Gun Ownership (Chapter 2)The prospe

Gun Ownership (Chapter 2)

The prospects for reducing violence by restricting guns depends to a great extent on how many guns there are, how people get them, why they own them, and how strongly they would resist or evade gun controls in order to hold onto them. Also, one's interpretation of a positive relationship between violence rates and gun ownership rates depends on the degree to which one believes that violence can drive up gun ownership, by motivating people to get guns for protection, as well as gun ownership increasing violence.

There were probably over 200 million guns in private hands in the U.S. by 1990, about a third of them handguns. One straightforward policy implication is that policies which seek to reduce gun violence by reducing the overall supply of guns, as distinct from reducing the number possessed just by high-risk subsets of the population, face an enormous obstacle in this huge existing stock. Even if further additions to the stock could somehow be totally and immediately stopped, the size of the stock and durability of guns imply that, in the absence of mass confiscations or unlikely voluntary surrenders of guns, it might be decades before any perceptible impact of a supply-reduction strategy became apparent.

Gun ownership increased from the 1960's through the 1980's, especially handgun ownership. Some of the increase was due to the formation of new households and to growing affluence enabling gun owners to acquire still more guns; however, a substantial share of the increase was also a response to rising crime rates among people who previously did not own guns. Most handguns are owned for defensive reasons, and many people get guns in response to high or rising crime rates. Therefore, part of the positive association sometimes observed between gun ownership levels and crime rates is due to the effect of the latter on the former, rather than the reverse. Nevertheless, most guns, especially long guns, are owned primarily for recreational reasons unconnected with crime.

From the mid-1960's to the mid-1980's, scattered evidence strongly suggests that, while gun ownership increased in general, it did so even more among criminals and violence-prone people than it did among the nonviolent majority of the population. Because these "high-risk" groups are largely unrepresented in national surveys, this would partially account for the fact that household gun prevalence in national surveys remained fairly constant during this period, despite huge additions to the total stock of privately owned guns.

Gun owners are not, as a group, psychologically abnormal, nor are they more racist, sexist, or pro-violent than nonowners. Most gun ownership is culturally patterned and linked with a rural hunting subculture. The culture is transmitted across generations, with recreation-related gun owners being socialized by their parents into gun ownership and use from childhood. Defensive handgun owners, on the other hand, are more likely to be discon- nected from any gun subcultural roots, and their gun ownership is usually not accompanied by association with other gun owners or by training in the safe handling of guns. Defensive ownership is more likely to be an individualistic response to life circumstances perceived as dangerous. Defensive ownership is also a response to the perception that the police cannot provide adequate protection. This response to dangers, however, is not necessarily mediated by the emotion of fear, but rather may be part of a less emotional preparation for the possibility of future victimization.

The strongest and most consistent predictors of gun ownership are hunting, being male, being older, higher income, residence in rural areas or small towns, having been reared in such small places, having been reared in the South, and being Protestant. The social origins of Rs consistently predict having firearms, supporting the view that early socialization into gun owning subcultures is important in explaining gun ownership. However, traits like racial prejudice and punitiveness towards criminals are not important. Most gun ownership in the general public is related to outdoor recreation like hunting and its correlates, rather than crime. On the other hand, ownership of handguns may well be linked with fear of crime and prior burglary victimization, though find- ings are necessarily ambiguous due to questions of causal order - fear could motivate gun acquisition, but having a gun could also reduce the owner's fear.

The pattern of results as a whole is compatible with the thesis that gun ownership is a product of socialization into a rural hunting culture. The findings support a simple explanation of the high level of gun ownership in the United States, an explanation which rejects the notion that weak gun laws are somehow responsible. Unlike European nations with a feudal past, the U.S. has had both widespread ownership of farmland and millions of acres of public lands available for

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจ้าของปืน (หมวด 2)แนวโน้มการลดความรุนแรงโดยการจำกัดปืนขึ้นชะลอมีปืนมีหลายวิธี วิธีคนได้ ทำไมพวกเขาทำพวกเขา และวิธีอย่างยิ่งพวกเขาจะต่อต้าน หรือหลบเลี่ยงการควบคุมปืนเพื่อไป ของการตีความความสัมพันธ์ในเชิงบวกระหว่างอัตราความรุนแรงและอัตราการเป็นเจ้าของปืนขึ้นอยู่กับระดับที่หนึ่งเชื่อว่า ความรุนแรงสามารถขับเจ้าปืน แรงบันดาลใจคนรับปืนสำหรับป้องกัน เป็นเจ้าของปืนที่เพิ่มความรุนแรงมีปืนกว่า 200 ล้านในมือส่วนในสหรัฐอเมริกาโดยปี 1990 ประมาณหนึ่งในสามของพวกเขายิงกาว หนึ่งนโยบายที่ตรงไปตรงมาชัดเจนไม่ว่า นโยบายซึ่งพยายามที่จะลดความรุนแรงของปืน โดยการลดอุปทานโดยรวมของปืน as distinct from ลดจำนวน・เพียงชุดย่อยมีความเสี่ยงสูงของประชากร เผชิญอุปสรรคใหญ่หลวงในสต็อกที่มีอยู่นี้มาก แม้การ เพิ่มหุ้นอาจอย่างใดทั้งหมด และทันที หยุด ขนาดของสต็อก และความทนทานของปืนนัยว่า การขาดงานของ confiscations โดยรวมหรือไม่น่าสมัคร surrenders ปืน อาจเป็นหลายทศวรรษก่อนผลกระทบที่ชัดเจนของกลยุทธ์การลดอุปทานของชัดเจนนั้นเจ้าของปืนเพิ่มขึ้นจากปี 1960 ถึงปี 1980 โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าของปืนพก บางส่วนของการเพิ่มขึ้นเนื่องจากการก่อตัว ของครอบครัวใหม่ และ การเติบโตสามารถช่วยให้เจ้าของปืนจะได้รับคือยังปืนเพิ่มเติม อย่างไรก็ตาม ร่วมพบการเพิ่มขึ้นเป็นการตอบสนองการอาชญากรรมเพิ่มขึ้นในหมู่คนที่ก่อนหน้านี้ ไม่ได้เป็นเจ้าของปืนด้วย ยิงกาวส่วนใหญ่เป็นเจ้าของป้องกันเหตุผล และหลายคนได้รับปืนในการตอบสนองสูงหรืออาชญากรรมเพิ่มขึ้น ดังนั้น ส่วนหนึ่งของความสัมพันธ์เชิงบวกบางครั้งสังเกตระหว่างระดับเจ้าของปืนและอาชญากรรมเป็นเนื่องจากผลของหลังในอดีต มากกว่าย้อนกลับ แต่ ปืนใหญ่ ปืนยาวโดยเฉพาะ เป็นเจ้าของสำหรับเหตุผลด้านนันทนาการเกี่ยวกับอาชญากรรมจากตัวกลาง-1960 ของไปที่กลาง-1980 ของ หลักฐานการกระจายขอแนะที่ ในขณะที่เจ้าของปืนเพิ่มขึ้นในทั่วไป ไม่ได้ดังนั้นยิ่งอาชญากรและแนวโน้มความรุนแรงคนก็ตั้งในหมู่ประชากรส่วนใหญ่รุนแรง เนื่องจากกลุ่มเหล่านี้ "มีความเสี่ยงสูง" ที่ unrepresented ส่วนใหญ่ในการสำรวจแห่งชาติ ซึ่งบางส่วนจะบัญชีสำหรับความจริงที่ว่า ปืนบ้านชุกในการสำรวจแห่งชาติยังคงค่อนข้างคงในช่วงเวลานี้ แม้มีขนาดใหญ่เพิ่มหุ้นรวมของเอกชนเป็นเจ้าของปืนเจ้าของปืนไม่ได้ เป็นกลุ่ม ความผิดปกติ หรือมียิ่งแบ่งแยกเชื้อชาติ เหยียดเพศ หรือโปรุนแรงกว่า nonowners เจ้าของปืนใหญ่เป็นลวดลายวัฒนธรรม และเชื่อมโยงกับวัฒนธรรมชนบทล่า วัฒนธรรมถูกส่งผ่านคนรุ่น กับปืนเกี่ยวกับสันทนาการ socialized พ่อเป็นเจ้าของปืนและใช้จากวัยเด็ก เจ้าของปืนพกป้องกัน คง มีแนวโน้มจะ discon ต่อจากราก subcultural ปืนใด ๆ และเจ้าของปืนจะมักไม่สมาคมกับปืนอื่น ๆ หรือ โดยการฝึกอบรมในการจัดการความปลอดภัยของปืน ป้องกันเจ้ามักขึ้นเป็นการตอบสนองที่กำเนิดการรับรู้สถานการณ์ของชีวิตที่เป็นอันตราย รับเป็นเจ้าของเป็นการตอบสนองการรับรู้ว่า ตำรวจไม่สามารถให้การป้องกันที่เพียงพอ ตอบสนองนี้อันตราย อย่างไรก็ตาม ไม่จำเป็นต้องมี โดยอารมณ์ความกลัว แต่อาจเป็นส่วนหนึ่งของการเตรียมอารมณ์น้อยตัวอาจแกล้งในอนาคตThe strongest and most consistent predictors of gun ownership are hunting, being male, being older, higher income, residence in rural areas or small towns, having been reared in such small places, having been reared in the South, and being Protestant. The social origins of Rs consistently predict having firearms, supporting the view that early socialization into gun owning subcultures is important in explaining gun ownership. However, traits like racial prejudice and punitiveness towards criminals are not important. Most gun ownership in the general public is related to outdoor recreation like hunting and its correlates, rather than crime. On the other hand, ownership of handguns may well be linked with fear of crime and prior burglary victimization, though find- ings are necessarily ambiguous due to questions of causal order - fear could motivate gun acquisition, but having a gun could also reduce the owner's fear.The pattern of results as a whole is compatible with the thesis that gun ownership is a product of socialization into a rural hunting culture. The findings support a simple explanation of the high level of gun ownership in the United States, an explanation which rejects the notion that weak gun laws are somehow responsible. Unlike European nations with a feudal past, the U.S. has had both widespread ownership of farmland and millions of acres of public lands available for

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจ้าของปืน (บทที่ 2) โอกาสในการลดความรุนแรงโดยการ จำกัด การปืนขึ้นอยู่ในระดับที่ดีอยู่กับจำนวนปืนมีวิธีการที่ผู้คนได้รับพวกเขาว่าทำไมพวกเขาพวกเขาเองและวิธีการอย่างยิ่งพวกเขาจะต่อต้านหรือหลบเลี่ยงการควบคุมปืนในการสั่งซื้อที่จะถือ ไปยังพวกเขา นอกจากนี้ยังมีการแปลความหมายของคนที่มีความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างอัตราการใช้ความรุนแรงและอัตราเจ้าของปืนขึ้นอยู่กับระดับที่หนึ่งเชื่อว่าการใช้ความรุนแรงสามารถขับรถขึ้นเจ้าของปืนโดยการสร้างแรงจูงใจให้คนที่จะได้รับปืนสำหรับการป้องกันเช่นเดียวกับเจ้าของปืนที่เพิ่มขึ้นความรุนแรง. มี อาจจะมากกว่า 200 ล้านปืนในมือของเอกชนในสหรัฐอเมริกาโดยปี 1990 ประมาณหนึ่งในสามของพวกเขาพก หนึ่งในความหมายตรงไปตรงมาเป็นนโยบายว่านโยบายที่พยายามที่จะลดความรุนแรงปืนโดยการลดอุปทานโดยรวมของปืนแตกต่างไปจากการลดจำนวนมีเพียงแค่ส่วนย่อยมีความเสี่ยงสูงของประชากรที่ต้องเผชิญกับอุปสรรคใหญ่หลวงที่มีอยู่ในสต็อกใหญ่นี้ แม้ว่าเพิ่มเติมต่อไปหุ้นอย่างใดอาจจะทั้งหมดและหยุดทันทีขนาดของหุ้นและความทนทานของปืนหมายความว่าในกรณีที่ไม่มี confiscations มวลหรือยอมจำนนโดยสมัครใจไม่น่าของปืนก็อาจจะมีหลายสิบปีก่อนที่จะส่งผลกระทบต่อสำเหนียกใด ๆ ของ กลยุทธ์การลดอุปทานก็เห็นได้ชัด. เป็นเจ้าของปืนเพิ่มขึ้นจากปี 1960 ผ่านปี 1980 โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเป็นเจ้าของปืน บางส่วนของการเพิ่มขึ้นเป็นผลมาจากการก่อตัวของผู้ประกอบการใหม่และการเจริญเติบโตความมั่งคั่งที่จะช่วยให้เจ้าของปืนที่จะได้รับปืนยังคงมากขึ้น แต่ส่วนแบ่งที่สำคัญของการเพิ่มขึ้นก็ยังตอบสนองต่อการเพิ่มขึ้นของอัตราการเกิดอาชญากรรมในหมู่คนที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นเจ้าของปืน ปืนส่วนใหญ่จะเป็นเจ้าของด้วยเหตุผลป้องกันและหลาย ๆ คนได้รับปืนในการตอบสนองที่สูงหรือเพิ่มขึ้นอัตราการเกิดอาชญากรรม ดังนั้นส่วนหนึ่งของความสัมพันธ์ในเชิงบวกสังเกตบางครั้งระหว่างระดับเจ้าของปืนและอัตราการเกิดอาชญากรรมเป็นเพราะผลของหลังในอดีตมากกว่าย้อนกลับ แต่ปืนส่วนใหญ่โดยเฉพาะปืนยาวเป็นเจ้าของหลักสำหรับเหตุผลที่พักผ่อนหย่อนใจไม่เกี่ยวกับความผิดทางอาญา. จากช่วงกลาง 1960 เข้ากลางปี ​​1980 หลักฐานกระจัดกระจายอย่างยิ่งแสดงให้เห็นว่าในขณะที่เจ้าของปืนที่เพิ่มขึ้นโดยทั่วไปก็ไม่ได้มากยิ่งขึ้นในหมู่อาชญากร และคนที่ใช้ความรุนแรงได้ง่ายกว่ามันในหมู่คนส่วนใหญ่ไม่รุนแรงของประชากร เพราะสิ่งเหล่านี้ "มีความเสี่ยงสูง" กลุ่มจะมีการแนะนำให้รู้จักส่วนใหญ่ในการสำรวจระดับชาตินี้บางส่วนจะบัญชีสำหรับความจริงที่ว่าความชุกปืนที่ใช้ในครัวเรือนในการสำรวจระดับชาติยังคงค่อนข้างคงที่ในช่วงเวลานี้แม้จะมีการเพิ่มขนาดใหญ่เพื่อหุ้นรวมของปืนเป็นของเอกชน. เจ้าของปืน ไม่ได้เป็นกลุ่มความผิดปกติทางจิตใจไม่ว่าพวกเขาชนชั้นมากขึ้นผู้หญิงหรือโปรรุนแรงกว่า nonowners เจ้าของปืนส่วนใหญ่เป็นลวดลายและวัฒนธรรมเชื่อมโยงกับวัฒนธรรมการล่าสัตว์ในชนบท วัฒนธรรมที่ถูกส่งข้ามรุ่นกับเจ้าของปืนที่พักผ่อนหย่อนใจที่เกี่ยวข้องกับการถูกสังสรรค์โดยพ่อแม่ของพวกเขาเป็นเจ้าของปืนและใช้มาตั้งแต่วัยเด็ก เจ้าของปืนป้องกันในมืออื่น ๆ มีแนวโน้มที่จะเป็นขั้วต่อจากปืนราก subcultural ใด ๆ และเจ้าของปืนของพวกเขามักจะไม่มาพร้อมกับการเชื่อมโยงกับเจ้าของปืนอื่น ๆ หรือโดยการฝึกอบรมในการจัดการความปลอดภัยของปืน ป้องกันการเป็นเจ้าของมีแนวโน้มที่จะได้รับการตอบสนองที่แต่ละสถานการณ์ชีวิตมองว่าเป็นอันตราย เจ้าของป้องกันนอกจากนี้ยังมีการตอบสนองที่จะรับรู้ว่าตำรวจไม่สามารถให้การป้องกันที่เพียงพอ การตอบสนองต่ออันตรายนี้ แต่ไม่ได้พึ่งจำเป็นโดยอารมณ์ความรู้สึกของความกลัว แต่อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของการเตรียมความพร้อมทางอารมณ์น้อยเป็นไปได้ของการตกเป็นเหยื่อของอนาคต. ตัวแปรทำนายที่แข็งแกร่งและสอดคล้องกันมากที่สุดในการเป็นเจ้าของปืนมีการล่าสัตว์เป็นชายเป็น ที่มีอายุมากกว่ารายได้ที่สูงกว่าที่อยู่อาศัยในพื้นที่ชนบทหรือเมืองเล็ก ๆ ที่ได้รับการเลี้ยงดูในสถานที่เล็ก ๆ เช่นได้รับการเลี้ยงดูในภาคใต้และเป็นโปรเตสแตนต์ ต้นกำเนิดทางสังคมของอาร์เอสอย่างต่อเนื่องคาดการณ์ที่มีอาวุธปืนที่สนับสนุนมุมมองว่าการขัดเกลาทางสังคมก่อนเข้าสู่การเป็นเจ้าของปืนวัฒนธรรมเป็นสิ่งสำคัญในการอธิบายความเป็นเจ้าของปืน อย่างไรก็ตามลักษณะเช่นอคติทางเชื้อชาติและ punitiveness ต่ออาชญากรไม่สำคัญ เจ้าของปืนมากที่สุดในประชาชนทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมกลางแจ้งเช่นการล่าสัตว์และความสัมพันธ์ของตนมากกว่าอาชญากรรม บนมืออื่น ๆ ที่เป็นเจ้าของปืนดีอาจจะเชื่อมโยงกับความกลัวของอาชญากรรมและการตกเป็นเหยื่อของการลักทรัพย์ก่อน แต่คำา find- มีความจำเป็นที่ไม่ชัดเจนเนื่องจากคำถามของการสั่งซื้อสาเหตุ - ความกลัวสามารถกระตุ้นการซื้อกิจการปืน แต่มีปืนยังสามารถลดของเจ้าของ ความกลัว. รูปแบบของผลการรวมเข้ากันได้กับวิทยานิพนธ์ที่เจ้าของปืนเป็นผลิตภัณฑ์ของการขัดเกลาทางสังคมเป็นวัฒนธรรมการล่าสัตว์ชนบท ผลการวิจัยสนับสนุนคำอธิบายง่ายๆของระดับสูงของเจ้าของปืนในสหรัฐอเมริกาคำอธิบายที่ปฏิเสธความคิดที่ว่าปืนที่อ่อนแอมีความรับผิดชอบอย่างใด ซึ่งแตกต่างจากประเทศในยุโรปที่มีอดีตศักดินาสหรัฐมีทั้งความเป็นเจ้าของอย่างกว้างขวางของพื้นที่เพาะปลูกและล้านไร่ของที่ดินสาธารณะสามารถใช้ได้สำหรับ