Chapter 3 The Ministry of Truth Win

Chapter 3 The Ministry of Truth
Winston pulled the speakwrite towards him and put on his glasses. To the right of the speakwrite there was a small hole, to the left a larger one. In the office wall there was a third hole, larger than the other two. Messages came to Winston's office through the smallest hole. Newspapers came to him through the middle hole. The largest hole was for waste paper; hot air carried that away. These large holes were called 'memory holes', for some reason. Today four messages had come through the smallest hole, onto his desk. The messages were about changes to the Times newspaper. For example, in Big Brother's speech in the Times of
10
17 March, he had said that South India was safe. The Eurasians would attack North Africa. This had not happened. The Eurasians had attacked South India, not North Africa. Winston had to re-write part of Big Brother's speech so you could read in the Times for 17 March that Big Brother had known about the attack before it happened. When Winston had finished, his changes to the Times went with the newspaper down the middle hole. A new edition would soon appear, with his changes. Every copy of the old edition would disappear. Destroyed. The message to Winston with the changes would disappear down the memory hole, to be burned. Every day newspapers, magazines, photographs, films, posters and books were all changed. The past was changed. The Party was always right. The Party had always been right. The Records Department, where they destroyed all the old copies of everything, was the largest department in the Ministry of Truth, but there was no truth. The new copies were not true and the old copies had not been true either. For example, the Ministry of Plenty had said they would make 145 million pairs of boots last year. Sixty-two million pairs were made. Winston changed 145 million to 57 million. So the Party had made five million more boots last year than they expected to. But it was possible that no boots at all were made last year. And it was possible that nobody knew or cared how many boots were made. You could read in the newspapers that five million extra pairs of boots had been made and you could see that half the people in Oceania had no boots. Winston looked around the office. A woman with fair hair spent all day looking for the names of people who had been vaporized. Each of them was, in Newspeak, an unperson. She took their names out of every newspaper, book, letter... Her own husband had been vaporized last year. She took his name out too.
11
People disappeared from the newspapers when they were vaporized and they could also appear in the newspapers when they did not exist. Winston remembered Mr Ogilvy. He had appeared in the newspapers because he had led the sort of life the Party wanted. Ogilvy had joined the Spies at the age of six. At eleven he told the Thought Police that his uncle was a criminal. At seventeen he had been an organizer in the Young People's League. At nineteen he had invented a new bomb which had killed thirty-one Eurasians when it was first tried. At twenty-three, Ogilvy had died like a hero, fighting the Eurasians. There were photographs of Ogilvy, but there had been no Ogilvy. Not really. The photographs were made at the Ministry of Truth. Ogilvy was part of a past that never happened. Anything could be changed. A dreamy man with hairy ears called Ampleforth re-wrote old poems until they supported everything the Party believed in. But all this work, all these changes, were not the main work of the Ministry of Truth. Most workers in the Ministry were busy writing everything that the people of Oceania read or saw: all the newspapers, films, plays, poems, school books, telescreen programmes and songs, the Newspeak dictionaries and children's spelling books. After his morning's work, Winston went to the canteen. It was full, very noisy and smelled of cheap food and the gin that was sold from a hole in the wall. 'Ah, I was looking for you,' said a voice behind Winston. It was Syme, his friend from the Dictionary Department. Perhaps 'friend' was not exactly the right word. You did not have friends these days, you had comrades. But some comrades were more interesting than others. Syme was working on the eleventh edition of the Newspeak Dictionary. He was a small man, even smaller than Winston, with dark hair and large eyes. These eyes were sad but they
12
seemed to laugh at you and to search your face closely when he talked to you. 'Have you got any razor blades?' asked Syme. 'None,' said Winston quickly, perhaps too quickly. 'I've looked for them everywhere.' Everyone was asking for razor blades. There had been none in the Party shops for months. There was always something which the Party could not make enough of. Sometimes it was buttons, sometimes it was wool; now it was razor blades. 'I've been using the same blade for six weeks,' he lied. He actually had two new ones at home. The people waiting for food and gin moved forward, slowly. Winston and Syme took dirty plates from the pile. 'Did you go to the park yesterday?' asked Syme. 'All the Eurasian prisoners were hanged.' 'I was working,' said Winston. 'I'll see it at the cinema.' 'That's not as good,' said Syme. His eyes looked hard at Winston's face. 'I know you,' they seemed to say. 'I know why you didn't go to see the prisoners die.' Syme was an enthusiastic supporter of the Party's decisions about war, prisoners, thoughtcrime, the deaths in the underground rooms below the Ministry of Love. Winston always tried to move conversation with him away from all that. Syme knew a lot about Newspeak and when he talked about language he was interesting. 'The prisoners kicked when they were hanged,' said Syme. 'I always like that. It spoils it when their legs are tied together. And one of them had his tongue hanging right out of his mouth. It was quite a bright blue. I like that kind of detail.' 'Next, please,' called the prole who was giving out the food, and Winston and Syme gave her their plates. She put some grey meat on each one. There was also some bread, a small piece of cheese and a cup of sugarless black coffee. 'There's a table there, under that telescreen,' said Syme. 'Let's get a gin and sit there,'
13
The gin was poured for them into big cups and they walked through the crowded canteen to a metal table. There were some pieces of meat on the table from the last person's meal. They ate in silence. Winston drank down his gin, which brought tears to his eyes. 'How's the Dictionary?' he said, speaking loudly because of the noise. 'I'm on the adjectives,' said Syme. 'It's wonderful work.' His eyes shone. He pushed his plate away, took his bread in one pale hand and his cheese in the other, and put his mouth near Winston's ear so he did not have to shout. 'The eleventh edition is the final one,' he said. 'We're building a new language. When we've finished, people like you will have to learn to speak again. You think the main job is inventing new words, don't you? Wrong! We're destroying words — lots of them, hundreds of them, every day. We're only leaving the really necessary ones, and they'll stay in use for a long time.' He ate his bread hungrily. His thin, dark face had come alive and his eyes were shining like the eyes of a man in love. 'It's a beautiful thing to destroy words,' he said. 'For example, a word like "good". If you have "good" in the language, you don't need "bad".You can say "ungood".' Winston smiled. It was safer not to say anything. Syme continued. 'Do you understand? The aim of Newspeak is to narrow thought. In the end we will make thoughtcrime impossible, because people won't have the words to think the crime. By the year 2050 there will be nobody alive who could even understand this conversation.' 'Except . . .'Winston began and then stopped. He wanted to say, 'Except the proles' But he was not sure if the Party would accept the thought. Syme had guessed what he was going to say. 'The proles are not really people,' he said. 'By 2050 - earlier, probably - you won't
14
need a slogan like "freedom is slavery". The word "freedom" won't exist, so the whole idea of freedom won't exist either. The good Party member won't have ideas. If you're a good Party member, you won't need to think.' One of these days, thought Winston, Syme will be vaporized. He is too intelligent. He sees too clearly and speaks too openly. He goes to the Chestnut Tree Cafe, where the painters and musicians go and where Goldstein himself used to go. The Party does not like people like that. One day he will disappear. It is written in his face. Syme looked up. 'Here comes Parsons,' he said. You could hear his opinion of Parsons in his voice. He thought Parsons was a fool. Winston's neighbour from Victory Mansions was coming towards them. He was a fat, middle-sized man with fair hair and an ugly face. He looked like a little boy in a man's clothes. Winston imagined him wearing not his blue Party overalls but the uniform of the Spies. Parsons shouted 'Hello, hello' happily and sat down at the table. He smelled of sweat. Syme took a piece of paper from his pocket with a list of words on it and studied the words with an ink-pencil between his fingers. 'Look at him, working in the lunch hour!' said Parsons. 'What have you got there, old boy? Something a bit too clever for me, I expect. Smith, old boy, I'll tell you why I'm chasing you. It's the money you forgot to give me.' 'What money?' said Winston, feeling for money in his pocket. About a quarter of your earnings were paid back to the Party in different ways. 'The money for Hate Week. You know I collect the money for Victory Mansions, and we're going to have the best flags around. Two dollars you promised me.' Winston found two dirty dollar notes and gave them to Parsons. Parsons wrote 'Two dollars' very carefully in small clear
15
letters next to Winston's name in a little notebook. It was clear that he rarely read or wrote. 'O

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 3 กระทรวงของจริง
วินสตันดึง speakwrite ไปยังเขา และใส่แว่นตาของเขา ทางด้านขวาของ speakwrite มีรูขนาดเล็ก ไปทางซ้ายหนึ่งใหญ่ ในสำนักงานผนัง มีรูที่สาม มีขนาดใหญ่กว่าอื่น 2 ข้อความมาถึงสำนักงานของวินสตันผ่านรูที่เล็กที่สุด หนังสือพิมพ์มาให้เขาผ่านรูตรงกลาง หลุมที่ใหญ่ที่สุดมีขยะกระดาษ อากาศร้อนทำที่เก็บ หลุมขนาดใหญ่เหล่านี้ถูกเรียกว่า 'หลุมจำ' ด้วยเหตุผลบางอย่าง วันนี้ข้อสี่ได้มาผ่านรูที่เล็กที่สุด บนโต๊ะของเขา ข้อความเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงหนังสือพิมพ์ได้ ตัวอย่าง ในคำพูดของพี่ชายใหญ่ใน
10
17 มีนาคม เขาก็บอกว่า อินเดียใต้ปลอดภัย Eurasians จะโจมตีแอฟริกาเหนือ นี้ไม่เกิดขึ้น Eurasians ที่มีโจมตีอินเดียใต้ แอฟริกาเหนือ วินสตันเขียนส่วนหนึ่งของคำพูดของพี่ใหญ่อีกครั้งเพื่อให้คุณสามารถอ่านในเวลาสำหรับ 17 มีนาคมว่า พี่ใหญ่ได้รู้จักเกี่ยวกับการโจมตีก่อนที่จะเกิดขึ้นได้ วินสตันได้เสร็จ ของเขาเปลี่ยนแปลงเวลาไปกับหนังสือพิมพ์ลงกลางหลุม รุ่นใหม่จะเร็วปรากฏ มีการเปลี่ยนแปลงของเขา สำเนาทุกฉบับเก่าจะหายไป ทำลาย ข้อความวินสตัน ด้วยการเปลี่ยนแปลงจะหายไปลงหลุมหน่วยความจำ การเขียน ทุกวันหนังสือพิมพ์ นิตยสาร รูปถ่าย ภาพยนตร์ โปสเตอร์ และหนังสือได้ทั้งหมดแล้ว ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลง บุคคลจะถูกต้อง ฝ่ายได้ถูกต้องเสมอ ฝ่ายระเบียน พวกเขาทำลายสำเนาเก่าทั้งหมดทุกอย่าง แผนกที่ใหญ่ที่สุดในกระทรวงความจริง แต่มีความจริงไม่ สำเนาใหม่ไม่จริง และสำเนาเก่าไม่ได้จริงอย่างใดอย่างหนึ่ง ตัวอย่าง กระทรวงมากมายได้กล่าวว่า พวกเขาจะทำให้รองเท้าคู่ 145 ล้านปี คู่หก - สองล้านก็ได้ วินสตันเปลี่ยน 145 ล้าน 57 ล้าน ดังนั้น พรรคมี 5 ล้านมากกว่ารองเท้าปีกว่าที่เขาคาดว่าจะ แต่ก็เป็นไปได้ว่า รองเท้าไม่เลยขึ้นปี และก็เป็นไปได้ว่า ไม่มีใครรู้ หรือดูแลทำรองเท้าจำนวน คุณสามารถอ่านในหนังสือพิมพ์ว่า ล้านห้าคู่พิเศษของรองเท้าได้ถูกทำ และคุณได้เห็นว่า คนครึ่งในโอเชียเนียมีรองเท้าไม่ วินสตันมองรอบ ๆ สำนักงาน ผู้หญิงที่ มีผมเป็นธรรมใช้เวลาทั้งวันมองหาชื่อของบุคคลที่มีการระเหย แต่ละของพวกเขาได้ ในนิวสปีก unperson การ เธอเอาชื่อของพวกเขาจากทุกหนังสือพิมพ์ หนังสือ จดหมาย... สามีของเธอเองมีการระเหยปี เธอได้เอาชื่อของเขาออกไปจาก
11
คนหายไปจากหนังสือพิมพ์เมื่อมีระเหย และอาจยังปรากฏในหนังสือพิมพ์เมื่อพวกเขาไม่มีอยู่ วินสตันจำนาย Ogilvy เขาได้ปรากฏในหนังสือพิมพ์เนื่องจากเขาได้นำการเรียงลำดับของชีวิตบุคคลที่ต้อง Ogilvy ได้ร่วมกับสายสืบอายุ 6 ที่ 43 เขาบอกตำรวจคิดว่า ลุงของเขาคือ อาชญากร Seventeen ที่ เขาได้รับการจัดระเบียบของคนหนุ่มสาวลี ที่ nineteen เขาได้คิดค้นระเบิดใหม่ที่ฆ่า Eurasians สามสิบหนึ่งเมื่อมันถูกลอง ที่ยี่สิบสาม Ogilvy มีตายเช่นพระเอก ต่อสู้ Eurasians มีรูปถ่ายของ Ogilvy แต่ได้ไม่ Ogilvy ไม่เท่าไร แปลงภาพที่กระทรวงความจริง Ogilvy เป็นส่วนหนึ่งของอดีตที่ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไร คนที่ฝัน มีขนบริเวณหูที่เรียกว่า Ampleforth เขียนบทกวีเก่าใหม่จนกว่าจะได้รับการสนับสนุนทุกฝ่ายที่เชื่อใน แต่งานทั้งหมดนี้ ทั้งหมดเหล่านี้เปลี่ยนแปลง ไม่ทำงานหลักของกระทรวงความจริง คนส่วนใหญ่ในกระทรวงได้ว่างเขียนทุกอย่างที่อ่าน หรือเห็นคนของโอเชียเนีย: หนังสือพิมพ์ทั้งหมด ฟิล์ม บทละคร บทกวี สมุดโรงเรียน telescreen โปรแกรมเพลง พจนานุกรมนิวสปีก และหนังสือสะกดเด็กกัน หลังจากทำงานตอนเช้าเขา วินสตันเดินไปที่โรงอาหาร เต็ม มากเสียงดัง และกลิ่นของอาหารราคาประหยัดและการกินที่ถูกขายจากหลุมในผนังได้ 'Ah ฉันถูกมองหาคุณ กล่าวว่า เสียงหลังวินสตัน ก็ Syme เพื่อนของเขาจากแผนกพจนานุกรม อาจเป็น 'เพื่อน' ได้ไม่ว่าคำขวา คุณไม่มีเพื่อนวันเหล่านี้ คุณมีเพื่อนร่วมงาน แต่สหายบางก็น่าสนใจมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ Syme กำลังทำงานอยู่ในพจนานุกรมนิวสปีกรุ่นสิบเอ็ด พระองค์ชายเล็ก แม้แต่น้อยกว่าวินสตัน กับผมดำตาใหญ่ ตาเหล่านี้ได้แต่พวกเขาเศร้า
12
ประจักษ์ เย้ยคุณ และค้นหาใบหน้าของคุณอย่างใกล้ชิดเมื่อเขาพูดกับคุณ 'คุณมีใบมีดโกนใด ๆ ' ถาม Syme 'ไม่มี กล่าวว่า วินสตันได้อย่างรวดเร็ว เร็วเกินไปบางที 'ฉันได้มองพวกเขา' คนถูกถามสำหรับใบมีดโกน มีได้ไม่มีในร้านของเดือน มีได้เสมอสิ่งที่พรรคจะทำให้เพียงพอของ บางครั้งก็ปุ่ม บางครั้งมันเป็นผ้าขนสัตว์ ตอนนี้ ได้ใบมีดโกน "ฉันใช้ใบเดียวเวลาหกสัปดาห์ ที่เขาโกหก จริงเขาสองใหม่ที่บ้าน คนที่รออาหารและกินย้ายไปข้างหน้า ช้า วินสตันและ Syme เอาจานสกปรกจากกอง 'ไม่ได้ไปสวนเมื่อวานไหม' ถาม Syme 'นักโทษนกถูกแขวนคอ' 'ผมทำงาน กล่าวว่า วินสตัน 'ฉันจะดูมันในโรงภาพยนตร์' 'ไม่ดี กล่าวว่า Syme ตาของเขามองฮาร์ดดิสก์ที่ใบหน้าของวินสตัน 'ฉันรู้คุณ พวกเขาดูเหมือนว่า 'ฉันรู้ว่าทำไมคุณไม่ไปดูนักโทษตาย' Syme เป็นผู้สนับสนุนการตัดสินใจของบุคคลเกี่ยวกับสงคราม นักโทษ thoughtcrime เสียชีวิตในห้องใต้ดินด้านล่างกระทรวงรักกระตือรือร้น วินสตันเสมอพยายามพูดคุยกับเขาจากทั้งหมดที่ย้าย Syme รู้มากเกี่ยวกับนิวสปีก และเมื่อเขาพูดคุยเกี่ยวกับภาษา เขาน่าสนใจ 'นักโทษเตะเมื่อพวกเขาถูกแขวนคอ กล่าวว่า Syme ' ผมชอบเสมอที่ มันริบนั้นเมื่อขาของพวกเขาจะเชื่อมโยงกัน และหนึ่งในนั้นมีลิ้นของเขาลอยออกจากปากของเขาขวา มันเป็นสีฟ้าสดใส ชนิดของรายละเอียดเช่นเดียวกับที่ผม ' ' ต่อไป โปรด เรียกว่า prole ที่ได้ให้อาหาร และวินสตันและ Syme ให้เธอของแผ่น เธอใส่เนื้อบางสีเทาในแต่ละ มียังขนมปังบาง ชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของชี และกาแฟดำ sugarless 'มีตาราง ภายใต้ที่ telescreen กล่าวว่า Syme 'ลองรับการกิน และนั่ง,'
13
กินมี poured นั้นเป็นถ้วยใหญ่ และเดินผ่านโรงอาหารแออัดตารางโลหะ มีบางชิ้นของเนื้อสัตว์ในอาหารของคนสุดท้ายตาราง กินอยู่ในความเงียบ วินสตันดื่มลงกินของเขา ซึ่งนำน้ำตาตา 'ว่าพจนานุกรม ' พูด พูดดัง เพราะเสียงรบกวน 'ฉันคำคุณศัพท์ กล่าวว่า Syme ' เป็นงานที่ยอดเยี่ยม' Shone ตา เขาผลักจานของเขาออกไป เอาขนมปังของเขาซีดมือหนึ่งและชีของเขาในอีก แล้วใส่ปากใกล้หูของวินสตันเพื่อเขาไม่ได้ไม่ต้องตะโกน 'รุ่นสิบเอ็ดเป็นขั้นสุดท้าย เขากล่าวว่า ' เรากำลังสร้างภาษาใหม่ เมื่อเราได้เสร็จสิ้น คนเช่นคุณจะต้องเรียนรู้ที่จะพูดอีก คุณคิดว่า งานหลักคือประดิษฐ์คิดค้นเพื่อคำใหม่ ไม่คุณ ไม่ถูกต้อง เรากำลังทำลายคำกันมากมายหลายร้อยพวกเขา พวกเขา ทุกวัน เรากำลังออกจากจำเป็นจริง ๆ เท่านั้น และพวกเขาจะอยู่ใช้มานาน ' เขากินขนมปังของเขา hungrily หน้าบาง หนามามีชีวิตอยู่ และตาของเขาได้มันเหมือนสายตาของคนรัก 'เป็นสิ่งสวยงามจะทำลายคำ เขากล่าวว่า ' ตัวอย่าง คำเช่น "ดี" ถ้าคุณมี "ดี" ในภาษา คุณไม่จำเป็น "ไม่ดี"คุณสามารถพูดว่า "ungood" ได้ " วินสตันยิ้ม ปลอดภัยไม่ต้องพูดอะไรได้ Syme อย่างต่อเนื่อง ' คุณเข้าใจไหม จุดมุ่งหมายของนิวสปีกจะจำกัดความคิด ในสุด เราจะได้ thoughtcrime ไม่ เพราะคนจะไม่มีคำที่คิดว่า อาชญากรรม ภายในปี 2050 จะมีใครมีชีวิตที่ยังสามารถเข้าใจบทสนทนานี้ ' ' ยกเว้น...' วินสตันเริ่ม และหยุดทำงานแล้ว เขาอยากพูด 'ยกเว้น proles' แต่เขาไม่แน่ใจว่าบุคคลจะยอมรับความคิด Syme ก็เดาสิ่งที่เขากำลังพูด 'Proles ไม่จริง ๆ คน เขากล่าวว่า ' ภายในปี 2050 - ก่อนหน้านี้ อาจ - คุณจะไม่
14
สโลแกนเช่น "เสรีภาพเป็นทาส" ที่ต้องการ คำว่า "เสรีภาพ" จะไม่มีอยู่ ดังนั้นความคิดทั้งหมดของเสรีภาพไม่มีอย่างใดอย่างหนึ่ง พรรคดีจะไม่มีความคิด ถ้าคุณเป็นสมาชิกพรรคดี คุณไม่จำเป็นต้องคิด ' วันนี้ หนึ่งคิดว่า วินสตัน Syme จะสามารถระเหย เขาเป็นอัจฉริยะเกินไป เขาเห็นอย่างชัดเจนเกินไป และพูดเกินไปอย่างเปิดเผย เขาไปยังคาเฟ่ต้นเกาลัด ชื่อจิตรกรและนักดนตรี และ Goldstein เองใช้ไป ฝ่ายไม่ชอบคนเช่นนั้น วันหนึ่งเขาจะหายไป เขียนในใบหน้าของเขา Syme มองขึ้น 'นี่มาพาร์สันส์ เขากล่าวว่า คุณสามารถได้ยินเสียงของเขาความคิดของพาร์สันส์ในเสียงของเขา เขาคิดว่า คนโง่ถูกพาร์สันส์ เพื่อนบ้านของวินสตันจากเจชัยถูกมาต่อพวกเขา เขาเป็นคนอ้วน middle-sized กับผมดีและมีใบหน้าน่าเกลียด เขาดูเหมือนชายในเสื้อผ้าของคน วินสตันจินตนาการเขาใส่ไม่ดีของเขาสีน้ำเงินของหลวมแต่เหมือนกับสายสืบ พาร์สันส์ตะโกนการ 'สวัสดี สวัสดี' งานอย่างมีความสุข และนั่งลงในตาราง เขากลิ่นเหงื่อ Syme เอาชิ้นส่วนของกระดาษจากกระเป๋าของเขา มีรายการของคำนั้น และศึกษาคำที่ มีตัวหมึกดินสอระหว่างนิ้วมือของเขา 'ดูเขา ทำงานในชั่วโมงกลางวัน ' กล่าวว่า พาร์สันส์ ' อะไรคุณมีมี เด็กเก่า บางสิ่งบางอย่างมากเกินไปฉลาดฉัน ฉันต้องการ สมิธ boy เก่า ฉันจะบอกคุณทำไมฉันกำลังไล่คุณ เป็นเงินที่คุณลืมให้ฉัน.' 'อะไรเงินกล่าวว่า วินสตัน รู้สึกเงินในกระเป๋าของเขา เกี่ยวกับไตรมาสของรายได้ชำระกลับให้พรรคด้วยวิธีการต่าง ๆ ' เงินเกลียดสัปดาห์ คุณรู้ว่า ผมเก็บเงินสำหรับชัยชนะเจ และเรากำลังจะมีสถานะดีรอบ สองดอลลาร์ที่คุณสัญญาฉัน.' วินสตันพบหมายเหตุดอลลาร์สกปรกสอง และพวกเขาให้พาร์สันส์ พาร์สันส์เขียน 'สองดอลลาร์' ระมัดระวังในการล้างเล็ก
15
อักษรถัดจากชื่อของวินสตันในสมุดบันทึกเล็ก ๆ เป็นชัดเจนว่า เขาไม่ค่อยอ่าน หรือเขียน ' O

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 3 ความจริงกระทรวง
วินสตันดึง speakwrite ต่อเขา และใส่แว่นตาของเขา ด้านขวาของ speakwrite มีหลุมขนาดเล็กไปขนาดใหญ่ ในสำนักงาน ผนังมีช่องที่สามมีขนาดใหญ่กว่าอีกสอง ข้อความมาที่ออฟฟิศวินสตันผ่านหลุมที่เล็กที่สุด หนังสือพิมพ์มาหาเขาผ่านหลุมกลาง หลุมที่ใหญ่ที่สุดคือกระดาษเสียอากาศร้อนแบกออกไป หลุมขนาดใหญ่เหล่านี้ถูกเรียกว่า ' หลุม ' หน่วยความจำ เพื่อเหตุผลบางอย่าง วันนี้สี่ข้อความมาผ่านรูเล็กๆ บนโต๊ะของเขา ข้อความเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงครั้งหนังสือพิมพ์ ตัวอย่างเช่น ในคำพูดของพี่ใหญ่ในเวลา 10

17 มีนาคม เขาได้กล่าวว่า อินเดียใต้ ปลอดภัย การ eurasians จะบุกแอฟริกาเหนือ นี้ไม่ได้เกิดขึ้นการ eurasians โจมตีอินเดียใต้ , แอฟริกาเหนือ วินสตันมีกำลังเขียนส่วนของคำพูดของพี่ใหญ่ ดังนั้นคุณจะอ่านในเวลา 17 มีนาคมที่พี่ได้รู้จักเกี่ยวกับการโจมตีก่อนที่มันจะเกิดขึ้น เมื่อเสร็จสิ้นการเปลี่ยนแปลงของเขาวินสตัน , ให้เวลาไปกับหนังสือพิมพ์ ลงหลุมกลาง รุ่นใหม่จะปรากฏกับการเปลี่ยนแปลงของเขาทุกสำเนาของรุ่นเก่าจะหายไป ทำลาย ข้อความไปยัง Winston กับการเปลี่ยนแปลงจะหายลงหลุมหน่วยความจำ จะถูกเผา ทุก ๆวัน หนังสือพิมพ์ , นิตยสาร , ภาพ , ภาพยนตร์ , โปสเตอร์และหนังสือทั้งหมดถูกเปลี่ยนไป ที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลง พรรคถูกเสมอนะ พรรคได้เสมอครับ ประวัติภาควิชาที่พวกเขาได้ทำลายทุกเล่มเก่าทุกอย่าง เป็นแผนกที่ใหญ่ที่สุดในกระทรวงแห่งความจริง แต่มันไม่มีความจริง ชุดใหม่ไม่จริงและฉบับเก่าได้จริงด้วย ตัวอย่างเช่น กระทรวงมากมายได้กล่าวว่าพวกเขาจะให้ 145 ล้านคู่ของรองเท้า เมื่อปีที่แล้ว หกสิบสองล้านคู่ได้ วินสตันเปลี่ยน 145 ล้าน 9 ล้านบาทดังนั้น พรรคได้มากกว่าห้าล้านรองเท้าปีที่แล้วกว่าที่พวกเขาคาดหวัง . แต่มันก็เป็นไปได้ว่าไม่มีรองเท้าที่ทำปีที่แล้ว และมันก็เป็นไปได้ว่าไม่มีใครรู้จักหรือสนใจกี่รองเท้าได้ ท่านสามารถอ่านในหนังสือพิมพ์ว่าห้าล้านคู่พิเศษของรองเท้าได้รับการทำและคุณสามารถดูว่า คนครึ่งหนึ่งในโอเชียเนีย ไม่มีรองเท้า วินสตัน มองไปรอบ ๆสำนักงานผู้หญิงกับยุติธรรมผมใช้เวลาทั้งวัน หาชื่อของผู้ที่ถูกระเบิด แต่ละของพวกเขาคือ ใน นัม ซังมี เป็นคนไม่สำคัญ . เธอเอาชื่อของพวกเขาจากทุกหนังสือพิมพ์ หนังสือ จดหมาย . . . . . . สามีของเธอได้หายสาบสูญไปเมื่อปีที่แล้ว เธอชื่อของเขาออกไปด้วย

11คนที่หายไปจากหนังสือพิมพ์เมื่อพวกเขาระเหยกลายเป็นไอและพวกเขายังอาจปรากฏในหนังสือพิมพ์เมื่อพวกเขาไม่ได้อยู่ วินสตันจำนายโอกิลวี่ เขาได้ปรากฏในหนังสือพิมพ์ เพราะเขาได้นำเรื่องราวของชีวิตบุคคลที่ต้องการ โอกิลวี่ได้เข้าร่วมเป็นสายลับที่อายุหกขวบ ที่ 11 เขาบอกว่าคิดว่าตำรวจว่า ลุงเขาเป็นอาชญากรเมื่ออายุ 17 ปีเขาได้รับการจัดในลีกเยาวชนคน ในสิบเก้าเขาได้คิดค้นระเบิดใหม่ซึ่งได้ถูกฆ่าตายจาก eurasians เมื่อมันเป็นครั้งแรกพยายาม ที่ยี่สิบสามโอกิลวี่ได้ตายอย่างวีรบุรุษต่อสู้ eurasians . มีรูปถ่ายของโอกิลวี่ แต่ไม่ได้มี โอกิลวี่ ไม่ได้จริงๆ ภาพขึ้นที่กระทรวงแห่งความจริงโอกิลวี่เป็นส่วนหนึ่งของอดีตที่ไม่เคยเกิดขึ้น จะมีอะไรเปลี่ยนไป ผู้ชายที่พร้อมขนหูเรียก ampleforth Re เขียนบทกวีเก่าจนกว่าพวกเขาจะสนับสนุนทุกพรรคเชื่อ แต่ทั้งหมดนี้ทำงาน การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดเหล่านี้ ไม่ใช่งานหลักของกระทรวงแห่งความจริง คนงานส่วนใหญ่ในกระทรวงไม่ว่างเขียนทุกอย่างที่คนเปิดอ่านหรือเห็น :บรรดาหนังสือพิมพ์ ภาพยนตร์ บทละคร บทกวี , หนังสือ , โปรแกรม telescreen และเพลง , นัม ซังมีพจนานุกรม และหนังสือสำหรับเด็กการสะกด หลังจากที่เขา เช้าทำงาน วินสตันไปโรงอาหาร มันเต็ม เสียงดังมากและมีกลิ่นของอาหารราคาถูกและจินที่ถูกขายจากหลุมในผนัง . อ่า ฉันกำลังมองหาคุณ ' เสียงหลัง วินส์ตัน ไซม์เป็น ,เพื่อนจากพจนานุกรมกรม บางที ' เพื่อน ' ไม่ตรงคำ คุณไม่ได้มีเพื่อนวันเหล่านี้ คุณมีเพื่อน แต่บางและน่าสนใจกว่าคนอื่น ไซม์ทำงานบนรุ่นที่สิบเอ็ดของนิวสปีกพจนานุกรม เขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก เล็กยิ่งกว่าวินสตัน มีผมสีดำและดวงตาขนาดใหญ่ ดวงตาเศร้าแต่พวกเขา

12ดูเหมือนจะหัวเราะเยาะคุณ และค้นหาใบหน้าของคุณอย่างใกล้ชิดเมื่อเขาคุยกับคุณ มีมีดโกน ? ถามไซม์’ ไม่มี ' Winston ได้อย่างรวดเร็วอาจจะเร็วเกินไป . ผมตามหามันทุกที่ ทุกคนถามใบมีดโกน มีใครในพรรคร้านค้าสำหรับเดือน มีเสมอบางสิ่งบางอย่างที่พรรคไม่สามารถให้เพียงพอ บางครั้งมันเป็นปุ่มบางครั้งมันเป็นขนสัตว์ ; ตอนนี้มันคือมีดโกน . ผมเคยใช้ดาบกัน 6 สัปดาห์ เขาจะโกหก ที่จริงแล้วเขามีใหม่ที่บ้าน ประชาชนรออาหาร จินย้ายไปข้างหน้าอย่างช้าๆ วินสตันและไซม์เอาแผ่นสกปรกจากกอง . คุณไปสวนสาธารณะเมื่อวานนี้ ? ถามไซม์’ ทั้งหมดเอเชียนักโทษที่ถูกแขวนคอ ผมทำงาน ' วินสตันผมจะดูที่โรงภาพยนตร์ ' ' ที่ไม่ดี ' ไซม์ . แววตาของเขาดูยากที่ใบหน้า วินสตัน . ' ผมรู้ว่าคุณ , ' พวกเขาดูเหมือนจะพูด . . . ผมรู้ว่าทำไมคุณถึงไม่ไปดูนักโทษตาย ' ไซม์เป็นผู้สนับสนุนของพรรคในการตัดสินใจเกี่ยวกับสงคราม , นักโทษ , thoughtcrime , คนตายในใต้ดินห้องด้านล่าง กระทรวงแห่งความรักวินสตันเสมอพยายามที่จะย้ายการสนทนากับเขาไปจากทั้งหมด ไซม์รู้มากเกี่ยวกับนิวสปีกและเมื่อเขาคุยกันเรื่องภาษาก็น่าสนใจ . . . นักโทษเตะเมื่อพวกเขาถูกแขวนคอ ' ไซม์’ ฉันชอบแบบนั้น เสียอารมณ์เมื่อขาของพวกเขาถูกผูกไว้ด้วยกัน และหนึ่งในนั้นมีลิ้นของเขาลอยออกมาจากปากของเขา มันค่อนข้างเป็นสีฟ้าสดผมชอบชนิดของรายละเอียด ' ' ต่อไป ' เรียกว่าชนชั้นแรงงานที่แจกอาหาร และวินสตันและไซม์ให้จาน เธอใส่สีเทาเนื้อในแต่ละ . นอกจากนี้ ยังมีขนมปังชิ้นเล็ก ๆของชีสและถ้วย sugarless สีดำกาแฟ’ มีโต๊ะอยู่ภายใต้ telescreen ' ไซม์’ เอาเหล้าและนั่งมี 13

'จินถูกเทลงไปในถ้วยใหญ่สำหรับพวกเขาและพวกเขาเดินผ่านโรงอาหารแออัดตารางโลหะ มีบางชิ้นเนื้อบนโต๊ะจากมื้อสุดท้ายของคนเรา พวกเขากินอย่างเงียบๆ วินสตันดื่มลงจินของเขา ที่นำน้ำตาที่ตาเค้า พจนานุกรมเป็นอย่างไร ? เขาบอกว่า พูดเสียงดัง เพราะเสียง . . . ผมกับคำคุณศัพท์ ' ไซม์’ มันยอดเยี่ยมงาน' ตาส่อง เขาผลักจานไปหยิบขนมปังในมือของเขาที่ซีดและเนยแข็งของเขาในอื่น ๆ ให้ปากใกล้หู วินสตัน ให้เขาไม่ต้องตะโกน . . . 11 รุ่นที่เป็นหนึ่งในขั้นสุดท้าย , ' ' เขากล่าวว่า เรากำลังสร้างภาษาใหม่ เมื่อเราได้เสร็จสิ้นแล้ว คนอย่างคุณจะต้องเรียนรู้ที่จะพูดอีกครั้ง คุณคิดว่าอาชีพหลักคือการประดิษฐ์คำใหม่ไม่ใช่เหรอ ผิด !เรากำลังทำลายคำ - มากของพวกเขา หลายของพวกเขาทุกวัน เราแค่ทิ้งคนที่จำเป็นจริง ๆและพวกเขาจะอยู่ในการใช้เป็นเวลานาน เขาก็กินขนมปังของเขาอย่างหิวโหย ของเขาบาง ใบหน้าเข้มมามีชีวิตอยู่และดวงตาของเขาส่องแสงเหมือนสายตาของคนรัก . . . มันเป็นสิ่งที่สวยงามที่จะทําลายคํา , ' ' เขากล่าวว่า ตัวอย่างเช่น คำว่า " ดี " ถ้าคุณมี " ดี " ในภาษาคุณไม่ต้อง " ไม่ดี " คุณสามารถพูดว่า " ungood " ' วินสตัน ยิ้ม มันปลอดภัยที่จะไม่พูดอะไร ไซม์อย่างต่อเนื่อง . คุณเข้าใจมั้ย จุดมุ่งหมายของนิวสปีกคือแคบคิด ในที่สุดเราก็จะให้ thoughtcrime เป็นไปไม่ได้ เพราะประชาชนไม่ได้มีคำที่คิดว่าผิด โดยปี 2050 จะต้องไม่มีใครมีชีวิตที่สามารถเข้าใจบทสนทนานี้ ' ' ยกเว้น . . . . . . .' Winston เริ่มและหยุดไป เขาต้องการที่จะพูด , ' ยกเว้น proles ' แต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าพรรคจะยอมรับความคิด ไซม์เดาสิ่งที่เขากำลังจะพูด . . . การ proles ไม่ได้จริงๆคน " เขากล่าวว่า . โดย 2050 - ก่อนหน้านี้ อาจจะ - คุณจะไม่

ต้องการคำขวัญเช่น " 14 เสรีภาพคือความเป็นทาส " คำว่า " เสรีภาพ " จะไม่เกิดขึ้น ดังนั้น ความคิดทั้งหมดของเสรีภาพไม่ได้อยู่เหมือนกันเป็นสมาชิกพรรคที่ดี ไม่มีความคิด ถ้าคุณเป็นสมาชิกพรรคที่ดี คุณจะไม่ต้องคิด หนึ่งของเหล่านี้วัน คิดว่า วินสตัน ไซม์จะสูญหายไป เขาเป็นคนฉลาด เขาเห็นได้อย่างชัดเจนเกินไป และพูดด้วยอย่างเปิดเผย เขา ไป ต้นเกาลัด คาเฟ่ ที่จิตรกรและนักดนตรีไปที่ โกลด์สไตน์เองที่ใช้ไป ปาร์ตี้ไม่เหมือนคนแบบนั้นวันนึงเขาจะหายไป มันเขียนอยู่บนหน้าของเขา ไซม์มองขึ้น มาแล้ว พาร์สัน , ' เขากล่าวว่า คุณสามารถได้ยินความคิดของพาร์สันในเสียงของเขา เขาคิดว่า พาร์สัน เป็นคนโง่ วินสตัน ของเพื่อนจากคฤหาสน์ชัยชนะมาต่อพวกเขา เขาเป็นผู้ชายที่มีไขมันขนาดกลางผมแฟร์และน่าเกลียด เขาดูเหมือนเด็กชายในเสื้อผ้าของผู้ชายวินสตัน นึกว่าเขาใส่ไม่ได้หลวมพรรคสีฟ้าของเขา แต่เครื่องแบบของสายลับ พาร์สันตะโกนว่า ' สวัสดี ' อย่างมีความสุข และนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เขาได้กลิ่นเหงื่อ ไซม์หยิบกระดาษจากกระเป๋าของเขากับรายการของคำที่เกี่ยวกับมันและศึกษาคำกับหมึกดินสอระหว่างนิ้วมือของเขา . . . ดูเค้าทำงานในชั่วโมงอาหารกลางวัน ! ' กล่าวว่า พาร์สัน นายได้อะไร เด็กน้อย ?สิ่งที่เป็นบิตฉลาดเกินไปสำหรับฉัน ฉันคิดว่า สมิธ เด็กเก่า ผมจะบอกคุณว่าทำไมฉันไล่คุณ มันเป็นเงินที่คุณลืมที่จะเอา ' ' เงินอะไร ? กล่าวว่า วินสตัน รู้สึกเงินในกระเป๋าของเขา ประมาณหนึ่งในสี่ของรายได้ของคุณได้รับเงินกลับเข้าพรรคในรูปแบบที่แตกต่างกัน . เงินสำหรับสัปดาห์ที่เกลียด คุณก็รู้ผมเก็บเงินซึ่งชัยชนะและเราก็จะได้ธงที่ดีที่สุดรอบ ๆ สองดอลลาร์ คุณสัญญากับฉัน . ' วินสตันพบหมายเหตุสองดอลลาร์สกปรกให้ พาร์สัน พาร์สันเขียน ' สองดอลลาร์อย่างระมัดระวังในเล็กใส

15 ตัวอักษรถัดไปวินสตันชื่อในสมุดบันทึกเล็ก ๆน้อย ๆ มันชัดเจนว่าเขาไม่ค่อยอ่านหรือเขียน . โอ