conclusionIn this review of literat

conclusion
In this review of literature, while consulting the experts, I tentatively dissected the
structures of language and art into the three components of syntax, semantics and
pragmatics (or simply: form, content and social context) However, it is important that I
maintain that, as Bruner (1983) stated, “these three facets of language [and of art]... are
obviously not and logically could not be learned independently of each other... [They]
seem to be learned interdependently as one actually observes the process in real life (p.
18).” The literature reflects the importance of the semantics of child art or the meanings
that are revealed through visual and verbal language: subject matter as a reflection of
interests, visual narrative and art as representations of knowledge and emotion.
Also of great importance to this study is the pragmatics (or social context) of
language and art in early childhood. The literature defines both language and art as
communication systems that utilize symbols (verbal and visual) to express meaning.
Given this to be true, both language and art have capabilities for expression or
communication, separately and in conjunction with one another. Many researchers
assert that young children use oral language as an important part of their art making
activities.
It is apparent that the semantic and pragmatic aspects of child art are closely related
because meanings (semantics) are so often revealed through social discourse
(pragmatics). With young children, the social aspect of art making--specifically, their
oral language--discloses meanings that their visual representations alone are not
able to convey because of limitations in graphic development. I have described how
this phenomenon has been observed and utilized as a teaching tool in the schools of
Reggio Emilia, an important model in early childhood education. The significance of
context in the interpretation of young children’s language and the manner in which
children use language in social situations were also addressed.
suggestions for Further research
This article is mainly a review of foundational literature but also touches on more
recent works of those interested in the relationship between art and language in early
childhood. It is not a comprehensive review nor is it an up-to-the-moment account of
the latest research. However, I believe it will serve to continue the ongoing dialog of
educators and scholars who are interested explore the complementary symbol systems
of visual art and written and oral language in early childhood.
I encourage early childhood and art educators to further investigate the language
and artistic processes that communicate young children’s perspectives on life, their

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทสรุปในบทความนี้ของวรรณคดี ขณะให้คำปรึกษาผู้เชี่ยวชาญ ฉันอย่าง dissectedโครงสร้างของภาษาและศิลปะเป็นส่วนประกอบสามของไวยากรณ์ ความหมาย และวจนปฏิบัติศาสตร์ (หรือเพียง: แบบฟอร์ม บริบทเนื้อหา และสังคม) อย่างไรก็ตาม มันเป็นสิ่งสำคัญที่ฉันรักษาที่ เป็น Bruner (1983) กล่าว, "แง่มุมเหล่านี้สามภาษา [และศิลปะ]...มีไม่แน่นอน และเหตุผลอาจไม่สามารถเรียนรู้เป็นอิสระจากกัน... [พวกเขา]ดูเหมือนจะได้เรียนรู้ interdependently เป็นหนึ่งจริงพิจารณากระบวนการในชีวิตจริง (p18) " วรรณคดีสะท้อนให้เห็นถึงความสำคัญของความหมายหรือความหมายของศิลปะเด็กที่จะเปิดเผยผ่านภาษาภาพ และวาจา: เรื่องสิ่งแวดล้อมของประโยชน์ ภาพเล่าเรื่อง และศิลปะเป็นการนำเสนอความรู้และอารมณ์ นอกจากนี้ การศึกษานี้สำคัญมากเป็นวจนปฏิบัติศาสตร์ (หรือบริบททางสังคม) ของภาษาและศิลปะในปฐมวัย วรรณคดีกำหนดภาษาและศิลปะเป็นระบบการสื่อสารที่ใช้สัญลักษณ์ (ด้วยวาจา และภาพ) เพื่อแสดงความหมายให้เป็นจริง ภาษาและศิลปะมีความสามารถสำหรับนิพจน์ หรือสื่อสาร แยก และร่วมกับคนอื่น นักวิจัยมากมายยืนยันรูปให้ เด็กใช้ภาษาพูดเป็นส่วนสำคัญของศิลปะของพวกเขาทำกิจกรรม เห็นได้ชัดเจนว่า เกี่ยวข้องด้านความหมาย และปฏิบัติศิลปะเด็กอย่างใกล้ชิดเพราะความหมาย (ความหมาย) ได้เปิดเผยผ่านวาทกรรมทางสังคมบ่อย(วจนปฏิบัติศาสตร์) มีเด็กเล็ก ด้านสังคมของศิลปะทำ - โดยเฉพาะ ของพวกเขาภาษาปาก - เปิดเผยความหมายที่ใช้แทนภาพของพวกเขาเพียงอย่างเดียวไม่สามารถถ่ายทอดเนื่องจากข้อจำกัดในการพัฒนากราฟิก ผมได้อธิบายไว้ว่าสังเกต และใช้เป็นเครื่องมือสอนในโรงเรียนของปรากฏการณ์นี้เรจจิโอเอมิเลีย แบบจำลองที่สำคัญในด้านการศึกษาปฐมวัย ความสำคัญของบริบทในการตีความของภาษาของเด็กและลักษณะที่นอกจากนี้ยังได้ส่งเด็กใช้ภาษาในสถานการณ์ทางสังคมข้อเสนอแนะสำหรับการวิจัยต่อ บทความนี้เป็นส่วนใหญ่จากการทบทวนวรรณกรรม foundational แต่ยัง สัมผัสบนเพิ่มเติมล่าสุดการทำงานของผู้สนใจในความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและภาษาในช่วงต้นวัยเด็ก มันคือไม่ครอบคลุม หรือเป็นองค์กรขึ้นกับเวลาของการวิจัยล่าสุด อย่างไรก็ตาม ผมเชื่อว่า มันจะช่วยให้การโต้ตอบอย่างต่อเนื่องของนักการศึกษาและนักวิชาการที่สนใจสำรวจระบบสัญลักษณ์เสริม ทัศนศิลป์และภาษา เขียนในปฐมวัยผมสนับสนุนให้ปฐมวัย และนักการศึกษาศิลปะทั้งตรวจสอบภาษาและกระบวนการทางศิลปะที่สื่อสารมุมมองของเด็กชีวิต ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อสรุป
ในการทบทวนวรรณกรรมนี้ในขณะที่ให้คำปรึกษาผู้เชี่ยวชาญผมชำแหละคร่าว
โครงสร้างของภาษาและศิลปะเป็นสามส่วนของไวยากรณ์ความหมายและ
เน้น (หรือเพียง: รูปแบบเนื้อหาและบริบททางสังคม) แต่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ผม
รักษา ที่เป็นบรูเนอร์ (1983) กล่าวว่า "ทั้งสามแง่มุมของภาษา [และศิลปะ] ... จะ
เห็นได้ชัดไม่และมีเหตุผลที่ไม่สามารถเรียนรู้ที่เป็นอิสระจากกัน ... [พวกเขา]
ดูเหมือนจะได้เรียนรู้ interdependently เป็นหนึ่งจริง สังเกตกระบวนการในชีวิตจริง (p.
"วรรณกรรมสะท้อนให้เห็นถึงความสำคัญของความหมายของศิลปะเด็กหรือความหมายที่ 18).
ที่มีการเปิดเผยผ่านภาษาภาพและวาจา: เรื่องเป็นภาพสะท้อนของ
ความสนใจการบรรยายภาพและศิลปะการแสดง ความรู้และอารมณ์.
ยังมีความสำคัญที่ดีในการศึกษาครั้งนี้คือเน้น (หรือบริบททางสังคม) ของ
ภาษาและศิลปะในวัยเด็ก วรรณกรรมกำหนดทั้งภาษาและศิลปะเป็น
ระบบการสื่อสารที่ใช้สัญลักษณ์ (วาจาและภาพ) เพื่อแสดงความหมาย.
ให้นี้จะเป็นจริงทั้งภาษาและศิลปะที่มีความสามารถในการแสดงออกหรือ
การสื่อสารแยกจากกันและร่วมกับคนอื่น นักวิจัยหลายคน
ยืนยันว่าเด็กเล็กใช้ภาษาปากเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของการทำศิลปะของพวกเขา
กิจกรรม.
มันเห็นได้ชัดว่าในด้านความหมายและในทางปฏิบัติของศิลปะเด็กมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิด
เพราะความหมาย (ความหมาย) จึงเปิดเผยมักจะผ่านวาทกรรมทางสังคม
(เน้น) ที่มีเด็กเล็ก, ด้านสังคมของการทำศิลปะ - เฉพาะของพวกเขา
ภาษาปาก - เปิดเผยความหมายที่แสดงภาพของพวกเขาเพียงอย่างเดียวไม่
สามารถที่จะถ่ายทอดเนื่องจากข้อ จำกัด ในการพัฒนากราฟิก ผมได้อธิบายว่า
ปรากฏการณ์นี้ได้รับการปฏิบัติและนำมาใช้เป็นเครื่องมือในการเรียนการสอนในโรงเรียนของ
Reggio Emilia, รูปแบบที่สำคัญในการศึกษาปฐมวัย ความสำคัญของ
บริบทในการตีความของภาษาของเด็กหนุ่มและลักษณะที่
เด็กใช้ภาษาในสถานการณ์ทางสังคมนอกจากนี้ยังได้รับการแก้ไข.
ข้อเสนอแนะสำหรับการวิจัย
บทความนี้เป็นส่วนใหญ่การทบทวนวรรณกรรมพื้นฐาน แต่ยังสัมผัสบน
ผลงานที่ผ่านมาของผู้ที่สนใจใน ความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและภาษาในช่วงต้น
ในวัยเด็ก มันไม่ได้เป็นทานที่ครอบคลุมหรือมันเป็นบัญชี up-to-the-ช่วงเวลาของการ
วิจัยล่าสุด แต่ผมเชื่อว่ามันจะทำหน้าที่ที่จะดำเนินการโต้ตอบอย่างต่อเนื่องของ
นักการศึกษาและนักวิชาการที่มีความสนใจในการสำรวจระบบสัญลักษณ์ที่สมบูรณ์
ของศิลปะภาพและเขียนบทและภาษาปากในวัยเด็ก.
ผมขอแนะนำให้เด็กปฐมวัยและการศึกษาศิลปะในการตรวจสอบเพิ่มเติมภาษา
และศิลปะ กระบวนการที่สื่อสารมุมมองของเด็กในชีวิตของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สรุป
ในการทบทวนนี้ของวรรณกรรม โดยปรึกษาผู้เชี่ยวชาญ ผมยังไม่แน่ใจว่าจะผ่า
โครงสร้างของศิลปะภาษาและเป็นสามองค์ประกอบของไวยากรณ์อรรถศาสตร์และวัจนปฏิบัติศาสตร์
( หรือเพียง รูปแบบ เนื้อหา และบริบทของสังคม แต่มันเป็นสิ่งสำคัญที่ผม
รักษาว่า บรูเนอร์ ( 1983 ) ได้กล่าวว่า " เหล่านี้สามแง่มุมของภาษา [ ศิลปะ ] . . . . . . .
เป็นไม่ชัดอย่างมีเหตุผลและสามารถเรียนรู้อย่างเป็นอิสระของแต่ละอื่น ๆ . . . . . . . [ ]
ดูเหมือนจะเรียนรู้อย่างถ้อยทีถ้อยอาศัยเป็นหนึ่งที่จริงสังเกตกระบวนการในชีวิตจริง ( P .
18 ) . วรรณกรรมที่สะท้อนให้เห็นถึงความสำคัญของความหมายของศิลปะเด็กหรือความหมาย
ที่พบผ่านทางสายตาและคำพูดภาษา : เรื่องเป็นภาพสะท้อนของ
ความสนใจบรรยายภาพและศิลปะเป็นภาพตัวแทนของความรู้และอารมณ์
ก็สำคัญ การศึกษานี้เป็นภาษา ( หรือสังคม )
ภาษาและศิลปะในเด็กปฐมวัย วรรณกรรมกำหนดทั้งภาษาและศิลปะ
ระบบการสื่อสารที่ใช้สัญลักษณ์ ( ทางวาจาและภาพ ) เพื่อแสดงความหมาย
ให้นี้เป็นความจริงทั้งภาษาและศิลปะ มีความสามารถในการแสดงออกหรือ
การสื่อสาร แยกต่างหาก และใช้ร่วมกับคนอื่น นักวิจัยหลาย
ยืนยันว่าเด็กใช้ภาษาในช่องปากเป็นส่วนสําคัญของศิลปะการ
กิจกรรม
มันแจ้งว่าทางด้านความหมายของศิลปะเด็กจะเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด
เพราะความหมาย ( อรรถศาสตร์ ) ก็มักจะเปิดเผยผ่าน
วาทกรรมทางสังคม ( นักประวัติศาสตร์ ) กับเด็ก ด้านสังคม ศิลปะ ทำให้ -- โดยเฉพาะภาษาพูดของพวกเขา
-- เปิดเผยความหมายของภาพที่ใช้แทนคนเดียวไม่ได้
สามารถสื่อเนื่องจากข้อจำกัดในการพัฒนากราฟิก ผมได้อธิบายวิธีการ
ปรากฏการณ์นี้ได้รับการตรวจสอบ และใช้เป็นเครื่องมือในการจัดการเรียนการสอนของโรงเรียน Reggio Emilia
เป็นรูปแบบสำคัญในการศึกษาปฐมวัย ความสำคัญของบริบทในการตีความ
ของเด็กภาษาและลักษณะที่
เด็กใช้ภาษาในสถานการณ์ทางสังคมยังให้ความสนใจ ข้อเสนอแนะสำหรับการวิจัยต่อไป

บทความนี้ส่วนใหญ่จะทบทวนวรรณกรรมของพื้นฐาน แต่ยังสัมผัสมากขึ้น
ผลงานล่าสุดของผู้ที่สนใจในความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและศิลปะในช่วงต้น
วัยเด็ก มันไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียด และมีถึงขณะนี้บัญชีของ
การวิจัยล่าสุด อย่างไรก็ตาม ผมเชื่อว่า มันจะใช้ต่อการโต้ตอบอย่างต่อเนื่องของ
นักการศึกษาและนักวิชาการที่สนใจเที่ยวชมสัญลักษณ์เสริมระบบ
ภาพศิลปะและการเขียนและช่องปาก ภาษาในเด็กปฐมวัย .
ผมสนับสนุนให้เด็กปฐมวัยนักการศึกษาศิลปะเพิ่มเติม ศึกษาภาษาและกระบวนการทางศิลปะที่สื่อสาร
มุมมองของเด็กในชีวิตของพวกเขา