I first heard rap in 1980, at a par

I first heard rap in 1980, at a party in Harlem. It sounded like a broken record. It was a version of an old hit record called Good Times, the same four bars looped over and over. On top of the loop, a kid chanted a rhyme about how he was the best disc jockey in the world. It was called Rapper's Delight. I thought it was the most ridiculous thing I'd ever heard.
For the next 26 years. I avoided rap music the way you step over a crack in the pavement. I heard it booming out of cars and alleyways from Paris to Abidjan, but I never listened. In doing so, I missed the most important cultural event in my lifetime. No American music has exploded across the world with such force since sing jazz in the 1930s. This defiant culture of song, graffiti, and dance , collectively known as hip-hop, has permeated almost every society.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แรกได้ยิน rap ใน 1980 ในงานเลี้ยงในฮาร์เล็ม ได้แต่เพียงแห่งดังใช้งานไม่ได้ มันเป็นรุ่นเก่าตีเรกคอร์ดที่เรียกว่าเวลาดี บาร์สี่เดียว looped น่า บนวน เด็กร้องสัมผัสเกี่ยวกับวิธีการที่เขาเป็นดีเจที่ดีสุดในโลก มันถูกเรียกว่าความสุขของแรพ ฉันคิดว่า มันเป็นสิ่งไร้สาระที่สุดที่ฉันเคยได้ยินปี 26 ถัดไป ฉันหลีกเลี่ยงเพลง rap แบบก้าวผ่านรอยแตกที่ผิว ผมได้ยินมันเฟื่องฟูรถและ alleyways จากปารีสไปอาบิดจัน แต่ฉันไม่เคยฟัง ในการทำเช่นนั้น ฉันพลาดกิจกรรมทางวัฒนธรรมสำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน เพลงอเมริกันไม่ได้กระจายข้ามโลกด้วยแรงดังกล่าวตั้งแต่แจ๊สสิงห์ในช่วงทศวรรษ 1930 วัฒนธรรมนี้ defiant เพลง ต่าง และเต้น รำ เรียกว่าฮิปฮอป มี permeated เกือบทุกสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งแรกที่ผมได้ยินแร็พในปี 1980 ในงานปาร์ตี้ในฮาร์เล็ม มันฟังเหมือนบันทึกหัก มันเป็นรุ่นของการบันทึกฮิตเก่าที่เรียกว่าช่วงเวลาดี ๆ เช่นเดียวสี่แท่งคล้องกว่าและมากกว่า ด้านบนของห่วงเด็กสวดมนต์สัมผัสเกี่ยวกับวิธีที่เขาเป็นดีเจที่ดีที่สุดในโลก มันถูกเรียกว่าแร็ปยินดี ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยิน.
สำหรับถัดไป 26 ปี ผมหลีกเลี่ยงเพลงแร็พในแบบที่คุณก้าวข้ามรอยแตกในทางเดิน ผมได้ยินมันเฟื่องฟูออกจากรถและตรอกซอกซอยจากปารีสไปบิด แต่ฉันไม่เคยฟัง ในการทำเช่นนั้นฉันคิดถึงเหตุการณ์ทางวัฒนธรรมที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน ไม่มีเพลงอเมริกันได้ระเบิดทั่วโลกที่มีแรงดังกล่าวตั้งแต่ร้องเพลงแจ๊สในช่วงทศวรรษที่ 1930 วัฒนธรรมนี้ท้าทายของเพลง, Graffiti, และการเต้นรำเรียกว่าฮิปฮอปได้เต็มเกือบทุกสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครั้งแรกที่ผมได้ยินเพลงในปี 1980 ที่พรรคในฮาร์เล็ม มันเหมือนบันทึกเสีย มันเป็นรุ่นของการบันทึกตีเก่าเรียกว่าครั้งดี ทั้งสี่แท่งอาจจะมากกว่า ด้านบนของห่วงเด็กท่องคำคล้องจองเกี่ยวกับวิธีการที่เขาเป็นดีเจที่ดีที่สุดในโลก มันถูกเรียกว่า แร็ปคือความสุขใจ ฉันคิดว่ามันไร้สาระที่สุด ที่ฉันเคยได้ยิน .
สำหรับถัดไป 25 ปีผมหลีกเลี่ยงเพลงแร็พที่คุณเหยียบรอยแตกบนทางเท้า ฉันได้ยินมันเฟื่องฟูออกมาจากรถยนต์ และถนนหนทางในเมืองจากปารีส อบิดจัน แต่ผมไม่เคยฟัง ในการทำเช่นนั้น ฉันคิดถึงเหตุการณ์ทางวัฒนธรรมที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน ไม่มีเพลงที่ได้ขยายทั่วโลก ด้วยแรงมหาศาล ตั้งแต่ร้องเพลงแจ๊สในยุค วัฒนธรรมนี้ท้าทายของเพลง , Graffiti , และเต้น ,รวมเรียกว่าฮิปฮอป มีเต็มเกือบทุกสังคม