hapter 10(narrated by Tommy)Oliver

hapter 10
(narrated by Tommy)
Oliver is Safe Again
Morning came and at last Oliver woke up. His left arm, covered in blood, hung at his side. He could not lift it. He was very weak, and he cried with the pain.
He knew that he had to move, so he got up slowly and walked to the nearest house.
'Perhaps the people in that house will feel pity for me,' he thought. 'And if they don't, it will be better to die near people than in the open fields.'
Oliver pushed open the garden gate and went slowly across the grass. The pain got worse. He climbed the steps, knocked at the door and then fainted again.
At this time Mr Giles, Brittles and the other servants were having some early morning tea in the kitchen. Mr Giles was telling the servants what had happened in the night.
Suddenly there was a noise outside. The cook screamed.
'That was a knock,' said Mr Giles. 'Open the door, somebody.' Nobody moved. 'It seems a strange time to knock,' said Mr Giles. 'Open the door, Brittles. We will all stand near you.'
They walked forward slowly towards the door. Brittles opened it, and there was poor little Oliver Twist.
'A boy!' cried Mr Giles.
He pulled Oliver into the hall.
'Here is one of the thieves, madam!' he shouted up the stairs. 'I shot him, madam.'
'Giles!' said the sweet voice of a young lady at the top of the stairs. 'Is the poor man hurt? '
'I think he is dying,' shouted Brittles. 'Would you like to come down and look at him, miss?'
'Please be quiet,' said the young lady. 'I will speak to my aunt, and ask her what to do.'
She soon returned and said,
'Carry the thief to Mr Giles's room. Brittles must go to the town for the doctor.' Some time later, a carriage stopped outside the gate. A fat gentleman jumped out, ran into the house and came quickly into the room.
'This is terrible!' he cried, as he shook hands with the ladies. 'My dear Mrs Maylie - in the silence of the night - and you too, Miss Rose. Terrible!'
'We are all right, Dr Losberne,' said Rose, 'but there is a poor man upstairs that my aunt wishes you to see.'
'Yes, Brittles told me,' said Dr Losberne. 'You shot him, Giles? Where is he? Show me the way.'
The doctor stayed in Mr Giles's room for more than an hour.
His bag was brought up from the carriage. A bedroom bell was rung very often, and the servants ran up and down the stairs all the time. At last Dr Losberne returned to the two ladies.
'This is a very strange thing, Mrs Maylie,' he said.
'He isn't in danger, I hope?' said the old lady.
'No,' replied the doctor. 'Have you seen this thief?'
'No,' replied the old lady.
'I was going to tell you about him when the doctor came in, madam,' said Mr Giles.
He felt rather ashamed to say that he had shot a small boy.
'Rose wanted to see the man,' said Mrs Maylie, 'but I didn't allow it.'
'There is nothing to be afraid of,' said the doctor. 'He is quiet and comfortable now. Will you both come and see him while I am here?'
The doctor led the way upstairs.
'Now,' he said, as he opened the door, 'what do you think of him?'
There, instead of an evil man, lay a small child. He was weak with pain and was in a deep sleep. His arm rested across his chest, his head lay on his other arm and his hair was spread over the pillow.
They looked at him in silence. Then the younger lady bent over him and she brushed back Oliver's hair, her tears fell on his face. Oliver moved and smiled in his sleep.
'What can this mean?' said the older lady. 'I cannot believe that this poor child was the pupil of thieves!'
'Who can say?' answered the doctor. 'We find evil, like death, among the old and the young.'
'But at such an early age!' cried Rose. 'Has he ever known a mother's love or the happiness of a comfortable home? Oh, aunt, dear aunt, don't let them take this sick child to-prison!'
'My dear love,' said the old lady, of course not!'
Hour after hour passed, and in the evening Dr Losberne told the ladies that Oliver was able to talk to them.
Their talk was a long one. Oliver told them the story of his life. He was often forced to stop, because of the pain and his weak condition. It was sad to hear about such suffering from the mouth of a sick child. But the gentle hands and loving smiles of the ladies helped Oliver. He felt calm and happy and peaceful.
Oliver was quite ill and weak. His broken arm was painful, and the rain and cold had given him a fever. He was sick in bed for many weeks, but slowly he grew better. With tears in his eyes, he thanked the two sweet ladies for helping him. When the warmer weather began and there were new leaves on the trees, they prepared to leave the town house for a house in the countryside.
It was a completely new life for Oliver. Here roses climbed the walls of the old country house and the air was filled with the smell of beautiful flowers. The days were quiet, and he was not afraid when he went to bed at night.
Every morning he went to see an old gentleman who taught him to read better and to write. He went for walks with Mrs Maylie and Rose. He listened when Rose played the piano in the evenings and sang in her sweet, gentle voice.
He helped in the garden and he worked at his lessons too. He fed Mrs Maylie's birds and sometimes he got up at six in the morning to pick flowers for the breakfast table.
Oliver was really happy. The ladies looked after him so well and he loved them with all his heart.
Chapter 11
(narrated by Ix-Chel)
The Mysterious Stranger
Spring passed quickly and summer came. The sun shone. Nature was growing, full of life and energy. Oliver grew bigger and healthier, but he was still the same gentle, sweet boy that he had been before.
One beautiful, warm night Oliver and the two ladies took a longer walk than usual. When they returned, Rose sat down at the piano. After playing for a little time, her hands suddenly began to shake. Her face was very white.
'Rose, my love!' cried Mrs Maylie. 'What is the matter?'
'Nothing, aunt, nothing,' said Rose. 'I am rather tired. I shall go to bed now and be better tomorrow. Please don't worry.'
When morning came, Rose was worse. It was clear that she was suffering from a serious illness. Mrs Maylie's sadness was terrible.
'We must send for Dr Losberne at once, Oliver,' she said. 'I have written a letter to him. Will you take it to the inn for me? From there someone will ride at once with it to Dr Losberne at Chertsey.'
Oliver ran off immediately across the fields. He found the inn and arranged for the letter to be taken to Dr Losberne. He was worried and nervous until he saw the man take the letter and ride away with it on his horse.
He was coming out of the inn when he almost fell against a tall man in a black coat.
'Curse you!' said the man in a voice of terrible anger. 'What are you doing here?'
'I am very sorry, sir,' said Oliver.' I was in a great hurry to get home. I didn't see you.'
The man moved towards Oliver, but before he could hit the boy he fell to the ground.
Oliver stared at the madman for a moment and then ran into the inn for help. Some men came and carried the person inside.
Then Oliver ran away as fast as he could. He was very frightened by the stranger's mysterious behaviour.
Dr Losberne arrived late that night and went straight to Rose while Mrs Maylie and Oliver waited outside the bedroom. Rose was very ill, the doctor said.
In the morning the little house was lonely and quiet. Oliver went to the old church and sat down outside on the grass. He wept and prayed for Rose. He looked around at the beautiful countryside and heard the songs of the summer birds. It was impossible that Rose could die when everything was so glad and happy.
When he went home, Mrs Maylie was sitting in the living room. Rose had fallen into a deep sleep. When she woke up, she would either get better or say goodbye and die.
At last Dr Losberne came out of the bedroom.
'How is Rose?' cried the old lady. 'Tell me at once!'
'You must be calm, my dear madam,' said the doctor.
'Tell me, in God's name! My dear child! She is dead!'
'Thank God, no!' cried the doctor, with great feeling. 'She won't die.'
The old lady fell on her knees and prayed. It was almost too much happiness to accept. Oliver could not weep, or speak, or rest.
He went out and picked some beautiful flowers for Rose's room.
Every day Rose grew better, but she was weak for a long time and could not leave her room. The windows were open now because she loved to feel the warm summer air. But there were no more evening walks, and Oliver spent much of the time in his own little room working at his lessons.
One evening, Oliver sat and read his books. He felt tired. It had been a hot day and he was not really awake but was only half asleep.
Suddenly he seemed to see Fagin, pointing at him and whispering to another man.
'That is the boy.'
'I know,' the other man seemed to answer.
The anger and hate in the man's voice made Oliver jump up.
What was that? There - there - at the window - close to him, very close so he could almost touch him - there stood Fagin and beside him, white with anger or fear, stood the man who had met him outside the inn.
It was only a second - and then they had gone. But they had seen him and he had seen them.
He jumped from the window into the garden, and called for help in a loud voice. The servants came running. Oliver could only say,
'Fagin! Fagin!'
'Was it a man?' cried Mr Giles, taking up a heavy stick.' Which way did he go? '
'Over there!' cried Oliver.
Mr Giles ran off, and Brittles followed him. Oliver ran behind with Dr Losberne, who was taking a short walk. But they could not find the two men.
'It must be a dream, Oliver,' said, Dr Losberne.
'Oh no, really, sir,' replied Oliver. 'I saw Fagin - I am sure of that. I saw them both as clearly as I see you now.'
'Who was the other man?' asked Dr Losberne.
'The man that I told you about. He was at the inn,' said Oliver.
'This is very strange,' said Dr Losberne.
They continued to search for the two men, but without success. The next day Mr Giles was sent to all the inns in the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

hapter 10
(narrated by Tommy)
โอลิเวอร์จะเซฟอีก
เช้ามา และในที่สุด โอลิเวอร์ตื่น แขนซ้ายของเขา ในเลือด แขวนที่ด้านข้างของเขา เขาไม่สามารถยกได้ เขาอ่อนมาก และเขาก็ร้อง ด้วยความเจ็บปวด
เขารู้ว่า เขาต้องย้าย เพื่อให้เขาได้ช้าลง และเดินไปใกล้บ้าน
'บางทีคนในบ้านจะรู้สึกสงสารฉัน ที่เขาคิด "และ ถ้าพวกเขา ไม่ มันจะดีกว่าตายใกล้คนมากกว่าในฟิลด์เปิดการ '
โอลิเวอร์ผลักเปิดประตูสวน และช้าไปทั่วให้หญ้า ความเจ็บปวดได้แย่ เขาปีนขั้นตอน โบว์ลิ่งที่ประตูแล้ว ดิฉันอีก
ครั้งนี้นาย Giles, Brittles และข้าราชการอื่น ๆ ก็มีชาเช้าในครัว นาย Giles บอกมหาดเล็กได้เกิดขึ้นในเวลากลางคืน
ทันใดนั้นมีเสียงรบกวนภายนอก กรีดร้องคนครัว
'ที่ถูกเคาะ กล่าวว่า นายกิเลส ' เปิดประตู ใคร ' ไม่มีใครย้าย 'ดูเหมือนว่าแปลกเวลาจะเคาะ กล่าวว่า นาย Giles ' เปิดประตู Brittles เราจะทั้งหมดยืนอยู่ใกล้คุณ '
เดินไปข้างหน้าช้า ๆ ไปทางประตูนั้น Brittles เปิด และมีไม่น้อยโอลิเวอร์บิด.
'เด็กผู้ชาย ' ร้องเรียกนายกิเลส
เขาดึงโอลิเวอร์ในศาลา
'นี่คือหนึ่งขโมย ผู้หญิง "เขาตะโกนขึ้นบันได 'ฉันยิงเขา ท่านผู้หญิง'
'กิเลส ' กล่าวว่า เสียงหวานของหญิงสาวที่ด้านบนของบันไดนั้น ' เป็นคนไม่ดีทำร้ายหรือไม่ '
'ผมคิดว่า เขาจะตาย ตะโกน Brittles 'คุณต้องการลงมาดูเขา คิดถึงหรือไม่'
'กรุณาจะเงียบ กล่าวว่า หญิงสาว ' ฉันจะพูดคุยกับคุณป้า และถามเธอว่าต้องการ '
เธอกลับทันที และกล่าว ว่า,
' ขโมยนาย Giles ห้องปฏิบัติการ Brittles ต้องไปที่เมืองสำหรับแพทย์.' บางครั้งในภายหลัง การขนส่งหยุดอยู่นอกประตู สุภาพบุรุษอ้วนไปออก วิ่งเข้าบ้าน และมาอย่างรวดเร็วในห้อง
'อันนี้น่ากลัว ' เขาก็ร้อง เขาจับมือกับสาว ๆ ' ของฉัน Maylie นางรัก -ในความเงียบของ - และคุณเกินไป คิดถึงดอกกุหลาบ น่ากลัว!'
' เรามี ดร. Losberne' กล่าวว่า กุหลาบ 'แต่มีชายยากจนชั้นบนที่ป้าประสงค์คุณสามารถมองเห็น '
'ใช่ Brittles บอกฉัน กล่าวว่า ดร. Losberne ' คุณยิงเขา กิเลส เขาอยู่ไหน แสดงวิธีการ '
หมออยู่ในห้องนาย Giles สำหรับชั่วโมงมากกว่าการ
กระเป๋าของเขาถูกนำขึ้นจากการขนส่ง เบลล์นอนมีรุ้งบ่อย และมหาดเล็กวิ่งขึ้นลงบันไดตลอดเวลา ในที่สุด ดร. Losberne กลับไปสองสาว
'เป็นสิ่งแปลกมาก นาง Maylie เขากล่าวว่า .
'เขาไม่ตกอยู่ในอันตราย หวัง ' กล่าวว่า เลดี้เก่า.
ตอบ 'ไม่ หมอ 'มีคุณเห็นขโมยนี้"
ตอบ 'ไม่ เลดี้เก่า.
' ฉันกำลังจะบอกคุณเกี่ยวกับเขาเมื่อหมอมาใน ผู้หญิง กล่าวนายกิเลส
เขารู้สึกละอายใจแทนที่จะพูดว่า เขาได้ยิงเด็กเล็ก
'กุหลาบอยากดูชาย กล่าวว่า นาง Maylie 'แต่ผมไม่อนุญาตให้ใช้'
'มีอะไรต้องกลัว กล่าวว่า แพทย์ ' เขาจะ เงียบตอนนี้ จะมาทั้งสอง และเห็นเขาในขณะที่ฉันอยู่ที่นี่? "
หมอนำชั้นบนวิธี.
'ทันที เขากล่าวว่า เขาเปิดประตู 'ไงของเขา "
มี แทนที่จะเป็นคนชั่วร้าย วางเด็กเล็ก เขาอ่อน มีอาการปวด และในการหลับ แขนของเขาคัดสรรทั่วหน้าอกของเขา ศีรษะของเขาวางบนเขาแขนอื่น ๆ และผมของเขาถูกแพร่กระจายผ่านหมอน
พวกเขามองว่าในความเงียบ แล้วผู้หญิงอายุเงี้ยวเขาและเธอกลับสร้างผมของโอลิเวอร์ น้ำตาของเธอล้มลงบนใบหน้าของเขา โอลิเวอร์ย้าย และยิ้มในพระป
' อะไรสามารถนี้หมายความว่า?' กล่าวว่า เลดี้เก่าได้ 'ฉันไม่สามารถเชื่อว่า เด็กคนนี้ไม่ดีมีม่านขโมย'
'ที่สามารถพูดได้อย่างไร' ตอบหมอ "เราพบความชั่ว เช่นเสียชีวิต เก่าและหนุ่มสาว'
'แต่ ในอายุช่วงดังกล่าว ' ร้องโรส ' ได้เขาเคยรู้จักความรักของแม่หรือความสุขของบ้านสบาย โอ้ ป้า ป้ารัก อย่าปล่อยให้พวกเขาใช้นี้เด็กที่ป่วยไปเรือนจำ!'
'รักรัก กล่าวว่า เลดี้เก่า แน่นอนว่าไม่!'
Hour hour หลังจากผ่าน และในช่วงเย็น Dr Losberne บอกสาว ๆ ว่าโอลิเวอร์ได้พูดคุยกับพวกเขา
พูดคุยของพวกเขาถูกหนึ่งยาว โอลิเวอร์บอกพวกเขาเรื่องราวของชีวิต นอกจากนี้เขามักจะถูกบังคับให้หยุด เนื่องจากความเจ็บปวดและสภาพของเขาอ่อนแอ เศร้าฟังเกี่ยวกับทุกข์ดังกล่าวจากปากของเด็กป่วยได้ แต่มือที่อ่อนโยนและรักรอยยิ้มของสาว ๆ ช่วยโอลิเวอร์ เขารู้สึกสงบ และมีความสุข และสงบ
โอลิเวอร์ถูกค่อนข้างป่วย และอ่อนแอ แขนของเขาเสียหายเจ็บปวด และฝนและเย็นมีให้เขาเป็นไข้ กำลังป่วยเตียงหลายสัปดาห์ แต่เขาโตขึ้นอย่างช้า ๆ ด้วยน้ำตาในดวงตาของเขา เขาต้องขอบคุณสาว ๆ หวานสองช่วยเขา เมื่ออากาศอุ่นเริ่มต้น และมีใบบนต้นไม้ พวกเขาเตรียมที่จะปล่อยให้บ้านเมืองของบ้านในชนบท
มันเป็นชีวิตใหม่ทั้งหมดสำหรับโอลิเวอร์ ที่นี่กุหลาบปีนขึ้นผนังบ้านเก่าประเทศ และอากาศก็เต็มไป ด้วยกลิ่นของดอกไม้สวยงาม เคยเงียบสงบ และเขาก็ไม่กลัวเมื่อเขาเข้านอนในคืน
ทุกเช้าเขาจะดูเป็นสุภาพบุรุษวัยชราที่สอนเขา ให้อ่านได้ง่ายขึ้น และเขียน เขาไปสำหรับเดินกับนาง Maylie และโรส เขาฟังเมื่อเล่นเปียโนในกุหลาบ และสังในเธอหวาน อ่อนโยนเสียง
เขาช่วยในสวน และเขาทำงานที่เรียนเขาเกินไป เขาเลี้ยงนกนาง Maylie และบางครั้งเขามีค่าที่หกในการเลือกดอกไม้สำหรับตารางอาหาร
โอลิเวอร์มีความสุขจริง ๆ ฝ่ายมองเขาดี และรักพวกเขา ด้วยทั้งหมดของหัวใจ.
11 บท
(เล่าเรื่อง โดย Ix Chel)
คนแปลกหน้าลึกลับ
สปริงผ่านอย่างรวดเร็ว และร้อนมา ดวงอาทิตย์ shone ธรรมชาติเติบโต เต็มไปด้วยชีวิตและพลังงาน โอลิเวอร์เติบโตใหญ่ขึ้น และมีสุขภาพดี แต่เขายังเด็กเหมือนกันหวาน อ่อนโยนที่เคยก่อน
หนึ่งสวยงาม คืนอบอุ่นโอลิเวอร์และสาว ๆ ทั้งสองพากันเดินอีกต่อไปกว่าปกติ เมื่อพวกเขากลับ กุหลาบนั่งลงที่เปียโน หลังจากเล่นเวลาน้อย มือของเธอก็เริ่มจับ ใบหน้าของเธอได้มากสีขาว
'โรส ที่รัก ' ร้องนาง Maylie 'เป็นอะไรไป"
' อะไร ป้า อะไร กล่าวว่า กุหลาบ ' ฉันค่อนข้างเหนื่อย ฉันจะไปนอน และจะดีกว่าวันพรุ่งนี้ โปรดอย่ากังวล '
เมื่อเช้ามา โรสถูกแย่ เป็นชัดเจนว่า เธอเป็นทุกข์ทรมานจากการเจ็บป่วยร้ายแรง นาง Maylie ความโศกเศร้ามาก
'เราต้องส่ง Dr Losberne ครั้ง โอลิเวอร์ เธอกล่าว ' ฉันได้เขียนจดหมายถึงเขา คุณจะใช้มันเพื่ออินน์ฉัน จาก คนจะนั่งพร้อม ๆ กับการ Dr Losberne ที่ Chertsey .'
โอลิเวอร์วิ่งออกทันทีข้ามฟิลด์ เขาพบอินน์ และจัดตัวอักษรควรจะ Dr Losberne เขาเป็นห่วง และประสาทจนเขาเห็นคนที่ใช้ตัวอักษร และขี่ไปกับม้าของเขา
เขาได้มาจากอินน์เมื่อเขาเกือบตกกับคนที่สูงในการดำตรา
'แช่งคุณ ' กล่าวว่า คนในเสียงโกรธน่ากลัว 'จะทำอะไรที่นี่'
' ผมเสียใจมาก รัก กล่าวว่า โอลิเวอร์' ผมรีบมากไปหน้าแรก ไม่เห็นคุณ '
คนย้ายไปทางโอลิเวอร์ แต่ก่อนที่เขาจะตีเด็ก เขาตกถึงพื้นดิน
โอลิเวอร์จ้องไปที่คนบ้าที่อึด และประสบอินน์สำหรับความช่วยเหลือ บางคนมา และดำเนินการภายในบุคคล.
โอลิเวอร์แล้ววิ่งหนีไปเป็นอย่างที่เขาไม่ เขากลัวมาก โดยพฤติกรรมของคนแปลกหน้าลึกลับ
ดร. Losberne มาถึงดึกคืนนั้น และตรงไปโรในขณะที่นาง Maylie และโอลิเวอร์รออยู่นอกห้องนอน กุหลาบมากป่วย หมอกล่าว.
ใน บ้านน้อยโดดเดี่ยว และเงียบสงบ โอลิเวอร์ไปโบสถ์เก่า และประทับนั่งด้านนอกให้หญ้าขึ้น เขาร้องไห้ และอธิษฐานสำหรับโรส เขามองดูสถานที่ชนบทสวยงาม และได้ยินเพลงของนกร้อน มันเป็นไปไม่ได้ที่โรสตายเมื่อทุกอย่างดังนั้นดีใจ และมีความสุข
เมื่อเขากลับบ้าน Maylie นางนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น กุหลาบได้ตกลงในการหลับ เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอจะดีขึ้น หรือกล่าวลาและตาย
ที่ล่าสุด Dr Losberne ออกมาจากห้องนอน
'ว่าโรส ' ร้องเลดี้เก่า 'บอกในครั้งเดียว'
'คุณต้องเป็นเอง ฉันคุณแหม่ม กล่าวว่า แพทย์
' บอกฉัน ในชื่อของพระเจ้า ลูกรักของฉัน เธอจะตาย!'
'ขอบคุณพระเจ้า ไม่ ' ร้องแพทย์ มีความรู้สึกที่ดี 'เธอไม่ตาย'
หญิงล้มลงบนหัวเข่าของเธอ และอธิษฐาน ความสุขมากเกินไปเกือบจะยอมรับได้ โอลิเวอร์ไม่สามารถร้อง หรือ พูด หรือส่วนที่เหลือได้
เขาออกไป และรับดอกไม้บางสวยงามสำหรับห้องของโรสได้
กุหลาบโตดี ทุกวัน แต่เธออ่อนแอเป็นเวลานาน และไม่สามารถทำให้ห้องของเธอ หน้าต่างเปิดตอนนี้ เพราะเธอรักรู้สึกอากาศร้อนอบอุ่น แต่มีไม่เย็นเดิน และโอลิเวอร์ใช้เวลามากในห้องของเขาเองเล็กน้อยเรียนเขา
หนึ่งเย็น โอลิเวอร์เสาร์ และอ่านหนังสือ เขารู้สึกเบื่อ เคยร้อน และเขาไม่ตื่นจริง ๆ แต่ถูกเพียงครึ่งหลับ
ทันใดนั้นเขาดูเหมือนจะดู Fagin ชี้ไปที่เขา และวิสเปอริ่งเพื่อคนอื่น
'ที่เป็นเด็ก'
'ฉันรู้ว่า คนอื่น ๆ ดูเหมือนจะตอบ
โกรธและเกลียดในเสียงของคนทำโอลิเวอร์กระโดด up.
อะไรนะ มี - มี - ที่หน้าต่าง - ใกล้เขา ดีเขาอาจเกือบสัมผัสเขา - มียืน Fagin และอยู่ ข้างเขา ขาว ด้วยความโกรธหรือความกลัว ยืนคนที่ได้พบเขานอกอินน์
ก็เท่าที่สอง - แล้ว ก็หายไป แต่พวกเขาได้เห็นเขา และเขาได้เห็นการ
เขาไปในสวนจากหน้าต่าง และเรียกความช่วยเหลือในเสียง ข้าราชการมาทำงาน เพียงพูด โอลิเวอร์
'Fagin Fagin !'
'เป็นคน ' ร้องนาย Giles กินไม้หนัก ' เขาได้ไป '
'โน่น' ร้องโอลิเวอร์
นาย Giles วิ่งออก และ Brittles ตามเขา โอลิเวอร์วิ่งหลังกับ Dr Losberne ซึ่งคือการเดิน แต่พวกเขาไม่สามารถหาทั้งสองคน
'จะต้องมีความฝัน โอลิเวอร์ กล่าว Dr Losberne
'Oh ไม่ จริง ๆ รัก ตอบกลับโอลิเวอร์ ' ผมเห็น Fagin - ผมแน่ใจว่าของที่ ผมเห็นพวกเขาทั้งสองเป็นอย่างที่เห็นคุณตอนนี้ '
'ที่ถูกคนอื่น "ถาม Dr Losberne.
' คนที่ฉันบอกคุณเกี่ยวกับการ เขาอินน์ กล่าวว่า โอลิเวอร์.
' นี้แปลก ๆ กล่าวว่า ดร. Losberne.
พวกเขายังคงค้นหาคนสอง แต่ ไม่ประสบความสำเร็จ นาย Giles ถูกส่งไปทั้งหมดอินน์ในวัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

hapter 10
( บรรยายโดย ทอมมี่ โอลิเวอร์ ปลอดภัยอีก )

เช้ามาและในที่สุดโอลิเวอร์ ตื่น แขนซ้ายของเขาครอบคลุมในเลือดแขวนอยู่ที่ข้างเขา เขาไม่สามารถยกได้ เขาอ่อนแอมาก และเขาได้ร้องด้วยความเจ็บปวด
เขารู้ว่าเขาต้องไป เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆและเดินเข้าบ้านที่ใกล้ที่สุด
'perhaps คนในบ้าน จะรู้สึกสงสารฉัน ' ' เขาคิด และถ้าพวกเขาไม่มันจะดีกว่าที่จะตายใกล้กว่าในท้องทุ่ง '
โอลิเวอร์ผลักเปิดประตูสวนและเดินช้าๆผ่านหญ้า ความเจ็บปวดที่แย่ลง เขาปีนขั้นตอน เคาะประตูแล้วเป็นลมอีก .
ในเวลานี้ ไจลล์ brittles , และข้าราชการอื่น ๆมีชาเช้าในครัว นายไจลส์บอกคนรับใช้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น
พลันมีเสียงรบกวนภายนอก กุ๊กร้อง .
ที่ถูกเคาะ ' ไจลล์’ เปิดประตู ใครก็ได้ เพราะย้าย’ มันดูแปลกนะเคาะ ' ไจลล์’ เปิดประตู brittles . พวกเราจะยืนอยู่ใกล้ๆคุณ . '
พวกเขาเดินไปช้าๆ ไปยังประตู brittles เปิดมัน และก็น่าสงสาร โอลิเวอร์ ทวิสต์ .
' บอย ' ! ร้องไห้ ไจลล์ ดึงเขาเข้าไปในห้องโถงของโอลิเวอร์
.
ที่นี่เป็นหนึ่งในโจร มาดาม ! เขาตะโกนขึ้นไปข้างบน . ฉันยิงเขา มาดาม 'giles '
' ! พูดเสียงหวานของหญิงสาวที่ด้านบนของบันได . เป็นคนจนบาดเจ็บ ?
ฉันคิดว่าเขากำลังจะตาย brittles ' ตะโกน ' ' และ คุณต้องการที่จะมาและมองไปที่เขา คุณ ?
'please เงียบ ' คุณหนู ' ผมจะพูดกับป้าของฉัน และถามเธอต้องทำอะไร เธอกลับมาและกล่าวว่า '

,' มีขโมยห้องของไจลล์ brittles ต้องไปเมืองหมอ ' เวลาต่อมารถม้าหยุดด้านนอกประตู สุภาพบุรุษอ้วนกระโดดลงวิ่งหนีเข้าบ้าน และเดินเร็วๆ เข้าไปในห้อง
นี่มันน่ากลัว ! เขาร้องไห้ เขาจับมือกับสาวๆ " ที่รักคุณ maylie - ในความเงียบสงัดของคืน - และคุณด้วย คุณโรส น่ากลัว !
เราก็ได้ losberne , ดร ,' โรส ' แต่ก็มีคนจนอยู่ข้างบนนั่นป้าของฉันปรารถนาให้คุณเห็น '
" brittles บอกฉัน , ' ดร. losberne ’ คุณยิงเขา ราชา ? เขาอยู่ไหน ? แสดงให้ฉันวิธีที่ '
หมอยู่ในห้องของไจลล์นานกว่าชั่วโมง .
กระเป๋าของเขาถูกนำออกจากรถม้า ห้องนอน เบลล์ก็รุ่งบ่อย และข้าราชการ วิ่ง ขึ้นลงบันได ตลอดเวลาสุดท้าย ดร. losberne กลับไปสองสาวๆ
นี่เป็นสิ่งที่แปลกมาก นาง maylie ' เขากล่าวว่า เขาไม่ได้อยู่ในอันตราย
ฉันหวังว่า ? กล่าวว่า หญิงชรา .
' ' หมอ ' คุณเคยเห็นโจร ?
' ' หญิงชรา .
" ก็กำลังจะบอกคุณเกี่ยวกับตัวเขา เมื่อหมอเดินเข้ามา คุณนาย ' ไจลล์ .
เขารู้สึกค่อนข้างอายที่จะบอกว่าเขามียิงเด็ก .
กุหลาบ อยากเห็นผู้ชาย ' คุณนาย maylie ' แต่ฉันไม่อนุญาต '
มันอาจไม่มีอะไรที่ต้องกลัว ' หมอ ' เขาเป็นที่เงียบสงบและสบายแล้ว เมื่อไหร่จะมาเห็นเขาตอนฉันมาที่นี่ ? แพทย์นำวิธีข้างบน
.
ตอนนี้ ' เขาพูดขณะที่เขาเปิดประตู ' คุณคิดยังไงกับเขา ?
นั่น แทนที่จะเป็นคนชั่ว นอนเด็กเล็กเขาอ่อนแอกับความเจ็บปวดและอยู่ในการนอนหลับลึก แขนของเขาไว้บนทรวงอกของเขา ศีรษะหนุนแขนอื่น ๆของเขาและผมของเขาถูกกระจายไปทั่วหมอน
พวกเขามองเขาอยู่ในความเงียบ แล้วผู้หญิงอายุน้อยกว่าเขา แต่เธอกลับก้มลงปัดโอลิเวอร์ของผม น้ำตาหล่นลงบนใบหน้าของเขา โอลิเวอร์ย้ายและยิ้มในการนอนหลับของเขา .
'what นี้หมายถึงอะไร ? ' กล่าวว่าผู้หญิงที่แก่กว่า .' ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กที่น่าสงสารนี้เป็นลูกศิษย์ของการโจรกรรม !
ใครพูด ? ตอบหมอ . เราพบความชั่วร้ายตาย ระหว่างคนแก่และเด็ก '
แต่ตั้งแต่อายุแค่นี้ " ร้องไห้กุหลาบ’ เขาเคยรู้จักความรักของแม่ หรือ ความสุข ของบ้านอยู่สบาย โอ้ น้า รักน้า อย่าให้พวกมันพาเด็กป่วยนี่เข้าคุก !
' ของฉันที่รักรัก ' หญิงชรา , ไม่ใช่แน่นอน !
ชั่วโมงหลังจากชั่วโมงผ่านไป และในช่วงเย็น ดร. losberne บอกสาวๆว่า โอลิเวอร์ ก็สามารถที่จะพูดคุยกับพวกเขา .
พูดคุยของพวกเขายาวหนึ่ง โอลิเวอร์บอกเรื่องราวของชีวิตของเขา เขามักจะถูกบังคับให้หยุด เพราะความเจ็บปวดและอาการอ่อนเพลีย มันเศร้าที่ได้ยินเรื่องทุกข์จากปากของเด็กป่วย แต่มืออ่อนโยนและรักรอยยิ้มของผู้หญิงช่วยให้โอลิเวอร์เขารู้สึกสงบและมีความสุขและความสงบสุข .
โอลิเวอร์ก็ค่อนข้างป่วยและอ่อนแอ แขนของเขาเจ็บมาก และ ฝน และหนาวมีให้เขาไข้ขึ้น เขานอนป่วยอยู่หลายอาทิตย์ แต่ ช้า เขาเติบโตขึ้น ด้วยน้ำตาในดวงตาของเขา เขาขอบคุณสองสาวหวานเพื่อช่วยเขา เมื่ออากาศเริ่มอุ่นขึ้นและมีใบใหม่บนต้นไม้ ,พวกเขาเตรียมที่จะออกจากบ้านสำหรับบ้านในชนบท .
มันเป็นใหม่ที่สมบูรณ์ชีวิตของโอลิเวอร์ นี่กุหลาบปีนข้ามกำแพงเก่าบ้านประเทศและอากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นของดอกไม้ที่สวยงาม วันเงียบ และเขาก็ไม่กลัวเมื่อเขาเข้านอนตอนกลางคืน
ทุกเช้า เขาไปดูเก่าสุภาพบุรุษที่สอนให้เขาอ่านและเขียนเขาไปเดินเล่นกับคุณนาย maylie และกุหลาบ เขาฟังเมื่อโรสเล่นเปียโนในตอนเย็นและร้องเพลงในเสียงที่นุ่มนวลอ่อนหวานของเธอ
เขาช่วยใน สวน และ เขาทำงานในบทเรียนด้วย เขาเลี้ยงนกนาง maylie และบางครั้งเขาตื่นนอนตอน 6 โมงเช้าเพื่อรับดอกไม้สำหรับอาหารเช้า
โอลิเวอร์มีความสุขจริงๆผู้หญิงที่ดูแลเขาเป็นอย่างดี และเขารักเขาด้วยหัวใจทั้งหมดของเขา บทที่ 11

( บรรยายโดย 9 เชล )

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และคนแปลกหน้าลึกลับฤดูใบไม้ผลิฤดูร้อนมา ดวงอาทิตย์ส่อง ธรรมชาติกำลังเติบโต เต็มรูปแบบของชีวิตและพลังงาน โอลิเวอร์ ขยายตัวใหญ่ขึ้นและแข็งแรงขึ้น แต่เขาก็ยังคงเหมือนเดิม อ่อนโยน หนุ่มน้อยที่เขาได้รับก่อน .
1 สวยงามค่ำคืนที่อบอุ่น โอลิเวอร์ และสองสาวเดินนานกว่าปกติ เมื่อพวกเขากลับมา โรสนั่งลงที่เปียโน หลังจากเล่นสำหรับเวลาเพียงเล็กน้อย มือของเธอก็เริ่มสั่น ใบหน้าของเธอขาวมาก .
'rose ที่รัก ! ร้องไห้ นาง maylie ’ เกิดอะไรขึ้น ?
'nothing ป้าไม่มีอะไร ' กุหลาบ ' ฉันค่อนข้างเหนื่อย ฉันต้องไปนอนแล้วดีกว่า พรุ่งนี้ โปรดอย่ากังวล '
.เมื่อถึงเวลาเช้า โรส ก็ แย่ มันเป็นที่ชัดเจนว่าเธอทุกข์ทรมานจากโรคร้ายแรง ความเศร้าของนาง maylie แย่มาก เราต้องส่งหมอ
losberne ทันที โอลิเวอร์ , ' ' เธอกล่าวว่า ฉันได้เขียนจดหมายถึงเขา คุณจะใช้มันเพื่อโรงแรมสำหรับฉัน ? มีบางคนจะนั่งพร้อมกันกับมัน ดร losberne ที่เชิร์ทซีย์ '
โอลิเวอร์หนีไปทันที ข้ามเขตเขาพบว่าโรงแรมและจัดสำหรับจดหมายที่ถูกดร. losberne . เขาเป็นห่วงและกังวล จนเขาเห็นผู้ชายเอาจดหมาย ไปนั่งกับมันบนม้าของเขา
เขาออกมาจากโรงเตี๊ยมเมื่อเขาเกือบล้ม กับผู้ชายตัวสูงในชุดสีดำ
'curse คุณ ! เขาพูดด้วยเสียงโกรธน่ากลัว . คุณมาทำอะไรที่นี่ ?
" ขอโทษจริงๆครับ ' โอลิเวอร์' ฉันรีบที่ดีที่จะได้รับบ้าน ฉันไม่เห็นคุณ '
ผู้ชายย้ายไปยังโอลิเวอร์ แต่ก่อนที่เขาจะตีเด็ก เขาล้มลงกับพื้น
โอลิเวอร์จ้องมองคนบ้าสักครู่ แล้ววิ่งเข้าไปในโรงแรม เพื่อช่วย ผู้ชายบางคนมารับบุคคลภายใน .
แล้วโอลิเวอร์หนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถ เขาตกใจมาก โดยเป็นคนแปลกหน้าลึกลับ
พฤติกรรมดร losberne มาถึงตอนดึก และตรงไปที่เพิ่มขึ้นในขณะที่นาง maylie และโอลิเวอร์ รออยู่ข้างนอกห้องนอน กุหลาบป่วย หมอบอกว่า .
ตอนเช้า ๆบ้านเหงาเงียบ โอลิเวอร์ไปที่โบสถ์เก่า และนั่งลงอยู่บนหญ้า เขาร้องไห้และอธิษฐานสำหรับกุหลาบ เขามองไปรอบ ๆในชนบทที่สวยงามและได้ยินเพลงของนกในฤดูร้อนมันเป็นไปไม่ได้ที่ โรส จะตาย เมื่อทุกอย่างดีใจมากและมีความสุข
เมื่อเขากลับบ้าน คุณนาย maylie นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น โรสได้ตกอยู่ในการนอนหลับลึก เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอจะดีขึ้นหรือบอกลาและตาย
ในที่สุด ดร losberne มาจากห้องนอน .
' กุหลาบ ' ? ร้องหญิงชรา . . . บอกพ่อนะ !
คุณต้องสงบ มาดามที่รักของฉัน ' หมอ .
บอกข้า ในนามของพระเจ้า เด็กที่รักของฉัน ! เธอตายแล้ว !
'thank พระเจ้า ไม่ ! ร้องหมอ ด้วยความรู้สึกที่ดี . . . เธอไม่ตายหรอก '
คนแก่ล้มลงบนเข่าของเธอและทรงอธิษฐาน มันเกือบจะเป็นความสุขมากเกินไปที่จะยอมรับ โอลิเวอร์ ไม่ร้องไห้ หรือพูด หรือพักผ่อน
เค้าไปเลือกดอกไม้ที่สวยงามสำหรับห้องกุหลาบ .
ทุกวันกุหลาบเติบโตดีขึ้นแต่เธออ่อนแอมาเป็นเวลานานและไม่สามารถออกจากห้องของเธอ หน้าต่างเปิดอยู่ตอนนี้ เพราะเธอชอบที่จะรู้สึกว่าอากาศในฤดูร้อนที่อบอุ่น แต่ก็ไม่เย็น เดิน และ โอลิเวอร์ ใช้จ่ายมากเวลาในห้องเล็ก ๆน้อย ๆของเขาเองทำงานที่บทเรียน .
ในเย็นวันหนึ่ง โอลิเวอร์นั่งอ่านหนังสือของเขา เขารู้สึกเหนื่อย มันเป็นวันที่ร้อน และเขาก็ไม่ตื่นจริงๆ แต่แค่ครึ่งหลับ .
ทันใดนั้นเขาก็เห็นเฟกิ้น , ชี้ไปที่เขา และกระซิบกับผู้ชายอีกคน ที่เป็นเด็ก
'
" รู้ " ผู้ชายอีกคนที่ดูเหมือนจะตอบ ความโกรธและเกลียด
เสียงของชายคนนั้นทำให้โอลิเวอร์กระโดดขึ้น .
นั่นมันอะไร ? มี - มี - ที่หน้าต่าง - ใกล้เขา ใกล้เขาเกือบจับเขา - นั่นยืนเฟกิ้นและอยู่ข้างเขา ขาว ความโกรธ หรือความกลัวก็ผู้ชายที่เจอเขาข้างนอกโรงแรม .
มันเป็นแค่ที่สอง แล้วพวกเขาก็หายไป แต่ พวก เขา เห็น เขา และเขาได้เห็นพวกเขา .
เขากระโดดออกจากหน้าต่างไปที่สวน และขอความช่วยเหลือในเสียงที่ดัง ข้าราชการมาใช้ โอลิเวอร์จะพูดว่า
'fagin ! เฟกิ้น "
'was เป็นผู้ชาย ? ร้องไห้ ไจลล์ , การขึ้นไม้หนัก ' ไปทางไหนเนี่ย ?
'over ที่นั่น !
ร้องโอลิเวอร์นายไจลส์หนีไป และ brittles ตามเขาไป โอลิเวอร์ วิ่งไปข้างหลังกับดร losberne ที่กำลังเดินสั้น ๆ แต่ก็ไม่พบชาย 2 .
มันต้องเป็นฝันแน่ๆ โอลิเวอร์ กล่าวว่า ดร. losberne .
ไม่นะ จริงๆ ครับ ' ' โอลิเวอร์ ผมเห็นเฟกิ้น - ฉันแน่ใจ ผมเห็นพวกเขาทั้งคู่อย่างชัดเจน เท่าที่ผมเห็นตอนนี้คุณ '
ใครอีกคนนะ ? ขอให้ดร losberne .
" ผู้ชายที่ฉันบอกคุณเกี่ยวกับเขาอยู่ที่โรงแรม ' โอลิเวอร์
นี่แปลกมาก ' ดร losberne .
พวกเขายังคงค้นหาสำหรับ 2 คน แต่ไม่ประสบความสำเร็จ วันต่อมา ไจลล์ถูกส่งไปยังอิน ทุกคนใน