Aviation industry leaders believed

Aviation industry leaders believed the airplane could not reach its full commercial potential without federal action to improve and maintain safety standards. At their urging, the Air Commerce Act was passed in 1926. This landmark legislation charged the Secretary of Commerce with fostering air commerce, issuing and enforcing air traffic rules, licensing pilots, certifying aircraft, establishing airways, and operating and maintaining aids to air navigation. A new Aeronautics Branch in the Department of Commerce assumed primary responsibility for aviation oversight, and William P. MacCracken, Jr., became its first director.
In 1934, the Department of Commerce renamed the Aeronautics Branch the Bureau of Air Commerce to reflect the growing importance of aviation to the nation. In one of its first acts, the Bureau encouraged a group of airlines to establish the first air traffic control centers (Newark, New Jersey; Cleveland, Ohio; and Chicago, Illinois) to provide en route air traffic control. In 1936, the Bureau took over these centers. Early en route controllers tracked the position of planes using maps and blackboards and little boat-shaped weights that came to be called "shrimp boats." They had no direct radio link with aircraft, but used telephones to stay in touch with airline dispatchers, airway radio operators, and airport traffic controllers. Although en route ATC became a federal responsibility, local government authorities continued to operate airport towers. While the Department of Commerce worked to improve aviation safety, a number of high profile accidents called the department's oversight responsibilities into question. A 1931 crash that killed all on board, including popular University of Notre Dame football coach Knute Rockne, elicited public calls for greater federal oversight of aviation safety. Four years later, a DC-2 crash killed U.S. Senator Bronson Cutting of New Mexico.
To ensure a federal focus on aviation safety, President Franklin Roosevelt signed the Civil Aeronautics Act in 1938. The legislation established the independent Civil Aeronautics Authority (CAA), with a three-member Air Safety Board that would conduct accident investigations and recommend ways of preventing accidents. The legislation also expanded the government's role in civil aviation by giving CAA power to regulate airline fares and determine the routes individual carriers served. In 1940, President Roosevelt split the CAA into two agencies, the Civil Aeronautics Administration, which went back to the Department of Commerce, and the Civil Aeronautics Board (CAB). The offshoot of the original CAA retained responsibility for ATC, airman and aircraft certification, safety enforcement, and airway development. CAB responsibilities included safety rulemaking, accident investigation, and economic regulation of the airlines.
On the eve of America's entry into World War II, for defense purposes, CAA extended its ATC system to include operation of airport towers. In the postwar era, ATC became a permanent federal responsibility at most airports. The postwar era also witnessed the advent of commercial jets. The British Overseas Aircraft Corporation introduced the first commercial jet service in 1952. The 36-seat Comet flew at 480 miles per hour. The top cruising speed of the DC-3 piston aircraft, in comparison, was about 180 miles per hour. By the mid-1950s, U.S. companies began designing and building their own jet airliners.
On June 30, 1956, a Trans World Airlines Super Constellation and a United Air Lines DC-7 collided over the Grand Canyon, Arizona, killing all 128 occupants of the two airplanes. The collision occurred while the aircraft were flying under visual flight rules in uncongested airspace. The accident dramatized the fact that, even though U.S. air traffic had more than doubled since the end of World War II, little had been done to mitigate the risk of midair collisions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้นำในอุตสาหกรรมการบินเชื่อว่า เครื่องบินสามารถเข้าถึงศักยภาพเชิงพาณิชย์เต็มรูปแบบ โดยไม่มีการดำเนินการของรัฐเพื่อปรับปรุง และรักษามาตรฐานความปลอดภัย ที่พวกเขาแนะนำให้ พระราชบัญญัติพาณิชย์อากาศถูกส่งผ่านในปี 1926 กฎหมายนี้แลนด์มาร์คโดนกระทรวงพาณิชย์อุปถัมภ์อากาศพาณิชย์ ออก และบังคับใช้อากาศกฎจราจร นักบิน เครื่องบินรับรองอนุญาตให้ใช้สิทธิ์ อตั้งแอร์เวย์ และการทำงาน และช่วยในการนำทาง สาขาอากาศยานใหม่ในกระทรวงพาณิชย์รับผิดชอบหลักสำหรับการกำกับดูแลการบิน และ William P. MacCracken, Jr. กลายเป็น ผู้กำกับครั้งแรกของIn 1934, the Department of Commerce renamed the Aeronautics Branch the Bureau of Air Commerce to reflect the growing importance of aviation to the nation. In one of its first acts, the Bureau encouraged a group of airlines to establish the first air traffic control centers (Newark, New Jersey; Cleveland, Ohio; and Chicago, Illinois) to provide en route air traffic control. In 1936, the Bureau took over these centers. Early en route controllers tracked the position of planes using maps and blackboards and little boat-shaped weights that came to be called "shrimp boats." They had no direct radio link with aircraft, but used telephones to stay in touch with airline dispatchers, airway radio operators, and airport traffic controllers. Although en route ATC became a federal responsibility, local government authorities continued to operate airport towers. While the Department of Commerce worked to improve aviation safety, a number of high profile accidents called the department's oversight responsibilities into question. A 1931 crash that killed all on board, including popular University of Notre Dame football coach Knute Rockne, elicited public calls for greater federal oversight of aviation safety. Four years later, a DC-2 crash killed U.S. Senator Bronson Cutting of New Mexico.To ensure a federal focus on aviation safety, President Franklin Roosevelt signed the Civil Aeronautics Act in 1938. The legislation established the independent Civil Aeronautics Authority (CAA), with a three-member Air Safety Board that would conduct accident investigations and recommend ways of preventing accidents. The legislation also expanded the government's role in civil aviation by giving CAA power to regulate airline fares and determine the routes individual carriers served. In 1940, President Roosevelt split the CAA into two agencies, the Civil Aeronautics Administration, which went back to the Department of Commerce, and the Civil Aeronautics Board (CAB). The offshoot of the original CAA retained responsibility for ATC, airman and aircraft certification, safety enforcement, and airway development. CAB responsibilities included safety rulemaking, accident investigation, and economic regulation of the airlines.On the eve of America's entry into World War II, for defense purposes, CAA extended its ATC system to include operation of airport towers. In the postwar era, ATC became a permanent federal responsibility at most airports. The postwar era also witnessed the advent of commercial jets. The British Overseas Aircraft Corporation introduced the first commercial jet service in 1952. The 36-seat Comet flew at 480 miles per hour. The top cruising speed of the DC-3 piston aircraft, in comparison, was about 180 miles per hour. By the mid-1950s, U.S. companies began designing and building their own jet airliners.On June 30, 1956, a Trans World Airlines Super Constellation and a United Air Lines DC-7 collided over the Grand Canyon, Arizona, killing all 128 occupants of the two airplanes. The collision occurred while the aircraft were flying under visual flight rules in uncongested airspace. The accident dramatized the fact that, even though U.S. air traffic had more than doubled since the end of World War II, little had been done to mitigate the risk of midair collisions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้นำในอุตสาหกรรมการบินเชื่อว่าเครื่องบินไม่สามารถเข้าถึงศักยภาพในเชิงพาณิชย์อย่างเต็มรูปแบบโดยไม่มีการกระทำของรัฐบาลกลางเพื่อปรับปรุงและรักษามาตรฐานความปลอดภัย ที่เรียกร้องของพวกเขาพระราชบัญญัติอากาศพาณิชย์ก็ผ่านไปได้ในปี 1926 สถานที่สำคัญกฎหมายนี้เรียกปลัดกระทรวงพาณิชย์กับการอุปถัมภ์พาณิชย์อากาศออกและบังคับใช้กฎจราจรทางอากาศนักบินออกใบอนุญาตรับรองอากาศยานการจัดตั้งสายการบินและการดำเนินงานและการบำรุงรักษาเอดส์เพื่อการเดินอากาศ . สาขาวิชาการใหม่ในกระทรวงพาณิชย์รับผิดชอบหลักในการกำกับดูแลการบินและวิลเลียมพี MacCracken จูเนียร์เป็นผู้อำนวยการคนแรกของ.
ในปี 1934 กระทรวงพาณิชย์ได้เปลี่ยนชื่อสาขาวิชาการสำนักพาณิชย์อากาศเพื่อสะท้อนถึงการเพิ่มขึ้นของ ความสำคัญของการบินไปยังประเทศ ในตอนหนึ่งของการกระทำแรกของสำนักการสนับสนุนกลุ่มของสายการบินเพื่อสร้างศูนย์ควบคุมจราจรทางอากาศครั้งแรก (นวร์ก, นิวเจอร์ซีย์; คลีฟแลนด์โอไฮโอและชิคาโกอิลลินอยส์) เพื่อให้ EN ควบคุมจราจรทางอากาศเส้นทาง ในปี 1936 สำนักเข้ามาในศูนย์เหล่านี้ ในช่วงต้น EN ควบคุมเส้นทางการติดตามตำแหน่งของเครื่องบินการใช้แผนที่และกระดานดำและน้ำหนักรูปเรือเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มาถึงจะเรียกว่า "เรือกุ้ง." พวกเขาไม่มีการเชื่อมโยงโดยตรงกับวิทยุเครื่องบิน แต่ใช้โทรศัพท์ในการติดต่อกับผู้มอบหมายงานของสายการบินสายการบินผู้ประกอบการวิทยุและควบคุมการจราจรทางสนามบิน แม้ว่าเส้นทาง ATC กลายเป็นความรับผิดชอบของรัฐบาลกลาง, เจ้าหน้าที่รัฐบาลท้องถิ่นยังคงทำงานในอาคารสนามบิน ขณะที่กระทรวงพาณิชย์ทำงานเพื่อปรับปรุงความปลอดภัยการบินเป็นจำนวนของการเกิดอุบัติเหตุรายละเอียดสูงที่เรียกว่าการกำกับดูแลความรับผิดชอบของกรมเป็นคำถาม 1931 ความผิดพลาดที่ฆ่าทุกคนบนเรือรวมทั้งได้รับความนิยมจาก University of Notre Dame โค้ชทีมฟุตบอล Knute ร็อคเน่ออกมาโทรประชาชนในการกำกับดูแลของรัฐบาลกลางมากขึ้นของความปลอดภัยการบิน สี่ปีต่อมา DC-2 crash ฆ่าตัดวุฒิสมาชิกสหรัฐ Bronson นิวเม็กซิโก.
เพื่อให้แน่ใจว่าการให้ความสำคัญในเรื่องความปลอดภัยของรัฐบาลกลางการบิน, ประธานาธิบดีแฟรงคลินรูสเวลลงนามบินพลเรือน พ.ศ. 1938 กฎหมายจัดตั้งอิสระวิชาการผู้มีอำนาจ (CAA) กับในสามของสมาชิกคณะกรรมการความปลอดภัยทางอากาศที่จะดำเนินการตรวจสอบการเกิดอุบัติเหตุและให้คำแนะนำวิธีการป้องกันการเกิดอุบัติเหตุ กฎหมายยังขยายบทบาทของรัฐบาลในการบินพลเรือนโดยให้อำนาจ CAA ในการควบคุมค่าโดยสารสายการบินและตรวจสอบเส้นทางการบินของแต่ละบุคคลทำหน้าที่ ในปี 1940 ประธานาธิบดีรูสเวลซีเอแบ่งออกเป็นสองหน่วยงานที่บริหารวิชาการซึ่งเดินกลับไปที่กระทรวงพาณิชย์และคณะกรรมการวิชาการโยธา (CAB) หน่อของกรมการเดิมสะสมความรับผิดชอบในการ ATC, นักบินและการรับรองเครื่องบิน, การบังคับใช้ความปลอดภัยและการพัฒนาทางเดินหายใจ ความรับผิดชอบของคณะกรรมการที่ปรึกษารวม rulemaking ความปลอดภัยการสืบสวนอุบัติเหตุทางเศรษฐกิจและกฎระเบียบของสายการบิน.
ในวันของรายการของอเมริกาเข้าสู่สงครามโลกครั้งที่สองเพื่อวัตถุประสงค์ในการป้องกัน CAA ขยายระบบ ATC ที่จะรวมการดำเนินงานของอาคารสนามบิน ในยุคสงคราม ATC กลายเป็นความรับผิดชอบของรัฐบาลกลางถาวรที่สนามบินมากที่สุด ยุคหลังสงครามยังร่วมเป็นสักขีพยานการถือกำเนิดของเครื่องบินพาณิชย์ โพ้นทะเลของอังกฤษอากาศยานคอร์ปอเรชั่นเปิดตัวบริการเจ็ทเชิงพาณิชย์แห่งแรกในปี 1952 จำนวน 36 ที่นั่งดาวหางบินที่ 480 ไมล์ต่อชั่วโมง ล่องเรือความเร็วด้านบนของ DC-3 เครื่องบินลูกสูบในการเปรียบเทียบเป็นประมาณ 180 ไมล์ต่อชั่วโมง โดยในช่วงกลางปี ​​1950 บริษัท สหรัฐเริ่มออกแบบและสร้างสายการบินเจ็ทของตัวเอง.
เมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 1956, ทรานส์เวิลด์แอร์ไลน์ซุปเปอร์ดาวและเส้น United Air DC-7 ชนเหนือแกรนด์แคนยอน, Arizona, ฆ่าทั้ง 128 ผู้โดยสาร สองเครื่องบิน การปะทะกันเกิดขึ้นในขณะที่เครื่องบินกำลังบินอยู่ภายใต้กฎการบินในน่านฟ้าภาพ uncongested อุบัติเหตุลำนำความจริงที่ว่าแม้การจราจรทางอากาศสหรัฐมีเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวนับตั้งแต่สิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เคยทำมาเพื่อลดความเสี่ยงของการชนกันกลางอากาศ