-Lost-Somehow, I am certain the per

-Lost-

Somehow, I am certain the person clinging onto my back is Fen. Yet, she should be a wolf. Since when could she transform into a human? Was it a new technique, like when she first began to use the ice attacks? Or has she always been able to?

Images of what the wolf look like in human form are flickering through my mind, trying to match up what little I could feel against my body to an image.

‘No. I should not think those things!’


Slamming my eyes shut I force all unnecessary thoughts out of my mind.

“You may not want to help Verde, Fen, but I do. We can’t just leave her there.”

“Yes… You can. Just pretend… She doesn’t exist.” Her icy voice sends shivers through my entire body with each word, but it isn’t exactly an unpleasant feeling.

“She is there because of me. Being responsible, I could not do that.”

“… Only… If you buy me clothes…”

A short silence passes over, neither one of us knowing exactly what to say next. I break the silence first by agreeing to buy her something to wear.

The embrace disappears from around me and when I turn around, she has already transformed back into a wolf.

Opening my inventory I go to get the scroll of shrinking, but, even after three full searches it was not there. I shake my head from side to side, refusing to admit that I have run out of the scrolls.

“Umm. Fen,” Looking up at the wolf as I speak, “it appears I may have, just potentially, run out of shrinking scrolls.” I try to play it off with a laugh but the sound that comes out is too dry to be called that.

The wolf gives me a furious look, stepping away from the passage entrance while reliving bad memories.

“I didn’t mean for this to happen! Honestly!” Raising my hands above my head, pleading innocent to the wolf, “And I’m not going to drag you through a tunnel again. You know, last time wasn’t pleasant for me either.”

I can’t help but say those last words with a considerable amount of bitterness.

“These paths are a great deal larger than the tunnels near where you were, so you should be able to walk down them easily enough.”

The only problem is going up floors. With her massive body she will not be able to climb the narrow ramps around the edges of the seemingly bottomless pits.

She begrudgingly follows behind me as we leave the area to go rescue Verde on the second floor. I was correct in saying the pathways were indeed larger. Fen can comfortably walk down them standing upright and there is a reasonable amount of room on either side of her. But, she would not be able to do any evasive manoeuvres if we were attacked.

I consider how odd it is that we fought the boss after collecting the dungeon loot. Normally it would be the other way around, you fight the boss, and then you gain the rewards after.

It was a nice trap to have the boss sneak up behind the player who was all excited about the chest, but it was just too different to any role playing game I have ever played before.

Lost in thought, we arrive at the ramp to climb to the second floor. Fen nervously shifts her gaze between the ramp and me, suspecting I may trick her again.

“Fen, I need you to do something for me,” the wolf takes a few steps back, a few ice bolts forming in the air, “Calm down! It’s not something like that! All I need you to do is transform into a person while we go up, then you can turn back into a wolf.”

The ice bolts shrink in size, but they did not completely disappear. They whittle down till they are about the thickness of a finger, before being launched at my eyes.

“Hey! Cut it out! I won’t look. You can just walk behind me!”

Dodging the attack, I turn around and stand at the base of the ramp, facing the other way. Before long, faint footsteps walk up behind me, stopping directly behind me.

“You… Peek, and I will… Your eyes…” It was menacing, yet I could feel the nervousness in her icy voice.

“You’ve already tried that. It failed.” I retorted a little more sarcastically than I planned to, but there was no changing it now.

A pair of arms sneak under mine, raising them up over my head as I am placed into a choke hold. Two small ice bolts with dagger tips form in the air, a hairs width away from my eyes.

“I will… Your eyes…” She repeats the words, this time having a slightly greater effect on me.

“Okay, okay. No peeking!” I wasn’t going to anyway, but the cold beads of sweat on my forehead tell me I have to make it perfectly clear to this wolf.

Fortunately, the arms release me and the ice bolts dissolve into dust in response to my words.

Two nervous hands grip onto the back of my cloak as I start walking along the wall. Slowly getting higher, we climb up the pit hole to the second floor.

Once we get to the top Fen let’s go of my cloak and whispers, “Sorry… For not showing you… Before…”

I turn around surprised, but she has already turned back into a wolf nearly three meters tall.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

-สูญหาย-อย่างใด ฉันบางคนติดบนหลังของฉันเป็น Fen ยัง เธอควรจะเป็นหมาป่า ตั้งแต่เมื่อได้เธอแปลงเป็นมนุษย์ มีเทคนิคใหม่ เช่นเมื่อเขาแรกเริ่มใช้โจมตีน้ำแข็ง หรือมีเธอเสมอได้ภาพของสิ่งหมาป่างามในฟอร์มมนุษย์จะกระพริบผ่านใจ พยายามที่จะตรงกับสิ่งเล็กน้อยอาจรู้สึกกับร่างกายของฉันรูปภาพ'หมายเลขควรไม่คิดว่า สิ่งเหล่านั้น'ฉัน slamming ปิดตาฉันบังคับความคิดไม่จำเป็นทั้งหมดออกจากจิตใจของฉัน"คุณอาจไม่ต้องช่วยเวิร์ด Fen แต่ฉันไม่ เราไม่ปล่อยให้เธอมี""ใช่... คุณสามารถ เพียงทำเป็น... เธอไม่มีอยู่" เสียงของเธอเป็นน้ำแข็งส่งสะบัดหนาวกายของฉันด้วยคำ แต่ไม่ว่าความรู้สึกที่ไม่"เธอมี เพราะฉัน การรับผิดชอบ ฉันไม่สามารถทำที่"“… เท่านั้น... ถ้าคุณซื้อเสื้อผ้า..."สั้น ๆ เงียบผ่านผ่าน ไม่หนึ่งเรารู้ว่าสิ่งที่จะกล่าวต่อไป ผมทำลายความเงียบแรก โดยภายใต้ซื้อของเธอสิ่งที่สวมใส่อ้อมกอดหายไปจากรอบตัว และเมื่อเปิดสถาน เธอแล้วได้เปลี่ยนที่กลับเป็นหมาป่าเปิดสินค้าคงคลังของฉันไปได้รับการเลื่อนของการหดตัว ได้ แม้หลังจากการค้นหาทั้งสาม ไม่มี ผมสั่นศีรษะจากด้านข้าง ปฏิเสธที่จะยอมรับว่า ฉันได้ใช้หมดแล้วเลื่อน"อึม Fen หาที่หมาป่าขณะที่ฉันพูด "ดังกล่าวแล้วอาจมี เพียงอาจ หมดหดตัวเลื่อน" พยายามเล่นปิดกับหัวเราะ แต่เสียงที่ออกมาจะแห้งเกินไปจะเรียกที่หมาป่าให้ฉันดูรุนแรง ก้าวจากเส้นทางเข้าในขณะที่ reliving ความทรงจำที่ไม่ดี"ฉันไม่ได้เจตนานี้จะเกิดขึ้น สุจริตอย่าง" ยกมือเหนือหัวของฉัน ขอผู้บริสุทธิ์ให้หมาป่า ฉัน "แล้วไม่ไปลากคุณผ่านอุโมงค์อีก คุณทราบ ครั้งไม่ดีสำหรับฉันทั้งนั้น"ฉันไม่สามารถช่วย แต่พูดคำสุดท้ายเหล่านั้น ด้วยจำนวนรสขมมาก"เส้นทางเหล่านี้ได้ดีที่สุดมากกว่าอุโมงค์ใกล้กับที่คุณได้ ดังนั้นคุณควรจะสามารถเดินลงไปได้พอ"ปัญหาเดียวคือจะขึ้นชั้น มีร่างกายขนาดใหญ่ของ เธอจะไม่สามารถปีนทางลาดแคบรอบขอบของหลุมดูเหมือน bottomlessเธอ begrudgingly ไปข้างหลังเราออกจากพื้นที่ไปช่วยเหลือเวิร์ดบนชั้นสอง ผมถูกต้องที่พูดหลักมีขนาดใหญ่แน่นอน Fen สะดวกสบายสามารถเดินลงไปตั้งตรง และมีความเหมาะสมจำนวนห้องด้านใดด้านหนึ่งของเธอ แต่ เธอจะไม่สามารถทำการ manoeuvres ว่าถ้าเราถูกโจมตีพิจารณาว่าแปลกก็ว่า เราสู้เจ้านายหลังจากรวบรวมยกเค้าดันเจี้ยน ปกติมันจะเป็นวิธีอื่น ๆ คุณต่อสู้กับเจ้านาย และจากนั้น คุณได้รับรางวัลหลังจากมันเป็นกับดักให้ดีเจ้านายแอบขึ้นหลังผู้เล่นที่มีทั้งตื่นเต้นเกี่ยวกับหน้าอก แต่มันเป็นเพียงเกินไปแตกต่างเกมเล่นบทบาทใด ๆ ที่ฉันเคยได้เล่นก่อนเราหายไปในความคิด มาที่ทางลาดเพื่อปีนไปชั้นสอง Fen กะสายตาของเธอระหว่างทางลาดและฉัน suspecting ฉันอาจเคล็ดลับเธออีกคน"Fen ฉันต้องการคุณสามารถทำบางสิ่งบางอย่างสำหรับฉัน เวลาหมาป่ากี่กลับ สลักเกลียวน้ำแข็งกี่ขึ้นในอากาศ "สงบ ไม่อะไรเช่นนั้น ทั้งหมดที่จำเป็นคุณจะทำเป็นแปลงเป็นบุคคลในขณะที่เราไปขึ้น แล้วคุณสามารถเปลี่ยนกลับไปเป็นหมาป่า"สลักเกลียวแข็งหดขนาด แต่พวกเขาไม่ได้ไม่ทั้งหมดหายไป พวกเขาเหลาลงจนกว่าพวกเขาจะเกี่ยวกับความหนาของนิ้วมือ ก่อนการเปิดตัวในตาของฉัน"เฮ้ ตัดออก ฉันจะไม่ดู คุณสามารถเดินทางข้างหลัง"ฉัน dodging โจมตี หันไปรอบ ๆ และยืนอยู่ในทางลาด หันหน้าไปทางอื่น ก่อนที่จะลอง อย่างหน้ามืดตามัวเดินขึ้นข้างหลัง หยุดตรงข้างหลัง"คุณ... มอง และฉันจะ... ตา..." ก็ menacing แต่ฉันสามารถรู้สึก nervousness ในเสียงของเธอเป็นน้ำแข็ง"คุณเคยลองที่ มันล้มเหลว" ผมโต้ว่า น้อย sarcastically กว่าที่ฉันวางแผน แต่มีไม่เปลี่ยนตอนนี้คู่แผ่นดินแอบใต้เหมือง เพิ่มนั้นขึ้นเหนือหัวของฉันขณะที่ฉันกำลังอยู่ในการเดินเก็บ สลักเกลียวน้ำแข็งขนาดเล็กสองฟอร์มเคล็ดลับกริชในอากาศ ความกว้างเส้นขนจากตาของฉัน"ฉันจะ... ตา..." เธอซ้ำคำ ขณะนี้มีผลเล็กน้อยมากกว่าฉัน"ตกลง ตกลง ไม่ peeking " ผมไม่ได้ไปต่อ แต่เม็ดเย็นเหงื่อบนหน้าผากของฉันบอกฉันต้องทำให้หมาป่านี้อย่างชัดเจนโชคดี ปล่อยแขนฉัน และสลักเกลียวน้ำแข็งละลายเป็นฝุ่นในคำพูดของฉันมือสองประสาทจับลงบนด้านหลังของเสื้อคลุมของฉันขณะที่ฉันเริ่มเดินไปตามผนัง ช้าการสูง เราปีนขึ้นหลุมหลุมไปชั้นสองเมื่อเราไปด้านบน Fen ลองหาเสื้อคลุมและ whispers ของฉัน "ขอ... การไม่แสดง... ก่อนที่จะ... "เปิดรอบประหลาดใจ แต่เธอได้แล้วเปลี่ยนกลับเป็นหมาป่าสูงเกือบสามเมตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

-Lost- อย่างใดผมบางคนที่ยึดมั่นบนหลังของฉันเป็นที่ลุ่ม แต่เธอควรจะหมาป่า ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอจะกลายเป็นมนุษย์หรือไม่? คือมันเป็นเทคนิคใหม่เช่นเมื่อแรกที่เธอเริ่มที่จะใช้การโจมตีน้ำแข็ง? หรือเธอได้รับเสมอสามารถที่จะ? ภาพของสิ่งที่มีลักษณะเหมือนหมาป่าในร่างมนุษย์จะริบหรี่ผ่านใจของฉันพยายามที่จะตรงกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมรู้สึกกับร่างกายของฉันลงในภาพ. ครั้งที่ ฉันไม่ควรคิดว่าสิ่งเหล่านั้น! 'กระแทกปิดตาของฉันฉันบังคับความคิดที่ไม่จำเป็นทั้งหมดออกมาจากใจของฉัน. "คุณอาจไม่ต้องการที่จะช่วยให้สีเขียว, บึง แต่ที่ฉันทำ เราก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอมี. "" ใช่ ... คุณสามารถ เพียงแค่หลอก ... เธอไม่ได้อยู่. "เสียงเย็นฉ่ำของเธอสั่นส่งผ่านร่างกายทั้งหมดของฉันกับแต่ละคำ แต่มันก็ไม่ตรงกับความรู้สึกไม่พอใจ." เธออยู่ที่นั่นเพราะฉัน เป็นผู้รับผิดชอบผมไม่สามารถทำอย่างนั้น. "" ... เพียง ... ถ้าคุณซื้อเสื้อผ้าฉัน ... "เงียบสั้นผ่านไปไม่หนึ่งของเรารู้ว่าสิ่งที่จะพูดต่อไป ฉันทำลายความเงียบเป็นครั้งแรกโดยการตกลงที่จะซื้อสิ่งที่เธอจะสวมใส่. อ้อมกอดหายไปจากรอบ ๆ ตัวผมและเมื่อฉันหันไปรอบ ๆ เธอได้เปลี่ยนไปแล้วกลับเข้ามาในหมาป่า. เปิดสินค้าคงคลังของฉันไปได้รับการเลื่อนของการหดตัว แต่แม้ หลังจากที่สามการค้นหาเต็มรูปแบบมันไม่ได้มี ผมสั่นหัวของฉันจากทางด้านข้างปฏิเสธที่จะยอมรับว่าฉันได้ทำงานออกจากม้วน. "อืมม บึง "มองขึ้นที่หมาป่าที่ผมพูด" ก็จะปรากฏขึ้นผมอาจจะมีเพียงแค่อาจทำงานออกจากม้วนหดตัว. "ผมพยายามที่จะเล่นมันออกพร้อมกับหัวเราะ แต่เสียงที่ออกมาจะแห้งเกินไปที่จะเรียกว่า ที่. หมาป่าให้ฉันดูโกรธก้าวออกจากประตูทางเข้าทางในขณะที่ผ่อนคลายความทรงจำที่ไม่ดี. "ผมไม่ได้หมายความว่านี้จะเกิดขึ้น! สุจริต! "เพิ่มมือของฉันเหนือหัวของฉันขอร้องบริสุทธิ์หมาป่า" และฉันไม่ได้ไปลากคุณผ่านอุโมงค์อีกครั้ง คุณจะรู้ว่าครั้งสุดท้ายที่ไม่ได้เป็นที่น่าพอใจสำหรับผมอย่างใดอย่างหนึ่ง. "ฉันไม่สามารถช่วยแต่พูดคำเหล่านั้นก่อนที่มีจำนวนมากของความขมขื่น." เส้นทางเหล่านี้มีการจัดการที่ดีมีขนาดใหญ่กว่าอุโมงค์ใกล้กับจุดที่คุณได้ดังนั้นคุณควร สามารถเดินลงได้อย่างง่ายดายพอ. "ปัญหาเดียวที่จะขึ้นชั้น กับร่างกายขนาดใหญ่ของเธอเธอจะไม่สามารถที่จะปีนขึ้นทางลาดแคบรอบขอบของหลุมลึกดูเหมือน. เธอสลับข้างหลังผมต่อไปนี้ในขณะที่เราออกจากพื้นที่ที่จะไปช่วยเหลือสีเขียวบนชั้นสอง ผมเป็นคนที่ถูกต้องในการบอกเส้นทางเป็นจริงที่มีขนาดใหญ่ Fen สบายสามารถเดินลงพวกเขายืนตรงและมีจำนวนที่เหมาะสมของห้องพักทั้งสองข้างของเธอ แต่เธอจะไม่สามารถที่จะทำข้อแก้ตัวใด ๆ ประลองยุทธ์ถ้าเราถูกโจมตี. ผมคิดว่าวิธีการที่แปลกมันคือการที่เราต่อสู้เจ้านายหลังจากเก็บยกเค้าดันเจี้ยน ปกติมันจะเป็นวิธีอื่น ๆ ที่คุณต่อสู้เจ้านายและจากนั้นคุณจะได้รับผลตอบแทนหลัง. มันเป็นกับดักที่ดีที่จะมีเจ้านายแอบขึ้นหลังผู้เล่นที่เป็นทุกคนตื่นเต้นเกี่ยวกับหน้าอก แต่มันก็เป็นเพียงแค่แตกต่างกันเกินไป กับเกมการเล่นบทบาทใด ๆ เท่าที่ผมเคยเล่นมาก่อน. หายไปในความคิดเรามาถึงทางลาดที่จะปีนขึ้นไปชั้นสอง ลุ่มหงุดหงิดกะจ้องมองเธอระหว่างทางลาดและฉันสงสัยผมอาจจะหลอกเธออีกครั้ง. "บึงฉันต้องการให้คุณที่จะทำบางสิ่งบางอย่างสำหรับผม" หมาป่าจะใช้เวลาไม่กี่ขั้นตอนกลับน็อตน้ำแข็งไม่กี่ก่อตัวขึ้นในอากาศ "ความสงบ ลง! มันไม่ได้สิ่งที่ต้องการที่! ทั้งหมดที่ฉันต้องการให้คุณทำคือการแปลงร่างเป็นคนในขณะที่เราขึ้นไปแล้วคุณสามารถหันหลังกลับเป็นหมาป่า. "สลักเกลียวน้ำแข็งหดตัวในขนาดแต่พวกเขาไม่ได้หายไปอย่างสมบูรณ์ พวกเขาลดลงลงจนกว่าพวกเขาจะเกี่ยวกับความหนาของนิ้วมือก่อนที่จะถูกเปิดตัวในสายตาของฉัน. "เฮ้! ตัดออก! ผมจะไม่ดู คุณก็สามารถเดินตามหลังฉัน! "หลบการโจมตีที่ฉันหันไปรอบๆ และยืนที่ฐานของทางลาดหันหน้าไปทางอื่น หลังจากนั้นไม่นานเสียงฝีเท้าลมเดินขึ้นข้างหลังผมหยุดอยู่ข้างหลังผมโดยตรง. "คุณ ... Peek และฉันจะ ... ดวงตาของคุณ ... " มันเป็นอันตราย แต่ผมรู้สึกกังวลใจในเสียงน้ำแข็งของเธอ. "คุณได้พยายามแล้วที่ . มันล้มเหลว. "ผมโต้เล็ก ๆ น้อย ๆ ประชดกว่าที่ฉันวางแผนที่จะ แต่ไม่พบว่ามีการเปลี่ยนแปลงได้ในขณะนี้. คู่ของแขนแอบอยู่ใต้เหมืองยกพวกเขาขึ้นเหนือหัวของฉันเป็นฉันวางลงไว้สำลัก สองน็อตน้ำแข็งขนาดเล็กที่มีเคล็ดลับกริชรูปแบบในอากาศขนกว้างออกไปจากสายตาของฉัน. "ฉันจะ ... ดวงตาของคุณ ... " เธอซ้ำคำในครั้งนี้มีผลกระทบมากขึ้นเล็กน้อยกับฉัน. "โอเคโอเค ไม่มี peeking! "ผมไม่ได้ไปอยู่แล้ว แต่ลูกปัดเย็นของเหงื่อบนหน้าผากของฉันบอกฉันต้องทำให้ได้อย่างชัดเจนให้กับหมาป่านี้. โชคดีที่แขนปล่อยฉันและสลักเกลียวน้ำแข็งละลายเป็นฝุ่นในการตอบสนองต่อ คำพูดของฉัน. จับมือทั้งสองข้างประสาทลงบนด้านหลังของเสื้อคลุมของฉันเป็นฉันเริ่มเดินไปตามผนัง ช้ารับสูงขึ้นเราปีนขึ้นหลุมหลุมไปที่ชั้นสอง. เมื่อเราได้รับการลุ่มด้านบนให้เป็นไปของเสื้อคลุมและเสียงกระซิบของฉัน "ขออภัย ... เพื่อไม่แสดงคุณ ... ก่อน ... " ฉันหันไปรอบ ๆ ประหลาดใจ แต่เธอก็มีอยู่แล้ว หันกลับมาเป็นหมาป่าเกือบสามเมตรสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

- หาย -

ฉันก็เป็นหนึ่งคนที่ยึดติดกับด้านหลังของฉันเป็นเฟิน . แต่เธอจะเป็นหมาป่า ตั้งแต่ตอนที่เธอสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ มันเป็นเทคนิคใหม่ เช่น เมื่อเธอเริ่มที่จะใช้น้ำแข็งโจมตี ? หรือเธอมักจะได้ ?

ภาพสิ่งที่หมาป่าเหมือนในร่างมนุษย์จะกระพริบผ่านจิตใจของฉันพยายามที่จะตรงกับสิ่งที่เล็ก ๆน้อย ๆฉันอาจจะรู้สึกขัดกับร่างกายภาพ

'no. ผมไม่ควรคิดแบบนั้น ! '


กระแทกตาของฉันปิดผมบังคับความคิดทั้งหมดไม่จำเป็นคุมตัวเอง

" คุณอาจต้องการช่วย Verde , เฟิน , แต่ฉันทำ เราไม่สามารถทิ้งเธอไว้ที่นั่น "

" ใช่ . . . . . . . คุณสามารถ แค่แกล้งทำเป็นว่า . . . . . . . เธอไม่ได้อยู่ " เสียงเย็นเยียบของเธอส่ง shivers ผ่านร่างกายของฉันทั้งหมดกับแต่ละคำแต่มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่ไม่เป็น

" เธอมีเพราะฉัน ที่รับผิดชอบ ผมจะไม่ทำอย่างนั้น "

" . . . . . . . . . . . . . . ถ้าคุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน . . . . . . . "

ความเงียบผ่านไปเราต่างทราบว่าสิ่งที่จะพูดต่อไป ฉันทำลายความเงียบก่อน โดยตกลงที่จะซื้อสิ่งที่เธอสวมใส่

กอดจะหายไปจากรอบตัวฉัน และเมื่อฉันหันไปเธอได้กลายกลับเป็นหมาป่า

เปิดสินค้าคงคลังของฉันฉันไปเอาคัมภีร์หดตัว แต่แม้หลังจากที่สามเต็มรูปแบบการค้นหา มัน ไม่ มี ผมสั่นหัวของฉันจากด้านข้าง ปฏิเสธที่จะยอมรับว่าฉันไม่ได้วิ่งออกจากม้วน

" เอ่อ . . . เฟิน " มองหมาป่าที่ผมพูด " ดูเหมือนว่าผมจะได้ เพียง อาจ วิ่งออกมาจากม้วนหด" ผมพยายามที่จะเล่นมันออกพร้อมกับหัวเราะ แต่เสียงที่ออกมานั้นแห้งเกินไป ต้องเรียกว่า . . .

หมาป่าให้ฉันดูโกรธมาก ก้าวออกมาจากทางประตู ขณะที่หวนคิดถึงความทรงจำอันเลวร้าย

" ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น จริงๆนะ " ฉันชูมือเหนือหัว แล้วอ้อนวอนไร้เดียงสากับหมาป่า " และฉันก็จะลากคุณผ่านอุโมงค์อีก คุณก็รู้ครั้งสุดท้ายที่ไม่น่าพอใจสำหรับผมเหมือนกัน "

ผมไม่สามารถช่วย แต่พูดคำสุดท้ายกับปริมาณความขมขื่น

" เส้นทางเหล่านี้มีมากมีขนาดใหญ่กว่าอุโมงค์ที่ใกล้คุณ ดังนั้นคุณควรจะสามารถเดินลงได้อย่างง่ายดายมากพอแล้ว "

ปัญหาเท่านั้น จะขึ้นชั้นกับร่างกายของเธอมาก เธอจะไม่สามารถที่จะปีนทางลาดแคบรอบขอบของหลุมที่ดูเหมือนลึก

เธอ begrudgingly ตามหลังฉันในขณะที่เราออกจากพื้นที่ไปช่วยเหลือ สีเขียว บนชั้นสอง ผมก็ว่าถูกต้องในแนวทางนั้นมีขนาดใหญ่ขึ้น เฟินสบายสามารถเดินลงมายืนตัวตรงและมีปริมาณที่เหมาะสมของห้องบนทั้งสองข้างของเธอ แต่เธอจะไม่ทำ ถ้าเราถูกโจมตี หลบหลีกการประลองยุทธ์

ฉันว่าแปลกมันคือเรา สู้กับบอสหลังเก็บกรุปล้นสะดม โดยปกติจะเป็นวิธีอื่น ๆ คุณต่อสู้กับบอส แล้วคุณได้รับรางวัลหลัง

มันเป็นกับดักคนดีต้องมีเจ้านายแอบขึ้นหลังผู้เล่นที่ได้รับทั้งหมดตื่นเต้นเกี่ยวกับหน้าอกแต่มันก็แตกต่างกับบทบาทการเล่นเกมที่ผมเคยเล่นมาก่อน

หายไปในความคิด เราก็มาถึงทางลาดขึ้นไปชั้นสอง เฟินนี่กะสายตาของเธอระหว่างลาดและฉันสงสัยฉันอาจจะหลอกเธออีก

" เฟิน , ผมต้องการให้คุณทำอะไรบางอย่างเพื่อฉัน " หมาป่าใช้เวลาไม่กี่ขั้นตอนกลับไม่กี่รูปน้ำแข็งสายฟ้าในอากาศ ใจเย็นๆ มันไม่ใช่อย่างนั้น !ทั้งหมดที่ฉันต้องทำคือแปลงร่างเป็นคน ระหว่างที่พวกเราไปขึ้นจากนั้นคุณสามารถกลับไปเป็นหมาป่า "

น้ำแข็งสลัก ย่อขนาด แต่พวกเขาไม่ได้หายไปอย่างสมบูรณ์ พวกเขาตัดออกจนพวกเขาเกี่ยวกับความหนาของนิ้ว ก่อนการเปิดตัวที่ตาของฉัน

" เฮ้ ! ตัดมันออก ฉันไม่มองหรอก คุณก็แค่เดินอยู่หลังฉัน "

หลบการโจมตีฉันหันไปรอบ ๆและยืนที่ฐานของทางลาด หันหน้าไปอีกทาง ไม่นาน เสียงฝีเท้าเดินมายืนข้างหลังฉัน ไปหยุดตรงข้างหลังผม

" . . . . . . . แอบดู และฉันจะ . . . . . . . ตา . . . . . . . " มันน่ากลัว แต่ผมรู้สึกได้ถึงความประหม่าในเสียงที่เย็นชาของเธอ

" คุณได้พยายามแล้ว มันล้มเหลว " ฉันโต้กลับมากกว่าประชดมากกว่าฉัน วางแผนที่จะ แต่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย