Gross Domestic Product have been gr

Gross Domestic Product have been growing at an average of 7.5% from 2000-2008 and the country was able to reduce poverty fate from 58.1% in the 1990s to 14% in 2008.[2] While the country grows and overall poverty drops, the rich urban dwellers benefitted more than their rural counterparts and a wide income disparity exist between the rich and poor. The regions with the highest relative poverty rates include the north-west, north-central, central highlands, central coast and north-east.[3] People in these regions do not have the resources to conduct agricultural activities, which is the main source of income for the majority of the rural people. The poorest rural people live in remote areas with small plots of low quality land that is unsuitable for farming. Similarly, people living along the coastal line are faced with harsh climate conditions that restrict their opportunity for farming.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศมีการเติบโตที่เฉลี่ย 7.5% จาก 2000-2008 และประเทศสามารถลดชะตากรรมความยากจนจาก 58.1 มม.%ในปี 1990 14% ในปี 2008 [2] ในขณะที่ประเทศเติบโต และความยากจนโดยรวมลดลง อาศัยอยู่ในเมืองที่อุดมไปด้วยรับประโยชน์มากขึ้นกว่าคู่ของพวกเขาชนบทและมีความเหลื่อมล้ำรายได้กว้างอยู่ระหว่างรวยและจน ภูมิภาคที่ มีอัตราความยากจนสัมพัทธ์สูงที่สุดได้แก่ตะวันตกเฉียงเหนือ ไฮแลนด์นอร์ท-เซ็นทรัล เซ็นทรัล เซ็นทรัลโคสต์ และตะวัน ออกเฉียงเหนือ [3] คนในภูมิภาคนี้มีทรัพยากรที่จะดำเนินกิจกรรมทางการเกษตร ซึ่งเป็นแหล่งหลักของรายได้สำหรับคนชนบทส่วนใหญ่ คนชนบทยากจนที่สุดอาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกลกับผืนดินมีคุณภาพต่ำที่ไม่เหมาะสมสำหรับทำการเกษตรขนาดเล็ก ในทำนองเดียวกัน คนที่อาศัยอยู่ตามแนวชายฝั่งจะต้องเผชิญกับสภาพอากาศที่รุนแรงเป็นการจำกัดโอกาสของพวกเขาสำหรับการเกษตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศมีการเติบโตเฉลี่ยอยู่ที่ 7.5% 2000-2008 และประเทศก็สามารถที่จะลดความยากจนชะตากรรมจาก 58.1% ในปี 1990 เป็น 14% ในปี 2008 [2] ในขณะที่ประเทศที่เติบโตขึ้นและความยากจนโดยรวมลดลงที่ อาศัยอยู่ในเมืองที่อุดมไปด้วยได้รับประโยชน์มากขึ้นกว่าในชนบทของพวกเขาและความเหลื่อมล้ำรายได้กว้างอยู่ระหว่างคนรวยและคนจน ภูมิภาคท​​ี่มีอัตราสูงสุดความยากจนรวมถึงทางตะวันตกเฉียงเหนือทิศตะวันตกเฉียงเหนือภาคกลาง, ที่ราบสูงภาคกลางของชายฝั่งภาคกลางและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. [3] ผู้คนในภูมิภาคเหล่านี้ไม่ได้มีทรัพยากรในการดำเนินกิจกรรมทางการเกษตรซึ่งเป็นแหล่งที่มาหลัก ของรายได้ส่วนใหญ่ของคนในชนบท คนยากจนในชนบทที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกลกับแปลงเล็ก ๆ ของที่ดินที่มีคุณภาพต่ำที่ไม่เหมาะสมสำหรับการเลี้ยง ในทำนองเดียวกันคนที่อาศัยอยู่ตามแนวชายฝั่งทะเลที่จะต้องเผชิญกับสภาพอากาศที่รุนแรงที่ จำกัด โอกาสของพวกเขาสำหรับการเลี้ยง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศมีการเติบโตที่เฉลี่ย 7.5% จากการ 2000-2008 และประเทศสามารถลดความยากจนจากโชคชะตา 58.1% ในปี 1990 ถึง 14% ในปี 2008 . [ 2 ] ในขณะที่ประเทศเติบโตและลดลงความยากจนโดยรวม เศรษฐีชาวเมืองได้รับประโยชน์มากกว่า counterparts ในชนบทของพวกเขาและความกว้าง รายได้อยู่ระหว่าง คนรวยกับคนจน ภูมิภาคที่มีอัตราความยากจนสูงสุดสัมพัทธ์รวมจังหวัด เหนือ กลาง เซ็นทรัล ไฮแลนด์ , ชายฝั่งภาคกลาง และภาคตะวันออกเฉียงเหนือ คน [ 3 ] ในภูมิภาคเหล่านี้ไม่ได้มีทรัพยากรที่จะดำเนินการกิจกรรมด้านการเกษตรซึ่งเป็นแหล่งที่มาหลักของรายได้สำหรับส่วนใหญ่ของประชาชนในชนบท ประชาชนในชนบทที่ยากจนอาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกลกับแปลงเล็ก ๆของที่ดินที่มีคุณภาพต่ำที่ไม่เหมาะกับการทำนา นอกจากนี้ประชาชนที่อาศัยอยู่ตามแนวชายฝั่งจะเผชิญกับสภาพภูมิอากาศที่รุนแรง จำกัด โอกาสของพวกเขาสำหรับการ