But let us start at the beginning.

But let us start at the beginning. Shortly after the adoption of inflation targeting, my predecessor but one,
Lord Kingsdown (Robin Leigh-Pemberton as he then was), gave an important speech at the London School
of Economics – indeed in this room – entitled “The Case for Price Stability”.3
I remember it vividly – for I had
been involved in drafting it. It was an exciting time; we were reconstructing British monetary policy after the
trauma of forced exit from the ERM. In those days, of course, the Chancellor set monetary policy and the
Bank of England played only a behind the scenes role. But the role of the Bank was about to change – first
with the Inflation Report in February 1993, which gave the Bank its own public voice, and then with
independence for the Bank and the creation of the Monetary Policy Committee (MPC) in 1997.
The inflation target was born out of the experience that high and variable inflation was very costly to reduce
and that only a policy based on domestic considerations would be credible. The objective of monetary policy
in the medium term would unambiguously be price stability. As the then Chancellor of the Exchequer,
Norman Lamont, put it “we wish to reduce inflation to the point where expected changes in the average price
level are small enough and gradual enough that they do not materially affect business and household
financial plans”. The idea that there is a long-run trade-off between price stability and employment had long
since been abandoned. That intellectual revolution, associated with the names of Friedman, Phelps and
Lucas, had stood the test of time and formed the foundations of inflation targeting.
The initial reception of the inflation target among economists and commentators alike was distinctly mixed.
As the Financial Times put it in a leader published twenty years ago today, “the Chancellor's speech was as economically thin as it was politically disappointing”. The critics argued that the new framework was
inadequate to control inflation. They were to be proved wrong. Over the previous twenty years inflation had
been the single biggest problem facing the UK economy, peaking at 27% a year in 1975. Over the
subsequent twenty years, inflation, as I mentioned earlier, would average only 2.1%.
From the outset, inflation targeting was conceived as a means by which central banks could improve the
credibility and predictability of monetary policy. The overriding concern was not to eliminate fluctuations in
consumer price inflation from year to year, but to reduce the degree of uncertainty over the price level in the
long run because it is from that unpredictability that the real costs of inflation stem.
The improvement in credibility of policy is shown by the fact that whereas in 1992 expected inflation, as
measured by the difference between yields on conventional and index-linked gilts, was close to 6%, today
the same measure is around 2½ %.
Predictability of the price level is greater because over a long period inflation has on average been close to
the target.4
Even if inflation deviates from target – as will often be the case – it is expected to return to
target, and so inflation expectations are anchored.5
That is why since 2007 the UK has been able to absorb
the largest depreciation of sterling since the Second World War, as well as very large rises in oil and
commodity prices, with an increase in inflation to an average of only 3.2% over the past five years and
without dislodging long-term inflation expectations. So the framework has been tested and has proved its
worth.
But the current crisis has demonstrated vividly that price stability is not sufficient for economic stability more
generally. Low and stable inflation did not prevent a banking crisis. Did the single-minded pursuit of
consumer price stability allow a disaster to unfold? Would it have been better to accept sustained periods of
below or above target inflation in order to prevent the build up of imbalances in the financial system? Is
there, in other words, sometimes a trade-off between price stability and financial stability?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่ให้เราเริ่มต้น หลังจากยอมรับการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อ รุ่นก่อนของฉัน แต่ หนึ่ง พระเจ้า Kingsdown (โรบินลีห์ Pemberton เป็นเขาแล้วถูก), ให้การพูดสำคัญที่ลอนดอน เศรษฐศาสตร์ – แน่นอนในห้องนี้ได้รับ "ที่กรณีสำหรับราคาเสถียรภาพ" .3 ผมจำได้ว่า มันน่าฟัง – สำหรับผม มีส่วนร่วมในร่างนี้ มันเป็นเวลาน่าตื่นเต้น เราก็ไม่ว่านโยบายการเงินที่อังกฤษหลังจาก บาดเจ็บจุดบังคับจากกีด ในวันนั้น แน่นอน ชานเซลเลอร์ที่กำหนดนโยบายการเงินและ ธนาคารอังกฤษเล่นเฉพาะด้านหลังฉากบทบาท แต่บทบาทของธนาคารเกี่ยวกับการ เปลี่ยนแปลง – ก่อน มีรายงานอัตราเงินเฟ้อ ในเดือน 1993 กุมภาพันธ์ ซึ่งให้ธนาคารของตัวเองเสียงสาธารณะ และมี ความเป็นอิสระของการเงินนโยบายคณะกรรมการ (MPC) สร้างในปี 1997 และธนาคาร เป้าหมายเงินเฟ้อที่เกิดจากประสบการณ์ที่เงินเฟ้อสูง และผันแปรค่าใช้จ่ายสูงมากเพื่อลด และว่า นโยบายเท่านั้นขึ้นอยู่กับข้อควรพิจารณาในประเทศจะน่าเชื่อถือ วัตถุประสงค์ของนโยบายการเงิน ในระยะปานกลางจะไม่กำกวมได้เสถียรภาพราคา เป็นแล้วชานเซลเลอร์ของเดอะ Exchequer นอร์แมน Lamont วาง "เราต้องการลดเงินเฟ้อไปยังจุดที่คาดว่าการเปลี่ยนแปลงในราคาเฉลี่ย ระดับมีขนาดเล็กเพียงพอ และสมดุลเพียงพอที่จะทำกล้าไม่ส่งผลกระทบต่อธุรกิจและครัวเรือน วางแผนการเงิน" มีความคิดที่มี trade-off-ยาวระหว่างเสถียรภาพราคาและการจ้างงาน ระยะยาว ตั้งแต่ถูกละทิ้ง การปฏิวัติทางปัญญา เกี่ยวข้องกับชื่อของฟรีดแมน สาย และ Lucas มียืนการทดสอบของเวลา และรูปแบบของการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อ อย่างเห็นได้ชัดถูกผสมต้อนรับเริ่มต้นเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อในหมู่นักเศรษฐศาสตร์และการแสดงเหมือนกัน เป็นเวลาทางการเงินใส่ไว้ในผู้นำ เผยแพร่ 20 ปีวันนี้ "เสียงของชานเซลเลอร์มีบางอย่างที่เป็นเรื่องทางการเมืองย่อม" นักวิจารณ์ที่โต้เถียงว่า เป็นกรอบใหม่ ไม่เพียงพอในการควบคุมเงินเฟ้อ พวกเขาจะสามารถพิสูจน์ผิด ช่วงก่อนหน้านี้ยี่สิบปีเงินเฟ้อได้ แล้วปัญหาที่ใหญ่ที่สุดเดียวหันหน้าไปทางเศรษฐกิจสหราชอาณาจักร จุดที่ 27% ต่อปีในปี 1975 ผ่านการ ต่อปี 20 เงินเฟ้อ ตามที่ผมกล่าวถึงก่อนหน้านี้ จะเฉลี่ยเพียง 2.1% จากมือ กำหนดเป้าหมายเงินเฟ้อถูกรู้สึกเป็นวิธีการที่ธนาคารกลางสามารถปรับปรุงการ ความน่าเชื่อถือและแอพพลิเคชันของนโยบายการเงิน ต้องเอาชนะความกังวลไม่เพื่อ ขจัดความผันผวนใน ผู้บริโภคราคาเงินเฟ้อจากการปี แต่การลดระดับของความไม่แน่นอนระดับราคาในการ จึงเรียกใช้ได้จาก unpredictability ที่ว่า ต้นทุนที่แท้จริงของภาวะเงินเฟ้อเกิด ปรับปรุงในความน่าเชื่อถือของนโยบายจะแสดงความจริงที่ในขณะที่ในปี 1992 คาดว่าอัตราเงินเฟ้อ เป็น วัด โดยความแตกต่างระหว่างอัตราผลตอบแทนในแม่สุกรทั่วไป และการเชื่อม โยงดัชนี อยู่ใกล้ 6% วันนี้ เท่ากันคือประมาณ 2½% แอพพลิเคชันของระดับราคามีมากขึ้นเนื่องจากระยะยาว อัตราเงินเฟ้อเฉลี่ยแล้วใกล้เคียงกับ target.4 แม้ว่าอัตราเงินเฟ้อแตกต่างจากเป้าหมาย – เป็นมักจะเป็นกรณี – คาดว่าจะกลับไป เป้าหมาย และการคาดการณ์เงินเฟ้อนั้นเป็น anchored.5 นั่นคือเหตุผลที่ 2550 UK ได้สามารถดูดซับ ค่าเสื่อมราคาที่ใหญ่ที่สุดของสเตอร์ลิงนับตั้งแต่สงครามโลกครั้งสอง เป็นมากขึ้นในน้ำมัน และ ราคาสินค้า กับการเพิ่มขึ้นของเงินเฟ้อเพื่อเฉลี่ยเพียง 3.2% ห้าปีผ่านมา และ โดยไม่ต้อง dislodging คาดการณ์เงินเฟ้อระยะยาว กรอบได้รับการทดสอบ และได้พิสูจน์ความ คุ้มค่าแต่วิกฤตปัจจุบันได้สาธิตน่าฟังว่า เสถียรภาพราคาไม่เพียงพอสำหรับความมั่นคงทางเศรษฐกิจมากขึ้น โดยทั่วไป อัตราเงินเฟ้อที่ต่ำ และมีเสถียรภาพไม่ป้องกันวิกฤตธนาคาร ไม่ได้แสวงหาใจ เสถียรภาพของราคาผู้บริโภคให้ภัยพิบัติการแฉหรือไม่ มันมีดีกว่าที่จะยอมรับเวลา sustained ต่ำกว่า หรือสูง กว่าอัตราเงินเฟ้อเป้าหมายเพื่อป้องกันการสร้างค่าของความไม่สมดุลในระบบการเงิน เป็น มี ในคำอื่น ๆ บางครั้ง trade-off ระหว่างราคาเสถียรภาพและความมั่นคงทางการเงินหรือไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ให้เราเริ่มต้นที่จุดเริ่มต้น ไม่นานหลังจากที่การยอมรับของเป้าหมายเงินเฟ้อ , บรรพบุรุษของฉัน แต่หนึ่ง
พระเจ้า kingsdown ( โรบิน ลี เพมเบอร์ตันเป็นเขาแล้ว ) ให้ปราศรัยที่โรงเรียนลอนดอน
เศรษฐศาสตร์ในห้องนี้ ( จริงๆ ) เรื่อง " กรณีสำหรับเสถียรภาพราคา 3
ผมจำได้ชัดเจน–สำหรับผม
ถูกที่เกี่ยวข้องในร่างมัน มันเป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นเราได้สร้างนโยบายการเงินของอังกฤษหลังจาก
จากการบังคับออกจากเอ่อ . ในวันเหล่านั้น แน่นอน ท่านกำหนดนโยบายการเงินและธนาคารอังกฤษเล่น
เพียงเบื้องหลังบทบาท แต่บทบาทของธนาคารกำลังจะเปลี่ยน–ครั้งแรก
กับรายงานแนวโน้มเงินเฟ้อในเดือนกุมภาพันธ์ 1993 ซึ่งให้ธนาคารเสียงประชาชนของตัวเองแล้วกับ
ความเป็นอิสระของธนาคารและการสร้างของคณะกรรมการนโยบายการเงิน ( กนง . ) ใน พ.ศ. 2540
เป้าหมายเงินเฟ้อที่เกิดจากประสบการณ์ที่สูงและตัวแปรเงินเฟ้อก็แพงมาก ลด
และที่เพียงนโยบายขึ้นอยู่กับการพิจารณาในประเทศจะต้องน่าเชื่อถือ วัตถุประสงค์ของนโยบายการเงิน
ในระยะปานกลางจะกันเป็นเสถียรภาพราคาเป็น Chancellor ของกระทรวงการคลังแล้ว
Norman Lamont , ทำให้มัน , " เราต้องการที่จะลดภาวะเงินเฟ้อ ไปยังจุดที่คาดว่า การเปลี่ยนแปลงในระดับราคาเฉลี่ย
มีขนาดเล็กพอ และค่อยๆ เพียงพอที่พวกเขาไม่ยาก ส่งผลกระทบต่อธุรกิจและครัวเรือน
ทางการเงินวางแผน " ความคิดที่ว่ามีการแลกเปลี่ยนระหว่างเสถียรภาพด้านราคาและการจ้างงานระยะยาวได้นาน
เมื่อถูกทิ้งการปฏิวัติทางปัญญาที่เกี่ยวข้องกับชื่อของฟรีดแมน เฟลป์สและ
ลูคัส ได้ยืนการทดสอบของเวลาและรูปแบบพื้นฐานของอัตราเงินเฟ้อเป้าหมาย
รับสัญญาณเริ่มต้นของเป้าหมายเงินเฟ้อของนักเศรษฐศาสตร์และนักวิจารณ์เหมือนกันผสมอย่างชัดเจน
เป็นทางการเงินครั้งใส่ในผู้นำเผยแพร่เมื่อยี่สิบปีก่อน วันนี้" นายกรัฐมนตรี กล่าว คือเป็นเศรษฐกิจบางมันน่าผิดหวัง " ทางการเมือง นักวิจารณ์โต้แย้งว่า กรอบใหม่
ไม่เพียงพอที่จะควบคุมเงินเฟ้อ พวกเขาจะถูกพิสูจน์ว่าผิด มากกว่าเงินเฟ้อ ยี่สิบปีก่อนหน้านี้มี
ถูกเดี่ยวที่ใหญ่ที่สุด พบกับปัญหาเศรษฐกิจ UK จุดที่ 27% ในปี 1975 . กว่า
ตามมายี่สิบปี เงินเฟ้อที่ผมกล่าวถึงก่อนหน้านี้ จะเฉลี่ยเพียง 2.1%
จากเริ่มแรกกรอบเป้าหมายเงินเฟ้อได้รู้สึกเป็นวิธีที่ธนาคารกลางอาจปรับปรุง
ความน่าเชื่อถือและความสามารถในการทำนายของนโยบายการเงิน เอาชนะปัญหา ไม่ใช่เพื่อขจัดความผันผวนใน
อัตราเงินเฟ้อราคาผู้บริโภคปี แต่ลดระดับของความไม่แน่นอนของระดับราคาใน
ยาว เพราะจากที่คาดการณ์ว่าต้นทุนที่แท้จริงของเงินต้น
ในการปรับปรุงความน่าเชื่อถือของนโยบายจะแสดงโดยข้อเท็จจริงที่ว่าในขณะที่คาดว่าอัตราเงินเฟ้อในปี 1992 เป็น
วัดจากความแตกต่างระหว่างอัตราผลตอบแทนดัชนีการเชื่อมโยงแบบปกติ และ สุกรสาวที่ใกล้จะ 6 % วันนี้
วัดเดียวกันคือประมาณ 2 ½ )
ความสามารถในการพยากรณ์ของระดับราคา มากกว่า เพราะกว่าอัตราเงินเฟ้อในระยะยาวได้โดยเฉลี่ยเกือบๆ 4

เป้าหมาย แม้ว่าอัตราเงินเฟ้อเบี่ยงเบนไปจากเป้าหมายและเป็นมักจะเป็นกรณีซึ่งคาดว่าจะกลับมา
เป้าหมาย และการคาดการณ์เงินเฟ้อจะยึด 5
ทำไมตั้งแต่ 2007 สหราชอาณาจักร มีความสามารถในการดูดซับ
ส่วนที่ใหญ่ที่สุดของนายกฯ ตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองเป็นขนาดใหญ่มากขึ้นในน้ำมันและ
ชุดราคา กับการเพิ่มขึ้นของอัตราการขยายตัวเฉลี่ยเพียงร้อยละ 3.2 ที่ผ่านมาห้าปีและ
โดยไม่หลุดการคาดการณ์เงินเฟ้อในระยะยาว ดังนั้น กรอบที่ได้รับการทดสอบและพิสูจน์แล้วว่ามูลค่าของ
.
แต่วิกฤตในครั้งนี้ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า เสถียรภาพราคา ไม่เพียงพอสำหรับเสถียรภาพทางเศรษฐกิจมากขึ้น
โดยทั่วไปต่ำและมีเสถียรภาพ อัตราเงินเฟ้อไม่ได้ป้องกันวิกฤตการธนาคาร . แล้วการมุ่งมั่นของเสถียรภาพราคาผู้บริโภค
ให้ภัยพิบัติแฉ ? มันจะได้รับที่ดีที่จะยอมรับได้รับระยะเวลา
ด้านล่างขึ้นไปเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อ เพื่อป้องกันไม่ให้สร้างขึ้นของความไม่สมดุลในระบบการเงิน ? คือ
มี ในคำอื่น ๆบางครั้งการ trade-off ระหว่างเสถียรภาพด้านราคาและเสถียรภาพทางการเงิน