The horse-drawn carriages began to

The horse-drawn carriages began to move. Their wheels’ rolling rhythm steadily sounded, and soon, Chen Rong heard the iron gates open.
She had left the Nan’yang Prince’s estate. She had finally escaped! Chen Rong’s left hand gripped her right one tightly, her lips upturning into a smile. Unconsciously, tears brimmed her eyes, which dilated to allow the drops to freely roll down her cheeks. She quietly lifted a corner of the curtain and let the biting cold wind dry her face. Her tears ran steady like a stream, however. No matter how the wind blew, it would not dry. Quietly, Chen Rong sniffed and wiped her tears in the dark.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การนั่งรถม้าเริ่มที่จะย้าย ล้อกลิ้งจังหวะไพเราะอย่างต่อเนื่อง และเร็ว ๆ นี้ ร่องเฉินได้ยินประตูเหล็กที่เปิดเธอได้ทิ้งที่ดินของเจ้าชาย Nan'yang เธอก็หนีไป เฉินร่องซ้ายมือพิพากษาเธอขวาหนึ่งแน่น ริมฝีปากของเธอ upturning เข้าไปในรอยยิ้ม โดยไม่รู้ตัว น้ำตาหล่อนเปี่ยมไปตาของเธอ ซึ่งพองให้หยดกลิ้งลงแก้มของเธอได้อย่างอิสระ เธอเงียบ ๆ ยกมุมของม่าน และให้ลมเย็นกัดแห้งใบหน้าของเธอ น้ำตาของเธอวิ่งนิ่งเหมือนกระแส อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าอย่างไรลมพัด มันจะไม่แห้ง เงียบ ๆ เฉินร่อง sniffed และเช็ดน้ำตาของเธอในมืด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รถม้าม้าเริ่มที่จะย้าย ล้อของพวกเขา 'จังหวะกลิ้งอย่างต่อเนื่องฟังและเร็ว ๆ นี้เฉินร่องได้ยินประตูเหล็กเปิด.
เธอได้ทิ้งมรดก Nan'yang ของเจ้าชาย เธอได้หลบหนีในที่สุด! ซ้ายมือของเฉินร่องจับหนึ่งขวาของเธอแน่นริมฝีปากของเธอ upturning เป็นรอยยิ้ม ไม่รู้น้ำตาปีกดวงตาของเธอซึ่งพองที่จะอนุญาตให้หยดอย่างอิสระม้วนลงแก้มของเธอ เธออย่างเงียบ ๆ ยกมุมของผ้าม่านและปล่อยให้ลมหนาวแห้งกัดใบหน้าของเธอ น้ำตาของเธอวิ่งอย่างต่อเนื่องเหมือนกระแสอย่างไร ไม่ว่าลมพัดก็จะไม่แห้ง เงียบ ๆ เฉินร่องดมกลิ่นและเช็ดน้ำตาของเธอในที่มืด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ม้าลากรถม้าเริ่มที่จะย้าย ล้อของพวกเขากลิ้งจังหวะเสียงอย่างต่อเนื่อง และเร็วๆ นี้ เฉินหยงได้ยินเสียงประตูเหล็กเปิดเธอทิ้ง nan"yang อสังหาริมทรัพย์ของเจ้าชาย เธอได้หนีออกไปได้ ! เฉิงหรง มือ ซ้ายทีขวาของเธอหนึ่งไว้แน่น ริมฝีปาก upturning เป็นรอยยิ้ม . โดยไม่รู้ตัว น้ำตาปี ตาของเธอซึ่งพองให้ลดลงได้อย่างอิสระ กลิ้งลงแก้มของเธอ เธอค่อยๆยกมุมของม่านและปล่อยให้กัดลมเย็นแห้งใบหน้าของเธอ น้ำตาของเธอวิ่งนิ่งเหมือนกระแสอย่างไร ไม่ว่าลมพัดมันก็ไม่แห้ง เงียบๆ เฉินหยงดม และเช็ดน้ำตาของเธอในที่มืด