CHAPTER 1I have survived Day Three

CHAPTER 1

I have survived Day Three Post-Christian, and my first day at work. It has been a welcome distraction. The time has flown by in a haze of new faces, work to do, and Mr. Jack Hyde. Mr. Jack Hyde . . . he smiles down at me, his blue eyes twinkling, as he leans against my desk.
“Excellent work, Ana. I think we’re going to make a great team.”
Somehow, I manage to curl my lips upward in a semblance of a smile.
“I’ll be off, if that’s okay with you,” I murmur.
“Of course, it’s five thirty. I’ll see you tomorrow.”
“Goodnight, Jack.”
“Goodnight, Ana.”
Collecting my bag, I shrug on my jacket and head for the door. Out in the early evening air of Seattle, I take a deep breath. It doesn’t begin to fill the void in my chest, a void that’s been present since Saturday morning, a painful hollow reminder of my loss. I walk toward the bus stop with my head down, staring at my feet and contemplating being without my beloved Wanda, my old Beetle . . . or the Audi.
I shut the door on that thought immediately. No. Don’t think about him. Of course, I can afford a car—a nice, new car. I suspect he has been overgenerous in his payment, and
the thought leaves a bitter taste in my mouth, but I dismiss it and try to keep my mind as numb and as blank as possible. I can’t think about him. I don’t want to start crying again—not out on the street.
The apartment is empty. I miss Kate, and I imagine her lying on a beach in Barbados sipping a cool cocktail. I turn on the flat-screen television so there’s noise to fill the vacuum and provide some semblance of company, but I don’t listen or watch. I sit and stare blankly at the brick wall. I am numb. I feel nothing but the pain. How long must I endure this?
The door buzzer startles me from my anguish, and my heart skips a beat. Who could that be? I press the intercom.
“Delivery for Ms. Steele.” A bored, disembodied voice answers, and disappointment crashes through me. I listlessly make my way downstairs and find a young man noisily chewing gum, holding a large cardboard box, and leaning against the front door. I sign for the package and take it upstairs. The box is huge and surprisingly light. Inside are two dozen long-stemmed, white roses and a card.
Congratulations on your first day at work.
I hope it went well.
And thank you for the glider. That was very thoughtful.
It has pride of place on my desk.
Christian
I stare at the typed card, the hollow in my chest expanding. No doubt, his assistant sent this. Christian probably had very little to do with it. It’s too painful to think about. I examine the roses—they are beautiful, and I can’t bring myself to throw them in the trash. Dutifully, I make my way into the kitchen to hunt down a vase.
And so a pattern develops: wake, work, cry, sleep. Well, try to sleep. I can’t even escape him in my dreams. Gray burning eyes, his lost look, his hair burnished and bright all haunt me. And the music . . . so much music—I cannot bear to hear any music. I am careful to avoid it at all costs. Even the jingles in commercials make me shudder.
I have spoken to no one, not even my mother or Ray. I don’t have the capacity for idle talk now. No, I want none of it. I have become my own island state. A ravaged, war-torn land where nothing grows and the horizons are bleak. Yes, that’s me. I can interact impersonally at work, but that’s it. If I talk to Mom, I know I will break even further—and I have nothing left to break.
I am finding it difficult to eat. By Wednesday lunchtime, I manage a cup of yogurt, and it’s the first thing I’ve eaten since Friday. I am surviving on a newfound tolerance for lattes and Diet Coke. It’s the caffeine that keeps me going, but it’s making me anxious.
Jack has started to hover over me, irritating me, asking me personal questions. What does he want? I’m polite, but I need to keep him at arm’s length.
I sit and begin trawling through a pile of correspondence addressed to him, and I’m pleased with the distraction of menial work. My e-mail pings, and I quickly check to see who it’s from.
Holy shit. An e-mail from Christian. Oh no, not here . . . not at work.
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:05
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
Forgive this intrusion at work. I hope that it’s going well. Did you get my flowers?
I note that tomorrow is the gallery opening for your friend’s show, and I’m sure you’ve not had time to purchase a car, and it’s a long drive. I would be more than happy to take you—should you wish.
Let me know.
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
Tears swim in my eyes. I hastily leave my desk and bolt to the restroom to escape into one of the stalls. José’s show. Crap. I’d forgotten all about it, and I promised him I’d go. Shit, Christian is right; how am I going to get there?
I clutch my forehead. Why hasn’t José phoned? Come to think of it—why hasn’t anyone phoned? I’ve been so absentminded, I haven’t noticed that my cell phone has been silent.
Shit! I am such an idiot! I still have it on divert to the Blackberry. Holy hell. Christian’s been getting my calls—unless he’s just thrown the Blackberry away. How did he get my e-mail address?
He knows my shoe size, an e-mail address is hardly going to present him with many problems.
Can I see him again? Could I bear it? Do I want to see him? I close my eyes and tilt my head back as grief and longing lance through me. Of course I do.
Perhaps, perhaps I can tell him I’ve changed my mind . . . No, no, no. I cannot be with someone who takes pleasure in inflicting pain on me, someone who can’t love me.
Torturous memories flash through my mind—the gliding, holding hands, kissing, the bathtub, his gentleness, his humor, and his dark, brooding, sexy stare. I miss him. It’s been five days, five days of agony that has felt like an eternity.
I wrap my arms around my body, hugging myself tightly, holding myself together. I miss him. I really miss him . . . I love him. Simple.
I cry myself to sleep at night, wishing I hadn’t walked out, wishing that he could be different, wishing that we were together. How long will this hideous overwhelming feeling last? I am in purgatory.
Anastasia Steele, you are at work! I must be strong, but I want to go to José’s show, and deep down, the masochist in me wants to see Christian. Taking a deep breath, I head back to my desk.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:25
To: Christian Grey
Hi Christian
Thank you for the flowers; they are lovely.
Yes, I would appreciate a lift.
Thank you.
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
Checking my phone, I find that it is still switched to divert. Jack is in a meeting, so I quickly call José.
“Hi, José. It’s Ana.”
“Hello, stranger.” His tone is so warm and welcoming it’s almost enough to push me over the edge again.
“I can’t talk long. What time should I be there tomorrow for your show?”
“You’re still coming?” He sounds excited.
“Yes, of course.” I smile my first genuine smile in five days as I picture his broad grin.
“Seven thirty.”
“See you then. Good-bye, José.”
“Bye, Ana.”
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:27
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
What time shall I collect you?
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:32
To: Christian Grey
José’s show starts at 7:30. What time would you suggest?
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:34
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
Portland is some distance away. I shall collect you at 5:45.
I look forward to seeing you.
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:38
To: Christian Grey
See you then.
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
Oh my. I’m going to see Christian, and for the first time in five days, my spirits lift a fraction and I allow myself to wonder how he’s been.
Has he missed me? Probably not like I’ve missed him. Has he found a new submissive from wherever they come from? The thought is so painful that I dismiss it immediately. I look at the pile of correspondence I need to sort for Jack and tackle it as I try to push Christian out of my mind once more.
That night in bed, I toss and turn, trying to sleep. It is the first time in a while I haven’t cried myself to sleep.
In my mind’s eye, I visualize Christian’s face the last time I saw him as I left his apartment. His tortured expression haunts me. I remember he didn’t want me to go, which was odd. Why would I stay when things had reached such an impasse? We were each skirting around our own issues—my fear of punishment, his fear of . . . what? Love?
Turning on my side, I hug my pillow, filled with an overwhelming sadness. He thinks he doesn’t deserve to be loved. Why does he feel that way? Is it something to do with his upbringing? His birth mom, the crack whore? My thoughts plague me into the early hours until eventually I fall into a fitful, exhausted sleep.
The day drags and drags and Jack is unusually attentive. I suspect it’s Kate’s plum dress and the black high-heeled boots I’ve stolen from her closet, but I don’t dwell on the thought. I resolve to go clothes shopping with my first paycheck. The dress is looser on me than it was, but I pretend not to notice.
Finally, it’s five thirty, and I collect my jacket and purse, trying to quell my nerves. I’m going to see him!
“Do you have a date tonight?” Jack asks as he strolls past my desk on his way out.
“Yes. No. Not really.”
He cocks an eyebrow at me, his interest clearly piqued. “Boyfriend?”
I flush. “No, a friend. An ex-boyfriend.”
“Maybe tomorrow you’d like to come for a drink after work. You’ve had a stellar first week, Ana. We should celebrate.” He smiles and som

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 1ผมมีชีวิตรอดวันสาม Post-Christian และวันแรกที่ทำงาน จะได้รับความเพลิดเพลินยินดีต้อนรับ เวลามีบินโดยในเมฆหมอกหน้าใหม่ งานทำ และนายแจ็คไฮด์ นายแจ็คไฮด์...ยิ้มลงที่ฉัน twinkling ตาสีฟ้าเป็นเขาเอนกับโต๊ะของฉัน"พักงาน Ana ผมคิดว่า เรากำลังจะไปทำให้ทีมดีขึ้น"อย่างใด ฉันจัดการเพื่อดัดริมฝีปากของฉันขึ้นใน semblance ของรอยยิ้ม"จะปิด จะมี คุณ" เสียงฟู่ของฉัน"แน่นอน ได้สามสิบห้า เจอพรุ่งนี้""อวย แจ็ค""อวย Ana"เก็บกระเป๋าของฉัน ฉัน shrug บนเสื้อของฉันสำหรับประตู ออกอากาศช่วงเย็นของซีแอตเทิล ฉันจะหายใจลึก ๆ มันไม่เริ่มการกรอกโมฆะในหน้าอกของฉัน โมฆะซึ่งได้ถูกนำเสนอตั้งแต่วันเสาร์เช้า เตือนกลวงความเจ็บปวดของการสูญเสียของฉัน ฉันเดินไปป้ายรถเมล์กับศีรษะลง จ้องเท้าของฉัน และคิดไม่รักดา ด้วงเก่าของฉัน... หรือออดี้ฉันปิดประตูบนที่คิดทันที 555 ไม่คิดถึงเขา แน่นอน ฉันสามารถซื้อรถตัวรถใหม่ ดี ฉันสงสัยว่า เขาได้รับ overgenerous ในการชำระเงินของเขา และคิดทิ้งรสขมในปากของฉัน แต่ฉันบอกเลิกมัน และพยายามให้จิตใจของฉันเป็น numb และว่างเปล่าเป็นที่สุด ผมไม่คิดว่า เกี่ยวกับเขา ไม่อยากจะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง – ออกถนนอพาร์ทเมนท์ว่างเปล่า ฉันนางสาว Kate และจินตนาการของเธออยู่บนชายหาดในประเทศบาร์เบโดสจิบค็อกเทลเย็น เปิดโทรทัศน์จอแบนมีเสียง เพื่อเติมสุญญากาศบาง semblance ของบริษัท แต่ฉันไม่ฟัง หรือดู ฉันนั่ง และมองดูกำแพงอิฐ blankly ฉัน numb รู้สึกถึงอะไรแต่ความเจ็บปวด นานเท่าใดต้องฉันอดทนนี้เสียงสัญญาณเตือนประตู startles ฉันจากความปวดร้าวของฉัน และหัวใจข้ามชนะการ ที่อาจเป็นที่ ผมกดอินเตอร์คอม"ส่งนางสาว Steele" คำตอบเสียงเบื่อ disembodied และความผิดหวังล้มเหลวผ่านฉัน ผมคว้างทำให้ทางของฉันชั้นล่าง และพบชายหนุ่มฟ้าลั่นครืนฝรั่ง ถือกล่องกระดาษแข็งขนาดใหญ่ และพิงกับประตูด้านหน้า ลงชื่อสำหรับแพคเกจ และใช้ชั้นบน กล่องมีขนาดใหญ่ และน่าแปลกใจอ่อน ภายในมีสองโหล ดังยาว สีขาวดอกกุหลาบและการ์ดขอแสดงความยินดีในวันแรกที่ทำงานหวังว่า จะไปดีและขอบคุณสำหรับเครื่องร่อนที่ ที่ได้ดีมากมันมีของบนโต๊ะของฉันคริสเตียนผมมองที่แบบพิมพ์บัตร กลวงในหน้าอกของฉันขยาย มีข้อสงสัย ผู้ช่วยของเขาส่งนี้ คริสเตียนคงมีน้อยมากดังกล่าว เจ็บปวดเกินกว่าที่คิดไว้ ฉันตรวจสอบกุหลาบ — พวกเขามีความสวยงาม และไม่สามารถนำตัวเองไปโยนในถังขยะ Dutifully ฉันทำวิธีของฉันเข้าไปในครัวหาลงแจกันAnd so a pattern develops: wake, work, cry, sleep. Well, try to sleep. I can’t even escape him in my dreams. Gray burning eyes, his lost look, his hair burnished and bright all haunt me. And the music . . . so much music—I cannot bear to hear any music. I am careful to avoid it at all costs. Even the jingles in commercials make me shudder.I have spoken to no one, not even my mother or Ray. I don’t have the capacity for idle talk now. No, I want none of it. I have become my own island state. A ravaged, war-torn land where nothing grows and the horizons are bleak. Yes, that’s me. I can interact impersonally at work, but that’s it. If I talk to Mom, I know I will break even further—and I have nothing left to break.I am finding it difficult to eat. By Wednesday lunchtime, I manage a cup of yogurt, and it’s the first thing I’ve eaten since Friday. I am surviving on a newfound tolerance for lattes and Diet Coke. It’s the caffeine that keeps me going, but it’s making me anxious.Jack has started to hover over me, irritating me, asking me personal questions. What does he want? I’m polite, but I need to keep him at arm’s length.I sit and begin trawling through a pile of correspondence addressed to him, and I’m pleased with the distraction of menial work. My e-mail pings, and I quickly check to see who it’s from.Holy shit. An e-mail from Christian. Oh no, not here . . . not at work.From: Christian GreySubject: TomorrowDate: June 8, 2011 14:05To: Anastasia SteeleDear AnastasiaForgive this intrusion at work. I hope that it’s going well. Did you get my flowers?I note that tomorrow is the gallery opening for your friend’s show, and I’m sure you’ve not had time to purchase a car, and it’s a long drive. I would be more than happy to take you—should you wish.Let me know.Christian GreyCEO, Grey Enterprises Holdings Inc.Tears swim in my eyes. I hastily leave my desk and bolt to the restroom to escape into one of the stalls. José’s show. Crap. I’d forgotten all about it, and I promised him I’d go. Shit, Christian is right; how am I going to get there?I clutch my forehead. Why hasn’t José phoned? Come to think of it—why hasn’t anyone phoned? I’ve been so absentminded, I haven’t noticed that my cell phone has been silent.Shit! I am such an idiot! I still have it on divert to the Blackberry. Holy hell. Christian’s been getting my calls—unless he’s just thrown the Blackberry away. How did he get my e-mail address?He knows my shoe size, an e-mail address is hardly going to present him with many problems.Can I see him again? Could I bear it? Do I want to see him? I close my eyes and tilt my head back as grief and longing lance through me. Of course I do.Perhaps, perhaps I can tell him I’ve changed my mind . . . No, no, no. I cannot be with someone who takes pleasure in inflicting pain on me, someone who can’t love me.Torturous memories flash through my mind—the gliding, holding hands, kissing, the bathtub, his gentleness, his humor, and his dark, brooding, sexy stare. I miss him. It’s been five days, five days of agony that has felt like an eternity.I wrap my arms around my body, hugging myself tightly, holding myself together. I miss him. I really miss him . . . I love him. Simple.I cry myself to sleep at night, wishing I hadn’t walked out, wishing that he could be different, wishing that we were together. How long will this hideous overwhelming feeling last? I am in purgatory.Anastasia Steele, you are at work! I must be strong, but I want to go to José’s show, and deep down, the masochist in me wants to see Christian. Taking a deep breath, I head back to my desk.From: Anastasia SteeleSubject: TomorrowDate: June 8, 2011 14:25To: Christian GreyHi ChristianThank you for the flowers; they are lovely.Yes, I would appreciate a lift.Thank you.Anastasia SteeleAssistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIPChecking my phone, I find that it is still switched to divert. Jack is in a meeting, so I quickly call José.“Hi, José. It’s Ana.”“Hello, stranger.” His tone is so warm and welcoming it’s almost enough to push me over the edge again.“I can’t talk long. What time should I be there tomorrow for your show?”“You’re still coming?” He sounds excited.“Yes, of course.” I smile my first genuine smile in five days as I picture his broad grin.“Seven thirty.”
“See you then. Good-bye, José.”
“Bye, Ana.”
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:27
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
What time shall I collect you?
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:32
To: Christian Grey
José’s show starts at 7:30. What time would you suggest?
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:34
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
Portland is some distance away. I shall collect you at 5:45.
I look forward to seeing you.
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:38
To: Christian Grey
See you then.
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
Oh my. I’m going to see Christian, and for the first time in five days, my spirits lift a fraction and I allow myself to wonder how he’s been.
Has he missed me? Probably not like I’ve missed him. Has he found a new submissive from wherever they come from? The thought is so painful that I dismiss it immediately. I look at the pile of correspondence I need to sort for Jack and tackle it as I try to push Christian out of my mind once more.
That night in bed, I toss and turn, trying to sleep. It is the first time in a while I haven’t cried myself to sleep.
In my mind’s eye, I visualize Christian’s face the last time I saw him as I left his apartment. His tortured expression haunts me. I remember he didn’t want me to go, which was odd. Why would I stay when things had reached such an impasse? We were each skirting around our own issues—my fear of punishment, his fear of . . . what? Love?
Turning on my side, I hug my pillow, filled with an overwhelming sadness. He thinks he doesn’t deserve to be loved. Why does he feel that way? Is it something to do with his upbringing? His birth mom, the crack whore? My thoughts plague me into the early hours until eventually I fall into a fitful, exhausted sleep.
The day drags and drags and Jack is unusually attentive. I suspect it’s Kate’s plum dress and the black high-heeled boots I’ve stolen from her closet, but I don’t dwell on the thought. I resolve to go clothes shopping with my first paycheck. The dress is looser on me than it was, but I pretend not to notice.
Finally, it’s five thirty, and I collect my jacket and purse, trying to quell my nerves. I’m going to see him!
“Do you have a date tonight?” Jack asks as he strolls past my desk on his way out.
“Yes. No. Not really.”
He cocks an eyebrow at me, his interest clearly piqued. “Boyfriend?”
I flush. “No, a friend. An ex-boyfriend.”
“Maybe tomorrow you’d like to come for a drink after work. You’ve had a stellar first week, Ana. We should celebrate.” He smiles and som

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และฉันไม่สามารถนำตัวเองไปทิ้งในถังขยะ ตามหน้าที่ ผมทำวิธีของฉันเข้าไปในครัวเพื่อจะล่าลงแจกัน .
และรูปแบบพัฒนา : ปลุก , ทำงาน , ร้องไห้ , นอน ดีพยายามที่จะนอนหลับ ฉันไม่สามารถหนีจากเขา ในความฝัน ตาไหม้ สีเทา ดูเสีย ผมขัดวาวสดใสและหลอกหลอนฉัน และดนตรี . . . . . . . มาก music-i ไม่สามารถทนฟังได้ทุกเพลงผมระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายทั้งหมด แม้ผู้บริโภคในโฆษณาทำให้ฉันสั่น
ฉันได้พูดกับใคร แม้แต่แม่ หรือ เรย์ ฉันไม่ได้มีความสามารถพูดร่ำไรแล้ว ไม่ ฉันต้องการพวกมัน ฉันได้กลายเป็นรัฐเกาะของตัวเอง ravaged ฉีกขาด , ที่ดินที่ไม่มีอะไรเติบโตและขอบเขตมีความเยือกเย็น ใช่ , ฉันเอง ฉันสามารถโต้ตอบ impersonally ที่ทำงาน แต่ก็นั่นแหละบทที่ 1


ฉันรอด วันที่สามหลัง คริสเตียน และเป็นวันแรกที่งาน มันได้รับความสนใจยินดีต้อนรับ เวลาผ่านไปโดยในหมอกควันของใบหน้าใหม่ งานที่ต้องทำ และนายแจ็ค ไฮด์ นายแจ็ค ไฮด์ . . . . . . . เขายิ้มดูถูกผมของเขา ดวงตาสีฟ้าประกาย เขาพิงโต๊ะฉัน .
" เยี่ยมมาก แอนนา ฉันคิดว่าเราต้องเป็นทีมที่ยิ่งใหญ่ "
อย่างใดฉันจัดการเพื่อม้วนริมฝีปากของฉันขึ้นในรูปร่างหน้าตาของรอยยิ้ม .
" ฉันไปก่อนนะ ถ้ามันโอเคกับคุณ " ฉันบ่นอุบอิบ .
" แน่นอน นี่มันห้าโมงครึ่ง แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ "
" ราตรีสวัสดิ์ แจ๊ค "
"
" ราตรีสวัสดิ์ อนา เก็บกระเป๋าฉัน ฉันยักไหล่บนเสื้อและหัวสำหรับประตู ในช่วงเย็นของอากาศ ซีแอตเทิล หายใจเข้าลึกๆ มันไม่ได้เริ่มต้นที่จะเติมช่องว่างในหน้าอกของฉันช่องว่างที่ถูกนำเสนอตั้งแต่ตอนเช้าวันเสาร์ เตือนกลวงเจ็บปวดของการสูญเสียของผม ฉันเดินไปทางป้ายรถเมล์ก้มหน้ามองเท้าของฉันและใคร่ครวญโดยที่แวนด้า ที่รัก ด้วงเก่าของฉัน . . . . . . . หรือ Audi .
ฉันปิดประตู คิดได้ทันที ไม่ ไม่คิดถึงเขา แน่นอน ฉันสามารถ car-a ดี , รถใหม่ฉันเปิดโทรทัศน์จอแบน มี เสียง เติมสุญญากาศ และให้บาง semblance ของบริษัท แต่ผมไม่ฟังหรือดู ผมนั่งเหม่อเลย ที่ผนังอิฐก่อ ฉันชาไปหมดแล้ว ผมรู้สึกว่าไม่มีอะไร แต่ความเจ็บปวด นานแค่ไหน ต้องทนแบบนี้
ประตูเสียงรบกวนฉันจากความเจ็บปวดของฉัน หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ จะเป็นใครกันนะ ? ผมกดอินเตอร์คอม .
" ส่งถึงคุณสตีล ." เบื่อเสียงตอบปลดและความผิดหวังตกผ่านชั้น ฉันหงอยหาทางข้างล่างและพบชายหนุ่มเจี๊ยวจ๊าว หมากฝรั่ง ถือกล่องกระดาษขนาดใหญ่ และเอนพิงกับประตูด้านหน้า ผมลงทะเบียนสำหรับแพคเกจและรับข้างบน กล่องมีขนาดใหญ่ และจู่ ๆแสง ภายในสองโหลก้านยาวกุหลาบสีขาวและการ์ด
ฉันสงสัยว่าเขาได้ overgenerous ในการชําระเงินของเขาและ
คิดใบมีรสขมในปากผม แต่ผมไม่สนใจมัน และพยายามทำให้จิตใจของฉันเป็นเหน็บ และว่างที่สุด ผมไม่ได้คิดเรื่องเขา ฉันไม่อยากเริ่มต้นร้องไห้อีกครั้ง ไม่ใช่บนถนน
อพาร์ทเม้นที่ว่างเปล่า คิดถึงเคท และฉันคิดว่าเธอนอนอยู่บนชายหาดในบาร์เบโดสจิบค็อกเทลเย็น .และฉันไม่สามารถนำตัวเองไปทิ้งในถังขยะ ตามหน้าที่ ผมทำวิธีของฉันเข้าไปในครัวเพื่อจะล่าลงแจกัน .
และรูปแบบพัฒนา : ปลุก , ทำงาน , ร้องไห้ , นอน ดีพยายามที่จะนอนหลับ ฉันไม่สามารถหนีจากเขา ในความฝัน ตาไหม้ สีเทา ดูเสีย ผมขัดวาวสดใสและหลอกหลอนฉัน และดนตรี . . . . . . . มาก music-i ไม่สามารถทนฟังได้ทุกเพลงยินดีด้วยกับวันแรกของการทำงานค่ะ หวังว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี
.
และขอบคุณสำหรับเครื่องร่อน ช่างคิดจริงๆ .
มันมีความภาคภูมิใจของสถานที่บนโต๊ะของฉัน

ฉันคริสเตียนจ้องพิมพ์บัตร , โพรงหน้าอกขยาย สงสัยไม่มีผู้ช่วยของเขาส่งมา คริสเตียนอาจจะมีน้อยมากที่จะทำ มันเจ็บปวดเกินไปที่จะคิดเกี่ยวกับ ผมตรวจสอบมันเป็นดอกกุหลาบที่สวยงามผมระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายทั้งหมด แม้ผู้บริโภคในโฆษณาทำให้ฉันสั่น
ฉันได้พูดกับใคร แม้แต่แม่ หรือ เรย์ ฉันไม่ได้มีความสามารถพูดร่ำไรแล้ว ไม่ ฉันต้องการพวกมัน ฉันได้กลายเป็นรัฐเกาะของตัวเอง ravaged ฉีกขาด , ที่ดินที่ไม่มีอะไรเติบโตและขอบเขตมีความเยือกเย็น ใช่ , ฉันเอง ฉันสามารถโต้ตอบ impersonally ที่ทำงาน แต่ก็นั่นแหละถ้าผมคุยกับแม่ ผมรู้ว่าผมจะเลิกแม้แต่เพิ่มเติม และผมไม่มีอะไรหัก
มันยากสำหรับฉันที่จะกิน โดยกลางวันวันพุธ ผมจัดการถ้วยของโยเกิร์ต และสิ่งแรกที่ฉันได้กินตั้งแต่วันศุกร์ ฉันมีชีวิตอยู่บน newfound ความอดทนสำหรับ Lattes และไดเอ็ทโค้ก มันมีคาเฟอีนที่ช่วยให้ฉันไป แต่มันทำให้ฉันกังวล
แจ็คเริ่มโฉบเหนือชั้นกวนประสาทฉัน ถามฉันคำถามส่วนตัว เขาต้องการอะไร ? ผมจะสุภาพ แต่ฉันต้องการที่จะเก็บเขาไว้ในอ้อมแขน
ฉันนั่งและเริ่ม trawling ผ่านกองจดหมายจ่าหน้าถึงเขา และผมพอใจกับการรบกวนของคนใช้งาน โทรศัพท์อีเมลของฉันและฉันได้อย่างรวดเร็วตรวจสอบเพื่อดูว่ามันจาก .
ให้ตายสิ อีเมลล์จากคริสเตียน โอ้ ไม่ ไม่ใช่ที่นี่ . . . . . . . ไม่ทำงาน . . .
:หัวข้อ : พรุ่งนี้วันที่คริสเตียนสีเทา

: มิถุนายน 8 , 2011 14:05
: Anastasia Steele
ที่รัก Anastasia
ยกโทษให้ การบุกรุกที่งาน ฉันหวังว่ามันจะไปได้ดี คุณได้รับดอกไม้ของฉัน
ผมทราบว่าพรุ่งนี้จะเปิดแกลเลอรี่โชว์เพื่อนของคุณ และฉันแน่ใจว่าคุณไม่ได้มีเวลาที่จะซื้อรถ และอีกยาวไกล ฉันจะมีความสุขมากกว่าที่จะรับคุณควรที่คุณต้องการ ให้ผมรู้

.ผมจะแบก ฉันต้องการพบเขา ? ฉันหลับตาลงและเอียงหัวฉันกลับเศร้า และโหยหา แลนซ์ผ่านฉัน แน่นอนฉันทำ .
บางที , บางทีฉันอาจจะบอกเขาว่าฉันได้เปลี่ยนความคิดของฉัน . . . . . . . ไม่ ไม่ ไม่ ข้าไม่สามารถอยู่กับคนที่ใช้เวลาความสุขในการสร้าง ความเจ็บปวดให้แก่ฉัน คนที่ไม่รัก
ทรมานความทรงจำแฟลชผ่านใจของฉันการร่อน , จับมือ , จูบ , อ่างอาบน้ำคริสเตียน CEO สีเทาสีเทาวิสาหกิจ Holdings Inc .

น้ำตา แหวกว่ายในดวงตาของฉัน ผมรีบออกจากโต๊ะทำงานและสายฟ้าของฉันไปที่ห้องน้ำเพื่อหนีเข้าไปในคอกม้า ของโฮเซ โชว์ อึ ฉันลืมทุกอย่างเกี่ยวกับมัน และฉัน ฉันสัญญากับเขาไว้แล้ว อึ , คริสเตียน คือด้านขวา แล้วผมจะไปยังไงล่ะ
ผมหนีบหน้าผากของฉัน ทำไมไม่ได้ โฮเซ โทรมา ? มาคิดดูว่าทำไมไม่เคยมีใครโทรมา ?ฉันใจลอย ผมไม่ได้สังเกตว่าโทรศัพท์ของฉันได้รับการเงียบ .
บ้า ! ฉันเหมือนเป็นคนโง่ ผมก็จะโอนให้ BlackBerry บริสุทธิ์นรก คริสเตียนได้รับโทรศัพท์ของฉันถ้าเขาแค่โยนเครื่องทิ้ง เขาได้รับอีเมลของฉันได้ยังไง ?
เขารู้ขนาดรองเท้าของฉัน อีเมล์ก็แทบจะถวายด้วยปัญหามากมาย
ฉันเจอเขาอีกเหรอ ?ความอ่อนโยนของเขาอารมณ์ขันของเขาและเขาเข้ม หรูหรา เซ็กซี่ จ้อง ฉันคิดถึงเขา นี่มันก็ 5 วัน 5 วันแห่งความทรมานที่ได้รู้สึกเหมือนกัลป์ .
ผมตัดแขนของฉัน ร่างกายของฉัน กอดตัวเองแน่น ถือเองด้วยกัน ฉันคิดถึงเขา ฉันคิดถึงเขาจริงๆ . . . . . . . ฉันรักเขา วิ .
ฉันร้องไห้จนหลับไปทุกคืน ปรารถนา ผมยังไม่เดินออกมา คิดว่าเขาอาจจะแตกต่างกันขอบคุณสำหรับดอกไม้ พวกเขาน่ารัก .
ครับ ผมจะยินดียก .
ขอบคุณค่ะ
อนาสตาเซีย Steele
ผู้ช่วยแจ๊ค ไฮด์ , บรรณาธิการมอบหมาย จิบ
ตรวจสอบโทรศัพท์ของฉัน ฉันพบว่า มันยังเปลี่ยนผัน . แจ็คกำลังประชุมอยู่ ฉันรีบโทรหาโฮเซ .
" สวัสดี โฮเซ . มันน่า . . . "
" สวัสดีคนแปลกหน้า น้ำเสียงของเขาดูอบอุ่นและน่า มันเกือบจะเพียงพอที่จะผลักดันฉันมากกว่าขอบอีกครั้ง
อยากให้เราอยู่ด้วยกัน นานจะรู้สึกยุ่งยากนี้น่าเกลียดสุดท้าย ? ฉันอยู่ในนรก
อนาสเตเชีย สตีล คุณทำงาน ! ฉันต้องเข้มแข็ง แต่ฉันต้องการไปที่โฮเซ การแสดง และลึกลง มาโซคิสต์ในฉันต้องการเห็นคริสเตียน สูดหายใจเข้าลึกๆ ผมกลับไปที่โต๊ะของฉัน .
: Anastasia Steele
เรื่อง : พรุ่งนี้วันที่ 8 มิถุนายน 2554 14 : 25 :

:

สวัสดีคริสเตียนคริสเตียน เกรย์แล้วเวลาผมจะเก็บคุณ

คริสเตียนสีเทา ( เกรย์วิสาหกิจ Holdings Inc .
: Anastasia Steele
เรื่อง :
: พรุ่งนี้วันที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2554 14 : 32 : คริสเตียนสีเทา

ของโฮเซ การแสดงเริ่มตอนเจ็ดโมงครึ่ง . เวลาที่คุณจะแนะนำ ?
อนาสตาเซีย Steele
ผู้ช่วยแจ๊ค ไฮด์ , บรรณาธิการมอบหมาย จิบ
จากคริสเตียนเรื่องสีเทา

: : พรุ่งนี้วันที่ 8 มิถุนายน 2554 14 : 34 : Anastasia Steele


เรียนใกล้กับพอร์ตแลนด์มีระยะห่างออกไป ผมจะเก็บคุณที่ 5 : 45 .
ฉันหวังว่าจะเห็นคุณ .

คริสเตียนสีเทา ( เกรย์วิสาหกิจ Holdings Inc .
: Anastasia Steele
เรื่อง :
: พรุ่งนี้วันที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2554 14:38
: คริสเตียนสีเทา

เจอแล้ว อนา อิวาโนวิช สตีล
ผู้ช่วยแจ๊ค ไฮด์ , บรรณาธิการ 30 จิบ
โอ้ . ฉันกำลังจะได้เห็น คริสเตียน และเป็นครั้งแรกในรอบ 5 วัน" ผมพูดนานไม่ได้ แล้วเวลาที่ฉันควรจะมีพรุ่งนี้สำหรับการแสดงของคุณ "
" จะมาไหม ? " เขาทำเสียงตื่นเต้น .
" ใช่แน่นอน " ผมยิ้ม รอยยิ้มที่แท้จริงครั้งแรกของฉันใน 5 วันเป็นรูปยิ้มกว้างของเขา .
" เจ็ดสามสิบ "
" แล้วเจอกัน ลาก่อน โฮเซ "
" บาย แอนนา "
: คริสเตียน เรื่องสีเทา

: : พรุ่งนี้วันที่ 8 มิถุนายน 2554 14 : 27
: Anastasia Steele

เรียนใกล้กับ