At most, however, participants ackn

At most, however, participants acknowledged these written texts had a limited audience in Rwanda. Rwanda is a primarily oral society. As a result, most people traditionally do not seek or receive written information. After publication, excerpts from several of the texts were adapted to the stage in Rwanda by Koulsy Lamko, a Chadian dramatist. Is there a body of artistic work we can refer to as theatre of the Rwandan genocide? If so, what would be its role?
On the literature of genocide, of disaster and catastrophe, Rubina Peroomian reminds us that we should understand it as a “unique body of artistic creations triggered by a traumatic, unprecedented collective experience in the history of [the Rwandan people].” It is my observation that theatre is present in Rwanda and is perhaps the most visible form of artistic expression. The subject matter often relates to the question of recon- ciliation as well as other economic, health, and social issues in post-1994 Rwanda. The idea of enacting genocide raises ethical questions such as how do you “create a spectacle” based on disastrous events?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มากที่สุด อย่างไรก็ตาม ร่วมรับทราบข้อความเป็นลายลักษณ์อักษรเหล่านี้มีผู้ชมจำกัดในรวันดา รวันดาเป็นสังคมปากเป็นหลัก ดัง คนส่วนใหญ่ซึ่งไม่แสวงหา หรือรับข้อมูลที่เขียน หลังจากเผยแพร่ นำจากหลาย ๆ ข้อความได้ปรับไประยะในรวันดา โดย Koulsy Lamko, Chadian dramatist มีผลงานศิลปะที่เราสามารถอ้างอิงถึงเป็นละครรวันดา ถ้าเป็นเช่นนั้น สิ่งที่จะเป็นบทบาทของในวรรณคดี ของพันธุฆาต แผ่นดินไหวและภัยพิบัติ Rubina Peroomian นึกถึงว่า เราควรทำความเข้าใจมันเป็นการ "เฉพาะร่างกายของศิลปะสร้างสรรค์ด้วยความเจ็บปวด ประวัติการณ์รวมประสบการณ์ประวัติศาสตร์ [คน Rwandan]" ฉันสังเกตว่า โรงละครอยู่ในรวันดา และศิลป์แบบมองเห็นได้มากที่สุดอาจจะเป็นได้ เรื่องเกี่ยวข้องกับคำถามของ ciliation กระทบอื่น ๆ ทางเศรษฐกิจ สุขภาพ และปัญหาสังคมในรวันดาปี 1994 โพสต์บ่อย ความคิดในการปฏิบัติการพันธุฆาตระดมถามจริยธรรมเช่นไม่ "สร้างปรากฏการณ์"ตามเหตุการณ์ร้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ส่วนใหญ่ แต่ผู้เข้าร่วมรับการยอมรับเขียนตำราเหล่านี้มีผู้อ่านที่ จำกัด ในประเทศรวันดา รวันดาเป็นสังคมเป็นหลักในช่องปาก เป็นผลให้คนส่วนใหญ่เป็นประเพณีที่ไม่แสวงหาหรือได้รับข้อมูลที่เป็นลายลักษณ์อักษร หลังจากที่ตีพิมพ์ข้อความที่ตัดตอนมาจากหลายตำราที่ถูกปรับให้เข้ากับเวทีในประเทศรวันดาโดย Koulsy Lamko เป็นชาดละคร มีการทำงานของร่างกายศิลปะเราสามารถอ้างถึงเป็นโรงละครของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาหรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งที่จะเป็นบทบาทของตนหรือไม่ในวรรณกรรมของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของภัยพิบัติและภัยพิบัติ Rubina Peroomian เตือนเราว่าเราควรจะเข้าใจว่ามันเป็น "ร่างกายที่ไม่ซ้ำกันของการสร้างสรรค์ศิลปะที่เกิดจากบาดแผลประสบการณ์ประวัติการณ์ในประวัติศาสตร์ของ [ คนรวันดา]. "มันเป็นข้อสังเกตของฉันที่โรงละครอยู่ในรวันดาและอาจจะเป็นรูปแบบที่สามารถมองเห็นได้มากที่สุดของการแสดงออกทางศิลปะ
เรื่องที่ว่ามักจะเกี่ยวข้องกับคำถามของ ciliation recon- รวมทั้งอื่น ๆ ทางเศรษฐกิจสุขภาพและปัญหาทางสังคมในการโพสต์ 1994 รวันดา ความคิดของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ตัวประกันก่อให้เกิดคำถามทางจริยธรรมเช่นวิธีการทำคุณ "สร้างปรากฏการณ์" ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ภัยพิบัติ?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มากที่สุด อย่างไรก็ตาม ยอมรับว่า ผู้เขียนข้อความเหล่านี้มีผู้ชมที่ จำกัด ในรวันดา รวันดาเป็นสังคมหลักในช่องปาก เป็นผลให้คนส่วนใหญ่ตามธรรมเนียมไม่แสวงหาหรือได้รับเขียนข้อมูล หลังจากพิมพ์ข้อความที่ตัดตอนมาจากหลายข้อความดัดแปลงไปยังขั้นตอนในรวันดาโดย koulsy แช็ด lamko , ความรู้มีร่างกายของการทำงานศิลปะ เราสามารถดูที่โรงละครของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวรวันดา ? ถ้าเป็นเช่นนั้น สิ่งที่จะเป็นบทบาทของ
ในวรรณกรรมของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของหายนะภัย และ รูบิน่า peroomian เตือนเราว่า เราควรจะเข้าใจว่ามันเป็น " เฉพาะร่างกายของการสร้างสรรค์งานศิลปะถูกทริกเกอร์ โดย traumatic ประสบการณ์ร่วมที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ของ [ คนรวันดา ]" มันคือการสังเกตของฉันที่โรงละครอยู่ในรวันดา และบางทีรูปที่มองเห็นได้มากที่สุดของการแสดงออกทางศิลปะ เรื่องมักจะเกี่ยวข้องกับคำถามของ Recon - ciliation รวมทั้งสุขภาพทางเศรษฐกิจอื่น ๆ และปัญหาทางสังคมใน post-1994 รวันดา ความคิดของการเพิ่มอำนาจคำถามจริยธรรมเช่นคุณ " สร้างปรากฏการณ์ " บนพื้นฐานของเหตุการณ์หายนะ ?