Li Shan planned well. He thought if

Li Shan planned well. He thought if he was in the same situation as his two seniors and also got hit by the Thunder Bomb, then at least there was a layer of pity because they had similar illnesses, so perhaps he could take less beatings.

Wang Lin looked at him as if he was smiling yet he wasn’t, and he calmly put away the Thunder Bomb then actually smiled, “This is quite the treasure, so I can’t use it randomly. Go down!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลี่ซานวางแผนดี เขาคิดว่า ถ้าเขาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันเป็นรุ่นพี่ของเขาทั้งสอง และยัง ได้ตี โดยระเบิดฟ้าร้อง แล้วที่ มีชั้นของสงสารเนื่องจากพวกเขาเจ็บป่วยคล้าย ดังนั้นบางทีเขาอาจจะตีระน้อยลินวังมองเขาว่าเขาถูกยิ้ม ยังไม่ได้ และเคลื่อนย้ายระเบิดฟ้าร้อง แล้วเขาจะ ยิ้ม "อยู่ค่อนข้างสมบัติ ดังนั้นฉันไม่สามารถใช้ได้ ลงไป"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลี่ฉานการวางแผนที่ดี เขาคิดว่าถ้าเขาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับสองผู้สูงอายุของเขาและยังได้รับการตีโดยทันเดอร์ระเบิดแล้วอย่างน้อยมีชั้นของสงสารเพราะพวกเขามีการเจ็บป่วยที่คล้ายกันดังนั้นบางทีเขาอาจจะใช้การเฆี่ยนตีน้อย. วังหลินมองไปที่เขา ราวกับว่าเขากำลังยิ้ม แต่เขาไม่ได้และเขาใจเย็นนำไปทันเดอร์ระเบิดแล้วยิ้มจริง "นี้ค่อนข้างสมบัติดังนั้นฉันไม่สามารถใช้งานได้แบบสุ่ม ลงข้างล่าง!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลี่ซานวางแผนอย่างดี เขาคิดว่าถ้าเขาตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับรุ่นพี่ทั้งสองของเขา และยังโดน ฟ้าผ่า ระเบิด แล้ว อย่างน้อยก็มีชั้นของความสงสารเพราะพวกเขาร่วมด้วยเหมือนกัน ดังนั้นบางทีเขาอาจจะตีน้อยลง

หวังหลินมองเขาราวกับว่าเขากำลังยิ้ม แต่เขาไม่ได้ และเขา ใจเย็นเก็บสายฟ้าระเบิดแล้วจริงๆแล้วยิ้ม " นี่เป็นสมบัติดังนั้นฉันไม่สามารถใช้มันได้แบบสุ่ม ลงไป ! "