At the heart of the Israel/Palestin

At the heart of the Israel/Palestine conflict lies the question of land and who rules it. The collision of Jewish nationalist colonisation and Palestian nationalism, both laying claim to the same territory, forms the basis of this long conflict, deepened by the tragedies of the Holocaust and of the dispossession and occupation of Palestine. The United Nations partition of the land in 1947, an effort to resolve the two claims simultaneously, did not result in a lasting settlement.
Since the war of 1967, Palestinians have come to accept the reality of Israel within the 1948 boundaries. The land dispute has increasingly focused on Israel's occupation of the remaining territories -- the West Bank, Gaza Strip and East Jerusalem. UN Resolutions 242 and 338 stipulate that Israel must withdraw completely from these territories. Israel withdrew from the Gaza Strip on 12 September 2005, but continues to build many Jewish settlements in the other territories, actions deemed illegal by virtually all other states. The Oslo Accords (1993) and the Road Map (2003) have failed to reach a land agreement between the parties or to bring Israeli withdrawal.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หัวใจของการที่อิสราเอลปาเลสไตน์ แย้งอยู่ถามที่ดิน และที่กฎ การชนกันของอาณานิคมของชาวยิวและชาตินิยม Palestian อาณาเขตเดียวกัน ทั้งสองร้อง laying พื้นฐานของยาวความขัดแย้งนี้ ราย โดย tragedies ฮอโลคอสต์ และแย่งและยึดครองปาเลสไตน์ พาร์ติชันของสหประชาชาติของแผ่นดิน ในความพยายามที่จะแก้ปัญหาเรียกร้องสองพร้อมกัน ไม่ได้ผลในการชำระเงินที่ยั่งยืนตั้งแต่สงคราม 1967 ชาวปาเลสไตน์ได้มารับความเป็นจริงของอิสราเอลในค.ศ. 1948 ขอบเขต มากข้อพิพาทที่ดินได้เน้นให้ยึดครองของอิสราเอลของดินแดนที่เหลือ - เวสต์แบงค์ ฉนวน และ เยรูซาเล็มตะวันออก 242 มติสหประชาชาติและ 338 stipulate ว่า อิสราเอลต้องถอนทั้งหมดจากดินแดนเหล่านี้ อิสราเอลต้องถอนตัวออกจากฉนวนที่วันที่ 12 2548 กันยายน แต่ยังสร้างการชำระเงินชาวยิวมากมายในดินแดนอื่น ๆ การดำเนินการถือว่าไม่ถูกต้อง โดยรัฐอื่น ๆ แทบทั้งหมด Accords ออสโล (1993) และแผนที่ถนน (2003) ได้ล้ม ไปถึงดินแดนข้อตกลงระหว่างคู่สัญญา หรือ การนำอิสราเอลถอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่เป็นหัวใจของความขัดแย้งอิสราเอล / ปาเลสไตน์อยู่คำถามของที่ดินและผู้ปกครองมัน การปะทะกันของการล่าอาณานิคมของชาวยิวและรักชาติชาตินิยม Palestian ทั้งวางร้องดินแดนเดียวกันรูปแบบพื้นฐานของความขัดแย้งที่ยาวนานนี้, ลึกจากโศกนาฎกรรมของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และการไล่และยึดครองดินแดนปาเลสไตน์ พาร์ทิชันสหประชาชาติที่ดินในปี 1947 ความพยายามที่จะแก้ปัญหาการเรียกร้องทั้งสองพร้อมกันไม่ได้ผลในการตั้งถิ่นฐานที่ยั่งยืน.
ตั้งแต่สงคราม 1967 ปาเลสไตน์ได้มาที่จะยอมรับความเป็นจริงของอิสราเอลในปี 1948 ขอบเขต ที่ดินพิพาทได้เน้นมากขึ้นในการยึดครองของอิสราเอลดินแดนที่เหลือ - เวสต์แบงก์ฉนวนกาซาและเยรูซาเล็มตะวันออก สหประชาชาติมติ 242 และ 338 กำหนดว่าอิสราเอลจะต้องถอนตัวออกจากดินแดนเหล่านี้ อิสราเอลถอนตัวออกจากฉนวนกาซาเมื่อวันที่ 12 กันยายน 2005 แต่ยังคงสร้างการตั้งถิ่นฐานชาวยิวจำนวนมากในภูมิภาคอื่น ๆ การกระทำถือว่าผิดกฎหมายโดยแทบทุกรัฐอื่น ๆ ออสโล (1993) และแผนที่ถนน (2003) จะยังไม่ได้บรรลุข้อตกลงในดินแดนระหว่างทั้งสองฝ่ายหรือจะนำอิสราเอลถอนตัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ หัวใจของความขัดแย้งปาเลสไตน์อิสราเอลอยู่คำถามที่ดินและผู้ครอบครองมัน การชนกันของอาณานิคมและชาตินิยมยิวชาตินิยม palestian ทั้งการเรียกร้องดินแดนเดียวกัน รูปแบบพื้นฐานของความขัดแย้งที่ยาวนาน มากขึ้น จากโศกนาฏกรรมความหายนะและของ dispossession และยึดครองปาเลสไตน์ สหประชาชาติได้แบ่งดินแดนใน 1947ความพยายามที่จะแก้ไขสองร้องพร้อมกัน ไม่ได้ส่งผลในชุมชนที่ยั่งยืน
ตั้งแต่สงคราม 1967 ปาเลสไตน์ต้องยอมรับความเป็นจริงของอิสราเอลในค.ศ. 1948 ขอบเขต ที่ดินพิพาทมีมากขึ้นเน้นของอิสราเอลยึดครองดินแดนที่เหลือ -- ธนาคารตะวันตกฉนวนกาซา และเยรูซาเล็มตะวันออก .ยูเอ็นมติ 242 และ 338 กำหนดเงื่อนไขที่อิสราเอลจะถอนตัวออกมาจากพื้นที่เหล่านี้ อิสราเอลออกจากฉนวนกาซาเมื่อ 12 กันยายน 2005 แต่ยังคงที่จะสร้างการตั้งถิ่นฐานชาวยิวมากมายในดินแดนอื่น ๆ การกระทำที่ถือว่าผิดกฎหมาย โดยเกือบทั้งหมดอื่น ๆสหรัฐอเมริกาที่ออสโลสอดคล้อง ( 1993 ) และถนนแผนที่ ( 2546 ) ได้ล้มเหลวในการเข้าถึงที่ดิน ข้อตกลงระหว่างคู่สัญญา หรือนำตัวชาวอิสราเอล