- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
George Platen could not conceal the
George Platen could not conceal the longing in his voice. It was too much to suppress. He said, “Tomorrow’s 1 May. Olympics!”
He rolled over on his stomach and peered over the foot of his bed at his roommate. Didn’t he feel it, too? Didn’t this make some impression on him?
George’s face was thin and had grown a trifle thinner in the nearly year and a half that he had been at the House. His figure was slight but the look in his blue eyes was as intense as it had ever been, and right now there was a trapped look in the way his fingers curled against the bedspread.
George’s roommate looked up briefly from his book and took the opportunity to adjust the light level of the stretch of wall near his chair. His name was Hali Omani and he was a Nigerian by birth. His dark brown skin and massive features seemed made for calmness, and mention of the Olympics did not move him.
“I know, George.”
George owed much to Hali’s patience and kindness when it was needed, but even patience and kindness could be overdone.
Was this a time to sit there like a statue built of some dark, warm wood?
George wondered if he himself would grow like that after ten years here and rejected the thought violently. No!
He said defiantly, “I think you’ve forgotten what May means.”
The other said, “I remember very well what it means. It means nothing! You’re the one who’s forgotten that. May means nothing to you, George Platen, and,” he added softly, “It means nothing to me, Hali Omani.”
George said, “The ships are coming in for recruits. By June, thousands and thousands will leave with millions of men and women heading for any world you can name, and all that means nothing?”
“Less than nothing. What do you want me to do about it, anyway?” Omani ran his finger along a difficult passage in the book he was reading and his lips moved soundlessly.
George watched him. Damn it, he thought, yell scream; you can do that much. Kick at me, do anything.
It was only that he wanted not to be so alone in his anger. He wanted not to be the only one so filled with resentment, not to be the only one dying a slow death.
It was better those first weeks when the Universe was a small shell of vague light and sound pressing down upon him. It was better before Omani had wavered into view and dragged him back to a life that wasn’t worth living.
Omani! He was old! He was at least thirty. George thought: Will I be like that at thirty? Will I be like that in twelve years?
And because he was afraid he might be, he yelled at Omani, “Will you stop reading that fool book?”
Omani turned a page and read on a few words, then lifted his head with its skullcap of crisply curled hair and said, “What?”
“What good does it do you to read the book?” He stepped forward, snorted “More electronics,” and slapped it out of Omani’s hands.
Omani got up slowly and picked up the book. He smoothed a crumpled page without visible rancor. “Call it the satisfaction of curiosity,” he said. “I understand a little of it today, perhaps a little more tomorrow. That’s a victory in a way.”
“A victory. What kind of a victory? Is that what satisfies you in life? To get to know enough to be a quarter of a Registered Electronician by the time you’re sixty-five?”
“Perhaps by the time I’m thirty-five.”
“And then who’ll want you? Who’ll use you? Where will you go?”
“No one. No one. Nowhere. I’ll stay here and read other books.”
“And that satisfies you? Tell me! You’ve dragged me to class. You’ve got me to reading and memorizing, too. For what? There’s nothing in it that satisfies me.”
“What good will it do you to deny yourself satisfaction?”
“It means I’ll quit the whole farce. I’ll do as I planned to do in the beginning before you dovey-lovied me out of it. I’m going to force them to – to –”
Omani put down his book. He let the other run down and then said, “To what, George?”
“To correct a miscarriage of justice. A frame-up. I’ll get that Antonelli and force him to admit he – he –”
Omani shook his head. “Everyone who comes here insists it’s a mistake. I thought you’d passed that stage.”
“Don’t call it a stage,” said George violently. “In my case, it’s a fact. I’ve told you –”
“You’ve told me, but in your heart you know no one made any mistake as far as you were concerned.”
“Because no one will admit it? You think any of them would admit a mistake unless they were forced to? – Well: I’ll force them.”
It was May that was doing this to George; it was Olympics month. He felt it bring the old wildness back and he couldn’t stop it. He didn’t want to stop it. He had been in danger of forgetting.
He said, “I was going to be a Computer Programmer and I can be one. I could be one today, regardless of what they say analysis shows.” He pounded his mattress. “They’re wrong. They must be.”
“The analysts are never wrong.”
“They must be. Do you doubt my intelligence?”
“Intelligence hasn’t one thing to do with it. Haven’t you been told that often enough? Can’t you understand that?”
George rolled away, lay on his back, and stared somberly at the ceiling.
“What did you want to be, Hali?”
“I had no fixed plans. Hydroponicist would have suited me, I suppose.”
“Did you think you could make it?”
“I wasn’t sure.”
George had never asked personal questions of Omani before. It struck him as queer, almost unnatural, that other people had had ambitions and ended here. Hydroponicist!
He said, “Did you think you’d make this?”
“No, but here I am just the same.”
“And you’re satisfied. Really, really satisfied. You’re happy. You love it. You wouldn’t be anywhere else.”
Slowly, Omani got to his feet. Carefully, he began to unmake his bed. He said, “George, you’re a hard case. You’re knocking yourself out because you won’t accept the facts about yourself. George, you’re here in what you call the House, but I’ve never heard you give it its full title. Say it, George, say it. Then go to bed and sleep this off.”
George gritted his teeth and showed them. He choked out, “No!”
“Then I will,” said Omani, and he did. He shaped each syllable carefully.
George was bitterly ashamed at the sound of it. He turned his head away.
For most of the first eighteen years of his life, George Platen had headed firmly in one direction, that of Registered Computer Programmer. There were those in his crowd who spoke wisely of Spationautics, Refrigeration Technology, Transportation Control, and even Administration. But George held firm.
He argued relative merits as vigorously as any of them, and why not? Education Day loomed ahead of them and was the great fact of their existence. It approached steadily, as fixed and certain as the calendar – the first day of November of the year following one’s eighteenth birthday. After that day, there were other topics of conversation.
One could discuss with others some detail of the profession, or the virtues of one’s wife and children, or the fate of one’s space-polo team, or one’s experiences in the Olympics. Before Education Day, however, there was only one topic that unfailingly and unwearyingly held everyone’s interest, and that was Education Day.
“What are you going for? Think you’ll make it? Heck, that’s no good. Look at the records; quota’s been cut. Logistics now –”
Or Hypermechanics now – Or Communications now – Or Gravitics now –
Especially Gravitics at the moment. Everyone had been talking about Gravitics in the few years just before George’s Education Day because of the development of the Gravitic power engine.
Any world within ten light-years of a dwarf star, everyone said, would give its eyeteeth for any kind of Registered Gravitics Engineer.
The thought of that never bothered George. Sure it would; all the eyeteeth it could scare up. But George had also heard what had happened before in a newly developed technique. Rationalization and simplification followed in a flood. New models each year; new types of gravitic engines; new principles. Then all those eyeteeth gentlemen would find themselves out of date and superseded by later models with later educations. The first group would then have to settle down to unskilled labor or ship out to some backwoods world that wasn’t quite caught up yet.
Now Computer Programmers were in steady demand year after year, century after century. The demand never reached wild peaks; there was never a howling bull market for Programmers; but the demand climbed steadily as new worlds opened up and as older worlds grew more complex.
He had argued with Stubby Trevelyan about that constantly. As best friends, their arguments had to be constant and vitriolic and, of course, neither ever persuaded nor was persuaded.
But then Trevelyan had had a father who was a Registered Metallurgist and had actually served on one of the Outworlds, and a grandfather who had also been a Registered Metallurgist. He himself was intent on becoming a Registered Metallurgist almost as a matter of family right and was firmly convinced that any other profession was a shade less than respectable.
“There’ll always be metal, he said, “and there’s an accomplishment in molding alloys to specification and watching structures grow. Now what’s a Programmer going to be doing? Sitting at a coder all day long, feeding some fool mile-long machine.”
Even at sixteen, George had learned to be practical. He said simply, “There’ll be a million Metallurgists put out along with you.”
“Because it’s good. A good profession. The best.”
“But you get crowded out, Stubby. You can be way back in line. Any world can tape out its own Metallurgists, and the market for advanced Earth models isn’t so big. And it’s mostly the small worlds that want them. You know what per cent of the turn-out of Registered Metallurgists get tabbed for worlds with a Grade A rating. I looked it up. It’s just 13.3 per cent. That means you’l
He rolled over on his stomach and peered over the foot of his bed at his roommate. Didn’t he feel it, too? Didn’t this make some impression on him?
George’s face was thin and had grown a trifle thinner in the nearly year and a half that he had been at the House. His figure was slight but the look in his blue eyes was as intense as it had ever been, and right now there was a trapped look in the way his fingers curled against the bedspread.
George’s roommate looked up briefly from his book and took the opportunity to adjust the light level of the stretch of wall near his chair. His name was Hali Omani and he was a Nigerian by birth. His dark brown skin and massive features seemed made for calmness, and mention of the Olympics did not move him.
“I know, George.”
George owed much to Hali’s patience and kindness when it was needed, but even patience and kindness could be overdone.
Was this a time to sit there like a statue built of some dark, warm wood?
George wondered if he himself would grow like that after ten years here and rejected the thought violently. No!
He said defiantly, “I think you’ve forgotten what May means.”
The other said, “I remember very well what it means. It means nothing! You’re the one who’s forgotten that. May means nothing to you, George Platen, and,” he added softly, “It means nothing to me, Hali Omani.”
George said, “The ships are coming in for recruits. By June, thousands and thousands will leave with millions of men and women heading for any world you can name, and all that means nothing?”
“Less than nothing. What do you want me to do about it, anyway?” Omani ran his finger along a difficult passage in the book he was reading and his lips moved soundlessly.
George watched him. Damn it, he thought, yell scream; you can do that much. Kick at me, do anything.
It was only that he wanted not to be so alone in his anger. He wanted not to be the only one so filled with resentment, not to be the only one dying a slow death.
It was better those first weeks when the Universe was a small shell of vague light and sound pressing down upon him. It was better before Omani had wavered into view and dragged him back to a life that wasn’t worth living.
Omani! He was old! He was at least thirty. George thought: Will I be like that at thirty? Will I be like that in twelve years?
And because he was afraid he might be, he yelled at Omani, “Will you stop reading that fool book?”
Omani turned a page and read on a few words, then lifted his head with its skullcap of crisply curled hair and said, “What?”
“What good does it do you to read the book?” He stepped forward, snorted “More electronics,” and slapped it out of Omani’s hands.
Omani got up slowly and picked up the book. He smoothed a crumpled page without visible rancor. “Call it the satisfaction of curiosity,” he said. “I understand a little of it today, perhaps a little more tomorrow. That’s a victory in a way.”
“A victory. What kind of a victory? Is that what satisfies you in life? To get to know enough to be a quarter of a Registered Electronician by the time you’re sixty-five?”
“Perhaps by the time I’m thirty-five.”
“And then who’ll want you? Who’ll use you? Where will you go?”
“No one. No one. Nowhere. I’ll stay here and read other books.”
“And that satisfies you? Tell me! You’ve dragged me to class. You’ve got me to reading and memorizing, too. For what? There’s nothing in it that satisfies me.”
“What good will it do you to deny yourself satisfaction?”
“It means I’ll quit the whole farce. I’ll do as I planned to do in the beginning before you dovey-lovied me out of it. I’m going to force them to – to –”
Omani put down his book. He let the other run down and then said, “To what, George?”
“To correct a miscarriage of justice. A frame-up. I’ll get that Antonelli and force him to admit he – he –”
Omani shook his head. “Everyone who comes here insists it’s a mistake. I thought you’d passed that stage.”
“Don’t call it a stage,” said George violently. “In my case, it’s a fact. I’ve told you –”
“You’ve told me, but in your heart you know no one made any mistake as far as you were concerned.”
“Because no one will admit it? You think any of them would admit a mistake unless they were forced to? – Well: I’ll force them.”
It was May that was doing this to George; it was Olympics month. He felt it bring the old wildness back and he couldn’t stop it. He didn’t want to stop it. He had been in danger of forgetting.
He said, “I was going to be a Computer Programmer and I can be one. I could be one today, regardless of what they say analysis shows.” He pounded his mattress. “They’re wrong. They must be.”
“The analysts are never wrong.”
“They must be. Do you doubt my intelligence?”
“Intelligence hasn’t one thing to do with it. Haven’t you been told that often enough? Can’t you understand that?”
George rolled away, lay on his back, and stared somberly at the ceiling.
“What did you want to be, Hali?”
“I had no fixed plans. Hydroponicist would have suited me, I suppose.”
“Did you think you could make it?”
“I wasn’t sure.”
George had never asked personal questions of Omani before. It struck him as queer, almost unnatural, that other people had had ambitions and ended here. Hydroponicist!
He said, “Did you think you’d make this?”
“No, but here I am just the same.”
“And you’re satisfied. Really, really satisfied. You’re happy. You love it. You wouldn’t be anywhere else.”
Slowly, Omani got to his feet. Carefully, he began to unmake his bed. He said, “George, you’re a hard case. You’re knocking yourself out because you won’t accept the facts about yourself. George, you’re here in what you call the House, but I’ve never heard you give it its full title. Say it, George, say it. Then go to bed and sleep this off.”
George gritted his teeth and showed them. He choked out, “No!”
“Then I will,” said Omani, and he did. He shaped each syllable carefully.
George was bitterly ashamed at the sound of it. He turned his head away.
For most of the first eighteen years of his life, George Platen had headed firmly in one direction, that of Registered Computer Programmer. There were those in his crowd who spoke wisely of Spationautics, Refrigeration Technology, Transportation Control, and even Administration. But George held firm.
He argued relative merits as vigorously as any of them, and why not? Education Day loomed ahead of them and was the great fact of their existence. It approached steadily, as fixed and certain as the calendar – the first day of November of the year following one’s eighteenth birthday. After that day, there were other topics of conversation.
One could discuss with others some detail of the profession, or the virtues of one’s wife and children, or the fate of one’s space-polo team, or one’s experiences in the Olympics. Before Education Day, however, there was only one topic that unfailingly and unwearyingly held everyone’s interest, and that was Education Day.
“What are you going for? Think you’ll make it? Heck, that’s no good. Look at the records; quota’s been cut. Logistics now –”
Or Hypermechanics now – Or Communications now – Or Gravitics now –
Especially Gravitics at the moment. Everyone had been talking about Gravitics in the few years just before George’s Education Day because of the development of the Gravitic power engine.
Any world within ten light-years of a dwarf star, everyone said, would give its eyeteeth for any kind of Registered Gravitics Engineer.
The thought of that never bothered George. Sure it would; all the eyeteeth it could scare up. But George had also heard what had happened before in a newly developed technique. Rationalization and simplification followed in a flood. New models each year; new types of gravitic engines; new principles. Then all those eyeteeth gentlemen would find themselves out of date and superseded by later models with later educations. The first group would then have to settle down to unskilled labor or ship out to some backwoods world that wasn’t quite caught up yet.
Now Computer Programmers were in steady demand year after year, century after century. The demand never reached wild peaks; there was never a howling bull market for Programmers; but the demand climbed steadily as new worlds opened up and as older worlds grew more complex.
He had argued with Stubby Trevelyan about that constantly. As best friends, their arguments had to be constant and vitriolic and, of course, neither ever persuaded nor was persuaded.
But then Trevelyan had had a father who was a Registered Metallurgist and had actually served on one of the Outworlds, and a grandfather who had also been a Registered Metallurgist. He himself was intent on becoming a Registered Metallurgist almost as a matter of family right and was firmly convinced that any other profession was a shade less than respectable.
“There’ll always be metal, he said, “and there’s an accomplishment in molding alloys to specification and watching structures grow. Now what’s a Programmer going to be doing? Sitting at a coder all day long, feeding some fool mile-long machine.”
Even at sixteen, George had learned to be practical. He said simply, “There’ll be a million Metallurgists put out along with you.”
“Because it’s good. A good profession. The best.”
“But you get crowded out, Stubby. You can be way back in line. Any world can tape out its own Metallurgists, and the market for advanced Earth models isn’t so big. And it’s mostly the small worlds that want them. You know what per cent of the turn-out of Registered Metallurgists get tabbed for worlds with a Grade A rating. I looked it up. It’s just 13.3 per cent. That means you’l
0/5000
จอร์จบนแท่นกระจกไม่ปิดที่ปรารถนาในเสียงของเขา ได้มากเกินไปเพื่อระงับ เขากล่าวว่า "วันพรุ่งนี้ของ 1 พฤษภาคม โอลิมปิก"
เขาสะสมในกระเพาะอาหารของเขา และ peered ผ่านเท้าของเตียงที่เพื่อนร่วมห้องของเขา ไม่เขาใจ เกินไป ไม่ได้ทำให้ความประทับใจบางอย่างบนเขา?
หน้าของจอร์จได้บาง และได้เติบโตทรัยเฟิลเป็นทินเนอร์ในการเกือบปีครึ่งที่เขาได้รับที่บ้าน รูปของเขาเล็กน้อย แต่มองในตาสีฟ้าเข้มเป็นเคยได้ และตอนนี้ มีดูติดอยู่ทางขวามือของเขาโค้งกับห่ม
เพื่อนร่วมห้องของจอร์จหาโดยย่อจากหนังสือของเขา และใช้โอกาสในการปรับระดับแสงของการยืดผนังใกล้กับของเขา พระยล Hali และเขาได้เป็นรี โดยเกิด ผิวสีน้ำตาลเข้มและลักษณะขนาดใหญ่ของเขาดูเหมือนทำสำหรับความเงียบ และเอ่ยถึงโอลิมปิกได้ย้ายเขา
"ฉันรู้ จอร์จ"
จอร์จหนี้มากความอดทนและเมตตาของ Hali เมื่อถูกต้อง แต่ไม่ overdone ความอดทนและเมตตาแม้
ถูกเวลานั่งมีเหมือนรูปปั้นสร้างบางไม้เข้ม อบอุ่น?
จอร์จสงสัยว่า ถ้า เขาเองจะเติบโตเช่นเดียวกับที่หลังจากสิบปีนี่ และปฏิเสธความคิดโหง ไม่!
เขากล่าว defiantly "ผมคิดว่า คุณลืมอะไรอาจหมายความ"
อื่น ๆ กล่าวว่า "ฉันจำได้ดีความหมาย มันหมายถึง อะไร คุณเป็นผู้หนึ่งที่ลืมที่ อาจหมายความว่า อะไรคุณ จอร์จบนแท่นกระจก และ, "เขาเพิ่มเบา ๆ "หมายถึง ฉัน Hali ยลไม่ "
จอร์จกล่าวว่า "เรือมาในการเกณฑ์ทหาร โดย June พันและพันจะปล่อยให้ มีล้านของผู้ชาย และผู้หญิงหัวข้อสำหรับโลกใด ๆ ที่คุณสามารถใช้ และทั้งหมดนั่นหมายความว่า อะไร"
"อะไรก็ คุณต้องให้ทำเกี่ยวกับ หรือ" โอมานวิ่งนิ้วของเขาไปตามเส้นทางยากในหนังสือที่เขากำลังอ่าน และริมฝีปากของเขาย้าย soundlessly
จอร์จเห็นเขา ให้ตายสิ เขาคิดว่า ร้องกรี๊ด คุณสามารถทำมากว่า เตะที ทำอะไร
มันเป็นเพียงว่า เขาต้องการอยู่คนเดียวดังนั้นในความโกรธของเขา ไม่อยากเป็นหนึ่งเดียวจึง เต็มไป ด้วยขุ่น ไม่ไปเดียวตายแบบช้า ตาย
ก็ดีสัปดาห์แรกนั้นเมื่อจักรวาลมีเปลือกขนาดเล็กคลุมแสงและเสียงกดเขาลง มันดีกว่าก่อนยล wavered ลงในมุมมอง และลากเขากลับไปมีชีวิตที่ไม่น่านั่งเล่น
ยล เขาเก่า เขามีอย่างน้อยสามสิบ จอร์จคิด: ผมจะชอบที่สามสิบหรือไม่ ฉันจะต้องการว่าในปีที่สิบสอง?
และเนื่องจากเขากลัวเขา เขา yelled ที่ยล "จะคุณหยุดอ่านหนังสือที่โง่หรือ"
ยลเปิดหน้า และอ่านคำสองสามคำ แล้วยกศีรษะของเขากับของ skullcap โค้งนี้ผม และกล่าว ว่า "อะไร"
"สิ่งดีทำให้อ่านหนังสือ" เขาก้าวไปข้างหน้า "อิเล็กทรอนิกส์เพิ่มเติม" snorted และ slapped ออกจากมือของยล
ยลได้ช้า และรับหนังสือ เขาโค้งหน้ายับ โดย rancor เห็น "เรียกว่าความพึงพอใจของความอยากรู้ เขากล่าวว่า "ฉันเข้าใจวันพรุ่งนี้อาจจะน้อยมาก น้อยของมันวันนี้ ที่ได้ชัยชนะในแบบ"
"เป็นชัยชนะ เป็นชัยชนะชนิดใด ว่าสิ่งใดตรงกับคุณในชีวิต รับรู้เพียงพอที่จะเป็นไตรมาสของ Electronician ที่ลงทะเบียนตามเวลาที่คุณห้าหก"
"บางทีการ ฉันสามสิบห้า"
"แล้ว ที่จะต้องการคุณ ที่จะใช้คุณหรือไม่ ที่จะไปหรือไม่"
"ไม่มีใคร ไม่มีใคร ไม่มีที่ไหน ฉันจะมาพักผ่อน และอ่านหนังสืออื่นๆ"
"และที่เป็นไปตามคุณ บอกฉันมา! คุณได้ลากฉันไปเรียน คุณได้มีการอ่าน และจด จำ เกินไป เพื่ออะไร ไม่มีอะไรในนั้นที่ตรงฉัน"
"อะไรจะดีได้อย่างไรคุณจะปฏิเสธตัวเองพึงพอใจ"
"หมายความว่า จะเลิก farce ทั้งหมด ฉันเป็นฉันวางแผนจะทำในการเริ่มต้นก่อนคุณ dovey-lovied ผมออกมาจากมัน ฉันจะไปบังคับให้พวกเขาต้อง – การ – "
ยลที่วางหนังสือของเขา เขาให้การรันลงแล้ว ว่า, "สิ่ง จอร์จ"
"เพื่อแก้ไขความยุติธรรมของการแท้งบุตร Frame-up ฉันจะได้รับ Antonelli ที่ และบังคับให้เขายอมรับว่า เขา –เขา – "
ยลจับศีรษะของเขา "มานี่รมย์จึงผิดพลาด ฉันคิดว่า คุณได้ผ่านขั้นตอนนั้น"
"ไม่เรียกว่าขั้น กล่าวว่า จอร์จโหง "ในกรณีของฉัน มันเป็นความจริง ฉันเคยบอกคุณ – "
" คุณเคยบอกฉัน แต่ในใจ คุณรู้ว่า ใครทำผิดใด ๆ เท่าที่คุณเคยเกี่ยวข้อง"
"เพราะไม่มีใครจะยอมรับมัน คุณคิดว่า ของพวกเขาที่จะยอมรับความผิดพลาดยกเว้นว่าพวกเขาถูกบังคับให้ -ดี: จะบังคับพวกเขา "
ก็อาจที่ทำนี้ให้จอร์จ มันเป็นโอลิมปิกเดือน เขารู้สึกว่า มันนำ wildness เก่ากลับมา และเขาไม่สามารถหยุดมัน เขาไม่ต้องการ เคยตกอยู่ในอันตรายของการ
เขาว่า "ฉันจะเป็นโปรแกรมเมอร์คอมพิวเตอร์ และสามารถเป็นหนึ่ง ข้าพเจ้าเป็นหนึ่งวันนี้ ไม่ว่าสิ่งพวกเขากล่าวว่า การวิเคราะห์แสดงได้ " เขาลบหลู่เขานอน "พวกเขาจะไม่ถูกต้อง พวกเขาต้องการ"
"นักวิเคราะห์ไม่ไม่ถูกต้อง"
"พวกเขาต้องการ ทำคุณสงสัยปัญญาของฉัน"
"ปัญญาไม่สิ่งหนึ่งดังกล่าว ไม่คุณได้บอกที่มักจะเพียงพอหรือไม่ ไม่เข้าใจที่ไหม"
จอร์จรีดเก็บ วางบนหลังของเขา และจ้องไปที่เพดาน somberly.
"อะไรไม่ได้คุณต้อง Hali "
"ฉันมีแผนถาวร Hydroponicist จะได้เหมาะสมกับฉัน ฉันคิดว่า การ"
"คุณคิดคุณสามารถทำได้อย่างไร"
"ไม่ค่อยแน่ใจว่า"
จอร์จไม่เคยถามคำถามส่วนบุคคลยลก่อน หลงเขาเป็นแปลก ๆ เกือบธรรมชาติ ให้ผู้อื่นมีความทะเยอทะยาน และสิ้นสุดที่นี่ Hydroponicist !
เขากล่าวว่า "คุณคิดคุณจะทำนี้หรือไม่"
"ไม่มี แต่ที่นี่เพียงที่เดียวกัน"
"แล้วคุณพอใจ จริง ๆ จริง ๆ มีความสุข คุณมีความสุข คุณรักมัน คุณจะไม่ได้ที่ใด"
ช้า ยลได้เท้า รอบคอบ เขาเริ่มที่จะ unmake เตียงของเขา เขากล่าวว่า "จอร์จ คุณกรณียาก คุณกำลังเคาะตัวเองหมดเนื่องจากคุณไม่ยอมรับข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวเอง จอร์จ คุณเชื่อในสิ่งที่คุณเรียกบ้าน แต่ฉันไม่เคยได้ยินคุณให้ชื่อเรื่องเต็ม พูดมัน จอร์จ กล่าว ไปที่เตียง แล้วนอนนี้ออก"
จอร์จ gritted ฟันของเขา และพวกเขาแสดงให้เห็น เขาสำลัก "ไม่"
"แล้วฉันจะ กล่าวว่า ยล และเขาไม่ เขารูปร่างแต่ละพยางค์อย่างระมัดระวัง
จอร์จไม่พิรี้พิไรละอายที่เสียงของมัน เขาหันหัวของเขา
ในที่สุดสิบแปดปีแรกของชีวิต บนแท่นกระจกจอร์จมีหัวอย่างแน่นหนาในทิศทางหนึ่ง ที่ลงทะเบียนคอมพิวเตอร์โปรแกรมเมอร์ มีผู้ที่อยู่ในฝูงชนของเขาที่พูดอย่างชาญฉลาด Spationautics เทคโนโลยีเครื่องทำความเย็น ขนส่ง และแม้แต่ดูแล แต่จอร์จขึ้นบริษัท
เขาโต้เถียงบุญสัมพันธ์ดั่งเป็นของพวกเขา และทำไมไม่ วันศึกษา loomed ก่อนได้ และเป็นจริงมากของการดำรงอยู่ของพวกเขา จึงทาบทามอย่างต่อเนื่อง ที่คงที่ และบางอย่างที่เป็นปฏิทิน – วันแรกของเดือนพฤศจิกายนของปีที่ต่อวัน eighteenth หลังจากวันนั้น มีหัวข้ออื่น ๆ ของการสนทนา
หนึ่งสามารถสนทนากับผู้อื่นบางรายละเอียดของอาชีพ หรือคุณค่าของภรรยา และบุตรของ หรือชะตากรรมของทีมโปโลพื้นที่หนึ่ง หรือประสบการณ์ของหนึ่งในโอลิมปิกฤดู ก่อนศึกษาวัน อย่างไรก็ตาม มีหัวข้อเดียวเท่านั้นที่ unfailingly และ unwearyingly จัดสนใจของทุกคน และที่มีการศึกษาวันนั้น
"จะสำหรับ คิดว่า คุณจะทำหรือไม่ Heck ที่มันไม่ดี ดูข้อมูล ของถูกตัดโควต้า โลจิสติกส์ตอนนี้ – "
หรือ Hypermechanics ตอนนี้ –หรือสื่อสารขณะนี้ – หรือ Gravitics ตอนนี้ –
Gravitics โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะนี้ ทุกคนมีการพูดคุยเกี่ยวกับ Gravitics ในไม่กี่ปีก่อนของจอร์จศึกษาวันเนื่องจากการพัฒนาของไฟ Gravitic เครื่องยนต์
โลกใด ๆ ภายใน 10 light-years ของดาวแคระ กล่าวว่า คนจะให้ของ eyeteeth สำหรับชนิดของการลงทะเบียน Gravitics วิศวกร
คิดว่า bothered จอร์จไม่ แน่นอน มันจะ ทั้งหมด eyeteeth มันอาจตกใจขึ้น แต่จอร์จได้ยังได้ยินอะไรเกิดก่อนในเทคนิคใหม่ Rationalization และรวบตามในน้ำท่วม รุ่นใหม่แต่ละปี ของเครื่องยนต์ gravitic หลักการใหม่ แล้ว ท่าน eyeteeth ทั้งหมดเหล่านั้นจะพบตัวเองไป และทดแทน ด้วยรุ่นหลังมีการศึกษาในภายหลัง กลุ่มแรกนั้นต้องปักให้แรงงานต่างด้าว หรือส่งออกโลก backwoods บางที่ไม่ค่อนข้างจมยัง
ตอนนี้คอมพิวเตอร์โปรแกรมเมอร์ได้ในความมั่นคงปีหลังจากปี ศตวรรษหลังจากเซ็นจูรี่ ความต้องการไม่ถึงยอดป่า ไม่มีตลาดกระทิง howling สำหรับโปรแกรมเมอร์ แต่ความต้องปีนเปิดโลกใหม่ได้อย่างต่อเนื่อง และเป็นโลกเก่าเติบโตมากขึ้นซับซ้อนขึ้น
เขาได้โต้เถียงกับเทรเวกุดว่าตลอดเวลา เป็นส่วนเพื่อน อาร์กิวเมนต์ของพวกเขาได้คง และ vitriolic และ แน่นอน ไม่เคยเกลี้ยกล่อม หรือถูกเกลี้ยกล่อม
แต่แล้ว เทรเวเคยมีพ่อที่ถูก Metallurgist ที่ ลงทะเบียน และมีจริงของ Outworlds และตาที่ได้รับ Metallurgist ที่ลงทะเบียน เขาเองมีเจตนาเป็น Metallurgist ที่ ลงทะเบียนเกือบเป็นเรื่องของครอบครัวที่เหมาะสม และไม่แน่นหนามั่นใจว่า อาชีพอื่น ๆ มีเฉดสีน้อยกว่าเมื่อ
"จะเสมอมีโลหะ เขากล่าว, " และมีรูปปั้นโลหะกับข้อมูลจำเพาะ และดูโครงสร้างที่เติบโต ตอนนี้ โปรแกรมเมอร์น่าจะทำหรือไม่ นั่งที่ coder ตลอดวัน อาหารบางหลอกเครื่องไมล์ยาว"
ใจ sixteen จอร์จได้เรียนรู้ที่จะปฏิบัติ เขากล่าวเพียง "จะมี Metallurgists ล้านดับพร้อมกับคุณด้วย"
"เนื่องจากเป็นการดี อาชีพที่ดี ดีสุด"
"แต่คุณดูแออัดออก Stubby คุณสามารถกลับทางในบรรทัด โลกใด ๆ สามารถเทปออก Metallurgists ของตนเอง และตลาดสำหรับแบบจำลองโลกขั้นสูงไม่ได้เลย และก็ส่วนใหญ่โลกขนาดเล็กที่ต้องการ คุณรู้ว่าร้อยละของเปิดออกลงทะเบียน Metallurgists รับแท็บในโลกกับการจัดอันดับเกรด A ผมมองมันขึ้น เพียง 13.3 ร้อยละได้ ว่า you'l
เขาสะสมในกระเพาะอาหารของเขา และ peered ผ่านเท้าของเตียงที่เพื่อนร่วมห้องของเขา ไม่เขาใจ เกินไป ไม่ได้ทำให้ความประทับใจบางอย่างบนเขา?
หน้าของจอร์จได้บาง และได้เติบโตทรัยเฟิลเป็นทินเนอร์ในการเกือบปีครึ่งที่เขาได้รับที่บ้าน รูปของเขาเล็กน้อย แต่มองในตาสีฟ้าเข้มเป็นเคยได้ และตอนนี้ มีดูติดอยู่ทางขวามือของเขาโค้งกับห่ม
เพื่อนร่วมห้องของจอร์จหาโดยย่อจากหนังสือของเขา และใช้โอกาสในการปรับระดับแสงของการยืดผนังใกล้กับของเขา พระยล Hali และเขาได้เป็นรี โดยเกิด ผิวสีน้ำตาลเข้มและลักษณะขนาดใหญ่ของเขาดูเหมือนทำสำหรับความเงียบ และเอ่ยถึงโอลิมปิกได้ย้ายเขา
"ฉันรู้ จอร์จ"
จอร์จหนี้มากความอดทนและเมตตาของ Hali เมื่อถูกต้อง แต่ไม่ overdone ความอดทนและเมตตาแม้
ถูกเวลานั่งมีเหมือนรูปปั้นสร้างบางไม้เข้ม อบอุ่น?
จอร์จสงสัยว่า ถ้า เขาเองจะเติบโตเช่นเดียวกับที่หลังจากสิบปีนี่ และปฏิเสธความคิดโหง ไม่!
เขากล่าว defiantly "ผมคิดว่า คุณลืมอะไรอาจหมายความ"
อื่น ๆ กล่าวว่า "ฉันจำได้ดีความหมาย มันหมายถึง อะไร คุณเป็นผู้หนึ่งที่ลืมที่ อาจหมายความว่า อะไรคุณ จอร์จบนแท่นกระจก และ, "เขาเพิ่มเบา ๆ "หมายถึง ฉัน Hali ยลไม่ "
จอร์จกล่าวว่า "เรือมาในการเกณฑ์ทหาร โดย June พันและพันจะปล่อยให้ มีล้านของผู้ชาย และผู้หญิงหัวข้อสำหรับโลกใด ๆ ที่คุณสามารถใช้ และทั้งหมดนั่นหมายความว่า อะไร"
"อะไรก็ คุณต้องให้ทำเกี่ยวกับ หรือ" โอมานวิ่งนิ้วของเขาไปตามเส้นทางยากในหนังสือที่เขากำลังอ่าน และริมฝีปากของเขาย้าย soundlessly
จอร์จเห็นเขา ให้ตายสิ เขาคิดว่า ร้องกรี๊ด คุณสามารถทำมากว่า เตะที ทำอะไร
มันเป็นเพียงว่า เขาต้องการอยู่คนเดียวดังนั้นในความโกรธของเขา ไม่อยากเป็นหนึ่งเดียวจึง เต็มไป ด้วยขุ่น ไม่ไปเดียวตายแบบช้า ตาย
ก็ดีสัปดาห์แรกนั้นเมื่อจักรวาลมีเปลือกขนาดเล็กคลุมแสงและเสียงกดเขาลง มันดีกว่าก่อนยล wavered ลงในมุมมอง และลากเขากลับไปมีชีวิตที่ไม่น่านั่งเล่น
ยล เขาเก่า เขามีอย่างน้อยสามสิบ จอร์จคิด: ผมจะชอบที่สามสิบหรือไม่ ฉันจะต้องการว่าในปีที่สิบสอง?
และเนื่องจากเขากลัวเขา เขา yelled ที่ยล "จะคุณหยุดอ่านหนังสือที่โง่หรือ"
ยลเปิดหน้า และอ่านคำสองสามคำ แล้วยกศีรษะของเขากับของ skullcap โค้งนี้ผม และกล่าว ว่า "อะไร"
"สิ่งดีทำให้อ่านหนังสือ" เขาก้าวไปข้างหน้า "อิเล็กทรอนิกส์เพิ่มเติม" snorted และ slapped ออกจากมือของยล
ยลได้ช้า และรับหนังสือ เขาโค้งหน้ายับ โดย rancor เห็น "เรียกว่าความพึงพอใจของความอยากรู้ เขากล่าวว่า "ฉันเข้าใจวันพรุ่งนี้อาจจะน้อยมาก น้อยของมันวันนี้ ที่ได้ชัยชนะในแบบ"
"เป็นชัยชนะ เป็นชัยชนะชนิดใด ว่าสิ่งใดตรงกับคุณในชีวิต รับรู้เพียงพอที่จะเป็นไตรมาสของ Electronician ที่ลงทะเบียนตามเวลาที่คุณห้าหก"
"บางทีการ ฉันสามสิบห้า"
"แล้ว ที่จะต้องการคุณ ที่จะใช้คุณหรือไม่ ที่จะไปหรือไม่"
"ไม่มีใคร ไม่มีใคร ไม่มีที่ไหน ฉันจะมาพักผ่อน และอ่านหนังสืออื่นๆ"
"และที่เป็นไปตามคุณ บอกฉันมา! คุณได้ลากฉันไปเรียน คุณได้มีการอ่าน และจด จำ เกินไป เพื่ออะไร ไม่มีอะไรในนั้นที่ตรงฉัน"
"อะไรจะดีได้อย่างไรคุณจะปฏิเสธตัวเองพึงพอใจ"
"หมายความว่า จะเลิก farce ทั้งหมด ฉันเป็นฉันวางแผนจะทำในการเริ่มต้นก่อนคุณ dovey-lovied ผมออกมาจากมัน ฉันจะไปบังคับให้พวกเขาต้อง – การ – "
ยลที่วางหนังสือของเขา เขาให้การรันลงแล้ว ว่า, "สิ่ง จอร์จ"
"เพื่อแก้ไขความยุติธรรมของการแท้งบุตร Frame-up ฉันจะได้รับ Antonelli ที่ และบังคับให้เขายอมรับว่า เขา –เขา – "
ยลจับศีรษะของเขา "มานี่รมย์จึงผิดพลาด ฉันคิดว่า คุณได้ผ่านขั้นตอนนั้น"
"ไม่เรียกว่าขั้น กล่าวว่า จอร์จโหง "ในกรณีของฉัน มันเป็นความจริง ฉันเคยบอกคุณ – "
" คุณเคยบอกฉัน แต่ในใจ คุณรู้ว่า ใครทำผิดใด ๆ เท่าที่คุณเคยเกี่ยวข้อง"
"เพราะไม่มีใครจะยอมรับมัน คุณคิดว่า ของพวกเขาที่จะยอมรับความผิดพลาดยกเว้นว่าพวกเขาถูกบังคับให้ -ดี: จะบังคับพวกเขา "
ก็อาจที่ทำนี้ให้จอร์จ มันเป็นโอลิมปิกเดือน เขารู้สึกว่า มันนำ wildness เก่ากลับมา และเขาไม่สามารถหยุดมัน เขาไม่ต้องการ เคยตกอยู่ในอันตรายของการ
เขาว่า "ฉันจะเป็นโปรแกรมเมอร์คอมพิวเตอร์ และสามารถเป็นหนึ่ง ข้าพเจ้าเป็นหนึ่งวันนี้ ไม่ว่าสิ่งพวกเขากล่าวว่า การวิเคราะห์แสดงได้ " เขาลบหลู่เขานอน "พวกเขาจะไม่ถูกต้อง พวกเขาต้องการ"
"นักวิเคราะห์ไม่ไม่ถูกต้อง"
"พวกเขาต้องการ ทำคุณสงสัยปัญญาของฉัน"
"ปัญญาไม่สิ่งหนึ่งดังกล่าว ไม่คุณได้บอกที่มักจะเพียงพอหรือไม่ ไม่เข้าใจที่ไหม"
จอร์จรีดเก็บ วางบนหลังของเขา และจ้องไปที่เพดาน somberly.
"อะไรไม่ได้คุณต้อง Hali "
"ฉันมีแผนถาวร Hydroponicist จะได้เหมาะสมกับฉัน ฉันคิดว่า การ"
"คุณคิดคุณสามารถทำได้อย่างไร"
"ไม่ค่อยแน่ใจว่า"
จอร์จไม่เคยถามคำถามส่วนบุคคลยลก่อน หลงเขาเป็นแปลก ๆ เกือบธรรมชาติ ให้ผู้อื่นมีความทะเยอทะยาน และสิ้นสุดที่นี่ Hydroponicist !
เขากล่าวว่า "คุณคิดคุณจะทำนี้หรือไม่"
"ไม่มี แต่ที่นี่เพียงที่เดียวกัน"
"แล้วคุณพอใจ จริง ๆ จริง ๆ มีความสุข คุณมีความสุข คุณรักมัน คุณจะไม่ได้ที่ใด"
ช้า ยลได้เท้า รอบคอบ เขาเริ่มที่จะ unmake เตียงของเขา เขากล่าวว่า "จอร์จ คุณกรณียาก คุณกำลังเคาะตัวเองหมดเนื่องจากคุณไม่ยอมรับข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวเอง จอร์จ คุณเชื่อในสิ่งที่คุณเรียกบ้าน แต่ฉันไม่เคยได้ยินคุณให้ชื่อเรื่องเต็ม พูดมัน จอร์จ กล่าว ไปที่เตียง แล้วนอนนี้ออก"
จอร์จ gritted ฟันของเขา และพวกเขาแสดงให้เห็น เขาสำลัก "ไม่"
"แล้วฉันจะ กล่าวว่า ยล และเขาไม่ เขารูปร่างแต่ละพยางค์อย่างระมัดระวัง
จอร์จไม่พิรี้พิไรละอายที่เสียงของมัน เขาหันหัวของเขา
ในที่สุดสิบแปดปีแรกของชีวิต บนแท่นกระจกจอร์จมีหัวอย่างแน่นหนาในทิศทางหนึ่ง ที่ลงทะเบียนคอมพิวเตอร์โปรแกรมเมอร์ มีผู้ที่อยู่ในฝูงชนของเขาที่พูดอย่างชาญฉลาด Spationautics เทคโนโลยีเครื่องทำความเย็น ขนส่ง และแม้แต่ดูแล แต่จอร์จขึ้นบริษัท
เขาโต้เถียงบุญสัมพันธ์ดั่งเป็นของพวกเขา และทำไมไม่ วันศึกษา loomed ก่อนได้ และเป็นจริงมากของการดำรงอยู่ของพวกเขา จึงทาบทามอย่างต่อเนื่อง ที่คงที่ และบางอย่างที่เป็นปฏิทิน – วันแรกของเดือนพฤศจิกายนของปีที่ต่อวัน eighteenth หลังจากวันนั้น มีหัวข้ออื่น ๆ ของการสนทนา
หนึ่งสามารถสนทนากับผู้อื่นบางรายละเอียดของอาชีพ หรือคุณค่าของภรรยา และบุตรของ หรือชะตากรรมของทีมโปโลพื้นที่หนึ่ง หรือประสบการณ์ของหนึ่งในโอลิมปิกฤดู ก่อนศึกษาวัน อย่างไรก็ตาม มีหัวข้อเดียวเท่านั้นที่ unfailingly และ unwearyingly จัดสนใจของทุกคน และที่มีการศึกษาวันนั้น
"จะสำหรับ คิดว่า คุณจะทำหรือไม่ Heck ที่มันไม่ดี ดูข้อมูล ของถูกตัดโควต้า โลจิสติกส์ตอนนี้ – "
หรือ Hypermechanics ตอนนี้ –หรือสื่อสารขณะนี้ – หรือ Gravitics ตอนนี้ –
Gravitics โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะนี้ ทุกคนมีการพูดคุยเกี่ยวกับ Gravitics ในไม่กี่ปีก่อนของจอร์จศึกษาวันเนื่องจากการพัฒนาของไฟ Gravitic เครื่องยนต์
โลกใด ๆ ภายใน 10 light-years ของดาวแคระ กล่าวว่า คนจะให้ของ eyeteeth สำหรับชนิดของการลงทะเบียน Gravitics วิศวกร
คิดว่า bothered จอร์จไม่ แน่นอน มันจะ ทั้งหมด eyeteeth มันอาจตกใจขึ้น แต่จอร์จได้ยังได้ยินอะไรเกิดก่อนในเทคนิคใหม่ Rationalization และรวบตามในน้ำท่วม รุ่นใหม่แต่ละปี ของเครื่องยนต์ gravitic หลักการใหม่ แล้ว ท่าน eyeteeth ทั้งหมดเหล่านั้นจะพบตัวเองไป และทดแทน ด้วยรุ่นหลังมีการศึกษาในภายหลัง กลุ่มแรกนั้นต้องปักให้แรงงานต่างด้าว หรือส่งออกโลก backwoods บางที่ไม่ค่อนข้างจมยัง
ตอนนี้คอมพิวเตอร์โปรแกรมเมอร์ได้ในความมั่นคงปีหลังจากปี ศตวรรษหลังจากเซ็นจูรี่ ความต้องการไม่ถึงยอดป่า ไม่มีตลาดกระทิง howling สำหรับโปรแกรมเมอร์ แต่ความต้องปีนเปิดโลกใหม่ได้อย่างต่อเนื่อง และเป็นโลกเก่าเติบโตมากขึ้นซับซ้อนขึ้น
เขาได้โต้เถียงกับเทรเวกุดว่าตลอดเวลา เป็นส่วนเพื่อน อาร์กิวเมนต์ของพวกเขาได้คง และ vitriolic และ แน่นอน ไม่เคยเกลี้ยกล่อม หรือถูกเกลี้ยกล่อม
แต่แล้ว เทรเวเคยมีพ่อที่ถูก Metallurgist ที่ ลงทะเบียน และมีจริงของ Outworlds และตาที่ได้รับ Metallurgist ที่ลงทะเบียน เขาเองมีเจตนาเป็น Metallurgist ที่ ลงทะเบียนเกือบเป็นเรื่องของครอบครัวที่เหมาะสม และไม่แน่นหนามั่นใจว่า อาชีพอื่น ๆ มีเฉดสีน้อยกว่าเมื่อ
"จะเสมอมีโลหะ เขากล่าว, " และมีรูปปั้นโลหะกับข้อมูลจำเพาะ และดูโครงสร้างที่เติบโต ตอนนี้ โปรแกรมเมอร์น่าจะทำหรือไม่ นั่งที่ coder ตลอดวัน อาหารบางหลอกเครื่องไมล์ยาว"
ใจ sixteen จอร์จได้เรียนรู้ที่จะปฏิบัติ เขากล่าวเพียง "จะมี Metallurgists ล้านดับพร้อมกับคุณด้วย"
"เนื่องจากเป็นการดี อาชีพที่ดี ดีสุด"
"แต่คุณดูแออัดออก Stubby คุณสามารถกลับทางในบรรทัด โลกใด ๆ สามารถเทปออก Metallurgists ของตนเอง และตลาดสำหรับแบบจำลองโลกขั้นสูงไม่ได้เลย และก็ส่วนใหญ่โลกขนาดเล็กที่ต้องการ คุณรู้ว่าร้อยละของเปิดออกลงทะเบียน Metallurgists รับแท็บในโลกกับการจัดอันดับเกรด A ผมมองมันขึ้น เพียง 13.3 ร้อยละได้ ว่า you'l
การแปล กรุณารอสักครู่..
George Platen could not conceal the longing in his voice. It was too much to suppress. He said, “Tomorrow’s 1 May. Olympics!”
He rolled over on his stomach and peered over the foot of his bed at his roommate. Didn’t he feel it, too? Didn’t this make some impression on him?
George’s face was thin and had grown a trifle thinner in the nearly year and a half that he had been at the House. His figure was slight but the look in his blue eyes was as intense as it had ever been, and right now there was a trapped look in the way his fingers curled against the bedspread.
George’s roommate looked up briefly from his book and took the opportunity to adjust the light level of the stretch of wall near his chair. His name was Hali Omani and he was a Nigerian by birth. His dark brown skin and massive features seemed made for calmness, and mention of the Olympics did not move him.
“I know, George.”
George owed much to Hali’s patience and kindness when it was needed, but even patience and kindness could be overdone.
Was this a time to sit there like a statue built of some dark, warm wood?
George wondered if he himself would grow like that after ten years here and rejected the thought violently. No!
He said defiantly, “I think you’ve forgotten what May means.”
The other said, “I remember very well what it means. It means nothing! You’re the one who’s forgotten that. May means nothing to you, George Platen, and,” he added softly, “It means nothing to me, Hali Omani.”
George said, “The ships are coming in for recruits. By June, thousands and thousands will leave with millions of men and women heading for any world you can name, and all that means nothing?”
“Less than nothing. What do you want me to do about it, anyway?” Omani ran his finger along a difficult passage in the book he was reading and his lips moved soundlessly.
George watched him. Damn it, he thought, yell scream; you can do that much. Kick at me, do anything.
It was only that he wanted not to be so alone in his anger. He wanted not to be the only one so filled with resentment, not to be the only one dying a slow death.
It was better those first weeks when the Universe was a small shell of vague light and sound pressing down upon him. It was better before Omani had wavered into view and dragged him back to a life that wasn’t worth living.
Omani! He was old! He was at least thirty. George thought: Will I be like that at thirty? Will I be like that in twelve years?
And because he was afraid he might be, he yelled at Omani, “Will you stop reading that fool book?”
Omani turned a page and read on a few words, then lifted his head with its skullcap of crisply curled hair and said, “What?”
“What good does it do you to read the book?” He stepped forward, snorted “More electronics,” and slapped it out of Omani’s hands.
Omani got up slowly and picked up the book. He smoothed a crumpled page without visible rancor. “Call it the satisfaction of curiosity,” he said. “I understand a little of it today, perhaps a little more tomorrow. That’s a victory in a way.”
“A victory. What kind of a victory? Is that what satisfies you in life? To get to know enough to be a quarter of a Registered Electronician by the time you’re sixty-five?”
“Perhaps by the time I’m thirty-five.”
“And then who’ll want you? Who’ll use you? Where will you go?”
“No one. No one. Nowhere. I’ll stay here and read other books.”
“And that satisfies you? Tell me! You’ve dragged me to class. You’ve got me to reading and memorizing, too. For what? There’s nothing in it that satisfies me.”
“What good will it do you to deny yourself satisfaction?”
“It means I’ll quit the whole farce. I’ll do as I planned to do in the beginning before you dovey-lovied me out of it. I’m going to force them to – to –”
Omani put down his book. He let the other run down and then said, “To what, George?”
“To correct a miscarriage of justice. A frame-up. I’ll get that Antonelli and force him to admit he – he –”
Omani shook his head. “Everyone who comes here insists it’s a mistake. I thought you’d passed that stage.”
“Don’t call it a stage,” said George violently. “In my case, it’s a fact. I’ve told you –”
“You’ve told me, but in your heart you know no one made any mistake as far as you were concerned.”
“Because no one will admit it? You think any of them would admit a mistake unless they were forced to? – Well: I’ll force them.”
It was May that was doing this to George; it was Olympics month. He felt it bring the old wildness back and he couldn’t stop it. He didn’t want to stop it. He had been in danger of forgetting.
He said, “I was going to be a Computer Programmer and I can be one. I could be one today, regardless of what they say analysis shows.” He pounded his mattress. “They’re wrong. They must be.”
“The analysts are never wrong.”
“They must be. Do you doubt my intelligence?”
“Intelligence hasn’t one thing to do with it. Haven’t you been told that often enough? Can’t you understand that?”
George rolled away, lay on his back, and stared somberly at the ceiling.
“What did you want to be, Hali?”
“I had no fixed plans. Hydroponicist would have suited me, I suppose.”
“Did you think you could make it?”
“I wasn’t sure.”
George had never asked personal questions of Omani before. It struck him as queer, almost unnatural, that other people had had ambitions and ended here. Hydroponicist!
He said, “Did you think you’d make this?”
“No, but here I am just the same.”
“And you’re satisfied. Really, really satisfied. You’re happy. You love it. You wouldn’t be anywhere else.”
Slowly, Omani got to his feet. Carefully, he began to unmake his bed. He said, “George, you’re a hard case. You’re knocking yourself out because you won’t accept the facts about yourself. George, you’re here in what you call the House, but I’ve never heard you give it its full title. Say it, George, say it. Then go to bed and sleep this off.”
George gritted his teeth and showed them. He choked out, “No!”
“Then I will,” said Omani, and he did. He shaped each syllable carefully.
George was bitterly ashamed at the sound of it. He turned his head away.
For most of the first eighteen years of his life, George Platen had headed firmly in one direction, that of Registered Computer Programmer. There were those in his crowd who spoke wisely of Spationautics, Refrigeration Technology, Transportation Control, and even Administration. But George held firm.
He argued relative merits as vigorously as any of them, and why not? Education Day loomed ahead of them and was the great fact of their existence. It approached steadily, as fixed and certain as the calendar – the first day of November of the year following one’s eighteenth birthday. After that day, there were other topics of conversation.
One could discuss with others some detail of the profession, or the virtues of one’s wife and children, or the fate of one’s space-polo team, or one’s experiences in the Olympics. Before Education Day, however, there was only one topic that unfailingly and unwearyingly held everyone’s interest, and that was Education Day.
“What are you going for? Think you’ll make it? Heck, that’s no good. Look at the records; quota’s been cut. Logistics now –”
Or Hypermechanics now – Or Communications now – Or Gravitics now –
Especially Gravitics at the moment. Everyone had been talking about Gravitics in the few years just before George’s Education Day because of the development of the Gravitic power engine.
Any world within ten light-years of a dwarf star, everyone said, would give its eyeteeth for any kind of Registered Gravitics Engineer.
The thought of that never bothered George. Sure it would; all the eyeteeth it could scare up. But George had also heard what had happened before in a newly developed technique. Rationalization and simplification followed in a flood. New models each year; new types of gravitic engines; new principles. Then all those eyeteeth gentlemen would find themselves out of date and superseded by later models with later educations. The first group would then have to settle down to unskilled labor or ship out to some backwoods world that wasn’t quite caught up yet.
Now Computer Programmers were in steady demand year after year, century after century. The demand never reached wild peaks; there was never a howling bull market for Programmers; but the demand climbed steadily as new worlds opened up and as older worlds grew more complex.
He had argued with Stubby Trevelyan about that constantly. As best friends, their arguments had to be constant and vitriolic and, of course, neither ever persuaded nor was persuaded.
But then Trevelyan had had a father who was a Registered Metallurgist and had actually served on one of the Outworlds, and a grandfather who had also been a Registered Metallurgist. He himself was intent on becoming a Registered Metallurgist almost as a matter of family right and was firmly convinced that any other profession was a shade less than respectable.
“There’ll always be metal, he said, “and there’s an accomplishment in molding alloys to specification and watching structures grow. Now what’s a Programmer going to be doing? Sitting at a coder all day long, feeding some fool mile-long machine.”
Even at sixteen, George had learned to be practical. He said simply, “There’ll be a million Metallurgists put out along with you.”
“Because it’s good. A good profession. The best.”
“But you get crowded out, Stubby. You can be way back in line. Any world can tape out its own Metallurgists, and the market for advanced Earth models isn’t so big. And it’s mostly the small worlds that want them. You know what per cent of the turn-out of Registered Metallurgists get tabbed for worlds with a Grade A rating. I looked it up. It’s just 13.3 per cent. That means you’l
He rolled over on his stomach and peered over the foot of his bed at his roommate. Didn’t he feel it, too? Didn’t this make some impression on him?
George’s face was thin and had grown a trifle thinner in the nearly year and a half that he had been at the House. His figure was slight but the look in his blue eyes was as intense as it had ever been, and right now there was a trapped look in the way his fingers curled against the bedspread.
George’s roommate looked up briefly from his book and took the opportunity to adjust the light level of the stretch of wall near his chair. His name was Hali Omani and he was a Nigerian by birth. His dark brown skin and massive features seemed made for calmness, and mention of the Olympics did not move him.
“I know, George.”
George owed much to Hali’s patience and kindness when it was needed, but even patience and kindness could be overdone.
Was this a time to sit there like a statue built of some dark, warm wood?
George wondered if he himself would grow like that after ten years here and rejected the thought violently. No!
He said defiantly, “I think you’ve forgotten what May means.”
The other said, “I remember very well what it means. It means nothing! You’re the one who’s forgotten that. May means nothing to you, George Platen, and,” he added softly, “It means nothing to me, Hali Omani.”
George said, “The ships are coming in for recruits. By June, thousands and thousands will leave with millions of men and women heading for any world you can name, and all that means nothing?”
“Less than nothing. What do you want me to do about it, anyway?” Omani ran his finger along a difficult passage in the book he was reading and his lips moved soundlessly.
George watched him. Damn it, he thought, yell scream; you can do that much. Kick at me, do anything.
It was only that he wanted not to be so alone in his anger. He wanted not to be the only one so filled with resentment, not to be the only one dying a slow death.
It was better those first weeks when the Universe was a small shell of vague light and sound pressing down upon him. It was better before Omani had wavered into view and dragged him back to a life that wasn’t worth living.
Omani! He was old! He was at least thirty. George thought: Will I be like that at thirty? Will I be like that in twelve years?
And because he was afraid he might be, he yelled at Omani, “Will you stop reading that fool book?”
Omani turned a page and read on a few words, then lifted his head with its skullcap of crisply curled hair and said, “What?”
“What good does it do you to read the book?” He stepped forward, snorted “More electronics,” and slapped it out of Omani’s hands.
Omani got up slowly and picked up the book. He smoothed a crumpled page without visible rancor. “Call it the satisfaction of curiosity,” he said. “I understand a little of it today, perhaps a little more tomorrow. That’s a victory in a way.”
“A victory. What kind of a victory? Is that what satisfies you in life? To get to know enough to be a quarter of a Registered Electronician by the time you’re sixty-five?”
“Perhaps by the time I’m thirty-five.”
“And then who’ll want you? Who’ll use you? Where will you go?”
“No one. No one. Nowhere. I’ll stay here and read other books.”
“And that satisfies you? Tell me! You’ve dragged me to class. You’ve got me to reading and memorizing, too. For what? There’s nothing in it that satisfies me.”
“What good will it do you to deny yourself satisfaction?”
“It means I’ll quit the whole farce. I’ll do as I planned to do in the beginning before you dovey-lovied me out of it. I’m going to force them to – to –”
Omani put down his book. He let the other run down and then said, “To what, George?”
“To correct a miscarriage of justice. A frame-up. I’ll get that Antonelli and force him to admit he – he –”
Omani shook his head. “Everyone who comes here insists it’s a mistake. I thought you’d passed that stage.”
“Don’t call it a stage,” said George violently. “In my case, it’s a fact. I’ve told you –”
“You’ve told me, but in your heart you know no one made any mistake as far as you were concerned.”
“Because no one will admit it? You think any of them would admit a mistake unless they were forced to? – Well: I’ll force them.”
It was May that was doing this to George; it was Olympics month. He felt it bring the old wildness back and he couldn’t stop it. He didn’t want to stop it. He had been in danger of forgetting.
He said, “I was going to be a Computer Programmer and I can be one. I could be one today, regardless of what they say analysis shows.” He pounded his mattress. “They’re wrong. They must be.”
“The analysts are never wrong.”
“They must be. Do you doubt my intelligence?”
“Intelligence hasn’t one thing to do with it. Haven’t you been told that often enough? Can’t you understand that?”
George rolled away, lay on his back, and stared somberly at the ceiling.
“What did you want to be, Hali?”
“I had no fixed plans. Hydroponicist would have suited me, I suppose.”
“Did you think you could make it?”
“I wasn’t sure.”
George had never asked personal questions of Omani before. It struck him as queer, almost unnatural, that other people had had ambitions and ended here. Hydroponicist!
He said, “Did you think you’d make this?”
“No, but here I am just the same.”
“And you’re satisfied. Really, really satisfied. You’re happy. You love it. You wouldn’t be anywhere else.”
Slowly, Omani got to his feet. Carefully, he began to unmake his bed. He said, “George, you’re a hard case. You’re knocking yourself out because you won’t accept the facts about yourself. George, you’re here in what you call the House, but I’ve never heard you give it its full title. Say it, George, say it. Then go to bed and sleep this off.”
George gritted his teeth and showed them. He choked out, “No!”
“Then I will,” said Omani, and he did. He shaped each syllable carefully.
George was bitterly ashamed at the sound of it. He turned his head away.
For most of the first eighteen years of his life, George Platen had headed firmly in one direction, that of Registered Computer Programmer. There were those in his crowd who spoke wisely of Spationautics, Refrigeration Technology, Transportation Control, and even Administration. But George held firm.
He argued relative merits as vigorously as any of them, and why not? Education Day loomed ahead of them and was the great fact of their existence. It approached steadily, as fixed and certain as the calendar – the first day of November of the year following one’s eighteenth birthday. After that day, there were other topics of conversation.
One could discuss with others some detail of the profession, or the virtues of one’s wife and children, or the fate of one’s space-polo team, or one’s experiences in the Olympics. Before Education Day, however, there was only one topic that unfailingly and unwearyingly held everyone’s interest, and that was Education Day.
“What are you going for? Think you’ll make it? Heck, that’s no good. Look at the records; quota’s been cut. Logistics now –”
Or Hypermechanics now – Or Communications now – Or Gravitics now –
Especially Gravitics at the moment. Everyone had been talking about Gravitics in the few years just before George’s Education Day because of the development of the Gravitic power engine.
Any world within ten light-years of a dwarf star, everyone said, would give its eyeteeth for any kind of Registered Gravitics Engineer.
The thought of that never bothered George. Sure it would; all the eyeteeth it could scare up. But George had also heard what had happened before in a newly developed technique. Rationalization and simplification followed in a flood. New models each year; new types of gravitic engines; new principles. Then all those eyeteeth gentlemen would find themselves out of date and superseded by later models with later educations. The first group would then have to settle down to unskilled labor or ship out to some backwoods world that wasn’t quite caught up yet.
Now Computer Programmers were in steady demand year after year, century after century. The demand never reached wild peaks; there was never a howling bull market for Programmers; but the demand climbed steadily as new worlds opened up and as older worlds grew more complex.
He had argued with Stubby Trevelyan about that constantly. As best friends, their arguments had to be constant and vitriolic and, of course, neither ever persuaded nor was persuaded.
But then Trevelyan had had a father who was a Registered Metallurgist and had actually served on one of the Outworlds, and a grandfather who had also been a Registered Metallurgist. He himself was intent on becoming a Registered Metallurgist almost as a matter of family right and was firmly convinced that any other profession was a shade less than respectable.
“There’ll always be metal, he said, “and there’s an accomplishment in molding alloys to specification and watching structures grow. Now what’s a Programmer going to be doing? Sitting at a coder all day long, feeding some fool mile-long machine.”
Even at sixteen, George had learned to be practical. He said simply, “There’ll be a million Metallurgists put out along with you.”
“Because it’s good. A good profession. The best.”
“But you get crowded out, Stubby. You can be way back in line. Any world can tape out its own Metallurgists, and the market for advanced Earth models isn’t so big. And it’s mostly the small worlds that want them. You know what per cent of the turn-out of Registered Metallurgists get tabbed for worlds with a Grade A rating. I looked it up. It’s just 13.3 per cent. That means you’l
การแปล กรุณารอสักครู่..
จอร์จ Platen ไม่สามารถปกปิดยาวนานในเสียงของเขา มันมากเกินไปที่จะปราบปราม เขาบอกว่า " พรุ่งนี้ 1 พฤษภาคม โอลิมปิค "
เขาพลิกตัวบนท้องของเขาและมองออกไปทางปลายเตียงที่เพื่อนร่วมห้องของเขา เขาไม่ได้รู้สึกเหมือนกัน เรื่องนี้ไม่ได้มีความประทับใจในตัวเขา
จอร์จ หน้าผอมและสูงขึ้นเล็กน้อยบางในเกือบปีครึ่งที่เขาได้รับในบ้านร่างของเขามีเพียงเล็กน้อย แต่แววตาสีฟ้าของเขาที่รุนแรงตามที่เคยเป็น และตอนนี้ก็ยังติดอยู่ มองในทางที่นิ้วของเขาขดกับผ้าคลุมเตียง
จอร์จ เพื่อนร่วมห้องมองสั้น ๆจากหนังสือของเขาและเอาโอกาสที่จะปรับระดับแสงของการยืดของผนังใกล้ พระเก้าอี้ ชื่อของเขาคือ ฮาลี โอมาน และเขาคือ ไนจีเรีย โดยการเกิดผิวสีน้ำตาลเข้มของเขาและขนาดใหญ่คุณสมบัติดูเพื่อความสงบ และกล่าวถึงการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกไม่ได้ย้ายเขา
" ผมรู้ว่า จอร์จ "
จอร์จ เป็นหนี้มากของความอดทนและความเมตตาของฮาลีเมื่อจำเป็น แต่ความอดทนและความเมตตาอาจจะเกินไป
นี่คือเวลาที่จะนั่ง มันเหมือนรูปปั้นที่สร้างขึ้นบางส่วนมืด ไม้ที่อบอุ่น ?
จอร์จ สงสัยว่าเขาจะโตแบบนั้นหลังจากสิบปีมาและปฏิเสธความคิดอย่างรุนแรง ไม่ !
เค้าบอกว่า defiantly " ผมคิดว่าคุณลืมสิ่งที่อาจหมายถึง "
อื่น ๆ กล่าวว่า " ผมจำได้ดี มันหมายถึงอะไร มันหมายความว่าอะไร ! คุณเป็นคนหนึ่งที่ลืมไป อาจหมายถึงไม่มีอะไรให้คุณ จอร์จ ลูกกลิ้ง และ " เขากล่าวเบาๆ " มันไม่มีความหมายกับฉัน ฮาลี โอมาน "
จอร์จกล่าวว่า " เรือมาแล้วสำหรับเด็กใหม่ โดยมิถุนายน , พันและนับพันจะปล่อยให้กับล้านของผู้ชายและผู้หญิงไปโลกใด ๆ คุณสามารถตั้งชื่อ และหมายความว่าอะไร ? "
" ไม่มีอะไรน้อยกว่า คุณต้องการให้ฉันทำอะไรกับมันล่ะ " โอมานวิ่งนิ้วของเขาตามทางที่ยากในหนังสือที่เขาอ่าน และริมฝีปากของเขาก็ย้ายไปอยู่เงียบ ๆ .
จอร์จ ดูเขา บ้าจริงเขาคิดว่า ตะโกนกรีดร้อง คุณก็ทำได้ เตะที่ฉันทำอะไร
ก็แค่ว่า เขาต้องการที่จะอยู่คนเดียวในความโกรธของเขา เขาต้องการที่จะเป็นคนเดียวเลยที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง ไม่ได้เป็นคนเดียวที่ตายเป็นตายช้า
มันดีแรกของสัปดาห์เมื่อจักรวาลถูกเปลือกขนาดเล็กของแสงที่คลุมเครือ และเสียงที่กดลงบนเขามันก่อนดีกว่าโอมานได้หวั่นไหวในมุมมองและลากเขากลับไปใช้ชีวิตที่ไม่คุ้มค่าในการใช้ชีวิต
โอมาน ! เขาคือเก่า เขาเป็นอย่างน้อย 30 จอร์จ นึกว่าผมจะเป็นแบบนั้นเหรอ ผมจะชอบในสิบสองปี
เพราะเขากลัวว่าเขาอาจจะ เขาตะคอกโอมาน " คุณจะหยุดการอ่านหนังสือที่โง่ ? "
โอมานเปิดหน้าและอ่านไม่กี่คำแล้วยกศีรษะด้วยหมวกไม่มีขอบของนอนม้วนผมและพูดว่า " อะไร ? "
" แล้วมันช่วยอะไรให้คุณอ่าน " เขาก้าวไปข้างหน้า ได้กลิ่นอิเล็กทรอนิกส์ " มากกว่า " และปัดมันออกจากมือของโอมานโอมาน
ตื่นค่อยๆ หยิบหนังสือ เขาเรียบหน้ายับโดยไม่ต้องมองเห็น ความขมขื่น " เรียกว่าความพึงพอใจของความอยากรู้ , " เขากล่าวว่า" ผมเข้าใจมันวันนี้บางทีพรุ่งนี้หน่อย นั่นเป็นชัยชนะในแบบ "
" ชัยชนะ ชนิดของชัยชนะ ? นั่นคือสิ่งที่ตอบสนองคุณในชีวิต ? จะได้รับรู้พอที่จะเป็นหนึ่งในสี่ของการลงทะเบียน electronician ตามเวลาที่คุณมีอยู่ ? "
" บางทีเวลาผมสามสิบห้า "
" แล้วคนที่ต้องการคุณ ใครจะใช้คุณ คุณจะไปที่ไหน ? "
" ไม่มีใครไม่มีใคร ไม่มีที่ไหนเลย ผมจะอยู่ที่นี่ และ อ่าน หนังสือ อื่น ๆ "
" และที่เข้าตาคุณ บอกมา ! ! ! คุณลากฉันไปเรียน คุณจะได้อ่านแล้วจำด้วย สำหรับอะไร ? ไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันพอใจ "
" สิ่งที่ดีที่จะทำให้คุณปฏิเสธตัวเองพึงพอใจ ? "
" มันหมายความว่าผมจะเลิกเรื่องตลกทั้งหมดฉันจะทำตามที่ฉันวางแผนที่จะทำในการเริ่มต้นก่อนที่คุณ lovied กันฉันออกไป ผมจะบังคับให้ลูกค้าต้องการ ) "
โอมานใส่ลงในหนังสือของเขา . เขาให้วิ่งอื่น ๆ ลง แล้วกล่าวว่า " สิ่งที่ จอร์จ "
" เพื่อแก้ไขความล้มเหลวของความยุติธรรม กรอบขึ้น ผมจะเอา Antonelli บังคับให้มันยอมรับว่าเขา ( เขา ) "
โอมานส่ายหัว . " ทุกคนที่มาที่นี่ยืนยันว่ามันคือความผิดพลาดฉันคิดว่าคุณคงผ่านเวที "
" อย่าเรียกว่าขั้นตอน " จอร์จ อย่างรุนแรง " ในกรณีของฉัน มันคือความจริง ฉันบอกคุณ ) "
" เธอบอก แต่ในใจของคุณคุณรู้ว่าไม่มีใครทำอะไรผิดพลาดไป เท่าที่คุณมีความกังวล . "
" เพราะไม่มีใครจะยอมรับมันได้หรือไม่ คุณคิดว่าพวกเค้าจะยอมรับว่าผิด ถ้าพวกเขาถูกบังคับให้ ? - ดี ฉันจะบังคับให้พวกเขา . "
มันอาจเป็นแบบนี้ จอร์จ มันเป็นเดือนที่โอลิมปิก เขารู้สึกว่ามันเอา wildness เก่ากลับมาและเขาไม่สามารถหยุดมันได้ เขาไม่ได้ต้องการที่จะหยุดมัน เขาอยู่ในอันตรายของการลืม
เค้าบอกว่า " ผมจะเป็นโปรแกรมเมอร์ และฉันก็เป็นหนึ่ง ฉันอาจจะวันนี้ ไม่ว่าสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า การวิเคราะห์แสดงให้เห็น " เขาทุบที่นอนของเขา " พวกเขาผิด พวกเขาจะต้อง "
" นักวิเคราะห์ไม่เคยผิด "
" พวกเขาจะต้อง คุณสงสัยในความสามารถของฉัน ? "
" ยังไม่ปัญญา สิ่งหนึ่งที่ต้องทำ คุณไม่ได้บอกบ่อยพอ คุณไม่เข้าใจ "
จอร์จ กลิ้งออกไป นอนบนหลังของเขาและจ้อง somberly ที่เพดาน
" อะไรที่คุณต้องการจะ ฮาลี ? "
" ผมไม่มีการแก้ไขแผน hydroponicist คงเหมาะกับฉัน ฉันว่า . . . "
" คุณคิดว่าคุณสามารถทำมัน "
" ผมไม่แน่ใจว่า "
จอร์จเคยถามคำถามส่วนตัวของโอมานมาก่อน เขานึกอุตริ จะกระแดะ ว่าคนอื่นมีความทะเยอทะยานและสิ้นสุดที่นี่ hydroponicist !
เขากล่าวว่า " คุณคิดว่าคุณจะทำเช่นนี้ ? "
" ไม่ แต่ที่นี่ฉันก็เหมือนกัน "
" และคุณจะพอใจ จริงๆ สะใจจริงๆ คุณมีความสุข คุณชอบมันคุณไม่ได้อยู่ที่ใด "
ช้า โอมาน มีเท้า อย่างระมัดระวัง เขาเริ่มที่จะทำลายเตียงของเขา เขากล่าวว่า , " จอร์จ , คุณเป็นคดีที่ยาก คุณกำลังเคาะตัวเองออกเพราะคุณไม่ยอมรับความจริงเกี่ยวกับตัวเอง จอร์จ นายอยู่ในสิ่งที่คุณเรียกว่าบ้าน แต่ผมเคยได้ยินคุณให้เต็มชื่อ พูด , จอร์จ , พูด จากนั้นไปที่เตียงและหลับไป . . . "
จอร์จ gritted ฟันของเขาและพบว่าพวกเขา เขาสำลักออกมา " ไม่ ! "
" แล้วฉัน จะ กล่าวว่า โอมาน และเขาก็ทำได้ เขารูปร่างพยางค์แต่ละอย่างรอบคอบ
จอร์จอย่างขมขื่น ละอายใจที่เสียง เขาหันศีรษะของเขาออกไป
ส่วนใหญ่ก่อนสิบแปดปีของชีวิตของเขา จอร์จ ขออโหสิได้มุ่งหน้ามั่นในทิศทางเดียวที่จดทะเบียนคอมพิวเตอร์โปรแกรมเมอร์มีผู้ที่อยู่ในฝูงของเขาที่พูดอย่างชาญฉลาดของ spationautics เทคโนโลยี การควบคุมการขนส่งแช่แข็ง และการบริหาร แต่จอร์จยึดมั่น
เขาแย้งญาติเป็นอย่างแข็งขันเช่นใด ๆของพวกเขา และทำไมไม่ ? วันการศึกษารออยู่ข้างหน้าของพวกเขาและความจริงของการดำรงอยู่ของพวกเขา มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆที่คงที่และแน่นอนเป็นปฏิทิน - วันแรกของเดือนพฤศจิกายนของปีต่อไปนี้ของวันเกิดที่สิบแปด หลังจากวันนั้น มีหัวข้ออื่น ๆของการสนทนา หนึ่งสามารถสนทนากับผู้อื่น
รายละเอียดบางส่วนของอาชีพ หรือคุณธรรมของภรรยาและบุตร หรือชะตาของหนึ่งพื้นที่ของทีมโปโล หรือประสบการณ์ ในโอลิมปิค ก่อนวัน การศึกษา อย่างไรก็ตามมีเพียงหนึ่งหัวข้อที่น่าสนใจ และ unwearyingly จัดขึ้นอย่างไม่สิ้นสุดของทุกคน และนั่นคือวันจบ
" คุณจะทำอะไร ? คิดว่าคุณจะทำ ? บ้า นั่นไม่ดีเลย ดูบันทึก ; โควต้าถูกตัด โลจิสติกส์ตอนนี้– "
หรือ hypermechanics ตอนนี้–หรือการสื่อสารตอนนี้–หรือ gravitics ตอนนี้–
โดยเฉพาะ gravitics ในขณะนี้ทุกคนได้พูดคุยเกี่ยวกับ gravitics ในไม่กี่ปี ก่อนวันจบการศึกษาของจอร์จ เพราะการพัฒนาของเครื่องยนต์ gravitic
โลกใด ๆในระยะ 10 ปีแสงของดาวแคระ ทุกคนบอกว่า จะให้มัน eyeteeth ชนิดใดของการลงทะเบียน gravitics วิศวกร
ความคิดที่ไม่เคยใส่ใจ จอร์จ แน่ใจว่ามันจะ ; ทั้งหมด eyeteeth มันอาจตกใจตื่นแต่จอร์จยังได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อนในพัฒนาเทคนิคใหม่ . โครงการการติดตามและอยู่ในที่น้ำท่วม รุ่นในแต่ละปี ใหม่ รูปแบบใหม่ของเครื่องยนต์ gravitic หลักการใหม่ แล้วพวก eyeteeth ทุกท่านจะพบตัวเองออกจากวันที่และแทนที่ด้วยรุ่นต่อมาที่มีการศึกษาในภายหลังกลุ่มแรกจะต้องปักหลักกับแรงงานไร้ฝีมือ หรือ เรือออกบางป่าโลกที่ไม่ได้ค่อนข้างจมเลย
ตอนนี้โปรแกรมเมอร์คอมพิวเตอร์อยู่ในความต้องการคงที่ปี ศตวรรษ หลังจากศตวรรษที่ ความต้องการที่ไม่เคยถึงหุบป่า ไม่เคยมีหอนตลาดวัวสำหรับโปรแกรมเมอร์ ;แต่ความต้องการปีนขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นโลกใหม่และโลกเก่าเปิดเป็นเติบโตที่ซับซ้อนมากขึ้น
เขาได้โต้เถียงกับเจ้าอ้วนมหาวิทยาลัยเรื่องนั้นตลอดเวลา ในฐานะเพื่อนสนิท อาร์กิวเมนต์ของพวกเขาต้องคงที่และกรดกำมะถันและแน่นอนไม่เคยชักชวนหรือโน้มน้าว
แต่แล้ว มหาวิทยาลัยได้มีพ่อที่จดทะเบียนและมีจริง ๆ ) หนึ่งใน outworlds เสิร์ฟบน ,และคุณปู่ที่ยังได้รับการลงทะเบียน ) . เขาตั้งใจที่จะเป็นลงทะเบียน ) เกือบจะเป็นเรื่องของครอบครัวที่เหมาะสม และให้มั่นใจว่าอาชีพใด ๆอื่น ๆเป็นเงาน้อยกว่าเกียรติ
" ก็จะมีโลหะ , เขากล่าวว่า , " และมีความสำเร็จในแม่พิมพ์โลหะสเปคและดูโครงสร้างเติบโตตอนนี้เป็นโปรแกรมเมอร์กำลังจะทำอะไร นั่งที่ coder ทั้งวัน ให้อาหารพวกโง่ไมล์ยาว แมชชีน "
ที่ 16 , จอร์จ เรียนรู้ที่จะเป็นประโยชน์ เขากล่าวเพียง " จะมีล้าน metallurgists ใส่ออกพร้อมกับคุณ "
" เพราะมันเป็นสิ่งดี เป็นอาชีพที่ดี ที่สุด "
" แต่คุณจะได้รับแออัดออกมา เจ้าอ้วน คุณสามารถวิธีกลับในบรรทัดโลกที่เทปออก metallurgists ของตัวเองและตลาดโลกขั้นสูงแบบไม่ใหญ่มาก และมันเป็นโลกเล็ก ๆที่อยากได้ คุณรู้อะไรร้อยละของการเปิดออกของลงทะเบียน metallurgists ได้แท็บสำหรับโลกกับเกรด คะแนน ผมมองมัน มันก็แค่ 13.3 เปอร์เซ็นต์ แปลว่า you ' l
เขาพลิกตัวบนท้องของเขาและมองออกไปทางปลายเตียงที่เพื่อนร่วมห้องของเขา เขาไม่ได้รู้สึกเหมือนกัน เรื่องนี้ไม่ได้มีความประทับใจในตัวเขา
จอร์จ หน้าผอมและสูงขึ้นเล็กน้อยบางในเกือบปีครึ่งที่เขาได้รับในบ้านร่างของเขามีเพียงเล็กน้อย แต่แววตาสีฟ้าของเขาที่รุนแรงตามที่เคยเป็น และตอนนี้ก็ยังติดอยู่ มองในทางที่นิ้วของเขาขดกับผ้าคลุมเตียง
จอร์จ เพื่อนร่วมห้องมองสั้น ๆจากหนังสือของเขาและเอาโอกาสที่จะปรับระดับแสงของการยืดของผนังใกล้ พระเก้าอี้ ชื่อของเขาคือ ฮาลี โอมาน และเขาคือ ไนจีเรีย โดยการเกิดผิวสีน้ำตาลเข้มของเขาและขนาดใหญ่คุณสมบัติดูเพื่อความสงบ และกล่าวถึงการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกไม่ได้ย้ายเขา
" ผมรู้ว่า จอร์จ "
จอร์จ เป็นหนี้มากของความอดทนและความเมตตาของฮาลีเมื่อจำเป็น แต่ความอดทนและความเมตตาอาจจะเกินไป
นี่คือเวลาที่จะนั่ง มันเหมือนรูปปั้นที่สร้างขึ้นบางส่วนมืด ไม้ที่อบอุ่น ?
จอร์จ สงสัยว่าเขาจะโตแบบนั้นหลังจากสิบปีมาและปฏิเสธความคิดอย่างรุนแรง ไม่ !
เค้าบอกว่า defiantly " ผมคิดว่าคุณลืมสิ่งที่อาจหมายถึง "
อื่น ๆ กล่าวว่า " ผมจำได้ดี มันหมายถึงอะไร มันหมายความว่าอะไร ! คุณเป็นคนหนึ่งที่ลืมไป อาจหมายถึงไม่มีอะไรให้คุณ จอร์จ ลูกกลิ้ง และ " เขากล่าวเบาๆ " มันไม่มีความหมายกับฉัน ฮาลี โอมาน "
จอร์จกล่าวว่า " เรือมาแล้วสำหรับเด็กใหม่ โดยมิถุนายน , พันและนับพันจะปล่อยให้กับล้านของผู้ชายและผู้หญิงไปโลกใด ๆ คุณสามารถตั้งชื่อ และหมายความว่าอะไร ? "
" ไม่มีอะไรน้อยกว่า คุณต้องการให้ฉันทำอะไรกับมันล่ะ " โอมานวิ่งนิ้วของเขาตามทางที่ยากในหนังสือที่เขาอ่าน และริมฝีปากของเขาก็ย้ายไปอยู่เงียบ ๆ .
จอร์จ ดูเขา บ้าจริงเขาคิดว่า ตะโกนกรีดร้อง คุณก็ทำได้ เตะที่ฉันทำอะไร
ก็แค่ว่า เขาต้องการที่จะอยู่คนเดียวในความโกรธของเขา เขาต้องการที่จะเป็นคนเดียวเลยที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง ไม่ได้เป็นคนเดียวที่ตายเป็นตายช้า
มันดีแรกของสัปดาห์เมื่อจักรวาลถูกเปลือกขนาดเล็กของแสงที่คลุมเครือ และเสียงที่กดลงบนเขามันก่อนดีกว่าโอมานได้หวั่นไหวในมุมมองและลากเขากลับไปใช้ชีวิตที่ไม่คุ้มค่าในการใช้ชีวิต
โอมาน ! เขาคือเก่า เขาเป็นอย่างน้อย 30 จอร์จ นึกว่าผมจะเป็นแบบนั้นเหรอ ผมจะชอบในสิบสองปี
เพราะเขากลัวว่าเขาอาจจะ เขาตะคอกโอมาน " คุณจะหยุดการอ่านหนังสือที่โง่ ? "
โอมานเปิดหน้าและอ่านไม่กี่คำแล้วยกศีรษะด้วยหมวกไม่มีขอบของนอนม้วนผมและพูดว่า " อะไร ? "
" แล้วมันช่วยอะไรให้คุณอ่าน " เขาก้าวไปข้างหน้า ได้กลิ่นอิเล็กทรอนิกส์ " มากกว่า " และปัดมันออกจากมือของโอมานโอมาน
ตื่นค่อยๆ หยิบหนังสือ เขาเรียบหน้ายับโดยไม่ต้องมองเห็น ความขมขื่น " เรียกว่าความพึงพอใจของความอยากรู้ , " เขากล่าวว่า" ผมเข้าใจมันวันนี้บางทีพรุ่งนี้หน่อย นั่นเป็นชัยชนะในแบบ "
" ชัยชนะ ชนิดของชัยชนะ ? นั่นคือสิ่งที่ตอบสนองคุณในชีวิต ? จะได้รับรู้พอที่จะเป็นหนึ่งในสี่ของการลงทะเบียน electronician ตามเวลาที่คุณมีอยู่ ? "
" บางทีเวลาผมสามสิบห้า "
" แล้วคนที่ต้องการคุณ ใครจะใช้คุณ คุณจะไปที่ไหน ? "
" ไม่มีใครไม่มีใคร ไม่มีที่ไหนเลย ผมจะอยู่ที่นี่ และ อ่าน หนังสือ อื่น ๆ "
" และที่เข้าตาคุณ บอกมา ! ! ! คุณลากฉันไปเรียน คุณจะได้อ่านแล้วจำด้วย สำหรับอะไร ? ไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันพอใจ "
" สิ่งที่ดีที่จะทำให้คุณปฏิเสธตัวเองพึงพอใจ ? "
" มันหมายความว่าผมจะเลิกเรื่องตลกทั้งหมดฉันจะทำตามที่ฉันวางแผนที่จะทำในการเริ่มต้นก่อนที่คุณ lovied กันฉันออกไป ผมจะบังคับให้ลูกค้าต้องการ ) "
โอมานใส่ลงในหนังสือของเขา . เขาให้วิ่งอื่น ๆ ลง แล้วกล่าวว่า " สิ่งที่ จอร์จ "
" เพื่อแก้ไขความล้มเหลวของความยุติธรรม กรอบขึ้น ผมจะเอา Antonelli บังคับให้มันยอมรับว่าเขา ( เขา ) "
โอมานส่ายหัว . " ทุกคนที่มาที่นี่ยืนยันว่ามันคือความผิดพลาดฉันคิดว่าคุณคงผ่านเวที "
" อย่าเรียกว่าขั้นตอน " จอร์จ อย่างรุนแรง " ในกรณีของฉัน มันคือความจริง ฉันบอกคุณ ) "
" เธอบอก แต่ในใจของคุณคุณรู้ว่าไม่มีใครทำอะไรผิดพลาดไป เท่าที่คุณมีความกังวล . "
" เพราะไม่มีใครจะยอมรับมันได้หรือไม่ คุณคิดว่าพวกเค้าจะยอมรับว่าผิด ถ้าพวกเขาถูกบังคับให้ ? - ดี ฉันจะบังคับให้พวกเขา . "
มันอาจเป็นแบบนี้ จอร์จ มันเป็นเดือนที่โอลิมปิก เขารู้สึกว่ามันเอา wildness เก่ากลับมาและเขาไม่สามารถหยุดมันได้ เขาไม่ได้ต้องการที่จะหยุดมัน เขาอยู่ในอันตรายของการลืม
เค้าบอกว่า " ผมจะเป็นโปรแกรมเมอร์ และฉันก็เป็นหนึ่ง ฉันอาจจะวันนี้ ไม่ว่าสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า การวิเคราะห์แสดงให้เห็น " เขาทุบที่นอนของเขา " พวกเขาผิด พวกเขาจะต้อง "
" นักวิเคราะห์ไม่เคยผิด "
" พวกเขาจะต้อง คุณสงสัยในความสามารถของฉัน ? "
" ยังไม่ปัญญา สิ่งหนึ่งที่ต้องทำ คุณไม่ได้บอกบ่อยพอ คุณไม่เข้าใจ "
จอร์จ กลิ้งออกไป นอนบนหลังของเขาและจ้อง somberly ที่เพดาน
" อะไรที่คุณต้องการจะ ฮาลี ? "
" ผมไม่มีการแก้ไขแผน hydroponicist คงเหมาะกับฉัน ฉันว่า . . . "
" คุณคิดว่าคุณสามารถทำมัน "
" ผมไม่แน่ใจว่า "
จอร์จเคยถามคำถามส่วนตัวของโอมานมาก่อน เขานึกอุตริ จะกระแดะ ว่าคนอื่นมีความทะเยอทะยานและสิ้นสุดที่นี่ hydroponicist !
เขากล่าวว่า " คุณคิดว่าคุณจะทำเช่นนี้ ? "
" ไม่ แต่ที่นี่ฉันก็เหมือนกัน "
" และคุณจะพอใจ จริงๆ สะใจจริงๆ คุณมีความสุข คุณชอบมันคุณไม่ได้อยู่ที่ใด "
ช้า โอมาน มีเท้า อย่างระมัดระวัง เขาเริ่มที่จะทำลายเตียงของเขา เขากล่าวว่า , " จอร์จ , คุณเป็นคดีที่ยาก คุณกำลังเคาะตัวเองออกเพราะคุณไม่ยอมรับความจริงเกี่ยวกับตัวเอง จอร์จ นายอยู่ในสิ่งที่คุณเรียกว่าบ้าน แต่ผมเคยได้ยินคุณให้เต็มชื่อ พูด , จอร์จ , พูด จากนั้นไปที่เตียงและหลับไป . . . "
จอร์จ gritted ฟันของเขาและพบว่าพวกเขา เขาสำลักออกมา " ไม่ ! "
" แล้วฉัน จะ กล่าวว่า โอมาน และเขาก็ทำได้ เขารูปร่างพยางค์แต่ละอย่างรอบคอบ
จอร์จอย่างขมขื่น ละอายใจที่เสียง เขาหันศีรษะของเขาออกไป
ส่วนใหญ่ก่อนสิบแปดปีของชีวิตของเขา จอร์จ ขออโหสิได้มุ่งหน้ามั่นในทิศทางเดียวที่จดทะเบียนคอมพิวเตอร์โปรแกรมเมอร์มีผู้ที่อยู่ในฝูงของเขาที่พูดอย่างชาญฉลาดของ spationautics เทคโนโลยี การควบคุมการขนส่งแช่แข็ง และการบริหาร แต่จอร์จยึดมั่น
เขาแย้งญาติเป็นอย่างแข็งขันเช่นใด ๆของพวกเขา และทำไมไม่ ? วันการศึกษารออยู่ข้างหน้าของพวกเขาและความจริงของการดำรงอยู่ของพวกเขา มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆที่คงที่และแน่นอนเป็นปฏิทิน - วันแรกของเดือนพฤศจิกายนของปีต่อไปนี้ของวันเกิดที่สิบแปด หลังจากวันนั้น มีหัวข้ออื่น ๆของการสนทนา หนึ่งสามารถสนทนากับผู้อื่น
รายละเอียดบางส่วนของอาชีพ หรือคุณธรรมของภรรยาและบุตร หรือชะตาของหนึ่งพื้นที่ของทีมโปโล หรือประสบการณ์ ในโอลิมปิค ก่อนวัน การศึกษา อย่างไรก็ตามมีเพียงหนึ่งหัวข้อที่น่าสนใจ และ unwearyingly จัดขึ้นอย่างไม่สิ้นสุดของทุกคน และนั่นคือวันจบ
" คุณจะทำอะไร ? คิดว่าคุณจะทำ ? บ้า นั่นไม่ดีเลย ดูบันทึก ; โควต้าถูกตัด โลจิสติกส์ตอนนี้– "
หรือ hypermechanics ตอนนี้–หรือการสื่อสารตอนนี้–หรือ gravitics ตอนนี้–
โดยเฉพาะ gravitics ในขณะนี้ทุกคนได้พูดคุยเกี่ยวกับ gravitics ในไม่กี่ปี ก่อนวันจบการศึกษาของจอร์จ เพราะการพัฒนาของเครื่องยนต์ gravitic
โลกใด ๆในระยะ 10 ปีแสงของดาวแคระ ทุกคนบอกว่า จะให้มัน eyeteeth ชนิดใดของการลงทะเบียน gravitics วิศวกร
ความคิดที่ไม่เคยใส่ใจ จอร์จ แน่ใจว่ามันจะ ; ทั้งหมด eyeteeth มันอาจตกใจตื่นแต่จอร์จยังได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อนในพัฒนาเทคนิคใหม่ . โครงการการติดตามและอยู่ในที่น้ำท่วม รุ่นในแต่ละปี ใหม่ รูปแบบใหม่ของเครื่องยนต์ gravitic หลักการใหม่ แล้วพวก eyeteeth ทุกท่านจะพบตัวเองออกจากวันที่และแทนที่ด้วยรุ่นต่อมาที่มีการศึกษาในภายหลังกลุ่มแรกจะต้องปักหลักกับแรงงานไร้ฝีมือ หรือ เรือออกบางป่าโลกที่ไม่ได้ค่อนข้างจมเลย
ตอนนี้โปรแกรมเมอร์คอมพิวเตอร์อยู่ในความต้องการคงที่ปี ศตวรรษ หลังจากศตวรรษที่ ความต้องการที่ไม่เคยถึงหุบป่า ไม่เคยมีหอนตลาดวัวสำหรับโปรแกรมเมอร์ ;แต่ความต้องการปีนขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นโลกใหม่และโลกเก่าเปิดเป็นเติบโตที่ซับซ้อนมากขึ้น
เขาได้โต้เถียงกับเจ้าอ้วนมหาวิทยาลัยเรื่องนั้นตลอดเวลา ในฐานะเพื่อนสนิท อาร์กิวเมนต์ของพวกเขาต้องคงที่และกรดกำมะถันและแน่นอนไม่เคยชักชวนหรือโน้มน้าว
แต่แล้ว มหาวิทยาลัยได้มีพ่อที่จดทะเบียนและมีจริง ๆ ) หนึ่งใน outworlds เสิร์ฟบน ,และคุณปู่ที่ยังได้รับการลงทะเบียน ) . เขาตั้งใจที่จะเป็นลงทะเบียน ) เกือบจะเป็นเรื่องของครอบครัวที่เหมาะสม และให้มั่นใจว่าอาชีพใด ๆอื่น ๆเป็นเงาน้อยกว่าเกียรติ
" ก็จะมีโลหะ , เขากล่าวว่า , " และมีความสำเร็จในแม่พิมพ์โลหะสเปคและดูโครงสร้างเติบโตตอนนี้เป็นโปรแกรมเมอร์กำลังจะทำอะไร นั่งที่ coder ทั้งวัน ให้อาหารพวกโง่ไมล์ยาว แมชชีน "
ที่ 16 , จอร์จ เรียนรู้ที่จะเป็นประโยชน์ เขากล่าวเพียง " จะมีล้าน metallurgists ใส่ออกพร้อมกับคุณ "
" เพราะมันเป็นสิ่งดี เป็นอาชีพที่ดี ที่สุด "
" แต่คุณจะได้รับแออัดออกมา เจ้าอ้วน คุณสามารถวิธีกลับในบรรทัดโลกที่เทปออก metallurgists ของตัวเองและตลาดโลกขั้นสูงแบบไม่ใหญ่มาก และมันเป็นโลกเล็ก ๆที่อยากได้ คุณรู้อะไรร้อยละของการเปิดออกของลงทะเบียน metallurgists ได้แท็บสำหรับโลกกับเกรด คะแนน ผมมองมัน มันก็แค่ 13.3 เปอร์เซ็นต์ แปลว่า you ' l
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันรักคุณและต้องการคุณ
- wait
- บ้านธรรมดาๆที่ได้อยู่กับครอบครัว
- fell in love with Sukhothai
- stock solutions:
- There is a keyboard thai language??
- ฉันไปพบ
- คุณชอบวีดีโอของฉันไหม
- ไอแซก นิวตัน : Sir Isaac Newtonเกิด วันท
- Department the second year chemistry ind
- มันสำปะหลังอัดเม็ด
- คุณใช้เวลาทำพาสปอร์ตนานแค่ไหน
- either even
- อำเภอพรานกระต่าย
- ความเป็นวิทยาศาสตร์ของภาษาศาสตร์ส่งผลให้
- will
- Where we keep our raw materials
- either
- ฉันจะตั้งใจเรียนวิชาการแปล ไม่ว่าจะได้เก
- Relaxation
- to fly a kite
- .The range, I’m addicted to playing
- waiting
- คุณจะมาเที่ยวที่ไหน
