I dreamed of what was, and I dreame

I dreamed of what was, and I dreamed of what might have been." No, that's not a quote from John F. Kennedy, Marianne Williamson or even Neil Diamond, but a horse, which narrates "Black Beauty" as if the movie's a form of sensitivity training. The movie is based on Anna Sewell's 1877 children's classic, and is set in the original period, Victorian England. But it plays like a cross between New Age mysticism and anthropomorphism run amok.

It's not that I object to movies that humanize animals. Why, not long ago I was giving measured praise to "Lassie," in which a dog is so clever it steals a teenage boy's Walkman earphones to lure him outdoors. What I object to is the soppiness of "Black Beauty," in which the horse-narrator comes across like a spokesanimal for Greenpeace.

"My mother told me that we had to share the grass with others," we hear, early in the film, and then we see the little colt nibbling grass, intercut with closeups of butterflies, spiders and others with whom it is presumably happy to share. Although I believe dogs care about humans, I do not believe that horses care about spiders, unless they are bitten by one. Call me a curmudgeon.

The movie tells the story of Beauty's life, from the horse's early days in the stables of an idyllic English country house, to its later adventures pulling the carriage of a snotty lady, working as a taxi horse, and finally hauling heavy freight wagons. It's downhill all the way, until the happy ending, where Beauty is put out to pasture.

There is, along the way, a love story. Beauty falls in love with a mare named Ginger, who pretends to ignore him at first, but eventually nibbles his neck. Beauty is a prescient horse (more able than its masters to anticipate that bridges will collapse and stables will catch fire) but one night, after Beauty gets soaking wet while pulling its master from a ranging river, the horse catches pneumonia and almost dies. Beauty pulls through, partly, I am sure, because "Ginger stayed up all night with me." Their romance is a sweet one, involving a lot of running and nibbling and pawing of the air and kicking of the heels, until, alas, they are separated: "It was our last time together in the big pasture," says Beauty, sounding like the voice-over for a retirement fund, "but it was something nobody could take away from us." Later, Beauty hears Ginger whinnying - from heaven, I think.

The humans encountered by Beauty along the way mostly play second fiddle to the horse, and none of them are halfway near as well-spoken. David Thewlis, who was previously seen in a much different role as a violent drifter in "Naked," is the tubercular taxi-man who turns down fares that would overtax his horse. None other than Peter Cook and Eleanor Bron turn up as the Earl and Countess of Wexmire, who use choker collars that yank a horse's head high, sacrificing its health to fashion.

And Andrew Knott is Joe Green, the groom who is actually able to recognize Beauty's whinny even after 10 years.

All of this is very sweet and poignant, no doubt, but the movie set off my horsefeathers detector. To treat animals as if they were human is not respectful to their own natures, and shows a lack of curiosity. I didn't mind the narration, but wouldn't it have been interest ing if the words on the sound track had tried to reflected what might really go through a horse's mind - instead of turning it into a sort of sensitive human observer? Along these lines, the movie did have one stretch of dialogue I could believe a horse would say. It was, "Oats! Wonderful oats!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมฝันถึงสิ่งที่เป็น และฉันฝันถึงอะไรอาจได้รับ" ไม่ ที่ไม่ได้อ้างอิง จากจอห์นเอฟเคนเนดี้ มาริแอน Williamson หรือแม้นีลไดอะมอนด์ ม้า ซึ่ง narrates "ดำงาม" ว่ารูปแบบการฝึกความไวของภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตามแอนนา Sewell 1877 เด็กคลาสสิค และในรอบระยะเวลาดั้งเดิม อังกฤษวิคตอเรียน แต่มันเล่นเช่นข้ามระหว่างรหัสยลัทธิยุคใหม่และเรียกใช้ทุบกระจกมานุษยรูปนิยมไม่ว่า วัตถุจะภาพยนตร์ที่ humanize สัตว์ ทำไม ไม่นานผมถูกให้สรรเสริญวัด "สาว ซึ่งสุนัขจะฉลาดมากมัน steals หูฟังวอล์คแมนของเด็กวัยรุ่นจะล่อเขากลางแจ้ง สิ่งที่ฉันวัตถุไปเป็น soppiness "สีดำสวยงาม ซึ่งม้าเล่ามาข้ามเช่นการ spokesanimal สำหรับ Greenpeace"แม่ของฉันบอกฉันว่า เรามีหญ้าใช้ร่วมกับผู้อื่น เราได้ ยิน ต้นฟิล์ม และเราดูน้อยค้น nibbling หญ้า intercut กับ closeups ผีเสื้อ แมงมุม และอื่น ๆ ด้วยซึ่งก็น่าจะยินดีร่วม ถึงแม้ว่าผมดูแลสุนัขเกี่ยวกับมนุษย์ ไม่เชื่อว่า ม้าดูแลเกี่ยวกับแมงมุม ยกเว้นว่าพวกเขาจะกัดโดยการ โทร curmudgeonภาพยนตร์บอกเรื่องราวของความสวยงามของชีวิต จากม้าของช่วงวันในอสังหาริมบ้านประเทศอังกฤษที่งดงาม การผจญภัยของหลังดึงรถของเลดี้ snotty ทำเป็นรถม้า และสุดท้าย hauling เกวียนขนส่งหนัก มันเป็นทางลงทุกแบบ จนถึงการมีความสุขสิ้นสุด ที่สวยงามจะใส่ออกไปยังทุ่งหญ้ามีอยู่ ตามแบบ เป็นเรื่องราวความรัก ความงามอยู่ในความรักกับแมร์เป็นชื่อขิง แอบเฉยเขาครั้งแรก แต่ในที่สุด nibbles คอของเขา ความงามม้า prescient (มากขึ้นสามารถกว่าต้นแบบตัดที่สะพานจะยุบ และอสังหาริมจะจับไฟ) แต่คืนหนึ่ง หลังจากความสวยงามได้รับเปียกแฉะในขณะดึงหลักการจากการกำหนดช่วงแม่น้ำ ม้าจับโรค และเกือบตาย ความงามดึงผ่าน ส่วนหนึ่ง ฉันแน่ใจ เนื่องจาก "ขิงอยู่ค่าทั้งคืนกับฉัน" เขาเป็นความหวาน เกี่ยวข้องกับการทำงาน และ nibbling และ pawing ของอากาศ และเตะของส้นเท้า จนถึง อนิจจา พวกเขาจะแยก: "มันเป็นครั้งสุดท้ายของเราอยู่ในพาสเจอร์ใหญ่ กล่าวว่า ความสวยงาม การออกเสียงเช่น voice-over สำหรับกองทุนเกษียณอายุ "แต่มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถได้จากเรา" ภายหลัง ความสวยงามได้ยินขิง whinnying - จากสวรรค์ คิดมนุษย์ประสบความงามตามแบบที่ส่วนใหญ่เล่นสองเทอโรซออีกม้า และไม่มีพวกเขาจะอยู่ตรงกลางใกล้เป็นพูดดี David Thewlis ที่ก่อนหน้านี้ถูกเห็นในมากบทบาทอื่นเป็น drifter รุนแรงใน "เปล่า" tubercular แท็กซี่คนที่จะลงค่าโดยสารที่จะ overtax ม้าของเขาได้ ไม่ใช่คุกปีเตอร์และเอเลเนอร์รนอื่นเปิดเป็นเอิร์ล และเคาน์เตของ Wexmire ซึ่งใช้ choker ปลอกที่ดึงเอาม้าหัวสูง เสียสละสุขภาพกับแฟชั่นและอนาแอนดรูว์ กรีน โจ เจ้าบ่าวที่เป็นจริงได้ความสวยงามของ whinny แม้หลังจาก 10 ปีทั้งหมดนี้ได้หวาน และ ประจำ ข้อสงสัย แต่ภาพยนตร์ที่ตั้งปิดเครื่องตรวจจับ horsefeathers ของฉัน ในการรักษาสัตว์ว่าพวกมนุษย์ไม่เคารพกับธรรมชาติของตนเอง และแสดงไม่อยาก ผมไม่ได้รังเกียจคำบรรยาย แต่จะไม่ก็ได้รับกำลังสนใจถ้าคำบนแทร็กเสียงพยายามสะท้อนให้เห็นอะไรจริง ๆ จะไป ผ่านใจม้า- แทนที่ จะเปลี่ยนเป็นการจัดเรียงของมนุษย์แหล่งสำคัญ ตามรายการเหล่านี้ ภาพยนตร์ไม่มียืดหนึ่งบทสนทนาอาจเชื่อว่า ม้า มันเป็น "ข้าวโอ๊ต ข้าวโอ๊ตดี"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันฝันถึงสิ่งที่เป็นและฉันฝันถึงสิ่งที่อาจจะได้รับ. "ไม่มีที่ไม่อ้างจากจอห์นเอฟเคนเนดี้, Marianne วิลเลียมสันหรือแม้กระทั่งนีลไดมอนด์ แต่ม้าซึ่งเล่า" ความงามดำ "เช่นถ้าหนังเรื่องนี้ รูปแบบของการฝึกอบรมความไว. ภาพยนตร์จะขึ้นอยู่กับคลาสสิกแอนนาซีเวลล์เด็ก 1877 และตั้งอยู่ในระยะเวลาเดิมที่วิคตอเรียประเทศอังกฤษ. แต่มันเล่นเช่นข้ามระหว่างเวทย์มนต์ยุคใหม่และอุทิศทำงานอาละวาด. มันไม่ใช่ว่าผมคัดค้านการดูหนังที่ มนุษย์สัตว์. ทำไมไม่นานที่ผ่านมาผมได้ให้สรรเสริญวัดเป็น "สาว" ซึ่งเป็นสุนัขที่ฉลาดจึงขโมยหูฟัง Walkman เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่จะล่อให้เขานอก. สิ่งที่ฉันคัดค้านการเป็น soppiness ของ "แบล็กบิวตี้" ที่ม้าเล่าผ่านมาเช่น spokesanimal สำหรับกรีนพีซ. "แม่ของฉันบอกฉันว่าเรามีการแบ่งปันหญ้ากับคนอื่น ๆ " ที่เราได้ยินในช่วงต้นในภาพยนตร์เรื่องนี้และจากนั้นเราจะเห็นเด็กหนุ่มน้อย nibbling หญ้า intercut กับ closeups ของผีเสื้อแมงมุมและคนอื่น ๆ ด้วยซึ่งมันน่าจะมีความสุขที่จะแบ่งปัน ถึงแม้ว่าผมจะเชื่อว่าสุนัขที่ดูแลเกี่ยวกับมนุษย์ผมไม่เชื่อว่าม้าดูแลเกี่ยวกับแมงมุมจนกว่าพวกเขาจะกัดโดยหนึ่ง โทรหาฉัน curmudgeon. ภาพยนตร์บอกเล่าเรื่องราวของชีวิตความงามที่จากวันแรกของม้าในคอกของบ้านประเทศภาษาอังกฤษที่งดงามเพื่อการผจญภัยต่อมาดึงสายการบินของผู้หญิงเลวทรามทำงานเป็นม้าแท็กซี่และในที่สุดก็ลาก รถบรรทุกหนัก มันตกต่ำตลอดทางจนกระทั่งสิ้นสุดความสุขที่จะใส่ความงามออกไปยังทุ่งหญ้า. มีพร้อมวิธีการที่เรื่องราวความรัก ความงามตกหลุมรักกับเมียชื่อขิงที่แสร้งทำเป็นไม่สนใจเขาในตอนแรก แต่ในที่สุด Nibbles คอของเขา ความงามเป็นม้าทิพยเนตร (เพิ่มเติมสามารถกว่าปริญญาโทที่จะคาดหวังว่าสะพานจะยุบและคอกม้าจะจับไฟ) แต่คืนหนึ่งหลังจากที่ได้รับความงามเปียกโชกในขณะที่ดึงต้นแบบจากแม่น้ำตั้งแต่ม้าจับปอดบวมและเกือบตาย ดึงความงามผ่านส่วนหนึ่งผมมั่นใจว่าเพราะ "ขิงอยู่ทั้งคืนกับฉัน." ความโรแมนติกของพวกเขาคือหนึ่งหวานที่เกี่ยวข้องกับจำนวนมากของการทำงานและการกัดและตะปบของอากาศและเตะของส้นเท้าจนอนิจจาพวกเขาจะแยก: "มันเป็นครั้งสุดท้ายของเราร่วมกันในทุ่งหญ้าใหญ่" ความงาม, การทำให้เกิดเสียงพูดว่า เหมือนเสียงมากกว่าสำหรับกองทุนเพื่อการเกษียณอายุ "แต่มันก็เป็นสิ่งที่ไม่มีใครอาจใช้เวลาห่างจากเรา." ต่อมาได้ยินความงามขิง whinnying - จากสวรรค์ผมคิดว่า. มนุษย์พบความงามไปพร้อมกันส่วนใหญ่เล่นไวโอลินที่สองกับม้าและไม่มีของพวกเขาอยู่ใกล้ครึ่งหนึ่งเช่นกันพูด เดวิดธิวลิสที่ได้รับการเห็นก่อนหน้านี้ในบทบาทที่แตกต่างกันมากที่สุดเท่าที่เร่ร่อนที่มีความรุนแรงใน "เปลือย" เป็นวัณโรครถแท็กซี่คนที่หันมาอัตราค่าโดยสารที่จะเก็บภาษีเกินควรม้าของเขา ไม่มีใครอื่นนอกจากปีเตอร์คุกและเอเลเนอร์บเปิดขึ้นเป็นเอิร์ลและเคาน Wexmire ที่ใช้ปลอกคอสร้อยคอที่งัดหัวม้าสูงเสียสละสุขภาพของแฟชั่น. และแอนดรู Knott คือโจกรีนเจ้าบ่าวที่เป็นจริงสามารถที่จะรับรู้ เสียงร้องอย่างม้างามแม้หลังจาก 10 ปี. ทั้งหมดนี้เป็นหวานมากและเจ็บปวดไม่ต้องสงสัยเลย แต่หนังเรื่องนี้ตั้งปิดเครื่องตรวจจับ horsefeathers ของฉัน ในการรักษาสัตว์ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้เป็นมนุษย์เคารพต่อธรรมชาติของตัวเองและแสดงให้เห็นถึงการขาดความอยากรู้อยากเห็น ผมไม่ได้คิดคำบรรยาย แต่จะไม่ได้มีความสนใจไอเอ็นจีรับหากคำในซาวด์แทร็คได้พยายามที่จะสะท้อนให้เห็นสิ่งที่เป็นจริงอาจจะไปผ่านใจของม้า - แทนเปลี่ยนมันเป็นประเภทของผู้สังเกตการณ์ของมนุษย์ที่มีความสำคัญหรือไม่? พร้อมสายเหล่านี้หนังก็มีหนึ่งของการเจรจายืดผมอยากจะเชื่อม้าจะบอกว่า มันเป็น "ข้าวโอ๊ต! ข้าวโอ๊ตที่ยอดเยี่ยม!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมฝันว่า ผมฝันถึงสิ่งที่อาจได้รับ " ไม่ใช่อ้างจาก จอห์น เอฟ เคนเนดี , Marianne วิลเลียมสัน หรือแม้แต่ นีล ไดมอนด์ แต่ม้าซึ่ง narrates " ความงาม " สีดำ ถ้าเป็นหนังที่เป็นรูปแบบของการฝึกอบรมความไว ภาพยนตร์บนพื้นฐานของแอนนา ซีเวลล์ 1877 เด็กคลาสสิกและมีการตั้งค่าในช่วงเวลาเดิมวิคตอเรียอังกฤษแต่มันเล่นเช่นข้ามระหว่างเวทมนตร์ยุคใหม่ และความเหมือนมนุษย์อาละวาด

ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นด้วยที่หนังมนุษย์สัตว์ ทำไม ไม่นานผมก็ให้วัดสรรเสริญ " หมาน้อย " ซึ่งเป็นสุนัขที่ฉลาดมาก มันขโมยเด็กผู้ชายวัยรุ่น เป็นหูฟัง Walkman เพื่อล่อให้เขานอก สิ่งที่ผมไม่เห็นด้วยคือ soppiness " ความงามสีดำ" ซึ่งม้าเล่ามาเหมือน spokesanimal สำหรับกรีนพีซ

" แม่บอกว่า เราต้องแบ่งปัน หญ้า กับคนอื่น ๆ " ที่เราได้ยินในช่วงต้นของหนัง แล้วเราเห็นน้อยม้าและเล็มหญ้า intercut กับ closeups ของผีเสื้อ แมงมุม และคนอื่น ๆด้วย ซึ่งมันเป็นสันนิษฐานมีความสุขที่จะแบ่งปัน ยังไงก็ตาม ผมเชื่อในการดูแลสุนัขกับมนุษย์ผมไม่เชื่อว่า ม้าเป็นห่วงแมงมุม , จนกว่าพวกเขาจะถูกกัดโดยหนึ่ง เรียกฉัน curmudgeon

ภาพยนตร์บอกเล่าเรื่องราวของชีวิต ความงาม จากวันแรก ๆของม้าในคอกม้าของคฤหาสน์ชนบทงดงามของภายหลังการผจญภัยที่ลากรถม้าของผู้หญิงกับการทำงานเป็นแท็กซี่ม้าลากเกวียน และสุดท้ายการขนส่งหนัก มันลงเขาตลอดทางจนถึงการสิ้นสุดความสุขที่สวยงามจะใส่ให้ออก

มีตลอดทาง เรื่องราวของความรัก ความงามตกอยู่ในความรักกับตัวเมียชื่อ ขิง ที่ทำเป็นไม่สนใจเขาในตอนแรก แต่ในที่สุด Nibbles คอของเขา ความงามคือม้า prescient ( สามารถมากขึ้นกว่าที่ผู้เชี่ยวชาญคาดการณ์ว่าสะพานจะถล่มบ้านจะไฟไหม้ ) แต่แล้วคืนหนึ่งหลังจากความงามได้รับเปียกในขณะที่ดึงเจ้านายของมันจากตั้งแต่แม่น้ำม้าจับปอดบวมและเกือบตาย ความงามดึงผ่านฝน ผมมั่นใจ เพราะ " ขิงทั้งคืนกับฉัน . " ความรักของพวกเขาคือ หวาน หนึ่งที่เกี่ยวข้องกับมากและวิ่งและ nibbling pawing ของอากาศและเตะของส้นเท้า จนสุดท้ายพวกเขาจะแยกจากกัน :" มันเป็นครั้งสุดท้ายด้วยกันในทุ่งหญ้าใหญ่ กล่าวว่า ความงาม มีเสียงเหมือนเสียงผ่านกองทุนเกษียณอายุ แต่มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเอาไปจากเรา . " ต่อมา ความงามได้ยินขิง whinnying - จากสวรรค์ ฉันคิดว่า . .

มนุษย์พบความสวยงามตลอดทาง ส่วนใหญ่เล่น มือรองกับม้า และไม่มีของพวกเขาครึ่งทางใกล้เป็นพูดดี เดวิด ธิวลิส ,ที่เคยเห็นในบทบาทที่แตกต่างกันมาก เป็นคนรุนแรงใน " โป๊ " คือคนที่จะลงเกี่ยวกับวัณโรครถแท็กซี่ค่าโดยสารที่จะเก็บภาษีมากเกินไปม้าของเขา ไม่มีใครอื่นนอกจากปีเตอร์คุกและเอลินอร์ที่มาเปิดเป็นเอิร์ลและเคานท์เตสแห่ง wexmire ที่ใช้ปกเสื้อปลอกคอที่ดึงเป็นหัวม้าสูง เสียสละสุขภาพแฟชั่น

และแอนดรู Knott เป็นโจสีเขียวเจ้าบ่าวที่เป็นจริงสามารถที่จะรับรู้ถึงความงามส่งเสียงร้องเบาๆหลังจาก 10 ปี

ทั้งหมดนี้หวานมาก และสะเทือนอารมณ์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ชุดหนังออกตรวจจับ horsefeathers ของฉัน การรักษาสัตว์เป็นหากพวกเขาเป็นมนุษย์ไม่เคารพธรรมชาติของตนเอง และแสดงให้เห็นถึงการขาดของความอยากรู้อยากเห็น ผมไม่ได้รังเกียจที่บรรยายแต่คงจะสนใจ ing ถ้าคำพูดบนแทร็กเสียงได้พยายามที่จะสะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่จะต้องไปผ่านจิตใจของม้าแทนที่จะเปลี่ยนเป็นจัดเรียงของผู้สังเกตการณ์มนุษย์อ่อนไหว ? ตามบรรทัดเหล่านี้ ภาพยนตร์มีการยืดของบทสนทนา ผมเชื่อว่าม้าจะว่ายังไง มันคือ " ข้าวโอ๊ต ! ข้าวโอ๊ตที่ยอดเยี่ยม ! "