The Luncheon by Somerset Maugham Th

The Luncheon by Somerset Maugham

The Luncheon
William Somerset Maugham
I caught sight of her at the play, and in answer to her beckoning, I went over during the interval and sat down beside her. It was long since I had last seen her, and if someone had not mentioned her name I hardly think I would have recognized her.
She addressed me brightly.
"Well, it's many years since we first met. How time does fly! We're none of us getting any younger. Do you remember the first time I saw you? You asked me to luncheon.”
Did I remember?
It was twenty years ago and I was living in Paris. I had a tiny apartment in the Latin quarter overlooking a cemetery, and I was earning barely enough money to keep body and soul together. She had read a book of mine and had written to me about it. I answered, thanking her, and presently I received from her another letter saying that she was passing through Paris and would like to have a chat with me; but her time was limited, and the only free moment she had was on the following Thursday; she was spending the morning at the Luxembourg and would I give her a little luncheon at Foyot's afterwards? Foyot's is a restaurant at which the French senators eat, and it was so far beyond my means that I had never even thought of going there. But I was flattered, and I was too young to have learned to say no to a woman. (Few men, I may add, learn this until they are too old to make it of any consequence to a woman what they say.) I had eighty francs (gold francs) to last me the rest of the month, and a modest luncheon should not cost more than fifteen. If I cut out coffee for the next two weeks I could manage well enough.
I answered that I would meet my friend-by correspondence-at Foyot's on Thursday at half-past twelve. She was not so young as I expected and in appearance imposing rather than attractive. She was, in fact, a woman of forty (a charming age, but not one that excites a sudden and devastating passion at first sight), and she gave me the impression of having more teeth, white and large and even, than were necessary for any practical purpose. She was talkative, but since she seemed inclined to talk about me I was prepared to be an attentive listener.
I was startled when the bill of fare was brought, for the prices were a great deal higher than I had anticipated. But she reassured me.
"I never eat anything for luncheon," she said.
"Oh, don't say that!" I answered generously.
"I never eat more than one thing. I think people eat far too much nowadays. A little

fish, perhaps. I wonder if they have any salmon."
Well, it was early in the year for salmon and it was not on the bill of fare, but I asked the waiter if there was any. Yes, a beautiful salmon had just come in, it was the first they had had. I ordered it for my guest. The waiter asked her if she would have something while it was being cooked.
"No," she answered, "I never eat more than one thing unless you have a little caviare, I never mind caviare."
My heart sank a little. I knew I could not afford caviare, but I could not very well tell her that. I told the waiter by all means to bring caviare. For myself I chose the cheapest dish on the menu and that was a mutton chop.
"I think you are unwise to eat meat," she said. "I don't know how you can expect to work after eating heavy things like chops. I don't believe in overloading my stomach."
Then came the question of drink.
"I never drink anything for luncheon," she said.
"Neither do I," I answered promptly.
"Except white wine," she proceeded as though I had not spoken.
"These French white wines are so light. They're wonderful for the digestion."
"What would you like?" I asked, hospitable still, but not exactly effusive.
She gave me a bright and amicable flash of her white teeth.
"My doctor won't let me drink anything but champagne."
I fancy I turned a trifle pale. I ordered half a bottle. I mentioned casually that my doctor had absolutely forbidden me to drink champagne.
"What are you going to drink, then?"
"Water."
She ate the caviare and she ate the salmon. She talked gaily of art and literature and music. But I wondered what the bill would come to. When my mutton chop arrived she took me quite seriously to task.
"I see that you're in the habit of eating a heavy luncheon. I'm sure it's a mistake. Why don't you follow my example and just eat one thing? I'm sure you'd feel ever so much better for it."
"I am only going to eat one thing." I said, as the waiter came again with the bill of
fare.
She waved him aside with an airy gesture.
"No. no. I never eat anything for luncheon. Just a bite, I never want more than that,
and I eat that more as an excuse for conversation than anything else. I couldn't possibly eat anything more unless they had some of those giant asparagus. I should

be sorry to leave Paris without having some of them."
My heart sank. I had seen them in the shops, and I knew that they were horribly expensive. My mouth had often watered at the sight of them.
"Madame wants to know if you have any of those giant asparagus." I asked the waiter.
I tried with all my might to will him to say no. A happy smile spread over his broad, priest-like face, and he assured me that they had some so large, so splendid, so tender, that it was a marvel.
"I'm not in the least hungry," my guest sighed, "but if you insist I don't mind having some asparagus."
I ordered them.
"Aren't you going to have any?"
"No, I never eat asparagus."
"I know there are people who don't like them. The fact is, you ruin your palate by all the meat you eat."
We waited for the asparagus to be cooked. Panic seized me. It was not a question now of how much money I should have left over for the rest of the month, but whether I had enough to pay the bill. It would be mortifying to find myself ten francs short and be obliged to borrow from my guest. I could not bring myself to do that. I knew exactly how much I had, and if the bill came to more I had made up my mind that I would put my hand in my pocket and with a dramatic cry start up and say it had been picked. Of course, it would be awkward if she had not money enough either to pay the bill. Then the only thing would be to leave my watch and say I would come back and pay later.
The asparagus appeared. They were enormous, succulent, and appetizing. The smell of the melted butter tickled my nostrils as the nostrils of Jehovah were tickled by the burned offerings of the virtuous Semites. I watched the abandoned woman thrust them down her throat in large voluptuous mouthfuls, and in my polite way I discoursed on the condition of the drama in the Balkans. At last she finished.
"Coffee?" I said.
"Yes, just an ice cream and coffee,” she answered.
I was past caring now. So I ordered coffee for myself and an ice cream and coffee for her.
"You know, there's one thing I thoroughly believe in," she said, as she ate the ice cream. "One should always get up from a meal feeling one could eat a little more."
"Are you still hungry?" I asked faintly.
"Oh, no, I'm not hungry; you see, I don't eat luncheon. I have a cup of coffee in the

morning and then dinner, but I never eat more than one thing for luncheon. I was speaking for you."
"Oh, I see!"
Then a terrible thing happened. While we were waiting for the coffee, the head waiter, with an ingratiating smile on his false face, came up to us bearing a large basket full of huge peaches. They had the blush of an innocent girl; they had the rich tone of an Italian landscape. But surely peaches were not in season then? Lord knew what they cost. I knew too what they cost-a little later, for my guest, going on with her conversation, absentmindedly took one.
"You see, you've filled your stomach with a lot of meat"-my one miserable little chop- "and you can't eat any more. But I've just had a snack and I shall enjoy a peach."
The bill came and when I paid it I found that I had only enough for a quite inadequate tip. Her eyes rested for an instant on the three francs I left for the waiter, and I knew that she thought me mean. But when I walked out of the restaurant I had the whole month before me and not a penny in my pocket.
"Follow my example," she said as we shook hand, "and never eat more than one thing for luncheon."
"I'll do better than that," I retorted. "I'll eat nothing for dinner to-night."
"Humorist!" she cried gaily, jumping into a cab, "you're quite a humorist!"
But I have had my revenge at last. I do not believe that I am a vindictive man, but when the immortal gods take a hand in the matter it is pardonable to observe the result with complacency. Today she weighs twenty-one stone*.
(* One stone equals fourteen pounds.)

The Luncheon by Somerset Maugham
 
The Luncheon
William Somerset Maugham
I caught sight of her at the play, and in answer to her beckoning, I went over during the interval and sat down beside her. It was long since I had last seen her, and if someone had not mentioned her name I hardly think I would have recognized her.
She addressed me brightly.
"Well, it's many years since we first met. How time does fly! We're none of us getting any younger. Do you remember the first time I saw you? You asked me to luncheon.”
Did I remember?
It was twenty years ago and I was living in Paris. I had a tiny apartment in the Latin quarter overlooking a cemetery, and I was earning barely enough money to keep body and soul together. She had read a book of mine and had written to me about it. I answered, thanking her, and presently I received from her another letter saying that she was passing through Paris and would like to have a chat with me; but her time was limited, and the only free moment she had was on the following Thursday; she was spending the morning at the Luxembourg and would I give her a little luncheon at Foyot's afterwards? Foyot's is a restaurant at which the French senators eat, and it was so far beyond my means that I had never even thought of going there. But I was flattered, and I was too young to have learned to say no to a woman. (Few men, I may add, learn this until they are too old to make it of any consequence to a woman what they say.) I had eighty francs (gold francs) to last me the rest of the month, and a modest luncheon should not cost more than fifteen. If I cut out coffee for the next two weeks I could manage well enough.
I answered that I would meet my friend-by correspondence-at Foyot's on Thursday at half-past twelve. She was not so young as I expected and in appearance imposing rather than attractive. She was, in fact, a woman of forty (a charming age, but not one that excites a sudden and devastating passion at first sight), and she gave me the impression of having more teeth, white and large and even, than were necessary for any practical purpose. She was talkative, but since she seemed inclined to talk about me I was prepared to be an attentive listener.
I was startled when the bill of fare was brought, for the prices were a great deal higher than I had anticipated. But she reassured me.
"I never eat anything for luncheon," she said.
"Oh, don't say that!" I answered generously.
"I never eat more than one thing. I think people eat far too much nowadays. A little
 
fish, perhaps. I wonder if they have any salmon."
Well, it was early in the year for salmon and it was not on the bill of fare, but I asked the waiter if there was any. Yes, a beautiful salmon had just come in, it was the first they had had. I ordered it for my guest. The waiter asked her if she would have something while it was being cooked.
"No," she answered, "I never eat more than one thing unless you have a little caviare, I never mind caviare."
My heart sank a little. I knew I could not afford caviare, but I could not very well tell her that. I told the waiter by all means to bring caviare. For myself I chose the cheapest dish on the menu and that was a mutton chop.
"I think you are unwise to eat meat," she said. "I don't know how you can expect to work after eating heavy things like chops. I don't believe in overloading my stomach."
Then came the question of drink.
"I never drink anything for luncheon," she said.
"Neither do I," I answered promptly.
"Except white wine," she proceeded as though I had not spoken.
"These French white wines are so light. They're wonderful for the digestion."
"What would you like?" I asked, hospitable still, but not exactly effusive.
She gave me a bright and amicable flash of her white teeth.
"My doctor won't let me drink anything but champagne."
I fancy I turned a trifle pale. I ordered half a bottle. I mentioned casually that my doctor had absolutely forbidden me to drink champagne.
"What are you going to drink, then?"
"Water."
She ate the caviare and she ate the salmon. She talked gaily of art and literature and music. But I wondered what the bill would come to. When my mutton chop arrived she took me quite seriously to task.
"I see that you're in the habit of eating a heavy luncheon. I'm sure it's a mistake. Why don't you follow my example and just eat one thing? I'm sure you'd feel ever so much better for it."
"I am only going to eat one thing." I said, as the waiter came again with the bill of
fare.
She waved him aside with an airy gesture.
"No. no. I never eat anything for luncheon. Just a bite, I never want more than that,
and I eat that more as an excuse for conversation than anything else. I couldn't possibly eat anything more unless they had some of those giant asparagus. I should
 
be sorry to leave Paris without having some of them."
My heart sank. I had seen them in the shops, and I knew that they were horribly expensive. My mouth had often watered at the sight of them.
"Madame wants to know if you have any of those giant asparagus." I asked the waiter.
I tried with all my might to will him to say no. A happy smile spread over his broad, priest-like face, and he assured me that they had some so large, so splendid, so tender, that it was a marvel.
"I'm not in the least hungry," my guest sighed, "but if you insist I don't mind having some asparagus."
I ordered them.
"Aren't you going to have any?"
"No, I never eat asparagus."
"I know there are people who don't like them. The fact is, you ruin your palate by all the meat you eat."
We waited for the asparagus to be cooked. Panic seized me. It was not a question now of how much money I should have left over for the rest of the month, but whether I had enough to pay the bill. It would be mortifying to find myself ten francs short and be obliged to borrow from my guest. I could not bring myself to do that. I knew exactly how much I had, and if the bill came to more I had made up my mind that I would put my hand in my pocket and with a dramatic cry start up and say it had been picked. Of course, it would be awkward if she had not money enough either to pay the bill. Then the only thing would be to leave my watch and say I would come back and pay later.
The asparagus appeared. They were enormous, succulent, and appetizing. The smell of the melted butter tickled my nostrils as the nostrils of Jehovah were tickled by the burned offerings of the virtuous Semites. I watched the abandoned woman thrust them down her throat in large voluptuous mouthfuls, and in my polite way I discoursed on the condition of the drama in the Balkans. At last she finished.
"Coffee?" I said.
"Yes, just an ice cream and coffee,” she answered.
I was past caring now. So I ordered coffee for myself and an ice cream and coffee for her.
"You know, there's one thing I thoroughly believe in," she said, as she ate the ice cream. "One should always get up from a meal feeling one could eat a little more."
"Are you still hungry?" I asked faintly.
"Oh, no, I'm not hungry; you see, I don't eat luncheon. I have a cup of coffee in the
 
morning and then dinner, but I never eat more than one thing for luncheon. I was speaking for you."
"Oh, I see!"
Then a terrible thing happened. While we were waiting for the coffee, the head waiter, with an ingratiating smile on his false face, came up to us bearing a large basket full of huge peaches. They had the blush of an innocent girl; they had the rich tone of an Italian landscape. But surely peaches were not in season then? Lord knew what they cost. I knew too what they cost-a little later, for my guest, going on with her conversation, absentmindedly took one.
"You see, you've filled your stomach with a lot of meat"-my one miserable little chop- "and you can't eat any more. But I've just had a snack and I shall enjoy a peach."
The bill came and when I paid it I found that I had only enough for a quite inadequate tip. Her eyes rested for an instant on the three francs I left for the waiter, and I knew that she thought me mean. But when I walked out of the restaurant I had the whole month before me and not a penny in my pocket.
"Follow my example," she said as we shook hand, "and never eat more than one thing for luncheon."
"I'll do better than that," I retorted. "I'll eat nothing for dinner to-night."
"Humorist!" she cried gaily, jumping into a cab, "you're quite a humorist!"
But I have had my revenge at last. I do not believe that I am a vindictive man, but when the immortal gods take a hand in the matter it is pardonable to observe the result with complacency. Today she weighs twenty-one stone*.
(* One stone equals fourteen pounds.)

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

อาหารกลางวัน โดย Maugham ซัมเมอร์ อาหารกลางวันWilliam ซัมเมอร์ Maughamฉันจับสายตาของเธอที่เล่น และในคำตอบของเธอ beckoning ฉันไปเหนือในระหว่างช่วงเวลา และนั่งลงข้างเธอ มันเป็นเรื่องยาวตั้งแต่ฉันสุดท้ายเห็นเธอ และถ้าคนไม่ได้กล่าวถึงเธอ ไม่คิดว่า ฉันจะได้รู้จักเธอเธอส่งให้ฉันสดใส"ดี ได้หลายปีตั้งแต่เราแรกพบ ว่าเวลาบิน เราไม่มีเราได้รับมีอายุ จำครั้งแรกที่ผมเห็นคุณหรือไม่ คุณถามผมไปเลี้ยงอาหารกลางวัน"ฉันจำได้ไหมก็ยี่สิบปีที่ผ่านมา และผมอยู่ในปารีส มีอพาร์ทเมนท์เล็ก ๆ ในไตรมาสติมองเห็นสุสานเป็น และฉันมีรายได้แทบไม่เพียงพอเพื่อให้ร่างกายและจิตเข้าด้วยกัน เธอได้อ่านหนังสือของฉัน และได้เขียนให้ฉันเลย ผมตอบ ยังเธอ และปัจจุบันผมได้รับจากจดหมายอีกเธอบอกว่า เธอได้ผ่านปารีส และต้องการจะคุยกับฉัน แต่เวลาเธอถูกจำกัด ฟรีเท่านั้นขณะที่เธอมีต่อไปนี้วันพฤหัสบดี เธอถูกใช้จ่ายตอนเช้าลักเซมเบิร์ก และจะฉันให้เธอไร้น้อยที่ของ Foyot หลังจากนั้นหรือไม่ ของ Foyot เป็นร้านอาหารที่กิน senators ฝรั่งเศส และก็ไกลเกินของฉันหมายความว่าฉันไม่ได้มีความคิดไป แต่ผม flattered และผมยังเด็กเกินไปที่จะได้เรียนรู้จะบอกว่า ไม่ให้ผู้หญิง (บางคน อาจเพิ่ม เรียนรู้นี้จนกว่าจะเก่าเกินไปทำให้มันมีสัจจะกับผู้หญิงสิ่งที่เขาพูด) ผมแปดฟรังซ์ (ทองฟรังซ์) สุดท้ายผมส่วนเหลือของเดือน และอาหารกลางวันแบบเจียมเนื้อเจียมตัวไม่ควรใช้มากกว่า fifteen ถ้าผมตัดออกกาแฟสำหรับสองสัปดาห์ถัดไปฉันสามารถจัดการอย่างดีพอฉันตอบว่า ฉันจะพบเพื่อน- โดยจดหมาย-ที่ Foyot ในวันพฤหัสบดีที่สองครึ่ง เธอไม่ใช่สาวนั้นเป็นฉันที่คาดไว้ และ ในลักษณะโอ่อ่า มากกว่าน่าสนใจ เธอ จริง ผู้หญิงของสี่สิบ (อายุแห่ง แต่ไม่หนึ่งที่ตื่นเต้นอย่างฉับพลัน และเรื่องความรักที่ตา), และเธอให้ฉันประทับใจมีมากขึ้นฟัน สีขาว และมีขนาดใหญ่ และ แม้ มากกว่าจำเป็นสำหรับวัตถุประสงค์ใดปฏิบัติ เธอช่างพูด แต่เนื่องจากเธอดูเหมือนต้องการพูดคุยเกี่ยวกับฉัน ฉันก็พร้อมจะ ฟังมาผิดผม startled เมื่อโดยสารของตั๋วถูกมา สำหรับราคาดีที่สุดสูงกว่าฉันได้คาดการณ์ไว้ แต่เธอมั่นฉัน"ฉันไม่เคยกินอะไรสำหรับอาหารกลางวัน เธอกล่าว"โอ้ ไม่พูด" ผมตอบรับ"ฉันไม่กินสิ่งมากกว่าหนึ่ง ผมคิดว่า คนกินมากเกินไปมากในปัจจุบัน นิดหน่อย ปลา ที ไม่ทราบว่า มีปลาแซลมอนใด ๆ "ดี เป็นต้นในปีสำหรับปลาแซลมอน และมันไม่ได้อยู่ในรายการของค่าโดยสาร แต่ถามเสิร์ฟถ้า มีใด ๆ ใช่ ปลาแซลมอนสวยเพิ่งมีมาใน มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาเคยมี ผมสั่งมันสำหรับแขกของฉัน พนักงานเสิร์ฟที่ถามเธอถ้า เธอจะมีบางสิ่งบางอย่างในขณะกำลังสุก"ไม่ เธอตอบ "ฉันไม่กินสิ่งหนึ่งเว้นแต่จะมีน้อย caviare ฉัน never mind caviare"หัวใจของฉันจมเล็กน้อย ฉันรู้ว่า ฉันไม่สามารถจ่าย caviare แต่ผมไม่ดีบอกเธอที่ ฉันบอกพนักงานเสิร์ฟโดยทั้งหมดจะนำ caviare ตัวผมเลือกจานที่ถูกที่สุดบนเมนู และคำสับ mutton"ผมคิดว่า คุณจะฉลาดในการกินเนื้อสัตว์ เธอกล่าว "ฉันไม่ทราบว่าคุณสามารถคาดว่าจะทำงานหลังจากการกินสิ่งที่หนักเช่นสับ ผมไม่เชื่อว่าในท้องของฉันมากเกินไป"จากนั้น มาคำถามของเครื่องดื่ม"ฉันไม่เคยดื่มอะไรสำหรับอาหารกลางวัน เธอกล่าว"ไม่ทำฉัน ผมตอบทันที"ยกเว้นไวน์ขาว เธอครอบครัวเหมือนว่าฉันไม่ได้พูด"ไวน์ขาวเหล่านี้ฝรั่งเศสได้เบา พวกเขากำลังที่ยอดเยี่ยมสำหรับการย่อยอาหาร""คุณต้องสิ่งใด" ถาม น้ำใจยัง แต่ effusive ไม่ตรงกันเธอให้ผมแฟลชเป็นมิตร และสดใสของเธอฟัน"หมอของฉันให้ฉันดื่ม anything but แชมเปญ"แฟนซีฉันเปิดทรัยเฟิลเป็นซีด ผมสั่งครึ่งขวด ฉันกล่าวตั้งใจว่า แพทย์ของฉันได้อย่างห้ามฉันอาหาร"จะดื่ม แล้ว""น้ำ"เขากิน caviare และเขากินปลาแซลมอน เธอพูด gaily ศิลปะวรรณคดี และดนตรี แต่ผมสงสัยว่า อะไรส่วนจะมา เมื่อสับ mutton ของฉันถึง เธอเอาฉันค่อนข้างจริงจังกับงาน"เห็นว่า คุณเป็นนิสัยรับประทานอาหารกลางวันที่หนัก ฉันแน่ใจว่าเป็นความผิดพลาด คุณไม่ทำตามตัวอย่างของฉัน และกินสิ่งหนึ่ง ฉันแน่ใจว่า คุณจะรู้สึกว่าเคยดีมากเรื่อง""ฉันเท่านั้นจะกินนอน" ฉันกล่าวว่า เป็นมาเสิร์ฟอีกครั้งกับรายการค่าโดยสารนาง waved เขากัน ด้วยรูปแบบโปร่งสบายหมายเลข" หมายเลขที่ผมไม่เคยกินอะไรสำหรับอาหารกลางวัน เพียงกัด ไม่ต้องมากกว่านั้นและฉันกินที่มากกว่าเป็นการแก้ตัวสำหรับสนทนาอะไร ฉันไม่อาจจะกินอะไรเพิ่มเติมยกเว้นว่าพวกเขามีบางส่วนของหน่อไม้ฝรั่งยักษ์เหล่านั้น ฉันควร ได้ขอออกจากปารีส โดยมีบางส่วนของพวกเขา"หัวใจที่จม ฉันได้เห็นในร้านค้า และฉันรู้ว่า พวกเขามีราคาแพงอย่างน่ากลัว ปากของฉันมักจะมีผู้ที่สายตาของพวกเขา"มาดามต้องการทราบว่าถ้าคุณมีหน่อไม้ฝรั่งยักษ์เหล่านั้น" ถามเสิร์ฟพยายามกับทั้งหมดของฉันอาจเพื่อจะให้เขาพูดยิ้มมีความสุขหมายเลข A ราดหน้ากว้าง เหมือนพระสงฆ์ และเขามั่นใจฉันว่า พวกเขามีขนาดใหญ่ดังนั้นบาง สวยงามมาก เพื่อชำระ เงิน ก็เป็นมหัศจรรย์"ฉันไม่หิวน้อย พิมานถอนหายใจ "แต่ถ้าคุณยืนยัน กินไม่มีหน่อไม้ฝรั่งบาง"ผมสั่งให้พวกเขา"คุณไม่ไปจะมีหรือไม่""ไม่ ฉันไม่เคยกินหน่อไม้ฝรั่ง""ฉันรู้ว่า มีคนที่ไม่ชอบ ความจริงคือ คุณทำลายโหว่ของคุณ ด้วยเนื้อทั้งหมดที่คุณกิน"We waited for the asparagus to be cooked. Panic seized me. It was not a question now of how much money I should have left over for the rest of the month, but whether I had enough to pay the bill. It would be mortifying to find myself ten francs short and be obliged to borrow from my guest. I could not bring myself to do that. I knew exactly how much I had, and if the bill came to more I had made up my mind that I would put my hand in my pocket and with a dramatic cry start up and say it had been picked. Of course, it would be awkward if she had not money enough either to pay the bill. Then the only thing would be to leave my watch and say I would come back and pay later.The asparagus appeared. They were enormous, succulent, and appetizing. The smell of the melted butter tickled my nostrils as the nostrils of Jehovah were tickled by the burned offerings of the virtuous Semites. I watched the abandoned woman thrust them down her throat in large voluptuous mouthfuls, and in my polite way I discoursed on the condition of the drama in the Balkans. At last she finished."Coffee?" I said."Yes, just an ice cream and coffee,” she answered.I was past caring now. So I ordered coffee for myself and an ice cream and coffee for her."You know, there's one thing I thoroughly believe in," she said, as she ate the ice cream. "One should always get up from a meal feeling one could eat a little more.""Are you still hungry?" I asked faintly."Oh, no, I'm not hungry; you see, I don't eat luncheon. I have a cup of coffee in the morning and then dinner, but I never eat more than one thing for luncheon. I was speaking for you.""Oh, I see!"Then a terrible thing happened. While we were waiting for the coffee, the head waiter, with an ingratiating smile on his false face, came up to us bearing a large basket full of huge peaches. They had the blush of an innocent girl; they had the rich tone of an Italian landscape. But surely peaches were not in season then? Lord knew what they cost. I knew too what they cost-a little later, for my guest, going on with her conversation, absentmindedly took one."You see, you've filled your stomach with a lot of meat"-my one miserable little chop- "and you can't eat any more. But I've just had a snack and I shall enjoy a peach."The bill came and when I paid it I found that I had only enough for a quite inadequate tip. Her eyes rested for an instant on the three francs I left for the waiter, and I knew that she thought me mean. But when I walked out of the restaurant I had the whole month before me and not a penny in my pocket."Follow my example," she said as we shook hand, "and never eat more than one thing for luncheon.""I'll do better than that," I retorted. "I'll eat nothing for dinner to-night.""Humorist!" she cried gaily, jumping into a cab, "you're quite a humorist!"But I have had my revenge at last. I do not believe that I am a vindictive man, but when the immortal gods take a hand in the matter it is pardonable to observe the result with complacency. Today she weighs twenty-one stone*.(* One stone equals fourteen pounds.)

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

งานเลี้ยงอาหารกลางวันโดย Somerset Maugham เลี้ยงอาหารกลางวันวิลเลียม Somerset Maugham ผมจับสายตาของเธอที่เล่นและในคำตอบ beckoning เธอฉันเดินไปในระหว่างช่วงเวลาและนั่งลงข้างๆเธอ มันเป็นเวลานานตั้งแต่ผมเคยเห็นครั้งสุดท้ายของเธอและถ้าใครบางคนไม่ได้กล่าวถึงชื่อของเธอฉันแทบจะไม่คิดว่าผมจะได้รับการยอมรับของเธอ. เธอ addressed ฉันสดใส. "ดีก็หลายปีนับตั้งแต่ที่เราพบกันครั้งแรก. ใช้เวลาไม่บิน! เรา อีกครั้งไม่มีเรารับการใด ๆ ที่อายุน้อยกว่า. คุณจำได้ว่าครั้งแรกที่ผมเห็นคุณคุณถามฉันจะเลี้ยงอาหารกลางวัน. "ผมจำได้ไหม? มันเป็นยี่สิบปีที่ผ่านมาและฉันยังมีชีวิตอยู่ในกรุงปารีส. ฉันมีพาร์ทเมนต์เล็ก ๆ ในไตรมาสละติน ที่สามารถมองเห็นสุสานและฉันถูกเงินรายได้ไม่พอที่จะทำให้ร่างกายและจิตใจด้วยกัน. เธอได้อ่านหนังสือของฉันและได้เขียนถึงฉันเกี่ยวกับมัน. ฉันตอบขอบคุณเธอและปัจจุบันผมได้รับจากจดหมายของเธอบอกว่าเธออีก ได้ผ่านปารีสและต้องการที่จะมีการสนทนากับฉัน แต่เวลาที่เธอถูก จำกัด และช่วงเวลาที่ฟรีเดียวที่เธอมีคือต่อไปนี้วันพฤหัสบดีที่เธอได้รับการใช้จ่ายช่วงเช้าที่ลักเซมเบิร์กและฉันอยากจะให้เธอเลี้ยงอาหารกลางวันน้อย Foyot เป็นหลังจากนั้น Foyot เป็นร้านอาหารที่วุฒิสมาชิกฝรั่งเศสกินและมันก็เพื่อให้ห่างไกลนอกเหนือหมายของฉันที่ฉันไม่เคยคิดแม้แต่จะไปที่นั่น แต่ผมก็ภูมิใจและผมเด็กเกินไปที่จะได้เรียนรู้ที่จะบอกว่าไม่มีผู้หญิงคนหนึ่ง (ชายน้อยก็อาจจะเพิ่มการเรียนรู้นี้จนกว่าพวกเขาจะแก่เกินไปที่จะทำให้ผลกับผู้หญิงคนใด ๆ ในสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า.) ฉันมีสิบฟรังก์ (ฟรังก์ทอง) จะมีอายุการใช้งานผมส่วนที่เหลือของเดือนและเลี้ยงอาหารกลางวันเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่ควรเสียค่าใช้จ่ายมากขึ้นกว่าสิบห้า ถ้าผมตัดออกจากเครื่องชงกาแฟสำหรับสองสัปดาห์ต่อมาผมสามารถจัดการได้ดีพอ. ผมตอบว่าผมจะได้พบกับเพื่อนของฉันโดยจดหมายที่ Foyot ในวันพฤหัสบดีที่ผ่านมาครึ่งสิบสอง เธอไม่ได้เป็นหนุ่มสาวเพื่อที่ฉันคาดหวังและการจัดเก็บภาษีในลักษณะที่น่าสนใจมากกว่า เธอเป็นคนที่ในความเป็นจริงผู้หญิงสี่สิบ (อายุเสน่ห์ แต่ไม่หนึ่งที่สร้างความตื่นเต้นความรักที่ฉับพลันและรุนแรงตั้งแต่แรกเห็น) และเธอให้ฉันประทับใจของการมีฟันมากขึ้น, สีขาวและมีขนาดใหญ่และแม้แต่กว่ามีความจำเป็น สำหรับวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติใด ๆ เธอเป็นคนที่ช่างพูด แต่เพราะเธอดูเหมือนแนวโน้มที่จะพูดคุยเกี่ยวกับฉันฉันก็พร้อมที่จะเป็นผู้ฟังที่ใส่ใจ. ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อการเรียกเก็บเงินของค่าโดยสารที่ถูกนำมาสำหรับราคาที่มีการจัดการที่ดีที่สูงกว่าผมคาด แต่เธอมั่นใจฉัน. "ผมไม่เคยกินอะไรสำหรับเลี้ยงอาหารกลางวัน" เธอกล่าว. "โอ้ไม่ได้บอกว่า!" ผมตอบอย่างไม่เห็นแก่ตัว. "ผมไม่เคยกินมากกว่าสิ่งหนึ่ง. ฉันคิดว่าคนที่กินมากเกินไปในปัจจุบัน. เล็ก ๆ น้อย ๆปลาอาจจะ. ฉันสงสัยว่าพวกเขามีปลาแซลมอนใด ๆ ." ดีก็คือในช่วงต้นปีสำหรับปลาแซลมอนและมันก็เป็น ไม่ได้อยู่ในการเรียกเก็บเงินของค่าโดยสาร แต่ผมถามบริกรว่ามีใด ๆ ใช่ปลาแซลมอนที่สวยงามเพิ่งเข้ามาก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขามี ผมสั่งมันสำหรับแขกของฉัน บริกรถามเธอว่าเธอจะมีบางสิ่งบางอย่างในขณะที่มันถูกปรุงสุก. "ไม่" เธอตอบว่า "ผมไม่เคยกินมากกว่าสิ่งหนึ่งถ้าคุณมีไข่ปลาคาเวียร์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมไม่เคยคิดไข่ปลาคาเวียร์." หัวใจของฉันจมเล็กน้อย ผมรู้ว่าผมไม่สามารถไข่ปลาคาเวียร์ แต่ผมไม่สามารถเป็นอย่างดีบอกเธอว่า ผมบอกบริกรโดยทั้งหมดหมายความว่าจะนำไข่ปลาคาเวียร์ สำหรับตัวผมเองผมเลือกจานที่ถูกที่สุดในเมนูและนั่นก็คือสับเนื้อแกะ. "ผมคิดว่าคุณจะฉลาดที่จะกินเนื้อสัตว์" เธอกล่าว "ผมไม่ทราบว่าคุณสามารถคาดหวังที่จะทำงานหลังจากที่กินสิ่งที่หนักเช่นสับ. ฉันไม่เชื่อในการบรรทุกเกินพิกัดท้องของฉัน." จากนั้นก็มาคำถามของเครื่องดื่ม. "ฉันไม่เคยดื่มอะไรสำหรับเลี้ยงอาหารกลางวัน" เธอกล่าว. " ทั้งฉัน "ผมตอบทันที." ยกเว้นไวน์ขาว "เธอเดินราวกับว่าผมไม่ได้พูด." เหล่านี้ไวน์ขาวฝรั่งเศสมีน้ำหนักเบาเพื่อให้. พวกเขากำลังที่ยอดเยี่ยมสำหรับการย่อยอาหาร. "" สิ่งที่คุณต้องการ? " ผมถามยังใจดี แต่ไม่ตรงพรั่งพรูออกมา. เธอให้ฉันแฟลชที่สดใสและเป็นมิตรของฟันขาวของเธอ. "แพทย์ของฉันจะไม่ให้ฉันดื่มอะไร แต่แชมเปญ." ฉันแฟนซีผมหันเรื่องเล็กซีด ผมได้รับคำสั่งครึ่งขวด ที่ผมกล่าวถึงตั้งใจที่แพทย์ของฉันได้ห้ามเด็ดขาดผมดื่มแชมเปญ. "สิ่งที่คุณจะไปดื่มแล้ว?" "น้ำ". เธอกินไข่ปลาคาเวียร์และเธอกินปลาแซลมอน เธอได้พูดคุยร่าเริงของศิลปะและวรรณกรรมและดนตรี แต่ผมสงสัยว่าการเรียกเก็บเงินจะมาถึง เมื่อสับเนื้อแกะของฉันมาถึงเธอเอาฉันค่อนข้างจริงจังกับงาน. "ผมเห็นว่าคุณอยู่ในนิสัยของการรับประทานอาหารกลางวันหนัก. ผมว่ามันเป็นความผิดพลาด. ทำไมคุณไม่ทำตามตัวอย่างของฉันและเพียงแค่กินสิ่งหนึ่ง ? ฉันแน่ใจว่าคุณจะรู้สึกที่เคยดีขึ้นมากสำหรับมัน. "" ฉันเป็นเพียงจะกินสิ่งหนึ่ง. " ผมบอกว่าเป็นบริกรมาอีกครั้งกับการเรียกเก็บเงินของค่าโดยสาร. เธอโบกมือให้เขากันด้วยท่าทางโปร่งสบาย. "ฉบับ no. ฉันไม่เคยกินอะไรสำหรับเลี้ยงอาหารกลางวัน. เพียงกัดผมไม่เคยต้องการที่ยิ่งไปกว่านั้นและฉันกินที่มากขึ้นเป็นข้ออ้างสำหรับการสนทนากว่าอะไรอื่น. ฉันไม่อาจกินอะไรเพิ่มเติมนอกจากที่พวกเขามีบางส่วนของผู้หน่อไม้ฝรั่งยักษ์. ฉันควรจะเสียใจที่จะออกจากปารีสโดยไม่ต้องมีบางส่วนของพวกเขา. "หัวใจของฉันจม ผมเคยเห็นพวกเขาในร้านค้าและฉันรู้ว่าพวกเขามีราคาแพงอย่างน่ากลัว ปากของฉันได้รดน้ำบ่อย ๆ ในสายตาของพวกเขา. "มาดามอยากจะรู้ว่าถ้าคุณมีใด ๆ ของผู้หน่อไม้ฝรั่งยักษ์." ฉันถามบริกร. ฉันพยายามที่มีทั้งหมดของฉันไปอาจประสงค์เขาจะบอกว่าไม่มี มีความสุขรอยยิ้มของเขามากกว่าการแพร่กระจายในวงกว้างใบหน้าพระสงฆ์เหมือนและเขามั่นใจว่าพวกเขามีบางอย่างขนาดใหญ่เพื่อที่สวยงามดังนั้นอ่อนโยนว่ามันเป็นประหลาดใจ. "ผมไม่ได้อยู่ในอย่างน้อยหิว" แขกของฉันถอนหายใจ "แต่ถ้าคุณยืนยันผมไม่ทราบมีหน่อไม้ฝรั่งบาง." ฉันสั่งให้พวกเขา. "คุณไม่ได้ไปมีหรือไม่?" "ไม่ฉันไม่เคยกินหน่อไม้ฝรั่ง." "ผมรู้ว่ามีคนที่ทำไม่เป็น เช่นพวกเขา. ความจริงก็คือคุณทำลายเพดานปากของคุณโดยเนื้อสัตว์ที่คุณกิน. "เรารอหน่อไม้ฝรั่งที่จะสุก Panic ยึดฉัน มันไม่ได้คำถามนี้จำนวนเงินที่ฉันควรจะได้เหลือเวลาที่เหลือของเดือนนี้ แต่ไม่ว่าผมมีมากพอที่จะจ่ายเงินค่า มันจะเสียใจที่จะพบว่าตัวเองสิบฟรังก์สั้นและมีภาระผูกพันที่จะกู้ยืมเงินจากแขกของฉัน ฉันไม่สามารถนำตัวเองที่จะทำ ผมรู้ว่าเท่าไหร่ที่ฉันมีและถ้าเรียกเก็บเงินมาให้มากขึ้นฉันได้ขึ้นใจของฉันที่ฉันจะใส่มือของฉันในกระเป๋าของฉันและเป็นหนทางที่น่าทึ่งเริ่มต้นขึ้นและบอกว่ามันได้รับเลือก แน่นอนว่ามันจะเป็นที่น่าอึดอัดใจถ้าเธอไม่ได้มีเงินมากพอที่จะจ่ายทั้งการเรียกเก็บเงิน จากนั้นสิ่งเดียวที่จะออกจากนาฬิกาของฉันและบอกว่าผมจะกลับมาและชำระเงินในภายหลัง. หน่อไม้ฝรั่งที่ปรากฏ พวกเขาเป็นอย่างมากฉ่ำและอร่อย กลิ่นของเนยละลาย tickled จมูกรูจมูกของฉันเป็นของพระเยโฮวาถูก tickled โดยการนำเสนอการเผาไหม้ของ Semites คุณงามความดี ฉันดูเป็นผู้หญิงที่ถูกทิ้งร้างแรงผลักดันให้พวกเขาลงลำคอของเธอในอมยั่วยวนขนาดใหญ่และในทางที่สุภาพของฉันฉันสนทนากับสภาพของละครในคาบสมุทรบอลข่าน ที่ล่าสุดเธอพูดจบ. "กาแฟ?" ผมบอกว่า. "ใช่เพียงแค่ไอศครีมและเครื่องชงกาแฟ" เธอตอบ. ผมเป็นคนดูแลที่ผ่านมาในขณะนี้. ดังนั้นผมสั่งกาแฟสำหรับตัวเองและไอศครีมและเครื่องชงกาแฟสำหรับเธอ. "คุณรู้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ผมเชื่ออย่างทั่วถึงใน "เธอกล่าวขณะที่เธอกินไอศครีม." หนึ่งควรจะได้รับเพิ่มขึ้นจากความรู้สึกมื้อหนึ่งสามารถกินเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้. "" คุณยังคงหิว? "ผมถามแผ่วเบา." โอ้ไม่ฉันไม่หิว ; คุณเห็นฉันไม่กินอาหารกลางวัน ฉันมีถ้วยกาแฟที่ในตอนเช้าแล้วเย็น แต่ฉันไม่เคยกินมากกว่าหนึ่งสิ่งสำหรับงานเลี้ยงอาหารกลางวัน ผมกำลังพูดสำหรับคุณ. "" โอ้ฉันเห็น! "แล้วสิ่งที่น่ากลัวเกิดขึ้น. ในขณะที่เรากำลังรอกาแฟหัวหน้าบริกรที่มีรอยยิ้มเอาใจบนใบหน้าที่ผิดพลาดของเขาขึ้นมาให้เราแบกตะกร้าขนาดใหญ่เต็มรูปแบบ . ของลูกพีชขนาดใหญ่พวกเขามีอายของหญิงสาวผู้บริสุทธิ์ที่พวกเขามีโทนสีที่อุดมไปด้วยภูมิทัศน์ที่อิตาลี แต่แน่นอนลูกพีชไม่ได้อยู่ในฤดูกาลที่แล้วพระเจ้ารู้ว่าสิ่งที่พวกเขาเสียค่าใช้จ่ายผมรู้ว่ามากเกินไปสิ่งที่พวกเขาเสียค่าใช้จ่ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อมา.. แขกรับเชิญของฉันที่เกิดขึ้นกับการสนทนาของเธอใจลอยเอาหนึ่ง. "คุณเห็นคุณได้เต็มกระเพาะอาหารของคุณมีจำนวนมากของเนื้อ" My-หนึ่ง chop- ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ "และคุณไม่สามารถกินได้อีก แต่ฉันก็มีอาหารว่างและฉันจะต้องได้รับพีช. "การเรียกเก็บเงินมาและเมื่อฉันจ่ายเงินมันฉันพบว่าฉันมีเพียงพอสำหรับเคล็ดลับที่ไม่เพียงพอค่อนข้าง. ดวงตาของเธอวางสำหรับทันทีในสามฟรังก์ผมทิ้งไว้ให้ บริกรและฉันรู้ว่าเธอคิดว่าฉันหมายถึง. แต่เมื่อผมเดินออกมาจากร้านอาหารที่ฉันมีทั้งเดือนก่อนที่ผมและไม่ได้เงินในกระเป๋าของฉัน. "ติดตามตัวอย่างของฉัน" เธอกล่าวในขณะที่เราจับมือ "และ ไม่เคยกินมากกว่าสิ่งหนึ่งสำหรับงานเลี้ยงอาหารกลางวัน. "" ฉันจะทำดีกว่าว่า "ผมโต้." ฉันจะกินอะไรสำหรับอาหารค่ำเพื่อคืน. "" อารมณ์ขัน "เธอร้องไห้ร่าเริงกระโดดเข้าไปในรถแท็กซี่" คุณค่อนข้างตลกกัน! "แต่ฉันมีการแก้แค้นของฉันที่ผ่านมา. ฉันไม่เชื่อว่าฉันเป็นคนพยาบาท แต่เมื่อพระเจ้าอมตะใช้มือในเรื่องนี้มันเป็นอภัยเพื่อสังเกตผลที่มีความพึงพอใจ. วันนี้ เธอมีน้ำหนักยี่สิบเอ็ดหิน. * (* หนึ่งหินมีค่าเท่ากับ 14 £.)

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

งานเลี้ยงอาหารกลางวัน โดย Somerset Maugham

วิลเลียม Somerset Maugham
ผมเห็นเธอในการเล่น และคำตอบของเธอกวักมือเรียกฉันไปในช่วงเวลาและนั่งลงข้างๆเธอ มันเป็นเวลานานตั้งแต่ฉันได้เห็นเธอ และถ้าใครยังไม่ได้เอ่ยชื่อเธอ ฉันคิดว่าฉันคงจะจำนางได้ นางเรียกข้าแจ๊ด
.
" อืม มันก็หลายปี ตั้งแต่ที่เราพบกันครั้งแรกเวลาจะบิน เราไม่มีเราได้รับการใด ๆ คุณจำตอนที่เราเจอกันครั้งแรก คุณขอให้ฉันอาหารกลางวัน . "
ผมจำได้มั้ย ?
มันเป็นยี่สิบปีที่ผ่านมาและฉันอาศัยอยู่ในปารีส ผมมีพาร์ทเมนต์เล็ก ๆในไตรมาสละตินมองเห็นสุสาน และเป็นเงินรายได้พอที่จะให้ร่างกายและจิตวิญญาณเข้าด้วยกัน เธอได้อ่านหนังสือของผม และได้เขียนถึงฉันเกี่ยวกับมันผมตอบขอบคุณเธอ และปัจจุบันผมได้รับจดหมายจากเธออีกว่า เธอผ่านปารีสและต้องการที่จะมีการสนทนากับผม แต่เวลามีจำกัด และทันทีที่เธอได้ฟรีตามวันพฤหัสบดี เธอใช้เวลาช่วงเช้าที่ลักเซมเบิร์ก และจะขอเลี้ยงอาหารกลางวัน เล็ก ๆน้อย ๆที่ foyot เธอหลังจากนั้น ?foyot เป็นภัตตาคารที่วุฒิสมาชิกฝรั่งเศสกิน และมันก็ไกลเกิน หมายถึงว่าผมไม่เคยคิดจะไปที่นั่น แต่ผมรู้สึกดีใจมาก และผมยังเด็กเกินไปที่จะเรียนรู้ที่จะบอกว่าไม่มีผู้หญิง ( บางคนก็อาจเพิ่มการเรียนรู้นี้จนกว่าพวกเขาจะแก่เกินไปที่จะทำให้มันใด ๆ เป็นผลให้ผู้หญิงสิ่งที่เขาพูด ) ฉันได้ 80 ฟรังค์ ( ฟรังก์ทอง ) ที่จะทำให้ส่วนที่เหลือของเดือนและงานเลี้ยงอาหารกลางวันที่เจียมเนื้อเจียมตัวค่าใช้จ่ายไม่ควรมากกว่า 15 ถ้าฉันตัดกาแฟสำหรับถัดไปสองสัปดาห์ที่ผ่านมาผมสามารถจัดการได้ดีพอ .
ผมตอบว่าฉันจะได้เจอเพื่อนโดยการติดต่อที่ foyot วันพฤหัสบดีที่ครึ่งที่ผ่านมา 12 เธอไม่เด็กแล้วเป็นตามที่คาด และในลักษณะที่สง่างามมากกว่าที่น่าสนใจ เธออยู่ในความเป็นจริงผู้หญิงสี่สิบ ( อายุเป็นเสน่ห์แต่ไม่หนึ่งที่ตื่นเต้นอย่างกระทันหันและแรงตัณหาแรกพบ ) เธอให้ฉันความรู้สึกของการมีฟันมากขึ้น ขนาดใหญ่สีขาว และแม้กว่าความวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติใด ๆ เธอช่างพูด แต่ดูเหมือนเธออยากจะพูดเกี่ยวกับฉัน ฉันก็เตรียมที่จะเป็นผู้ฟังใส่ใจ .
ผมตกใจเมื่อบิลจากค่าโดยสารถูกนำมาสำหรับราคาที่ถูกมาก มากกว่าที่ฉันคิดไว้ แต่เธอมั่นใจฉัน .
" ผมไม่เคยกินอะไรกลางวัน , " เธอกล่าว .
" อย่าพูดอย่างนั้น ! ฉันตอบอย่างไม่เห็นแก่ตัว .
" ผมไม่เคยกินมากกว่าหนึ่งอย่าง ฉันคิดว่าคนที่กินมากเกินไปในปัจจุบัน นิดหน่อย

ปลามั้ง ฉันสงสัยว่าถ้าพวกเขามีปลาแซลมอน "
ก็ในช่วงต้นปีสำหรับปลาแซลมอนและมันไม่ได้เกี่ยวกับบิลจากค่าโดยสารแต่ผมถามพนักงานว่ามีใด ๆ ใช่ , ปลาแซลมอนสวยเพิ่งเข้ามา มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้มี ฉันสั่งให้แขกของฉัน บริกรถามเธอว่าเธอมีบางอย่างในขณะที่มันถูกต้ม .
" ไม่ " เธอตอบ " ผมไม่เคยกินมากกว่าสิ่งหนึ่งถ้าคุณมีไข่ปลาคาร์เวียร์บ้าง ผมไม่เคยรังเกียจคาเวียร์ "
หัวใจของฉันจมเล็กน้อย ผมรู้ว่าผมไม่สามารถคาเวียร์ ,

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.