Sonnet 87 reads like a conclusion t

Sonnet 87 reads like a conclusion to the sonnet sequence describing the dominance of the rival poet, but in fact is the poet's farewell to the youth, who has returned to him but "art too dear" for the poet to possess. The theme of farewell unifies this sonnet; in varying degrees, farewell is alluded to in the following nine poems. When the friendship between the poet and the young man collapses, only then does the poet discover that the young man was merely a "dream." He concedes defeat and bids the youth a regretful goodbye.

In the sonnet's first quatrain, the poet unequivocally bids farewell to the young man. Surprisingly, the tone is even-keeled rather than melodramatic, as if the poet were simply stating a fact and then explaining the reason for it: "Farewell: thou art too dear for my possessing, / And like enough thou know'st thy estimate." "Dear" in the first line implies that the youth is both too costly and too much loved, and the legal terminology in the first four lines suggests how flimsy is the poet's right to possess the youth.

The second and third quatrains explain further the poet's reasons for saying goodbye to the young man. In the second quatrain, he characteristically reverts to questioning his own worth and rhetorically asks why he ever thought he deserved the youth's affections: "And for that riches where is my deserving? / The cause of this fair gift in me is wanting." The poet's eyes finally have been opened about his relationship with the young man, for in the third quatrain, he acknowledges that the strain in their friendship is the fault of both: "Thyself thou gav'st, thy own worth then not knowing, / Or me, to whom thou gav'st it, else mistaking."

The final couplet leaves little doubt that the poet no longer deludes himself about his and the young man's relationship. Surveying his past actions, the poet concludes that only two avenues — fantasy and reality — were ever open for him: "Thus have I had thee as a dream doth flatter, / In sleep a king, but waking no such matter." Sadly, neither fantasy nor reality offers the poet any consolation for the youth's emotional separation from him, for fantasy is make-believe, and reality exposes the gulf that exists — and always existed — between himself and the youth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซอนเน็ต 87 อ่านเช่นสรุปการลำดับซอนเน็ตที่อธิบายการปกครองของกวีคู่แข่ง แต่ในความเป็นจริงของกวีอำลาเยาวชน ที่ทำให้เขาแต่ "ศิลปะรักเกินไป" สำหรับกวีมี รูปแบบของอำลาให้ซอนเน็ตนี้ ในองศาที่แตกต่าง อำลาจะพูดพาดพิงถึงในบทกวีเก้าต่อไปนี้ เมื่อมิตรภาพระหว่างกวีและหนุ่มยุบ หลังจากนั้นไม่กวีพบว่า ชายหนุ่มเป็นเพียงการ "ฝัน" เขา concedes พ่ายแพ้ และประมูลเยาวชนลาเศร้าเสียใจต่อใน quatrain แรกของซอนเน็ต กวี unequivocally เสนอราคาอำลาให้ชายหนุ่ม น่าแปลกที่ เสียงเป็นเกร็ด เอียงแม้ มากกว่า melodramatic กวีได้ เพียงแค่ระบุความเป็นจริงแล้ว อธิบายเหตุผลมัน: "อำลา: ข้ารักเกินไปสำหรับฉันครอบครอง, / และไม่ ชอบพอเจ้า know'st จงประเมิน" "รัก" ในบรรทัดแรกนัยว่า เยาวชนมีทั้งแพง และรักมากเกินไป และคำศัพท์ทางกฎหมายในบรรทัดแรกสี่แนะนำวิธีบอบบางเป็นกวีที่มีเยาวชนQuatrains สอง และอธิบายเพิ่มเติมของกวีเหตุผลบอกลาหนุ่ม ใน quatrain สอง เขากลับไปถามเขาเองลักษณะเฉพาะตัว และ rhetorically ถามเหตุผลเขาเคยคิดว่า เขาสมควร affections ของเยาวชน: "และ สำหรับทรัพย์สินที่ที่เป็นที่ตั้งของฉัน / สาเหตุของขวัญยุติธรรมฉันถูกต้อง" ตาของกวีในที่สุดมีการเปิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับชายหนุ่ม สำหรับใน quatrain สาม เขารับทราบว่า สายพันธุ์ในมิตรภาพของพวกเขาเป็นความผิดของทั้งสอง: "กันเจ้า gav'st พระองค์เองคุ้มค่าแล้วไม่ทราบว่า เทียบ หรือฉัน ซึ่งเจ้า gav'st มัน mistaking อื่น "Couplet สุดท้ายใบน้อยสงสัยว่า กวีไม่ deludes ตัวเองเกี่ยวกับเขาและความสัมพันธ์ของชายหนุ่ม สำรวจของเขาผ่านการกระทำ กวีสรุปว่า เพียงสอง avenues — แฟนตาซีและความเป็นจริง — เคยเปิดเขา: จึงมีฉันข้าฝันเลียแข้งเลียขา / ในนอนคิง แต่เช่นตื่นมาไม่มีเรื่องนี้" เศร้า แฟนตาซีไม่จริงมีกวีปลอบใจใด ๆ สำหรับการแยกอารมณ์ของเยาวชนจากเขา สำหรับการจินตนาการเป็นทะ และความจริง exposes อ่าวที่อยู่ — และเสมอ — ระหว่างตัวเขาและเยาวชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โคลง 87 อ่านเหมือนสรุปลำดับโคลงอธิบายการครอบงำของกวีคู่แข่ง แต่ในความเป็นจริงอำลากวีให้กับเยาวชนที่ได้กลับไปเขา แต่ "ศิลปะรักเกินไป" สำหรับบทกวีที่จะมี รูปแบบของการอำลารวบรวมโคลงนี้ ในองศาที่แตกต่างอำลาถูกพาดพิงถึงในบทกวีเก้าดังต่อไปนี้ เมื่อมิตรภาพระหว่างกวีและชายหนุ่มทรุดฮวบเท่านั้นแล้วไม่กวีค้นพบว่าชายหนุ่มเป็นเพียง "ความฝัน". เขายอมรับความพ่ายแพ้และการเสนอราคาเยาวชนลาเสียใจ.

ในบรรทัดแรกของโคลงกวีอย่างแจ่มแจ้งอำลาชายหนุ่ม น่าแปลกที่เสียงแม้จะดิ้นพราดมากกว่าดูดดื่มราวกับบทกวีเป็นเพียงระบุความเป็นจริงแล้วการอธิบายเหตุผลของมัน "อำลาพระองค์ทรงเป็นที่รักเกินไปสำหรับการครอบครองของฉัน / และเช่นเดียวกับพอเจ้า know'st ประมาณการของเจ้า . " "ที่รัก" ในบรรทัดแรกแสดงให้เห็นว่าเยาวชนเป็นทั้งค่าใช้จ่ายสูงเกินไปและมากเกินไปรักมากและคำศัพท์ทางกฎหมายในสี่บรรทัดแรกแสดงให้เห็นวิธีการที่บอบบางเป็นสิทธิของกวีที่จะมีเยาวชน.

quatrains ที่สองและสามอธิบายเพิ่มเติมกวีของ เหตุผลในการกล่าวคำอำลากับชายหนุ่มคนหนึ่ง ในบรรทัดที่สองเขามีลักษณะย้อนกลับไปสอบปากคำที่คุ้มค่าของตัวเองและรำพึงถามว่าทำไมเขาไม่เคยคิดว่าเขาสมควรได้รับความรักของเด็กหนุ่ม: ". และการที่ร่ำรวยที่ฉันสมควรได้รับ / สาเหตุของที่ระลึกงานนี้ในตัวผมเป็นที่ต้องการ" ดวงตาของกวีในที่สุดได้รับการเปิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ในบรรทัดที่สามเขายอมรับว่าความเครียดในมิตรภาพของพวกเขาเป็นความผิดของทั้งสอง: "พระองค์ท่าน gav'st มูลค่าของท่านเองแล้วไม่ทราบ / หรือฉันจะเป็นคนที่เจ้า gav'st มันผิดพลาดอื่น. "

คู่สุดท้ายใบข้อสงสัยเล็กน้อยว่ากวีไม่ deludes ตัวเองเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของชายหนุ่มของเขาและ การสำรวจการกระทำในอดีตของเขากวีสรุปว่าเพียงสองลู่ทาง - จินตนาการและความเป็นจริง - เคยเปิดให้บริการสำหรับเขา: "ดังนั้นจึงมีฉันมีเจ้าเป็นความฝันอี๋ทรง / ในการนอนหลับเป็นกษัตริย์ แต่ตื่นไม่มีเรื่องดังกล่าว." น่าเศร้าที่ไม่จินตนาการหรือความเป็นจริงมีกวีปลอบใจใด ๆ สำหรับการแยกทางอารมณ์ของเด็กหนุ่มจากเขาสำหรับจินตนาการจะทำให้เชื่อและความเป็นจริง exposes อ่าวที่มีอยู่ - และมักจะมีอยู่ - ระหว่างตัวเขาและเยาวชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โคลง 87 อ่านชอบเขียนโคลงบรรยายสรุปลำดับการปกครองของกวีคู่แข่ง แต่ในความเป็นจริงคือ กลอนอำลาเยาวชน ที่กลับมาถึงเขา แต่ " ศิลปะเหมือนกันที่รัก " กวีเพื่อครอบครอง รูปแบบของโคลงนี้ตั้งแต่อำลา ในองศาที่แตกต่าง , ลาก่อนเป็น alluded เพื่อในเก้าบทกวีต่อไปนี้ เมื่อมิตรภาพระหว่างกวีและชายหนุ่มล้มลง แล้วไม่กวี ค้นพบว่า ชายหนุ่มเป็นเพียง " ความฝัน " เขายอมรับความพ่ายแพ้และการเสนอราคาเยาวชนลาก่อน เสียใจในของโคลงแรกเหลอหลา นักกวีเป็นการอำลาเด็กหนุ่ม จู่ ๆเสียงจะ keeled มากกว่าละครน้ำเน่า ถ้ากวีก็พูดความจริงและอธิบายเหตุผลว่า " ลาก่อนท่านด้วยนะที่รักของฉันมี และชอบ พอท่าน know'st ของท่านประเมิน " " ที่รัก " ในบรรทัดแรกที่แสดงให้เห็นว่าเยาวชนมีทั้งแพงเกินไปมากเกินไปและรัก และศัพท์กฎหมายในสี่บรรทัดแรกแนะนำของกวีถูกครอบครองเยาวชนว่าบอบบางขนาดนี้การ quatrains ที่สองและสาม อธิบายเพิ่มเติมของกวีเหตุผลบอกลากับชายหนุ่ม ในเหลอหลาที่สอง เขากลับไปถามตัวมูลค่าของตัวเองของเขาและ rhetorically ถามว่าทำไม เขาเคยคิดว่าเขาสมควรได้รับของเยาวชน : " ความรักและความมั่งคั่งที่สมควรได้รับของฉันอยู่ไหน ? / สาเหตุของของขวัญ งานนี้ฉันต้องการ " ของกวีตาสุดท้ายได้เปิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับชายหนุ่มในเหลอหลาที่สาม เขายอมรับว่า ความเครียดในมิตรภาพของพวกเขาเป็นความผิดของทั้ง " ตัวท่าน gav'st ของท่านเอง คุ้มแล้ว แต่ไม่รู้ หรือฉัน เพื่อที่พระองค์ gav'st มัน คนอื่นเข้าใจผิด "ส่วนใบสุดท้ายสงสัยเล็กน้อยว่าโคลงกวีไม่ deludes เองเรื่องของเขาและความสัมพันธ์ของชายหนุ่ม การสำรวจการกระทำของเขาที่ผ่านมา กวีได้เพียงสองลู่ทาง - จินตนาการและความเป็นจริง เคยเปิดให้เขา : " ดังนั้นฉันมีเจ้าเป็นฝันก็ประจบ / หลับพระราชา แต่ก็ไม่มีเรื่องดังกล่าว " เศร้า หรือจินตนาการหรือความจริงให้กวีช่วยให้อารมณ์ของเยาวชน แยกจากเขา เพราะจินตนาการให้เชื่อและความจริงเปิดเผยอ่าวที่มีอยู่และมักจะเกิดขึ้นระหว่างตัวเองและเยาวชน