Philip Guston is an artist whose wo

Philip Guston is an artist whose work invites conversation. Even the abstract works that brought him recognition mid-career have a chatty quality or, more accurately, a sense of give and take that pulls the viewer in for a closer look and a longer stay. The “plus-minus” brushstrokes by which Guston’s abstract paintings can be identified has always seemed to beg for interaction. The rhythmic application of the back-and-forth marks delivers the energy of their making which is transferred to the viewer and feels like an invitation to engage with, rather than to merely view and assess, the painting.

The American composer Morton Feldman wrote in his essay “Philip Guston: 1980/The Last Works,” “Guston’s paintings tell you instinctively where to stand.”[1] Perhaps one’s placement in relation to the painting is where the conversation that I imagine with Guston’s work begins. Standing in front of Wharf, 1976, I take in the painting edge to edge, top to bottom. Once I “find my footing,” I see the plus-minus brushwork that operates like voice recognition in identifying the artist. After acknowledging that this is Guston, I wonder what he is saying—or, first things first, how he is saying it. In the same essay on Guston, Feldman went on to write, “To a great extent we respond to a painting as a visual replica of how it was painted.” Surveying Wharf and tracking the artist’s moves lead to a conversation with Guston, which is where I believe meaning is found in this artist’s work.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟิลิป Guston เป็นศิลปินมีผลงานเชิญสนทนา แม้ผลงานนามธรรมที่พาเขาเรียนรู้การรับรู้ที่มีคุณภาพช่างพูดหรือ ขึ้นอย่างถูกต้อง ความรู้สึกและคาที่ตัวแสดงสำหรับมองใกล้และที่พัก โลก "บวก" ที่ซึ่งสามารถระบุของ Guston นามธรรมได้เสมอดูเหมือนจะ ขอโต้ตอบ โปรแกรมที่เป็นจังหวะของเครื่องหมายย้อนกลับมาให้พลังงานของการทำซึ่งจะถูกโอนย้ายไปยังผู้ชม และรู้สึกเหมือนเชิญ ได้มีส่วนร่วม มากกว่าเพียงดู และ ประเมิน การวาดภาพนักแต่งเพลงชาวอเมริกันมอร์ตันเฟลด์แมนเขียนในเรียงความของเขา "ฟิลิป Guston: ผลงานล่าสุดในปี 1980, " "ภาพวาดของ Guston บอกสัญชาตญาณที่จะยืน" [1] บางทีของจัดวางให้สัมพันธ์กับภาพวาดเป็นที่เริ่มต้นการสนทนาที่ผมจินตนาการกับงานของ Guston ยืนอยู่หน้าท่าเรือ 1976 ฉันใช้ในการวาดภาพขอบถึงขอบ ด้านล่าง เมื่อฉัน "หาเท้าของฉัน ฉันเห็น brushwork บวกลบที่ดำเนินการเช่นการจดจำเสียงในการระบุศิลปิน หลังจากยอมรับว่า นี้ Guston ฉันสงสัยว่า สิ่งที่เขาจะพูด — หรือสิ่งแรก แรก วิธีการที่เขาไม่ว่า ในเรียงความเดียวบน Guston เฟลด์แมนก็ไปเขียน "ชะลอ เราตอบจิตรกรรมเป็นแบบจำลองภาพของวิธีภาพ" สำรวจท่าเรือ และการติดตามของศิลปินย้ายนำไปสนทนากับ Guston ซึ่งเป็นที่ผมเชื่อว่า ความหมายที่พบในงานของศิลปินท่านนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟิลิป Guston เป็นศิลปินที่มีผลงานเชิญสนทนา แม้ผลงานนามธรรมที่นำเขาได้รับการยอมรับกลางอาชีพมีคุณภาพช่างพูดหรือถูกต้องมากขึ้นความรู้สึกของการให้และใช้เวลาที่ดึงผู้ชมในการมองใกล้และพักผ่อนอีกต่อไป "การบวกลบ" พู่กันโดยที่ภาพวาดนามธรรม Guston สามารถระบุได้ประจักษ์เสมอที่จะขอสำหรับการปฏิสัมพันธ์ การประยุกต์ใช้จังหวะเครื่องหมายกลับและออกมามอบพลังงานของการทำของพวกเขาที่ถูกโอนไปยังผู้ชมและรู้สึกเหมือนได้รับเชิญไปมีส่วนร่วมกับมากกว่าที่จะเป็นเพียงการดูและประเมินภาพวาด.

นักแต่งเพลงชาวอเมริกันมอร์ตันเฟลด์แมนเขียนไว้ใน การทดลองของเขา "ฟิลิป Guston: 1980 / The Last ธิการ". "ภาพวาดของ Guston บอกคุณสัญชาตญาณที่จะยืน" [1] บางทีตำแหน่งหนึ่งในความสัมพันธ์กับการวาดภาพเป็นที่ที่การสนทนาที่ฉันคิดกับการทำงาน Guston เริ่มต้น ยืนอยู่ด้านหน้าของท่าเรือปี 1976 ผมใช้เวลาในการวาดภาพขอบไปที่ขอบบนลงล่าง เมื่อฉัน "พบฐานรากของฉัน" ฉันเห็นพู่กันบวกลบที่ดำเนินการเช่นการรับรู้เสียงในการระบุศิลปิน หลังจากยอมรับว่านี่คือ Guston ฉันสงสัยว่าสิ่งที่เขาจะพูดหรือสิ่งแรกที่วิธีการที่เขาจะบอกว่ามัน ในการเขียนเรียงความเดียวกันบน Guston เฟลด์แมนไปเขียน "ในระดับที่ดีเราตอบสนองต่อการวาดภาพเป็นแบบจำลองภาพของวิธีการที่มันถูกวาด." สำรวจท่าเรือและการติดตามการเคลื่อนไหวของศิลปินนำไปสู่การสนทนากับ Guston ซึ่งเป็น ที่ผมเชื่อว่าความหมายที่พบในการทำงานของศิลปินนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฟิลิป กุสตัน เป็นศิลปินที่มีผลงาน เชิญสนทนา แม้แต่นามธรรม ผลงานที่ทำให้เขาได้รับการยอมรับกลางงานมีคุณภาพ ช่างคุย หรือ ถูกต้อง ความรู้สึกของการให้และการรับที่ดึงผู้ชมในสำหรับมองใกล้และอยู่ยาว " บวกลบ " รอยพู่กันที่กุสตันเป็นภาพวาดนามธรรมสามารถระบุได้ประจักษ์เสมอขอปฏิสัมพันธ์ การใช้จังหวะของกลับเครื่องหมายให้พลังงานทำให้พวกเขาซึ่งจะถูกโอนไปยังผู้ชมและรู้สึกเหมือนเชิญให้เข้าร่วมด้วย แทนที่จะเป็นเพียงมุมมองและประเมิน , รูปวาดนักแต่งเพลงชาวอเมริกัน Morton Feldman เขียนในเรียงความ " ฟิลิป กุสตัน : 1980 / ช่วงงาน " กุสตัน ภาพวาดของบอกคุณสัญชาตญาณที่จะยืน . " [ 1 ] บางทีหนึ่งของการจัดวางในความสัมพันธ์กับภาพวาดที่การสนทนาที่ฉันจินตนาการกับกุสตันของงานจะเริ่มขึ้น ยืนอยู่ในด้านหน้าของท่าเรือ , 1976 , ฉันใช้เวลาในการวาดภาพขอบด้านบนกับด้านล่าง เมื่อฉัน " หาฐานรากของฉัน , " ผมเห็นบวกลบความเคลื่อนไหวที่รู้ดีว่าเสียงในการระบุศิลปิน หลังจากยอมรับว่าเป็นกุสตัน ฉันสงสัยว่า สิ่งที่เขาพูด หรือ สิ่งแรกที่เขาจะพูดมัน ในบทความเดียวกันในกุสตัน , เฟลด์แมนไปในการเขียน " มีขอบเขตที่ดีเราตอบสนองภาพวาดที่จำลองภาพว่ามันถูกวาด . " การสำรวจและติดตามการเคลื่อนไหวของศิลปินที่นำไปสู่การสนทนากับกุสตัน ซึ่งผมเชื่อว่าความหมายที่พบในงานนี้ศิลปิน