Any film starring hipster princess Zooey Deschanel is likely to have the words fey, quirky and insouciant written all over it in swirling pastels. Joseph Gordon-Levitt is the brooding prince of the same genre, having played the young heroes of Mysterious Skin, Brick and other achingly cool exercises in alternative chic.
Watching them paired in the romantic comedy (500) Days of Summer, I was braced for a perfect storm of cloying indie winsomeness – there would surely be beanie hats, probably a soundtrack by Belle and Sebastian. But it’s surprisingly palatable, even sweet, if you can deal with the movie’s nervous habit of leap-frogging from one formal gimmick to the next.
Tom (Gordon-Levitt) is a hopeless romantic who wanted to be an architect, but now writes cute copy at a greetings-card company in Los Angeles. Summer (Deschanel) joins the firm, and he is instantly smitten – she even likes the Smiths.
I say instantly, but the film makes us wait a little while before we witness their first encounter. In its opening scene, they’ve already broken up, and we skip back and forth between significant moments in their courtship, as if browsing desultorily through a photo album.
The movie, directed by Mark Webb from a screenplay by Scott Neustadter and Michael H Weber, zeroes in on one of the chief predicaments of post-modern dating – the definition dilemma. When one party wants to stamp a label on what they’ve got going, the other gets cold feet. Why should it need defining? Deschanel gently squirms her way out of the issue, but we guess from her reaction that Tom’s days are numbered.
The story unfolds from his antsy, earnest point of view; Summer is meant to be unknowable, Annie Hall-ish, a law unto herself. What’s slightly disappointing, at least in such peerless company, is how the movie backs away from real feeling, never fully capitalising on the chemistry between its leads.
Like Summer herself, it’s scared of letting things get too heavy. There’s too much arch voiceover. Tom’s break-up woes are caricatured for laughs, not played for real, and it doesn’t help that the game Gordon-Levitt makes slightly heavy weather of the comedy, overselling his bungling seduction efforts.
An ideal version of this film would be painful and playful, and a good deal less cluttered. But the one we get certainly has delightful moments. After any exposure to this year’s unfailingly smelly mainstream romcoms, it’s a breeze.
มีภาพยนตร์เจ้าหญิงอ่อนนำแสดงหญิง Zooey Deschanel เป็นแนวโน้มที่จะมีคำ fey มอนสเตอร์ที่เล่นโวหาร และ insouciant เขียนไปในพาสที่หมุนรอบ โจเซฟ Gordon-เลวิทท์เป็นเจ้าชาย brooding ของประเภทเดียวกัน มีเล่นวีรบุรุษหนุ่ม ผิวลึกลับ อิฐ และอื่น ๆ achingly เย็นการออกกำลังกายในทางเลือกที่ทันสมัยดูพวกเขาจับคู่ในวันร้อนตลกโรแมนติก (500) ฉันถูกค้ำยันสำหรับพายุที่สมบูรณ์แบบของ cloying winsomeness ดี้ – จะย่อมมี beanie หมวก เพลงคง โดยเบลล์และเซบาสเตียน แต่จู่ ๆ อร่อย แม้ หวาน ถ้าคุณสามารถจัดการกับนิสัยประสาทของภาพยนตร์ frogging กระโดดจากกลไกหนึ่งเป็นไปทอม (Gordon เลวิทท์) เป็นโรตาที่อยากจะเป็นสถาปนิก แต่ตอนนี้ เขียนสำเนาน่ารักที่บริษัทการ์ดในลอสแองเจลิส ฤดูร้อน (Deschanel) รวมบริษัท และเขาทันทีกับ – เธอยังชอบเดอะสมิธส์ผมพูดทันที แต่ภาพยนตร์ทำให้เรารอสักระยะหนึ่งก่อนที่เราเป็นพยานการเผชิญหน้าครั้งแรก ในการเปิดฉาก พวกเขาได้เสียขึ้น แล้วเราข้ามไปมาระหว่างช่วงเวลาสำคัญใน courtship ของพวกเขา เช่นถ้าเรียกดูอัลบั้ม desultorilyThe movie, directed by Mark Webb from a screenplay by Scott Neustadter and Michael H Weber, zeroes in on one of the chief predicaments of post-modern dating – the definition dilemma. When one party wants to stamp a label on what they’ve got going, the other gets cold feet. Why should it need defining? Deschanel gently squirms her way out of the issue, but we guess from her reaction that Tom’s days are numbered.The story unfolds from his antsy, earnest point of view; Summer is meant to be unknowable, Annie Hall-ish, a law unto herself. What’s slightly disappointing, at least in such peerless company, is how the movie backs away from real feeling, never fully capitalising on the chemistry between its leads.Like Summer herself, it’s scared of letting things get too heavy. There’s too much arch voiceover. Tom’s break-up woes are caricatured for laughs, not played for real, and it doesn’t help that the game Gordon-Levitt makes slightly heavy weather of the comedy, overselling his bungling seduction efforts.An ideal version of this film would be painful and playful, and a good deal less cluttered. But the one we get certainly has delightful moments. After any exposure to this year’s unfailingly smelly mainstream romcoms, it’s a breeze.
การแปล กรุณารอสักครู่..