Kenneth Henderson: Ah! The lovely I

Kenneth Henderson: Ah! The lovely Inspector Logan...
Smiling at her as he opened his front door. He was wearing a pink shirt, light brown trousers with a brown leather belt and brown shoes. His teeth were a bright white.
Logan did not smile back.
Logan: I said we`d be back if this became a murder investigation........It has.
Kenneth Henderson: Oh!
The smile disappeared from his face and he opened the door wider so that Logan and Grant could enter the house.
Narrator: The living room looked exactly the same as the last time Logan and Grant had been there except for a copy of the Scottish Daily News on the table. Logan sat on the blue and yellow sofa. Henderson took an armchair near her. Grant stood by the door.
Logan: Mr. Henderson...........
Kenneth Henderson: Please call me Kenneth......
Narrator: Logan looked Henderson straight in the eye. Getting friendly with Henderson was the last thing on her mind. Keeping a professional distance seemed a much better idea.
Logan: Mr. Henderson, what time did your party start?
Henderson said nothing for a moment. He looked a little disappointed that Logan had refused to use his first name. Out of the corner of her eye, Logan could see Grant smiling to himself.
Kenneth Henderson: About eleven o`clock, a crowd of us went to the pub first. Then we came back here and a few more people arrived later.
Sergeant Grant: When did Fran Stewart arrive?
Kenneth Henderson: She got to the pub at nine thirty. Something like that, I really can`t remember.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เคนเน็ ธ เดอร์สัน: อ่า! น่ารักสารวัตรโลแกน ...
ยิ้มของเธอในฐานะที่เขาเปิดประตูหน้าบ้านของเขา เขาสวมเสื้อสีชมพูกางเกงขายาวสีน้ำตาลอ่อนมีเข็มขัดหนังสีน้ำตาลและรองเท้าสีน้ำตาล ฟันของเขาเป็นสีขาวสว่าง.
โลแกนไม่ได้รอยยิ้มกลับมา.
โลแกน: ผมบอกว่าจะกลับมา we`d ว่านี้กลายเป็นการสืบสวนคดีฆาตกรรม ........ มันมี.
เคนเน ธ เฮนเดอ:
โอ้รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของเขาและเขาก็เปิดประตูกว้างขึ้นเพื่อให้โลแกนและแกรนท์จะเข้ามาในบ้าน.
ผู้บรรยาย: ห้องนั่งเล่นมองตรงเช่นเดียวกับครั้งสุดท้ายที่โลแกนและแกรนท์เคยมียกเว้นสำหรับสำเนาของสก็อตข่าวประจำวันบนโต๊ะ โลแกนนั่งอยู่บนโซฟาสีน้ำเงินและสีเหลือง เฮนเดอเอาเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เธอ แกรนท์ยืนอยู่ข้างประตู.
โลแกนนายเฮนเดอ ...........
เคนเน็ ธ เดอร์สัน: โปรดโทรหาฉันเคนเน็ ธ ......
ผู้บรรยาย: โลแกนเฮนเดอมองตรงในตา การเดินทางเป็นมิตรกับเฮนเดอเป็นสิ่งสุดท้ายในใจของเธอ การรักษาระยะห่างที่เป็นมืออาชีพที่ดูเหมือนเป็นความคิดที่ดีมาก.
โลแกน:
นายเฮนเดอสิ่งที่เวลาไม่เริ่มต้นงานเลี้ยงของคุณเฮนเดอกล่าวว่าไม่มีอะไรสักครู่ เขามองผิดหวังเล็กน้อยที่โลแกนได้ปฏิเสธที่จะใช้ชื่อแรกของเขา ออกจากมุมของตาของเธอ, โลแกนจะได้เห็นรอยยิ้มให้กับตัวเอง.
เคนเน็ ธ เดอร์สัน: เกี่ยวกับสิบเอ็ด o`clock ฝูงชนของเราไปผับแรก จากนั้นเราก็กลับมาที่นี่และคนอีกไม่กี่มาถึงภายหลัง.
จ่าแกรนท์:
เมื่อไหร่ฟรานสจ๊วตมาถึงเคนเน็ธ เฮนเดอ: เธอได้ไปผับที่สามสิบเก้า สิ่งที่ต้องการที่ผมถึงไม่สามารถจำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เคนเน็ธ เฮนเดอร์สัน : อ๊ะ ! น่ารัก สารวัตร โลแกน . . .
ยิ้มให้เธอ เมื่อเขาเปิดของเขาที่หน้าประตู เขาใส่เสื้อชมพู กางเกงสีน้ำตาลอ่อน มีเข็มขัดหนังสีน้ำตาล และรองเท้าสีน้ำตาล มีฟันสีขาวสดใส .
โลแกนไม่ยิ้มกลับ
โลแกน : ฉันว่าพวกเราคงกลับถ้านี่กลายเป็นการสืบสวน . . . . . มันมี
เคนเนธ เฮนเดอร์สัน : โอ้ !
รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของเขา เขาเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้โลแกนและอนุญาตให้เข้าบ้าน
ผู้บรรยาย : ห้องนั่งเล่นมองเหมือนครั้งที่แล้ว โลแกน และ แกรนท์ เคยมียกเว้นสำเนาข่าวสกอตแลนด์บนโต๊ะ โลแกนสีฟ้าและสีเหลือง นั่งบนโซฟา เฮนเดอร์สันเอาเก้าอี้ใกล้ๆเธอ ให้ยืนอยู่ข้างประตู
โลแกน : นายเฮนเดอร์สัน . . .. . . . . . .
เคนเนธ เฮนเดอร์สัน : เรียกผมว่าเคน . . . . . . .
ผู้บรรยาย : โลแกนมองเฮนตรงตา การเป็นมิตร กับ เฮนเดอร์สัน เป็นสิ่งสุดท้ายที่อยู่ในความคิดของเธอ รักษาระยะห่างแบบมืออาชีพ ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดีมาก .
โลแกน : นายเฮนเดอร์สัน เริ่มงานกี่โมง ?
เฮนเดอร์สันกล่าวอะไรสักหน่อย เขาดูผิดหวังเล็กน้อยที่โลแกนไม่ยอมใช้ชื่อจริงของเขาออกจากมุมตาของเธอ โลแกน เห็นให้ยิ้มกับตัวเอง
เคนเนธ เฮนเดอร์สัน : ประมาณ 11 O ' Clock , ฝูงชนของเราไปผับครั้งแรก แล้วเรากลับมาที่นี่ และคนไม่กี่เพิ่มเติมมาทีหลัง
จ่าให้เมื่อไหร่ ฟราน สจ๊วต มาถึง
เคนเนธ เฮนเดอร์สัน : เธอไปที่ผับที่เก้าสามสิบ อย่างนั้น ฉัน ` t สามารถจำ .