She was one of those pretty and cha

She was one of those pretty and charming girls who sometimes, as if by a mistake of destiny, born in a family of clerks. She had no dowry, no expectations, no way of being known, understood, loved, married by any rich and distinguished man; and she let herself be married to a little clerk at the Ministry of Public Instruction.
She dressed plainly because she could not dress well, but she was as unhappy as though she had really fallen from her proper station; since with women there is neither caste nor rank, and beauty, grace and charm act instead of family and birth. Natural fineness, instinct for what is elegant, suppleness of wit, are the sole hierarchy, and make of women of the people the equals of the very greatest ladies.
she suffered ceaselessly, feeling herself born for all the delicacies and all luxuries. She was suffered from the poverty of her dwelling, from the wretched look of the walls, from the worn out chairs, from the ugliness of the curtains. All those things, of which another woman of her rank would never even have been conscious, tortured her and made her angry. The sight of the little Breton peasant who did her humble housework aroused in her regrets which were despairing and distracted dreams. She thought of silent antechambers hung with Oriental tapestry, lit by tall bronze candelabra, land of the two great footmen in knee breeches who sleep in the big armchairs, made drowsy by the heavy warmth of the hot-air stove. She thought of the long salons fitted up with ancient silk, of the delicate furniture carrying priceless curiosities, and of the coquettish perfumed boudoirs made for talks at five o'clock with intimate friends, with men famous and sought after, whom all women envy and whose attention they all desire.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอเป็นหญิงสวย และมีเสน่ห์อย่างหนึ่งที่บางครั้ง ถ้า โดยความผิดพลาดของ เกิดในครอบครัวของจ่า เธอมีสินสอดไม่มี ไม่มีความคาดหวัง ไม่เป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก แต่งงาน โดยคนรวย และเครื่องเป่าผม และปล่อยให้ตัวเองได้แต่งงานกับเสมียนเล็ก ๆ ที่กระทรวงของสาธารณะคำสั่งเธอแต่งตัวเถิด เพราะเธอไม่แต่งตัวดี แต่เธอไม่มีความสุขเป็นเหมือนเธอจริง ๆ ได้ตกลงมาจากสถานีของเธอเหมาะสม กับผู้หญิง ว่าไม่มีวรรณะ หรืออันดับ และความงาม และความมีเสน่ห์ทำหน้าที่แทนครอบครัวและเกิดการ ละเอียดธรรมชาติ สัญชาตญาณเป็นสง่างาม suppleness ของปัญญา มีชั้นเดียว และทำให้ผู้หญิงคนเท่ากับของผู้หญิงมากที่สุดมากเธอประสบรอก ความรู้สึกตัวเองเกิดในอาหารทั้งหมดและความหรูหราทั้งหมด เธอได้รับความเดือดร้อนจากความยากจนของเธอที่อยู่อาศัย จากลักษณะ wretched ของผนัง จากเก้าอี้ออกมาสวมใส่ จากน่าเกลียดของม่าน ทั้งหมดสิ่งเหล่านั้น ซึ่งผู้หญิงอีกทั้งเธอยังไม่เคยมีสติ ทรมานเธอ และทำให้เธอโกรธ สายตาของชาวนาเบรอตงน้อยที่ทำงานบ้านเธออีก aroused ในเธอ regrets ซึ่งมี despairing และฟุ้งซ่านความฝัน เธอคิดว่า แขวนกับโอเรียนเต็ลพรมแขวนผนัง สว่าง โดย candelabra สำริดสูง ดินแดนแห่งสองดี footmen ในเข่ากางเกงที่นอนในเก้าอี้พร้อมโต๊ะขนาดใหญ่ ทำง่วงความอบอุ่นเตาน้ำหนัก antechambers เงียบ เธอคิดว่าของร้านนานอาบค่าผ้าไหมโบราณ เฟอร์นิเจอร์อ่อนถือครองห้องสารภัณฑ์ล้ำค่า และของที่ตุ้งติ้งโดย boudoirs ทำให้การเจรจาที่ห้าโมงมีเพื่อนใกล้ชิด มีคนมีชื่อเสียง และขอหลังจาก ที่ผู้หญิงทุกคนอิจฉาที่พวกเขาทั้งหมดต้องให้ความสนใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอเป็นหนึ่งในบรรดาสาวสวย และมีเสน่ห์ ซึ่งบางครั้งหากโดยความผิดพลาดของโชคชะตา เกิดในครอบครัวของพนักงาน เธอไม่มีสินสอด ไม่คาดหวัง ไม่เป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก แต่งงาน โดยรวยและมีชื่อเสียง และคนที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้แต่งงานกับพนักงานเล็ก ๆน้อย ๆที่กระทรวงสาธารณสุขสั่ง .
เธอแต่งตัวสมถะ เพราะเธอไม่ได้แต่งตัวดีแต่เธอมีความเศร้า ราวกับว่าเธอได้ตกหลุมรักจากสถานีที่เหมาะสมกับเธอ เพราะผู้หญิงไม่มีชนชั้น หรือตำแหน่ง และความงาม ความงามและเสน่ห์แสดงแทนของครอบครัว และเกิด ความวิจิตรธรรมชาติ สัญชาตญาณอะไรหรูหรา ความอ่อนนุ่มของปัญญาเป็นลำดับขั้น แต่เพียงผู้เดียว และให้ของผู้หญิงคนเท่ากับของผู้หญิงมากที่สุด
เจ็บปวดไม่หยุดหย่อนรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออาหารและฟุ่มเฟือย เธอได้รับความเดือดร้อนจากความยากจนของที่อยู่อาศัยของเธอ จากดูน่าเวทนาของผนังจากทรุดโทรม เก้าอี้ จากความอัปลักษณ์ของผ้าม่าน สิ่งต่างๆ เหล่านั้น ซึ่งผู้หญิงอื่นของตำแหน่งของเธอจะไม่เคยมีจิตสำนึก ทรมานเธอ และทำให้เธอโกรธสายตาของชาวนาที่ทำเธอถ่อมตัวเล็กน้อย Breton งานบ้านกระตุ้นเธอเสียใจที่สิ้นหวังและฟุ้งซ่านความฝัน เธอคิด antechambers เงียบแขวนกับโอเรียนเต็ลพรมสว่างด้วยเชิงเทียนสำริด สูง ที่ดินสองทหารราบในกางเกงขาสั้นยาวแค่หัวเข่า ที่นอนในเก้าอี้ใหญ่ ทำให้ง่วง โดยไอหนักของเตาอากาศร้อน .เธอนึกถึงร้านติดตั้งนานขึ้นด้วยผ้าไหมโบราณของละเอียดอ่อนเฟอร์นิเจอร์แบกไม่มีค่าวิทยากร และของคอลเกตโดย boudoirs เพื่อพูดคุยตอนห้าโมงกับเพื่อนใกล้ชิดกับผู้ชายที่มีชื่อเสียงและขอหลังจากที่ผู้หญิงทุกคนอิจฉาและที่มีความสนใจที่พวกเขาต้องการ