Min Ho balled his fists and closed

Min Ho balled his fists and closed his eyes, feeling confused and helpless. Ever since he and Shin Hye got together, he had conditioned himself for a scenario such as this. But nothing could have prepared him for that overwhelming feeling of limbo. He had been in this position before, but back then it seemed like only his career was at stake. This time, he was holding on to a bigger fear.

‘Okay, I’ll meet him at the lobby,’ he heard his manager say. The ahjussi was on the phone with one of his staff members who went to the news agency that published the story first. Min Ho was told that they were trying to track down the writer of the article to uncover how all this uproar started. He knew that he should be more concerned about what was happening around him, but there was only one thing on his mind right now. Min Ho glanced at his phone again. It was almost twelve noon in Japan but he still hasn’t heard from her. Is she screening my calls on purpose? He shook his head.She wouldn’t do that. Impossible.

When he saw his manager hang up, he stood up from his seat. ‘Hyung, why can’t I reach Shin Hye? Have you talked to her agency yet?’ He’s been holding it together long enough, but he could no longer keep his anxiety in. He needed to know if she was okay.

‘I’ve contacted Joon a few hours ago. I don’t know if he has talked to her yet. But President Jang is at her agency as we speak. They’re trying to find a way to make this go away,’ he replied.

Min Ho let out a frustrated sigh. ‘I’m not asking you about the agencies. I’m asking you about Shin Hye. Why hasn’t she picked up any of my calls? This isn’t like her. She knows I get anxious when I don’t know where she is. I don’t believe for one second that she doesn’t know what’s happening yet. She should have contacted me by now!’ He didn’t like raising his voice at his manager, but he couldn’t control it. The three staff members who were in his room turned their attention to them, looking concerned. It was out of character for Min Ho to be acting that way.

‘Min Ho-yah, please calm down. Maybe Shin Hye is still busy with her family. You told me she’s on a vacation, right? Maybe she turned off her phone so she doesn’t get bothered. I’m sure she’s fine,’ he said calmly.

Min Ho was seething. How stupid do they think I am? ‘Listen to yourself, hyung. Does that make any sense to you? Since she landed in Japan, she’s been texting and calling me everyday. Now this happens and I can’t reach her? If I find out that President Jang is purposely blocking me from talking to her, I’m not going to let this slide!’

Min Ho stomped to the door and opened it so violently he could have torn it off the wall.

‘Ya! Where are you going?’ His manager called out to him. He didn’t reply and slammed the door, unsure of where to go. All he knew was that he needed to get out of there. He found himself striding to the end of the hotel floor. Hearing his bodyguards’ footsteps behind him, he turned around to face them. ‘Hyung, I’m not going anywhere else, just there,’ he pointed to the corner where the fire exit was. ‘I need to be alone.’

His bodyguards nodded their heads slightly and told Min Ho that they’ll be waiting by the corridor. Min Ho thanked them and made his way to the fire exit. As soon as he closed the door behind him, he sat on the one of the steps and leaned his forehead on his palms. The moment the articles came out, his mind was filled by so many worries. But now, he didn’t care about all that. He just wanted to know why Shin Hye wasn’t picking her phone up. He took his phone from his pocket and saw that there were already several messages, including one from her sister.

Jung Il Woo: I just read the articles. Are you okay? Is Shin Hye okay?

Kim Woo Bin: Hyung. I hope everything gets settled soon. Himnae.

Lee Jun Kyung: Min Ho-yah, gwaenchana? Shin Hye neun? I haven’t told Omma and Appa about the articles yet. Call me when you can.

He ignored the messages and started typing.

‘Shin Hye, please pick up. I don’t’ know why you’re not answering but I need to talk to you. Chaebal…’ He stared at the message for a while, debating whether to press send or not. I’ve sent her enough messages. One more doesn’t make a difference if she really doesn’t want to reply. He pressed his lips together and erased it.

Just then, he received another text.

Jang Geun Suk: I just talked to Shin Hye. I hope you’re okay Min Ho-yah.

Min Ho stared at his screen as the realization hit him. It was as if something punched him in the gut, trying to knock him senseless. Except he couldn’t black out and he was still sitting there, bearing the ache. She talked to him. He was trying to make sense of Geun Suk’s message and in the process, creating excuses for her. She wants to give me space to process this. She’s only going to cry when she hears my voice. She knows that I can tell that she’s going through a tough time just by talking to her on the phone and she doesn’t want me to worry. He must have listed a dozen reasonable explanations as to why she wouldn’t answer his calls, but even then, it didn’t lessen the hurt.

He clenched his jaw, trying to bar the thoughts that were suddenly assailing his mind. He didn’t want it to, but he could sense the pain turning into anger. She knows I need her right now. She knows this must be hard for me. She knows. His grip on the phone tightened as he fought off the urge to punch the wall. He stood up and paced in an effort to cool down. But he couldn’t stop his thoughts. He finally let out a yell, amplified by all the pent up steam since that morning. He heard his voice echo through the fire exit stairs. A few seconds after, his bodyguards burst through the door looking worried. Without a word, he made his way out and back to the hotel corridor, pushing the two guys aside.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โฮจิมินห์ min balled หมัดของเขา และปิดตา รู้สึกสับสน และกำพร้า ตั้งแต่ที่เขาและ Shin Hye ได้กัน เขามีปรับอากาศตัวเองในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ไม่ได้เตรียมเขาสำหรับความรู้สึกที่ครอบงำของบ้าน เขาได้รับในตำแหน่งนี้ก่อน แต่กลับมาแล้ว เหมือนเป็นอาชีพของเขาเท่านั้นที่เดิมพัน เวลานี้ เขาได้ครองเพื่อกลัวใหญ่ขึ้น

'เอาล่ะ ผมจะพบกับเขาที่ล็อบบี้ เขาได้ยินผู้จัดการของเขาพูด Ahjussi มีในโทรศัพท์ของเขาพนักงานที่ไปสำนักข่าวที่เผยแพร่เรื่องราวก่อน โฮจิมินห์นาทีที่บอกว่า พวกเขากำลังพยายามติดตามผู้เขียนบทความเผยว่าความโกลาหลทั้งหมดนี้เริ่มต้น เขารู้ว่า เขาควรจะกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งเกิดขึ้นรอบเขา แต่มีสิ่งเดียวในใจของเขาตอนนี้ นาทีโฮ glanced ในโทรศัพท์ของเขาอีกด้วย ก็เกือบเที่ยงสิบสองในญี่ปุ่น แต่เขายังไม่ได้ยินจากเธอ เธอจะคัดกรองเรียกฉันเกี่ยวกับวัตถุประสงค์หรือไม่ เขาจับหัวของเขาเธอจะไม่ทำเช่นนั้น ไม่

เมื่อเขาเห็นผู้จัดการของเขาวางสาย เขายืนขึ้นจากที่นั่งของเขา ' Hyung ทำไมไม่ฉันถึง Shin Hye มีคุณพูดคุยกับตัวแทนของเธอได้' เขาได้ถูกจับมันกันนานพอ แต่เขาอาจไม่ให้ความวิตกกังวลของเขาได้ เขาต้องรู้ว่าถ้าเธอเป็นไรกัน

' ฉันได้ติดต่อ Joon กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ฉันไม่รู้ว่าถ้าเขาได้พูดคุยกับเธอได้ แต่ประธานจางซองเต็กเป็นที่หน่วยงานของเธอขณะที่เราพูด พวกเขากำลังพยายามหาวิธีทำไปนี้ ' เขาตอบ

โฮจิมินห์นาทีให้ออกล่องผิดหวัง ' ฉันฉันไม่ถามคุณเกี่ยวกับหน่วยงานที่ ผมกำลังถามคุณเกี่ยวกับ Shin Hye เธอรับค่าใด ๆ ในโทรศัพท์ของฉันทำไมไม่ นี้ไม่เหมือนเธอ เธอรู้ว่า ฉันได้รับกังวลไม่รู้ที่เธอเป็น ผมไม่เชื่อว่าในหนึ่งวินาทีที่เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เธอควรได้ติดต่อผมที!' เขาไม่ต้องการเพิ่มเสียงของเขาที่ผู้จัดการของเขา แต่เขาไม่สามารถควบคุม สามพนักงานที่อยู่ในห้องของเขาหันความสนใจเหล่านั้น มองเกี่ยวข้อง ก็จากอักขระสำหรับโฮนาทีเพื่อจะทำหน้าที่ดัง

' นาทีโฮจิมินห์-yah กรุณาสงบลง Shin Hye อาจจะยังคงยุ่งอยู่กับครอบครัวของเธอ คุณบอกฉันเธอได้ในวันหยุด ขวา บางทีเธอปิดโทรศัพท์ของเธอเพื่อให้เธอไม่ได้ใส่ใจ ผมมั่นใจว่า เธอมีดี พูดเบา ๆ

ถูก seething โฮจิมินห์นาที โง่วิธีทำพวกเขาคิดว่า ฉัน ' ฟังด้วยตัวเอง hyung ที่ทำให้รู้สึกใด ๆ กับคุณหรือไม่ ตั้งแต่เธอร่อนในญี่ปุ่น เธอได้ texting และเรียกฉันทุกวัน ขณะ นี้เกิดขึ้น และไม่ถึงเธอ ถ้าฉันหาว่า ประธานจางซองเต็กจงใจบล็อกฉันให้เธอ ฉันไม่ไปให้ภาพนิ่งนี้!'

โฮจิมินห์ min stomped ไปประตู และเปิดโหงดังนั้นเขาอาจมีหลุดมันออกผนัง.

' ยา คุณจะไปไหน? " ผู้จัดการของเขาเรียกมาเพื่อเขา เขาไม่ตอบ และถาโถมประตู แน่ใจว่าจะไป ทั้งหมดเขารู้ได้ว่า เขาต้องได้รับออกจากที่นั่น เขาพบเอง striding ตามพื้นโรงแรม ได้ยินอย่างปืนของเขาหลังเขา เขาเปิดรอบหน้าให้ 'Hyung ฉันไม่ไปไหนอื่น มีเพียง เขาชี้ไปยังมุมที่ออกจากไฟได้ 'ฉันได้คนเดียว'

ปืนของเขา nodded ศีรษะของพวกเขาเล็กน้อย และบอกนาทีโฮจิมินห์ว่า พวกเขาจะรอ โดยทางเดิน นาทีโฮขอบคุณพวกเขา และทำให้เขาไฟออก ทันทีที่เขาปิดประตูหลังเขา เขานั่งในหนึ่งของขั้นตอน และก็เอนหน้าผากของเขาบนปาล์มของเขา ขณะนี้บทความมา จิตใจของเขาก็เต็มไป ด้วยความกังวลมาก แต่ตอนนี้ เขาไม่ได้สนใจว่า เขาแค่อยากรู้ทำไม Shin Hye ไม่รับโทรศัพท์ของเธอ เขาเอาโทรศัพท์ของเขาจากกระเป๋าของเขา และเห็นว่า มีแล้วข้อความต่าง ๆ รวมทั้งจากน้องสาวของเธอ

จุงอิลวู: เพิ่งอ่านบทความ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า คือ Shin Hye ล่ะ?

ช่องวูคิม: Hyung หวังว่า ทุกอย่างได้รับการตัดสินเร็ว ๆ นี้ Himnae

Lee Jun Kyung: นาทีโฮจิมินห์-yah, gwaenchana ชิน Hye neun ฉันไม่ได้บอก Omma และ Appa เกี่ยวกับบทความยัง โทรหาผมเมื่อคุณสามารถได้

เขาละเว้นข้อความ และเริ่มต้นพิมพ์

'Shin Hye กรุณารับ ฉันไม่ ' รู้ว่าทำไมคุณจะไม่ตอบรับ แต่ต้องคุยกับคุณ Chaebal...' เขาจ้องไปที่ข้อความขณะ โต้วาทีว่ากดส่ง หรือไม่ ฉันได้ส่งเธอข้อความเพียงพอ หนึ่งขึ้นไม่สร้างความแตกต่างถ้าเธอไม่อยากจะตอบ เขากดริมฝีปากของเขาเข้าด้วยกัน และลบมัน

เพียงนั้น เขาได้รับข้อความอื่น

Jang Geun Suk: ฉันแค่พูดคุยกับ Shin Hye หวังว่าคุณกำลังนาทีไรโฮจิมินห์-yah.

โฮจิมินห์แล้วจ้องไปที่หน้าจอของเขาเป็นกระทั่งตีเขา มันเป็นเหมือนสิ่งที่เจาะรูเขาในลำไส้ พยายามเคาะเขาหมดสติ ยกเว้นเขาไม่มืด และเขายังคงนั่ง แบริ่งปวด เธอพูดคุยกับเขา เขาพยายามทำให้ความรู้สึก ของข้อ Geun Suk และ ในกระบวน การ สร้างข้อแก้ตัวสำหรับเธอ เธออยากให้ฉันพื้นที่การประมวลผลนี้ เพียงเธอจะไปร้องไห้เมื่อเธอได้ยินเสียงของฉัน เธอรู้ว่า ฉันสามารถบอกว่า เธอจะผ่านเวลายากเพียงแค่พูดคุยกับเธอทางโทรศัพท์ และเธอไม่ต้องการให้ฉันต้องกังวล เขาต้องแสดงคำอธิบายที่สมเหตุสมผลโหลไปทำไมเธอจะไม่ตอบรับการเรียกของเขา แต่แม้แล้ว ก็ไม่ลดเจ็บ

เขากัดกรามของเขา พยายามบาร์ความคิดที่ถูก assailing ใจของเขาก็ เขาไม่ต้องการให้ แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเปลี่ยนเป็นความโกรธ เธอรู้ว่า ฉันต้องการเธอตอนนี้ เธอรู้นี้ต้องเป็นผม เธอรู้ เขาจับโทรศัพท์ทำให้รัดกุมเป็นเขาสู้ออกกระตุ้นชกกำแพง เขายืนขึ้น และเย็นลงในขณะที่ศึกษาได้ แต่เขาไม่สามารถหยุดความคิดของเขา เขาก็ให้ออกแบบร้อง ขยาย โดยไอน้ำ pent ค่าตั้งแต่เช้าที่ เขาได้ยินเสียงสะท้อนของเขาผ่านไฟออกจากบันได ไม่กี่วินาทีหลังจาก ปืนเขาระเบิดประตูมองกังวล ไม่ มีคำ เขาทำทางของเขาออก และกลับไปที่ล็อบบี้ ผลักดันสองคนไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มินโฮ balled หมัดของเขาแล้วหลับตาลง รู้สึกสับสนและสิ้นหวัง ตั้งแต่เขาและชินเฮ ได้อยู่ด้วยกัน เขามีเครื่องปรับอากาศตัวเองในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ไม่มีอะไรจะได้เตรียมเขาให้ความรู้สึกที่ท่วมท้นของนรก . เขาได้รับในตำแหน่งนี้มาก่อน แต่ตอนนั้นดูเหมือนแค่อาชีพของเขาเป็นเดิมพัน คราวนี้ เขายึดติดกับความกลัวใหญ่

' โอเค ฉันก็จะเจอเค้าที่ล็อบบี้ ' เขาได้ยินผู้จัดการของเขาพูด คุณกำลังคุยโทรศัพท์กับหนึ่งในพนักงานของเขาที่ไปที่หน่วยข่าวที่ตีพิมพ์เรื่องแรก มินโฮบอกว่าพวกเขาพยายามที่จะติดตามนักเขียนของบทความที่จะค้นพบทั้งหมดนี้ความวุ่นวายมันเริ่มยังไง เขารู้ว่าเขาควรเป็นกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆตัวเขาแต่มีสิ่งหนึ่งในจิตใจของเขาตอนนี้ มินโฮเหลือบมองที่โทรศัพท์ของเขาอีกครั้ง มันเกือบจะเที่ยงตรง ในญี่ปุ่น แต่เขายังไม่ได้ยินอะไรจากเธอ ไหมเธอ เรียกฉันตั้งใจกลั่นกรอง ? ทำไมเขาส่ายหน้า เธอไม่ทำอย่างนั้น เป็นไปไม่ได้

เมื่อเห็นผู้จัดการของเขาวางสาย เขาลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา พี่ครับ ทำไมผมถึงชินเฮ ? คุณได้คุยกับเอเจนซี่ของเธอรึยัง ?' เขาถือมันด้วยกันนานพอ แต่เขาไม่สามารถเก็บความกังวลของเขาใน เขาต้องการรู้ว่าถ้าเธอโอเค

ฉันติดต่อจูนได้สองสามชั่วโมงก่อน ฉันไม่รู้ว่าเขาได้คุยกับเธอเลย แต่ท่านประธานจางที่บริษัทของเธอ อย่างที่เราพูด พวกเขากำลังพยายามหาวิธีที่จะทำให้มันหายไป " เขาตอบ

มินโฮให้ออกถอนหายใจ .' ผมไม่ได้ถามคุณ เกี่ยวกับหน่วยงาน ฉันถามคุณเกี่ยวกับ ชินฮเย ทำไมเธอไม่ใด ๆที่โทรศัพท์ของฉัน ? นี่มันไม่เหมือนเธอ เธอรู้ว่าผมตื่นเต้นเมื่อฉัน ก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน ฉันไม่เชื่อในหนึ่งวินาที ที่เธอไม่รู้อะไรเลย เธอควรจะบอกฉันตอนนี้ ! เขาไม่ได้ต้องการเพิ่มเสียงของเขาที่ผู้จัดการของเขา แต่เขาไม่สามารถควบคุมมันได้3 พนักงานที่อยู่ในห้องหันมาสนใจเขาดูกังวล มันก็ไม่ใช่นิสัยมินโฮทำแบบนั้น

'min โฮ โปรดใจเย็น ชินเฮ ยังยุ่งกับครอบครัวของเธอ เธอบอกฉันว่าเธออยู่ในช่วงปิดเทอม ใช่มั้ย ? บางทีเธออาจจะปิดโทรศัพท์ของเธอ เธอจึงไม่ได้รับการใส่ใจ ผมมั่นใจว่าเธอสบายดี " เขากล่าวอย่างใจเย็น

มินโฮคิดว่าทำไมพวกเขาคิดว่าฉันโง่แค่ไหน ? ทำไม 'listen เองพี่ นี่เป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นเหรอ ตั้งแต่เธออยู่ในญี่ปุ่น เธอส่งข้อความและโทรหาฉันทุกวัน ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้วผมก็ติดต่อเธอไม่ได้ ? ถ้าฉันพบว่าประธานจางจะจงใจขัดขวางฉันจากการพูดคุยกับเธอ ผมไม่ปล่อยแน่ '

มินโฮก้าวไปที่ประตู และเปิดมัน รุนแรง เขาจะฉีกมันออกจากผนัง

'ya ! คุณกำลังจะไปไหน ? ' ผู้จัดการของเขาเรียกเขา เขาไม่ตอบ และกระแทกประตู ไม่แน่ใจว่าจะไปที่ไหน ทั้งหมดที่เขารู้คือ เขาต้องการจะออกไปจากที่นั่น เขาพบว่าตัวเองก้าวสู่จุดสิ้นสุดของพื้นโรงแรม ได้ยินเสียงฝีเท้าคนของเขาอยู่ข้างหลังเขา เขาหันกลับไปเผชิญหน้ากับมัน' พี่ครับ ผมจะไม่ไปที่ไหนอีก เพียงแค่นั้น เขาชี้ไปยังมุมที่ทางหนีไฟ . " ข้าอยากอยู่คนเดียว "

เขาบอดี้การ์ดพยักหน้าหัวเล็กน้อยและบอกมินโฮว่า พวกเขาจะคอยตามทางเดิน มินโฮกล่าวขอบคุณพวกเขาและทำให้ทางของเขาไปยังทางหนีไฟ ทันทีที่เขาปิดประตูหลังเขา เขานั่งอยู่บนขั้นตอนหนึ่งและพิงหน้าผากของเขาในมือของเขาขณะนี้บทความออกมา ในใจเขาเต็มไปด้วยความกังวลมาก แต่ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เขาแค่อยากรู้ว่าทำไมชินเฮไม่ได้หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา เขาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าของเขาและเห็นว่ามีอยู่หลายข้อความ รวมทั้งน้องสาว

จุงอิลวู : ผมเพิ่งอ่านบทความ คุณโอเคมั้ย ? ชิน เฮ โอเค ?

คิมวูบิน : พี่ฉันหวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยในเร็วๆ นี้ himnae

ลี จุนยอง : มิน โฮ gwaenchana ? ชินเฮอึน ? ฉันยังไม่ได้บอกแม่กับพ่อเรื่องข่าวเลย โทรหาฉันเมื่อคุณได้

เขาไม่สนใจและเริ่มพิมพ์ข้อความ

'shin เฮ โปรดรับ ข้าไม่รู้ว่าทำไมนายไม่ตอบ แต่ผมต้องคุยกับคุณ chaebal . . . ' เขาจ้องข้อความสักพักคิดอยู่ว่าจะกดส่งหรือไม่ ทำไมผมส่งข้อความ พอเธอ อีกหนึ่งก็ไม่ต่างกันหรอก ถ้าเธอไม่อยากตอบ ทำไมมันกดริมฝีปากของเขาเข้าด้วยกัน และลบมันทิ้ง

ตอนนั้น เขาได้รับข้อความอื่น

จาง กึน ซอก : ผมเพิ่งคุยกับชินเฮ ฉันหวังว่าเธอจะโอเค มิน โฮ

มินโฮจ้องที่หน้าจอ เช่น การชกมันเหมือนมีบางอย่างที่ชกท้อง พยายามที่จะทำให้เขาหมดสติ ยกเว้นเขาไม่ได้สลบไป เขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ทนเจ็บปวด อะไรที่เธอพูดกับเขา รึเปล่า เขาพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของข้อความ กึน ซอก และ ในกระบวนการ การสร้างข้อแก้ตัวของเธอ อะไรที่เธอต้องการให้พื้นที่กับกระบวนการนี้ เธอเอาแต่ร้องไห้ เมื่อเธอได้ยินเสียงของฉันเธอรู้ว่าฉันสามารถบอกได้ว่าเธอกำลังผ่านช่วงเวลาที่ยากโดยแค่คุยกับเธอทางโทรศัพท์ เธอไม่อยากให้ฉันต้องกังวล ทำไมเขาต้องแสดงโหลเหมาะสมคำอธิบายว่าทำไมเขาไม่รับโทรศัพท์ของเขา แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความเจ็บปวด

เขากำขากรรไกรของเขาพยายามที่จะบาร์ ความคิดนั้นก็โจมตีจิตใจของเขา เขาไม่ได้ต้องการแต่เขาอาจรู้สึกเจ็บปวด กลายเป็นความโกรธ ไหมเธอ รู้ว่าฉันต้องการเธอตอนนี้ เธอรู้ว่ามันยากสำหรับฉัน เธอ รู้ ไหมเขาจับบนโทรศัพท์แน่นในขณะที่เขาต่อสู้กับแรงกระตุ้นที่จะเจาะผนัง เขาลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินในความพยายามที่จะเย็นลง แต่เขาไม่สามารถหยุดความคิดของเขา ในที่สุดเขาก็ปล่อยออกมาตะโกน โดยขยายทั้งหมดติดอยู่กับไอตั้งแต่ตอนเช้าเขาได้ยินเสียงของเขาสะท้อนผ่านไฟออกจากบันได ไม่กี่วินาทีหลังจาก บอดี้การ์ดของเขาออกมาผ่านประตูดูกังวล โดยไม่ต้องพูดอะไร เขาทำให้ทางของเขา และกลับโรงแรมทางเดินผลักสองคนข้างๆ