Long ago there lived in a small fis

Long ago there lived in a small fishing village by the southern shores of Japan a young fisherman named Urashima Taro.

One bright day while he was walking along the seashore with his fishing pole, Taro saw a group of children jumping and running about. All of the children seemed very excited. They were shouting with glee and seemed to be standing over some object lying on the beach. When Taro came nearer to the children, he saw that they were tormenting a little turtle. They threw stones at it, and then each one took his turn kicking the poor turtle.

Taro felt great sympathy for the unfortunate turtle. He turned to the children and said, "Please don't be cruel to the little turtle. You should be kind to animals. If you will set the turtle free, I will give each of you some money."

So Taro bought the turtle's freedom from the thoughtless children. Then he took it to the water's edge and set it free. Soon the turtle disappeared into the blue waves and in a moment Taro could see it no more.

After a few days Taro again went fishing by the seashore. He cast his line into the water and, as he did so, he was surprised to see a big turtle appear from out of the waves.

The huge turtle approached Taro and said, "Hello, Taro-san! Don't you remember me?"

Taro stared at the turtle, and to his great surprise he saw that it was the same turtle whose life he had saved by rescuing it from the naughty children a few days before. But now the turtle was very large and looked very old.

Smiling at Taro, the turtle continued, "Thank you very much for your kindness to me the other day. You rescued me from those bad children. I wish to reward you for your kindness. If you wish to go, I will take you to the Coral Palace. It is a beautiful palace in the middle of a kingdom down under the sea. Please get on my back, Taro. Then we will begin our journey."

Taro was delighted with the invitation from the turtle. He jumped on the hard-shell back, and they started for the Coral Palace.

Into the depths of the blue sea they plunged. It was the first time Taro had been so far under the water, and it was probably the first time anyone had lived to see the bottom of the ocean.

The bottom of the ocean was a beautiful sight to Taro. For a minute he just blinked his eyes, for he could not believe what he saw. Strange and pretty grasses and trees grew on the bottom of the sea. They swirled and waved with the gentle current of the water. Glistening red, blue, and yellow fish of all sizes and shapes swam everywhere. Schools of tiny fish played among the pink and blue coral. Funny little sea horses fled from the larger fish. The shining coral reflected glittering shafts of light in every direction. Everything was like a dream. It was most beautiful and quiet.

The turtle was a swift swimmer, and soon Taro saw the gates of the Coral Palace in the distance.

At the palace, the queen awaited Taro. The queen was named Otohime, and she was delicate and sweet- looking. Otohime wore a long, white robe, and on her head rested a golden crown sparkling with many diamonds and pearls. As she moved, her skirt, which was covered with hundreds of pink shells, swayed and gleamed in the water. Each shell was like a twinkling star.

Behind Otohime stood twenty maids in waiting. Each wore a different-colored dress, and in their hair they had interwoven green seaweed.

With a smile on her tender face, Otohime spoke in a soft voice to Taro. "Welcome, Taro-san! It was so kind of you to have rescued my loyal turtle. All the inhabitants of my kingdom wish to reward you by entertaining you in my Coral Palace. You will see many strange and wonderful things beneath the sea."

And then she beckoned and said, "Come with me, Taro. We will go into the palace."

Taro followed Otohime, and the charming queen led him through one splendid room after another. Finally they came to a huge room filled with beautiful furniture and treasures. In the center of the room was a great table and it was laden with golden plates, knives, forks, and spoons, crystal glasses, silver trays, and delicate china.

The food upon the table was the strangest and most inviting food Taro had ever seen. Taro had never tasted such delicious dishes, and he did not know any of the names of the strange delicacies.

Otohime was a generous and charming hostess, and she offered Taro one wonderful dish after another.

Then, when Taro could eat no more, he was delighted to see many beautiful fish dance into the banquet hall. They swam before the table where Taro sat with the queen, and after they bowed and shyly smiled at the guest, the fish began to dance to a lovely tune.

Tiny fish swayed, and sunfish tossed their tails. Thousands of gleaming bubbles rose above the dancers. Goldfish danced to a soft waltz, and shafts of light shone on their gleaming gilt scales. It almost looked as if many mirrors were dancing. Then gleaming codfish and trout moved in rhythm to the gay tunes of oysters who clacked their shells open and shut. Off to one side, five small fish danced over the keys of the golden piano. They made a delicate, tinkling tone bubble out. Beside them a sweet rainbow trout stroked the strings of a silver harp. And in the background a group of proud lobsters played their violins while a huge, fat lobster led the musicians. Taro laughed at the lobster leader, for he had thick glasses resting on the end of his nose, and he looked very funny as he conducted the orchestra.

Finally the feast and the entertainment were over. Otohime then showed Taro the treasures of the palace. She had so many treasures, too! She had more silver and gold and pearls than anyone on earth or under the sea.

Taro spent many days at the Coral Palace. Every day was a new experience which ended with a splendid feast and an evening of entertainment. For a while Taro even forgot his friends and parents at home above the sea.

But one day Taro felt a great longing for his own people. Taro did not wish the queen to think him ungrateful for her kindness, but he felt that he must tell her of his desire to return home. By then Taro was very homesick.

So the next time he saw the queen, Taro approached her and said, "Thank you very much for your kindness, little Queen Otohime. I have never spent such happy days before. I love your palace and all your little friends. But now I feel a longing to see my home again. I must say good-by."

Otohime was sorry to hear Taro speak these words. She cried bitterly to think of his leaving her kingdom, and all her little maidservants tried to persuade Taro to remain with them forever.

Taro did not wish to see the queen cry, but he would not change his mind.

The time came for Taro to leave. The big turtle prepared to carry Taro to the land above the sea, and he awaited him at the gates of the palace.

Otohime, brushing away tears like pearls from her eyes, said to Taro, "I am sorry you are leaving my palace, Taro. But I do not wish you to be unhappy. Do not forget me, even though you go back to your own country and people."

Then Otohime showed Taro a jewel-encrusted chest and said, "I wish to give you this as a token of farewell. It will bring great luck to you if you keep it. But one thing you must remember. You must never, never open it. Do not forget my words, Taro-san. It will only bring you luck if you keep it unopened."

Then the queen handed the chest to Taro.

Taro was delighted with his gift and he thanked the queen many times.

Then, holding the precious chest in his hand, Taro got on the turtle's back and amid a swirl of water and bubbles they sped to the surface of the sea.

They reached the beach, and Taro bid good-by to the turtle. Then Taro set out for home.

When he arrived at the gates of his native village, he was surprised to see that everything was changed.

Nothing was the same as before he had gone to the Coral Palace. Not one familiar face remained, and Taro felt like a stranger. Taro asked many people about his old friends, but hardly anyone seemed even to have heard of them. Only one or two old men remembered Taro's friends. These old men had heard their grandfathers speak of them, but that was many, many years ago.

With disappointment and sorrow heavy in his heart, Taro looked for the home where he had once lived. But even that was no longer there, and strange people now lived on the site in a new house. Taro felt very lonely in this strange town where he was but a puzzling stranger to all the inhabitants.

Taro plodded his weary way to the seashore and sat upon a rock where he could see the waves roll in.

Suddenly he remembered the chest the queen had given him. Taro was so lonely he forgot the words of the little queen, and he began to open the chest. When the lid was open, a column of white smoke arose from the chest. The smoke was strange and surrounded Taro. And when the smoke disappeared, Taro had become an old man with hair as white as snow. For Taro had really been under the sea for many years, and now time had caught up with him

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นานมีอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ ตามชายฝั่งภาคใต้ของญี่ปุ่นชาวประมงหนุ่มชื่ออุระชิม่าทาโร่ หนึ่งวันที่สดใสในขณะที่เขาเดินไปตามชายฝั่งทะเลที่ มีเบ็ดของเขา เผือกเห็นกลุ่มเด็กกระโดด และทำงานเกี่ยวกับ ทั้งหมดของเด็กดูเหมือนตื่นเต้นมาก พวกเขาถูก shouting กับกลี และดูเหมือน จะยืนเหนือวัตถุบางนอนบนชายหาด เมื่อเผือกมาใกล้กับเด็ก เขาเห็นว่า พวกเขาได้ tormenting เต่าน้อย พวกเขาโยนหินได้ แล้ว ละเอาเปิดเขาเตะเต่าไม่ดี เผือกรู้สึกเห็นใจมากสำหรับเต่าโชคร้าย เขากลายเป็นเด็ก และกล่าว ว่า "โปรดอย่าได้โหดร้ายกับเต่าน้อย คุณควรเมตตาต่อสัตว์ ถ้าคุณจะตั้งเต่าฟรี จะให้คุณเงินบางอย่าง" ดังนั้น เผือกซื้อเสรีภาพของเต่าจากเด็ก thoughtless แล้วเขาก็พาไปน้ำ และตั้งฟรี เร็ว ๆ นี้เต่าหายเป็นคลื่นสีน้ำเงิน และในขณะเผือกเห็นมันไม่ได้ หลังจากไม่กี่วัน เผือกอีกไปตกปลาตามชายฝั่งทะเล เขาโยนสายของเขาในน้ำ และ ได้ ให้เขาแปลกใจที่เห็นปรากฏ from out of คลื่นเต่าใหญ่ เต่าขนาดใหญ่ประดับเผือก และกล่าว ว่า "สวัสดี ทาโร่ซัง ไม่คุณจำฉันได้ไหม" เผือกจ้องไปที่เต่า และให้เขาประทับใจ เขาเห็นว่า มันเป็นเต่าเหมือนชีวิตเขาบันทึกไว้ โดยการช่วยจากเด็กซนไม่กี่วันก่อน แต่ตอนนี้เต่ามีขนาดใหญ่มาก และดูเก่ามาก ยิ้มที่เผือก เต่าต่อ "ขอบคุณมากครับสำหรับคุณเมตตาให้ฉันในวันอื่น ๆ คุณช่วยฉันจากเด็ก ๆ เหล่านี้ไม่ถูกต้อง ฉันต้องการที่จะตอบคุณในเมตตาของคุณ ถ้าคุณต้องการหา ฉันจะนำคุณไปพาเฮ มันเป็นวังสวยงามกลางอาณาจักรลงใต้ทะเล โปรดได้รับหลัง เผือก แล้วเราจะเริ่มต้นเดินทางของเรา" เผือกมีความสุขใจกับการเชิญจากเต่า เขาไปบนหลัง hard-shell และพวกเขาเริ่มต้นสำหรับพาเฮ เป็นความลึกของทะเลที่ลดลง มันเป็นครั้งแรกที่ทาโร่เคยจนใต้น้ำ และก็คงเป็นครั้งแรกที่ทุกคนมีอยู่ให้ดูด้านล่างของมหาสมุทร ด้านล่างของมหาสมุทรมีภาพสวยงามกับเผือก นาทีเขาเพียงคันนั้นกะพริบตา สำหรับเขาไม่สามารถเชื่อสิ่งที่เขาเห็น แปลก และสวยหญ้าและต้นไม้เติบโตในด้านล่างของทะเล พวกเขา swirled และ waved ด้วยกระแสน้ำอ่อนโยน อันดามันอย่างแท้จริงสีแดง สีน้ำเงิน และสีเหลืองปลาขนาดและรูปทรงทั้งหมดพยายามทุก ฝูงปลาเล็กเล่นสีชมพูและสีฟ้าปะการัง ม้าทะเลน้อยตลกหนีปลาใหญ่ ปะการังส่องสะท้อนดวงเพลาของแสงในทุกทิศทาง ทุกอย่างเป็นเหมือนความฝัน เงียบสงบ และสวยงามที่สุดได้ เต่าบริสุทธิ์รวดเร็ว และเร็ว ๆ นี้ เผือกเห็นประตูพระราชวังปะการังในระยะไกล พาเลส ราชินีที่รอคอยเผือก ราชินีชื่อว่า Otohime และเธออ่อน และหวาน - มอง Otohime สวมเสื้อคลุมยาว ขาว และหัวของเธอคัดสรรมงกุฎทองประกายเพชรและไข่มุกหลาย เป็นเธอถูกย้าย กระโปรงของเธอ ซึ่งถูกปกคลุม ด้วยเปลือกหอยสีชมพูหลายร้อย swayed และ gleamed ในน้ำ เชลล์แต่ละที่เช่นดาววิบวับ เบื้องหลัง Otohime ยืนรอในแม่บ้าน 20 แต่ละสวมเครื่องแต่งกายสีต่าง ๆ และในผมของพวกเขา พวกเขาได้เน้นสาหร่ายสีเขียว มีรอยยิ้มบนใบหน้าชำระเงิน Otohime พูดในเสียงนุ่มกับเผือก "ยินดีต้อนรับ ทาโร่ซัง มันเป็นสิ่งที่คุณได้ช่วยเหลือเต่าของฉันซื่อสัตย์ ประชากรทั้งหมดของราชอาณาจักรของฉันต้องตอบคุณ โดยคุณบันเทิงในพาเฮของฉัน คุณจะเห็นสิ่งแปลก และมหัศจรรย์มากใต้ทะเล" แล้วเธอ beckoned กล่าว ว่า "มากับฉัน เผือก เราจะเข้าวัง" เผือกตาม Otohime และราชินีแห่งนำเขาผ่านห้องสวยงามหลังจากที่อื่น สุดท้าย พวกเขามาถึงห้องพักขนาดใหญ่เต็มไป ด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่สวยงามและสมบัติ ในห้องพักเป็นตารางที่ดี และจะได้รับภาระ กับทองแผ่น มีด ส้อม ช้อน และคริสตัลแก้ว ถาดเงิน จีนอ่อน อาหารตามตารางอาหารแปลกประหลาด และเป็นที่นิยมมากที่สุดที่เคยเห็นเผือกได้ เผือกไม่เคยได้ลิ้มรสอาหารเช่น และเขาไม่รู้ใด ๆ ของชื่ออาหารแปลก Otohime ผู้หญิงใจดี และมีเสน่ห์ และเธอนำเสนอจานดีเผือกหนึ่งหลังจากที่อื่น จากนั้น เมื่อเผือกอาจกินไม่ได้ เขายินดีดูปลาสวยงามมากเต้นในห้องจัดเลี้ยง พวกเขาพยายามก่อนปรับแต่งตารางที่เผือกเสาร์ กับราชินี และหลังจากที่พวกเขาลง และยิ้มที่แขก shyly ปลาเริ่มการเต้นรำการโรงแรม ปลาเล็ก ๆ swayed และแสงอาทิตย์เพราะหางของพวกเขา พันฟองวาวกุหลาบเหนือนักเต้น ปลาเต้นวอลซ์อ่อน และเพลาของ shone บนสเกลนในการวาวแสง มันเกือบจะดูว่ากระจกมากเต้น แล้ว codfish วาวและเทราต์ย้ายในจังหวะเพลงเกย์ของหอยนางรมที่ clacked เปิดของเปลือกหอย และปิด ปิดข้างใดข้างหนึ่ง ปลาขนาดเล็ก 5 เต้นบนคีย์ของเปียโนทอง พวกเขาทำฟองอ่อน tinkling เสียงออก เทราต์สายรุ้งที่หวานแบบขีดสายฮาร์ปเงินข้าง ๆ ลง และเบื้องหลัง กลุ่มของกุ้งก้ามกรามภูมิใจเล่น violins ของพวกเขาในขณะที่นักดนตรีที่นำกุ้งใหญ่ ไขมัน เผือกหัวเราะที่นำกุ้ง เขาแก้วหนาวางตัวบนปลายจมูกของเขา และเขาดูตลกมากเขาดำเนินการวงออเคสตร้า สุดท้าย งานเลี้ยงและสถานบันเทิงหลายแห่ง แล้ว Otohime พบเผือกสมบัติพระราชวัง เธอมีสมบัติมาก เกินไป เธอมีเงิน และทอง และไข่มุก มีใครเพิ่มเติม บนดิน หรือ ใต้ทะเล ทาโร่ใช้เวลาหลายวันพาเลสโครัล ทุกวันเป็นประสบการณ์ใหม่ซึ่งสิ้นสุดลงด้วยงานเลี้ยงที่สวยงามยามค่ำคืนของความบันเทิง สำหรับในขณะที่เผือกแม้ลืมเพื่อนของเขาและครอบครัวที่บ้านทะเล แต่วันหนึ่งที่คนของเขาเองคิดดีรู้สึกว่าเผือก เผือกไม่ต้องราชินีเขาคิด ungrateful สำหรับเมตตาเธอ แต่เขารู้สึกว่า เขาต้องบอกเธอความปรารถนาของเขาจะกลับบ้าน แล้ว เผือกไม่มากเมนู ดังนั้นในครั้งถัดไปที่เขาเห็นราชินี เผือกทาบทามเธอ และกล่าว ว่า "ขอบคุณมากครับสำหรับคุณเมตตา Otohime ราชินีน้อย นอกจากนี้ผมไม่เคยได้ใช้วันดังกล่าวมีความสุขก่อน ฉันรักพาคุณและเพื่อนของคุณน้อย แต่ตอน นี้รู้สึกคิดดูบ้านของฉันอีกครั้ง ต้องบอกว่า good-by " Otohime ถูกขอฟังเผือกพูดคำเหล่านี้ เธอร้องพิรี้พิไรการคิดของเขาออกจากอาณาจักรของเธอ และ maidservants ของเธอเล็กน้อยพยายามชักจูงเผือกยังคงอยู่กับพวกเขาตลอดไป เผือกไม่อยากดูร้องควีน แต่เขาจะไม่เปลี่ยนแปลงจิตใจของเขา เวลามาสำหรับเผือกไป เต่าใหญ่เตรียมสืบทอดเผือกสู่ดินแดนทะเล และเขารอคอยเขาที่ประตูพระราชวัง Otohime แปรงเก็บน้ำตาเช่นไข่มุกจากตาของเธอ กล่าวว่า การทาโร่ "ขอโทษคุณจะออกจากวังของฉัน เผือก แต่ไม่มีความสุข อย่าลืมฉัน แม้ว่าคุณกลับไปประเทศของคุณเองและคน" แล้ว Otohime พบว่าเผือกหน้าอกหุ้มห่ออัญมณี และกล่าว ว่า "ฉันต้องการให้คุณนี้เป็นโทเค็นของอำลา มันจะนำโชคดีให้คุณถ้าคุณเก็บไว้ แต่สิ่งหนึ่งที่คุณต้องจำไว้ คุณต้องไม่เคย ไม่เคยเปิด อย่าลืมคำพูดของฉัน ทาโร่ซัง มันเท่านั้นจะทำให้คุณยังโชคดีถ้าคุณให้มัน " แล้ว ราชินีมอบหน้าอกให้เผือก เผือกมีความสุขใจกับของขวัญของเขา และเขาขอบคุณราชินีหลายครั้ง แล้ว หน้าอกล้ำค่าในมือถือ เผือกได้ ด้านหลังของเต่า และ ท่ามกลางการหมุนของน้ำและฟองอากาศจะ sped พื้นผิวของทะเล พวกเขาถึงชายหาด และเผือกประมูล good-by กับเต่า แล้ว เผือกตั้งออกสำหรับบ้าน เมื่อเขามาถึงประตูหมู่บ้านพื้นเมืองของเขา เขาไม่แปลกใจที่เห็นว่า ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลง ไม่ได้เหมือนก่อนที่เขาได้ไปพาเฮ ไม่หนึ่งคุ้นหน้าอยู่ และเผือกรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า เผือกหลายคนที่ถามถึงเพื่อนเก่าของเขา แต่แทบทุกคนดูเหมือนจะได้ยินของพวกเขา คนเก่า แต่จดจำเพื่อนของเผือก คนเก่าเหล่านี้ได้ยินคุณปู่ของพวกเขาพูดภาษาของพวกเขา แต่ที่มีจำนวนมาก หลายปีที่ผ่านมา ด้วยความผิดหวังและความเสียใจหนักใจ เผือกมองหาบ้านที่เขาได้อาศัย แต่ก็ไม่มี และแปลกคนขณะนี้อาศัยอยู่บนไซต์ในบ้านใหม่ เผือกรู้สึกโดดเดี่ยวมากในเมืองนี้แปลกที่เขามีแต่คนแปลกหน้าทำให้งงกับประชากรทั้งหมด เผือก plodded เขาก็จะไปชายทะเล และเสาร์ตามก้อนหินที่เขาเห็นคลื่นที่ม้วนใน ทันใดนั้นเขาจำหน้าอกราชินีมีให้เขา เผือกถูกโดดเดี่ยวดังนั้นเขาลืมคำพูดของราชินีน้อย และเขาได้เริ่มเปิดหน้าอก เมื่อฝาถูกเปิด คอลัมน์ของควันขาวเกิดจากหน้าอก ควันแปลก และล้อมรอบเผือก และเมื่อควันไฟหายไป เผือกกลายเป็น คนที่ มีผมสีขาวที่หิมะ เผือกจริง ๆ ได้ใต้ทะเลหลายปี และตอนนี้ เวลามีหาง มีเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นานมาแล้วมีที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ ชายฝั่งทางตอนใต้ของประเทศญี่ปุ่นชาวประมงหนุ่มที่ชื่อ Urashima เผือก. วันหนึ่งที่สดใสในขณะที่เขากำลังเดินไปตามชายหาดกับเสาประมงของเขาเผือกเห็นกลุ่มเด็กกระโดดและทำงานเกี่ยวกับ ทั้งหมดของเด็กดูเหมือนตื่นเต้นมาก พวกเขาได้ตะโกนด้วยความยินดีและดูเหมือนจะยืนอยู่เหนือวัตถุบางนอนอยู่บนชายหาด เมื่อเผือกมาใกล้กับเด็กเขาเห็นว่าพวกเขาถูกทรมานเต่าน้อย พวกเขาขว้างก้อนหินที่มันและจากนั้นแต่ละคนเอาของเขาเปิดเตะเต่ายากจน. เผือกรู้สึกเห็นใจที่ดีสำหรับเต่าที่โชคร้าย เขาหันไปเด็กและกล่าวว่า "กรุณาอย่าโหดร้ายกับเต่าน้อย. คุณควรจะใจดีกับสัตว์. ถ้าคุณจะตั้งเต่าฟรีผมจะให้แต่ละท่านเงิน." ดังนั้นเผือกซื้อเต่า เป็นอิสระจากความคิดเด็ก จากนั้นเขาก็เอามันไปริมน้ำและตั้งฟรี ในไม่ช้าเต่าหายไปเป็นคลื่นสีฟ้าและในขณะที่เผือกจะได้เห็นมันไม่มาก. หลังจากไม่กี่วันเผือกอีกครั้งโดยไปตกปลาทะเล เขาโยนสายของเขาลงไปในน้ำและในขณะที่เขาทำเช่นนั้นเขารู้สึกประหลาดใจที่จะเห็นเต่าขนาดใหญ่ปรากฏออกมาจากคลื่น. เต่าขนาดใหญ่เดินเข้ามาใกล้เผือกและพูดว่า "สวัสดีเผือกซัง! คุณไม่จำผมได้ " เผือกจ้องที่เต่าและประหลาดใจที่ดีของเขาที่เขาเห็นว่ามันเป็นเต่าที่มีชีวิตเดียวที่เขาได้บันทึกไว้โดยการช่วยเหลือจากเด็กซนไม่กี่วันก่อน แต่ตอนนี้เป็นเต่าขนาดใหญ่มากและมองเก่ามาก. ยิ้มที่เผือกเต่าต่อไปว่า "ขอบคุณมากสำหรับความมีน้ำใจของคุณกับผมในวันอื่น ๆ . คุณช่วยฉันจากเด็กที่ไม่ดีเหล่านั้น. ฉันต้องการที่จะตอบแทนคุณความเมตตาของคุณ . หากคุณต้องการที่จะไปผมจะพาคุณไปยังพระราชวังปะการัง. เป็นพระราชวังที่สวยงามในช่วงกลางของอาณาจักรลงใต้ทะเล. กรุณาได้รับบนหลังของฉันเผือก. แล้วเราจะเริ่มต้นการเดินทางของเรา. " เผือกเป็น ยินดีกับคำเชิญจากเต่า เขากระโดดขึ้นไปบนเปลือกแข็งกลับและพวกเขาเริ่มต้นสำหรับพระราชวังปะการัง. ลงไปในระดับความลึกของน้ำทะเลสีฟ้าที่พวกเขาลดลง มันเป็นครั้งแรกที่ทาโร่ได้รับเพื่อให้ห่างไกลอยู่ใต้น้ำและมันก็อาจจะเป็นครั้งแรกที่ทุกคนมีชีวิตอยู่เพื่อดูด้านล่างของมหาสมุทร. ด้านล่างของมหาสมุทรเป็นภาพที่สวยงามเพื่อเผือก นาทีเขาเพียงแค่กระพริบตาตาของเขาเพราะเขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เขาเห็น หญ้าที่แปลกและสวยและต้นไม้เติบโตที่ด้านล่างของทะเล พวกเขาหมุนวนและโบกมือให้กับปัจจุบันอ่อนโยนของน้ำ วิบวับสีแดง, สีฟ้า, สีเหลืองและปลาทุกขนาดและรูปทรงว่ายน้ำทุกที่ โรงเรียนของปลาเล็ก ๆ เล่นในหมู่สีชมพูและสีฟ้าปะการัง ตลกม้าทะเลน้อยหนีออกมาจากปลาขนาดใหญ่ ปะการังส่องแสงสะท้อนระยิบระยับเพลาของแสงในทุกทิศทุกทาง ทุกอย่างเป็นเหมือนความฝัน มันเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดและเงียบสงบ. เต่าเป็นนักว่ายน้ำรวดเร็วและเร็ว ๆ นี้เผือกเห็นประตูของพระราชวังปะการังในระยะทาง. ที่วัง, พระราชินีที่รอคอยเผือก พระราชินีเป็นชื่อโอโตฮิเมะและเธอก็ละเอียดอ่อนและ SWEET- มอง โอโตฮิเมะสวมยาวเสื้อคลุมสีขาวและบนศีรษะของเธอวางมงกุฎสีทองประกายด้วยเพชรจำนวนมากและไข่มุก ขณะที่เธอย้ายกระโปรงของเธอซึ่งถูกปกคลุมด้วยหลายร้อยของเปลือกหอยสีชมพูประกายและเปี่ยมไปในน้ำ เปลือกแต่ละคนเหมือนดาววาววับ. โอโตฮิเมะยืนอยู่เบื้องหลังยี่สิบสาวใช้ในการรอคอย แต่ละคนสวมชุดสีที่แตกต่างกันและในผมของพวกเขาพวกเขามีสาหร่ายสีเขียวสาน. ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าอ่อนโยนของเธอโอโตฮิเมะพูดในเสียงนุ่มเผือก "ยินดีต้อนรับคุณ, เผือกซัง! มันจึงชนิดของคุณจะได้รับการช่วยเหลือเต่าซื่อสัตย์ของฉัน. ทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในราชอาณาจักรของเราต้องการที่จะตอบแทนคุณโดยความบันเทิงที่คุณในพระราชวังปะการังของฉัน. คุณจะเห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่แปลกและมหัศจรรย์ใต้ท้องทะเล " และแล้วเธอก็กวักมือเรียกว่า "มากับฉัน, เผือก. เราจะไปยังพระราชวัง." เผือกตามโอโตฮิเมะและพระราชินีที่มีเสน่ห์ทำให้เขาผ่านห้องหนึ่งที่ยอดเยี่ยมหลังจากที่อื่น ในที่สุดพวกเขามาถึงห้องพักขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่สวยงามและสมบัติ ในใจกลางของห้องเป็นโต๊ะที่ดีและมันก็เต็มไปด้วยแผ่นทอง, มีด, ส้อม, ช้อน, แก้วคริสตัล, ถาดเงินและประเทศจีนที่ละเอียดอ่อน. อาหารบนโต๊ะเป็นที่แปลกประหลาดและน่าดึงดูดใจมากที่สุดอาหารเผือกเคย เห็น เผือกไม่เคยลิ้มรสอาหารอร่อยดังกล่าวและเขาไม่ได้รู้ใด ๆ ของชื่อของอาหารแปลก. โอโตฮิเมะเป็นเจ้าภาพใจกว้างและมีเสน่ห์และเธอเสนอเผือกหนึ่งจานที่ยอดเยี่ยมหลังจากที่อื่น. จากนั้นเมื่อเผือกได้กินไม่มากเขา มีความยินดีที่จะเห็นการเต้นรำปลาสวยงามหลายแห่งเป็นสถานที่จัดเลี้ยง พวกเขาว่ายน้ำก่อนตารางที่เผือกนั่งอยู่กับพระราชินีและหลังจากที่พวกเขาโค้งคำนับและอายยิ้มให้แขกปลาเริ่มที่จะเต้นรำไปกับการปรับแต่งที่น่ารัก. ปลาเล็ก ๆ เปี่ยมไปและ Sunfish โยนหางของพวกเขา หลายพันฟองแพรวเพิ่มขึ้นดังกล่าวข้างต้นนักเต้น ปลาทองเต้นวอลทซ์นุ่มและเพลาของแสงส่องทองแพรวของพวกเขาเครื่องชั่งน้ำหนัก มันเกือบจะดูเหมือนว่าหลายคนกำลังเต้นรำกระจก จากนั้นแพรวปลาคอดและปลาเทราท์ย้ายในจังหวะที่จะทำเพลงเกย์ของหอยนางรมที่ clacked เปลือกของพวกเขาเปิดและปิด ออกไปข้างหนึ่งห้าปลาเล็กปลาน้อยเต้นกุญแจของเปียโนสีทอง พวกเขาทำให้ละเอียดอ่อนใสฟองเสียงออก นอกจากพวกเขาเรนโบว์เทราท์หวานลูบสายพิณเงิน และในพื้นหลังกลุ่มของกุ้งก้ามกรามความภาคภูมิใจของพวกเขาเล่นไวโอลินในขณะที่ขนาดใหญ่, กุ้งไขมันนำนักดนตรี เผือกหัวเราะเยาะผู้นำกุ้งก้ามกรามเพราะเขามีแว่นตาหนาที่วางอยู่บนปลายจมูกของเขาและเขาดูตลกมากในขณะที่เขาดำเนินการวงดนตรี. สุดท้ายฉลองและความบันเทิงได้มากกว่า โอโตฮิเมะแล้วแสดงให้เห็นว่าเผือกสมบัติของพระราชวัง เธอมีสมบัติจำนวนมากเกินไป! เธอมีเงินมากขึ้นและทองคำและไข่มุกกว่าใครบนโลกหรือใต้ทะเล. เผือกใช้เวลาหลายวันที่พระราชวังปะการัง ทุกวันเป็นประสบการณ์ใหม่ที่จบลงด้วยการฉลองที่สวยงามและเย็นของความบันเทิง ในขณะที่เผือกลืมแม้แต่เพื่อนและพ่อแม่ของเขาที่บ้านเหนือระดับน้ำทะเล. แต่วันหนึ่งเผือกรู้สึกความปรารถนาที่ดีสำหรับคนของเขาเอง เผือกไม่อยากราชินีที่จะคิดว่าเขาเนรคุณต่อความมีน้ำใจของเธอ แต่เขารู้สึกว่าเขาจะต้องบอกเธอของความปรารถนาของเขาที่จะกลับบ้าน จากนั้นเผือกก็คิดถึงบ้านมาก. ดังนั้นครั้งต่อไปที่เขาเห็นพระราชินีเผือกเดินเข้ามาใกล้เธอและพูดว่า "ขอบคุณมากสำหรับความมีน้ำใจของคุณน้อยราชินีโอโตฮิเมะ. ผมไม่เคยใช้เวลาเป็นวันที่มีความสุขดังกล่าวก่อน. ฉันรักคุณและพระราชวังทั้งหมด เพื่อนตัวน้อยของคุณ. แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกความปรารถนาที่จะเห็นบ้านของฉันอีกครั้ง. ต้องบอกว่าดีโดย. " โอโตฮิเมะรู้สึกเสียใจที่จะได้ยินเผือกพูดคำเหล่านี้ เธอร้องไห้อย่างขมขื่นที่จะคิดออกจากราชอาณาจักรของเธอของเขาและทุกคนใช้ชายหญิงน้อยของเธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้เผือกที่จะอยู่กับพวกเขาตลอดไป. เผือกไม่ได้ต้องการที่จะเห็นพระราชินีร้องไห้ แต่เขาจะไม่เปลี่ยนความคิดของเขา. เวลามาเผือกไป ออกจาก เต่าขนาดใหญ่เตรียมที่จะดำเนินการเผือกไปยังดินแดนเหนือระดับน้ำทะเลและเขารอคอยเขาอยู่ที่ประตูของพระราชวัง. โอโตฮิเมะ, แปรงน้ำตาเช่นไข่มุกจากดวงตาของเธอบอกว่าจะเผือก "ฉันขอโทษที่คุณจะออกจากพระราชวังของฉัน เผือก. แต่ผมไม่หวังว่าคุณจะไม่มีความสุข. อย่าลืมฉันแม้ว่าคุณกลับไปยังประเทศของคุณเองและคน. " จากนั้นแสดงให้เห็นว่าโอโตฮิเมะเผือกหน้าอกอัญมณีที่หุ้มห่อและกล่าวว่า "ผมอยากจะให้คุณนี้เป็น สัญลักษณ์ของอำลา. มันจะนำมาซึ่งโชคดีที่จะให้คุณถ้าคุณให้มัน. แต่สิ่งหนึ่งที่คุณต้องจำไว้. คุณต้องไม่เคยไม่เคยเปิดมัน. อย่าลืมคำพูดของฉันเผือกซัง. มันจะนำมาซึ่งโชคคุณถ้าคุณ ให้มันยังไม่เปิด. " จากนั้นพระราชินีส่งหน้าอกเพื่อเผือก. เผือกก็ยินดีกับของขวัญของเขาและเขาขอบคุณราชินีหลายครั้ง. นั้นถือหน้าอกอันมีค่าในมือของเขาเผือกได้ที่ด้านหลังของเต่าและท่ามกลางการหมุนของน้ำ และฟองอากาศที่พวกเขาวิ่งกับพื้นผิวของน้ำทะเล. พวกเขามาถึงชายหาดและเผือกเสนอราคาที่ดีโดยเต่า จากนั้นเผือกที่กำหนดไว้สำหรับบ้าน. เมื่อเขามาถึงที่ประตูของหมู่บ้านพื้นเมืองของเขาเขารู้สึกประหลาดใจที่เห็นทุกอย่างที่มีการเปลี่ยนแปลง. ไม่มีอะไรที่เป็นเช่นเดียวกับก่อนที่เขาจะได้ไปพระราชวังปะการัง ไม่ได้เป็นหนึ่งใบหน้าที่คุ้นเคยยังคงอยู่และเผือกรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้า เผือกถามหลายคนเกี่ยวกับเพื่อนเก่าของเขา แต่ทุกคนแทบจะดูเหมือนแม้จะมีการได้ยินของพวกเขา เพียงหนึ่งหรือสองคนเก่าจำเพื่อนของเผือก ชายชราเหล่านี้เคยได้ยินปู่ของพวกเขาพูดของพวกเขา แต่ที่หลาย ๆ ปีที่ผ่านมา. ด้วยความผิดหวังและความเศร้าโศกหนักในหัวใจของเขาเผือกมองหาบ้านที่เขาเคยอาศัยอยู่ แต่ถึงแม้จะว่าก็ไม่ได้มีและคนแปลกอาศัยอยู่ในขณะนี้บนเว็บไซต์ในบ้านหลังใหม่ เผือกรู้สึกโดดเดี่ยวมากในเมืองแปลกที่เขาเป็นแบบนี้ แต่คนแปลกหน้างงบรรดาชาว. เผือก plodded วิธีที่เหนื่อยล้าของเขาไปยังชายทะเลและนั่งบนศิลาที่เขาจะได้เห็นคลื่นม้วน. ทันใดนั้นเขาจำได้ว่าหน้าอกของพระราชินีมี ให้เขา เผือกโดดเดี่ยวดังนั้นเขาลืมคำพูดของสมเด็จพระราชินีเล็ก ๆ น้อย ๆ และเขาก็เริ่มที่จะเปิดหน้าอก เมื่อเปิดฝาคอลัมน์ของควันสีขาวที่เกิดขึ้นจากหน้าอก ควันเป็นเรื่องแปลกและล้อมรอบเผือก และเมื่อควันหายไปเผือกได้กลายเป็นชายชราที่มีผมเป็นสีขาวเหมือนหิมะ สำหรับเผือกได้รับจริงๆใต้ทะเลเป็นเวลาหลายปีและเวลาในขณะนี้ได้เกิดขึ้นกับเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นานมาแล้ว มี อยู่ ใน หมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆตามชายฝั่งทางตอนใต้ของญี่ปุ่น เป็นหนุ่มชาวประมงชื่อระชิม่าทาโร่

สดใส วันหนึ่งขณะที่เขากำลังเดินไปตามชายทะเลที่มีเสาตกปลาของเขา ทาโร่เห็นกลุ่มของเด็กกระโดดและวิ่งไปรอบๆ . ทั้งหมดของเด็กที่ดูตื่นเต้นมาก พวกเขาตะโกนด้วยความยินดีและดูเหมือนจะยืนเหนือวัตถุบางอย่างวางอยู่บนชายหาดเมื่อทาโร่มาใกล้ๆ เขาเห็นพวกมันกำลังทรมานเต่าน้อย พวกเขาขว้างหินใส่มัน แล้ว แต่ละคน เอาเปิดเตะเต่าที่น่าสงสาร

เผือกรู้สึกดีเห็นอกเห็นใจผู้ด้อยโอกาส เต่า เขาหันมาบอกเด็กว่า " อย่าโหดร้ายกับเต่าน้อย คุณควรเป็นชนิดสัตว์ ถ้าคุณจะตั้งค่าเต่าฟรีผมจะให้พวกคุณทุกคน เงิน "

งั้นทาโร่ซื้อเต่า เป็นอิสระจากความคิดเด็ก แล้วเขาก็ให้ขอบของน้ำและตั้งค่าฟรี แล้วเต่าก็หายไปในคลื่นสีฟ้าและสักครู่ ทาโร่ ได้เห็นมันอีก ไม่กี่วัน

หลังจากที่ทาโร่อีกครั้งไปตกปลาตามชายทะเล เขาโยนสายของเขาลงไปในน้ำ และเมื่อเขาทำเช่นนั้นเขาประหลาดใจที่เห็นเต่าใหญ่ปรากฏขึ้นจากคลื่น

เต่าขนาดใหญ่เข้าหาเผือก และกล่าวว่า " สวัสดี ทาโร่ซัง ! คุณจำผมไม่ได้เหรอ ? "

เผือกจ้องเต่า และแปลกใจที่ดีของเขา เขาเห็นว่ามันเป็นเต่าเหมือนกัน ที่เขาบันทึกไว้ โดยการช่วยเหลือจากเด็กซนไม่กี่วันก่อน แต่ตอนนี้เต่ามีขนาดใหญ่มาก และดูเก่ามาก

ยิ้มเผือก , เต่า กล่าว " ขอบคุณมากสำหรับน้ำใจที่คุณมีให้ฉันในวันอื่น ๆ คุณช่วยฉันจากพวกเลวร้ายเด็ก ผมต้องการที่จะตอบแทนคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณ ถ้าคุณต้องการที่จะไป ผมจะพาคุณไปที่วังหินปะการัง มันเป็นความสวยงาม ปราสาทกลางแห่งอาณาจักรลงใต้ทะเล กรุณาขึ้นมาบนหลังของผม ทาโร่ แล้วเราจะเริ่มต้นการเดินทางของเรา

"ทาโร่ พอใจเชิญจากเต่า เขากระโดดบนเปลือกแข็งกลับ และพวกเขาเริ่มวังปะการัง

ในระดับความลึกของน้ำทะเลสีฟ้าจะลดลง . มันเป็นครั้งแรกที่ทาโร่ได้รับการเพื่อให้ห่างไกลในน้ำและ อาจเป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้อาศัยอยู่ที่เห็นด้านล่างของมหาสมุทร .

ด้านล่างของมหาสมุทรเป็นสายตาที่สวยงามกับทาโร่สักครู่เขาก็เบิ่งตาของเขา เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น แปลกและสวย หญ้าและต้นไม้เติบโตในด้านล่างของทะเล พวกเขา swirled และโบกมือให้กับปัจจุบันที่อ่อนโยนของน้ำ วิบวับสีแดง น้ำเงิน และ เหลือง ขนาดและรูปร่างของปลาว่ายน้ำเต็มไปหมด โรงเรียนของปลาขนาดเล็กเล่นระหว่างสีชมพูและสีฟ้าปะการัง ตลกม้าน้อยทะเลหนีจากปลาขนาดใหญ่ปะการัง ส่องแสงสะท้อนแวววาวเพลาของแสงในทุกทิศทาง ทุกอย่างมันเหมือนกับความฝัน มันสวยงามมากที่สุดและเงียบสงบ .

เต่าเป็นนักว่ายน้ำอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้า ทาโร่เห็นประตูวังหินปะการังในไกล

ที่พระราชวัง พระราชินี รอคอย ทาโร่ ราชินีเป็นชื่อ โอโต เมะ เธอบอบบางและอ่อนหวาน - มอง โอโตะฮิเมะใส่ชุดคลุมยาวสีขาวและบนหัวของเธอก็เป็นมงกุฎสีทองประกายด้วยเพชรและไข่มุก เมื่อเธอขยับกระโปรงของเธอที่ถูกปกคลุมด้วยหลายร้อยเปลือกหอยสีชมพู ท่ามกลางแสงสว่างและในน้ำ หอยแต่ละตัวเหมือนแววดาว

หลังโอโตะฮิเมะยืนยี่สิบแม่บ้านในรอ แต่ละคนใส่ชุดสีที่แตกต่างกันและในผมของพวกเขาพวกเขามี interwoven สาหร่ายสีเขียว

ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของเธอโอโตะฮิเมะพูดด้วยเสียงนุ่ม ทาโร่ " ยินดีต้อนรับ ทาโร่ซัง ! ดังนั้นมันเป็นชนิดของคุณเพื่อช่วยเต่าที่ซื่อสัตย์ของข้า ชาวอาณาจักรของฉันต้องการที่จะตอบแทนคุณโดยบันเทิงคุณในพระราชวังปะการังของฉัน คุณจะเห็นสิ่งแปลกและมหัศจรรย์มากอยู่ใต้ทะเล "

แล้วเธอก็กวักมือเรียกแล้วบอกว่า " มากับฉัน ทาโร่ เราจะกลับเข้าวัง "

ตามโอโตะฮิเมะเผือก ,และราชินีเสน่ห์นำเขาผ่านห้องหนึ่งที่สวยงามอีก ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องใหญ่ที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่สวยงามและสมบัติ ตรงกลางห้องเป็นโต๊ะที่ดีและมันก็หนัก ด้วยแผ่นทองคำ มีด ส้อม และช้อน ผลึกแก้ว ถาดเงิน และจีน ที่ละเอียดอ่อน

อาหารบนโต๊ะก็แปลกประหลาดและส่วนใหญ่ชวนเผือกเคยเห็นทาโร่ไม่เคยลิ้มรสอาหารอร่อยเช่น , และเขาไม่ได้รู้ใด ๆของชื่อของอาหารที่แปลก

โอโตะฮิเมะเป็นเจ้าภาพใจดีและมีเสน่ห์ และนางเสนอเผือกหนึ่งจานวิเศษอีก

พอทาโร่กินอีกต่อไปแล้ว เขายินดีที่จะได้เห็นการเต้นที่สวยงามมากในปลา ห้องจัดเลี้ยง . มันว่ายก่อนนั่งโต๊ะที่ทาโร่กับควีนและหลังจากที่พวกเขาโค้งคำนับอย่างอายๆและยิ้มให้แขก ปลาเริ่มเต้นเพลงน่ารัก

ปลาขนาดเล็ก swayed และ sunfish โยนหาง พันของแพรวฟองอากาศเพิ่มขึ้นเหนือนักเต้น ปลาทองเต้นวอลซ์ที่นุ่ม และเพลาของแสงส่องบนของแพรวทองเกล็ด มันดูราวกับว่ากระจกมากมายกำลังเต้นรำแล้วแพรวปลาคอดเทราต์ย้ายในจังหวะกับเพลงเกย์ของหอยนางรมที่ clacked เปลือกของพวกเขาเปิดและปิด ปิดไปข้างหนึ่ง ห้า ปลาตัวเล็กเต้นคีย์ของเปียโนสีทองมากกว่า พวกเขาทำให้ประณีต โทนเสียงฟองออก นอกจากพวกปลาเรนโบว์เทราท์หวานจับสายของพิณสีเงิน และในพื้นหลังกลุ่มภูมิใจเล่นไวโอลินของพวกเขาในขณะที่กุ้งก้ามกรามขนาดใหญ่กุ้งอ้วนนำนักดนตรี ทาโร่หัวเราะเยาะผู้นำสเตอร์ เขาสวมแว่นหนาเตอะยืนอยู่บนปลายของจมูกของเขา และเขาดูตลกมาก เขามีวง

ในที่สุดงานเลี้ยงและความบันเทิงได้มากกว่า โอโตะฮิเมะแล้วพบทาโร่สมบัติของพระราชวัง นางสมบัติ มากด้วย นางก็มีเหรียญเงินและทองและไข่มุกมากกว่าใครบนโลก หรือ ใต้ท้องทะเล

ทาโร่ใช้เวลาหลายวันที่วังหินปะการัง ทุก ๆวัน เป็นประสบการณ์ใหม่ที่ สวยงาม และจบลงด้วยงานเลี้ยงตอนเย็นของความบันเทิง สักพัก ทาโร่ ลืมแม้กระทั่งเพื่อนและพ่อแม่ที่บ้านเหนือทะเล

แต่แล้ววันหนึ่ง ทาโร่รู้สึกปรารถนาที่ดีสำหรับคนของเขาเอง ทาโร่ไม่ได้ต้องการราชินีคิดว่าเขาอกตัญญู กับความใจดีของเธอแต่เขารู้สึกว่าเขาต้องบอกเธอถึงความปรารถนาของเขาที่จะกลับบ้าน แล้วทาโร่มากคิดถึงบ้าน

ดังนั้นครั้งต่อไปที่เขาเห็นควีน ทาโร่เข้าหาเธอและกล่าวว่า " ขอบคุณมากๆสำหรับน้ำใจเล็กๆ ราชินีโอโตะฮิเมะ . ผมเคยใช้ เช่น สุขสันต์วันก่อน ฉันรักเจ้าและเพื่อนน้อยของคุณทั้งหมด แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกโหยเห็นบ้านฉันอีก ฉันต้องพูดดีด้วย

"