Palliative care patients who live a

Palliative care patients who live alone report greater psychological distress, and are less likely to die at home than those living with a family carer. However, there is a lack of research on the value of models of care that specifically address this disadvantage. This article describes the experiences of terminally ill ‘home alone’ people using one of two models of care aimed at maintaining participants’ need for independent living, focusing on the effect of these two models of care on their physical, social and emotional needs. Twenty six palliative care patients of Silver Chain Hospice Care, in Western Australia, were randomly assigned to either having a personal alarm or additional care-aide hours in their home. An in-depth qualitative study was conducted in two phases in 2010 using face-to-face interviews. The care-aide model of care resulted in benefits such as easing the burden of everyday living; supporting well-being; enhancing quality of life and preserving a sense of dignity; and reducing loneliness and isolation. The personal alarm model of care imparted a sense of security; provided peace of mind; and helped to deal with feelings of isolation. Participants in both groups felt that they could remain at home longer. By providing a safer, more secure environment through the use of a personal alarm or additional care-aide hours, patients were able to continue their activities of daily living, could build a sense of ‘normality’ into their lives, and they could live independently through support and dignity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บรรเทาผู้ป่วยอาศัยอยู่คนเดียวรายงานความทุกข์ทางจิตใจมากขึ้น และมีน้อยน่าจะไปตายที่บ้านมากกว่าผู้อยู่อาศัย ด้วย carer ครอบครัว อย่างไรก็ตาม มีการขาดการวิจัยค่าของรูปแบบของการดูแลที่เฉพาะข้อเสียนี้ บทความนี้อธิบายถึงประสบการณ์ของผู้ป่วยพฤติกรรม 'บ้านคนเดียว' ที่ใช้หนึ่งในสองรุ่นของวัตถุประสงค์ที่รักษาคนต้องใช้ชีวิตอิสระ ที่เน้นผลของรุ่นสองเหล่านี้ของความต้องการทางกายภาพ สังคม และทางอารมณ์ ผู้ป่วยบรรเทายี่สิบหกของซิลเวอร์เชน Hospice ในเวสเทิร์นออสเตรเลีย ถูกสุ่มกำหนดใด มีเตือนส่วนบุคคลหรือชั่วโมง aide ดูแลเพิ่มเติมในบ้านของพวกเขา การศึกษาเชิงคุณภาพเชิงลึกถูกดำเนินการในระยะที่สองในปี 2553 ใช้สัมภาษณ์แบบพบปะ แบบดูแล aide ของทำให้เกิดประโยชน์เช่นการผ่อนคลายภาระของชีวิต ทุกวัน สนับสนุนสุขภาพ เพิ่มคุณภาพชีวิตและรักษาความรู้สึกของเกียรติศักดิ์ และลดความเหงาและแยก รุ่นสัญญาณเตือนภัยส่วนบุคคลดูแล imparted ความปลอดภัย ให้อุ่นใจ และอาการก็โอจะจัดการกับความรู้สึกแยก ผู้เข้าร่วมในกลุ่มทั้งสองรู้สึกว่า พวกเขาอาจยังคงอยู่ที่บ้านอีกต่อไป โดยการให้สภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย ปลอดภัยมากขึ้นโดยใช้การแจ้งเตือนส่วนบุคคลหรือชั่วโมง aide ดูแลเพิ่มเติม ผู้ป่วยมีความสามารถในการใช้ชีวิตประจำวัน กิจกรรมของพวกเขาสามารถสร้างความรู้สึก 'normality' ในชีวิตของเขา และอยู่ได้อย่างอิสระ โดยสนับสนุนและศักดิ์ศรี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคองที่อาศัยอยู่คนเดียวรายงานความทุกข์ทางจิตใจมากขึ้นและมีโอกาสน้อยที่จะตายที่บ้านมากกว่าผู้ที่อาศัยอยู่กับผู้ดูแลครอบครัว อย่างไรก็ตามมีการขาดของการวิจัยเกี่ยวกับคุณค่าของรูปแบบของการดูแลที่เฉพาะที่อยู่ข้อเสียนี้ บทความนี้จะอธิบายประสบการณ์ของผู้ป่วยหนัก 'บ้านคนเดียว' คนใช้หนึ่งในสองรูปแบบของการดูแลมุ่งเป้าไปที่การรักษาความต้องการของผู้เข้าร่วมสำหรับการใช้ชีวิตอิสระมุ่งเน้นไปที่ผลกระทบของทั้งสองรูปแบบของการดูแลความต้องการของพวกเขาทางกายภาพทางสังคมและอารมณ์ ยี่สิบหกการดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคองโซ่สีเงินดูแลที่บ้านพักรับรองในออสเตรเลียตะวันตกถูกสุ่มให้ได้ทั้งที่มีการเตือนภัยส่วนบุคคลหรือชั่วโมงช่วยดูแลเพิ่มเติมในบ้านของพวกเขา คุณภาพในเชิงลึกได้ดำเนินการศึกษาในสองขั้นตอนในปี 2010 โดยใช้การสัมภาษณ์ใบหน้าเพื่อใบหน้า รูปแบบการดูแลผู้ช่วยในการดูแลผลประโยชน์เช่นการบรรเทาภาระของชีวิตประจำวัน; การสนับสนุนการเป็นอยู่ที่ดี; การเสริมสร้างคุณภาพชีวิตและการรักษาความรู้สึกของศักดิ์ศรี; และลดความเหงาและความโดดเดี่ยว รูปแบบการเตือนภัยของการดูแลส่วนบุคคลแก่ความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัย; ให้ความสงบของจิตใจ; และช่วยในการจัดการกับความรู้สึกของการแยก ผู้เข้าร่วมในทั้งสองกลุ่มรู้สึกว่าพวกเขาจะยังคงอยู่ที่บ้านอีกต่อไป โดยการให้ปลอดภัยสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยมากขึ้นผ่านการใช้งานของการเตือนภัยส่วนบุคคลหรือชั่วโมงช่วยดูแลเพิ่มเติมผู้ป่วยที่มีความสามารถที่จะดำเนินการต่อกิจกรรมของพวกเขาในชีวิตประจำวันสามารถสร้างความรู้สึกของ 'ปกติ' เข้ามาในชีวิตของพวกเขาและพวกเขาจะมีชีวิตอยู่อย่างอิสระ ผ่านการสนับสนุนและศักดิ์ศรี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การดูแลผู้ป่วยที่อาศัยอยู่คนเดียวรายงานมากกว่าจิตทุกข์ และมีโอกาสน้อยที่จะตายที่บ้านมากกว่าอยู่กับผู้ดูแลครอบครัว อย่างไรก็ตาม มีการขาดการวิจัยคุณค่าของรูปแบบของการดูแลที่เฉพาะเจาะจงที่อยู่ข้อเสียนี้บทความนี้อธิบายถึงประสบการณ์ป่วยหนัก ' อยู่คนเดียว ' คนโดยใช้หนึ่งในสองรูปแบบของการมุ่งรักษาต้องการเข้าร่วม ' สำหรับการใช้ชีวิตอิสระ เน้นผลของทั้งสองรูปแบบของการดูแลในทางกายภาพของพวกเขา ความต้องการของสังคม และอารมณ์ ยี่สิบหกทุเลาการดูแลผู้ป่วยของโรงพยาบาลดูแลโซ่เงินในออสเตรเลียตะวันตกมีวัตถุประสงค์เพื่อให้มีการเตือนภัย หรือผู้ช่วยส่วนบุคคลเพิ่มชั่วโมงในบ้านของพวกเขา การศึกษาเชิงคุณภาพเชิงลึก ทำการศึกษาใน 2 ขั้นตอนใน 2010 โดยใช้การสัมภาษณ์แบบตัวต่อตัว ผู้ช่วยดูแลรูปแบบการดูแลผลประโยชน์ เช่น ลดภาระในชีวิตประจำวัน ; สนับสนุนความเป็นอยู่ที่ดี การส่งเสริมคุณภาพชีวิตและรักษาความรู้สึกของศักดิ์ศรี ;และลดความเหงา และโดดเดี่ยว รูปแบบของการเตือนภัยส่วนบุคคลที่เพิ่มความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัย ให้ความสงบของจิตใจ และช่วยจัดการกับความรู้สึกของการแยก . ผู้เข้าร่วมในกลุ่มรู้สึกว่าพวกเขาจะยังคงอยู่ในบ้านอีกต่อไป โดยการให้สภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยที่ปลอดภัยมากขึ้นผ่านการใช้สัญญาณเตือนภัยส่วนบุคคลหรือเพิ่มเติมการดูแลเด็กชั่วโมงผู้ป่วยสามารถทำกิจกรรมในชีวิตประจำวัน สามารถสร้างความรู้สึกของ ' ปกติ ' ในชีวิตของพวกเขา , และพวกเขาสามารถมีชีวิตอยู่อย่างอิสระผ่านการสนับสนุนและศักดิ์ศรี