another element in von Hippel's wor

another element in von Hippel's work deserves attention. he spoke not of the rise of imprisonment, but of Freiheitsstrafe (penal bondage). This terminology implies both a narrows the subject to the extent that it focuses on the restriction of freedom as a penal measure. such a focus obscures the fact that the beginnings of imprisonment lay in the semijudicial sphere. prison-workhouses were punitive but not necessarily penal institutions; they served to discipline all kinds of deviants. von hippel's perspective broadens the subject because the concept of bondage refers to more than just imprisonment. Bondage also comprised galley servitude, transportation, and public works.These punishments all were based on a spatial principle, namely, that of confining deviants to a certain place or area instead of sending them away. galley servitude, moreover, in southern europe in the eighteenth century evolved into imprisonment. Imprisonment, then, is one of a class of punishments. Alternative forms of bondage competed with it for a long period: convict already manned galley in the late fifteenth century and the penalty of transportation was in use in frence until world war 2.
It is intriguing , though, that only imprisonment seems to have generated the admiration of later commentators. No twentieth-century author, as far as i know, attached a positive value judgment to either transportation or public works. Apparently the common practice in one's own day determines what one applauds in the past. What would be an appropriate reaction to these value judgments? We might simply take it for granted that we encounter and ignore value judgments in older studies, regardless of the subject matter. Since an approach that merely applauds the rise of prisons, in fact, is devoid of theory,there is no point in confronting it.
The self-styled revisionist authors of the 1970s, however, nevertheless confronted it. They attacked their predecessors directly, emphasizing that "social control" instead of "humanitarianism" was the major factor in the rise of imprisonment. Neither pity nor a sense of compession but rather the desire ti master the deviant population was the primary motivation of prison builders. The authors who advanced this argument fell into the trap of creating a mirror image. Instead of reassessing the evidence, they reversed the values. Humanitarianism simply cannot be used as a scholarly concept. Individual people may call themselves humanitarians, but there is no scientific standard to determine degrees of humanitarianism in persons from the past.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

องค์ประกอบอื่นในการทำงานของฟอน Hippel สมควรให้ความสนใจ เขาพูดไม่ขึ้นจำคุก แต่ Freiheitsstrafe (อาญาชาย) คำศัพท์นี้หมายถึงทั้งการ narrows เรื่องที่เน้นข้อจำกัดของเสรีภาพเป็นวัดอาญา โฟกัสเป็นข้อมูลปฐมภูมิจุดเริ่มต้นจำคุกวางในทรงกลม semijudicial workhouses เรือนจำได้ลงโทษแต่สถาบันไม่จำเป็นต้องอาญา ผู้ให้บริการการสอนทุกชนิดของ deviants มุมมองของฟอน hippel แผ่กว้างเรื่องเนื่องจากแนวคิดของชายหมายถึงโทษจำคุกมากกว่า ชายประกอบด้วยนิตยสารทาส ขนส่ง และโยธาธิการลงโทษเหล่านี้ทั้งหมดได้ยึดพื้นที่หลัก ได้แก่ ว่า ของ deviants จะมีบางสถานที่หรือพื้นที่แทนการส่งออก นิตยสารทาส นอก ในยุโรปใต้ในศตวรรษ eighteenth พัฒนาเข้าคุก จำคุก แล้ว เป็นหนึ่งในชั้นของการลงโทษ ชายในรูปแบบอื่นร่วมแข่งขันด้วยเป็นเวลานาน: นักโทษ manned นิตยสารในศตวรรษสิบห้าสายแล้ว และโทษของการขนส่งที่ใช้ในตาเลี่ยนฝรั่งเศสจนถึงสงครามโลกครั้งที่ 2 มันเป็นน่า แม้ว่า จำคุกเท่านั้นที่ดูเหมือนว่าจะ มีสร้างชื่นชมแสดงภายหลัง ผู้เขียนไม่ศตวรรษที่ยี่สิบ เท่าที่ฉันรู้ แนบพิพากษาค่าบวกเดินทางหรือทำงานสาธารณะ เห็นได้ชัดว่าการฝึกทั่วไปในวันหนึ่งของกำหนดหนึ่ง applauds ในอดีต ไหนจะมีปฏิกิริยาที่เหมาะสมเพื่อตัดสินค่าเหล่านี้หรือไม่ เราอาจเพียงแค่ใช้มันสำหรับที่ เราพบ และละเว้นค่าตัดสินในศึกษาเก่า ว่าสาระ เนื่องจากวิธีการที่เพียง applauds เพิ่มขึ้นของนัก จริง ไร้ทฤษฎี มีจุดในการเผชิญมัน ผู้เขียน revisionist ตัวเองสมัยสาว ๆ อย่างไรก็ตาม แต่เผชิญหน้ากับมัน พวกเขาโจมตีบรรดาลูกหลานโดยตรง เน้นว่า "ควบคุมสังคม" แทน "humanitarianism" คือ ปัจจัยสำคัญในการเพิ่มขึ้นของโทษจำคุก ไม่สงสารหรือรู้สึก compession แต่ค่อนข้างต้องตี้หลักประชากร deviant คือ แรงจูงใจหลักของผู้สร้างเรือนจำ ผู้ใช้ขั้นสูงนี้ตกหลุมพรางการสร้างภาพกลับด้าน แทน reassessing หลักฐาน พวกเขากลับค่า Humanitarianism ก็ไม่สามารถใช้เป็นแนวคิด scholarly แต่ละคนอาจเรียกตัวคน แต่มีไม่มาตรฐานทางวิทยาศาสตร์เพื่อกำหนดองศาของ humanitarianism ในคนจากอดีต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

องค์ประกอบอื่นในการทำงานฟอนฮิพเพลสมควรให้ความสนใจ เขาพูดไม่ได้มาจากการเพิ่มขึ้นของการจำคุก แต่ Freiheitsstrafe (ทาสอาญา) คำศัพท์นี้มีความหมายทั้งแคบภายใต้ขอบเขตที่จะมุ่งเน้นไปที่การ จำกัด เสรีภาพเป็นมาตรการทางอาญา ดังกล่าวมุ่งเน้นการปิดบังความจริงที่ว่าจุดเริ่มต้นของการถูกจองจำอยู่ในทรงกลม semijudicial คุกโรงเลี้ยงถูกลงโทษ แต่ไม่จำเป็นต้องสถาบันอาญา; พวกเขาทำหน้าที่ในการอบรมสั่งสอนทุกชนิดของความผิดปรกติ มุมมองฟอนฮิพเพลขยายของเรื่องเพราะแนวคิดของการเป็นทาสหมายถึงมากกว่าการจำคุกเพียง ทาสยังประกอบด้วยทาสครัว, การขนส่งและการลงโทษ works.These ส่วนกลางทั้งหมดอยู่บนพื้นฐานของหลักการเชิงพื้นที่คือที่ confining ผิดปรกติไปยังสถานที่บางอย่างหรือพื้นที่แทนการส่งพวกเขาออกไป ทาสครัวยิ่งในภาคใต้ของยุโรปในศตวรรษที่สิบแปดพัฒนาเป็นจำคุก จำคุกแล้วเป็นหนึ่งในชั้นเรียนของการลงโทษ รูปแบบทางเลือกของทาสแข่งขันกับมันเป็นเวลานาน: นักโทษบรรจุแล้วห้องครัวบนเรือในช่วงปลายศตวรรษที่สิบห้าและโทษของการขนส่งที่อยู่ในการใช้งานใน Frence จนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 2.
มันเป็นที่น่าสนใจ แต่ที่จำคุกเท่านั้นดูเหมือนว่าจะมีการสร้าง ชื่นชมจากการแสดงความเห็นในภายหลัง ไม่มีผู้เขียนศตวรรษที่ยี่สิบเท่าที่ฉันรู้ว่าติดการตัดสินค่าบวกทั้งการขนส่งหรืองานสาธารณะ เห็นได้ชัดว่าการปฏิบัติร่วมกันในวันหนึ่งของตัวเองกำหนดสิ่งหนึ่งตบมือในอดีต สิ่งที่จะเป็นปฏิกิริยาที่เหมาะสมในการตัดสินค่าเหล่านี้หรือไม่ เราก็อาจจะใช้มันเพื่อรับที่เราพบและไม่สนใจตัดสินค่าในการศึกษาที่มีอายุมากกว่าโดยไม่คำนึงถึงเรื่อง ตั้งแต่วิธีการที่เพียงตบมือการเพิ่มขึ้นของเรือนจำในความเป็นจริงเป็นไร้ทฤษฎีมีจุดในการเผชิญหน้ากับมัน.
ผู้เขียนเสียใหม่กำมะลอของปี 1970 แต่ยังคงต้องเผชิญกับมัน พวกเขาโจมตีรุ่นก่อนของพวกเขาโดยตรงเน้นว่า "การควบคุมทางสังคม" แทน "มนุษยธรรม" เป็นปัจจัยสำคัญในการเพิ่มขึ้นของการจำคุก ทั้งสงสารหรือความรู้สึกของ compession แต่ต้นแบบ TI ปรารถนาประชากรเบี่ยงเบนเป็นแรงจูงใจหลักของผู้สร้างคุก นักเขียนที่สูงอาร์กิวเมนต์นี้ตกอยู่ในกับดักของการสร้างภาพสะท้อนในกระจก แทนที่จะ reassessing หลักฐานที่พวกเขากลับรายการค่า มนุษยธรรมก็ไม่สามารถนำมาใช้เป็นแนวคิดทางวิชาการ แต่ละคนอาจจะเรียกตัวเองว่า humanitarians แต่ไม่มีมาตรฐานทางวิทยาศาสตร์ในการกำหนดองศาของมนุษยธรรมในคนจากที่ผ่านมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

องค์ประกอบอื่นของ ฟอน hippel ทำงาน deserves ความสนใจ เขาพูดไม่ได้ จากการเพิ่มขึ้นของเรือนจำ แต่ freiheitsstrafe ( ลงโทษทาส ) คําศัพท์นี้หมายถึงทั้งแคบภายใต้ขอบเขตที่มุ่งเน้นการจำกัดเสรีภาพเป็นมาตรการการลงโทษ เช่นโฟกัสปิดกั้นความจริงที่ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของเรือนจำในการวางบอล semijudicial .workhouses คุกเป็นโทษ แต่ไม่จำเป็นต้องจำกัดสถาบัน ; พวกเขาเสิร์ฟวินัยทุกชนิดผิดปรกติ . จากมุมมองของ hippel ขยายความเรื่อง เพราะแนวคิดของทาส หมายถึง มากกว่าเพียงการจำคุก ยังประกอบด้วยทาสทาส การขนส่ง โรงครัว และงานสาธารณะ ซึ่งการลงโทษทั้งหมดขึ้นอยู่กับหลักการเชิงพื้นที่ ได้แก่ที่กักขังผู้เบี่ยงเบนไปบางสถานที่ หรือพื้นที่แทนที่จะส่งพวกเขาออกไป ห้องครัวบนเรือทาส และในภาคใต้ของยุโรปในศตวรรษที่สิบแปดวิวัฒนาการมาเป็นโทษจำคุก จำคุก แล้วเป็นหนึ่งในชั้นของการลงโทษได้ เลือกรูปแบบของทาส แข่งกับมันในระยะยาว :นักโทษแล้วเข้าครัวในศตวรรษที่สิบห้าสาย และบทลงโทษของการขนส่งที่ถูกใช้ในของฝรั่งเศส จนถึงสงครามโลกครั้งที่ 2 .
ก็น่าสนใจ แม้ว่า แค่จำคุก ดูเหมือนจะสร้างความชื่นชมของคนวิจารณ์ทีหลัง ในศตวรรษที่ยี่สิบ ผู้เขียนไม่มี เท่าที่ผมรู้ มาตัดสินคุณค่าในเชิงบวกทั้งการขนส่ง หรืองานสาธารณะดูเหมือนว่าการปฏิบัติร่วมกันในหนึ่งวันเองจะกำหนดว่าหนึ่งปรบมือในอดีต สิ่งที่จะเป็นปฏิกิริยาที่เหมาะสม เพื่อตัดสินคุณค่าเหล่านี้ เราอาจจะเพียงแค่ใช้มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราพบและละเว้นการตัดสินคุณค่าแก่การศึกษา ไม่ว่าเรื่อง เนื่องจากวิธีการที่เพียงปรบมือขึ้นของเรือนจำ ในความเป็นจริง คือ ไร้ทฤษฎีมีจุดที่ไม่มีในการเผชิญหน้ากับมัน
กะจิตกะใจของผู้เขียนด้วยตนเองสไตล์ปี 1970 แต่อย่างไรก็ตาม เผชิญหน้ากับมัน พวกเขาโจมตีรุ่นก่อนของพวกเขาโดยตรง เน้นว่า " การควบคุมทางสังคม " แทน " มนุษยธรรม " เป็นปัจจัยสําคัญในการเพิ่มขึ้นของการจำคุกไม่สงสารหรือความรู้สึกของ compession แต่ความปรารถนา Ti หลักประชากร " เป็นแรงจูงใจหลักของผู้สร้างคุก ผู้เขียนผู้สูงอาร์กิวเมนต์นี้ตกลงไปในกับดักของการสร้างกระจกภาพ แทนที่จะ reassessing หลักฐาน พวกเขากลับค่า ผู้มีมนุษยธรรมก็ไม่สามารถใช้เป็นแนวคิดทางวิชาการ .คนแต่ละคนอาจเรียกตัวเองว่าผู้มีมนุษยธรรม แต่ไม่มีมาตรฐานทางวิทยาศาสตร์เพื่อกำหนดองศาของมนุษยธรรมในคน จากอดีต