I was sixteen when my mother died.

I was sixteen when my mother died. I was a baby when she was diagnosed with cancer the first time. Five when she was diagnosed the second time. Seven, the third. Then eleven, when my dad picked me up at softball practice to let me know that my mother’s bone marrow transplant hadn’t worked, and the cancer was back, forever associating the clank of aluminum bats with bad news. Then thirteen, when I got off the bus and could tell just by looking at my dad’s face. The recurrences and diagnoses blend together after that. There was more chemo, another transplant. My mother died with the white blood cells of an anonymous German man — her third set.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผม sixteen เมื่อแม่ตาย ฉันถูกเด็กเมื่อเธอถูกวินิจฉัยกับโรคมะเร็งเป็นครั้งแรก 5 เมื่อเธอมีการวินิจฉัยครั้งที่สอง เจ็ด ที่สาม แล้ว 43 เมื่อพ่อรับฉันที่ซอฟต์บอลปฏิบัติเพื่อแจ้งให้เราทราบว่า การปลูกถ่ายไขกระดูกของแม่ไม่ได้ทำ และมะเร็งได้กลับ เชื่อมโยง clank ของค้างคาวอลูมิเนียมตลอดกับข่าวร้าย Thirteen เมื่อผมปิดรถ แล้วสามารถบอกได้ว่า เพียงแค่มองที่หน้าของพ่อ เกิดการวิเคราะห์ผสมผสานร่วมกันหลังจากนั้น เพิ่มเติม chemo ปลูกที่อื่นได้ แม่ของฉันตายกับเม็ดเลือดขาวของคนเยอรมันไม่ระบุชื่อซึ่งชุดที่สามของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมอายุสิบหกเมื่อแม่ของฉันเสียชีวิต ฉันยังเป็นเด็กเมื่อเธอได้รับการวินิจฉัยโรคมะเร็งเป็นครั้งแรก ห้าเมื่อเธอได้รับการวินิจฉัยเป็นครั้งที่สอง เซเว่นที่สาม สิบเอ็ดแล้วเมื่อพ่อของฉันมารับฉันที่ปฏิบัติซอฟท์บอลที่จะให้ฉันรู้ว่าการปลูกถ่ายไขกระดูกแม่ของฉันไม่ได้ทำงานและโรคมะเร็งได้กลับมาตลอดเชื่อมโยงลากโซ่ของค้างคาวอลูมิเนียมที่มีข่าวไม่ดี จากนั้นสิบสามเมื่อฉันได้ออกจากรถและสามารถบอกได้เพียงแค่มองหน้าพ่อของฉัน ซ้ำและการวินิจฉัยผสมผสานกันหลังจากนั้น มีมากขึ้นคีโมคือการปลูกถ่ายอีก แม่ของฉันตายไปพร้อมกับเซลล์เม็ดเลือดขาวของชายชาวเยอรมันที่ไม่ระบุชื่อ - ชุดที่สามของเธอ