but he truly, truly believes the littlest Robin was meant to find her way to him. Because in a world where little girls in bright yellow capes are getting killed by their mommies and brought back for a second shot, Jason doesn't think it's so crazy that a little pseudo-sister found her way to the one person who gets what it feels like to fucking die and get brought back to a life that's not even kind of how you left it.

The months wore on, a blur of cities and fake names, and Dahlia took a liking to Rome. Not surprising to Jason, they settled here for a year. They visited the colosseum one day. Learned of the slaves going to die at the will of their masters and she clung too tightly to him the rest of the tour, tight enough to bruise and he clutched back just as hard. On a mere whim, they'd meet their end. They fucked for the first time, after. On the terrace of their small apartment, underneath the night sky. He expected it to be rough, with screaming, but it was soft and tender, she pressed her face to his shoulder and after he kissed her hair and held her too close and pretended not to notice when she pressed her face to his neck to hide her angry tears.

Their second year, she'd gotten better and worse in different ways. She talked now, more than she did even before it'd happened. Her skin was darkened by the sun and now she looked so much like Talia it frightened him. But the way she rolled her eyes made him laugh at how 'Bruce' it was. But he tried not to think about them, focusing on this girl that his whole world gravitated around without his consent.

She was beautiful - a woman - he couldn't call her a girl anymore. Her good days were great, full of laughter and Bruce-like eye rolls and bright smiles or small, dry smirks. Her bad days were erratic, at times he'd find her silently marveling at the massive scar in the juncture between her breasts until Jason shook her out of it, distracted her - kissed her, hit her, fucked her anything to bring the light back into her eyes - other days she'd leave their apartment to fight petty criminals in a tightly drawn scarf covering her face. She'd laugh at the blood on her clothes and kiss him roughly with a too-bright smile on her face, her eyes too wide and too dark. It aroused something dark in him, and remembers when Bruce came to him, asking for this dark miracle.

This is what he got, a beautiful, dark miracle. With more laughter, yes, but more darkness than what she'd left them with. She's not Pit mad, he swears, he promises. Because if she is, so is he. He might not remember how he's here, but he hasn't ruled out that yet. And maybe that's why they work, why they're happier than they've ever been because maybe they're both crazy and together is the only time the rage stops.

The days when she'd leave, she'd laugh into the night, the criminals would ask who she was. She'd scream and laugh into the night as she listed off the names "the Joker" she'd say when she was angry with him, "Catwoman," sometimes, she only ever said "Nightwing" or "Batman" when she was feeling especially dangerous, only to people who wouldn't be believed. Never did she say "Robin" not ever. They never talked about Bruce, or Dick or Tim or Alfred. They don't talk about the red-headed girl in the Robin costume running around Gotham. That part of them, now, was as dead and buried as they should've been. They were happy here, their own form of happiness. Their own world, away from everything else just the two of them gravitating around each other like there was nothing else. Reality only slipped in those nights when they remembered that no, there were other things out there.

A year later, they found themselves growing restless. They found themselves unconsciously gravitating back to Gotham, like a signal calling them home. Not that they considered Gotham home, not anymore at least. Jason wasn't sure if he thought of Italy as home, he didn't think so. And he found himself thinking, a little love drunk after a long, sex-filled night with her, that she probably was his home now. He had a feeling she felt the same, when her gaze lingered on him a second too long or when she traced a long-familiarized pattern into his bare skin.

They lingered in Germany for several months, then London for a month and change, Dahlia didn't like the rain. Jason would be lying if he said they hadn't domesticated a little. A little 'married', he might've even asked her if the idea wasn't so fucking insane.

Dahlia had brought home a kitten whilst in Rome, instantly taking to the little creature and maybe missing the one she'd left behind before. She brought the kitten back with them to Amsterdam, the only possession she wouldn't leave from their time there. Amsterdam wasn't the same as it had been the first time, with Dahlia - she'd only been sixteen then - in the adjoining room, the night filled with her screams and moans and nameless strangers. He tried to stay out of the hotel room as much as possible, going on long, random runs whenever she stumbled in with some boy or girl. She's changed since then. It warms him to think he did that. There are pieces missing, like him, but he likes to think she kept her important bits. Even gained new things, she smiles, she laughs and he doesn't remember her doing that before.

In Amsterdam again, under silken sheets one night, Dahlia's lithe body draped over his, on arm drawing her close against him, his other hand unconsciously playing with her long, dark strands of hair, he asks the inevitable question,

"Do you want me to bring you home?" Dahlia stilled, but didn't stiffen, still molded against him,

"When I'm better." She murmured into his chest. Jason didn't say a word when she began tracing one of his larger scars on his chest, the source of which he can't remember.

"Okay, D." While she traced his scars, he counted the freckles that decorated her cheekbones, a gift from the summer spent in Greece. He almost didn't want to give her up, it was a selfish thought, but he found himself liking - maybe loving - the idea of the two of them - the broken little dead kids that should've stayed dead, b

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Pueri ConfractumLyonaสรุป:เดือนสวมบน เบลอของเมืองและชื่อปลอม และ Dahlia เอาความชื่นชอบสู่โรม ไม่น่าแปลกใจกับ Jason พวกเขาแล้วที่นี่สำหรับปี ผู้เข้าชมโคลอสเซียมวันหนึ่ง เรียนรู้ของทาส - ชีวิตสามหาว - ไปตายที่ของ ต้นแบบของพวกเขาและเธอพืชแน่นเกินไปเขาส่วนเหลือของทัวร์ แน่นพอที่จะถลอก และเขาคลัตช์กลับยากเป็นเพียงหมายเหตุ:(ดูตอนท้ายของงานบันทึก)ข้อความที่ทำงาน:She showed up on his doorstep one night, drenched from the rain outside, her hair way longer than he remembered and her skin pale and ashy, clad in seemingly lifted clothes, all mens and all four or five sizes too big. Huge dark circles under those big blue eyes. She was a mess, but there was no doubt it was her. She had a white streak in her hair that matched his, and it was right around realizing that that Jason snapped out of it and pulled her inside by her massive coat. He didn't realize he was hugging her until he felt her shivering form against his chest. Quickly, he took her coat and threw it unceremoniously onto the floor before sitting her down on his couch and - ever trained with Bruce's paranoia - bolted the lock on the door of his glorified hell hole and drew the blinds closed, regardless of the pitch black night. He didn't address her for a few minutes, setting a coke down in front of her on the table before going to find her clean clothes. She held it with boney fingers until he returned with a pair of sweats and one of his favorite t-shirts. She took the clothes and he took back the soda, popping it open for her wordlessly. She undressed immediately, paying him no mind, he looked away none the less. She peeled off the too-large sweatshirt and it was then he noticed her new breasts, which would've been - in a different situation - awesome. However, coupled with the massive, offensive scar between them, all they did was shock Jason into realizing just how long Bruce's daughter had been…gone for. Six and a half years. Holy shit. She said nothing when he handed her back the soda.The first week there were no words, Jason sometimes held one-sided conversations with her and would occasionally get a small response on a good day - widened eyes, a blink, a sigh - and others she would lie in his bed and gaze out at the city lights.After the second week, Jason knew he couldn't keep her boarded up in Gotham, forever terrified the Big Man would come crashing through his window. He'd asked her if she wanted Bruce - thinking, she should be with her dad, he can afford therapists, doctors, she should be with him and Dickie and Alfred - she'd looked so horrified that Jason never suggested it again. Knew he should, but some sense of loyalty - some sense of understanding - forbade him from doing so. He'd gotten it all together quickly enough, fake passports with names that earned him a twitch of her lips, clothes that would help disguise her well enough. Enough money wired when they got there, a few hideouts ready. They'd go to Europe, he decided, first to London, then to Paris maybe, or Athens. Anywhere, really.He was officially dropping of the map, he was going to make her better, like Talia had for him. Somedays he wondered if Talia was the one who sent her to his doorstep, but he never asked. Didn't plan to. It wouldn't make sense, because Talia fucking killed her own little girl in the first place. It wouldn't make sense, but Dahlia's here and so is he and they should be in the ground and they're not, and that doesn't make any goddamn sense because the last time Jason checked, the earth is two tiny caskets short. But nothing in their world has ever made sense. Jason doesn't believe in a lot of things, doesn't believe God sent her to him - because holy shit, what kind of God would send her back like this - but he truly, truly believes the littlest Robin was meant to find her way to him. Because in a world where little girls in bright yellow capes are getting killed by their mommies and brought back for a second shot, Jason doesn't think it's so crazy that a little pseudo-sister found her way to the one person who gets what it feels like to fucking die and get brought back to a life that's not even kind of how you left it.
The months wore on, a blur of cities and fake names, and Dahlia took a liking to Rome. Not surprising to Jason, they settled here for a year. They visited the colosseum one day. Learned of the slaves going to die at the will of their masters and she clung too tightly to him the rest of the tour, tight enough to bruise and he clutched back just as hard. On a mere whim, they'd meet their end. They fucked for the first time, after. On the terrace of their small apartment, underneath the night sky. He expected it to be rough, with screaming, but it was soft and tender, she pressed her face to his shoulder and after he kissed her hair and held her too close and pretended not to notice when she pressed her face to his neck to hide her angry tears.

Their second year, she'd gotten better and worse in different ways. She talked now, more than she did even before it'd happened. Her skin was darkened by the sun and now she looked so much like Talia it frightened him. But the way she rolled her eyes made him laugh at how 'Bruce' it was. But he tried not to think about them, focusing on this girl that his whole world gravitated around without his consent.

She was beautiful - a woman - he couldn't call her a girl anymore. Her good days were great, full of laughter and Bruce-like eye rolls and bright smiles or small, dry smirks. Her bad days were erratic, at times he'd find her silently marveling at the massive scar in the juncture between her breasts until Jason shook her out of it, distracted her - kissed her, hit her, fucked her anything to bring the light back into her eyes - other days she'd leave their apartment to fight petty criminals in a tightly drawn scarf covering her face. She'd laugh at the blood on her clothes and kiss him roughly with a too-bright smile on her face, her eyes too wide and too dark. It aroused something dark in him, and remembers when Bruce came to him, asking for this dark miracle.

This is what he got, a beautiful, dark miracle. With more laughter, yes, but more darkness than what she'd left them with. She's not Pit mad, he swears, he promises. Because if she is, so is he. He might not remember how he's here, but he hasn't ruled out that yet. And maybe that's why they work, why they're happier than they've ever been because maybe they're both crazy and together is the only time the rage stops.

The days when she'd leave, she'd laugh into the night, the criminals would ask who she was. She'd scream and laugh into the night as she listed off the names "the Joker" she'd say when she was angry with him, "Catwoman," sometimes, she only ever said "Nightwing" or "Batman" when she was feeling especially dangerous, only to people who wouldn't be believed. Never did she say "Robin" not ever. They never talked about Bruce, or Dick or Tim or Alfred. They don't talk about the red-headed girl in the Robin costume running around Gotham. That part of them, now, was as dead and buried as they should've been. They were happy here, their own form of happiness. Their own world, away from everything else just the two of them gravitating around each other like there was nothing else. Reality only slipped in those nights when they remembered that no, there were other things out there.

A year later, they found themselves growing restless. They found themselves unconsciously gravitating back to Gotham, like a signal calling them home. Not that they considered Gotham home, not anymore at least. Jason wasn't sure if he thought of Italy as home, he didn't think so. And he found himself thinking, a little love drunk after a long, sex-filled night with her, that she probably was his home now. He had a feeling she felt the same, when her gaze lingered on him a second too long or when she traced a long-familiarized pattern into his bare skin.

They lingered in Germany for several months, then London for a month and change, Dahlia didn't like the rain. Jason would be lying if he said they hadn't domesticated a little. A little 'married', he might've even asked her if the idea wasn't so fucking insane.

Dahlia had brought home a kitten whilst in Rome, instantly taking to the little creature and maybe missing the one she'd left behind before. She brought the kitten back with them to Amsterdam, the only possession she wouldn't leave from their time there. Amsterdam wasn't the same as it had been the first time, with Dahlia - she'd only been sixteen then - in the adjoining room, the night filled with her screams and moans and nameless strangers. He tried to stay out of the hotel room as much as possible, going on long, random runs whenever she stumbled in with some boy or girl. She's changed since then. It warms him to think he did that. There are pieces missing, like him, but he likes to think she kept her important bits. Even gained new things, she smiles, she laughs and he doesn't remember her doing that before.

In Amsterdam again, under silken sheets one night, Dahlia's lithe body draped over his, on arm drawing her close against him, his other hand unconsciously playing with her long, dark strands of hair, he asks the inevitable question,

"Do you want me to bring you home?" Dahlia stilled, but didn't stiffen, still molded against him,

"When I'm better." She murmured into his chest. Jason didn't say a word when she began tracing one of his larger scars on his chest, the source of which he can't remember.

"Okay, D." While she traced his scars, he counted the freckles that decorated her cheekbones, a gift from the summer spent in Greece. He almost didn't want to give her up, it was a selfish thought, but he found himself liking - maybe loving - the idea of the two of them - the broken little dead kids that should've stayed dead, b

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Pueri Confractum
Lyona สรุป: เดือนสวมเบลอของเมืองและชื่อปลอมและดอกรักเอาความชื่นชอบไปยังกรุงโรม ไม่น่าแปลกใจที่เจสันพวกเขาตั้งรกรากที่นี่ในปี พวกเขาเข้าเยี่ยมชมโคลีเซียมวันหนึ่ง เรียนรู้จากการเป็นทาส - ชีวิตของพวกเขาไร้ค่า - จะตายที่จะของโทของพวกเขาและเธอก็ยังยึดติดแน่นเกินไปกับเขาส่วนที่เหลือของทัวร์แน่นพอที่จะช้ำและเขากำกลับเพียงอย่างหนัก. หมายเหตุ: (ดูที่ท้ายของ ทำงานสำหรับบันทึก). ทำงานข้อความ: เธอปรากฏตัวขึ้นในบันไดหน้าประตูของเขาในคืนหนึ่งเปียกโชกจากฝนนอกทางผมของเธอนานกว่าที่เขาจำได้และผิวของเธอซีดและตุ่นในชุดเสื้อผ้ายกดูเหมือนบุรุษและทุกสี่หรือ ห้าขนาดใหญ่เกินไป รอยคล้ำใต้ตาขนาดใหญ่สีฟ้าขนาดใหญ่เหล่านั้น เธอเป็นระเบียบ แต่มีข้อสงสัยว่ามันเป็นของเธอ เธอมีริ้วสีขาวในผมของเธอที่ตรงกับของเขาและมันก็ต้องรอบตระหนักว่าที่เจสัน snapped ออกมาจากมันและดึงเธอภายในโดยเสื้อขนาดใหญ่ของเธอ เขาไม่ได้รู้ว่าเขาได้รับการกอดเธอจนเขารู้สึกว่าแบบฟอร์มการสั่นของเธอกับหน้าอกของเขา ได้อย่างรวดเร็วเขาเอาเสื้อของเธอและโยนมันกันเองลงบนพื้นก่อนที่จะนั่งลงกับเธอที่นอนของเขาและ - เคยผ่านการฝึกอบรมที่มีความหวาดระแวงของบรูซ - ปิดล็อคประตูจากหลุมนรกสรรเสริญของเขาและดึงผ้าม่านปิดโดยไม่คำนึงถึงสนามสีดำ กลางคืน เขาไม่ได้อยู่ที่เธอไม่กี่นาที, การตั้งค่าโค้กลงในด้านหน้าของเธอบนโต๊ะก่อนที่จะไปหาเสื้อผ้าที่สะอาดของเธอ เธอถือมันด้วยมือของ Boney จนกว่าเขาจะกลับมาพร้อมกับคู่ของเหงื่อออกและเป็นหนึ่งในเสื้อยืดที่เขาชื่นชอบ เธอเอาเสื้อผ้าและเขาเอากลับโซดา, popping มันเปิดสำหรับเธอคอแข็ง เธอไม่ได้แต่งตัวทันทีจ่ายเงินให้เขาไม่มีใจเขามองออกไปไม่มีน้อย เธอปอกเปลือกออกเสื้อยืดที่มีขนาดใหญ่เกินไปและมันก็แล้วเขาก็สังเกตเห็นหน้าอกของเธอใหม่ซึ่งจะได้รับ - ในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน - น่ากลัว อย่างไรก็ตามควบคู่ไปกับการใหญ่แผลเป็นที่น่ารังเกียจระหว่างพวกเขาทั้งหมดที่พวกเขาไม่ได้เข้าไปในช็อตเจสันตระหนักนานแค่ลูกสาวของบรูซได้รับหายไป ... หกปีครึ่ง อึศักดิ์สิทธิ์ เธอกล่าวว่าไม่มีอะไรเมื่อเขาส่งเธอกลับโซดา. สัปดาห์แรกมีคำพูดที่ไม่มีเจสันจัดขึ้นบางครั้งการสนทนาด้านเดียวกับเธอและบางครั้งก็จะได้รับการตอบสนองที่มีขนาดเล็กในวันที่ดี - ตากว้างพริบ, ถอนหายใจ - และ คนอื่น ๆ เธอจะนอนอยู่บนเตียงของเขาและจ้องมองออกไปที่ไฟเมือง. หลังจากสัปดาห์ที่สองเจสันรู้ว่าเขาไม่สามารถให้เธอขึ้นมาใน Gotham ตลอดกลัวชายร่างใหญ่จะมา crashing ผ่านหน้าต่างของเขา เขาต้องการถามเธอว่าเธอต้องการที่บรูซ - คิดว่าเธอควรจะมีพ่อของเธอเขาสามารถจ่ายบำบัด, แพทย์, เธอควรจะอยู่กับเขาและริชาร์ดและอัลเฟรด - เธอจะมองเพื่อทำให้หวาดกลัวว่าเจสันไม่เคยชี้ให้เห็นอีกครั้ง รู้ว่าเขาควร แต่ความรู้สึกบางอย่างของความจงรักภักดี - ความรู้สึกของความเข้าใจบาง - ห้ามไม่ให้เขาจากการทำเช่นนั้น เขาต้องการอากาศไว้ด้วยกันได้อย่างรวดเร็วพอหนังสือเดินทางปลอมที่มีชื่อที่ทำให้เขาได้รับชักของริมฝีปากของเธอ, เสื้อผ้าที่จะช่วยให้การปลอมตัวของเธอดีพอ สายเงินมากพอที่เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่นไม่กี่ hideouts พร้อม พวกเขาต้องการไปยุโรปเขาตัดสินใจที่แรกที่ลอนดอนแล้วอาจจะไปปารีสหรือเอเธนส์ ทุกที่จริงๆ. เขาได้รับการลดลงอย่างเป็นทางการของแผนที่เขาจะทำให้เธอดีขึ้นเช่นตาเลียมีสำหรับเขา Somedays เขาสงสัยว่าตาเลียเป็นคนหนึ่งที่ส่งเธอไปยังประตูบ้านของเขา แต่เขาไม่เคยถาม ไม่ได้วางแผนที่จะ มันจะไม่ทำให้ความรู้สึกเพราะร่วมเพศตาเลียฆ่าสาวน้อยของเธอเองในสถานที่แรก มันจะไม่ทำให้ความรู้สึก แต่ดอกรักที่นี่และเพื่อให้เป็นเขาและพวกเขาควรจะอยู่ในพื้นดินและพวกเขาไม่ได้และที่ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกใด ๆ Goddamn เพราะครั้งสุดท้ายที่เจสันตรวจสอบแผ่นดินเป็นสองโลงศพเล็ก ๆ สั้น ๆ . แต่ไม่มีอะไรในโลกของพวกเขาได้เคยทำให้ความรู้สึก เจสันไม่เชื่อในสิ่งต่างๆมากมายไม่เชื่อว่าพระเจ้าส่งเธอกับเขา - เพราะอึศักดิ์สิทธิ์ชนิดของพระเจ้าจะส่งเธอกลับมาเช่นนี้ - แต่เขาอย่างแท้จริงอย่างแท้จริงเชื่อว่าโรบินเล็กหมายถึงการหาเธอ วิธีการที่จะให้เขา เพราะในโลกที่สาวน้อยในเสื้อคลุมสีเหลืองสดใสจะได้รับการฆ่าโดย mommies ของพวกเขาและนำกลับมายิงนัดที่สองเจสันไม่ได้คิดว่ามันก็บ้าที่หลอกน้องสาวคนเล็กของเธอพบวิธีการของคนคนหนึ่งที่ได้รับสิ่งที่มัน รู้สึกเหมือนจะตายร่วมเพศและได้รับนำกลับไปใช้ชีวิตที่ไม่ได้ชนิดของวิธีการที่คุณทิ้งมัน. เดือนสวมเบลอของเมืองและชื่อปลอมและดอกรักเอาความชื่นชอบไปยังกรุงโรม ไม่น่าแปลกใจที่เจสันพวกเขาตั้งรกรากที่นี่ในปี พวกเขาเข้าเยี่ยมชมโคลีเซียมวันหนึ่ง เรียนรู้จากการเป็นทาสจะตายในน้ำพระทัยของเจ้านายของพวกเขาและเธอก็ยังยึดติดแน่นเกินไปกับเขาส่วนที่เหลือของทัวร์แน่นพอที่จะช้ำและเขากำกลับเพียงอย่างหนัก ในราชประสงค์เพียงพวกเขาต้องการพบกับจุดสิ้นสุดของพวกเขา พวกเขาระยำเป็นครั้งแรกหลังจากที่ บนระเบียงของอพาร์ทเม้นเล็ก ๆ ของพวกเขาอยู่ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน เขาคาดหวังให้เป็นหยาบกับกรีดร้อง แต่มันก็นุ่มและอ่อนโยนเธอกดใบหน้าของเธอไปที่ไหล่ของเขาและหลังจากที่เขาจูบผมของเธอและกอดเธอใกล้เกินไปและแกล้งทำเป็นไม่ได้ที่จะแจ้งให้ทราบเมื่อเธอกดใบหน้าของเธอที่คอของเขาที่จะซ่อน น้ำตาเธอโกรธ. ปีที่สองของพวกเขาเธอต้องการอากาศที่ดีขึ้นและแย่ลงในรูปแบบที่แตกต่างกัน เธอได้พูดคุยกันตอนนี้มากกว่าที่เธอทำก่อนที่มันจะเกิดขึ้นต้องการ ผิวของเธอได้รับจากดวงอาทิตย์มืดและตอนนี้เธอมองมากเหมือนตาเลียมันกลัวเขา แต่วิธีที่เธอรีดตาของเธอทำให้เขาหัวเราะเยาะว่า 'บรูซ' มันเป็น แต่เขาก็พยายามที่จะไม่คิดเกี่ยวกับพวกเขามุ่งเน้นไปที่ผู้หญิงคนนี้ที่โลกทั้งโลกเขาโน้มรอบโดยไม่ต้องได้รับความยินยอมของเขา. เธอเป็นคนสวย - หญิง - เขาไม่สามารถเรียกเธอว่าหญิงสาวคนหนึ่งอีกต่อไป วันที่ดีของเธอได้ดีที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและม้วนตาบรูซเหมือนและรอยยิ้มที่สดใสหรือเล็ก smirks แห้ง วันที่เลวร้ายของเธออยู่กับร่องกับรอยในเวลาที่เขาต้องการพบเธอประหลาดใจอย่างเงียบ ๆ ที่รอยแผลเป็นขนาดใหญ่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อระหว่างหน้าอกของเธอจนเธอส่ายเจสันออกจากมันฟุ้งซ่านของเธอ - จูบเธอตีเธอระยำอะไรของเธอเพื่อนำแสงกลับ เข้าไปในดวงตาของเธอ - วันอื่น ๆ ที่เธอต้องการออกจากอพาร์ทเม้นของพวกเขาในการต่อสู้กับอาชญากรในผ้าพันคอวาดแน่นครอบคลุมใบหน้าของเธอ เธอจะหัวเราะเยาะเลือดบนเสื้อผ้าของเธอและจูบเขาเกรี้ยวกราดด้วยรอยยิ้มมากเกินไปสดใสบนใบหน้าของเธอดวงตาของเธอกว้างเกินไปและมืดเกินไป มันกระตุ้นความมืดบางสิ่งบางอย่างในตัวเขาและจำได้ว่าเมื่อบรูซมาหาเขาเพื่อขอความมหัศจรรย์มืด. นี่คือสิ่งที่เขาได้รับที่สวยงามมหัศจรรย์มืด ด้วยเสียงหัวเราะมากขึ้นใช่ แต่ความมืดมากกว่าสิ่งที่เธอทิ้งไว้ด้วย เธอไม่ได้บ้าหลุมเขาสาบานว่าเขาสัญญาว่า เพราะถ้าเธอเพื่อให้เขา เขาอาจจะไม่ได้จำได้ว่าเขาอยู่ที่นี่ แต่เขายังไม่ได้ตัดออกไปว่ายัง และบางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่พวกเขาทำงานทำไมพวกเขากำลังมีความสุขกว่าที่พวกเขาเคยเพราะบางทีพวกเขากำลังทั้งบ้าและร่วมกันเป็นครั้งเดียวที่จะหยุดความโกรธ. เมื่อวันที่เธอจะปล่อยให้เธอหัวเราะในเวลากลางคืน อาชญากรจะถามว่าเธอเป็นใคร เธอกรีดร้องและหัวเราะในเวลากลางคืนขณะที่เธอออกจดทะเบียนชื่อ "โจ๊กเกอร์" เธอจะบอกว่าเมื่อเธอโกรธกับเขา "แคทวูแมน" บางครั้งเธอเท่านั้นที่เคยกล่าวว่า "ไนท์วิงค์" หรือ "แบทแมน" เมื่อเธอเป็น ความรู้สึกที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉพาะกับคนที่จะไม่เชื่อ เธอไม่เคยพูดว่า "โรบิน" ไม่เคย พวกเขาไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับบรูซหรือดิ๊กหรือทิมหรืออัลเฟรด พวกเขาไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับสาวสีแดงมุ่งหน้าไปในเครื่องแต่งกายของโรบินวิ่งไปรอบ ๆ Gotham ส่วนหนึ่งของพวกเขาว่าตอนนี้เป็นตายและฝังที่พวกเขาควรจะได้รับ พวกเขามีความสุขที่นี่ในรูปแบบของตัวเองมีความสุข โลกของตัวเองออกไปจากทุกอย่างอื่นเพียงสองของพวกเขา gravitating รอบกันและกันเหมือนมีอะไรอย่างอื่น ความจริงเท่านั้นที่เล็ดรอดในคืนเหล่านั้นเมื่อพวกเขาจำได้ว่าไม่มีมีสิ่งอื่น ๆ ออกมี. ปีต่อมาพวกเขาพบว่าตัวเองเจริญเติบโตกระสับกระส่าย พวกเขาพบว่าตัวเองไม่รู้ตัว gravitating กลับไป Gotham เช่นสัญญาณเรียกพวกเขากลับบ้าน ไม่ว่าพวกเขาคิดว่าบ้าน Gotham ไม่อีกต่อไปอย่างน้อย เจสันไม่แน่ใจว่าเขาคิดว่าอิตาลีเป็นบ้านเขาไม่ได้คิดอย่างนั้น และเขาก็พบว่าตัวเองคิดว่าความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังจากที่เมายาวคืนมีเซ็กซ์ที่เต็มไปด้วยกับเธอว่าเธออาจจะเป็นที่บ้านของเขาในขณะนี้ เขามีความรู้สึกที่เธอรู้สึกเดียวกันเมื่อจ้องมองเธออ้อยอิ่งกับเขาเป็นครั้งที่สองยาวเกินไปหรือเมื่อเธอสืบรูปแบบยาวช่วยเหลือเข้าสู่ผิวเปลือยของเขา. พวกเขาอ้อยอิ่งในประเทศเยอรมนีเป็นเวลาหลายเดือนแล้วลอนดอนเดือนและการเปลี่ยนแปลงดอกรัก ไม่ชอบฝน เจสันจะได้รับการโกหกถ้าเขากล่าวว่าพวกเขาไม่ได้โดดเด่นน้อย น้อย 'แต่งงาน' เขาอาจได้แม้กระทั่งถามเธอว่าความคิดที่ไม่ได้ร่วมเพศดังนั้นบ้า. ดอกรักได้นำลูกแมวที่บ้านในขณะที่ในกรุงโรม, ทันทีไปยังสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ และอาจจะหายไปหนึ่งที่เธอต้องการออกจากที่อยู่เบื้องหลังก่อน . เธอนำลูกแมวกลับมาพร้อมกับพวกเขาไปยังอัมสเตอร์ดัมครอบครองเดียวที่เธอจะไม่ออกจากเวลาของพวกเขามี อัมสเตอร์ดัมไม่ได้เป็นคนเดียวกับที่เคยเป็นมาเป็นครั้งแรกที่มีดอกรัก - เธอต้องการเพียงสิบหกแล้ว - ในห้องที่อยู่ติดกันในคืนที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและครวญครางและคนแปลกหน้าของเธอนิรนาม เขาพยายามที่จะพักออกจากห้องพักที่โรงแรมมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ที่เกิดขึ้นนานวิ่งสุ่มเมื่อใดก็ตามที่เธอสะดุดกับเด็กผู้ชายในบางส่วนหรือสาว เธอเปลี่ยนแปลงตั้งแต่นั้น มันอุ่นให้เขาคิดว่าเขาทำอย่างนั้น มีชิ้นส่วนที่ขาดหายไปเป็นเหมือนเขา แต่เขาชอบที่จะคิดว่าเธอเก็บไว้บิตที่สำคัญของเธอ แม้จะได้รับสิ่งใหม่ ๆ รอยยิ้มเธอเธอหัวเราะและเขาจำไม่ได้ว่าเธอทำว่าก่อน. ในอัมสเตอร์ดัมอีกครั้งภายใต้แผ่นไหมในคืนหนึ่งของร่างกายอ่อนของดอกรักพาดเขาวาดภาพบนแขนของเธออย่างใกล้ชิดกับเขามืออื่น ๆ ของเขาโดยไม่รู้ตัว เล่นกับความยาวของเธอเส้นมืดของผมเขาถามคำถามที่หลีกเลี่ยงไม่ได้"คุณต้องการให้ฉันที่จะนำคุณบ้าน?" ดอกรักนิ่ง แต่ไม่แข็งแม่พิมพ์ยังกับเขา"เมื่อฉันดีกว่า." เธอบ่นเข้าไปในหน้าอกของเขา เจสันไม่ได้พูดคำว่าเมื่อเธอเริ่มติดตามหนึ่งของรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ของเขาบนหน้าอกของเขาแหล่งที่มาของการที่เขาจำไม่ได้. "โอเคดี" ในขณะที่เธอตรวจสอบรอยแผลเป็นของเขาเขานับฝ้ากระที่ได้รับการตกแต่งโหนกแก้มของเธอที่ระลึกจากฤดูร้อนที่ใช้ในกรีซ เขาเกือบจะไม่ได้ต้องการที่จะให้เธอขึ้นมันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว แต่เขาพบว่าตัวเองชอบ - บางทีความรัก - ความคิดของพวกเขาทั้งสอง - เด็กตายเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ควรจะได้อยู่ตายข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

pueri confractum
lyona

สรุป :

เดือนสวมบน , เบลอของชื่อเมืองและปลอม และ รักเร่ก็ชอบโรม ไม่น่าแปลกใจกับเจสัน พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลา 1 ปี พวกเขาเยี่ยมชมโคลอสเซียม วันเดียว เรียนรู้จากทาส - ชีวิตที่ไร้ค่า - จะตายจะของโทของพวกเขาและเธอยึดติดแน่นเกินไปเขาส่วนที่เหลือของทัวร์แน่นพอช้ำ เขากุมกลับมายาก .
หมายเหตุ :

( เห็นตอนท้ายของงานบันทึก )

งานข้อความ :

เธอโผล่มาหน้าประตู คืนวันหนึ่ง เปียกปอนจากฝนข้างนอก ผมของเธอมานานกว่าเขาจำได้และผิวซีดและซีดของเธอ เกราะในยกที่ดูเหมือนเสื้อผ้าบุรุษและสี่หรือห้าขนาดใหญ่เกินไป ใหญ่คล้ำใต้ดวงตาสีฟ้านั้น เธอกำลังยุ่งแต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเธอ เธอมีริ้วขาว ผมของเธอที่ตรงกับของเขา และมันก็อยู่แถวๆ รู้ตัวว่า เจสัน ตะคอกออกมาและดึงเธอข้างในเสื้อของเธอมาก เขาไม่คิดว่าเขาจะกอดเธอจนเธอตัวสั่น เขารู้สึกรูปกับหน้าอกของเขา เร็วเข้า