The success of maintaining or enhan

The success of maintaining or enhancing soil quality depends on our understanding of how the soil responds to agricultural land use. Concern about soil quality is not limited to agricultural scientists, natural resource managers, and policymakers, but also farmers have a vested interest in soil quality. A growing number of ethnopedological studies on local soil knowledge have been published over the last two decades, demonstrating an increased recognition of farmers’ knowledge offering insight into soil quality, which can guide future research to develop sustainable land use . Yet, its use is often limited due to general lack of understanding of local knowledge and how it can be explored , and to a subjective sense of inequity between formal science and farmers’ knowledge. Local soil knowledge has been defined as “the knowledge people
living in a particular environment for some period of time have of soil properties and soil”. Many studies have compared local
farmers’ perceptions of soil fertility and/or perception of soil classification with scientifically determined soil parameters.
Other studies have highlighted the potential of local soil knowledge for sustainable soil management. One study examined how farmers assess soil quality. In general, such studies provide good information for particular soils and land management practices. Besides, they reveal that a worldwide consensus of standardized soil quality indicators is difficult to reach because local knowledge is location specific. With regard to the production of irrigated rice in the south of Brazil, the relevance of local soil knowledge has not been documented. Rice is the predominant crop in the southern lowlands producing
approximately 5.5 million Mg rice per year, equivalent to 52% of total Brazilian rice production. Production levels are high,
but there is clear evidence that the threat to soil quality in terms of physical, chemical and biological degradation due to intensive rice production also is high. As a first step in reversing this trend, researchers need to understand what local farmersknow about soil quality. However, this information is only valid when the potential use of this knowledge for maintaining soil quality and developing sustainable land management is assessed and put in the context of decision-making.
The objective of the study presented here was to answer the following questions: Which soil quality perceptions do rice
farmers have? Which soil quality indicators are most important to them? Do rice farmers use their local knowledge about soil quality indicators as a tool for guiding soil management decisions and developing sustainable land management?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสำเร็จของการรักษา หรือเพิ่มคุณภาพดินขึ้นอยู่กับความเข้าใจของเราตอบว่า ดินการใช้ที่ดินทางการเกษตร ความกังวลเกี่ยวกับคุณภาพดินไม่จำกัดนักวิทยาศาสตร์การเกษตร การจัดการทรัพยากรธรรมชาติ และผู้กำหนดนโยบาย แต่เกษตรกรมีชอบธรรมในคุณภาพดิน จำนวนที่เพิ่มขึ้นของ ethnopedological การศึกษาความรู้ท้องถิ่นดินได้รับประกาศทศวรรษสอง เห็นการรับรู้การเพิ่มความรู้ของเกษตรกรที่เสนอมุมมองเกี่ยวกับคุณภาพดิน ซึ่งสามารถนำการวิจัยในอนาคตการพัฒนาใช้ที่ดินอย่างยั่งยืน ยัง ใช้ได้มักจะจำกัดเนื่องจากขาดความเข้าใจ ความรู้ท้องถิ่นและวิธีนั้นสามารถสำรวจ และความรู้สึกตามอัตวิสัย inequity ระหว่างทางวิทยาศาสตร์และความรู้ของเกษตรกรทั่วไป รู้ดินในท้องถิ่นได้รับการ "รู้คนอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมเฉพาะในบางรอบระยะเวลาได้ของคุณสมบัติดินและดิน" ในการศึกษาได้เปรียบเทียบภายในเข้าใจเกษตรกรความอุดมสมบูรณ์ของดินและ/หรือการรับรู้ของการแบ่งประเภทดินด้วยดินวิทยาศาสตร์กำหนดพารามิเตอร์การศึกษาอื่น ๆ ได้เน้นศักยภาพของดินในท้องถิ่นความรู้สำหรับการจัดการดินอย่างยั่งยืน หนึ่งการศึกษาตรวจสอบว่าเกษตรกรประเมินคุณภาพดิน ทั่วไป การศึกษาดังกล่าวให้ข้อมูลดีสำหรับดินเนื้อปูนเฉพาะ และวิธีบริหารจัดการที่ดิน นอกจาก พวกเขาเปิดเผยว่า ฉันทามติทั่วโลกของตัวบ่งชี้คุณภาพดินมาตรฐานเดินเนื่องจากภายในความรู้ เฉพาะตำแหน่ง เกี่ยวกับการผลิตข้าวยามในภาคใต้ของบราซิล ความสำคัญของความรู้ภายในดินมีไม่รับเอกสาร ข้าวเป็นพืชกันในสกอตแลนด์ตอนใต้ประเทศที่ผลิต ประมาณ 5.5 ล้านมิลลิกรัมข้าวต่อปี เท่ากับ 52% ของการผลิตข้าวรวมบราซิล ระดับการผลิตสูง แต่มีหลักฐานชัดเจนว่าภัยคุกคามต่อคุณภาพทางกายภาพ ทางเคมี และชีวภาพย่อยสลายเนื่องจากการผลิตข้าวแบบเร่งรัดในดินยังสูง เป็นขั้นตอนแรกในการกลับแนวโน้มนี้ นักวิจัยจำเป็นต้องเข้าใจว่า farmersknow ท้องถิ่นเกี่ยวกับคุณภาพดิน อย่างไรก็ตาม ข้อมูลนี้ถูกต้องเฉพาะเมื่อประเมิน และใส่ในบริบทของการตัดสินใจอาจมีการใช้ความรู้นี้รักษาคุณภาพดิน และการพัฒนาการจัดการที่ดินอย่างยั่งยืนวัตถุประสงค์ของการศึกษาที่นำเสนอคือการ ตอบคำถามต่อไปนี้: ที่ดินแนวคุณภาพข้าวเกษตรกรได้หรือไม่ ตัวบ่งชี้คุณภาพดินที่สำคัญไปบ้าง ทำข้าวเกษตรกรใช้ความรู้ท้องถิ่นเกี่ยวกับตัวบ่งชี้คุณภาพดินเป็นเครื่องมือสำหรับแนวทางการตัดสินใจการจัดการดิน และพัฒนาการจัดการที่ดินอย่างยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสำเร็จของการรักษาหรือส่งเสริมคุณภาพดินขึ้นอยู่กับความเข้าใจของเราว่าดินที่ตอบสนองต่อการใช้ที่ดินเพื่อการเกษตร ความกังวลเกี่ยวกับคุณภาพดินไม่ได้ จำกัด อยู่ที่นักวิทยาศาสตร์การเกษตรผู้จัดการทรัพยากรธรรมชาติและผู้กำหนดนโยบาย แต่ยังเกษตรกรมีส่วนได้เสียในคุณภาพดิน ตัวเลขการเติบโตของการศึกษา ethnopedological ความรู้เกี่ยวกับดินในท้องถิ่นได้รับการตีพิมพ์ในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาแสดงให้เห็นถึงการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของความรู้ของเกษตรกรเป็นข้อมูลเชิงลึกที่เสนอขายที่มีคุณภาพดินซึ่งสามารถให้คำแนะนำการวิจัยในอนาคตในการพัฒนาการใช้ประโยชน์ที่ดินอย่างยั่งยืน แต่การใช้งานจะถูก จำกัด มักจะเกิดจากการขาดความเข้าใจในความเป็นท้องถิ่นและวิธีที่จะสามารถได้รับการสำรวจและความรู้สึกส่วนตัวของความไม่เสมอภาคระหว่างวิทยาศาสตร์อย่างเป็นทางการและความรู้ของเกษตรกร ความรู้เกี่ยวกับดินในท้องถิ่นได้รับการกำหนดให้เป็น "คนรู้ที่
อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่บางคนมีคุณสมบัติของดินและดิน " การศึกษาหลายแห่งได้มีการเปรียบเทียบในท้องถิ่น
รับรู้ของเกษตรกรอุดมสมบูรณ์ของดินและ / หรือการรับรู้ของการจำแนกดินที่มีความมุ่งมั่นทางวิทยาศาสตร์พารามิเตอร์ดิน.
การศึกษาอื่น ๆ ได้เน้นศักยภาพของดินความรู้ท้องถิ่นสำหรับการจัดการดินอย่างยั่งยืน หนึ่งการศึกษาตรวจสอบว่าเกษตรกรประเมินคุณภาพดิน โดยทั่วไปการศึกษาดังกล่าวให้ข้อมูลที่ดีสำหรับดินโดยเฉพาะและการจัดการที่ดิน นอกจากนี้พวกเขาแสดงให้เห็นว่าฉันทามติทั่วโลกของตัวชี้วัดคุณภาพของดินที่ได้มาตรฐานเป็นเรื่องยากที่จะไปถึงเพราะความรู้ในท้องถิ่นเป็นเฉพาะสถานที่ตั้ง ในเรื่องเกี่ยวกับการผลิตข้าวในเขตชลประทานในภาคใต้ของบราซิล, ความสัมพันธ์ของความรู้ของดินในท้องถิ่นยังไม่ได้รับการรับรอง ข้าวเป็นพืชเด่นในที่ราบลุ่มภาคใต้ผลิต
ประมาณ 5,500,000 ข้าว Mg ต่อปีคิดเป็น 52% ของการผลิตข้าวบราซิลทั้งหมด ระดับการผลิตจะสูง
แต่มีหลักฐานที่ชัดเจนว่าภัยคุกคามต่อคุณภาพดินในแง่ของกายภาพเคมีและการย่อยสลายทางชีวภาพเนื่องจากการผลิตข้าวเข้มข้นยังอยู่ในระดับสูง ในฐานะที่เป็นขั้นตอนแรกในการย้อนกลับของแนวโน้มนี้นักวิจัยต้องเข้าใจสิ่งที่ farmersknow ท้องถิ่นเกี่ยวกับคุณภาพดิน อย่างไรก็ตามข้อมูลเหล่านี้จะใช้ได้เฉพาะเมื่อใช้ศักยภาพของความรู้นี้ในการรักษาที่มีคุณภาพดินและพัฒนาการจัดการที่ดินอย่างยั่งยืนคือการประเมินและใส่ในบริบทของการตัดสินใจ.
วัตถุประสงค์ของการศึกษานำเสนอที่นี่เป็นที่ที่จะตอบคำถามต่อไปนี้ซึ่ง การรับรู้คุณภาพดินทำข้าว
เกษตรกรมี? ซึ่งตัวชี้วัดคุณภาพของดินที่มีความสำคัญที่สุดสำหรับพวกเขา? เกษตรกรผู้ปลูกข้าวไม่ใช้ความรู้ท้องถิ่นของพวกเขาเกี่ยวกับตัวชี้วัดคุณภาพของดินเป็นเครื่องมือสำหรับแนวทางการตัดสินใจการจัดการดินและพัฒนาการจัดการที่ดินอย่างยั่งยืน?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสำเร็จของการรักษาหรือเพิ่มคุณภาพของดินขึ้นอยู่กับความเข้าใจของวิธีการตอบสนองของดินการใช้ที่ดินทางการเกษตร ความกังวลเกี่ยวกับคุณภาพของดินไม่ จํากัด นักวิทยาศาสตร์การเกษตร , ผู้จัดการทรัพยากรต่ำ แต่ยังมีเกษตรกรสนใจคุณภาพของดินตัวเลขการเติบโตของการศึกษา ethnopedological ความรู้ในดินได้ถูกตีพิมพ์ในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา แสดงถึงการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของเกษตรกรมีความรู้ความเข้าใจในการเสนอคุณภาพดิน ซึ่งแนวทางการวิจัยในอนาคต การพัฒนาการใช้ที่ดินอย่างยั่งยืน ยังใช้มักจะ จำกัด เนื่องจากการขาดทั่วไปของความเข้าใจของความรู้ท้องถิ่นและวิธีที่จะสามารถสำรวจและความรู้สึกส่วนตัวของความไม่เสมอภาคระหว่างวิทยาศาสตร์อย่างเป็นทางการ และความรู้ของเกษตรกร . ความรู้ในดินได้ถูกนิยามว่า " ความรู้ที่คนอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เฉพาะเจาะจงสำหรับ
ช่วงมีคุณสมบัติของดินและดิน " หลายการศึกษาเปรียบเทียบท้องถิ่น
เกษตรกรที่มีต่อความอุดมสมบูรณ์ของดินและ / หรือการรับรู้ของดินการจำแนกดินด้วยน่าา .
การศึกษาอื่น ๆมีเน้นศักยภาพของความรู้ท้องถิ่นเพื่อการจัดการดินดินอย่างยั่งยืน หนึ่งการศึกษาตรวจสอบว่าเกษตรกรประเมินคุณภาพดิน ทั่วไป การศึกษาดังกล่าวให้ข้อมูลที่ดีของดินโดยเฉพาะ และแนวทางปฏิบัติในการจัดการที่ดิน นอกจากนี้พวกเขาเปิดเผยว่า นานาประเทศทั่วโลกของตัวชี้วัดคุณภาพดินมาตรฐานเป็นเรื่องยากที่จะเข้าถึง เพราะความรู้ท้องถิ่นเป็นสถานที่เฉพาะ ที่เกี่ยวข้องกับการผลิตข้าวนาชลประทานในภาคใต้ของบราซิล , ความเกี่ยวข้องของความรู้ในดินที่ได้รับการบันทึกไว้ ข้าวเป็นพืชเด่นในภาคใต้ที่ลุ่มผลิต
ประมาณ 5.5 ล้านมิลลิกรัมข้าวต่อปีเท่ากับ 52% ของปริมาณการผลิตข้าว ของบราซิล ระดับการผลิตสูง
แต่ไม่มีหลักฐานชัดเจนว่า การคุกคามต่อคุณภาพของดินด้านกายภาพ เคมี และชีวภาพ การย่อยสลาย เนื่องจากการผลิตข้าวเข้มข้นยังสูง เป็นขั้นตอนแรกในการย้อนกลับของแนวโน้มนี้ นักวิจัยต้องการที่จะเข้าใจสิ่งที่ท้องถิ่น farmersknow เกี่ยวกับคุณภาพดิน อย่างไรก็ตามข้อมูลนี้จะใช้ได้เฉพาะเมื่อใช้ศักยภาพของความรู้นี้สำหรับการรักษาคุณภาพดินและการพัฒนา การจัดการที่ดินอย่างยั่งยืนคือ ประเมิน และใส่ในบริบทของการตัดสินใจ
วัตถุประสงค์ของการศึกษาที่นำเสนอที่นี่เพื่อตอบคำถามต่อไปนี้ ซึ่งการรับรู้คุณภาพดินทำชาวนา
? ซึ่งตัวชี้วัดคุณภาพของดินเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของพวกเขา