On the fourth day, nothing came wit

On the fourth day, nothing came within thirty meters of Meng Hao. But that night, when everything grew quiet, it took the mastiff about one hour to slowly crawl back to him.

Meng Hao couldn’t see it, but the path the mastiff had crawled was a long streak of blood. Its teeth were smashed, its back caved in. It lay next to him, its head twisted to the side as it licked his palm. With weak whines, it seemed to recount the days’ events to Meng Hao.

Meng Hao’s eyes were red. He couldn’t see the mastiff, but he could sense how weak its Qi was. At the moment, he had become just like a mortal, and he knew that without the mastiff there to protect him, he would have been dead on the first day.

But the price paid for his life was the mastiff’s increasingly weak condition. Soon a day would come when it wouldn’t be able to crawl back to him at all….

Meng Hao forced his eyes to remain wide open. He stared at the magical symbols on the stone stele, longing for enlightenment. But no matter how he looked at them, he was unable to gain any understanding. It was as if… they were nothing more than magical symbols that had nothing to do with him, an outsider.

And then, the fifth day arrived….

On this day, the miserable cries that reached Meng Hao’s ears were more intense than ever before. Now, there were people who approached closer than thirty meters. But before they could reach him, they were torn to pieces. Blood showered onto Meng Hao’s body, and he heard the increasingly mournful howls of the mastiff.

That night, it took four hours for the mastiff to return. It didn’t touch him; it just laid there. Blood oozed out of its mouth, and its life force flickered weakly. It seemed only its stubbornness was keeping it alive. Despite its current state, it would fight to watch over the area… and protect Meng Hao.

Meng Hao could barely open his mouth. His body trembled, wracked with pain, and could barely move. But somehow, he was able to force out speech. “Go! Get out… of here…. Do you hear me…? Go!”

He couldn’t see the mastiff. The only thing he could see was the inky black sky.

The mastiff lifted its head to look at Meng Hao. It glanced at the glowing door as if it understood his words. Then it let out a yipping sound.

“I’m telling you to leave!” said Meng Hao, panting, as if it took all the energy he possessed just to say the words.

The mastiff’s body trembled, and its eyes filled with sadness. It struggled to its feet, then walked over to Meng Hao’s side and licked his face. And then… it didn’t leave. It ignored Meng Hao’s orders and lay down next to his side.

Meng Hao’s heart ached. His eyes were filled with veins of blood as he stared at the stone stele. Suddenly, it grew blurry, and it seemed as if he had caught sight of something. And yet, he couldn’t grasp it. Dawn of the sixth morning broke, and the sound of movement could be heard at the foot of the mountain. A roar sounded out as the mastiff struggled up. It gave Meng Hao one last deep look, and then charged away.

As it left, Meng Hao’s hand slowly raised up, quivering. Within his eyes, the Resurrection Lilies flickered. He slowly formed a fist with his hand, and then stood up!

He raised his head to the sky and let loose a roar that had been suppressed for six days. Monstrous killing intent poured from his eyes as he flew into the air. As soon as he flew up, he caught sight of large man wielding an immense club. He had lifted it into the air and was about to smash it down viciously onto the mastiff, who was by now a shapeless wreck.

Meng Hao’s face filled with vicious rage. He lifted his hand, and a mist of lightning emerged, shooting toward the large man. When it reached him, it exploded out in a boom. The large man, who happened to have a Cultivation base at the Foundation Establishment stage, shot backward in retreat. In fact, multiple surrounding barbarians all retreated.

Meng Hao strode forward to stand in front of the mastiff. His eyes were bright red as he lifted his hand again. Hundreds of flying swords instantly screamed out, including the two wooden swords. They revolved around Meng Hao, transforming into sword rain, and then a massive whirlpool. Meng Hao cried out, and the flying swords exploded. The shrapnel swept across the surroundings, and blood-curdling screams could be heard as the barbarians in the area were shredded to pieces.

Suddenly, from the foot of the mountain, eight Core Formation Qi auras suddenly shot up. They flew straight up toward the peak of the mountain.

Meng Hao was silent, and in fact completely ignored the approaching figures. He looked down at the mastiff, who was gasping and on the verge of death. He knelt down and gently stoked its broken body. It looked up at him weakly, and tried to open its mouth to lick his hand, but wasn’t able to.

Meng Hao slowly looked up at the magical symbols on the stone stele, paying no heed whatsoever to the eight approaching figures. As he stared at the stele, he thought back over t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันสี่ ไม่มีอะไรมาภายในระยะสามสิบเมตรของเฮาเมง แต่คืนนั้น เมื่อทุกอย่างเติบโตเงียบ เอากาแฟประมาณหนึ่งชั่วโมงจะค่อย ๆ ตระเวนยังเขาเฮา เมงไม่เห็น แต่เส้นทางของกาแฟที่ได้ตระเวนก็อับยาวเลือด ฟันถูกทุบ caved ในหลังของมัน มันวางอยู่ถัดจากเขา หัวบิดไปด้านข้างเป็นมันเลียปาล์มของเขา มี whines อ่อนแอ เหมือนเล่าเหตุการณ์วันที่ไปเฮาเมงเมงเฮาตาแดงได้ เขาไม่เห็นกาแฟ แต่เขาอาจรู้สึกอ่อนวิธีการฉีถูก ในขณะนี้ เขาได้กลายเป็นเหมือนมนุษย์ และเขารู้ว่า ไม่ให้กาแฟมีการปกป้องเขา เขาจะได้ตายในวันแรกแต่ราคาที่จ่ายสำหรับชีวิต ของกาแฟสภาพอ่อนแอมากขึ้น เร็ว ๆ นี้ วันจะมาเมื่อมันจะไม่สามารถตระเวนยังเขาเลย...เมงเฮาบังคับตาของเขาจะยังคงเปิดกว้าง เขาจ้องไปที่สัญลักษณ์เวทมนตร์บน stele หิน ปรารถนาได้ตรัสรู้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาดูพวกเขา เขาไม่สามารถเข้าใจใด ๆ มันเป็นถ้า...พวกเขาเป็นอะไรมากกว่าสัญลักษณ์เวทมนตร์ที่ไม่มีอะไรทำกับเขา บุคคลภายนอกและ วันมาถึงแล้ว...ในวันนี้ ร้องไห้เศร้าหมองที่ครบหูเมงเฮาได้รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้ มีคนทาบทามใกล้กว่าสามสิบเมตร แต่ก่อนที่พวกเขาสามารถเข้าถึงเขา พวกเขาถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เลือดโปรยลงบนร่างกายเมงเฮา และเขาได้ยินเสียงข่มขวัญโศกมากขึ้นของกาแฟคืนนั้น มันใช้เวลาสี่ชั่วโมงสำหรับกาแฟกลับ มันไม่ได้สัมผัสเขา มันวางเพียงมี จากผู้ผลิตรายเลือดออกจากปาก และพลังชีวิตของ flickered weakly ดูเหมือนดื้อเท่าของถูกทำให้มันมีชีวิต แม้สถานะปัจจุบัน มันจะต่อสู้เพื่อดูพื้นที่... และปกป้องเมงเฮาเฮา เมงแทบไม่สามารถเปิดปาก ร่างกายของเขา trembled, wracked ด้วยความเจ็บปวด และแทบไม่สามารถเคลื่อนที่ แต่อย่างใด เขาสามารถบังคับให้ออกเสียง "ไป รับออก...ของที่นี่... ฟังฉัน. ... ไป"เขาไม่เห็นกาแฟ สิ่งเดียวที่เขาจะได้เห็นคือ ท้องฟ้าสีดำไวน์กาแฟที่ยกหัวมาดูที่เฮาเมง มัน glanced ที่ประตูเรืองแสงว่ามันเข้าใจคำพูดของเขา แล้ว ก็ให้ออกเสียง yipping"ฉันบอกคุณจะออก" กล่าวว่า เมงเฮา หอบ มันต้องใช้พลังงานทั้งหมดที่เขาครอบครองแค่จะพูดคำว่าTrembled ร่างกายของกาแฟ และสายตาของมันที่เต็มไป ด้วยความโศกเศร้า มันต่อสู้เพื่อเท้า แล้วเดินผ่านข้างเมงเฮา และเลียใบหน้าของเขา แล้ว...มันไม่ปล่อย มันละเว้นใบสั่งเมงเฮา และตึกด้านข้างของเขาเมงห้าวหัวใจ ached ตาของเขาเต็มไป ด้วยเส้นเลือดเลือดเขาจ้องที่ stele หิน ทันใดนั้น เติบโตเบลอ และเหมือนกับว่า เขาได้จับสายตาของบางสิ่งบางอย่าง และยัง เขาไม่เข้าใจ รุ่งอรุณของเช้าหกยากจน และอาจจะได้ยินเสียงการเคลื่อนที่เท้าของภูเขา เสียงคำรามที่ไพเราะเป็นกาแฟการต่อสู้ขึ้น มันให้เฮาเมงหนึ่งสุดท้ายดูลึก แล้ว ชาร์จไปเป็นซ้าย เมงเฮามือค่อย ๆ ยกขึ้น สั่น ภายในดวงตาของเขา ลิลลี่ชนม์ flickered เขาค่อย ๆ เกิดกำปั้น ด้วยมือของเขา และลุกขึ้นยืนแล้วเขายกศีรษะของเขากับท้องฟ้า และปล่อยเสียงคำรามที่ได้รับการปราบปรามหกวัน เจตนาฆ่ามหึมาไหลรินจากตาของเขาขณะที่เขาบินไปในอากาศ ทันทีที่เขาบินขึ้น เขาจับสายตาของมนุษย์ใหญ่ wielding สโมสรยิ่งใหญ่ เขาได้ยกขึ้นไปในอากาศ และกำลังจะชนลงหฤโหดบนกาแฟ ผู้ที่ โดยขณะนี้การก่อวินาศกรรม shapelessเมงเฮาหน้าเต็มไป ด้วยความโกรธที่ชั่วร้าย เขายกมือของเขา และหมอกสายฟ้าโผล่ออก มา ถ่ายต่อคนใหญ่ เมื่อเขา มันกระจายออกในการบูม คนขนาดใหญ่ ที่เกิดขึ้นจะมีฐานการเพาะปลูกในขั้นตอนการจัดตั้งมูลนิธิ ภาพย้อนหลังในสถานที่พักผ่อน ในความเป็นจริง หลายรอบอนารยชนทั้งหมดสภาพระส่ำเฮา เมงก้าวไปข้างหน้ากับขาหน้ากาแฟ ตามีสีแดงสดเขายกมือของเขาอีกครั้ง ร้อยพยัคฆ์ทันทีกรีดร้อง รวมทั้งสองไม้ดาบ พวกเขาสิทธิรอบเมงเฮา เปลี่ยนดาบ และฝนแล้วอ่างน้ำวนขนาดใหญ่ เฮา เมงทูล และระเบิดดาบบิน กระสุนที่กวาดผ่านสภาพแวดล้อม และอาจจะได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนเป็นอนารยชนในพื้นที่ถูกหั่นเป็นชิ้นทันใดนั้น จากเท้าของภูเขา แปดหลักก่อตัวฉีรัศมีก็ยิงขึ้น พวกเขาบินตรงขึ้นไปสู่ยอดเขาเฮา เมงเงียบ และตัวเลขใกล้ละเว้นสมบูรณ์ในความเป็นจริง เขามองลง ที่ กาแฟ ที่ถูกหายใจเฮือก และ บนปากเหวแห่งความตาย เขาได้ทำลง และค่อย ๆ stoked ลำหัก มันมองขึ้นที่เขาอ่อน และพยายามเปิดปากเลียมือของเขา แต่ไม่สามารถที่จะเฮา เมงค่อย ๆ มองขึ้นที่สัญลักษณ์เวทมนตร์บน stele หิน จ่ายเงินปฏิบัติตามไม่อะไรกับแปดเข้าใกล้ตัวเลข ขณะที่เขาจ้องที่ของ stele เขาคิดย้อนกลับไปที

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวันที่สี่ไม่มีอะไรมาภายในสามสิบเมตรเม้งเฮา แต่คืนนั้นเมื่อทุกอย่างเติบโตที่เงียบสงบก็เอาสุนัขพันธุ์หนึ่งประมาณหนึ่งชั่วโมงจะค่อยๆรวบรวมข้อมูลกลับไปยังเขา. เม้ง Hao ไม่สามารถมองเห็นได้ แต่เส้นทาง Mastiff ได้รวบรวมข้อมูลเป็นแนวยาวของเลือด ฟันที่ถูกทุบหลังยุบ. มันวางถัดจากเขาหัวของมันบิดไปด้านข้างขณะที่มันเลียฝ่ามือของเขา ด้วย whines อ่อนแอก็ดูเหมือนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันที่จะเม้งเฮา. ตาเม้งเฮาส์มีสีแดง เขาไม่สามารถมองเห็นสุนัขพันธุ์หนึ่ง แต่เขารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอวิธีฉีของมันคือ ในขณะที่เขาได้กลายเป็นเช่นเดียวกับมนุษย์และเขารู้ว่าไม่มีสุนัขพันธุ์หนึ่งมีเพื่อปกป้องเขาเขาจะได้รับการตายในวันแรก. แต่ราคาที่จ่ายสำหรับชีวิตของเขาคือสภาพที่อ่อนแอมากขึ้น Mastiff ของ เร็ว ๆ นี้วันจะมาเมื่อมันจะไม่สามารถที่จะรวบรวมข้อมูลกลับไปเขาเลย ... . เม้งเฮาบังคับสายตาของเขายังคงเปิดกว้าง เขาจ้องที่สัญลักษณ์ที่มีมนต์ขลังใน stele หินโหยหาการตรัสรู้ แต่ไม่ว่าเขามองมาที่พวกเขาไม่มีเขาไม่สามารถที่จะได้รับความเข้าใจใด ๆ มันเป็นเหมือนกับว่า ... พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าสัญลักษณ์วิเศษที่มีอะไรจะทำอย่างไรกับเขาเป็นคนนอก. และแล้ววันที่ห้ามาถึง ... . ในวันนี้เสียงร้องอนาถว่าถึงหูเม้งเฮาส์มีความรุนแรงมากขึ้นกว่าที่เคยเป็นมาก่อน . ตอนนี้มีคนที่เดินเข้ามาใกล้กว่าสามสิบเมตร แต่ก่อนที่พวกเขาสามารถเข้าถึงเขาพวกเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้น เลือดอาบน้ำเข้าสู่ร่างกายเม้ง Hao และเขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนเศร้ามากขึ้นของสุนัขพันธุ์ได้. คืนนั้นมันต้องใช้เวลาสี่ชั่วโมงสำหรับสุนัขพันธุ์หนึ่งที่จะกลับมา มันไม่ได้สัมผัสเขา; มันเป็นเพียงแค่วางมี เลือด oozed ออกมาจากปากของตนและพลังชีวิตของ flickered อ่อน มันลำบากเพียงความดื้อรั้นของมันทำให้มันมีชีวิตอยู่ แม้จะมีสถานะปัจจุบันของมันก็จะต่อสู้เพื่อดูมากกว่าพื้นที่ ... และปกป้องเม้งเฮา. เม้งเฮาแทบจะไม่สามารถเปิดปากของเขา ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดและแทบจะไม่สามารถย้าย แต่อย่างใดเขาก็สามารถที่จะบังคับให้ออกมาพูด "ไป! ออกไปจากที่นี่…. คุณได้ยินฉันไหม…? Go! " เขาไม่สามารถมองเห็น Mastiff สิ่งเดียวที่เขาจะได้เห็นเป็นสีดำสนิทท้องฟ้า. สุนัขพันธุ์หนึ่งยกหัวของมันจะมองไปที่เม้งเฮา มันเหลือบมองไปที่ประตูเร่าร้อนราวกับว่ามันเข้าใจคำพูดของเขา จากนั้นก็จะให้ออกเสียง yipping ได้. "ฉันบอกให้คุณออก!" เม้งเฮากล่าวว่าหอบเช่นถ้าจะเอาพลังงานทั้งหมดที่เขามีเพียงเพื่อบอกว่าคำว่า. ร่างกายสุนัขพันธุ์หนึ่งของตัวสั่นและตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า . มันพยายามที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปด้านข้างเม้ง Hao และเลียใบหน้าของเขา และแล้ว ... มันไม่ได้ออก มันไม่สนใจคำสั่งเม้ง Hao และล้มตัวลงนอนติดกับด้านข้างของเขา. หัวใจเม้งเฮาส์ปวดร้าว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดเลือดในขณะที่เขาจ้องที่ stele หิน ทันใดนั้นก็เติบโตพร่ามัวและมันดูเหมือนว่าเขาได้จับสายตาของบางสิ่งบางอย่าง และยังเขาไม่สามารถเข้าใจมัน รุ่งอรุณของเช้าวันที่หกยากจนและเสียงของการเคลื่อนไหวอาจจะได้ยินที่เท้าของภูเขา แผดเสียงเป่าออกมาเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่งพยายามขึ้น มันทำให้เม้งเฮาหนึ่งมองลึกสุดท้ายแล้วเรียกเก็บเงินออกไป. ขณะที่มันซ้ายมือเม้งเฮาค่อย ๆ ยกขึ้นสั่น ภายในดวงตาของเขาฟื้นคืนชีพลิลลี่ flickered เขาค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นกำปั้นด้วยมือของเขาแล้วลุกขึ้นยืน! เขายกศีรษะของเขาขึ้นไปบนฟ้าและปล่อยเสียงคำรามที่ได้รับการระงับหกวัน เจตนาฆ่ามหึมาเทออกมาจากดวงตาของเขาในขณะที่เขาบินไปในอากาศ เร็วที่สุดเท่าที่เขาบินขึ้นเขาจับสายตาของชายร่างใหญ่ควงสโมสรอันยิ่งใหญ่ เขาได้ยกขึ้นไปในอากาศและกำลังจะชนมันลงบนหฤโหดสุนัขพันธุ์หนึ่งที่ได้โดยขณะนี้ไม่มีรูปแบบการก่อวินาศกรรม. ใบหน้าเม้งเฮาเต็มไปด้วยความโกรธหิน เขายกมือของเขาและหมอกจากฟ้าผ่าโผล่ออกมายิงไปทางชายร่างใหญ่ เมื่อมันมาถึงเขาก็ระเบิดออกมาในบูม ในขณะที่คนที่มีขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นจะมีฐานการเพาะปลูกในขั้นตอนการจัดตั้งมูลนิธิยิงย้อนกลับไปในสถานที่พักผ่อน ในความเป็นจริงหลายรอบป่าเถื่อนทั้งหมดถอย. เม้งเฮาก้าวไปข้างหน้าเพื่อยืนอยู่หน้า Mastiff ดวงตาของเขาสีแดงสดใสในขณะที่เขายกมือของเขาอีกครั้ง หลายร้อยดาบบินทันทีกรีดร้องออกมารวมทั้งสองดาบไม้ พวกเขาโคจรรอบเม้งเฮาเปลี่ยนเป็นฝนดาบแล้วอ่างน้ำวนขนาดใหญ่ เม้งเฮาร้องออกมาและดาบบินระเบิด เศษกระสุนกวาดไปทั่วบริเวณโดยรอบและเสียงกรีดร้องของเลือดทำให้ตกใจอาจจะได้ยินเป็นป่าเถื่อนในพื้นที่ที่ถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ . ทันใดนั้นจากเท้าของภูเขาแปดสร้างแกนฉีรัศมียิงขึ้นอย่างกระทันหัน พวกเขาบินตรงขึ้นไปยังจุดสูงสุดของภูเขา. เม้งเฮาก็เงียบและในความเป็นจริงไม่สนใจตัวเลขที่ใกล้เข้ามา เขามองลงไปที่สุนัขพันธุ์หนึ่งที่ถูกหอบและอยู่บนปากเหวแห่งความตาย เขาคุกเข่าลงและค่อยๆดีเจเนอร่างกายเสียของมัน มันเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาอย่างอ่อนและพยายามที่จะเปิดปากของมันจะเลียมือของเขา แต่ก็ไม่สามารถที่จะ. เม้งเฮาช้ามองมาที่สัญลักษณ์ที่มีมนต์ขลังใน stele หินจ่ายเงินไม่ระวังใด ๆ ในการเข้าใกล้ตัวเลขแปด ในขณะที่เขาจ้องที่ stele เขาคิดกลับไป T