ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้เรียนวิชาภาษาอังกฤษ เชื่อว่าทุกคนต้องได้เรียนวิชาภาษาอังกฤษตั้งแต่อนุบาล ตอนเรียนอนุบาลอาจาร์ยคุณครูให้ฝึกท่องA-Zเป็นอารัยที่ยากมากถึงมากที่สุดในตอนนั้น พอเข่าเรียนประถมก็ต้องฝึกท่องคำศัพท์ เรียนสูงขึ้นก็ต้องเรียนมากขึ้นและยากขึ้นเรื่อยๆจนมาถึงการเรียนวิชาภาษาอังกฤษในระดับปริญญาตรี
ครั้งที่ที่ได้เรียนกับอาจาร์ยรู้สึกว่ามันยากมาก ฟังไม่รู้เรื่อง ฟังไม่เข้าใจ และต้องมาจำพวกเท้นต่างๆซึ่งมันทำให้เราไม่ชอบและไม่อยากจำเพราะคิดว่าการที่เรียนอยู่ในห้องเรียนอาจาร์ยให้พูดแต่ละประโยคตอบคำถามแต่ล่ะครั้งมันก็ดูอยากมากพอแล้ว แล้วทำมัยเราต้องมาจำอะไรพวกนี้อีก แต่สิ่งที่อาจาร์ยให้ท่องให้จำให้พูดมันเป็นประโยชน์แก่การนำไปใช้ในชีวิตประจำวันแต่ก็ได้แต่คิดเท่านั้นแต่เราไม่ทำเพราะคิดว่ามันยากที่มากยากมากเพราะคิดว่าสมองเราก็มีเท่านี้ และทุกครั้งที่ต้องออกไปพูดหน้าห้องเป็นอะไรที่กลัวมาก กลัวพูดไม่ได้ กลัวทำไม่ได้ กลัวอาจาร์ยด่าว่าทำมัยต้องพูดพแบบนี้มันไม่ถูกไม่มั่นใจ เวลาตอบคำถามเหมือนกันกลัวว่าอาจาร์ยจะเดินมาถามกลัวตอบไม่ได้เรียงประโยคไม่ถูก กลัวพูดไม่ได้แล้วกลัวเพื่อนในห้องหัวเราะ เราเลยมีความรูสึกว่าไม่อยากทำ ไม่อยากพูด สั่งการบ้านก็ไม่อยากทำ ไม่เข้าใจก็ไม่อยากทำอาจาร์ย