2 Pictorial stimuliAs in Mirandola

2 Pictorial stimuli
As in Mirandola et al. (2014), a set of episodes (also named ‘‘scripts’’) with varying emotional valence were used as encoding stimuli. The material for each episode consisted of a sequence of 15 colour pictures depicting an ordinary event (e.g., going grocery shopping, waking up in the morning, etc.); out of them, 11 were actually shown, in chronological order, during the encoding phase, while the remaining 4 were used as distractors in the recognition test. The Appendix shows how one episode was presented during the encoding phase and which pictures were later used at the
memory test. Other photographs were created to depict three different outcomes for each episode. Each outcome was depicted by a sequence of two pictures and was either neutral, positive, or negative (positive and negative being associated with high arousal). Valence of the outcomes was counterbalanced across participants,such that each of the three alternative outcomes of each episodes was presented to one third of the participants. The nine episodes were presented one after the other without interruptions. In order to avoid primacy and recency effects, 5 script-inconsistent pictures were shown at the very beginning of the presentation, and other 5 at the very end. Each episode had different characters and settings.Four old (i.e. ‘‘targets’’) and four new (i.e. ‘‘distractors’’) photographs were presented for each episode during the recognition test; one of the four distractors was named causal antecedent, as it depicted the causal antecedent whose outcome had been presented during the encoding phase, while the other three were named gap-filling pictures. Overall, 45 old and 45 new photographs were presented during the recognition test in a randomized order.
Negative, positive, and neutral outcomes of each episode significantly differed in valence (ps .10).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2 Pictorial stimuliAs in Mirandola et al. (2014), a set of episodes (also named ‘‘scripts’’) with varying emotional valence were used as encoding stimuli. The material for each episode consisted of a sequence of 15 colour pictures depicting an ordinary event (e.g., going grocery shopping, waking up in the morning, etc.); out of them, 11 were actually shown, in chronological order, during the encoding phase, while the remaining 4 were used as distractors in the recognition test. The Appendix shows how one episode was presented during the encoding phase and which pictures were later used at thememory test. Other photographs were created to depict three different outcomes for each episode. Each outcome was depicted by a sequence of two pictures and was either neutral, positive, or negative (positive and negative being associated with high arousal). Valence of the outcomes was counterbalanced across participants,such that each of the three alternative outcomes of each episodes was presented to one third of the participants. The nine episodes were presented one after the other without interruptions. In order to avoid primacy and recency effects, 5 script-inconsistent pictures were shown at the very beginning of the presentation, and other 5 at the very end. Each episode had different characters and settings.Four old (i.e. ‘‘targets’’) and four new (i.e. ‘‘distractors’’) photographs were presented for each episode during the recognition test; one of the four distractors was named causal antecedent, as it depicted the causal antecedent whose outcome had been presented during the encoding phase, while the other three were named gap-filling pictures. Overall, 45 old and 45 new photographs were presented during the recognition test in a randomized order.Negative, positive, and neutral outcomes of each episode significantly differed in valence (ps <.001), and all the negative and positive consequences were significantly more arousing than the neutral ones (ps <.001), as indicated by previous ratings provided by 11 independent judges using the SAM (Self-Assessment Manikin) scale (Lang, 1980).2.3. Procedure2.3.1. Encoding phase and retention intervalParticipants were tested individually in a quiet room in their own school and were told that they would see a series ofphotographs depicting young people doing different daily activities,and that their task would be to understand what happened in the different situations. The entire encoding phase consisted of a series of 127 photographs, each of which was presented for 2 s and was followed by a black screen lasting 2 s as interstimuli. The stimuli were presented on a computer screen placed about 50 cm from the head of the participant. During the presentation, the room was dim. A 15-min retention interval followed the encoding phase.2.3.2. Recognition phaseMemory was tested with a self-paced recognition task. Participants had to respond ‘‘yes’’ or ‘‘no’’ to each photograph,depending on whether they thought they had seen it during the encoding phase or not. A confidence rating (with three options,i.e. ‘‘uncertain’’ scored as 1, ‘‘pretty confident’’ scored as 2, or ‘‘very confident’’ scored as 3) was also collected for each response.3. ResultsTable 1 reports the mean proportions (with standard errors) of hits (i.e. correct recognitions) and causal errors in the three types of contexts (i.e., positive, negative, and neutral episodes). We then calculated the d’ scores, a measure of recognition memory performance that combines hit and false alarm rates in an overall index of ability to discriminate new vs. old stimuli; the d’ score was calculated by subtracting z(false alarm rate) from z(hit rate) (Macmillan & Kaplan, 1985). A 2 (group: Low sensation seekers vs. High sensation seekers) Â 3 (emotionality of the episode: positive vs. negative vs.neutral) mixed ANOVA was performed on the mean d’ scores. A significant interaction between group and emotionality emerged, F(2,90) = 3.87, p < .05, g2 = .08, such that d’ scores for negative episodes were significantly higher in low sensation seekers than in high sensation seekers (p < .01, at post hoc analysis, with Bonferroni correction). Further, in low sensation seekers the d’ scores for negative material were significantly higher than the d’ scores for positive material (p < .05), and also higher than the d’ scores for neutral material although not significantly (p = .10). Response bias C = À0.5[z(hit rate) + z(false alarm rate)] was also calculated, but the difference between high and low sensation seekers was not significant, nor it was the main effect of emotionality. A 2 (group: Low sensation seekers vs. High sensationseekers) Â 3 (emotionality of the episode: positive vs. negative vs. neutral) mixed ANOVA was also performed on the mean proportion of causal errors, with group varying between-participants and emotionality of consequence varying within-participants. No significant main effects or interaction emerged (ps >.10). Finally, two mixed ANOVAs similar to the above were performed on the mean confidence scores associated with hits and with false alarms. In either case no effect was significant (ps >.10).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2
สิ่งเร้าภาพในขณะที่Mirandola et al, (2014) ซึ่งเป็นชุดของเอพ (ชื่อ '' สคริปต์ '') ที่แตกต่างกันจุอารมณ์ถูกนำมาใช้เป็นสิ่งเร้าที่เข้ารหัส วัสดุสำหรับแต่ละตอนประกอบด้วยลำดับของภาพสี 15 ภาพวาดกรณีปกติ (เช่นไปช้อปปิ้งร้านขายของชำตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฯลฯ ); ออกจากพวกเขา 11 แสดงให้เห็นจริงตามลำดับในระหว่างขั้นตอนการเข้ารหัสในขณะที่ส่วนที่เหลืออีก 4 คนถูกนำมาใช้เป็นตัวลวงในการทดสอบการรับรู้ ภาคผนวกที่แสดงให้เห็นว่าหนึ่งในฉากที่ถูกนำเสนอในระหว่างขั้นตอนการเข้ารหัสและภาพที่ถูกนำมาใช้ต่อมาที่การทดสอบหน่วยความจำ
รูปภาพอื่น ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นถึงสามของผลแตกต่างกันสำหรับแต่ละตอน แต่ละคนได้รับผลภาพโดยลำดับของภาพสองภาพและเป็นทั้งที่เป็นกลางในเชิงบวกหรือเชิงลบ (บวกและลบการเชื่อมโยงกับความตื่นตัวสูง) ก Valence ของผลลัพธ์ที่ถูกยกข้ามเข้าร่วมดังกล่าวที่แต่ละแห่งที่สามผลทางเลือกของแต่ละตอนได้นำเสนอถึงหนึ่งในสามของผู้เข้าร่วม เก้าตอนที่ถูกนำเสนอหนึ่งหลังจากที่อื่นโดยไม่หยุดชะงัก เพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นอันดับหนึ่งและผลกระทบความใหม่ 5 ภาพสคริปต์ที่ไม่สอดคล้องกันมีการแสดงที่จุดเริ่มต้นของงานนำเสนอและอื่น ๆ 5 ที่ส่วนท้ายสุด แต่ละตอนมีตัวละครที่แตกต่างกันและ settings.Four เก่า (เช่น '' เป้าหมาย '') และสี่ใหม่ (เช่น '' ลวง '') ภาพที่ถูกนำเสนอสำหรับแต่ละตอนในระหว่างการทดสอบการรับรู้; หนึ่งในสี่ของ distractors ถูกเสนอชื่อมาก่อนสาเหตุที่มันปรากฎมาก่อนสาเหตุที่มีผลได้รับการนำเสนอในระหว่างขั้นตอนการเข้ารหัสในขณะที่อีกสามคนถูกตั้งชื่อ gap- สายภาพ lling โดยรวม, 45 เก่าและ 45 รูปถ่ายใหม่ที่ถูกนำเสนอในระหว่างการทดสอบการรับรู้ในลำดับที่สุ่ม.
เชิงลบในเชิงบวกและผลที่เป็นกลางของแต่ละตอนนัยสำคัญสายอย่างมีนัยแตกต่างกันในความจุ (PS <0.001) และผลกระทบเชิงลบและบวกอย่างมีนัยนัยสำคัญมากขึ้น ปลุกใจกว่าคนที่เป็นกลาง (PS <0.001) ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้โดยการจัดอันดับให้โดย 11 ผู้พิพากษาที่เป็นอิสระโดยใช้ SAM (การประเมินตนเองหุ่น) ขนาด (หรั่ง 1980). 2.3 ขั้นตอน2.3.1 ขั้นตอนการเข้ารหัสและช่วงเวลาการเก็บข้อมูลผู้เข้าร่วมกิจกรรมได้รับการทดสอบเป็นรายบุคคลในห้องที่เงียบสงบในโรงเรียนของตัวเองและบอกว่าพวกเขาจะเห็น ofphotographs ชุดภาพวาดคนหนุ่มสาวทำกิจกรรมประจำวันที่แตกต่างกันและที่งานของพวกเขาจะเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน ขั้นตอนการเข้ารหัสทั้งหมดประกอบด้วยชุดของ 127 รูปถ่ายแต่ละที่ถูกนำเสนอสำหรับ 2 วินาทีและตามมาด้วยหน้าจอสีดำเป็นเวลานาน 2 วินาทีเป็น interstimuli สิ่งเร้าที่มีการนำเสนอบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่วางไว้ประมาณ 50 ซม. จากหัวของผู้เข้าร่วมที่ ในระหว่างการนำเสนอห้องพักเป็นสลัว ช่วงเวลาที่เก็บรักษา 15 นาทีตามขั้นตอนการเข้ารหัส. 2.3.2 ขั้นตอนการรับรู้ความจำได้รับการทดสอบกับงานรับรู้ด้วยตนเอง ผู้เข้าร่วมกิจกรรมจะต้องตอบสนอง '' ใช่ '' หรือ '' ไม่ '' เพื่อการถ่ายภาพแต่ละครั้งขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาคิดว่าพวกเขาได้เห็นมันในระหว่างขั้นตอนการเข้ารหัสหรือไม่ การจัดอันดับมั่นใจปรับอากาศสาย (มีสามตัวเลือกคือ '' ไม่แน่นอน '' คะแนนเป็นที่ 1, '' สวยปรับอากาศสายบุ๋ม '' คะแนนเป็น 2 หรือ '' มากนักโทษบุ๋มไฟ '' คะแนนเป็น 3) รวบรวมยังสำหรับการตอบสนองแต่ละ. 3 ผลตารางที่ 1 รายงานสัดส่วนค่าเฉลี่ย (มีข้อผิดพลาดมาตรฐาน) ความนิยม (เช่นความสำเร็จที่ถูกต้อง) และข้อผิดพลาดสาเหตุในสามประเภทของบริบท (เช่นบวกลบและตอนกลาง) เราคำนวณแล้วคะแนน d 'วัดประสิทธิภาพหน่วยความจำที่ได้รับการยอมรับตีรวมและอัตราการเตือนที่ผิดพลาดในดัชนีโดยรวมของความสามารถในการแยกแยะสิ่งเร้าใหม่กับเก่า คะแนน d 'ได้รับการคำนวณโดยการลบซี (อัตราการเตือนที่ผิดพลาด) จากซี (อัตราการตี) (มักมิลลันและแคปแลน 1985) 2 (กลุ่ม: ผู้หารู้สึกต่ำเมื่อเทียบกับผู้สมัครรู้สึกสูง) ย 3 (emotionality ของบท: บวกกับเชิงลบกับกลาง) ผสม ANOVA ได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับค่าเฉลี่ย d 'คะแนน ปฏิสัมพันธ์มีนัยสำคัญลาดเทระหว่างกลุ่มและ emotionality โผล่ออกมา F (2,90) = 3.87, p <0.05, g2 = 0.08 เช่นว่า d 'คะแนนสำหรับตอนเชิงลบได้อย่างมีนัยนัยสำคัญที่สูงขึ้นในผู้สมัครรู้สึกต่ำกว่าในผู้สมัครรู้สึกสูง (พี <.01 ที่โพสต์การวิเคราะห์เฉพาะกิจกับการแก้ไข Bonferroni) นอกจากนี้ในผู้สมัครรู้สึกต่ำงคะแนนสำหรับวัสดุเชิงลบเป็นมีนัยสำคัญอย่างมีนัยสูงกว่างคะแนนสำหรับวัสดุที่เป็นบวก (p <0.05) และยังสูงกว่า d 'คะแนนสำหรับวัสดุที่เป็นกลางแม้จะไม่ได้อย่างมีนัยนัยสำคัญ (p = 0.10 ) การตอบสนองอคติ C = ± 0.5 [ซี (ตีราคา) + ซี (อัตราการเตือนที่ผิดพลาด)] ที่คำนวณได้เช่นกัน แต่ความแตกต่างระหว่างผู้หารู้สึกสูงและต่ำไม่ได้เป็นนัยสำคัญลาดเท fi, หรือมันเป็นผลกระทบหลักของ emotionality 2 (กลุ่ม: ผู้หาต่ำเมื่อเทียบกับความรู้สึกความรู้สึกสูงหา) ย 3 (emotionality ของบท: บวกกับเชิงลบกับกลาง) ผสม ANOVA ได้ดำเนินการยังอยู่ในสัดส่วนเฉลี่ยของข้อผิดพลาดสาเหตุกับกลุ่มที่แตกต่างกันระหว่างผู้เข้าร่วมและ emotionality ผลที่แตกต่างกันภายในผู้เข้าร่วม ไม่มีมีนัยสำคัญลาดเทผลกระทบหลักหรือการทำงานร่วมกันโผล่ออกมา (PS> 0.10) ในที่สุดทั้งสองผสม ANOVAs คล้ายกับข้างต้นได้ดำเนินการเกี่ยวกับค่าเฉลี่ยคะแนนมั่นใจปรับอากาศสายที่เกี่ยวข้องกับความนิยมและมีการเตือนที่ผิดพลาด ในทั้งสองกรณีไม่มีผลเป็นลาดเทมีนัยสำคัญ (PS> 0.10)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาพที่ 2 กระตุ้น
มิรันโดลา et al . ( 2014 ) , ชุดเอพ ( ยังชื่อ ' 'scripts ' ' ) กับค่าความจุทางอารมณ์ที่ใช้เข้ารหัสสิ่งเร้า วัสดุสำหรับแต่ละตอนประกอบด้วยลำดับ 15 สีรูปภาพภาพวาดเหตุการณ์ธรรมดา ( เช่น ไปซื้อกับข้าว ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า , ฯลฯ ) ; ออกของพวกเขา 11 กำลังแสดงเรียงตามลำดับในระหว่างการเข้ารหัสเฟส ขณะที่เหลืออีก 4 ที่ถูกใช้เป็น distractors ในการทดสอบ ไส้ติ่งแสดงว่าตอนหนึ่งถูกนำเสนอในระหว่างการเข้ารหัสเฟส และภาพที่ได้ใช้ในภายหลังที่
หน่วยความจำแบบ ภาพอื่น ๆที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อแสดงถึงสามผลลัพธ์ที่แตกต่างกันสำหรับแต่ละตอน แต่ละผลภาพโดยลำดับของภาพสองภาพและก็เป็นกลาง