She was awakened by a shock, so sud

She was awakened by a shock, so sudden and severe that if Dorothy had not been lying on the soft bed she might have been hurt. As it was, the jar made her catch her breath and wonder what had happened; and Toto put his cold little nose into her face and whined dismally. Dorothy sat up and noticed that the house was not moving; nor was it dark, for the bright sunshine came in at the window, flooding the little room. She sprang from her bed and with Toto at her heels ran and opened the door.
The little girl gave a cry of amazement and looked about her, her eyes growing bigger and bigger at the wonderful sights she saw.
The cyclone had set the house down very gently--for a cyclone--in the midst of a country of marvelous beauty. There were lovely patches of greensward all about, with stately trees bearing rich and luscious fruits. Banks of gorgeous flowers were on every hand, and birds with rare and brilliant plumage sang and fluttered in the trees and bushes. A little way off was a small brook, rushing and sparkling along between green banks, and murmuring in a voice very grateful to a little girl who had lived so long on the dry, gray prairies.
While she stood looking eagerly at the strange and beautiful sights, she noticed coming toward her a group of the queerest people she had ever seen. They were not as big as the grown folk she had always been used to; but neither were they very small. In fact, they seemed about as tall as Dorothy, who was a well-grown child for her age, although they were, so far as looks go, many years older.
Three were men and one a woman, and all were oddly dressed. They wore round hats that rose to a small point a foot above their heads, with little bells around the brims that tinkled sweetly as they moved. The hats of the men were blue; the little woman's hat was white, and she wore a white gown that hung in pleats from her shoulders. Over it were sprinkled little stars that glistened in the sun like diamonds. The men were dressed in blue, of the same shade as their hats, and wore well-polished boots with a deep roll of blue at the tops. The men, Dorothy thought, were about as old as Uncle Henry, for two of them had beards. But the little woman was doubtless much older. Her face was covered with wrinkles, her hair was nearly white, and she walked rather stiffly.
When these people drew near the house where Dorothy was standing in the doorway, they paused and whispered among themselves, as if afraid to come farther. But the little old woman walked up to Dorothy, made a low bow and said, in a sweet voice:
"You are welcome, most noble Sorceress, to the land of the Munchkins. We are so grateful to you for having killed the Wicked Witch of the East, and for setting our people free from bondage."
Dorothy listened to this speech with wonder. What could the little woman possibly mean by calling her a sorceress, and saying she had killed the Wicked Witch of the East? Dorothy was an innocent, harmless little girl, who had been carried by a cyclone many miles from home; and she had never killed anything in all her life.
But the little woman evidently expected her to answer; so Dorothy said, with hesitation, "You are very kind, but there must be some mistake. I have not killed anything."
"Your house did, anyway," replied the little old woman, with a laugh, "and that is the same thing. See!" she continued, pointing to the corner of the house. "There are her two feet, still sticking out from under a block of wood."
Dorothy looked, and gave a little cry of fright. There, indeed, just under the corner of the great beam the house rested on, two feet were sticking out, shod in silver shoes with pointed toes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอได้ถูกที่ โดยช๊อค ดังนั้นฉับพลัน และรุนแรงว่า ถ้าโดโรธีได้ไม่นอนบนเตียงนุ่ม เธออาจได้รับบาดเจ็บ ก็ ขวดที่ทำเธอจับลมหายใจของเธอ และสงสัยว่า เกิด และ Toto ใส่จมูกเล็ก ๆ ของเขาเย็นลงไปในใบหน้าของเธอ และ whined dismally โดโรธีนั่งขึ้น และพบว่า คือไม่มีการเคลื่อนย้ายบ้าน ไม่ได้มันมืด สำหรับแสงแดดสว่างมาที่หน้าต่าง น้ำท่วมห้องน้อย เธอ sprang จากห้องนอนของเธอ และวิ่งกับ Toto ที่ส้นเท้าของเธอ และเปิดประตูสาวน้อยให้ร้องของความประหลาดใจ และมองตาเธอเติบใหญ่เกี่ยวกับเธอ และขนาดใหญ่ในสถานที่ท่องเที่ยวยอดเยี่ยมเธอเห็นพายุไซโคลนที่มีตั้งบ้านลงมากเบา ๆ - สำหรับพายุ - ท่ามกลางประเทศที่สวยงาม มีซอฟต์แวร์ที่น่ารักของ greensward เกี่ยวกับ มีต้นไม้สูง ๆ แบกผลไม้รวย และฉ่ำ ของดอกไม้งดงามได้ครองทุก และนกยอดเยี่ยม และหายาก plumage สังข์ และ fluttered ในต้นไม้และพุ่มไม้ วิธีเล็กน้อยปิดธารน้ำขนาดเล็ก วิ่ง และประกายตามระหว่างธนาคารสีเขียว และ murmuring ในเสียงที่อ่อนแอกับสาวน้อยที่ได้อาศัยอยู่นาน ในแห้ง prairies ที่สีเทาในขณะที่เธอยืนมองวันที่แปลก และสวยงามสถานที่ท่องเที่ยว เธอสังเกตเห็นมาเธอไปทางกลุ่มคน queerest ที่เธอเคยเห็น พวกเขาไม่ได้ใหญ่มากพื้นปลูกที่เธอได้รับใช้เสมอ แต่ไม่ได้จะดีมาก ในความเป็นจริง พวกเขาประจักษ์เกี่ยวกับความสูงเป็นโดโรธี เจ้าเด็กปลูกดีสำหรับอายุของเธอ แม้ว่าพวกเขา ตราบใดที่มีลักษณะไป ในปีสามคนผู้ชายหนึ่งผู้หญิง และทั้งหมดไม่น่าแต่งตัว พวกเขาสวมหมวกกลมที่จุดเล็กเท้าอยู่เหนือศีรษะของพวกเขา มีระฆังเล็ก ๆ รอบ ๆ brims ที่ tinkled เพราะเป็นพวกเขาย้าย หมวกของคนมีสีฟ้า หมวกของผู้หญิงเล็กน้อยมีสีขาว และเธอสวมชุดสีขาวที่แขวนในจีบจากไหล่ของเธอ มันถูกโรยดาวน้อยที่ glistened แดดเช่นเพชร คนแต่งตัวในสีน้ำเงิน เฉดสีเดียวกันเป็นหมวกของพวกเขา และสวมรองเท้าสวยงามดี ด้วยม้วนลึกสีฟ้าบนสุด ผู้ชาย โดโรธีคิดว่า ถูกลุงเฮนรี เกี่ยวกับเก่าเป็นสำหรับสองของพวกเขามีการเบียด แต่ผู้หญิงน้อยอย่างไม่ต้องสงสัยมากเก่า ใบหน้าของเธอถูกปกคลุมไป ด้วยริ้วรอย ผมของเธอเป็นสีเกือบขาว และเธอเดินค่อนข้าง stifflyเมื่อคนเหล่านี้วาดใกล้บ้านที่มีโดโรธียืนในประตู พวกเขาหยุดชั่วคราว และกระซิบระหว่างกันเอง ถ้ากลัวมาไกล แต่ผู้หญิงอายุน้อยเดินขึ้นกับโดโรธี ทำโบว์ต่ำ และ ว่า เสียงหวาน:"คุณได้ยินดีต้อนรับ โนเบิลสุดสวน ไปยังที่ดินของ Munchkins เรามีให้ขอบคุณคุณสำหรับมีฆ่าแม่มดคนชั่วของฝั่งตะวันออก และสำหรับการตั้งค่า ของคนฟรีจากชาย"โดโรธีฟังพูดใจ สามารถหญิงน้อยอาจหมายถึงอะไร โดยการเรียกเธอหญิง และว่า เธอฆ่าแม่มดคนชั่วตะวันออก โดโรธีได้เป็นอันตราย บริสุทธิ์สาวน้อย ที่มีการดำเนินการ โดยพายุหลายไมล์จากบ้าน และเธอไม่เคยฆ่าอะไรในชีวิตของเธอแต่ผู้หญิงน้อยกรีซคาดว่าเธอจะตอบ โดโรธีว่า กับ ลังเล "จะดี แต่ต้องมีบางอย่างผิดพลาด ฉันมีไม่ฆ่าอะไร""บ้านของคุณไม่ได้ หรือ ตอบกลับน้อยเก่าผู้หญิง หัวเราะ ด้วย"และนั่นคือสิ่งเดียวกัน ดู "เธออย่างต่อเนื่อง ชี้ไปมุมของบ้าน "มีมีเธอสองฟุต ยัง พลุ้ยอย่างบล็อกไม้"โดโรธีดู และให้การร้องตกใจเล็กน้อย มี แน่นอน ทางมุมของแสงดีขึ้นบ้าน สองเท้าได้พลุ้ย shod เงินรองเท้ากับเท้าชี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอเป็นคนที่ตื่นขึ้นมาด้วยช็อตเพื่อให้ฉับพลันและรุนแรงที่โดโรธีถ้าไม่ได้รับการนอนบนเตียงนุ่ม ๆ เธออาจจะได้รับบาดเจ็บ ขณะที่มันกำลังขวดทำให้เธอจับลมหายใจของเธอและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น; และโตโต้ใส่จมูกเล็ก ๆ ของเขาเย็นลงในใบหน้าของเธอและ whined dismally โดโรธีลุกขึ้นนั่งและพบว่าบ้านถูกไม่ได้เคลื่อนย้าย; หรือมันเป็นสีเข้มสำหรับแสงแดดสดใสมาในที่หน้าต่างน้ำท่วมห้องเล็ก ๆ เธอลุกจากเตียงของเธอและโตโต้ที่ส้นเท้าของเธอวิ่งไปเปิดประตู.
สาวน้อยให้เสียงร้องของความประหลาดใจและมองเกี่ยวกับเธอดวงตาของเธอที่เติบโตใหญ่และขนาดใหญ่ในสถานที่ท่องเที่ยวที่ยอดเยี่ยมที่เธอเห็น.
พายุไซโคลนได้ตั้งบ้านลง เบา ๆ - สำหรับพายุไซโคลน - ในท่ามกลางของประเทศของความงามที่ยิ่งใหญ่ที่ มีแพทช์ที่น่ารักของสนามหญ้ามีทั้งหมดประมาณด้วยต้นไม้โอฬารแบกผลไม้ที่อุดมสมบูรณ์และฉ่ำ ธนาคารของดอกไม้ที่งดงามอยู่ในมือทุกคนและนกกับขนนกที่หายากและที่ยอดเยี่ยมและร้องเพลงเบาโผบินในต้นไม้และพุ่มไม้ วิธีที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ออกเป็นลำธารขนาดเล็กและวิ่งประกายพร้อมระหว่างธนาคารสีเขียวและพึมพำในเสียงขอบคุณมากที่จะเป็นสาวน้อยที่อาศัยอยู่ตราบใดที่แห้งหอมสีเทา.
ในขณะที่เธอยืนมองกระหายที่แปลกและสวยงาม สถานที่ท่องเที่ยวที่เธอสังเกตเห็นเธอมาหากลุ่มของคน queerest เธอเคยเห็น พวกเขาไม่ได้เป็นใหญ่เป็นชาวบ้านที่ปลูกที่เธอเคยใช้ในการ; แต่ไม่พวกเขามีขนาดเล็กมาก ในความเป็นจริงพวกเขาดูเหมือนเกี่ยวกับความสูงเท่าโดโรธีที่เป็นเด็กดีที่ปลูกสำหรับอายุของเธอแม้ว่าพวกเขาเพื่อให้ห่างไกลที่ดูไปหลายปีเก่า.
สามเป็นผู้ชายและผู้หญิงคนหนึ่งและทุกคนแต่งตัวแปลก ๆ พวกเขาสวมหมวกรอบที่เพิ่มขึ้นเป็นจุดเล็ก ๆ ที่เท้าเหนือหัวของพวกเขาด้วยระฆังเล็ก ๆ น้อย ๆ รอบปีกที่ tinkled หวานที่พวกเขาย้าย หมวกของคนมีสีฟ้า; หมวกผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นสีขาวและเธอสวมชุดสีขาวที่แขวนอยู่ในจีบจากไหล่ของเธอ มันถูกโรยดาวประกายเล็ก ๆ ที่อยู่ในดวงอาทิตย์เหมือนเพชร คนที่ได้รับการแต่งกายในชุดสีฟ้าของสีเดียวกับหมวกของพวกเขาและสวมรองเท้าที่ดีขัดกับม้วนลึกสีฟ้าที่ท็อปส์ซู ผู้ชายโดโรธีคิดว่าประมาณอายุเท่าลุงเฮนรี่สองของพวกเขามีเครา แต่ผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างไม่ต้องสงสัยมากเก่า ใบหน้าของเธอถูกปกคลุมด้วยรอยย่นผมของเธอเป็นสีขาวเกือบและเธอเดินค่อนข้างเคร่งครัด.
เมื่อคนเหล่านี้เข้ามาใกล้บ้านที่โดโรธีกำลังยืนอยู่ในทางเข้าประตูที่พวกเขาหยุดและกระซิบในตัวเองเช่นถ้ากลัวที่จะมาไกล แต่หญิงชราร่างเล็กเดินขึ้นไปยังโดโรธีที่ทำคันธนูต่ำและกล่าวว่าในเสียงหวาน:
"คุณจะยินดีแม่มดมีเกียรติมากที่สุดไปยังดินแดนของ Munchkins ที่เราจึงรู้สึกขอบคุณกับคุณสำหรับการฆ่าแม่มดชั่วร้าย. ทางทิศตะวันออกและสำหรับการตั้งคนของเราเป็นอิสระจากพันธนาการ.
"โดโรธีได้ฟังคำพูดนี้กับน่าแปลกใจ สิ่งที่ผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจจะหมายถึงการเรียกเธอแม่มดและบอกว่าเธอได้ฆ่าแม่มดชั่วร้ายของภาคตะวันออก? โดโรธีเป็นผู้บริสุทธิ์สาวน้อยที่ไม่เป็นอันตรายที่ได้รับการดำเนินการโดยพายุหมุนหลายไมล์จากบ้าน; และเธอไม่เคยฆ่าอะไรในชีวิตของเธอ.
แต่ผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเห็นได้ชัดคาดว่าเธอจะตอบ; เพื่อให้โดโรธีกล่าวว่าด้วยความลังเล "คุณเป็นคนใจดีมาก แต่ต้องมีความผิดพลาดบางอย่าง. ฉันไม่ได้ฆ่าอะไร."
"บ้านของคุณได้แล้ว" ตอบหญิงชราเล็ก ๆ น้อย ๆ พร้อมกับหัวเราะ "และที่เป็น สิ่งเดียวกัน. ดู! " เธอยังคงชี้ไปที่มุมหนึ่งของบ้าน "มีสองเท้าของเธอยังคงยื่นออกมาจากใต้บล็อกไม้."
โดโรธีมองดูและให้เสียงร้องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของความน่ากลัว มีจริงเพียงภายใต้มุมของลำแสงที่ดีบ้านวางอยู่บนสองเท้ายื่นออกมา, รองเท้าหุ้มเงินกับเท้าชี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอตื่นขึ้นด้วยความตกใจอย่างฉับพลันและรุนแรงซึ่งถ้าโดโรธีก็มิได้นอนอยู่บนเตียงนุ่ม เธออาจจะได้รับบาดเจ็บ มันเป็นขวดทำให้เธอหายใจ และสงสัยว่า เกิดอะไรขึ้น โตโต้เอาจมูกน้อยเย็นบนใบหน้าของเธอแล้วร้อง dismally . โดโรธีลุกขึ้นนั่งและสังเกตเห็นว่าย้ายบ้านไม่ได้ ก็ ไม่ มืดเพราะแสงตะวันเข้ามาที่หน้าต่างน้ำท่วมห้องเล็ก ๆน้อย ๆ โดโรธีผลุนผลันลงจากเตียง มีโตโต้ตามติดเท้าเธอวิ่งไปเปิดประตู
เด็กน้อยร้องของความประหลาดใจและมองเธอ ดวงตาเบิกกว้างที่ภาพมหัศจรรย์ที่เธอเห็น
พายุไซโคลน ได้ตั้งบ้านลงมาอย่างแผ่วเบา . . . พายุ . . ในท่ามกลางของ ประเทศที่สวยงาม มีน่ารัก แพทช์ของสนามหญ้าสีเขียวทั้งหมดกับต้นไม้ที่ออกผลโอฬารรวยและหวานฉ่ำ ธนาคารของดอกไม้งดงามอยู่ทุกมือ และนกที่มีที่หายากและที่ยอดเยี่ยมขนร้องและเต้นรัวในต้นไม้และพุ่มไม้ นิดนึง เป็นลำธารเล็กวิ่งตาม ระหว่างธนาคาร และประกายสีเขียวและพึมพำด้วยเสียงขอบคุณ สาวน้อยที่ยังมีชีวิตอยู่นานในฤดูแล้ง เทา
ทุ่งหญ้าขณะที่เธอยืนมองกระหายที่สถานที่ท่องเที่ยวที่แปลกและสวยงาม เธอสังเกตมาต่อเธอ กลุ่มของ queerest คนที่เธอเคยเห็น พวกเขาไม่ได้เป็นใหญ่เป็นโต พื้นบ้านที่เธอคุ้นเคย แต่ก็ไม่เล็กจนเกินไป ในความเป็นจริง , พวกเขาดูเหมือนจะสูงเท่าๆโดโรธี ซึ่ง เป็น ดี โต เด็กอายุเท่าเธอ แต่พวก นั้น ดู จะ แก่กว่าหลายปี .
สามคนชายและหญิงหนึ่ง ทั้งหมดต่างประหลาดแต่งตัว เขาสวมหมวกกลมที่กุหลาบจุดเล็กๆ เท้าเหนือหัวของพวกเขา กับระฆังน้อยติดรอบกระทบกันดังกิ๊กหวานเช่นที่พวกเขาย้าย หมวกผู้ชายสีน้ำเงิน หมวกเล็ก ๆน้อย ๆของผู้หญิง คือ สีขาว เธอสวมเสื้อคลุมขาวที่ห้อยลงจากบ่ากว่าจะเป็นดาวโรยเล็กน้อย glistened ในดวงอาทิตย์เหมือนเพชร ผู้ชายสวมชุดสีน้ำเงินสีเดียวกับหมวกและสวมรองเท้าที่สวยงามดีด้วยลึกสีน้ำเงินในตัว โดโรธีคิดว่าพวกผู้ชายคงแก่เท่าลุงเฮนรี สองของพวกเขามีเครา แต่ผู้หญิงร่างเล็กนั้นคงจะแก่กว่าอย่างไม่ต้องสงสัย ใบหน้าเหี่ยวย่นผมก็เกือบหงอกขาวสนิท เธอเดินโขยกเขยก .
เมื่อคนเหล่านี้มาใกล้บ้านตรงที่โดโรธียืนที่ปากประตู พวกเขาหยุดกระซิบกระซาบกันราวกับว่ากลัวที่จะเดินเข้ามาอีก แต่หญิงแก่ร่างเล็กเดินตรงเข้ามาหาโดโรธี โค้งหัวให้แล้วกล่าวด้วยเสียงที่หวาน :
" ยินดีต้อนรับ แม่มดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในดินแดนของคนแคระเรารู้สึกยินดีเป็นอย่างมากที่คุณมีฆ่าแม่มดแห่งทิศตะวันออก และตั้งบุคคลของเราฟรีจากพันธนาการ "
โดโรธีฟังถ้อยแถลงด้วยความประหลาดใจ ทำไมผู้หญิงเล็ก ๆน้อย ๆอาจจะเรียกเธอว่า แม่มด และบอกว่าเธอได้ฆ่าแม่มดแห่งทิศตะวันออก โดโรธีเป็นผู้บริสุทธิ์ สาวน้อยอันตรายที่ถูกลมไซโคลนหอบมา ไกลจากบ้านหลายไมล์และเธอไม่เคยฆ่าอะไรในชีวิตของเธอ .
แต่ผู้หญิงร่างเล็กดูจะหวังคำตอบจากโดโรธี ดังนั้นเธอจึงกล่าวขึ้นอย่างลังเล " คุณใจดีมาก แต่มันต้องมีบางอย่างผิดพลาด ข้าไม่ฆ่าอะไรเลย "
" บ้านทำอยู่แล้ว " ตอบหญิงชรา หัวเราะ และนั่นคือสิ่งเดียวกัน เห็น ! " เธอยังคงชี้ไปยังมุมหนึ่งของบ้าน" นี่เธอ สองเท้ายังคงยื่นออกมาจากใต้ขอนไม้ "
โดโรธีมองและร้องขึ้นอย่างตกใจ มีแน่นอน ในมุมของมหาคานบ้านวางอยู่บนเท้าทั้งสองโผล่ออกมาและสวมรอง เท้า เงิน
เท้าชี้