The Morris water maze was developed

The Morris water maze was developed in 1981 and quickly became the standard task for assessing spatial memory and spatial navigation. Twenty years ago, Gallagher, Burwell, and Burchinal (1993) reported new variables and measures, including a spatial learning index, that greatly enhanced the utility of the Morris water maze for assessing subtle differences in performance on the task. The learning index provided a single number that could be used to elucidate neurobiological measures of hippocampal dysfunction, for example, correlation of learning performance with a biomarker of aging. In this review, as part of the commemoration of the 30th anniversary of Behavioral Neuroscience, we describe how the spatial learning index has contributed to the field of learning and memory, how it has advanced our understanding of normal and pathological cognitive aging, and how it has contributed to translation of findings into other species. Finally, we provide instruction into how the learning index can be extended to other tasks and data sets. (PsycINFO Database Record (c) 2015 APA, all rights reserved)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาวงกตน้ำมอร์ริสพัฒนาขึ้นในปี 1981 และได้อย่างรวดเร็วกลายเป็น งานมาตรฐานสำหรับการประเมินหน่วยความจำเชิงพื้นที่และเชิงพื้นที่นำ ยี่สิบปีที่ผ่านมา สวนสัตว์ Burwell และ Burchinal (1993) รายงานตัวแปรใหม่และมาตรการ รวมทั้งดัชนีความเรียนรู้เชิงพื้นที่ ที่เพิ่มของวงกตน้ำมอร์ริสประเมินแตกต่างกันในการทำงานบนงาน ดัชนีการเรียนรู้ให้บริการจำนวนหนึ่งที่สามารถใช้เพื่อ elucidate neurobiological มาตรการของความผิดปกติของ hippocampal เช่น ความสัมพันธ์ของการเรียนรู้กับไบโอมาร์คเกอร์ของริ้วรอย ในการนี้ เป็นส่วนหนึ่งของการครบรอบ 30 ปีของประสาทพฤติกรรม เราอธิบายวิธีดัชนีเชิงพื้นที่เรียนรู้ได้มีส่วนร่วมกับฟิลด์หน่วยความจำและการเรียนรู้ วิธีมันมีขั้นสูงริ้วรอยปกติ และพยาธิวิทยาความรู้ความเข้าใจ และวิธีมันมีส่วนการแปลผลการวิจัยในสายพันธุ์อื่น ๆ ในที่สุด เราสามารถให้คำแนะนำในวิธีขยายดัชนีเรียนไปงานและชุดข้อมูลอื่น ๆ (ระเบียนฐานข้อมูล PsycINFO (c) 2015 APA สงวนสิทธิ์)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาวงกตน้ำมอร์ริสได้รับการพัฒนาขึ้นในปี 1981 และกลายเป็นงานมาตรฐานสำหรับการประเมินเชิงพื้นที่หน่วยความจำและระบบนำทางเชิงพื้นที่ ยี่สิบปีที่ผ่านมากัลลาเกอร์ Burwell, Burchinal และ (1993) รายงานตัวแปรและมาตรการใหม่รวมถึงดัชนีการเรียนรู้เชิงพื้นที่ที่เพิ่มขึ้นอย่างมากประโยชน์ของเขาวงกตน้ำมอร์ริสสำหรับการประเมินความแตกต่างที่ลึกซึ้งในการปฏิบัติงานที่งาน ดัชนีการเรียนรู้ที่มีให้บริการเป็นจำนวนเดียวที่สามารถนำมาใช้เพื่ออธิบายมาตรการ neurobiological ของความผิดปกติ hippocampal ตัวอย่างเช่นความสัมพันธ์ของประสิทธิภาพการเรียนรู้ด้วยตัวบ่งชี้ของริ้วรอย ในการทบทวนนี้เป็นส่วนหนึ่งของการฉลองครบรอบ 30 ปีของพฤติกรรมประสาทที่เราจะอธิบายวิธีการที่ดัชนีการเรียนรู้เชิงพื้นที่ได้มีส่วนร่วมในการด้านการเรียนรู้และความจำว่ามันมีขั้นสูงเข้าใจของปกติและพยาธิวิทยาริ้วรอยความรู้ความเข้าใจของเราและวิธีการที่จะ ได้มีส่วนร่วมกับการแปลผลการวิจัยลงในสายพันธุ์อื่น ๆ สุดท้ายเราให้คำแนะนำในวิธีการที่ดัชนีการเรียนรู้สามารถขยายไปยังงานอื่น ๆ และชุดข้อมูล (PsycINFO ฐานข้อมูลบันทึก (c) 2015 APA, สงวนลิขสิทธิ์)