From the 9th to the 13th centuries,

From the 9th to the 13th centuries, the Cambodian empire of Angkor was the most powerful political force in Southeast Asia. Their expertise in irrigation and public works allowed the Khmer people to build their 250-square-mile capital of Angkor, while their military prowess expanded their control into modern-day Vietnam, Laos and Thailand. Beginning in the fifteenth century, though, the Thai kingdom of Siam began its ascendance in the region. After several half-successful attempts, the Siamese sacked Angkor in 1594. The once great city of Angkor never recovered, and the Khmer empire soon fell to pieces.

By the early 1800s, much of modern Cambodia's territory was either a part of Siam or was a vassal state paying tribute to the Siamese court. Additionally, significant portions of its land were occupied by Vietnamese who were migrating west at a steady rate. Not unlike Siam, Vietnam was Cambodia's historical enemy, but Vietnamese expansion into Cambodian territory proved to be the more humiliating experience. Cambodia managed to maintain its monarchy, but the Khmer kings of this period were largely powerless.

When the French arrived in Southeast Asia to colonize Cochin China (southern Vietnam), it was only a matter of time before they set their eyes on Cambodian territory. The French recognized an excellent opportunity in Cambodia - Cambodia was weak and subservient to the Siamese empire, which was weakening in its own right. But Siam also had the support of Great Britain, France's chief colonial rival. Cambodia could serve as an excellent buffer zone between their precious Cochin China and pro-British Siam. Similarly, King Norodom of Cambodia recognized the French could provide his fragile government protection from Vietnamese encroachment from the east, so in 1863 he signed a treaty of protection. A year later the French annexed Cambodia, adding it to its Indochina union.

For over 75 years the French administered the economic affairs of the Cambodian state. The Cambodian monarchy managed to survive, but as during the Siamese vassal period, the king served largely as a cultural symbol rather than a political leader. Despite occasional unrest, the French colonial period was a relatively quiet time for Cambodia, for France's main interests lay in Vietnam. The Cambodians themselves, though, did not always feel the positive effects of France's hands-off approach since the colonialists employed Vietnamese civil servants to manage Cambodian affairs. Many Cambodians were severely frustrated by the fact that their historical rivals were now being selected to oversee the Cambodia state.

Steady signs of significant Cambodian political upheaval first became apparent in 1941, when King Sisowath Monivong died. The Sisowath family had consolidated its power base over the decades - a power base that now caused the French much concern. The French wanted a king who would acquiesce to their colonial administration, so they denied the Sisowath family (including their rising star prince, Sirik Matak) the right to the throne. The French instead selected a king from the house of Norodom, close cousins of the Sisowaths. The Norodom family could legitimately trace its claim to the throne through several Norodom monarchs of the late 1800s, yet by 1941 they were seen by the French as the weaker royal house. With this cynical strategy in mind, the French chose an inexperienced young prince, 19-year-old Norodom Sihanouk, as the new Cambodian king.

It wasn't long though before the French lost control of the situation. Later that same year Japan invaded Southeast Asia, quickly occupying all of French Indochina, including Cambodia. The Japanese left Sihanouk on the throne and allowed Vichy French representatives to administrate Vietnam, Cambodia and Laos. They also began to reinforce local anticolonialist feelings in the hopes of making the peoples of Indochina simultaneously pro-Japanese and anti-French, despite the fact that the Japanase were a form of colonialists in their own right. Both the Japanese government and their Thai allies supported the Khmer Issarak (Free Khmer) partisans, an anti-French Cambodian guerrilla movement led by Son Ngoc Thanh, a popular Khmer republican and politician. By March 1945, though, Japan recognized that they would soon lose hold of Indochina, yet they did not want to allow France to regain its former position in Southeast Asia. As one of their final acts of occupation the Japanese ordered the kings of Indochina - Cambodia's Sihanouk, Laos' King Sisavang Vong, and Vietnam's Emperor Bao Dai - to declare independence from France. Suddenly the colonies of French Indochina were transformed into fledgling nations - nations whose long term aspirations for true independence remained in serious question.


Next: The Seeds of Independence

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตั้งแต่วันที่ 9 ถึงศตวรรษที่ 13 จักรวรรดิเขมรนครเป็นแรงทางการเมืองที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ความเชี่ยวชาญในการชลประทานและประชาชนของพวกเขาได้รับอนุญาตให้คนเขมรในการสร้างทุน 250 ตารางไมล์ของอังกอร์ในขณะที่ความกล้าหาญของทหารของพวกเขาขยายการควบคุมของพวกเขาในวันที่ทันสมัยของเวียดนาม, ลาวและไทย เริ่มต้นในศตวรรษที่สิบห้าแม้ว่าอาณาจักรไทยสยามเริ่มบัญชาการในภูมิภาค หลังจากหลายความพยายามครึ่งที่ประสบความสำเร็จสยามไล่อังกอร์ใน 1594. เมืองใหญ่ครั้งหนึ่งของนครไม่เคยหายและอาณาจักรเขมรเร็ว ๆ นี้ลดลงเป็นชิ้น. โดยต้นปี 1800 มากของดินแดนของกัมพูชาที่ทันสมัยได้รับการอย่างใดอย่างหนึ่งส่วนหนึ่งของสยามหรือเป็น รัฐศักดินาจ่ายส่วยให้ศาลสยาม นอกจากนี้ส่วนสำคัญของที่ดินที่ถูกครอบครองโดยเวียดนามที่ถูกย้ายไปทางทิศตะวันตกในอัตราคงที่ ไม่แตกต่างจากไทยเวียดนามเป็นศัตรูทางประวัติศาสตร์ของกัมพูชา แต่การขยายตัวเข้าไปในดินแดนเวียดนามกัมพูชาพิสูจน์แล้วว่าเป็นประสบการณ์ที่น่าอับอายมากขึ้น กัมพูชาพยายามที่จะรักษาสถาบันพระมหากษัตริย์ แต่กษัตริย์เขมรในช่วงเวลานี้ก็ไม่มีอำนาจส่วนใหญ่. เมื่อฝรั่งเศสเข้ามาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อาณานิคมตะเภาประเทศจีน (ตอนใต้ของเวียดนาม), มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่พวกเขาตั้งตาของพวกเขาในดินแดนของกัมพูชา ฝรั่งเศสได้รับการยอมรับโอกาสที่ดีในประเทศกัมพูชา - กัมพูชาอ่อนแอและยอมจำนนต่ออาณาจักรสยามซึ่งได้รับการลดลงในสิทธิของตนเอง แต่สยามนอกจากนี้ยังได้รับการสนับสนุนของสหราชอาณาจักร, ฝรั่งเศสคู่แข่งอาณานิคมหัวหน้า กัมพูชาสามารถใช้เป็นเขตกันชนที่ดีระหว่างที่มีค่าของพวกเขาตะเภาจีนและโปรอังกฤษสยาม ในทำนองเดียวกันสมเด็จพระนโรดมของกัมพูชาได้รับการยอมรับจะให้ฝรั่งเศสคุ้มครองของรัฐบาลที่เปราะบางจากการรุกล้ำของเวียดนามจากทางทิศตะวันออกดังนั้นใน 1863 เขาลงนามในสนธิสัญญาการป้องกัน ปีต่อมาฝรั่งเศสยึดกัมพูชาเพิ่มลงในอินโดจีนของสหภาพ. เป็นเวลากว่า 75 ปีที่ผ่านมาฝรั่งเศสบริหารเศรษฐกิจของรัฐกัมพูชา สถาบันพระมหากษัตริย์ของกัมพูชาที่มีการจัดการเพื่อความอยู่รอด แต่เป็นช่วงระยะเวลาที่ข้าราชบริพารสยามกษัตริย์ทำหน้าที่ส่วนใหญ่เป็นสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมมากกว่าผู้นำทางการเมือง แม้จะมีเหตุการณ์ความไม่สงบเป็นครั้งคราวยุคอาณานิคมฝรั่งเศสเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างเงียบสงบสำหรับกัมพูชาเพื่อผลประโยชน์หลักของฝรั่งเศสอยู่ในเวียดนาม กัมพูชาตัวเอง แต่ไม่เคยรู้สึกผลในเชิงบวกของวิธีการมือปิดของฝรั่งเศสตั้งแต่ล่าอาณานิคมลูกจ้างข้าราชการพลเรือนเวียดนามในการจัดการกิจการกัมพูชา ชาวกัมพูชาหลายคนผิดหวังอย่างรุนแรงจากความจริงที่ว่าคู่แข่งทางประวัติศาสตร์ของพวกเขาในขณะนี้ได้รับเลือกให้เป็นผู้ดูแลรัฐกัมพูชา. สัญญาณคงที่ของการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่สำคัญของกัมพูชาเป็นครั้งแรกก็เห็นได้ชัดในปี 1941 เมื่อกษัตริย์ Sisowath Monivong เสียชีวิต ครอบครัว Sisowath ได้รวมฐานอำนาจของตนเหนือทศวรรษที่ผ่านมา - ฐานอำนาจที่ตอนนี้ทำให้เกิดความกังวลมากฝรั่งเศส ฝรั่งเศสต้องการกษัตริย์ที่จะยอมรับการบริหารอาณานิคมของพวกเขาจึงปฏิเสธครอบครัว Sisowath (รวมถึงเจ้าชายที่เพิ่มขึ้นของพวกเขาดาว Sirik Matak) สิทธิที่จะขึ้นครองบัลลังก์ ฝรั่งเศสแทนที่จะเลือกกษัตริย์จากบ้านของนโรดมญาติใกล้ชิดของ Sisowaths ครอบครัวนโรดมถูกต้องตามกฎหมายสามารถติดตามเรียกร้องบัลลังก์ผ่านพระมหากษัตริย์นโรดมหลายช่วงปลายยุค 1800 แต่โดย 1941 พวกเขาได้เห็นจากภาษาฝรั่งเศสเป็นบ้านราชอ่อนแอ ด้วยกลยุทธ์เหยียดหยามในใจฝรั่งเศสเลือกเจ้าชายหนุ่มมือใหม่, 19 ปีนโรดมสีหนุเป็นกษัตริย์กัมพูชาใหม่. หลังจากนั้นไม่นาน แต่ก่อนที่ฝรั่งเศสสูญเสียการควบคุมสถานการณ์ หลังจากนั้นในปีเดียวกันญี่ปุ่นบุกเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้อย่างรวดเร็วครอบครองทั้งหมดของอินโดจีนฝรั่งเศสรวมทั้งกัมพูชา ญี่ปุ่นซ้ายสีหนุบนบัลลังก์และได้รับอนุญาตตัวแทนวิชีฝรั่งเศสการดูแลเวียดนามกัมพูชาและลาว พวกเขาก็เริ่มที่จะเสริมสร้างความรู้สึก anticolonialist ท้องถิ่นในความหวังที่จะทำให้ชาวอินโดจีนพร้อมโปรญี่ปุ่นและต่อต้านฝรั่งเศสแม้จะมีความจริงที่ว่า Japanase เป็นรูปแบบของการล่าอาณานิคมในสิทธิของตนเอง ทั้งรัฐบาลญี่ปุ่นและพันธมิตรไทยของพวกเขาได้รับการสนับสนุนเขมรอิสระ (Free เขมร) สมัครพรรคพวก, การเคลื่อนไหวแบบกองโจรเขมรต่อต้านฝรั่งเศสนำโดยเซิงงอกทัญได้รับความนิยมเขมรรีพับลิกันและนักการเมือง เมื่อเดือนมีนาคมปี 1945 แม้ว่าญี่ปุ่นได้รับการยอมรับว่าพวกเขาเร็ว ๆ นี้จะสูญเสียถือของอินโดจีน แต่พวกเขาไม่ต้องการที่จะช่วยให้ฝรั่งเศสเพื่อคืนตำแหน่งเดิมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในฐานะที่เป็นหนึ่งในการกระทำของพวกเขาเป็นครั้งสุดท้ายของการยึดครองของญี่ปุ่นสั่งกษัตริย์แห่งอินโดจีน - กัมพูชาสีหนุลาวกษัตริย์พระบาทสมเด็จพระเจ้าศรีสว่างวงศ์และเวียดนามของจักรพรรดิเบาได๋ - การประกาศเอกราชจากฝรั่งเศส ทันใดนั้นอาณานิคมของฝรั่งเศสในอินโดจีนได้กลายเป็นประเทศที่มีประสบการณ์ - ประเทศที่มีแรงบันดาลใจในระยะยาวสำหรับความเป็นอิสระที่แท้จริงยังคงอยู่ในคำถามอย่างจริงจัง. ถัดไป: เมล็ดพันธุ์แห่งอิสรภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จาก 9 ถึงศตวรรษที่ 13 อาณาจักรกัมพูชาอังกอร์เป็นพลังทางการเมืองที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ความเชี่ยวชาญของพวกเขาในการชลประทานและงานสาธารณะให้คนเขมรในการสร้างของพวกเขา 250 ตารางกิโลเมตร เมืองหลวงของกัมพูชา ในขณะที่ความกล้าหาญของทหารขยายการควบคุมของพวกเขาเป็นปัจจุบัน เวียดนาม ลาว และไทย เริ่มต้นในศตวรรษที่สิบห้านะไทยสยามเริ่มการ ascendance ในภูมิภาค หลังจากที่ประสบความสำเร็จหลายครึ่งครั้ง สยามไล่ออกอังกอร์ในนั้น . ครั้งยิ่งใหญ่ของเมืองนคร ไม่หาย และอาณาจักรเขมรแล้วตกชิ้น

โดยต้นศตวรรษที่ 18 , มากของดินแดนใหม่ของกัมพูชาเป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดินสยาม หรือจ่ายส่วยให้ราชสำนักสยาม . นอกจากนี้ส่วนที่สำคัญของที่ดินของตนถูกยึดครองโดยชาวเวียดนามที่อพยพตะวันตกในอัตราคงที่ ไม่แตกต่างจากสยาม เวียดนามคือศัตรูทางประวัติศาสตร์ของกัมพูชา แต่เวียดนามขยายตัวเข้าไปในดินแดนกัมพูชาพิสูจน์แล้วว่าเป็นประสบการณ์ที่น่าอายมากกว่า กัมพูชาจัดการเพื่อรักษาของกษัตริย์ แต่กษัตริย์ของเขมรช่วงนี้

ส่วนใหญ่มีอำนาจเมื่อฝรั่งเศสเข้ามาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อตั้งรกรากจีนตะเภา ( เวียดนามใต้ ) , มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่พวกเขาตั้งตาของพวกเขาบนดินแดนกัมพูชา ฝรั่งเศสได้รับการยอมรับโอกาสที่ยอดเยี่ยมในกัมพูชา - กัมพูชาอ่อนแอและยอมรับใช้สยามอาณาจักร ซึ่งถูกทำให้อ่อนลงในสิทธิของตนเอง แต่สยามยังได้รับการสนับสนุนจากอังกฤษหัวหน้าอาณานิคมฝรั่งเศส คู่แข่ง กัมพูชาสามารถใช้เป็นเขตกันชนระหว่างจีนตะเภาที่ยอดเยี่ยมของพวกเขามีค่าและโปรอังกฤษสยาม โดยกษัตริย์นโรดมกัมพูชายอมรับให้รัฐบาลฝรั่งเศสอาจเปราะบางของเขาป้องกันจากการเวียดนามจากตะวันออก ดังนั้นใน 1863 เขาลงนามในสนธิสัญญาการป้องกัน ปีต่อมาฝรั่งเศสยึดครองกัมพูชาการเพิ่มของสหภาพอินโดจีน

มานานกว่า 75 ปี ฝรั่งเศส และกิจกรรมทางเศรษฐกิจของรัฐกัมพูชา พระมหากษัตริย์กัมพูชาจะรอดไปได้ แต่ในช่วงระยะเวลาที่สยาม ขุนนาง กษัตริย์บริการส่วนใหญ่เป็นสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมมากกว่าผู้นำการเมือง แม้จะมีความไม่สงบเป็นครั้งคราวสมัยอาณานิคมฝรั่งเศส เป็นเวลาที่ค่อนข้างเงียบในกัมพูชาผลประโยชน์หลักของฝรั่งเศสอยู่ในเวียดนาม ชาวกัมพูชาเอง แต่ไม่ได้มักจะรู้สึกถึงผลในเชิงบวกของมือปิดวิธีการตั้งแต่ colonialists ฝรั่งเศสใช้ข้าราชการเวียดนามเพื่อจัดการกับฝ่ายกัมพูชา กัมพูชาจำนวนมากเคยผิดหวังจากความจริงที่ว่าคู่แข่งของพวกเขาประวัติศาสตร์มีตอนนี้ถูกเลือกเพื่อดูแลรัฐกัมพูชา

สัญญาณนิ่งอย่างเขมร แรงกระเพื่อมทางการเมืองเริ่มชัดเจนในปี 1941 เมื่อกษัตริย์พระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์ มุนีวงศ์ ตาย ครอบครัวสีสุวัตถิ์ ได้รวมฐานพลังของมันมากกว่าทศวรรษที่ผ่านมา - ฐานอำนาจที่ตอนนี้เกิดความกังวลมากฝรั่งเศส ฝรั่งเศสต้องการกษัตริย์ที่ทรงนิ่งเฉยของการบริหารอาณานิคม ดังนั้นพวกเขาปฏิเสธครอบครัวสีสุวัตถิ์ รวมถึงดาวของพวกเขาชายsirik matak ) สิทธิในราชบัลลังก์ ฝรั่งเศสแทนเลือกกษัตริย์จากราชวงศ์ของนโรดม ปิด ญาติของ sisowaths . ครอบครัวนโรดมอาจถูกต้องตามกฎหมายติดตามเรียกร้องบัลลังก์ผ่านพระมหากษัตริย์นโรดมหลายของปลาย 1800s แต่โดย 1941 เห็นพวกเขาโดยฝรั่งเศสเป็น weaker บ้านราชวงศ์ ด้วยกลยุทธ์นี้เหยียดหยามในใจฝรั่งเศสเลือกเจ้าชายหนุ่มมือใหม่ อายุ 19 ปี พระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ เป็นกษัตริย์ของกัมพูชาใหม่

ไม่ยาว แต่ก่อนที่ฝรั่งเศสสูญเสียการควบคุมสถานการณ์ ต่อมาในปีเดียวกันนั้นญี่ปุ่นบุกเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้อย่างรวดเร็วครอบครองทั้งหมดของอินโดจีนฝรั่งเศส รวมถึงกัมพูชา ญี่ปุ่นออกจากสีหนุในราชบัลลังก์ และอนุญาตให้ผู้แทนบริหารวิชีฝรั่งเศสเวียดนามกัมพูชาและลาว พวกเขายังเริ่มที่จะเสริมสร้างท้องถิ่น anticolonialist ความรู้สึกในความหวังของประชาชนและต่อต้านฝรั่งเศสอินโดจีน พร้อมกันโปรญี่ปุ่นแม้จะมีความจริงที่ว่า Japanase เป็นรูปแบบพิเศษในสิทธิของตนเอง ทั้งรัฐบาลญี่ปุ่นและไทยของพันธมิตรสนับสนุนเขมรอิสระ ( ฟรีพลพรรคเขมร ) ,การต่อต้านฝรั่งเศสเขมรกองโจรเคลื่อนไหวนำโดยลูกชาย Ngoc Thanh , เขมรนิยมรีพับลิกันและนักการเมือง โดยมีนาคม 2488 แต่ญี่ปุ่นยอมรับว่าพวกเขาจะเสียเร็วถือของอินโดจีน แต่พวกเขาไม่ต้องการที่จะอนุญาตให้ฝรั่งเศสที่จะฟื้นตำแหน่งเดิมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นหนึ่งในการกระทำของตนสุดท้ายของอาชีพญี่ปุ่นสั่งกษัตริย์แห่งอินโดจีน - กัมพูชาสีหนุวิล ,ลาว ' คิง กฎหมายสิ่งแวดล้อม และเวียดนามจักรพรรดิเบ๋าได๋ - เพื่อประกาศเอกราชจากฝรั่งเศส จู่ๆอาณานิคมของฝรั่งเศสในอินโดจีนได้กลายเป็นประเทศที่มีระยะยาวหรือเพิ่งมีแรงบันดาลใจเพื่ออิสรภาพที่แท้จริงยังคงอยู่ในคำถาม


ต่อไป : เมล็ดพันธุ์แห่งอิสรภาพ