THERE was once upon a time an old g

THERE was once upon a time an old goat who had seven little kids, and loved them with all the love of a mother for her children. One day she wanted to go into the forest and fetch some food. So she called all seven to her and said, “Dear children, I have to go into the forest, be on your guard against the wolf; if he comes in, he will devour you all—skin, hair and all. The wretch often disguises himself, but you will know him at once by his rough voice and his black feet.” The kids said, “Dear mother, we will take good care of ourselves; you may go away without any anxiety.” Then the old one bleated, and went on her way with an easy mind. 1
It was not long before some one knocked at THE HOUSE-door and cried, “Open the door, dear children; your mother is here, and has brought something back with her for each of you.” But the little kids knew that it was the wolf, by the rough voice; “We will not open the door,” cried they, “thou art not our mother. She has a soft, pleasant voice, but thy voice is rough; thou art the wolf!” Then the wolf went away to a shopkeeper and brought himself a great lump of chalk, ate this and made his voice soft with it. Then he came back, knocked at the door of the house, and cried, “Open the door, dear children, your mother is here and has brought something back with her for each of you.” But the wolf had laid his black paws against the window, and the children saw them and cried, “We will not open the door, our mother has not black feet like thee: thou art the wolf!” Then the wolf ran to a baker and said, “I have hurt my feet, rub some dough over them for me.” And when the baker had rubbed his feet over, he ran to the miller and said, “Strew some white meal over my feet for me.” The miller thought to himself, “The wolf wants to deceive some one,” and refused; but the wolf said, “If thou wilt not do it, I will devour thee.” Then the miller was afraid, and made his paws white for him. Truly men are like that. 2
So now the wretch went for the third time to the house-door, knocked at it and said, “Open the door for me, children, your dear little mother has come home, and has brought every one of you something back from the forest with her.” The little kids cried, “First show us thy paws that we may know if thou art our dear little mother.” Then he put his paws in through the window, and when the kids saw that they were white, they believed that all he said was true, and opened the door. But who should come in but the wolf! They were terrified and wanted to hide themselves. One sprang under the table, the second into the bed, the third into the stove, the fourth into the kitchen, the fifth into the cupboard, the sixth under the washing-bowl, and the seventh into the clock-case. But the wolf found them all, and used no great ceremony; one after the other he swallowed them down his throat. The youngest in the clock-case was the only one he did not find. When the wolf had satisfied his appetite he took himself off, laid himself down under a tree in the green meadow outside, and began to sleep. Soon afterwards the old goat came home again from the forest! Ah! what a sight she saw there! The house-door stood wide open. The table, chairs, and benches were thrown down, the washing-bowl lay broken to pieces, and the quilts and pillows were pulled off the bed. She sought her children, but they were nowhere to be found. She called them one after another by name, but no one answered. At last, when she came to the youngest, a soft voice cried, “Dear mother, I am in the clock-case.” She took the kid out, and it told her that the wolf had come and had eaten all the others. Then you may imagine how she wept over her poor children. 3
At length in her grief she went out, and the youngest kid ran with her. When they came to the meadow, there lay the wolf by the tree and snored so loud that the branches shook. She looked at him on every side and saw that something was moving and struggling in his gorged body. “Ah, heavens,” said she, “is it possible that my poor children whom he has swallowed down for his supper, can be still alive?” Then the kid had to run home and fetch scissors, and a needle and thread, and the goat cut open the monster’s stomach, and hardly had she made one cut, than one little kid thrust its head out, and when she had cut farther, all six sprang out one after another, and were all still alive, and had suffered no injury whatever, for in his greediness the monster had swallowed them down whole. What rejoicing there was! Then they embraced their dear mother, and jumped like a tailor at his wedding. The mother, however, said, “Now go and look for some big stones, and we will fill the wicked beast’s stomach with them while he is still asleep.” Then the seven kids dragged the stones thither with all speed, and put as many of them into his stomach as they could get in; and the mother sewed him up again in the greatest haste, so that he was not aware of anything and never once stirred. 4
When the wolf at length had had his sleep out, he got on his legs, and as the stones in his stomach made him very thirsty, he wanted to go to a well to drink. But when he began to walk and to move about, the stones in his stomach knocked against each other and rattled. Then cried he,
“What rumbles and tumbles
Against my poor bones?
I thought ’twas six kids,
But it’s naught but big stones.”
5
And when he got to the well and stooped over the water and was just about to drink, the heavy stones made him fall in and there was no help, but he had to drown miserably. When the seven kids saw that, they came running to the spot and cried aloud, “The wolf is dead! The wolf is dead!” and danced for joy round about the well with their mother

THERE was once upon a time an old goat who had seven little kids, and loved them with all the love of a mother for her children. One day she wanted to go into the forest and fetch some food. So she called all seven to her and said, “Dear children, I have to go into the forest, be on your guard against the wolf; if he comes in, he will devour you all—skin, hair and all. The wretch often disguises himself, but you will know him at once by his rough voice and his black feet.” The kids said, “Dear mother, we will take good care of ourselves; you may go away without any anxiety.” Then the old one bleated, and went on her way with an easy mind.  1
 It was not long before some one knocked at THE HOUSE-door and cried, “Open the door, dear children; your mother is here, and has brought something back with her for each of you.” But the little kids knew that it was the wolf, by the rough voice; “We will not open the door,” cried they, “thou art not our mother. She has a soft, pleasant voice, but thy voice is rough; thou art the wolf!” Then the wolf went away to a shopkeeper and brought himself a great lump of chalk, ate this and made his voice soft with it. Then he came back, knocked at the door of the house, and cried, “Open the door, dear children, your mother is here and has brought something back with her for each of you.” But the wolf had laid his black paws against the window, and the children saw them and cried, “We will not open the door, our mother has not black feet like thee: thou art the wolf!” Then the wolf ran to a baker and said, “I have hurt my feet, rub some dough over them for me.” And when the baker had rubbed his feet over, he ran to the miller and said, “Strew some white meal over my feet for me.” The miller thought to himself, “The wolf wants to deceive some one,” and refused; but the wolf said, “If thou wilt not do it, I will devour thee.” Then the miller was afraid, and made his paws white for him. Truly men are like that.  2
 So now the wretch went for the third time to the house-door, knocked at it and said, “Open the door for me, children, your dear little mother has come home, and has brought every one of you something back from the forest with her.” The little kids cried, “First show us thy paws that we may know if thou art our dear little mother.” Then he put his paws in through the window, and when the kids saw that they were white, they believed that all he said was true, and opened the door. But who should come in but the wolf! They were terrified and wanted to hide themselves. One sprang under the table, the second into the bed, the third into the stove, the fourth into the kitchen, the fifth into the cupboard, the sixth under the washing-bowl, and the seventh into the clock-case. But the wolf found them all, and used no great ceremony; one after the other he swallowed them down his throat. The youngest in the clock-case was the only one he did not find. When the wolf had satisfied his appetite he took himself off, laid himself down under a tree in the green meadow outside, and began to sleep. Soon afterwards the old goat came home again from the forest! Ah! what a sight she saw there! The house-door stood wide open. The table, chairs, and benches were thrown down, the washing-bowl lay broken to pieces, and the quilts and pillows were pulled off the bed. She sought her children, but they were nowhere to be found. She called them one after another by name, but no one answered. At last, when she came to the youngest, a soft voice cried, “Dear mother, I am in the clock-case.” She took the kid out, and it told her that the wolf had come and had eaten all the others. Then you may imagine how she wept over her poor children.  3
 At length in her grief she went out, and the youngest kid ran with her. When they came to the meadow, there lay the wolf by the tree and snored so loud that the branches shook. She looked at him on every side and saw that something was moving and struggling in his gorged body. “Ah, heavens,” said she, “is it possible that my poor children whom he has swallowed down for his supper, can be still alive?” Then the kid had to run home and fetch scissors, and a needle and thread, and the goat cut open the monster’s stomach, and hardly had she made one cut, than one little kid thrust its head out, and when she had cut farther, all six sprang out one after another, and were all still alive, and had suffered no injury whatever, for in his greediness the monster had swallowed them down whole. What rejoicing there was! Then they embraced their dear mother, and jumped like a tailor at his wedding. The mother, however, said, “Now go and look for some big stones, and we will fill the wicked beast’s stomach with them while he is still asleep.” Then the seven kids dragged the stones thither with all speed, and put as many of them into his stomach as they could get in; and the mother sewed him up again in the greatest haste, so that he was not aware of anything and never once stirred.  4
 When the wolf at length had had his sleep out, he got on his legs, and as the stones in his stomach made him very thirsty, he wanted to go to a well to drink. But when he began to walk and to move about, the stones in his stomach knocked against each other and rattled. Then cried he,
  “What rumbles and tumbles
Against my poor bones?
I thought ’twas six kids,
But it’s naught but big stones.”
 5
 And when he got to the well and stooped over the water and was just about to drink, the heavy stones made him fall in and there was no help, but he had to drown miserably. When the seven kids saw that, they came running to the spot and cried aloud, “The wolf is dead! The wolf is dead!” and danced for joy round about the well with their mother

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่งมีแพะตัวเก่าที่มีเด็กน้อย 7 และรัก มีรักทั้งหมดของแม่เด็กของเธอ วันหนึ่งเธอต้องการไปในป่า และนำอาหารบางอย่าง เธอเรียกว่าเจ็ดทั้งหมดให้เธอ และกล่าวว่า "เด็กเรียน ต้องเข้าป่า ระวังของคุณกับหมาป่า ถ้าเขามาใน เขาจะกินคุณทั้งหมดเช่นผิวหนัง ผมและทั้งหมด เจ้าสารเลวที่ถูกมักจะ disguises ตัวเอง แต่คุณจะรู้จักเขาครั้ง โดยเสียงของเขาหยาบและเท้าสีดำ" เด็กกล่าวว่า "แม่รัก เราจะเอาใจตัวเอง คุณอาจหายไปโดยไม่วิตกกังวลใด ๆ " แล้วเก่า bleated และไปในทางของเธอที่ใจง่าย 1 ไม่นานก่อนคนโบว์ลิ่งที่ประตูบ้าน และ ร้อง "เปิดประตู เด็กเรียน แม่ของคุณอยู่ที่นี่ และได้นำอะไรกลับไปกับเธอสำหรับคุณ" แต่เด็กน้อยรู้ว่า เป็นหมาป่า ด้วยเสียงหยาบ "เราจะไม่เปิดประตู ร้องว่า "พระองค์ชนไม่แม่ของเรา เธอมีเสียงอ่อน ดี แต่เจ้าเสียงหยาบ พระองค์ชนหมาป่า" หมาป่าเก็บไปเป็นเจ้าของร้าน และนำตัวเองก้อนใหญ่ของชอล์ก กินนี้ แล้วทำนุ่มกับเสียงของเขา เขากลับมา โบว์ลิ่งที่ประตูบ้าน แล้ว ร้อง "เปิดประตู รักเด็ก คุณแม่อยู่ที่นี่ และได้นำอะไรกลับไปกับเธอสำหรับคุณ" แต่หมาป่าก็วาง paws ของเขาดำกับหน้าต่าง และเด็กเห็นพวกเขา และ ร้อง, "เราจะไม่เปิดประตู แม่ของเรามีเท้าสีดำไม่เหมือนท่านกล่าว: พระองค์ชนหมาป่า! " แล้วหมาป่าวิ่งไปที่เบเกอร์ และกล่าว ว่า "ฉันได้เจ็บเท้าของฉัน ถูแป้งบางเหล่านั้นสำหรับฉัน" และเมื่อเบเกอร์ที่มี rubbed เท้าเหนือ เขาวิ่งไปที่มิลเลอร์กล่าว ว่า "Strew อาหารบางขาวผ่านเท้าของฉันฉัน" มิลเลอร์ที่คิดว่า ตนเอง "หมาป่าต้องหลอกบางหนึ่ง และ ปฏิเสธ แต่หมาป่า กล่าวว่า "ถ้าพระองค์ทูลไม่ทำ ที่ฉันจะกินทั้งหลาย" มิลเลอร์ที่กลัว แล้วทำสีขาว paws ของเขาให้เขา แท้จริงมนุษย์อยู่เช่นนั้น 2 So now the wretch went for the third time to the house-door, knocked at it and said, “Open the door for me, children, your dear little mother has come home, and has brought every one of you something back from the forest with her.” The little kids cried, “First show us thy paws that we may know if thou art our dear little mother.” Then he put his paws in through the window, and when the kids saw that they were white, they believed that all he said was true, and opened the door. But who should come in but the wolf! They were terrified and wanted to hide themselves. One sprang under the table, the second into the bed, the third into the stove, the fourth into the kitchen, the fifth into the cupboard, the sixth under the washing-bowl, and the seventh into the clock-case. But the wolf found them all, and used no great ceremony; one after the other he swallowed them down his throat. The youngest in the clock-case was the only one he did not find. When the wolf had satisfied his appetite he took himself off, laid himself down under a tree in the green meadow outside, and began to sleep. Soon afterwards the old goat came home again from the forest! Ah! what a sight she saw there! The house-door stood wide open. The table, chairs, and benches were thrown down, the washing-bowl lay broken to pieces, and the quilts and pillows were pulled off the bed. She sought her children, but they were nowhere to be found. She called them one after another by name, but no one answered. At last, when she came to the youngest, a soft voice cried, “Dear mother, I am in the clock-case.” She took the kid out, and it told her that the wolf had come and had eaten all the others. Then you may imagine how she wept over her poor children. 3 ยาว ในความเศร้าโศกของเธอ เธอออกไป และเด็กอายุน้อยที่สุดวิ่งกับเธอ เมื่อพวกเขามาโดว์ เลย์มีหมาป่าตามต้นไม้ และ snored เสียงดังสาขาจับ เธอมองเขาในทุก ๆ ด้าน และเห็นว่า สิ่งที่ถูกย้าย และดิ้นรนในร่างกายของเขา gorged "อา สวรรค์, " กล่าวว่า เธอ "คือมันเป็นไปได้ว่า ลูกฉันไม่ดีที่เขาได้กลืนกินลงในซุปเปอร์ของเขา สามารถยังมีชีวิตอยู่ แล้วเด็กก็จะทำงานบ้านและนำมาใช้ กรรไกร และเข็ม และ ด้าย แพะตัดเปิดกระเพาะของมอนสเตอร์ และแทบไม่มีเธอทำหนึ่งตัด เด็กน้อยหนึ่งกระตุกของหัวออก และเมื่อเธอได้ตัดมากขึ้น ทั้งหมด 6 sprang ออกหนึ่ง และทั้งหมดยังมีชีวิตอยู่ได้ และได้รับความเดือดร้อนไม่บาดเจ็บใด ๆสำหรับใน greediness ของ มอนสเตอร์ได้กลืนกินพวกเขาลงทั้งหมด Rejoicing ใดมีได้ พวกเขากอดแม่รัก แล้วไปที่งานแต่งงานของเขาเหมือนยังท้อง แม่ อย่างไรก็ตาม กล่าวว่า "ตอนนี้ ไป และดู สำหรับหินบางใหญ่ และเรา จะเติมกระเพาะอาหารของสัตว์คนชั่วกับพวกเขาในขณะที่ กำลังหลับยัง" เด็กเจ็ดลากหิน thither ด้วยความเร็วทั้งหมด แล้วทำให้มากในกระเพาะอาหารของเขาเป็นพวกเขาได้รับใน และแม่ sewed เขาขึ้นอีกรีบยิ่งใหญ่ เพื่อให้เขาไม่รู้อะไร และไม่เคยคน 4 เมื่อหมาป่ายาวได้มีการนอนหลับของเขาออก เขาได้ บนขาของเขา และหินในท้องของเขาทำให้เขากระหายน้ำมาก เขาอยากไปดีดื่ม แต่เมื่อเขาเริ่มเดิน และขยับ หินในท้องของเขาโบว์ลิ่งกับแต่ละอื่น ๆ และ rattled ร้องเขา "อะไร rumbles และ tumblesกับกระดูกของฉันไม่ดีหรือไม่ฉันคิดว่า ' เด็ก twas 6แต่เป็นก้อนหินขนาดใหญ่แต่ naught" 5 และ เมื่อเขาได้ดี และ stooped ซึ่งเป็นเพียงกำลังจะดื่ม หินหนักทำให้เขาตกหลุม และมีวิธีใช้ไม่ แต่เขาต้องจมน้ำตายเป็นท่า เมื่อเด็กเจ็ดเห็นที่ พวกเขามาทำงานในตำแหน่ง และร้องออกเสียง "หมาป่าจะตาย หมาป่าเสีย " และเต้นสำหรับรอบเกี่ยวกับดีแม่จอย

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

มีกาลครั้งหนึ่งแพะเก่าที่มีเจ็ดเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ และคนที่รักพวกเขาด้วยความรักของแม่สำหรับลูก ๆ ของเธอ วันหนึ่งเธออยากจะไปเข้าไปในป่าและเรียกอาหารบางอย่าง ดังนั้นเธอจึงเรียกว่าทั้งเจ็ดกับเธอและกล่าวว่า "เด็กที่รักฉันต้องไปเข้าไปในป่าจะอยู่ในยามของคุณกับหมาป่า; ถ้าเขามาในเขาจะกินทุกท่านที่ผิวผมและทุก เจ้าตัวมักจะปลอมตัว แต่คุณจะรู้ว่าเขาในครั้งเดียวด้วยเสียงที่หยาบกร้านของเขาและเท้าสีดำของเขา "เด็กกล่าวว่า" แม่ที่รักเราจะดูแลที่ดีของตัวเอง. คุณอาจจะไปทันทีโดยไม่ต้องวิตกกังวลใด ๆ . "จากนั้นเก่า bleated และเสด็จไปตามทางของเธอด้วยใจที่ง่าย 1
มันไม่นานก่อนที่ใครบางคนมาเคาะประตูบ้านและร้องไห้ "เปิดประตูรักเด็ก; แม่ของคุณอยู่ที่นี่และได้นำสิ่งที่กลับมาพร้อมกับเธอสำหรับแต่ละท่าน "แต่เด็กน้อยรู้ว่ามันเป็นหมาป่าโดยเสียงหยาบ. "เราจะไม่เปิดประตู" พวกเขาร้องไห้ "ท่านไม่ใช่แม่ของเรา เธอมีความอ่อนนุ่มและเสียงที่น่าพอใจ แต่เสียงของเจ้าเป็นหยาบ; พระองค์ทรงเป็นหมาป่า! "แล้วหมาป่าก็เสด็จไปเจ้าของร้านและนำตัวเองก้อนที่ดีของชอล์กกินนี้และทำให้เสียงของเขานุ่มกับมัน จากนั้นเขาก็กลับมาเคาะที่ประตูบ้านและร้อง "เปิดประตูลูกที่รักแม่ของคุณอยู่ที่นี่และได้นำสิ่งที่กลับมาพร้อมกับเธอสำหรับแต่ละท่าน." แต่หมาป่าได้วางอุ้งเท้าสีดำของเขากับ หน้าต่างและเด็กเห็นพวกเขาและร้องว่า "เราจะไม่เปิดประตู, แม่ของเราไม่ได้มีเท้าสีดำเหมือนเจ้า! พระองค์ทรงเป็นหมาป่า" แล้วหมาป่าวิ่งไปที่ขนมปังและกล่าวว่า "ผมได้รับบาดเจ็บเท้าของฉัน ถูแป้งเหนือพวกเขาบางอย่างสำหรับฉัน. "และเมื่อขนมปังได้ลูบเท้าของเขาไปเขาวิ่งไปที่มิลเลอร์และกล่าวว่า" โรยบางมื้อขาวกว่าเท้าของฉันสำหรับฉัน. "มิลเลอร์คิดว่าตัวเอง" หมาป่าต้องการ ที่จะหลอกลวงใครบางคน "และปฏิเสธ แต่หมาป่ากล่าวว่า "ถ้าเจ้าจะไม่ทำมันก็จะกินเจ้า." จากนั้นมิลเลอร์ก็กลัวและทำให้อุ้งเท้าของมันสีขาวสำหรับเขา ผู้ชายอย่างแท้จริงเป็นเช่นนั้น 2
ดังนั้นตอนนี้เจ้าตัวไปเป็นครั้งที่สามที่บ้านประตูเคาะที่มันและกล่าวว่า "เปิดประตูให้ฉัน, เด็กน้อยของคุณแม่ที่รักได้มาที่บ้านและได้นำทุกสิ่งที่หนึ่งของคุณกลับมาจาก ป่ากับเธอ. "เด็กน้อยร้องไห้" ครั้งแรกที่แสดงให้เราเห็นอุ้งเท้าของเจ้าที่เราจะรู้ว่าถ้าพระองค์ทรงเป็นแม่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราที่รัก. "จากนั้นเขาก็วางอุ้งเท้าของเขาในการผ่านหน้าต่างและเมื่อเด็กเห็นว่าเขาเป็นสีขาวพวกเขา เชื่อว่าทุกอย่างที่เขาบอกว่าเป็นความจริงและเปิดประตู แต่ผู้ที่จะมาใน แต่หมาป่า! พวกเขากลัวและต้องการที่จะซ่อนตัวเอง หนึ่งผุดใต้โต๊ะที่สองเป็นเตียงที่สามเข้าไปในเตาที่สี่เข้าไปในห้องครัวที่ห้าเป็นตู้หกภายใต้การล้างชามและที่เจ็ดเป็นนาฬิกากรณี แต่หมาป่าพบพวกเขาทั้งหมดและไม่ได้ใช้ในพิธีที่ดี; หนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ เขากลืนกินพวกเขาลงลำคอของเขา อายุน้อยที่สุดในนาฬิกากรณีเป็นเพียงคนเดียวที่เขาไม่พบ เมื่อหมาป่าได้ความพึงพอใจความอยากอาหารของเขาที่เขาเอาตัวเองออกวางตัวเองลงใต้ต้นไม้ในทุ่งหญ้าสีเขียวด้านนอกและเริ่มที่จะนอนหลับ หลังจากนั้นไม่นานแพะเก่ามาที่บ้านอีกครั้งจากป่า! Ah! สิ่งที่เธอเห็นสายตามี! บ้านประตูยืนเปิดกว้าง โต๊ะ, เก้าอี้, และม้านั่งที่ถูกโยนลงล้างชามวางแตกเป็นชิ้น ๆ และผ้าห่มและหมอนถูกดึงลงจากเตียง เธอพยายามที่ลูก ๆ ของเธอ แต่พวกเขาก็ไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบ เธอเรียกพวกเขาหนึ่งหลังจากที่อื่นโดยใช้ชื่อ แต่ไม่มีใครตอบ ในที่สุดเมื่อเธอมาถึงที่อายุน้อยที่สุดที่ได้ร้องเสียงนุ่ม "แม่รักฉันอยู่ในนาฬิกากรณี." เธอเอาเด็กออกมาและมันก็บอกเธอว่าหมาป่ามาและได้กินคนอื่น ๆ ทั้งหมด แล้วคุณอาจจะคิดว่าเธอร้องไห้มากกว่าเด็กยากจนของเธอ 3
ที่มีความยาวในความเศร้าโศกของเธอเธอก็ออกไปและเด็กอายุน้อยที่สุดที่วิ่งกับเธอ เมื่อพวกเขามาถึงทุ่งหญ้าที่มีวางหมาป่าโดยต้นไม้และ snored ดังเพื่อให้สาขาส่าย เธอมองไปที่เขาทุกด้านและเห็นว่าบางสิ่งบางอย่างได้รับการเคลื่อนย้ายและการดิ้นรนในร่างกายของเขายัด "อาฟ้า" กล่าวว่าเธอ "มันเป็นไปได้ว่าเด็กยากจนของเราซึ่งเขาได้กลืนกินลงสำหรับอาหารมื้อเย็นของเขาอาจจะยังคงมีชีวิตอยู่?" จากนั้นเด็กต้องวิ่งกลับบ้านและเรียกกรรไกรและเข็มและด้ายและ ตัดแพะเปิดกระเพาะอาหารของมอนสเตอร์และแทบจะไม่ได้มีเธอทำอย่างใดอย่างหนึ่งตัดมากกว่าหนึ่งเด็กน้อยแทงหัวของมันออกมาและเมื่อเธอได้ตัดไกลทั้งหกลุกออกหนึ่งหลังจากที่อื่นและทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่และได้รับความเดือดร้อนไม่มี ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ก็ตามในความตะกละของเขามอนสเตอร์ได้กลืนกินพวกเขาลงทั้ง สิ่งที่มีความชื่นชมยินดี! แล้วพวกเขาก็กอดแม่ที่รักของพวกเขาและเพิ่มขึ้นเช่นเดียวกับช่างตัดเสื้อในงานแต่งงานของเขา แม่ แต่กล่าวว่า "ตอนนี้ไปและมองหาก้อนหินขนาดใหญ่บางและเราจะเติมกระเพาะอาหารสัตว์ชั่วร้ายกับพวกเขาในขณะที่เขายังคงนอนหลับ." จากนั้นเจ็ดเด็กลากหินไปที่นั่นด้วยความเร็วทั้งหมดและใส่เป็นจำนวนมาก ของพวกเขาเข้าไปในท้องของเขาขณะที่พวกเขาจะได้รับใน; และแม่ของเขาเย็บขึ้นมาอีกครั้งในความเร่งรีบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเพื่อให้เขาไม่ได้ตระหนักถึงอะไรและไม่เคยขยับครั้งเดียว 4
เมื่อหมาป่าที่มีความยาวได้มีการนอนหลับของเขาออกมาเขาได้บนขาของเขาและเป็นนิ่วในกระเพาะอาหารของเขาทำให้เขากระหายน้ำมากเขาอยากจะไปได้ดีในการดื่ม แต่เมื่อเขาเริ่มที่จะเดินและในการเคลื่อนย้ายหินในกระเพาะอาหารของเขาเคาะกับแต่ละอื่น ๆ และ rattled แล้วท่านจึงร้อง,
"สิ่งที่ rumbles และบ่า
กับกระดูกที่น่าสงสารของฉันได้อย่างไร
ฉันคิดของคนที่หกสำหรับเด็ก,
แต่มันเป็นความล้มเหลว แต่ก้อนหินขนาดใหญ่. "
5
และเมื่อเขาได้เป็นอย่างดีและก้มลงไปในน้ำและเป็นเพียงเกี่ยวกับการดื่ม หินหนักทำให้เขาตกอยู่ในและมีความช่วยเหลือไม่ได้ แต่เขาจะต้องจมน้ำตายอย่างน่าสังเวช เมื่อเจ็ดเด็กเห็นว่าพวกเขามาทำงานไปยังจุดและร้องไห้ออกมาดัง ๆ "หมาป่าจะตาย! หมาป่าจะตาย! "และเต้นรอบเกี่ยวกับความสุขดีกับแม่ของพวกเขา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

มีกาลครั้งหนึ่งแพะเฒ่าที่มีเจ็ดเด็กและรักพวกเขาด้วยความรักของแม่ที่มีต่อลูก วันนึงเธออยากเข้าไปในป่าและเอาอาหาร ดังนั้นเธอจึงเรียกทั้งหมดเจ็ดของเธอและกล่าวว่า " เด็กๆ ที่รัก ผมต้องไปเข้าป่า ระวังกับหมาป่า ถ้าเขากลับมา เขาจะกินคุณ ผิว ผม และทุกคนผู้เคราะห์ร้ายมักจะปลอมตัว แต่คุณจะรู้ว่าเขาทันทีด้วยเสียงหยาบของเขาและเท้าเป็นสีดำ " เด็ก ๆบอกว่า " แม่ที่รัก เราจะดูแลตัวเอง คุณอาจหายไปโดยไม่มีความกังวลใด ๆ . " แล้วตัวเก่า bleated และไปตามทางของเธอ ด้วยจิตใจที่ง่าย 1
มันไม่นานก่อนที่คนเคาะประตูบ้าน และร้องไห้ " เปิดประตู ที่รักเด็กแม่จะอยู่ที่นี่ และได้นำบางอย่างกลับมาด้วยของแต่ละท่าน แต่เด็กเล็ก ๆรู้ว่ามันเป็นหมาป่า โดยเสียงที่หยาบ ; " เราจะไม่เปิดประตู " ร้องไห้พวกเขา " ท่านไม่ใช่แม่เรา เธอได้นุ่มสบาย , เสียง แต่เสียงของท่านหยาบ ; เจ้าหมาป่า ! " แล้วหมาป่าไปเป็นเถ้าแก่มาเอง ก้อนใหญ่ของชอล์กกินแล้วทำให้เสียงของเขานุ่มด้วย แล้วเขาก็กลับมา เคาะประตูบ้าน และร้องไห้ " เปิดประตู ที่รักลูก แม่อยู่นี่ และได้นำบางอย่างกลับมาด้วยของแต่ละท่าน แต่หมาป่าวางอุ้งเท้าสีดำของเขากับหน้าต่าง และเด็กๆ เห็นเขาร้องไห้ เราจะ ไม่เปิดประตู คุณแม่ของเราไม่ดำเท้าเหมือนท่านเจ้าหมาป่า ! " แล้วหมาป่าวิ่งไป Baker และกล่าวว่า " ผมเจ็บเท้า นวดแป้งบางกว่าพวกเขาสำหรับฉัน " และเมื่อ Baker ได้ลูบเท้าของเขามากกว่า เขาวิ่งไปที่มิลเลอร์กล่าวว่า " ปูทานอาหารสีขาวมากกว่าเท้าของฉันสำหรับฉัน . " มิลเลอร์ นึกในใจ " หมาป่าอยากหลอกใคร " และปฏิเสธ แต่หมาป่ากล่าวว่า " ถ้าท่านไม่ทำ ข้าจะกินเจ้า" งั้น มิลเลอร์ ก็กลัว และทำให้เขา paws สีขาวสำหรับเขา ผู้ชายเป็นแบบนี้ 2
ตอนนี้บ้าไป 3 ครั้ง ถึงประตูบ้าน เคาะประตูและกล่าวว่า " เปิดประตูให้ผมหน่อย , เด็ก , แม่ของคุณที่รักที่ได้กลับบ้าน และได้พาทุกคนบางอย่างกลับมาจากป่ากับเธอ " เด็กร้องไห้" โชว์พาว " ที่เราอาจทราบว่าท่านแม่ที่รักของเรา . " จากนั้นเขาวางอุ้งเท้าของเขา ผ่านทางหน้าต่าง และเมื่อเด็ก ๆเห็นว่าพวกเขาสีขาว พวกเขาเชื่อว่า สิ่งที่เขาพูดทั้งหมดเป็นความจริง เปิด ประตู แต่ที่น่าจะเข้ามาแต่หมาป่า ! พวกเขากลัวและต้องการที่จะปิดบังตัวเอง หนึ่งผุดอยู่ใต้โต๊ะที่สองเป็นเตียงที่สามเข้าไปในเตาที่สี่ในครัว , ที่ห้าในตู้ที่ 6 ภายใต้ล้างชามและที่เจ็ดในนาฬิกากรณี แต่หมาป่าพบทั้งหมด และใช้ในพิธียิ่งใหญ่ หนึ่งหลังจากที่อื่น ๆเขาได้กลืนมันลงไปในคอของเขา อายุน้อยที่สุดในนาฬิกา เป็นคนเดียวที่เขาไม่เจอ เมื่อหมาป่าพอใจความอยากอาหารของเขา เขาพาตัวเองออกไปลงนอนใต้ต้นไม้ในทุ่งหญ้าสีเขียวด้านนอก และเริ่มที่จะนอน หลังจากนั้นไม่นานแพะเก่ากลับมาบ้านอีกครั้ง จากป่า อ่า ! สิ่งที่สายตาเธอเห็นตรงนั้น ประตูบ้านเปิดกว้าง . โต๊ะ , เก้าอี้ , ม้านั่งและถูกโยนลงเครื่องซักผ้าวางชามแตกเป็นชิ้นๆ และผ้าห่มและหมอนที่ถูกดึงออกจากเตียง เธอหาลูกๆ ของเธอแต่ก็ไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบ เธอโทรหาพวกเขาหนึ่งหลังจากที่อื่นตามชื่อ แต่ไม่มีใครตอบ ในที่สุด เมื่อเธอมาถึงน้องเล็ก เสียงนุ่มร้อง " แม่ที่รักผมในนาฬิกากรณี " เธอเอาเด็กออก และบอกเธอว่าหมาป่ามาและกินอื่น ๆทั้งหมด แล้วคุณอาจจะจินตนาการว่าเธอร้องไห้มากกว่าเด็กที่น่าสงสารของเธอ 3
ยาวเศร้าโศก เธอออกไปและลูกคนเล็กหนีไปกับเธอ เมื่อพวกเขามาถึงทุ่งหญ้า มันวางหมาป่าโดยต้นไม้และกรนเสียงดังที่กิ่งไม้สั่นไหว เธอมองเขาทุกด้าน และเห็นว่า มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว และดิ้นรนใน gorged ร่างกาย " อ้า สวรรค์ " เธอกล่าว " เป็นไปได้ว่า เด็กที่น่าสงสารของฉันที่เขาได้กลืนลงไปทานข้าวของเขา สามารถยังมีชีวิตอยู่ ?" แล้วเด็กก็วิ่งกลับบ้าน เอากรรไกรและเข็มและด้าย และแพะผ่าท้องของสัตว์ประหลาด และแทบไม่มี เธอทำให้หนึ่งตัดมากกว่าหนึ่งเด็กผลักหัวมันออก และเมื่อเธอได้ตัดอีก ทั้งหมดหกผุดออกมาหนึ่งหลังจากที่อื่นและมียัง ยังมีชีวิตอยู่และได้รับความเดือดร้อนไม่มีการบาดเจ็บใด ๆ ก็ตาม เพราะในความโลภของเขา มอนสเตอร์ก็กลืนลงไปทั้งหมดสิ่งที่ดีใจมี ! แล้วพวกเขาก็สวมกอดแม่ที่รักของพวกเขาและเพิ่มขึ้นเป็นช่างตัดเสื้อในงานแต่งงานของเขา แต่แม่บอกว่า " ไปดูหินใหญ่ และเราจะเติมท้องของคนชั่ว สัตว์ของพวกเขาในขณะที่เขายังหลับอยู่ แล้วเจ็ดเด็กลากหินที่นั่นกับความเร็ว และใส่มากของพวกเขาเข้าไปในท้องของเขาเช่นที่พวกเขาอาจได้รับในและแม่เย็บมันขึ้นมาอีกครั้งในเร็วที่สุด ดังนั้นเขาก็ไม่ได้ทราบอะไรและไม่เคยคน 4
เมื่อหมาป่าที่ยาวมีการนอนของเขา เขามีขา และ เป็นหินในท้องของเขาทำให้เขากระหายน้ำมาก เขาอยากไป ก็ให้ดื่ม แต่เมื่อเขาเริ่มเดินและย้ายเกี่ยวกับ หินในท้องของเขากระแทกกับแต่ละอื่น ๆ และว้าวุ่น

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.